Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Μια σκέψη για τη νέα χρονιά...

 Ήταν πολύ δύσκολη η χρονιά που φεύγει. Μιά χρονιά γεμάτη, άγχη, προβλήματα, λύπες αλλά και χαρές. Για την πατρίδα μας το 2012 ήταν ένα έτος σημαδιακό. Οι δύσκολες οικονομικές συνθήκες που περνάμε μας έχουν αλλάξει ως ανθρώπους. Η μήπως όχι? Ρίξτε μια ματιά στους δίπλα σας. Σε όσους έχουν ανάγκη μια αγκαλιά, μια κουβέντα, λίγη στοργή...
 Όσοι από εμάς έχουμε την δυνατότητα να βοηθήσουμε με οποιονδήποτε τρόπο ας το κάνουμε. Μόνο έτσι θα τα καταφέρουμε και τη νέα χρονιά. Μια νέα χρονιά που αν και δεν έρχεται με τους καλύτερους οιωνούς, μας υπενθυμίζει πως είμαστε ακόμα εδώ. Ταλαιπωρημένοι, σκασμένοι, απηυδησμένοι, κουρασμένοι αλλά εδώ...Ζωντανοί και έτοιμοι να δώσουμε κάθε ικμάδα δύναμης και προσπάθειας που μας έχει απομείνει.

 Ας είμαστε ανεκτικοί όσο μπορούμε με τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν. Ας προσπαθούμε να νευριάζουμε λιγότερο, να τσακωνόμαστε λιγότερο και να αγαπάμε περισσότερο. Για μας και για τα παιδιά του κόσμου. Για αυτά. Γιατί αυτά είναι το μέλλον. Ας ευχηθούμε λοιπόν λιγότερα δάκρυα στα μάτια των παιδιών του κόσμου. Ας ευχηθούμε το 2013 να μας κάνει σοφότερους και πιο ανθρώπινους. Το έχουμε ανάγκη. Αδειάστε το μυαλό σας από τις σκοτούρες σκεφτόμενοι πως μπορείτε να κάνετε καλύτερο τον κόσμο σας...Τον κόσμο μας... Καλή χρονιά ρε παιδιά...Με Υγεία και Αγάπη... Πολύ Αγάπη...


Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

Ένα δέντρο μιά φορά...

 Ἐκεῖνο τὸ δειλινὸ τὸ παιδὶ γυρνοῦσε ἄσκοπα στοὺς δρόμους τῆς πολύβουης πολιτείας. Κάθε τόσο σταματοῦσε σὲ κάποια βιτρίνα. Κόλλαγε τὴ μύτη του στὸ τζάμι καὶ κοιτοῦσε μὲ μάτια ἐκστατικὰ ὅλα ἐκεῖνα τὰ λαχταριστά, σὲ μιὰ βιτρίνα λόφοι ἀπὸ μελομακάρονα, κουραμπιέδες καὶ πολύχρωμα τρενάκια φορτωμένα μὲ σοκολατάκια, σὲ μιὰ ἄλλη ζαχαρένιοι Ἁγιο-Βασίληδες μὲ μύτες ἀπὸ κερασάκια καὶ μία παραμυθένια πριγκίπισσα ἀπὸ πορσελάνη νὰ κοιτάζει ἀπὸ τὸ ἁψιδωτὸ παράθυρο ἑνὸς φιλντισένιου κάστρου καὶ λίγο παρακάτω, σὲ μιὰ ἄλλη βιτρίνα, μιὰ ὀνειρεμένη τρόικα μὲ ἕναν πρόσχαρο ἁμαξά, μολυβένια στρατιωτάκια μὲ κόκκινες στολὲς καβάλα σὲ ἄλογα πιτσιλωτὰ νὰ καλπάζουν στοιχισμένα στὴ σειρὰ καὶ στὸ βάθος ἕνα ὀπάλινο παλάτι σὲ μία χιονισμένη στέπα.

 Ἔτσι ὅπως περπατοῦσε μὲ τὰ μάτια στραμμένα στὶς καταστόλιστες βιτρίνες, ἔπεσε ἄθελά του πάνω σ᾿ ἕναν περαστικὸ μὲ καμηλὸ παλτὸ καὶ γκρενὰ κασκὸλ ποὺ γύριζε στὸ σπίτι του φορτωμένος μὲ σακοῦλες καὶ πακέτα ποὺ φύγανε ἀπὸ τὰ χέρια του, σκόρπισαν στὸ δρόμο ἐδῶ καὶ κεῖ. Τὸ παιδὶ ἔχασε τὴν ἰσορροπία του, γλίστρησε, τὸ κεφάλι του χτύπησε μὲ φόρα στὸ πεζοδρόμιο, ἔνιωσε μία σκοτοδίνη. Ὁ περαστικός τοῦ ῾βαλε ὀργισμένος τὶς φωνές, τὸ κατσάδιασε γιὰ τὰ καλά.
Τὸ ἀλητάκι σηκώθηκε, τό ῾βαλε στὰ πόδια, κατηφόρισε παραπατώντας ἕνα σοκάκι μὲ μία ὑπαίθρια ἀγορά, ἔστριψε ἕνα δυὸ στενὰ καὶ βρέθηκε στὸ δρόμο μὲ τὸ παραμελημένο δέντρο. Σταμάτησε λαχανιασμένο νὰ πάρει ἀνάσα, ἀπὸ τὰ φωτισμένα παράθυρα, τὰ χνωτισμένα, ἀχνοφαίνονταν τὰ γιορτινὰ σαλόνια μὲ τὰ ἔλατα τὰ στολισμένα.

- Ὄμορφα δὲν εἶναι; Ἀκούει τότε μιὰ φωνή.
Ἦταν τὸ δέντρο τοῦ δρόμου.

- Πολύ. Ἀποκρίθηκε τὸ παιδί, χωρὶς νὰ παραξενευτεῖ καθόλου ποὺ ἕνα δέντρο μιλοῦσε, τοῦ ἄρεσε νὰ τοῦ μιλάει κάποιος χωρὶς νὰ τὸ σπρώχνει, χωρὶς νὰ τὸ κατσαδιάζει, χωρὶς νὰ τὸ ἀποπαίρνει.

- Στόλισέ με! - ψιθύρισε τὸ δέντρο - Στόλισέ με καὶ ἐμένα ἔτσι!

- Μακάρι νὰ μποροῦσα! Πικρογέλασε τὸ παιδί.

- Προσπάθησε, σὲ παρακαλῶ. Ἴσως αὐτά, ξέρεις, νά ῾ναι τὰ στερνά μου Χριστούγεννα, νὰ μὴν δῶ ἄλλα.

- Γιατί τὸ λὲς αὐτό;
- Ἄκουσα ὅτι θὰ πλατύνουν τὸ δρόμο, πελέκι ἢ ξεριζωμὸς μὲ περιμένει, ἕνα ἀπὸ τὰ δυό... Δὲν εἶμαι σίγουρο ἀκόμα.

Τὸ παιδὶ σκέφτηκε ὅτι θὰ κατεδάφιζαν τὸ ἑτοιμόρροπο κτίριο μὲ τὸ ξεχαρβαλωμένο πλυσταριό, τὸ καταφύγιό του. Σὲ λίγο δὲν θά ῾χε οὔτε ῾κεῖνο ποῦ νὰ μείνει. Σὲ κάποιο χαρτόκουτο ἴσως;

- Στόλισέ με! Παρακάλεσε ἄλλη μιὰ φορὰ τὸ δέντρο. Τὸ παιδὶ κοίταξε ὁλόγυρά του.
- Μὲ τί; Ἀπόρησε.

- Ότι νά ῾ναι... κάτι θὰ βρεῖς ἐσύ!! Δὲν μπορεῖ.

- Καλά... Ἀφοῦ τὸ θέλεις τόσο πολύ, κάτι θὰ βρῶ νὰ σὲ στολίσω...
Συμφώνησε τὸ παιδὶ κι ἄρχισε νὰ ψάχνει.

 Ἐκείνη τὴ στιγμή, λὲς καὶ κάτι ψυχανεμίστηκε ὁ οὐρανός, ἔπιασε νὰ χιονίζει, τὸ χιόνι ἔπεφτε πυκνό... Χάδι ἁπαλὸ σκέπαζε ἀνάλαφρα μὲ πάλλευκες νιφάδες στὰ ὁλόγυμνα κλωνιὰ τοῦ παραμελημένου δέντρου.

 Πῆρε τότε τὸ μάτι τοῦ παιδιοῦ κάτι νὰ ἀστράφτει λίγο παραπέρα. Μιὰ παρέα πλουσιόπαιδα, ποὺ εἶχαν περάσει ἀπὸ τὸ δρόμο λίγο νωρίτερα, εἶχαν πετάξει χρωματιστὰ χρυσόχαρτα ἀπὸ τὶς καραμέλες ποὺ ἔτρωγαν μὲ λαιμαργία τὴ μία μετὰ τὴν ἄλλη. Τὸ ἀγόρι μάζεψε ἕνα ἕνα τὰ πεταμένα χρυσόχαρτα, τὰ μάλαξε μὲ τὰ δάχτυλά του καὶ ἔπλασε ἀστραφτερὲς πράσινες μπλὲ καὶ βυσσινόχρωμες μπαλίτσες, μετὰ ξήλωσε τὰ κουμπιὰ τοῦ φθαρμένου παλτοῦ καὶ μὲ τὶς κλωστὲς κρέμασε τὶς φανταχτερὲς μπαλίτσες στὰ χιονοσκέπαστα κλωνιὰ τοῦ δέντρου.

- Εὐχαριστῶ! Εἶπε τὸ δέντρο, ἀνατριχιάζοντας ἀπ᾿ τὴ χαρά του.

- Μὲ τί ἄλλο ἄραγε νὰ τὸ στολίσω; Μονολόγησε τὸ παιδί.

 Λὲς κι εἶχε ἀκούσει τὰ λόγια του, μιὰ νοικοκυρὰ τρεῖς δρόμους παρακάτω ἄδειασε μὲ φόρα ἀπ᾿ τὸ  παράθυρο μιᾶς κουζίνας μία λεκάνη μὲ σαπουνάδα σὲ μία πλακόστρωτη αὐλή. Ὁ ἄνεμος πῆρε ἕνα πανάλαφρο σύννεφο ἀπὸ σαπουνόφουσκες καὶ τὶς ταξίδεψε παιχνιδίζοντας μαζί τους, τὸ ἀγόρι τὶς εἶδε νὰ πλησιάζουν στραφταλίζοντας στὸ φεγγαρόφωτο, τὶς κοίταξε μὲ τέτοια λαχτάρα ποὺ ἐκεῖνες, λὲς καὶ κατάλαβαν τὴν ἐπιθυμία του, ἄφησαν τὸν ἄνεμο νὰ τὶς φέρει ἕνα - δυὸ γύρους καὶ νὰ τὶς κρεμάσει στὰ κλωνιὰ τοῦ δέντρου.

- Ὅσο πάω κι ὀμορφαίνω! Καμάρωσε τὸ δέντρο.

- Σίγουρα ὀμορφαίνεις! Συμφώνησε τὸ ἀγόρι σφίγγοντας γύρω του τὸ παλτὸ γιατὶ ἔκανε πολύ, πάρα πολὺ κρύο...

- Κοίτα! Ἔρχονται!

Ἕνα φωτεινὸ σύννεφο πλησίαζε τρεμοπαίζοντας στὸ σκοτάδι.
- Ἐλᾶτε! Τὶς κάλεσε μὲ τὸ βλέμμα τὸ παιδί.

 Καὶ οἱ πυγολαμπίδες, λάμψεις ἀλλόκοσμες, τρεμοσβήνοντας ὀνειρικά, κάθισαν νεραϊδένιες  γιρλάντες στὰ κλωνιὰ τοῦ δέντρου.
Τὸ κρύο γινόταν ὅσο πήγαινε πιὸ τσουχτερό. Τὸ χιόνι ἔπεφτε ὁλοένα πιὸ πυκνό. Τὸ ἀγόρι σήκωσε τὰ μάτια του στὸν οὐρανὸ καὶ τότε τὸ εἶδε! Εἶδε τὸ πεφταστέρι κι ἐκεῖνο, λὲς καὶ συνάντησε τὸ βλέμμα του, διέγραψε στὸ σκοτάδι μία φαντασμαγορικὴ χρυσαφένια τροχιὰ καὶ ἀκούμπησε ἀπαλὰ στὴν κορφὴ τοῦ δέντρου.

 Καὶ ἦταν τώρα πράγματι ὄμορφο τὸ δέντρο λουσμένο στὸ φεγγαρόφωτο μὲ τὰ χρυσαφένια μπαλάκια νὰ στραφταλίζουν, τὶς σαπουνόφουσκες νὰ σιγοτρέμουν, τὶς πυγολαμπίδες νὰ ἀναβοσβήνουν κέντημα δαντελένιο στὰ χιονισμένα τοῦ κλωνιὰ καὶ τὸ πεφταστέρι ν᾿ ἀνασαίνει χρυσαφένιο φῶς στὴν κορφή του.

- M᾿ ἔκανες τόσο, μὰ τόσο ὄμορφο - εἶπε τὸ δέντρο στὸ παιδὶ - Σ᾿ εὐχαριστῶ πολύ. Σ᾿ εὐχαριστῶ ἀληθινά... Πόσο θά ῾θελα νὰ μποροῦσα νὰ σοῦ χάριζα κι ἐγὼ ἕνα δῶρο...

- Μπορεῖς! Ἀποκρίθηκε τὸ παιδὶ χουχουλίζοντας τὰ χέρια - Ἄσε με, σὲ παρακαλῶ, νὰ καθίσω στὴ ρίζα σου γιὰ λίγο. Νιώθω τόσο, μὰ τόσο κουρασμένο, πονάω... καὶ δὲν ἔχω ποῦ νὰ πάω...
- Ἀμέ! Ἔλα, κάθισε. Κάθισε στὴ ρίζα μου ὅσο θέλεις. Εἶπε τὸ δέντρο.

- Καὶ νὰ δεῖς... Θὰ κάνω ἐγὼ μία εὐχὴ γιὰ σένα.

 Τὸ παιδὶ σήκωσε τὸ γιακᾶ, τυλίχτηκε στὸ παλιό του πανωφόρι, κάθισε στὸ χιονοσκέπαστο πεζοδρόμιο, ἀγκάλιασε τὸ κορμὶ τοῦ δέντρου καὶ σφίχτηκε ὅσο μποροῦσε πιὸ κοντά του...


*Απόσπασμα από το Χριστουγεννιάτικο διήγημα του Ευγένιου Τριβιζά  "Ένα δέντρο μια φορά"


 Καλά Χριστούγεννα σε όλους με Υγεία και Αγάπη...

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012

Οπλοβιομηχανία: Πολιτικοί ψίθυροι, ανθρώπινες κραυγές...

"Η πολιτική είναι μια πάλη συμφερόντων μεταμφιεσμένη σε αγώνα αρχών." Τα λόγια ανήκουν στον Άμπροουζ Μπιρς, έναν Αμερικάνο συγγραφέα και παρότι έχουν ειπωθεί στις αρχές του 20ου αιώνα, νομίζω πως βρήκαν την εφαρμογή τους στις μετέπειτα δηλώσεις πολιτικών και τοπικών φορέων, λίγες ώρες μετά το μακελείο σε σχολείο του Κονέκτικατ των Ηνωμένων Πολιτειών την Παρασκευή που μας πέρασε. Προσπαθώντας να δω με λογική αυτό το φρικιαστικό έγκλημα του 20χρονου Ράιαν Λάνζα, δε τα κατάφερα. 26 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους, ανάμεσα τους 20 παιδιά ηλικίας 6-10 ετών...

Λόγια, λόγια, λόγια

Είναι πραγματικά απίστευτο αυτό που συνέβη. Και αν υπάρχουν άρρωστες ανθρώπινες ψυχές, όπως αυτή του 20χρονου μακελάρη, τότε περισσότερο άρρωστες είναι οι ψυχές όσων κυβερνούν τον πλανήτη. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο, όταν έπρεπε να συμβεί ένα ακόμη γεγονός ανάμεσα σε εκατοντάδες δεκάδες άλλα που έχουν συμβεί τα προηγούμενα χρόνια, για να ξεκινήσει πάλι η συζήτηση για το αν πρέπει να μπουν όροι στην ελεύθερη οπλοκατοχή ή να υπάρξει κατάργηση της. 

Ο Πρόεδρος Ομπάμα έκλαψε στην συνέντευξη τύπου που έδωσε λίγες ώρες μετά το συμβάν και πολλοί τόνισαν την ευαισθησία του για το θέμα. Στο ίδιο μήκος κύματος, ήταν και οι δηλώσεις του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν που είπε πως ήταν αποτρόπαιο το γεγονός, αλλά και του Κυβερνήτη του Κονέκτικατ Νταν Μαλόι που φάνηκε συντετριμμένος. Η βασίλισσα Ελισάβετ τόνισε πως συγκλονίστηκε, ενώ ο Γάλλος Πρόεδρος Φρανσουα Ολάντ το χαρακτήρισε φρίκη... Ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον είπε πως η σκέψη του είναι με τους γονείς των αδικοχαμένων παιδιών, ενώ αμέτρητες ήταν οι δηλώσεις συμπαράστασης και από άλλους πολιτικούς ηγέτες του κόσμου. Οκ, λοιπόν. Και η ουσία?

Στοιχεία-σοκ

Η ουσία είναι πως το καρτέλ της οπλοβιομηχανίας είναι, μαζί με αυτό των ναρκωτικών, το πιο κερδοφόρο στον κόσμο! Όταν οι πολιτικοί ηγέτες κάθε χώρας, σπαταλάνε εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ στον οπλικό εξοπλισμό, τότε οι δηλώσεις λύπης και οδύνης μοιάζουν θεατρικές και φτιαχτές. Ο κόσμος καταλαβαίνει και τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά... Σύμφωνα όσα δημοσίευσε η εφημερίδα “Τύπος της Κυριακής”, το 2009 δολοφονήθηκαν με όπλο 11.493 άνθρωποι, ενώ αυτοκτόνησαν με όπλο ακόμα 18.735, με τον συνολικό αριθμό των Αμερικανών που σκοτώθηκαν από όπλο το 2009 να φτάνει τους 31.347. Απο τότε και κάθε χρόνο τα παραπάνω ποσοστά αυξάνονται ραγδαία.

Επιπλέον εκτιμάται ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες υπάρχουν περίπου 270 εκατομμύρια όπλα, όταν η χώρα αριθμεί περίπου 300 εκατομμύρια κατοίκους, που σημαίνει ότι υπάρχουν 90 όπλα για κάθε 100 κατοίκους... Επίσης σύμφωνα με το tovima.gr, 94.338 άνθρωποι δέχτηκαν ένοπλη επίθεση  από τις αρχές του 2012 μέχρι σήμερα και 9.484 από αυτούς έχασαν τη ζωή τους! Και αυτά δεν είναι τίποτα μιας και, πάλι στην Αμερική, καθημερινά περισσότερο από 30 άνθρωποι δέχονται επιθέσεις με όπλα... Στον υπόλοιπο κόσμο? Βραζιλία, Κολομβία, Κίνα και Κούβα κατέχουν υψηλές θέσεις στο θέμα της οπλοκατοχής, ενώ στην Ευρώπη ολοένα και αυξάνονται οι "φωνές" για ελεύθερη οπλοχρησία. Τέλος ποιος μπορεί να ξεχάσει την τραγωδία στην... πολιτισμένη Νορβηγία όταν ο Άντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ σκότωσε εν ψυχρώ 84 άτομα? Υπάρχει λοιπον κάποιος, έπειτα από τα παραπάνω στοιχεία, που να αμφισβητεί την δύναμη των οπλοβιομηχανιών?

Και μια λεπτομέρεια...

Έπειτα από την δεύτερη εκλογή του Ομπάμα, κυκλοφόρησαν φήμες, που επιβεβαιώθηκαν από την πτώση του ποσοστού των ελέγχων, πως ο Αμερικάνος Πρόεδρος θα γίνει ο... καλύτερος πωλητής όπλων στην χώρα, μιας οι έλεγχοι σε τέτοιες βιομηχανίες είχαν τεράστια πτώση, έπειτα από την επανεκλογή του. Συγκεκριμένα από το 42%, έπεσαν στο 18,7! Το έγκυρο Bloomberg μάλιστα ανέφερε πως η δεύτερη θητεία του Ομπάμα θα συνδυαστεί με την άυξηση των πωλήσεων στα όπλα...

Κάτι δεν πάει καλά λοιπόν. Η μάλλον για να ακριβολογω, οι συμφεροντολόγοι πολιτικοί παίζουνε στην πλάτη των ανθρώπων επικίνδυνα παιχνίδια. Ο κόσμος άρχισε να καταλαβαίνει πλέον. Εδώ και καιρό... Τα κροκοδείλια δάκρυα και οι βαρύγδουπες δηλώσεις δεν φτάνουν.  Πράξεις χρειάζονται. Πράξεις και πολιτική βούληση. Γιατί όπως σωστά ανέφερε η Βρετανική εφημερίδα Guardian: "Αν όχι τώρα, πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να μιλήσουμε για τον έλεγχο των όπλων?»

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

Όλοι στο SpirtoWebRadio.com: Για τα παιδιά μας...

Καλησπέρα, καλησπέρα. Στη δουλειά βρίσκομαι αλλά σήμερα αλλού βρίσκεται ο νους μου. Η αγαπημένη μου Βιβούλα, ο Λύκος, οι συντελεστές του SpirtoWebRadio, δεκάδες bloggers, φίλοι, γνωστοί, άγνωστοι συμμετέχουν στον Ραδιομαραθώνιο Αγάπης για τα παιδιά της Κιβωτού. Ας βοηθήσουμε όπως μπορεί ο καθένας, με ένα μήνυμα, ένα τηλέφωνο, ένα κουτί γάλα...Συντονιστείτε όλοι στο  www.spirtowebradio.com


Γιατί τα παιδιά του κόσμου είναι και δικά μας παιδιά...



Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

Κατάθλιψη των γιορτών: Το... ένοχο κοινό μυστικό

 "Δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό στον κόσμο από το να ξυπνάς ανήμερα Χριστούγεννα και να μην είσαι παιδί..." Η φράση ανήκει στην Έρμα Μπόμεκ, αμερικανίδα συντακτρια εφημερίδων και νομίζω αποτυπώνει πλήρως αυτό που μια μεγάλη ομάδα συνανθρώπων μας βιώνει στις λαμπερές γιορτές την περίοδο των Χριστουγέννων.
 Θα έχουμε όλοι ακούσει, ίσως και βιώσει, την λεγόμενη κατάθλιψη των Χριστουγέννων (Christmas Blues), διαταραχή με πολλαπλά και δυσεπίλυτα χαρακτηριστικα...
Ιατρικός ορισμός
  Η λεγόμενη "Κατάθλιψη των Χριστουγέννων" ή "Κατάθλιψη των Γιορτών", λένε οι ψυχολόγοι Δημήτριος Σούρας και Δήμητρα Δασκαλάκη  δεν αποτελεί κλινική διάγνωση στο Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ταξινόμησης των Ψυχικών Διαταραχών (DSM-IV), περιγράφεται όμως ως μια γνωστή και κοινή διαταραχή πολλαπλής αιτιολογίας.

  Η Κατάθλιψη είναι η ψυχική διαταραχή που έχει ως διαγνωστικά κριτήρια την καταθλιπτική διάθεση, τις σκέψεις και τα συναισθήματα απαξίωσης, ενοχής, αβοηθητότητας, τη διαταραχή της συγκέντρωσης, της μνήμης, της υπνικής λειτουργίας (αυπνία-υπερυπνία) και της όρεξης (ανορεξία-βουλιμία), την απόσυρση από τις κοινωνικές δραστηριότητες και τα ψυχοσωματικά συμπτώματα.
 Σύμφωνα με ορισμένους θεωρητικούς η ‘Κατάθλιψη των Χριστουγέννων’ συνδέεται με τη Διαταραχή της Εποχιακής Κατάθλιψης (SAD : Seasonal Depression Disorder)- ένα γνωστό φαινόμενο ψυχικής διαταραχής που ξεκινά μέρες ή εβδομάδες ή μήνες πριν την έλευση των γιορτών με κύρια χαρακτηριστικά το άγχος και την καταθλιπτική διάθεση...
Η πηγή του προβλήματος
 Συγκεκριμένα η κατάθλιψη που μπορεί να βιώσουμε στην περίοδο των εορτών (κυρίως των Χριστουγέννων και λιγότερο του Πάσχα, λόγω και της φύσης της γιορτής) έχει να κάνει με την ηλικία μας, την οικονομική και προσωπική μας κατάσταση καθώς και του περιβάλλοντος που κινούμαστε.
 Σκεφτείτε λιγάκι την ψυχικη κατάσταση που βρισκόμαστε στις γιορτές. Νομίζω πως αν το κάνουμε προσεκτικά αυτό θα διαπιστώσουμε, ότι οι περισσότεροι από εμάς, έχουμε γνωστούς, φίλους, συγγενείς που... παραπονιούνται για ένα αίσθημα αρνητικό που τους περιβάλλει τις ημέρες των εορτών.
 Είτε λοιπόν αυτό συμβαίνει στους άλλους, είτε και σε μας τους ίδιους, όσο η φύση της συγκεκριμένης διαταραχής αντιμετωπίζεται ως κάτι ένοχο και κάτι περαστικό λύση δεν πρόκειται να βρεθεί.

 Αν το καλοσκεφτείτε στις γιορτές γινόμαστε πιο ευάλωτοι, πιο υπομονετικοί, πιο ανθρώπινοι. Δεν είναι κάτι που γίνεται επίτηδες αλλά είναι κάτι που πηγάζει από μεσα μας και κυρίως από τις αναμνήσεις που μπορεί να έχουμε από τα παιδικά μας χρόνια. Όμορφες και χαρούμενες καταστάσεις...
Αντιμετώπιση και λύση
 Τα παραπάνω δεν ισχύουν για όλους όμως. Υπάρχουν συνάνθρωποι μας λοιπόν που οι γιορτες γιαυτούς σημαίνουν μόνο άσχημες σκέψεις και βιώματα. Υπάρχουν άνθρωποι που κλείνονται στον εαυτό τους γιατί νιώθουν πως πιέζονται να γιορτάσουν κάτι που δεν θέλουν, δεν μπορούν, δεν άντέχουν...
 Μιλήστε μαζί τους. Για να λυθεί το πρόβλημα χρειάζεται ευθεία αντιμετώπιση. Αφουγκραστείτε τους. Μην προσπαθήσετε να μακιγιάρετε και σεις όπως πολλοί άλλοι την δύσκολη πραγματικότητα. Αλήθεια και εμπιστοσύνη χρειάζονται. Ένα χέρι να τους ακουμπήσει, μια κουβέντα να απαλύνει αυτό που νιώθουν.
 Για μένα προσωπικά αυτό το νόημα έχουν οι γιορτές των Χριστουγέννων. Η δοτικότητα και η αγάπη είναι δύο από τα βασικά χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου. Χαρίστε τα απλόχερα...

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Όταν οι γυναίκες λένε ψέματα..

 Είναι απορίας άξιο πως καταφέρνουν οι γυναίκες να βγαίνουν πάντα από πάνω, ακόμη και όταν φταίνε... Είναι επίσης, προς μελέτη, πως αυτό που λένε δεν είναι αυτό που ενοούν και πως αυτό που εννούν δεν είναι αυτό που οι άντρες εννοούμε...
 Υπάρχουν κάποιες συνηθισμένες γυναικείες φράσεις που οι άντρες τις βαφτίζουμε, υποκρισία, ψευτιά, ξεδιαντροπιά και οι γυναίκες μικρά αθώς ψεμματάκια που κάτι θέλουν να πουν... Παρακάτω σας παραθέτω επτά από τα πιό κλασσικά γυναικεία ψέματα... Άντε μήπως αρχίζουμε και βγάζουμε άκρη...

1) "Αγάπη μου είσαι πολύ σημαντικός για μένα..."
 Αυτό σημαίνει πως αυτή την στιγμή δεν υπάρχει κάποιος άλλος εύκαιρος και περισσότερο χρήσιμος από σενα και πως, αν και σε υπονοεί ως αναγκαίο κακό, αυτό αμέσως  βαφτίζεται στον γυναικείο κόσμο, σημαντικότητα. Όσο περισσότερα θα ξοδεύεις και όσο θα την αφήνεις να... οργώνει τα μαγαζιά, τα καφέ και την πιστωτική σου κάρτα τότε όλα θα είναι ονειρικά...

2) "Ναι μωρό μου μπορείς να δεις τη μπάλα με τα παιδιά..."
 Είναι μια κλασσική φράση που η απάντηση της αναμένει την δική σου που θα πρέπει να περιέχει μέσα όλες και όλες 8 λέξεις. "Άκυρο αγάπη μου, θα κάτσω σπίτι μαζί σου..." Αλίμονο σου, αν αλλάξεις έστω και την σειρά τους...

3) "Είσαι ο καλύτερος εραστής που είχα..."
 Δε προσδιορίζει χρονικά από πότε έως πότε, δεν μιλάει ποσοτικά και με ονόματα (μετά από πόσους και ποιούς), αλλά η φράση της είναι αρκετή για να καλύψει το υπερθετικό Εγώ σου, κάνοντας σε να νομίζεις πως είσαι κράμα Καζανόβα και Τζον Χόλμς...

4) "Τι καλή που είναι η μητέρα σου..."
 Αυτό το "τι καλή που είναι η μητέρα σου" είναι κάτι που δεν πρόκειται να συμβεί στην πραγματικότητα ποτέ. Φανταστείτε την όταν το λέει και θα καταλάβετε. Σαρδόνιο και ενίοτε ψεύτικο χαμόγελο, με την πρόταση να βγαίνει με σφιγμένα τα δόντια και τα χείλη. 'Ενα κτήνος μέσα της που είναι έτοιμο να χιμήξει στην πρώτη παρατήρηση που θα γίνει από την... καλή πεθερούλα. Γκρρρρρρρ...

5) "Εννοείται πως συμπαθώ τους φίλους σου..."
 "Μα που του βρήκες αυτούς τους άξεστους που  έρχονται σπίτι και μου το κάνουνε χάλια με τα παπούτσια τους που είναι γεμάτα λάσπες και χώματα? Και έλεος πια πόσο χρόνο θα συνεχίσεις να περνάς μαζί τους? Και δε μου λές τι είναι πιο σημαντικό για σένα εγώ ή οι φίλοι σου? Ααααα και δεν μαρέσει εκείνος ο Γιώργος. Είναι ελεύθερος και μου φαίνεται σε παρασύρει..." Αυτό ήθελε να πει αλλά τα ευκόλως εννοούμενα παραλέίπονται...

6) "Μαζί σου νιώθω ασφάλεια..."
 Αυτό σημαίνει πως νιώθει μόνο αυτό μαζί σου.  Ούτε πάθος, ούτε έρωτα. Κυρίως θέλει να σου πει πως ασφάλεια νιώθει και με τον συναγερμό του σπιτιού και με το λυκόσκυλο που έχετε στην αυλή και με το αυτοκίνητο της που έχει τέσσερις αερόσακους και κορυφαίο σύστημα φρεναρίσματος και πάει λέγοντας. Κοινώς? Ώρα να τα μαζεύεεις σιγά σιγά...

7) "Δεν είμαι θυμωμένη..."
 Αν στο πει αυτό πρέπει να παρατηρήσεις προσεκτικότερα γιατί θα διακρίνεις καπνούς να βγαίνουν από  τα όμορφα αυτάκια της. Όταν στο λέει, έχει σίγουρα γυρισμένο το κεφάλι της από την άλλη ή κοιτάζει χαμηλά για να μην την προδώσουν τα μάτια της που θα εχουν γίνει σαν του Δράκουλα όταν έβρισκε θύμα...Αντί να παραδεχτεί ότι είναι πραγματικά πληγωμένη από τη συμπεριφορά και τις πράξεις σου, θα προσποιηθεί ότι δε συμβαίνει τίποτα και ότι δεν ενοχλήθηκε...

 Αυτά λοιπόν και άλλα πολλά είναι είναι τα γυνακεία ψεύδη. Ψέματα λέμε και οι άντρες αλλά είναι τόσο χαζά που μία που τα λέμε και μία που ξεμπροστιαζόμαστε...


Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Εσείς ονειρεύεστε ακόμα?

  Τελικά ότι ζούμε είναι ότι είχαμε ονειρευτεί? Υπάρχει κάτι μέσα μας από τα όνειρα που είχαμε όταν είμασταν παιδιά? Υπάρχει κάτι να μας κρατάει σε εγρήγορση, να μας δίνει ελπίδα, να μας κάνει να θέτουμε στόχους για μια καλύτερη ζωή, έτσι όπως εμείς την έχουμε φανταστεί? Νομίζω πως αυτές οι ερωτήσεις δεν έχουν απλή απάντηση αλλά αν είμαστε ειλικρινείς και... πατάμε στη γη, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ονειρευόμασταν χωρίς τον...ξενοδόχο.
 Η ανθρώπινη φύση είναι απο μόνη της περίεργη κατάσταση. Είμαστε μιά έτσι μιά αλλιώς. Με τα πάνω μας και τα κάτω μας. Τα όνειρα (όχι του ύπνου) όμως είναι η μόνη αληθινή και αγνή διαδικασία που έχει συμβεί μεσα μας και δεν έχει μέτρα και σταθμά.... Είναι ένα πανηγύρι χαρούμενων συναισθημάτων και πολύχρωμων σκέψεων. Αν αναλογιστείτε δε, ότι ξεκινάει στην παιδική μας ηλικία, τότε εκτός από την αγνότητα σημαντικό ρόλο στην δημιουργία των ονείρων για την μετέπειτα ζωή μας, παίζει και η διαφορετικότητα.
  Ως παιδιά είχαμε την ικανότητα να πλάθουμε με το μυαλο μας ιστορίες για το μέλλον μας οι οποίες πάντα ήταν διαφορετικές από αυτές των μεγάλων. Σχεδόν στην πλειοψηφία μας ονειρευόμασταν να γίνουμε γιατροί, επιστήμονες, αστροναύτες, ποδοσφαιριστές, να βρούμε την αγάπη της ζωής μας, να φτιάξουμε οικογένεια... Ονειρευόμασταν έναν καλύτερο κόσμο (πάντα με την δική μας βοήθεια), δυνατές φιλίες, ταξίδια και αλήθειες. Από τότε οι περισσότεροι (αν όχι όλοι μας) διακριναμε στον κόσμο των μεγάλων κάτι ψεύτικο και απόμακρο σε σχέση με τον δικό μας...
  Αυτό που με έκανε να αναρωτηθώ τον τίτλο της ανάρτησης είναι πως θέλω να μάθω πια αν ονειρευόμαστε αληθινά... Αν ονειρευόμαστε με αυτή την παιδική αφέλεια και αγνότητα αλλοτινων εποχών, τότε που όλα ήταν πιο απλά. Ναι. Αυτό νομίζω πως χάλασε την...μαγιά.
 Όσο μεγαλώνουμε κάνουμε πολύπλοκα τα πράγματα. Τα δυσκολεύουμε, είτε επειδή μας το επιβάλλουν είτε επειδή φοβάμαστε να αντιμετωπίσουμε τις αλήθειες που μικροί αναζητούσαμε... Έχω καιρό να ονειρευτώ. Μερικές φορές θέλω να πιαστώ από κάτι για να συνεχίσω και αδυνατώ να το βρω... Σας έχει συμβεί αυτο?
 Είναι πολύ πιο εύκολο να διακρίνουμε πια κάτι αρνητικό ή να συμβιβαστούμε με ότι μας συμβαίνει λες και επιζητούμε μια μέτρια ζωή μακριά από από την κοινωνικότητα, από το πάρε δώσε με ανθρώπους που μπαίνουν για πρώτη φορά στην ζωή μας, από νέες καταστάσεις που ίσως μας επιφυλλάσουν δυνατές συγκινήσεις.
 Ίσως να παίζουν βέβαια και οι περιστάσεις σημαντικότερο λόγο από του φόβους μας. Τα οικονομικά και κοινωνικά πρόβλήματα της εποχή μας, η αβεβαιότητα σε όλους τους τομείς είναι σίγουρα τροχοπέδη στην φαντασία και στο όνειρο.
 Πείτε μου όμως γιατί να μην έχουμε πια δικαίωμα στα όνειρα? Γιατί να μην μπορούμε να ονειρευτούμε όπως παλιά? Με απασχολεί πολλές φορές αυτό το ερώτημα γιατί όταν το βιώνω με τρομάζει η αδυναμία της σκέψης μου να δημιουργήσει μελλοντικές εικόνες. Είτε γιατί όσες φορές το έχω καταφέρει οι εικόνες είναι γκρίζες, είτε γιατί πιστεύω πως αν κάτι δεν σου βγαίνει φυσικά με πίεση θα σου βγει λάθος.
  Αναρωτηθήκατε ποτέ αν αγαπάμε τον εαυτό μας, όπως τον αγαπούσαμε όταν ήμασταν παιδιά? Συνεχίζουμε να κάνουμε πράγματα που κάναμε παιδιά? Πόσοι από εσας τρώτε μαλλί της γριάς? Πόσοι πηγαίνετε στα λούνα παρκ? Πόσοι και πόσες βγαίνετε στους δρόμους και κάθεστε στο πεζοδρόμιο να συζητήσετε με έναν φίλο σας όπως κάνατε στην παιδική σας ηλικία? Λέτε ανέκδοτα? Κάνετε γκριμάτσες? Αγοράζετε πια γλειφιτζούρια?
 Οχι δεν τρελάθηκα. Ακόμα τουλάχιστον... Απλά νομίζω  πως το σημείο κλειδί είναι εκεί. Εμείς ορίζουμε τους κανόνες και από εμας εξαρτάται αν θέλουμε να αλλάξουμε. Δεν μιλάω για παλιμπαιδισμό, αλλά για την αίσθηση να νιώσουμε ξανά ελεύθεροι από τα δεσμά ενός κόσμου που σταματάει να ονειρεύεται.  Αν χάσουμε το δικαίωμα στο όνειρο, τότε δεν υπάρχει επιστροφή. Όσο υπάρχουν τα μυαλά μας ας τα χρησιμοπιοιήσουμε όπως πρέπει.
 Πως? Αναγνωρίζω την δυσκολία του εγχειρήματος, όπως επίσης και την...ελαφρότητα των λέξεων. Αλλά αυτή είναι η αρχή... Ας κάνουμε πράγματα που έχουμε καιρό να κάνουμε. Και αν τα οικονομικά, η θέση, η ηλικία μας δεν μας το επιτρέπει, ας αλλάξουμε το παιχνίδι. Όπως παλιά. Τότε που φτιάχναμε δικά μας παιχνίδια όταν βαριόμασταν το κρυφτό, το κυνηγητό και τα μήλα... Τότε που με τα μικρό μας μυαλό φτιάχναμε μέγαλους κόσμους με όνειρα γεμάτα μυρωδίες και ελπίδα.
 Οφέίλουμε να το προσπαθήσουμε. Όσοι από εμας... χάνουμε τον εαυτό μας στην στυγνή καθημερινότητα και στα αμέτρητα προβλήματα που χτυπάνε την πόρτα μας, οφείλουμε...
 Αν όχι για εμάς τότε ας το κάνουμε για εκείνα τα μικρά παιδάκια που μας κοιτάνε στα μάτια και περιμένουν να είμαστε φάροι στην θάλασσα της σκέψης τους. Και όχι ύφαλοι... Όχι ξέρες... Ας βρούμε πια καταφύγιο στα όνειρα μας...

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία... Πως το 'πες?

 Άλλος ένας Νοέμβρης στις πλάτες μας. Μόνο που αυτό πονάει πιο πολύ απ'όλους. Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση, η καταβαράθρωση των ανθρώπινων αξιών, η φτώχεια, η ανέχεια, η μετάλλαξη του εσωτερικού μας κόσμου, αλλά και η μνημόνευση τέτοιες μέρες ενός "άλλου" Νοέμβρη που έστω και λίγο, μας πλάνεψε κάνοντας μας να πιστέψουμε πως είμαστε ένα Έθνος που όταν θέλει μπορεί και κάνει θαύματα. Σαν και αυτό που χρειαζόμαστε τώρα...
 Στην δίνη των ημερών, με τα μνημόνια να πολλαπλασιάζονται και μαζί με αυτά και η φτώχεια, προσπάθησα να σκεφτώ αν ο Νοέμβρης του 73' μας άξιζε ή απλά μας έτυχε... Η "χρυσή γενιά" του Πολυτεχνείου είναι αυτή που, τουλάχιστον πολιτικά, οδήγησε την χώρα στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα.
 Αναρωτηθήκατε αν φταίμε που τους πιστέψαμε? Αναρωτηθήκατε ποτέ ότι ως λαός πάντοτε βιαζόμαστε να κρίνουμε, να θεοποιήσουμε αλλά και να ρίξουμε στα τάρταρα τον απέναντι μας, τον συνάνθρωπό μας?
  Σε αυτή την χώρα παίζεται μονίμως το θέατρο του παραλόγου. Και μαντέψτε..Όλοι θέλουμε να είμαστε οι.. σκηνοθέτες... Οι φοιτητές, ο κόσμος που ξεχύθηκε στους δρόμους τον Νοέμβριο του 73', το έκανε αυθόρμητα, απο πραγματικη αγανάκτηση, όχι βαφτίζοντας τις πορείες του αναλόγως τα... κέφια, ή χρωματίζοντας τες με το χρώμα του κόμματος που ψήφιζε ή υποστήριζε.
  Σαφώς υπήρχαν και τότε κομματικοποιημές ομάδες, αλλά δεν ήταν τόσο... φτιαχτά τα πράγματα. Το οικοδόμημα της Χούντας ήταν ούτως ή άλλως σαθρό και η κατάρρευση του οφειλότανε σε ένα μεγάλο ποσοστό στις χιλιάδες λαού που αντιστάθηκαν εκείνες τις ημέρες αλλά κυρίως την υποτίμηση του από τα πρωτοπαλίκαρα της τότε Κυβέρνησης.
 Σήμερα αν το καλοσκεφτείτε όταν γίνεται μια πορεία (προσωπικά είμαι κατά και θα καταλάβετε παρακάτω γιατί...) διαμαρτυρίας από αλλού ξεκινάνε οι αντιεξουσιαστές, από αλλού οι Συριζαίοι, από αλλού το ΠΑΜΕ και από αλλου το... φύγαμε!
 Είναι ποτέ δυνατόν να μιλάμε για μαζική κινητοποίηση όταν οι κόσμοι μας είναι τόσο διαφορετικοί? Όταν ο καθένας βαφτίζει μαζική κινητοποίηση την ανάδειξη των θέσεων του κόμματος του ή της άποψής του? Πως μπορεί μια επανάσταση να ξεκινήσει καίγοντας την πόλη μας?την πόλη σου? Μη μου πείτε ότι για να πέσει η οποιαδήποτε Κυβέρνηση ή για να αλλάξουν προς το καλύτερο τα πράγματα πρέπει να πετάς μολότωφ, να κλέβεις ηλικιωμένους, να κάνεις πλιάτσικο σε καταστήματα, να αφαιρείς ζωές συνανθρώπων σου, να καις την Ελληνική σημαία και οι διάφοροι άνετοι φιλόσοφοι της μπούρδας να το βαφτίζουνε "αντίδραση των παιδιών", να χτυπάς, να ρημάζεις, να καταστρέφεις...
 Σίγουρα υπάρχει και άλλος τρόπος. Αν ρωτήσεις τα σημερινά παιδιά να σου πούνε για ποιο λόγο κατεβαίνουνε σε πορείες ναι μεν θα σου απαντήσουνε λογικούς λόγους αλλά όταν οι πράξεις τους είναι αντιστρόφως ανάλογες τότε τι? Πως είναι δυνατόν οι χιλιάδες πραγματικά αγανακτισμένοι άνθρωποι που διαδηλώνουν ειρηνικά να καταφέρουν κάτι μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό που συμβαίνει, εκατέρωθεν βέβαια.
 Γιατί μη νομίζετε πως εθελοτυφλώ και δεν βλέπω και την άλλη πλευρά. Υπάρχουν αστυνομικοί που δεν λογαριάζουν τίποτα, υπάρχουν εντεταλμένοι κύριοι  μέσα στις πορείες, υπάρχουν όντως καταστάσεις που βρωμάνε...
 Οι πραγματικά αγανακτισμένοι άνθρωποι αγαπητοί μου είναι αυτοί που δε μπορούνε να σηκώσουνε κεφάλι, αυτοί που έχουν οικογένεις και σκέφτονται τι θα γίνει αν λείψουν μια μέρα από την δουλειά τους... αυτοί που διακρίνουν το φτιαχτό και το δήθεν των κάθε λογής κομματόσκυλων... αυτοί που πιστεύουν πως η πραγματική επανάσταση ξεκινάει μέσα από την οικογένεια.
 Πληρώνουμε πολλά οι Έλληνες. Πληρώνουμε την αδιαφορία μας, τον ωχαδερφισμό μας, τον άκρατο καταναλωτισμό μας...  Πληρώνουμε αυτό που δυστυχώς είμαστε μερικές φορες. Αυτό που μας οδήγησε στο να φυλακίσουμε τον Κολοκοτρώνη, στο να στείλουμε στην εξορία τον Σωκράτη, τον Ισοκράτη, τον Αριστοφάνη, τον Πλάτωνα, τον Ευριπίδη και τόσους άλλους που τώρα μνημονεύουμε όταν μας πιάνει το πατριωτικό μας σε περιπτώσεις χλεύης από τους ξένους... Αυτό που μας οδήγησε στον εμφύλιο αλλά και στην δικτατορία του 67'... Πληρώνουμε τον εγωϊσμό μας. Ναι αυτόν...
 Υπήρχε ένα σύνθημα που δονούσε τους δρόμους το 73' και έμεινε περισότερο απ' τα άλλα. Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία...  Μας έχει μένει κάτι?

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Συγνώμη κύριε, ποιός είστε?

 Όχι δεν αποφάσισα να το παίξω Κατερίνα Στανίση βραδιάτικα, αλλά παρακάτω θα σας αραδιάσω τις πιο απίστευτες, κουφές, από το πουθενά, εμφανίσεις ανθρώπων που έχουν καταγραφεί στα  βιβλιά του... σπιτιού μου (sic).
 Επίτηδες το κάνω...   Ευελπιστώ κάποια μέρα να παίζω απέναντι από την Νικολούλη. Αυτή με τις εξαφανίσεις εγώ με τις εμφανίσεις! Λοιπόν. Πάμε?
 Ξεκινάμε από το μακρινό Νοέμβριο του 1888 κάπου κοντα στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ, δύο κάτοικοι της περιοχής δολοφονήθηκαν και βρέθηκαν τα πτώματα τους στο δάσος μαζί με ένα τρίτο πτώμα, το οποίο όμως έμεινε για αρκετό διάστημα στο νεκροτομείο μιας και όσοι το είδανε δεν μπορούσαν να το αναγνωρίσουν. Φαινότανε κάποιος άγνωστος αλλοδαπός και σίγουρα όχι της περιοχής, ευκατάστατοςαπό τα ευρήματα που βρήκαν επάνω του και η ερχομός του στην περιοχή θεωρήθηκε τόσο μυστηριώδης όσο και ο θάνατος του...
 Το 1920, βρέθηκε ένας γυμνός άντρας σε ένα οργωμένο χωράφι κοντά στο Πήτερσφηλντ στο Χαμσάιρ. Τα αποτυπώματα των γυμνών ποδιών του έρχονταν από τον δρόμο και το απέναντι χωράφι, όμως η έρευνα για τα ρούχα του δεν είχε αποτέλεσμα. Οι ενδείξεις έδειχναν πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν πρέπει να γνώριζε καλά την περιοχή μιας και το κοντινότερο σπίτι ήταν στο 1,5 χιλιόμετρο μακριά, ενώ το σώμα του ήταν γεμάτο γρατζουνιές και σκισίματα από την πιθανή του άσκοπη περιπλάνηση στους θάμνους και στα κλαριά.
 Η Λονδρέζικη Ντέιλι Νιουζ έγραψε πως δεν υπήρχε καμιά ενημέρωση για εξαφάνιση ανθρώπου με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά το τελευταίο διάστημα...
  Στις 1 Δεκεμβρίου 1975 μια ανάκριση από τις Αρχές για τον θάνατο τριών ανθρώπων άφησε πολλα ερωτηματικά... Ο πρώτος είχε ξεβραστεί στο Σέσιλ Μπητς του Ντόρσετ τον Μάρτιο του 74', ενώ ο δεύτερος βρέθηκε πολύ κοντά στις ακτές του Γουέιμάουθ πέντε μήνες αργότερα. Ο τρίτος βρέθηκε στο δάσος του Γέλοου χαμ τον Μάρτιο του 75'. Το κοινό σε αυτές τις τρεις περιπτώσεις είναι πως κανένα από τα θύματα δεν αναγνωρίστηκε.
 Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις ζωντανών ανθρώπων που έκαναν την εμφάνιση τους και προξένησαν μεγάλη εντύπωση σε όσους τους μίλησαν... Στις 3/4/1817 ένα κορίτσι χτύπησε την πόρτα ενός αγροτόσπιτου κοντά στο Μπρίστολ και μιλώντας μια ακατανόητη γλώσσα και ζητώντας τελικά με νοήματα να φάει κάτι. Η κοπέλα αυτή κατέληξε τελικά στο ειρηνοδικείο και η ομιλία και η γραφή της που ήταν άγνωστες τράβηαξν την προσοχή των γλωσσολόγων όλης της χώρας.
 Ένας άγνωστος άντρας ονόματι Μανουέλ Αυνέσσο είπε οτι η γλώσσα που μιλάει είναι Μαλαισιανά και πως αυτή η κοπέλα ήταν η Πριγκήπισσα Καραμπού που είχε απαχθεί από πειρατές από το αρχοντικό της στην Ιάβα. Το μπέρδεμα όμως μεγάλωσε μιας και η Κα Γουίλκοξ κάτοικος του χωριού Ντέβον υποστήριξε πως αυτή η κοπέλα ήταν η κόρη της, Μαίρη Γουίλκοξ. Η Μαίρη ομολόγησε την απάτη και έφυγε άμεσα για την Αμερική φοβούμενη τις αντιδράσεις, αλλά προς τι η ιστοριά του κ. Αυνέσσο?
 Σύμφωνα λοιπόν με διάφορες πηγές η γυναίκα του ειρηνοδίκη κ Γουόρελ βρέθηκε με την κ. Γουίλκοξ, αλλάξανε την ταυτότητα της Μαίρης, πλήρωσε η ίδια το εισητήριο για την Αμερική με σκοπό να κάνει επιδείξεις της άγνωστης γραφήςκαι ομιλίας της εκει... Πραγματικά παράξενη ιστοριά. Όπως και η παρακάτω....
  Στις 6 Ιανουαρίου 1914 εμφανίστηκε καταμεσής στην Χάϊ Στρητ στο Κεντ ένας ξαφνιασμένος γυμνός άντρας, του οποίου η ταυτότητα δεν εξακριβώθηκε και κλείστηκε στο ψυχιατρείο... Ο Τσάρλς Φορτ γνωστός Αμερικάνος συλλέκτης αναφορών έγραψε γι'αυτό: "Υποπτεύομαι ότι πολλά άτομα  έχουν φυλακιστεί ως τρελοί επειδή είχαν την δύναμη της ενόρασης ή είχαν παράξενες εμπειρίες.
 Αν ποτέ υπήραξν περιπτώσεις τηλεμεταφοράς ανθρωπίνων όντων από κάπου άλλου προς τη Γη, τότε η εξέταση εγκλείστων σε σοφρωνιστικά ιδρύματα και ψυχιατρεία, ίσως οδηγήσει σε αξιοθαύμαστες αστρονομικές ανακαλύψεις..."
 Πέντε αγριάνθρωποι εμφανίστηκαν στα 1888 στο Κονέκτικατ των ΗΠΑ, ενώ το  1923 στο Έσσεξ, έξι άτομα έκαναν την εμφάνιση τους χωρίς κανένας απο αυτούς να μπορέσει να δικαιολογήσει γιατί βρισκόταν εκει...
 Κλείνοντας, να αναφέρω πως υπάρχουν χιλιάδες ακόμη καταγεγραμμένες περιπτώσεις ξαφνικων εμφανίσεων ανθρώπων, χωρίς παρελθόν, ακόμη και στον ελληνικό χώρο.
 Το μόνο σίγουρο είναι πως όπως και στις εξαφανίσεις ανθρώπων, έτσι και στις εμφανίσεις τους, υπάρχουν λεπτομέρειες που παραμένουν εξαιρετικά περίεργες και δίνουν τροφή για συζήτηση...

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Ακόμα και οι τοίχοι έχουν... μιλιά

 Χαζεύοντας σήμερα στο διαδίκτυο είδα μερικά πολύ όμορφα σύνθήματα γραμμένα σε τοίχους της πόλης. Αμέσως σκέφτηκα αυτό που λέμε πως "οι τοίχοι έχουν αυτιά" αλλά έπειτα απο αυτό που θα δείτε και σεις νόμίζω πως μιλάνε κιόλας. Και μάλιστα λένε πολλά...Και σημαντικά...
 Συνθήματα ερωτικά, πολιτικά, σεξουαλικά, κοινωνικά, απ όλα έχει ο μπαξές. Αυτό που μετράει αν το σκεφτείτε είναι πως τελικά υπάρχει κόσμος εκεί έξω που και όνειρα έχει και πάθος και ζωντάνια για ένα καλύτερο αύριο γεμάτο μυρωδιές, συναισθήματα, ζωή...
 Χωρίς να θέλω να λαϊκίσω, να θίξω ανθρώπους και καταστάσεις παρακάτω σας παρουσιάζω συνθήματα στους τοίχους από μια πόλη που δεν έχει χάσει (ακόμα τουλάχιστον) την ψυχή της...





Θα μπορούσα να βάλω και άλλα... Εκατοντάδες ακόμα συνθήματα υπάρχουν σε διάφορες γωνιές  της Ελλάδας. Σχόλια καυστικά, ξεκάρφωτα, φιλοσοφημένα, ενδιαφέροντα, σχόλια που σε εμπνέουν όπως ένα από τα αγαπημένα μου που είδατε παραπάνω. "Fuck the crisis, Let's dance..." Συμφωνείτε?

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

Εικοσιοχτώ του Οχτώβρη του 1940..

 Το γένος βουλιαγμένο μες στον αιώνα
να λυτρωθεί μονάχο του μπορεί
μα να ξυπνήσει πρέπει η πλέρια Μνήμη
βαθειά του, αδάμαστη και τρομερή.
Κανείς δε θα ξεφύγει τη γενιά του!
το βάρος της θα σπάσει ως τη στιγμή,
που βγαίνοντας από τη λησμονιά του
στο φως που πια δεν στέκουν δισταγμοί.
 Της ζωής θε να ντυθεί την πανοπλία,
και μ’ ακέριο τον άγιο σκελετό
των περασμένων, θα στηθεί στη γη του
με το κεφάλι αλύγιστο κι ορτό!
 Ελέγαμε: ένα Μαραθώνα ακόμα! Ελέγαμε: Μια Σαλαμίνα ακόμα! Ελέγαμε: Ακόμα ένα εικοσιένα! Κι ήρτες τέλος συ, Μητέρα-Μέρα, οπού αγκάλιασες κι ανύψωσες ολόκληρα τα περασμένα στον ανώτατο λυτρωτικό σκοπό τους, στον υπέρτατο τους ηθικόν Ιστορικό Ρυθμό!
 Ω δικαίωση όλων των ελληνικών αγώνων! Ω ύψιστη ηθική στροφή μέσα στο χάος ολόκληρου του  Κόσμου! Και μαζί, ω γιγάντια, πλέρια ιστορική καταβολή, από την οποία, ..Ν ι κ η τ έ ς, οι Έλληνες, θα ξεκινήσουμε αύριο, πρωτοπόροι της πνευματικής ανάπλασης ολόκληρης της γης!
 Ω Μέρα-Μάννα, που μας έσπασες ακέρια κι ως το ύστατο, όλα τα κρυφά εσωτερικά δεσμά μας! Ω κοσμοϊστορική Ελευθερία, τόσο βαθειά λαχταρισμένη! Να Σε! Σε κατέχουμε! Σε νιώθουμε! Σε θέλουμε!
 Και θε να Σε κρατήσουμε όλοι, στο τεράστιο ύψος που μας φανερώθηκες απ’ τα χαράματα των Εικοσιοχτώ του Οχτώβρη του 1940, κι ως με τη συντέλεια των αιώνων, είτε ζήσουμε, είτε, αύριο που θα φέγγεις πάνω απ’ όλο τον πλανήτη το γιγάντιο φως Σου, θα βρισκόμαστε στα σπλάχνα Σου, ω Μητέρα, αθάνατοι νεκροί!

Άγγελος Σικελιανός, 15 Νοεμβρίου 1940 - Νέα Εστία

* Αφιερωμένο στην Ελλάδα του σήμερα...

Νίκος Γκάλης: Ο... γκάνγκστερ της καρδιάς μας

 Ένας γκάνγκστερ ήταν. Ένας δεινός εκτελεστής. Ένας "φονιάς" που όμοιο του δεν είχαν δει τα ευρωπαικά γήπεδα του μπάσκετ. Ο Νίκος Γκάλης, ο κορυφαίος Έλληνας αθλητής όλων των εποχών και ένας από τους κορυφαίους παγκοσμίως, ήταν ο άνθρωπος που άλλαξε την ιστορία του ελληνικού αθλητισμου. Και αν ο ίδιος, πολύ πετυχημένα, είχε πει έπειτα από τη νίκη της Ελλάδας επί της Ιταλίας στο Ευρωμπασκετ του 87' το αξέχαστο "είδα στα μάτια τους ότι θα τους κερδίζαμε", τότε ο ελληνικός λαός είχε δει στα μάτια αυτού του χαρισματικού αθλητή, τον άνθρωπο που ενσάρκωνε τον ψυχισμό του...
  
Κάποτε στην Αμερική
 Γεννήμένος στο Νιού Τζέρσευ των ΗΠΑ στις 23 Ιουλίου 1957 από Ροδίτες γονείς, έδειξε από μικρός ότι θα γινόταν... μεγάλος. Ασχολήθηκε με την πυγμαχία μιας και οι κακόφημοι δρόμοι του Νιου Τζέρσευ προσφέρονταν για τέτοιου είδους... ενασχολήσεις, αλλά τελικά τον κέρδισε το μπάσκετ και μάλιστα λίγο καιρό πριν έρθει στην Ελλάδα, επιλέχθηκε στο νούμερο 68 του ντραφτ από τους θρυλικούς Μπόστον Σέλτικς του Λάρι Μπερντ, έπειτα απο μια εξαιρετική χρονιά που είχε στο πανεπιστήμιο Σετον Χολ. 
 Ό ίδιος όμως το 1979 προτίμησε να έρθει στον Άρη Θεσσαλονικής ξεκινώντας μια τεράστια καριέρα που ουσιαστικά τελείωσε το 1994, όταν και έφυγε από τον Παναθηναϊκό, έπειτα από διαφωνία που είχε με τον προπονητή και τους δικοικούντες της ομάδας.

Και συ Γκάλη πάρτους το κεφάλι...
 Με τον Άρη για 13 σχεδόν χρόνια κέρδισε τα πάντα. 8 πρωταθλήματα Ελλάδος, 5 κύπελλα και συμμετοχή σε τρια ευρωπαϊικά φάιναλ φορ, στα οποία όμως δεν ευτύχησε να πάρει κάποιο τρόπαιο. Τα νούμερα του? Δείτε μόνοι σας. Έπαιξε σε 854 επίσημα παιγνίδια και σημείωσε 25.995 πόντους, 30.4 κατά μέσο όρο, ενώ σε 384 αγώνες στη μεγάλη κατηγορία του μπάσκετ σημείωσε 12.849 πόντους (33,4 κατά μέσο όρο) και είναι ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών.
 Επιπλέον βγήκε πολυτιμότερος παίχτης του πρωταθλήματος παραπάνω από 4 φορές. Η εποχή στον Άρη ήταν η καλύτερη για τον Νικ. Οι απίστευτες ενέργειες του, τα απίθανα καλάθια του, τα σπασίματα μέσης, τα θρυλικά τζαμπ σουτ με ταμπλό, τα τρίποντα και οι μαγικές ασίστ του, είχα μπει για τα καλά στο σπίτι του Έλληνα που στην γενικότερη τότε ευφορία της δεκαετίας του 80, είχε βρει τον άνθρωπο που έδινε σάρκα και οστά στα όνειρα του για ένα καλύτερο αύριο.
 Ο κόσμος γέμιζε το Αλεξάνδρειο Μέλαθρο, που ζούσε μεγάλες βραδιές στα παιχνίδια του Άρη, με τον Γκάλη να παρομοιάζεται με γκάνγκστερ και τους υπόλοιπους (Γιαννάκης, Ιωάννου, Γουίλτζερ, Φιλίππου κλπ) να σιγοντάρουν και να δημιουργούν την πρώτη και μοναδική ομάδα στον ελληνικό αθλητισμό που είχε καθολική αποδοχή από όλους τους φιλάθλους.

Ο γκάνγκστερ με τα γαλανόλευκα
 Στην εθνική ομάδα, ο Γκάλης δεν έδωσε απλά άλλη οντότητα. Ουσιαστικά της έδωσε την υπόσταση που έχει σήμερα και θεωρείται μια από τις κορυφαίες στον κόσμο. Η καριέρα του στα γαλανόλευκα είχε δύο μεγάλους σταθμούς. Ο ένας ήταν το μαγικό 1987 στην Αθήνα και ο δεύτερος δυό χρόνια μετά το 1989 στο Ζάγκρεμπ.
 Και εδώ οι αριθμοί του καταπληκτικοί. 168 συμμετοχέςκαι 5.130 πόντοι. Πήρε μέρος σε 4 Ευρωμπασκετ και βγήκε πρώτος σκόρερ σε όλα. Το ρεκόρ πόντων του με την Εθνική ομάδα ήταν 53 πόντοι στο Μουντομπασκετ της Ισπανίας με αντίπαλο τον Παναμα. Εκεί βέβαια που πραγματικά έδωσε ρέστα, ήταν το ευρωμπάσκετ του 87' που έγινε στην Αθήνα. Εκεί ο Γκάλης έφτασε το μέγιστο της απόδοσης του.
 Όλες εκείνες οι μέρες ήταν απίστευτες για την ελληνική κοινωνία. Τίποτα δεν προιδέαζε για το τι θα ακολουθούσε. Η εθνική ήταν σε εξαιρετική κατάσταση και από παιχνίδι σε παιχνίδι οι προσδοκίες αυξάνονταν. Νίκη με Ρουμανία στην πρεμιέρα, νίκη με Γιουγκοσλαβία ήττα από Ισπανία και Σοβιετική Ένωση και νίκη με Ιταλία, Γαλλία και στον ημιτελικό με Γιουγκοσλαβία (δυο φορές στο ίδιο τουρνουά ενώ είχαμε να τους κερδίσουμε σε επίσημο αγώνα παραπάνω από 30 χρόνια!)
  Σε όλα τα παιχνίδια ο Γκάλης ήταν πρώτος σκόρερ και από κοντα ακολουθούσαν ο μεγάλος Παναγιώτης Γιαννάκης (το alter ego του Νικ) και οι καταπληκτικοί Π. Φασούλας και Φ. Χριστοδούλου. Στον τελικό της 14ης Ιουνίου 1987 όλη η χώρα είχε "καρφωθεί" στις τηλεοράσεις της, για τον μεγάλο τελικό.
 Εκεί ο Νικ κάνει ίσως την κορυφαία εμφάνιση της καριέρας του και με 40 πόντους είναι ο πρωταγωνιστής στην μεγαλύτερη μέχρι πρόσφατα επιτυχία του ελληνικού μπάσκετ. Το 103-101 με τις βολές του Αργύρη Καμπούρη ήταν γεγονός, η Ελλάδα ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης, αλλά ο Γκάλης είχε κλέψει τις εντυπώσεις και ανήκε πλέον στην σφαίρα του μύθου... Πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης, κορυφαίος Έλληνας αθλητής της χρονιάς και κορυφαίος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας...
 Δυό χρόνια μετά στο Ζάγκρεμπ το ίδιο σκηνικό. Ο Νικ καθοδηγούσε την Εθνική και σε όλους μας, παρά την δεύτερη θέση, έπειτα απο ήττα στον τελικό με την καλύτερη Γιουγκοσλαβία όλων των εποχών, έμεινη η κίνηση να σηκώσει τα χέρια του και να πανηγυρίσει, πριν καν μπει το απίστευτο τρίποντο του Φάνη Χριστοδούλου στον ημιτελικό με την Σοβιετική Ένωση που έληξε 81-80 υπέρ μας.

Το άδοξο τέλος και το Γκαλόσημο
 Το 1992 ο Γκάλης έπειτα από έντονη σκέψη κσι συζητήσεις καταλήγει στον Παναθηναϊκό, μετά απο 12 χρόνια παρουσίας στον Άρη, αλλα αυτή η αλλαγή δεν του βγήκε όπως ήθελε. Έτσι δυό χρόνια μετά το 1994 σε ηλικία 37 ετών αποφασίζει να  αποχωρήσει από την ενεργό δράση. Οι απόψεις ήταν διφορούμενες.. Κάποιοι κατηγόρησαν τον Γκάλη για πατριαρχική στάση που την κουβάλαγε από παλιά και άλλοι αναθεμάτιζαν τους εμπλεκόμενους που τελείωσε άδοξα μια τέτοια καριέρα.
 Το σημαντικό εδώ όμως δεν είναι αυτο... Ο Νίκος Γκάλης προσωπικά για εμένα δεν ήταν απλά ένας αθλητής. Ήταν φαινόμενο. Όπως ο Καζαντζίδης. Είναι οι δύο μοναδικοί σύγχρονοι Έλληνες που θα μπορούσαν με ένα νεύμα του χεριού τους να ξεσηκώσουν εκατομμύρια Έλληνες.
 Ο Γκάλης έφερε τον αθλητισμό στα σπίτια των ανθρώπων. Έκανε χιλιάδες παιδιά να γεμίσουν τις αλάνες και τα γήπεδα μπάσκετ, όντας ένα σωστό και υγιές πρότυπο για τη νεολαία. Έδωσε αθλητική υπόσταση στον μέτριο μέχρι τότε αθλητισμό μας. Ήταν μια φυσιογνωμία εμβληματική, ένας τύπος κουλ και ωραίος, αθλητικός, προσιτός αλλά και τόσο σταρ. Το εξέπεμπε όμως. Του έβγαινε φυσικά και αβίαστα. Σε ότι έκανε και έλεγε. Δεν ήταν φτιαχτός. Αυτο κατάλαβε ο κόσμος και τον λάτρεψε. Γι'αυτό μίλησε στην ψυχή του.
 Ο 55χρονος σήμερα Νίκος Γκάλης, διατηρεί έναν τεράστιο χώρο άθλησης  για παιδιά στην Χαλκιδική και ζει ευτυχισμένος με την οικογένεια του μακριά από τα φλας της δημοσιότητας που κάποτε τον είχαν λατρέψει. Κάποιο παράπονο ίσως το έχει μιας και η πολιτεία και οι αρμόδιοι φορείς δεν έχουν κάνει αυτό που πρέπει για να τιμήσουν την προσφορά και την αξία του στον ελληνικό αθλητισμό. 
 Ούτε ένα γήπεδο με το όνομα του. Ούτε μια προσπάθεια αξιοποίησης του. Και ρε παιδιά αν τελικά σε αυτή την ρημαδοχώρα άξιζε να πληρώνουμε κάποιον φόρο αυτός σίγουρα θα ήταν το Γκαλόσημο...

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Βάλε φωτιά σε ότι σε καίει...

 Λέτε το ταξίδι να είναι εδω?Τώρα? Λέτε να το ζούμε χωρίς να το έχουμε πάρει χαμπάρι? Είναι πολύ αυτο που νιώθουμε ή τίποτα? Το ξεχωρίζετε?Μπορείτε? Και αν ναι τι ρόλο παίζει η Αγάπη ξεχωριστά για τον καθένα από εμας? Είναι πληγή?Είναι χαρά? Είναι  γεγονότα που μας σημάδεψαν? Η μήπως γιορτή?
 Ναι. Λέτε να είναι γιορτή? Ένα φεστιβάλ ευτυχίας? Μια... συναυλία συναισθημάτων? Η μηπως όχι?Πως είστε αυτό το διάστημα?Λυπημένοι?Μπουχτισμένοι? Αηδιασμένοι άπο όσα μας συμβαίνουν?Έτοιμοι ή ανέτοιμοι? Για σκεφτείτε το λίγο. Τι είναι αυτό που ορίζει τις ζωές μας?  Οι καταστάσεις? Οι...από πάνω μας? Οι πιο πλούσιοι και πιο έξυπνοι από μας? Οι πιο πονηροί? Η μηπως όχι?
 Σας πέρασε κάτι άλλο από το μυαλό? Σκεφτείτε λίγο..Μήπως είμαστε...ΕΜΕΙΣ? Μήπως εμείς είμαστε αυτοί που επιτρέπουμε στους άλλους να μην μας λογαριάζουν, να μην μας σκέφτονται, να μας ποδοπατάνε, να μας λυπούνται?  Αυτό είναι... Η αγάπη είναι  ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτη... Ας  "βάλουμε φωτιά" σε ότι μας καίει, σε ότι μας τρώει την ψυχή...







Τα λόγια μου είναι μια γλυκιά προσευχή
κουρνιάζουν έξω από το κλεισμένο σου παράθυρο
και αν τ' άφηνες θ' ανοίγαν μια ρωγμή
απ' το μικρό κελί σου ως το άπειρο

Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο
πάνω απ' τη στάχτη

Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

Τα λόγια μου είναι μια ανέλπιδη ευχή
Σβησμένα φώτα μέσα στο άχαρο δωμάτιο
Και αν τ' άφηνες θα καίγαν τη σιωπή
Και θα διαλύαν το κρυμμένο σου παράπονο

Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο
πάνω απ' τη στάχτη

Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή...

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Απιστία: Το κέρατο μου μέσα...

 Λοιπόν, δύσκολο θέμα πραγματεύομαι σήμερα. Αποφάσισα να γράψω για την εκατέρωθεν απιστία.  Γιατί αυτή η απάλευτη κατάσταση... χτυπάει άντρες και γυναίκες. Είναι σαν και αυτά τα τζιν που γράφουν στην ετικέτα, αλλά και χαρακτηρίζονται, unisex. Και έτσι είναι σαφέστατα.
 Η απιστία αν και ουσιαστικό θηλυκού γένους δεν κοιτάει αν φοράς παντελόνια η φορέματα... Συμβαίνει και πικραίνει... Είναι βέβαια απολύτως κατανοητό πως οτιδήποτε το απαγορευμένο είναι και αναλόγως ποθητό. Ας πούμε για εμάς τους άντρες η γυναίκα του άλλου, η κοπέλα του ή μια παντρεμένη γειτόνισσα που όλως τυχαίως απλώνει τα εσώρουχα της στην βεράντα, ή μια συναδελφος στην δουλειά που έχει...προβλήματα με το αρραβωνιάρη της, αρχιζει και ξυπνάει μέσα μας το άσμα του Κατμαν "δωσ'μου δωσ' μου, δωσ΄μου το φιλί σου, θέλω, θέλω να'μαι ο εραστής σουυυυ".
 Ένα γέλιο, ένα κλείσιμο ματιού συοδευόμενο απο ανοιγόκλεισμα βλεφάρων, μια ατάκα που αφήνει υπονοούμενα, είναι η απαρχή της.. κερατοποίησης (sic)  της συντρόφου μας και εν τέλει το άδοξο τέλος μιας ακόμη προσπάθειας για σοβαρή σχέση που έμεινε στη μέση...
 Και από την άλλη πλευρά όμως τα πράγματα είναι πάνω κάτω τα ίδια. Ξέρω, ξέρω οι γυναίκες δεν είναι πολυγαμικά όντα, είναι μονογαμικά, άλλα λύστε μου μια απορία σας παρακαλω.
 Πως είναι δυνατόν μια ρουτινιασμένη καθημερινότητα, ένα ακόμη πλύσιμο πιάτων (για χιλιοστή και βάλε φορά...), μιά ακόμη μέρα κλεισμένη σε ένα σπίτι, κάποια όντως τραβηγμένη κουβέντα από τον σύντροφο σας, να είναι το έναυσμα για να τον κάνετε τράγο?
 Δεν λυπάστε τα κέρατα και τα παρελκόμενα τους που φυτρώνουν στο κεφαλάκι του? Δεν λυπάστε το κάζο που θα φάει από φίλους και εχθρούς, όταν μαθευτεί ότι του τα... φορέσατε?
  Αλλά για να μην είμαι άδικος πως μπορεί να αντισταθει μια στερημένη από όλες τις απόψεις γυναίκα, όταν έρχεται ο υδραυλικός σπίτι και ακουμπάει τις βρύσες με τόσο ερωτικό τρόπο, πως να αντιδράσετε όταν ο νεαρός της πολυκατοικίας σας, εξυμνεί τις χάρες σας όταν του λέτε ότι είστε 40 και αυτός δεν σας κάνει ούτε για 30?
  Πως γίνεται να κρατηθείτε όταν ο καλός σας λείπει φαντάρος και εσείς ναι μεν σκέφτεστε την σκοπιά που κάνει αλλά απ την άλλη και αυτός ο κολλητός του είναι "τόσο καλό παιδι, μα τόσο καλό παιδι..." που  τελικά φυλάει την δική σας..σκοπιά όταν νιώθετε απέραντη μοναξιά? Σας καταλαβαίνω...
 Ένας unisex εφάλτης και για τα δύο φύλα είναι η απιστία. Για τους άντρες επειδή μόνο αυτοί.. επιτρέπεται να απατήσουν και για τις γυναίκες επειδή δεν το ήθελαν πραγματικά αλλά ένιωθαν μόνες και παραμελημένες.
 Επειδή λοιπόν είμαι σίγουρος πως η απιστία θα υπάρχει εις τον αιώνα των αιώνων (αμήν...) ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να μην είμαστε ξεδιάντροποι ρε παιδιά... Δηλαδή ο μέγιστος Λυβικός που έλεγε στο άσμα ασμάτων "πάρε τηλέφωνοοοο το κερατάαα καλύτερα τώρα παρά μετααα" δεν ήξευρε τίποτα? Ντιπ για ντιπ τον είχατε τον καλλιτέχνη?  Σου λέει πάρτον τώρα που είναι νωρίς για να προλάβει και αυτός να σε απατήσει κούκλα μου! Έτσι είναι αυτά. Ξεκάθαρα πράγματα. Μια σου και μια μου...
 Μερικές φορές πραγματικά απορώ με τους ανθρώπους. Ο καθένας για τους δικούς μας λόγους, κυριώς εγωιστικούς και...αστείους, παίζουμε με τις καρδιές των άλλων, χωρίς να λογαριάζουμε καταστάσεις και πράγματα. Είμαστε μυστικοπαθείς, καταστρέφουμε οικογένειες και κάνουμε την.. ζωααααρα μας, αδιαφορώντας για το τι μπορούμε να προκαλέσουμε.
 Πιστεύω πως την απιστία στην Ελλάδα την έχουμε αναγάγει σε εθνικό σπορ... Και στο τέλος αφού έχουμε κάνει την κουτσουκέλα μας, προσπαθούμε να μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα, όπως εγώ.. κακή ώρα, όταν κάποια εποχή πριν δέκα χρόνια περίπου είχα κάνει την πρώτη μου σοβαρή σχέση με μια συνάδελφο που μου είχε κρύψει ότι ήταν αρραβωνιασμένη!
 Και που στην ξαφνική επικοινωνία του αρραβωνιαστικού της μαζί μου έλεγα ότι μπορείτε να φανταστείτε, μιας και έπεσα απο τα σύννεφα όταν το έμαθα..." Εσύ ποιος είσαι ρε" του λέω. "Ο κερατάς" μου λεει. "Ποιος κερατάς ρε φίλε κάποιο λάθος θα έχει γίνει." "Τι λάθος ρε? Εσύ δεν πήδηξες την Δήμητρα την Παρασκευη κατά τις δέκα παρα το βράδυ ενώ εγώ έλειπα στην Πάτρα?"  Τι να του έλεγα εκεί του δύσμοιρου μου λέτε? "Ναι του λέω ρε φίλε αλλά δεν το θέλα...!!!" Ε, κάπου εκεί τον αποτελείωσα τον άνθρωπο... Χωρίς να φταίω αλλά το κακό είχε ήδη γίνει...
 Έτσι είναι αυτά...  Αααα και που'στε... Το να απατάτε αλλήλους σημαίνει ότι κάποια στιγμή η κουδούνα θα χτυπήσει και για την αφεντιά σας... Και τότε η αίσθηση θα είναι πολύ, μα πάρα πολύ άσχημη...

Αναγνώστες

Page translation