Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011

Η νοσταλγία και το έλλειμμα ανθρωπιάς...

  Νοσταλγώ για μένα, σημαίνει υπάρχω... Έχω την εντύπωση πως τα πράγματα που σε κάνουν να υπάρχεις δεν είναι μόνο αυτά που σε πάνε μπροστά. Αλλά αυτά που νοερά σε πηγαίνουν και πίσω. Εκεί άλλωστε δεν είναι και το μυστικό της ύπαρξης μας?
 Όταν σκέφτομαι τι είναι η νοσταλγία, τι σημαίνει, ποιο είναι το πραγματικό της νόημα δεν μπορώ να μην θυμάμαι τα λόγια από ένα κείμενο που διάβασα πρόσφατα. «Το παρελθόν υπάρχει στ' αλήθεια μόνο όσο το θυμόμαστε. Γι' αυτό στο ταξίδι τούτο πάντα θέλω να θυμάμαι τους ανθρώπους που με δένουν με το παρελθόν, τα πρόσωπα που αγάπησα, τα πρόσωπα που με πλήγωσαν, τα πρόσωπα που μοιραστήκαμε φωτεινές στιγμές μαζί. Χωρίς να αισθάνομαι καμία λύπη, καμία κακία ή στενοχώρια, παρά μόνο ατέλειωτη νοσταλγία για όλα αυτά.»
 Ναι. Αυτή είναι η πραγματική έννοια της νοσταλγίας. Αυτό το γλυκόπικρο συναίσθημα της πρώτης φοράς που νιώσαμε κάτι διαφορετικό, κάτι πρωτόγνωρο. Στιγμές πασπαλισμένες από μια μυρωδιά κανέλλας... Και γλυκές και πικρές...
 Παρατηρώντας γύρω μου, ολοένα και περισσότερο εγκαθίσταται στο μυαλό μου η ιδέα πως πλέον πάσχουμε από έλλειμμα ανθρωπιάς. Αυτό είναι ίδιον των ανθρώπων δίχως παρελθόν. Εκείνων που με μια μονοκοντυλιά διέγραψαν ότι υπήρχε στη ζωή τους στο, απαραίτητο για την ταυτότητα μας, πριν, αφήνοντας έτσι χώρο μόνο για το  πιασάρικο μετά...
  Θέλω να σας τσιγκλήσω λιγάκι... Σκεφτείτε... Υπάρχει καλύτερος τρόπος για να αποφύγεις τα λάθη στο μέλλον από το να δεις πως λειτούργησες σε παρόμοιες καταστάσεις στο παρελθόν? Όχι, για μένα δεν υπάρχει. Υπάρχει κάποιος από εσάς που όταν σκεφτεί γεγονότα του παρελθόντος δεν έχει δακρύσει, γελάσει, προβληματιστεί, στεναχωρηθεί??? Γιατί να αφήνουμε την ευκαιρία  να είναι στη ζωή μας αυτή η διαδικασία που είναι «αποθήκη συναισθημάτων»?
 Για μένα πάντως το παρελθόν μου είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το μέλλον μου. Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται μαζί μου από πίσω και με βοηθάνε να πάω μπροστά. Υπάρχουν  παγιωμένες πλέον σκέψεις μου που ολοκληρώθηκαν στο παρελθόν και θα με ακολουθήσουν και στο μέλλον. Διαμόρφωσα το χαρακτήρα μου μέσα από όλο αυτό το μπρος-πίσω. Νομίζω πως είναι το πιο... ακούραστο  και χρήσιμο μπρος πίσω που κάνω στη ζωή μου.  Χωρίς να χρειαστεί να γίνω δέσμιος αυτών των σκέψεων. Τις επεξεργάστηκα, τις συζήτησα... Το πρώτο φιλί, το πρώτο σκίρτημα, η πρώτη ερωτική απογοήτευση, η γιγάντωση των ονείρων μας, ακόμη και η κατάρρευση τους, οι πρώτοι φίλοι, οι πρώτες μουσικές, οι πρώτοι ήχοι... όλα αυτά μας οδηγούν σε έναν ονειρικό συνδυασμό πολύ δυνατών συναισθημάτων. Εκφράζουν τον πραγματικό εαυτό μας. Αυτόν, που είχε μείνει ακόμη αναλλοίωτος στην σκληρή και ψυχοφθόρα πραγματικότητα.
  Σαν τώρα θυμάμαι τα πρώτα παιχνίδια στην γειτονιά, το κρυφτό στο σχολείο, τις καλοκαιρινές διακοπές στο χωρίο, τις βόλτες με την παρέα στην παραλία, την μυρωδιά στον αέρα τις πρώτες μέρες της Άνοιξης, τα πρωτοβρόχια και το βρεγμένο χώμα...
  Είμαι πλέον σίγουρος. Για να ξαναβρούμε τους εαυτούς μας, για να γίνει αυτό το έλλειμμα ανθρωπιάς πλεόνασμα σε αυτό την δύσκολη περίοδο της ζωής μας, πρέπει να αισθανθούμε... Να δεθούμε με τα χαμένα όνειρα μας, τις πρώτες μας αγάπες, τι πρώτες αγνές μας σκέψεις...

Κυριακή 5 Ιουνίου 2011

Ο Bανδαλισμός και οι ρίζες του

  Ο βανδαλισμός  κατά το λεξικό, είναι η συστηματική, μερική ή ολική καταστροφή έργων τέχνης και πολιτισμού. Στις μέρες μας ο βανδαλισμός έχει μια πιο γενικευμένη έννοια και συνήθως όταν αναφερόμαστε σε βανδαλισμούς εννοούμε την  γενικότερη καταστροφή κτιρίων, πραγμάτων, πόλεων κλπ κλπ. Από που προέρχεται όμως ο βανδαλισμός?
  Οι Βάνδαλοι, ήταν γερμανικές φυλές που έδρασαν στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους. Κυριότεροι εκπρόσωποι των Βανδάλων ήταν οι φυλές Χάστιγκς και Σίλιγκς, οι οποίες μαζί με την βοήθεια των Αλανών (ιρανική φυλή) έφτασαν μέχρι τον Δούναβη τον 4ο αιώνα μ.χ και από εκεί έφθασαν στην Γαλατία και την λεηλάτησαν... Επόμενος σταθμός των Βανδάλων ήταν η Ιβηρική χερσόνησος. Εκεί όμως τους περίμενε ένας άλλο σκληρός λαός. Οι Βησιγότθοι... Εκείνοι,  με εντολή των Ρωμαίων, τους επιτέθηκαν, αναγκάζοντας έτσι τον αρχηγό των Βανδάλων Γκιζέριχο να διατάξει φυγή προς την Αφρική...
  Το 439 μ.Χ., μετά από πολλούς αγώνες, κατέλαβαν την Καρχηδόνα και την έκαναν πρωτεύουσά τους. Δημιούργησαν στόλο και άρχισαν πειρατικές επιδρομές που έφτασαν μέχρι και την Ελλάδα όπου προσπάθησαν να εισβάλουν στην Πελοπόννησο αλλά μετά από άγριες συμπλοκές ηττήθηκαν στην μάχη της Κενίπολης από τους Μανιάτες και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σχέδιά τους.
  Αμέσως, το Βυζάντιο έστειλε εναντίον τους τον στρατηγό Άσπαρ με στρατό, χωρίς όμως αποτέλεσμα...Σημαντικότερο γεγονός στην δράση αυτών των φυλών, ήταν η λεηλάτηση της Ρώμης το 455 μ.χ., με τους Βανδάλους να καταστρέφουν ότι έργο τέχνης έβλεπαν μπροστά τους. Από μουσεία μέχρι αγάλματα και πίνακες μεγάλων ζωγράφων...
  Το κυριότερο χαρακτηριστικό  στις καταστροφές τους και στις εκστρατείες τους είχε να κάνει με τα αγάλματα. Τους αφαιρούσαν τις μύτες και τα αυτιά των προσώπων, με αφορμή μια προκατάληψη που έλεγε πως τα αγάλματα διαθέτουν ψυχή κι έτσι καταστρέφοντάς τα αφαιρούσαν τη δυνατότητα να εισέρχεται και να εξέρχεται η ψυχή μέσα στο άγαλμα...
  Πλέον ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι και ήταν θέμα χρόνου η καταστροφή  των Βανδάλων. Έτσι το 534 μ.χ., ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουστινιανός διέταξε τον πολύπειρο στρατηγό Βελισσάριο να πάει στην Καρχηδόνα όπου είχε την βάση τους εκείνοι την εποχή και να δώσει ένα τέλος στο μαρτύριο πολλών λαών. Ο Βελισσάριος πλησίασε  δύο φορές στην Καρχηδόνα και τελικά κατάφερε να υποτάξει τους Βανδάλους και να κάνει τον αρχηγό τους Γκιζέριχο να  παραδοθεί... Οι ελάχιστοι από αυτούς που απέμειναν, αφομοιώθηκαν στην Βυζαντινή αυτοκρατορία, ενώ κάποιοι άλλοι ανακατεύτηκαν με  φυλές της Βορείου Αφρικής...
  Αυτό ήταν το τέλος των καταστροφέων της τέχνης και του πολιτισμού. Τα πιστεύω τους και η λογική τους όμως υπάρχουν ακόμη και στις μέρες μας...

Μια νύχτα στην οδό Φυλής...

Φιντέλ Κάστρο
«Οι δικές μας πόρνες είναι οι πιο καλλιεργημένες στον κόσμο»

  Το κρύο ήταν τσουχτερό αλλά και ο πειρασμός μεγάλος. Είχα καιρό να περάσω από τον θρυλικό δρόμο της Αθήνας, την οδό Φυλής, εκεί που το αρχαιότερο επάγγελμα είναι περισσότερο ιεροτελεστία παρά εργασία... Προχωρώντας με γοργό βήμα στην Κοδριγκτώνος, περνούσαν διάφορες σκέψεις από το μυαλό μου. Τα χρόνια που πέρασα εκεί εργαζόμενος στο τοπικό σούπερ μάρκετ, οι γνωριμίες, λόγω της συγκεκριμένης δουλειάς, με τις πόρνες της περιοχής, οι συζητήσεις με πελάτες που το βράδυ μεταμορφωνόντουσαν σε «αφεντικά» στους οίκους ανοχής... Όλα αυτά μπερδεμένα με ένα έντονο συναίσθημα νοσταλγίας και προβληματισμού. Η οδός Φυλής ήταν ένα μεγάλο σχολείο για μένα. Για τον τρόπο που έβλεπα μέχρι τότε τα πράγματα και για τον τρόπο που τα βλέπω τώρα...
  Ο προβληματισμός μου είχε να κάνει με το αυτονόητο... Πολλές νεαρές κοπέλες, στην πλειοψηφία τους αλλοδαπές, εκδίδονταν με σκοπό μια καλύτερη ζωή. Κοπέλες κυρίως από το πρώην ανατολικό μπλοκ, «σαν τα κρύα τα νερά», που στην πατρίδα τους είτε λόγω οικονομικής κρίσης, είτε λόγω ατυχίας αναγκάστηκαν να πάρουν τον δρόμο της ξενιτιάς με μόνο εφόδιο, το κορμί τους... Αλλά και Ελληνίδες. Νεαρές ή μη, λίγο πιο πονηρεμένες από τις αλλοδαπές προσαρμόζονται ευκολότερα στις «καταστάσεις της δουλειάς», όπως συνηθίζουν να λένε...
  Στρίβοντας στο στενό, τα φωτεινά λαμπάκια έξω από τα νεοκλασικά κτίρια (σήμα κατατεθέν των οίκων ανοχής) μου δημιούργησαν το έντονο συναίσθημα της πρώτης φοράς...  Ο κόμπος στο ύψος του στέρνου, το καρδιοχτύπι για το άγνωστο... Μόνο που πια όλα αυτά ήταν τόσο γνωστά για μένα. Στάση πρώτη. Η μισάνοιχτη πόρτα (επίσης σήμα κατατεθέν...) ανοίγει με ελάχιστο σπρώξιμο... Μπαίνοντας η έντονη μυρωδιά χλωρίνης, ο τακτοποιημένος διάδρομος και το τραπεζάκι με το ανθοδοχείο στο τέλος του δωματίου δείχνουν ότι η «τσατσά» (όρος που χρησιμοποιείται για την ιδιοκτήτρια ενός οίκου ανοχής) δίνει μεγάλη σημασία στην καθαριότητα. Φτάνοντας στο τέλος του διαδρόμου μπαίνω στο κεντρικό δωμάτιο που στις άκρες του έχει δύο πόρτες. Τα δωμάτια. Άλλες φορές μικρά άλλες μεγάλα. Ακριβώς πάνω από το κεφάλι μου, μια δισκομπάλα σαν και αυτές που έχουν τα μαγαζιά που παίζουν ντίσκο μουσική, στριφογυρνάει στον ρυθμό του Porcelain του Moby...
  Στους τοίχους κάδρα γυμνών γυναικών σε πόζες αισθησιακές, σχεδόν καλλιτεχνικές θα μπορούσε να πει κανείς. Άλλωστε η τέχνη είναι κύριο συστατικό στον τρόπο  που προωθείται το μήνυμα των οίκων ανοχής. Και ποιο είναι το μήνυμα θα μου πείτε.. «Κρατάμε την ισορροπία της κοινωνίας νεαρέ...» μου είχε πει κάποτε πελάτισσα του σουπερ μάρκετ που τα βράδια μεταμορφωνότανε σε μπαρουτοκαπνισμένη «τσατσά», την μεγαλύτερη και την πιο σεβάσμια της περιοχής...
 Στο κεντρικό δωμάτιο λοιπόν, εκτός των κάδρων και της δισκομπάλας που μου έκανε εντύπωση, αλλά και των  διαλεγμένων τραγουδιών που ακούγονταν από το κασετόφωνο, υπήρχαν δύο μονοί καναπέδες και ένας μεγάλος, Εκείνη την στιγμή δεν υπήρχε κανένας πελάτης.
 Στο μικρό δωματιάκι απέναντι από το κεντρικό δωμάτιο, ο ήχος και το φως της τηλεόρασης μάλλον δεν έκανε αισθητή την παρουσία μου. Έκανα λάθος όμως... Μια γκριζομάλλα,  ηλικιωμένη κυρία έκανε την εμφάνιση της. «Καλησπέρα’ είπα περιμένοντας ανταπόκριση.  «Καλησπέρα νεαρέ. Σε λίγο βγαίνει το κορίτσι μας. Πολύ καλή στο κρεβάτι, τα κάνει όλα και δεν έχει καθόλου ταμπού.» Αφού συνέχισε με λεπτομέρειες που όλοι γνωρίζουμε, τα βήματα των τακουνιών της κοπέλας και η εμφάνιση της με άφησαν με ανοιχτό στόμα... Μια πανέμορφη μελαχρινή κοπέλα, τουλάχιστον στο 1.80, γυμνασμένη, και όχι έντονα βαμμένη, στεκόταν μπροστά μου έτοιμη να μου προσφέρει τις υπηρεσίες της... «Από δω η Έλενα από την Μολδαβία, το κορίτσι μας... Θα σε ικανοποιήσει πλήρως.» είπε η ιδιοκτήτρια και αμέσως η πανέμορφη κοπέλα χαμογέλασε με νόημα.  «Πόσο πάει?« ρώτησα κάνοντας την κλασσική ερώτηση που κάνουν όλοι οι άντρες που επισκέπτονται τους οίκους ανοχής.  «15 ευρώ παλικάρι μου».  Τιμή λογική, μιας και ήταν φυσιολογικό πως το αρχαιότερο επάγγελμα θα έπεφτε και αυτό... θύμα της οικονομικής κρίσης. «Ευχαριστώ, ίσως περάσω αργότερα» είπα και έφυγα μιας και ο λόγος της επίσκεψης μου δεν ήταν αυτός...
  Βγαίνοντας από τον οίκο ανοχής, είδα ότι η κίνηση είχε αυξηθεί. Άλλωστε η ώρα ήταν 12. Τέτοιες ώρες νεαροί και όχι μόνο άντρες, αλλοδαποί και Έλληνες σεργιανίζουν στον συγκεκριμένο δρόμο, κυρίως κάνοντας χαβαλέ και πλάκα και λιγότερο με σκοπό να κάνουν έρωτα. Στάση δεύτερη. Αφού πέρασα μπροστά από ένα φτηνό ξενοδοχείο και μια πιτσαρία, ο οίκος ανοχής με το κόκκινο λαμπάκι και την ξύλινη πόρτα τράβηξε την προσοχή μου.             Μπαίνοντας αντίκρισα ένα τελείως διαφορετικό σκηνικό σε σχέση με το προηγούμενο. Ελληνική μουσική και φώτα xenon θύμιζαν περισσότερο μαγαζί με ελληνική μουσική παρά οίκο ανοχής. Αμέσως έκανε την εμφάνιση της μια έγχρωμη και πληθωρική κοπέλα. «Κλείνουμε. Πρόβλημα με αστυνομία. Άλλη μέρα.» μου είπε και δεν μου άφησε κανένα περιθώριο απάντησης. Αμέσως με γοργό βήμα βγήκα από τον οίκο, σκεφτόμενος και αυτού του είδους τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κλάδος του έπ’ αμοιβή έρωτα... Από παλιά βέβαια. Θυμάμαι πως ένα χρόνο πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας μια απόφαση της κυβέρνησης που όριζε παράνομους τους οίκους ανοχής πού βρίσκονταν σε κοντινή απόσταση από σχολεία και εκκλησίες, σήκωσε... θύελλα αντιδράσεων στους κύκλους των γυναικών του επαγγέλματος.
Η ώρα είχε πάει 12.15. Είχε έρθει η στιγμή να φύγω. Αφήνοντας πίσω μου τον «δρόμο της ακολασίας» όπως έχει χαρακτηριστεί από πολλούς στο παρελθόν, η γνώμη που είχα για αυτό το μέρος παρέμεινε, ίσως και να ενισχύθηκε ακόμη  περισσότερο.
 Η  οδός Φυλής είναι  μια ιδιαίτερη περιοχή, που παρά την εισροή πολλών αλλοδαπών δεν έχει χάσει τα παλιά της στοιχεία. Οι λιγοστοί Έλληνες αλλά και μεγάλη πλειοψηφία ξένων βοηθούν σε αυτό. Οι δυσκολίες υπάρχουν, οι κίνδυνοι παραμονεύουν. Για μας όμως, για όσους έχουμε ζήσει έστω και ελάχιστα αυτό το μέρος, υπάρχει κάτι το μαγικό, το αληθινό. Το μέρος που πολλά παιδάκια γίνανε άντρες, το μέρος που ήταν σημείο συνάντησης στην παλιά Αθήνα (όχι μόνο για τους οίκους ανοχής) έχει ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Άλλωστε η ανθρωπιά δεν βρισκότανε ποτέ στην τσέπη, στο χρώμα του δέρματος, στις πάντα μισάνοιχτες πόρτες και στα γυμνά σώματα, αλλά βαθιά στην ψυχή...

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

Σπαστικός με ελαφρυντικά...

Τρίτη απόγευμα. Ο καιρός θέλει να βρέξει αλλά το σκέφτεται... Εγώ θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι αλλά  το σκέφτομαι όπως και ο καιρός. Αλυσίδα δεν πάνε αυτά? Ναι έτσι πάνε. Και αφού σηκώθηκα με τα χίλια ζόρια, μέχρι να βάλω το παντελόνι και την μπλούζα μου, δεν θα το πιστέψετε, αλλά περάσανε τουλάχιστον 5-6 σκέψεις από το μυαλό μου. Τι? Τι σκέψεις? Θα σας πω...
Σκέφτηκα που λέτε πως είμαι σπαστικός άνθρωπος. Το παρατηρώ στις σχέσεις με τους γύρω μου, τις γυναίκες, τους φίλους, τους συγγενείς μου. Ενώ είμαι καλός (ίσα ρε μάγκαααα...) είμαι και σπαστικός. Συγχρόνως και τα δύο ε.... Την λέω στους άλλους, προσπαθώ να τους κολλήσω στον τοίχο, να τους κάνω να στερέψουν από επιχειρήματα, να τους φτάσω στα όρια τους. Δεν το κάνω πάντα όμως. Και όσοι με ξέρουν γνωρίζουν αν το κάνω επίτηδες η όχι. Το έχω μέσα μου μάλλον. Όχι ότι δεν το απολαμβάνω. Ξέρετε με εξιτάρει το γεγονός ότι βλέπω τους άλλους να τα παίρνουν κρανίο. Όχι γιατί μ’αρέσει να τους βγάζω την ψυχή, αλλά γιατί έτσι πιστεύω πως τους βοηθάω να βγάλουν χαρακτήρα, να γίνουν πιο δραστήριοι, να τσιτώσουν ρε παιδί μου. Πάντα βοηθάει αυτό αρκεί βέβαια να μην το παρατραβάς. Εκεί έχω το θέμα εγώ. Στο παρατράβηγμα. (sic). Φανταστείτε ένα τεντωμένοι σκοινί και γω από δίπλα να το τραβάω. Ε που θα πάει κάποια στιγμή θα κοπεί σωστά? Και τι να λέει? Αληθινός δεν ήμουνα? Δεν είμαι? Δεν είναι πως το έχω κρύψει και το κάνω τεχνηέντως αυτό Ίσως το έχετε παρατηρήσει και σε εσάς αυτό κάποιες φορές...  Σε διάφορες καταστάσεις στη ζωή σας. Σίγουρα θα λέτε από μέσα σας («έχει μεγάλο πρόβλημα τελικά αυτό το παιδί...», «δε πάει καλά»...).
Και έτσι να είναι δεν είμαι ξεκάθαρος ρε παιδιά? Θεωρώ πως όποιος συναναστρέφεται μαζί μου και από την στιγμή που του αναφέρω εξαρχής ότι είμαι έτσι και έτσι και έτσι, πρέπει να κάνει τα κουμάντα του... Δεν παίζω και δεν μ’αρέσει να κάνουν το ίδιο με μένα.
Ε αυτά που σας ανέφερα λοιπόν είναι ελαφρυντικά (πως τα καταφέρνω και τα γυρίζω τούμπα ο μπαγάσας...) Και να μην είναι όμως χάλασε ο κόσμος? Ας προσπαθήσουμε να είμαστε ειλικρινείς, να μην παίζουμε με τα συναισθήματα των συνανθρώπων μας, ας τους δυσκολεύουμε λιγάκι αρκεί να τους αγαπάμε πραγματικά. Στο τέλος, αυτοί που θα μας καταλάβουν θα μείνουν σίγουρα κοντά μας. Θα δουν πως όποιος αγαπάει, παιδεύει... Καλό μήνα σε όλους και σε όλες...

Αναγνώστες

Page translation