H Mary Tyler Moore, Αμερικανίδα ηθοποιός, είχε πει κάποτε το εξής: "Κάποιες φορές χρειάζεται να μάθεις κάποιον πολύ καλά, για να καταλάβεις στην πραγματικότητα ότι είστε ξένοι".
Αυτό είναι η μία ανάγνωση στο ολοένα και πιο συχνά εμφανιζόμενο φαινόμενο του ghosting. Η άλλη, και ενδεχομένως πιο ακραία, είναι ότι είμαστε όλοι ανεπιθύμητα στοιχεία σύμφωνα με την άποψη κάποιου, όπως είχε πει ο περιβαλλοντολόγος Edward Abbey.
Για να σας διευκολύνω και να καταλάβετε τι εννοώ με τα παραπάνω, ας πούμε κατ'αρχάς τι είναι το ghosting. Επί της ουσίας είναι ένας νεωτερισμός που δηλώνει την ακαριαία και χωρίς εξήγηση, εξαφάνιση (κυριολεκτική ή μη) ενός ανθρώπου από την ζωή κάποιου άλλου, την στιγμή που υπήρχε μεταξύ τους ερωτικός, κυρίως, δεσμός. Και δεσμός όχι ως τίτλος, αλλά κατ'ουσία.
Στην πραγματικότητα αν το σκεφτούμε λίγο καλύτερα, σχεδόν ποτέ δεν εξαφανίζεται έτσι απλά κάποιος από την ζωή κάποιου άλλου. Βασικά, δεν υπάρχει καμία τέτοια περίπτωση. Αυτό ως βάση, γιατί αν το αφήσουμε να αιωρείται, θεωρώ πως οποιαδήποτε κουβέντα είναι άστοχη.
Πολλές φορές η υπερβολική εκδήλωση συναισθημάτων και οι μεγαλόσχημα όμορφες κουβέντες, δημιουργούν μια λανθασμένη αντίληψη της πραγματικότητας. Είτε από την μία, είτε και από τις δύο πλευρές.
Η διαφορά είναι ότι αυτός που φεύγει, κατακλύζεται πολύ πιο σύντομα, είτε ηθελημένα επειδή έτσι έχει μάθει, είτε άθελά του λόγω της έντασης της σχέσης, από το "λουτρό της δικής του αλήθειας". Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν τίθεται θέμα ενσυναίσθησης, οι "πληγές" του παρελθόντος κάνουν την εμφάνιση τους, και ο τρόπος που εξαφανίζεται είναι άμεσος, τραχύς και χωρίς ίχνος μεταμέλειας. Τουλάχιστον για αρχή...
Μπορεί κάποιος να βλέπει ανταγωνιστικά τον άνθρωπο του, σε τέτοιο βαθμό που να τον καθιστα ανίκανο να προσφέρει το οτιδήποτε. Μπορεί να τον έχει εξυψώσει στο μυαλό του σε δυσθεώτητα ύψη και ξαφνικά να προσγειώνεται στην πραγματικότητα, από μια κουβέντα, μια λέξη ή μια συμπεριφορά ξένη προς αυτόν.
Συνοψίζοντας, οι άνθρωποι είμαστε πολύπλοκα όντα και δε μπορούμε τα απλά. Προτιμάμε να τριγυρνάμε άσκοπα σε έναν ατελέιωτο λαβύρινθο, παρά να πάρουμε τον ξεκάθαρο δρόμο προς το απάνεμο λιμάνι.
Ο τρόπος που το κάνουμε όμως, θεωρώ ότι δείχνει πολλά για το ποιοί είμαστε και κυρίως για το τι είμαστε. Τα ψυχικά τραύματα του παρελθόντος, το πως μεγαλώσαμε, οι απορρίψεις που βιώσαμε και τελικά η ζωή που δεν ζήσαμε την στιγμή που έπρεπε, μας μετατρέπουν πολλές φορές σε καμικάζι, που πατάνε το γκάζι και αφήνουν πίσω τους ανθρώπινα συντρίμμια, αδιαφορώντας για το κύκλο εγωισμού, αχαριστίας και υποκρισίας, που δεν λέει να κλείσει.
Για αυτούς που μένουν πίσω, μόνοι, σύξυλοι αρχικά, ανίκανοι να καταλάβουν τι και πως, ένα είναι σίγουρο. Αυτή είναι η ευκαιρία να "σπάσουν" τον κύκλο, κάνοντας μια νέα αρχή, μακριά από ανόητες συμπεριφορές και μικρόψυχους ανθρώπους...
ΥΓ. Το κείμενο το "χρωστάω" στην Γιώτα (http://giwtatotongi.blogspot.com/), που ζήτησε σε ανύποπτο χρόνο την περισπούδαστη (δεν θέλω γέλια) ανάλυση μου επί του θέματος. Τα ξαναλέμε.
