Εσείς ονειρεύεστε ακόμα?

  Τελικά ότι ζούμε είναι ότι είχαμε ονειρευτεί? Υπάρχει κάτι μέσα μας από τα όνειρα που είχαμε όταν είμασταν παιδιά? Υπάρχει κάτι να μας κρατάει σε εγρήγορση, να μας δίνει ελπίδα, να μας κάνει να θέτουμε στόχους για μια καλύτερη ζωή, έτσι όπως εμείς την έχουμε φανταστεί? Νομίζω πως αυτές οι ερωτήσεις δεν έχουν απλή απάντηση αλλά αν είμαστε ειλικρινείς και... πατάμε στη γη, οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι ονειρευόμασταν χωρίς τον...ξενοδόχο.
 Η ανθρώπινη φύση είναι απο μόνη της περίεργη κατάσταση. Είμαστε μιά έτσι μιά αλλιώς. Με τα πάνω μας και τα κάτω μας. Τα όνειρα (όχι του ύπνου) όμως είναι η μόνη αληθινή και αγνή διαδικασία που έχει συμβεί μεσα μας και δεν έχει μέτρα και σταθμά.... Είναι ένα πανηγύρι χαρούμενων συναισθημάτων και πολύχρωμων σκέψεων. Αν αναλογιστείτε δε, ότι ξεκινάει στην παιδική μας ηλικία, τότε εκτός από την αγνότητα σημαντικό ρόλο στην δημιουργία των ονείρων για την μετέπειτα ζωή μας, παίζει και η διαφορετικότητα.
  Ως παιδιά είχαμε την ικανότητα να πλάθουμε με το μυαλο μας ιστορίες για το μέλλον μας οι οποίες πάντα ήταν διαφορετικές από αυτές των μεγάλων. Σχεδόν στην πλειοψηφία μας ονειρευόμασταν να γίνουμε γιατροί, επιστήμονες, αστροναύτες, ποδοσφαιριστές, να βρούμε την αγάπη της ζωής μας, να φτιάξουμε οικογένεια... Ονειρευόμασταν έναν καλύτερο κόσμο (πάντα με την δική μας βοήθεια), δυνατές φιλίες, ταξίδια και αλήθειες. Από τότε οι περισσότεροι (αν όχι όλοι μας) διακριναμε στον κόσμο των μεγάλων κάτι ψεύτικο και απόμακρο σε σχέση με τον δικό μας...
  Αυτό που με έκανε να αναρωτηθώ τον τίτλο της ανάρτησης είναι πως θέλω να μάθω πια αν ονειρευόμαστε αληθινά... Αν ονειρευόμαστε με αυτή την παιδική αφέλεια και αγνότητα αλλοτινων εποχών, τότε που όλα ήταν πιο απλά. Ναι. Αυτό νομίζω πως χάλασε την...μαγιά.
 Όσο μεγαλώνουμε κάνουμε πολύπλοκα τα πράγματα. Τα δυσκολεύουμε, είτε επειδή μας το επιβάλλουν είτε επειδή φοβάμαστε να αντιμετωπίσουμε τις αλήθειες που μικροί αναζητούσαμε... Έχω καιρό να ονειρευτώ. Μερικές φορές θέλω να πιαστώ από κάτι για να συνεχίσω και αδυνατώ να το βρω... Σας έχει συμβεί αυτο?
 Είναι πολύ πιο εύκολο να διακρίνουμε πια κάτι αρνητικό ή να συμβιβαστούμε με ότι μας συμβαίνει λες και επιζητούμε μια μέτρια ζωή μακριά από από την κοινωνικότητα, από το πάρε δώσε με ανθρώπους που μπαίνουν για πρώτη φορά στην ζωή μας, από νέες καταστάσεις που ίσως μας επιφυλλάσουν δυνατές συγκινήσεις.
 Ίσως να παίζουν βέβαια και οι περιστάσεις σημαντικότερο λόγο από του φόβους μας. Τα οικονομικά και κοινωνικά πρόβλήματα της εποχή μας, η αβεβαιότητα σε όλους τους τομείς είναι σίγουρα τροχοπέδη στην φαντασία και στο όνειρο.
 Πείτε μου όμως γιατί να μην έχουμε πια δικαίωμα στα όνειρα? Γιατί να μην μπορούμε να ονειρευτούμε όπως παλιά? Με απασχολεί πολλές φορές αυτό το ερώτημα γιατί όταν το βιώνω με τρομάζει η αδυναμία της σκέψης μου να δημιουργήσει μελλοντικές εικόνες. Είτε γιατί όσες φορές το έχω καταφέρει οι εικόνες είναι γκρίζες, είτε γιατί πιστεύω πως αν κάτι δεν σου βγαίνει φυσικά με πίεση θα σου βγει λάθος.
  Αναρωτηθήκατε ποτέ αν αγαπάμε τον εαυτό μας, όπως τον αγαπούσαμε όταν ήμασταν παιδιά? Συνεχίζουμε να κάνουμε πράγματα που κάναμε παιδιά? Πόσοι από εσας τρώτε μαλλί της γριάς? Πόσοι πηγαίνετε στα λούνα παρκ? Πόσοι και πόσες βγαίνετε στους δρόμους και κάθεστε στο πεζοδρόμιο να συζητήσετε με έναν φίλο σας όπως κάνατε στην παιδική σας ηλικία? Λέτε ανέκδοτα? Κάνετε γκριμάτσες? Αγοράζετε πια γλειφιτζούρια?
 Οχι δεν τρελάθηκα. Ακόμα τουλάχιστον... Απλά νομίζω  πως το σημείο κλειδί είναι εκεί. Εμείς ορίζουμε τους κανόνες και από εμας εξαρτάται αν θέλουμε να αλλάξουμε. Δεν μιλάω για παλιμπαιδισμό, αλλά για την αίσθηση να νιώσουμε ξανά ελεύθεροι από τα δεσμά ενός κόσμου που σταματάει να ονειρεύεται.  Αν χάσουμε το δικαίωμα στο όνειρο, τότε δεν υπάρχει επιστροφή. Όσο υπάρχουν τα μυαλά μας ας τα χρησιμοπιοιήσουμε όπως πρέπει.
 Πως? Αναγνωρίζω την δυσκολία του εγχειρήματος, όπως επίσης και την...ελαφρότητα των λέξεων. Αλλά αυτή είναι η αρχή... Ας κάνουμε πράγματα που έχουμε καιρό να κάνουμε. Και αν τα οικονομικά, η θέση, η ηλικία μας δεν μας το επιτρέπει, ας αλλάξουμε το παιχνίδι. Όπως παλιά. Τότε που φτιάχναμε δικά μας παιχνίδια όταν βαριόμασταν το κρυφτό, το κυνηγητό και τα μήλα... Τότε που με τα μικρό μας μυαλό φτιάχναμε μέγαλους κόσμους με όνειρα γεμάτα μυρωδίες και ελπίδα.
 Οφέίλουμε να το προσπαθήσουμε. Όσοι από εμας... χάνουμε τον εαυτό μας στην στυγνή καθημερινότητα και στα αμέτρητα προβλήματα που χτυπάνε την πόρτα μας, οφείλουμε...
 Αν όχι για εμάς τότε ας το κάνουμε για εκείνα τα μικρά παιδάκια που μας κοιτάνε στα μάτια και περιμένουν να είμαστε φάροι στην θάλασσα της σκέψης τους. Και όχι ύφαλοι... Όχι ξέρες... Ας βρούμε πια καταφύγιο στα όνειρα μας...