Πέμπτη 23 Αυγούστου 2018

Όταν σημάνει η ώρα...

 "Όλα αξίζουν τον κόπο, αν η ψυχή δεν είναι μικρή", έγραψε κάποια στιγμή ο Πορτογάλος ποιητής Φερνάντο Πεσσόα. 

 Πόσο αληθινό και παρακινητικό. Τούτες τις μέρες, που το δύσκολο καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του, αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να προσπαθούν, να γυρίζουν τις δύσκολες καταστάσεις υπέρ τους, να αλλάζουν ρότα και τελικά να τα καταφέρνουν . Είναι η θετική σκέψη; Είναι ο εγωισμός; Μήπως είναι η ανάγκη να αποδείξουν κάτι; Η λογική του "η ζωή προχωράει"; 
 
 Νομίζω τίποτα από τα παραπάνω αλλά και όλα τα παραπάνω μαζί. Αυτό που πιστεύω είναι ότι έρχεται μία φορά στην ζωή μας (ίσως και περισσότερες) που σκέφτεσαι "ως εδώ και μη παρέκει". Και πάλι δεν λέει κάτι. Ναι παρακινείσαι, ναι βγάζεις εγωισμό. Αλλά μόνο αυτό βοηθάει;

 Η απάντηση είναι όχι. Το σημαντικό κομμάτι σε όλη αυτή την διαδικασία είναι η κατανόηση σε δύο μορφές της. 

 Η πρώτη έχει να κάνει με το να κατανοήσουν οι δίπλας μας τι έχουμε ανάγκη και πως μπορούν να μας βοηθήσουν και η δεύτερη (που είναι και η πιό σημαντική μορφή) έχει να κάνει με το να κατανοήσουμε εμείς πρωτίστως την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει. Έτσι ξεκινάει η αλλαγή. Μεμψιμοιρίες, αναθέματα και κολλήματα σε λάθη του παρελθόντος δεν έχουν κανένα νόημα να εμφανίζονται στο προσκήνιο. Μόνο αν ψάξουμε μέσα μας για να δούμε ποιοί πραγματικά είμαστε, τι μας ικανοποιεί, τις μας τρομάζει και τι μας προβληματίζει, μπορούμε να λύσουμε τα θέματα μας. 

 Τότε θα κατανοήσουμε ότι έχει σημάνει η ώρα της αλλαγής. Με νέα και όχι σπασμένα φτερά, με πυγμή, σοβαρότητα και χιούμορ. Το ολοκληρωμένο πακέτο πρέπει να περιέχει τα προαναφερθέντα. Γιατί έτσι θα έχουμε σοβαρές πιθανότητες να αρχίσουμε να ζούμε καλύτερα. Εις το επανιδείν...



Στίχοι: Άννα Μπακιρτζή-Μουσική: Άκης Πάνου


Ξέρω πως θα φύγεις μακριά μου,
μέσα από την αγκαλιά μου
θα πετάξεις σαν πουλί.

Ξέρω πως θα κλάψουμε κι οι δυο
στο πικρότερο αντίο,
στο πικρότερο φιλί.

  Κι όταν σημάνει η ώρα
  τότε καρδιά μου χρυσή 
τη μεγαλύτερη μπόρα
  θα την περάσεις εσύ...

Δευτέρα 13 Αυγούστου 2018

Ενός λεπτού σιγή...



Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας

κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,

έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας,

ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,

κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,

έστω και μια φορά;

Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή

για τους απεγνωσμένους;


 Ντίνος Χριστιανόπουλος

Παρασκευή 3 Αυγούστου 2018

Διαφορετικός Αύγουστος...

 Το ημερολόγιο λέει 3 του μήνα. Αύγουστος του 2018. Οι μέρες που πέρασαν ήταν από τις χειρότερες που βίωσε η χώρα, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Δεκάδες συμπολίτες μας, νέοι, παιδιά, μεσήλικες, ηλικιωμένοι, χάσανε την ζωή τους κάτω από δραματικές συνθήκες στην Ανατολική Αττική.

 Κάηκαν ζωντανοί, πνίγηκαν, ξεψύχησαν από τις αναθυμιάσεις. Εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι, είδαν την ζωή τους να καταστρέφεται. Σε λίγες ώρες έχασαν το βιός τους. Δεν θα επεκταθώ άλλο σε αυτό το θέμα. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα είπαν και τα... έγραψαν όλα. Μια μαύρη σελίδα που θα τριγυρνάει σαν εφιάλτης στο μυαλό μας για πολύ καιρό ακόμα...

 Το ζητούμενο είναι από δω και πέρα τι κάνουμε. Πήραμε το μάθημα; Καταλάβαμε τι έχει αξία σε αυτή την ζωή; Συνειδητοποιούμε ποιοί είμαστε και πως έχουμε καταντήσει ως κοινωνία; Δυστυχώς μερικές φορές χρειάζονται τέτοιου είδους αποτρόπαια ηλεκτροσόκ για να αφυπνιστούμε. Μακάρι μέσω των τραγικών γεγονότων των προηγούμενων ημερών να γίνει επιτέλους κάτι τέτοιο... Το τεράστιο κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης από μικρούς και μεγάλους (το ειλικρινές και όχι για το φτιαχτό), είναι η αχτίδα φωτός που ψάχνουμε σε αυτό το ατελείωτο σκοτεινό τούνελ.

 
 Για να βγούμε πρέπει να δούμε την πραγματικότητα όπως είναι και όχι με φτιασίδια, μακιγιαρισμένη, όπως μας βολεύει να την σκεφτόμαστε. Αυτός ο Αύγουστος είναι μήνας αναθεώρησης. Πρέπει να είναι. 

 Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, αν έχει μείνει κάτι ανθρώπινο σε ότι πράττουμε, πρέπει να βάλουμε τις προτεραιότητες μας. Τις βάσεις για ένα καλύτερο αύριο. Κλισέ, αλλά από τα πιό ωραία αυτό. Ένα καλύτερο αύριο. Και όταν αυτό γίνει, τότε και οι μέρες που ζούμε δεν θα είναι μέρες φωτιάς αλλά μέρες αγάπης. Και το παρόν θα είναι το ίδιο όμορφο όπως το μέλλον...


Υ.Γ. Το κείμενο είναι αφιερωμένο σε αυτούς που άθελα τους γίνονται πυξίδα στη χαμένη ζωή μας... Καλό μήνα σε όλους και όλες.



  "The world is closing in 
Did you ever think
    That we could be so close, like brothers..."


Αναγνώστες

Page translation