"Το γέλιο είναι η πιό κοντινή απόσταση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους", είχε πει κάποτε ο Δανός κομφερασιέ και κωμικός Βίκτορ Μπορτζ. Και η αλήθεια είναι, πως σε τούτο εδώ τον τόπο, είχαμε την τύχη να μεγαλώσουμε και να έρθουμε κοντά με μερικούς, πραγματικά τεράστιους, κωμικούς ηθοποιούς.
Εστερνιστήκαμε τα λόγια τους, ξεκαρδιστήκαμε με τις ατάκες τους, γελάσαμε ή μάλλον πιό σωστά κλάψαμε από τα γέλια που μας προξένησε το αυθεντικό παίξιμο τους.
Ήρθανε κοντά μας με ένα μαγικό τρόπο, μπήκανε στα σπίτια μας λες και ήταν δικοί μας άνθρωποι και στο τέλος, κάποιους από αυτούς, όπως τον Νίκο Σταυρίδη, τους... κάναμε παντιέρα στις χαρές μας, όταν θέλαμε να γελάσουμε, και σημαία στις λύπες μας όταν κλαίγαμε και είχαμε ανάγκη το γέλιο...
Ο Νίκος Σταυρίδης γεννήθηκε το 1910 στο Βαθύ Σάμου. Από μικρός ήταν σκανταλιάρης και αεικίνητος ως παιδί αλλά και αργότερα στην εφηβεία του. Ένας νέος με περισσή ενέργεια που μεγάλωσε φτωχικά στα δύσκολα χρόνια των αρχών του προηγούμενου αιώνα.
Ξεκίνησε την καριέρα του σε ηλικία μόλις 19 ετών, το 1929, συμμετέχοντας σε μουσικές παραστάσεις, επιθεωρήσεις και οπερέτες. Η φωνή του, που είχε χαρακτηριστικά τενόρου, τον βοήθησε στο ξεκίνημα του και η καθιέρωση του ήταν θέμα χρόνου.
Την δεκαετία του 30΄και αυτή του 40΄ (εν μέσω δευτέρου παγκοσμίου πολέμου), δημιούργησε δειλά δειλά τους δικούς του θιάσους και συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής. Από τις αδερφές Καλουτά (ο ίδιος σε συνέντευξη του δήλωσε γοητευμένος και κυριευμένος από το τρακ όταν τις πρωτογνώρισε), την τεράστια Ρένα Βλαχοπούλου και την Καίτη Ντιριντάουα, μέχρι τον Βασίλη Αυλωνίτη, τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο και την Σοφία Βέμπο αλλά και πολλούς άλλους ακόμα.
Προς τα τέλη της πολύπαθης για όλο τον κόσμο, δεκαετίας του 40΄, ξεκίνησε και η σταδιοδρομία του στον θρυλικό ελληνικό κινηματογράφο.
Ταινίες όπως τα φιλμ "Ελα στον θείο" (1950), "Η ωραία των Αθηνών (1953), "Οι παπατζήδες" (1954), "Γραφείο Συνοικεσίων" (1956), "Η φτώχεια θέλει καλοπέραση" (1958), "Οι δοσατζήδες" , "Δουλειές με φούντες" (1959), "Κίτρινα Γάντια (1960) με τον Γιάννη Γκιώνάκη, "Ο Σταμάτης και ο Γρηγόρης" με τον Μίμη Φωτόπουλο (1962), "Κορόϊδο γαμπρέ" (1962), "Ο εξυπνάκιας" με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ (1966), "Ο ανακατωσούρας" (1967), "Αριστοτέλης ο επιπόλαιος" (1970), "Ο άνθρωπος ρολόϊ" (1972) και πολλές άλλες ακόμα... σπάσαν τα ταμεία στις κινηματογραφικές αίθουσες και οι ατάκες του τρομερού και φοβερού Σαμιώτη έδιναν και έπαιρναν.
Συνέχισε στο θέατρο και στις επιθεωρήσεις (αλλά και τις πρόζες), όντας ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του χώρου για περισσότερο από τρεις δεκαετίες.
Χαρακτηριστικό του παιξίματος του, ήταν το νεύρο, η συνεχόμενη κίνηση σε κάθε πιθανή σπιθαμή του κινηματογραφικού πλατό, το ιδιαίτερο γέλιο του και οι απίστευτές ατάκες, που ήταν και το σήμα κατατεθέν του.
Αγαπητός από όλους τους ανθρώπους του χώρου, βοήθησε πολλούς νέους συναδέλφους του στα πρώτα τους βήματα στην ηθοποιία, έμεινε στην ιστορία ως ένας ξεχωριστός κωμικός ηθοποιός με ήθος και πάθος για αυτό που έκανε.
Μοναδική στιγμή στα νούμερα της επιθεώρησης που έκανε ήταν ο ρόλος του ως... Λιγνός (τον Χοντρό επαιζε ο Γιώργος Τζίφος), το 1984. Ρόλος που ταίριαζε γάντι στο παρουσιαστικό και το μπρίο του, ενώ κινηματογραφικά αξέχαστοι έχουν μείνει οι ρόλοι του ως Γρηγόρη (ο Σταμάτης και ο Γρηγόρης με συμπρωταγωνιστή τον Μίμη Φωτόπουλο) και Αριστοτέλη (Αριστοτέλης ο επιπόλαιος) που έπαιζε έναν μπερμπάντη, γλεντζέ εργοστασιάρχη που χάλαγε τα λεφτά του στα μπουζούκια και την καλοπέραση.
Κεφάτος, γελαστός, ένας ηθοποιός σπάνιας πάστας ο Νίκος Σταυρίδης, συνέχισε να βρίσκεται στον χώρο μέχρι τα τελευταία χρόνια της ζωής του, κάνοντας (σπάνιες είναι η αλήθεια) εμφανίσεις κυρίως σε νούμερα επιθεώρησης.
"Άρρωστος" Ολυμπιακός, ζούσε μια ήρεμη ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, καθώς ουδέποτε υπήρξε δημοσιοσχεσίτης και κοσμικός. Έφυγε από την ζωή σε ηλικία 77 ετών στην γενέτειρά του την Σάμο, εκεί από όπου ξεκίνησε η μεγάλη του πορεία στον χώρο του θεάτρου.
Παθιασμένος και αέρινος πάνω στο σανίδι, επικοινωνιακός, αστείος και ατακαδόρος, ένας μοναδικός αρτίστας που σου έδινε την εντύπωση ότι γεννήθηκε για να μοιράζει απλόχερα το γέλιο στους συνανθρώπους του.
"Ένας ηθοποιός πρέπει να φλέγεται εσωτερικά, με φαινομενική άνεση εξωτερικά", είχε πει κάποτε ο Άντον Τσέχωφ. Ο Νίκος Σταυρίδης ήταν, μετά βεβαιότητας, η απόλυτη ενσάρκωση της παραπάνω ρήσης... Τα ξαναλέμε.
