Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Αφήστε το μήνυμα σας μετά το χαρακτηριστικό μπιπ...



Διαβάζοντας την είδηση πως αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 59 χρόνια από την κατασκευή του πρώτου τηλεφωνητή στα εργαστήρια Μπελ, το 1950, σκέφτηκα την αλλαγή που έφερε στην ζωή του ανθρώπου αυτό που λέμε προσωπικός τηλεφωνητής.
Μέχρι τότε οι λεγόμενες «χαμένες κλήσεις» ήταν πρακτικά και ουσιαστικά χαμένες και μάλιστα κάποιες από αυτές ήταν μεγίστης σημασίας για ανθρώπους με γοργό ρυθμό ζωής. Επαγγελματίες, γιατροί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, άνθρωποι με χαρακτηριστικά της άμεσης επικοινωνίας αντιμετώπιζαν προβλήματα στην καθημερινότητα τους, επειδή δεν ήταν στο σημείο που έπρεπε την κατάλληλή στιγμή.
Η εφεύρεση αυτή στο... σπίτι ουσιαστικά της επικοινωνίας (τα εργαστήρια που πήραν το όνομα του εφευρέτη του τηλεφώνου Γκράχαμ Μπελ) άνοιξε νέους δρόμους και διευκόλυνε πολύ την ζωή των ανθρώπων. Βέβαια συσκευές παρόμοιες με τηλεφωνητή είχαν κατασκευαστεί και νωρίτερα και δεν είχαν σκοπό όλες (πράγμα που συμβαίνει και σήμερα...) την επικοινωνία προς όφελος των ανθρώπων, με κύριο παράδειγμα την χρησιμοποίηση τους από τον Αδόλφο Χίτλερ κατά την διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου πολέμου. Ο Χίτλερ ο οποίος έδινε μεγάλη σημασία στον τομέα της προπαγάνδας και της παραπληροφόρησης και έχοντας κοντά του τους καλύτερους ασυρματιστές της Γερμανίας, ήταν πάντοτε ένα βήμα μπροστά από τους αντίπαλους τους χάρη στις συγκεκριμένες κατασκευές.
Αργότερα ο τηλεφωνητής πέρασε μια περίοδο πτώσης, καθώς με την χρήση των ασυρμάτων και των κινητών τηλεφώνων (πολύ αργότερα) οι περισσότεροι άνθρωποι «έκλειναν» τα κενά της ενημέρωσης τους. Πλέον όμως τα τελευταία χρόνια ο τηλεφωνητής έχει γίνει κάτι σαν μόδα... Περίεργα, αστεία μηνύματα, κάθε λογής λέξεις και φράσεις , έχουν πάρει την θέση των σοβαρών, κοφτών και πεπαλαιωμένων πια μηνυμάτων που δεν τραβάνε το ενδιαφέρον των... καλούμενων. Χαρακτηριστικές είναι επίσης και οι σκηνές με τηλεφωνητή σε αμέτρητες ταινίες σε όλο τον κόσμο...
Η Ελλάδα βέβαια δεν μπορούσε να μείνει πίσω σε αυτό το θέμα. Ως επικοινωνιακός λαός που είμαστε έχουμε σκαρφιστεί διάφορες ιδέες για να κάνουμε πιο... ελκυστικό τον τηλεφωνητή μας...
Τα πάντα όμως έχουν σαν βάση την επικοινωνία... Κάτι που θέλουμε να πούμε και δεν έχουμε την δύναμη να το κάνουμε απέναντι σε κάποιον άνθρωπο. Κάτι που θυμηθήκαμε ξαφνικά και θέλουμε να το συζητήσουμε... Απλά καθημερινά πράγματα, που αποτυπώνονται με τον πιο γλαφυρό τρόπο από την φωνή της Χαρούλας Αλεξίου...

"Πήρα εκατό φορές
για να μάθω αν ζεις
μου απάντησε που λες τηλεφωνητής.

Πήρα να σου πω φιλιά
με το φως σβηστό,
Ευτυχώς που είν' η δουλειά
και θα ξεχαστώ..."

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

Κασμίρ: O επίγειος παράδεισος διχάζει ακόμα...




Η αιτία του κακού βρίσκεται πίσω, στο μακρινό 1947 μετά την απομάκρυνση των Βρετανών. Από τότε μέχρι και σήμερα το ονειρικό Κασμίρ είναι πεδίο συγκρούσεων ανάμεσα σε Ινδίας και Πακιστάν. ..
Θαρρείς πως, αυτό το ασύλληπτης ομορφιάς τοπίο, που ξεπροβάλλει στην βόρεια πλευρά των Ιμαλάϊων (μεταξύ Πακιστάν και Θιβέτ) είναι ευλογημένο από τον Θεό. Ποτάμια με κρυστάλλινα νερά, βουνά με πυκνή βλάστηση και μια «μεταξένια» , απόκοσμη ομορφιά σε κάνουν να νομίζεις πως αυτή η τεράστια κοιλάδα είναι ένας επίγειος παράδεισος.. Στο Κασμίρ καλλιεργούνται ρύζι, καλαμπόκι, καπνός και άλλα δημητριακά, ενώ το κύριο εξαγώγιμο προϊόν του είναι η υφαντουργία μεταξωτών, μιας και εκεί εκτρέφονται μεταξοσκώληκες και πρόβατα. Οι κάτοικοι που ζουν και περιβάλλουν την περιοχή ξεπερνούν τα 11 εκατομμύρια.
Οι συγκρούσεις για το Κασμίρ ξεκίνησαν το 1947. Tο 1948 ο OHE έβγαλε απόφαση να γίνει δημοψήφισμα , απόφαση που βρήκε αντίθετες την Ινδία και το Πακιστάν που ερίζουν για τον επίγειο παράδεισο. Άλλοι δύο μεγάλοι πόλεμοι έγιναν από τότε ανάμεσα στις δύο χώρες. Tο Κασμίρ έφτασε να μοιραστεί στα δύο. Στο ινδικό κομμάτι βρίσκονται 8 εκατομμύρια άνθρωποι ενώ στο πακιστανικό 3 εκατομμύρια. Όλα αυτά τα χρόνια παρά την τυπική «παύση πυρός» από τις δύο πλευρές, οι συγκρούσεις μαίνονται ανά διαστήματα, με θύματα τους ίδιους τους ανθρώπους που ζουν στην περιοχή. Μάλιστα οι νεκροί υπολογίζονται σε χιλιάδες, ενώ είναι σίγουρο πως ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων είναι μεγαλύτερος του 1 εκατομμυρίου. Ο ΟΗΕ, σχεδόν όλες οι ανθρωπιστικές οργανώσεις προσπάθησαν, προσπαθούν να βάλουν τέλος σε αυτή την τραγωδία...
Η περίφημη ανεξαρτησία του Κασμίρ όμως, έχει γίνει σημαία στα χέρια των ανθρώπων που κινούν τα νήματα. Η Ιστορία έχει διδάξει πως όποιος «σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες»... Και στην συγκεκριμένη περίπτωση Ινδία και Πακιστάν αργά η γρήγορα θα το νιώσουν στο «πετσί» τους... Κάποια στιγμή οι λανθασμένες αποφάσεις τους θα γυρίσουν μπούμερανγκ. Θα νιώσουν σαν τον διψασμένο στην έρημο, σαν τον τυφλό που έχει χάσει το φως του, σαν τον δυστυχισμένο που δεν θα βρει ποτέ την ευτυχία... Άλλωστε υπάρχει χειρότερη τιμωρία από το να έχεις τον... Παράδεισο δίπλα σου, στα πόδια σου και να μην μπορείς να τον χαρείς...?

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

Κρύο από κρύο έχει.. διαφορά



«Γύρω στις 3 τη νύχτα ένας άντρας περπατάει στο δρόμο με τρεμάμενο βήμα. Σταματάει ένα περιπολικό και ο αστυφύλακας τον ρωτάει: Που πηγαίνετε τέτοια ώρα? Σε μια διάλεξη…. Μια διάλεξη στις 3 την νύχτα? Φυσικά... Και ποιος τη δίνει? Η γυναίκα μου…»
«Κρυάδες... « είπα φωναχτά στον κολλητό μου... «Τι κρυάδες ρε συ... Αν αυτό είναι κρυάδες κάτσε να ακούσεις το άλλο πού διάβασα σήμερα... Βρήκαν λέει το πιο ψυχρό μέρος του ηλιακού μας συστήματος...». «Έλαααα» του λέω εγώ με την έκπληξη να διαγράφεται στο πρόσωπο μου... «Ναι, ναι... Οι επιστήμονες, χάρη στον νέο σεληνιακό δορυφόρο κατέγραψαν στο νότιο πόλο της Σελήνης, βαθιά μέσα στους κρατήρες ένα σημείο που η θερμοκρασία (εδώ και χιλιάδες χρόνια) δεν ξεπερνάει του -240 βαθμούς κελσίου... Συγκεκριμένα πρόκειται για τους κρατήρες Φαουστίνι, Σουμέικερ, Χάγουορθ που είναι πάντοτε μέσα στο σκοτάδι.
«Κοίτα να δεις», αναφώνησα και αμέσως ο κολλητός μου συνέχισε... «Μάλιστα, όπως αναφέρουν οι ειδικοί το σημεία αυτά είναι πιο ψυχρά και από τον Πλούτωνα που θεωρούταν μέχρι τώρα το ψυχρότερο μέρος του ηλιακού μας συστήματος. Το σημαντικό όμως, όπως υποστηρίζουν οι επιστήμονες, είναι πως λόγω του πολικού ψύχους πρόκειται να κρατηθούν χρήσιμες πτητικές ουσίες, όπως το νερό και το μεθάνιο, οι οποίες έχουν εξαφανιστεί από το υπόλοιπο μέρος του φεγγαριού.»
Κοίταξα τον κολλητό μου με χαμηλωμένο βλέμμα και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να «μασάω περισσότερο και να μιλάω λιγότερο», καθώς η συγκεκριμένη είδηση με έκανε να καταλάβω πως κρύο από κρύο έχει διαφορά... Και στην περίπτωση μας μερικές εκατοντάδες δεκάδες βαθμούς κελσίου κάτω από το μηδέν...

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

ΝΙΚΟΣ ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ: Ο ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΣ ΑΡΤΙΣΤΑΣ ΤΗΣ «ΣΤΡΟΓΓΥΛΗΣ ΘΕΑΣ»


by makdel

«Η τύχη συχνότατα κυριαρχεί των περιστάσεων»... Η σοφή ρήση του Αριστοτέλη ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση του Νίκου Λυμπερόπουλου, που ανακοίνωσε την πρόθεση του να μην τιμήσει ξανά την φανέλα με το εθνόσημο μετά από 67 συμμετοχές και 13 γκολ σε συνολική παρουσία 14 σχεδόν χρόνων στην Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου.

Μόνο ως φαινόμενο μπορεί να χαρακτηριστεί η πορεία του Μεσσήνιου άσσου . Ένας ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε για 12 χρόνια σε Παναθηναϊκό και ΑΕΚ και δεν κατέκτησε ούτε έναν ομαδικό τίτλο. Ακόμα και με την Εθνική ομάδα δεν ήταν στουs εκλεκτούς του Ότο Ρεχάγκελ στην μεγαλύτερη στιγμή του ελληνικού αθλητισμού, την κατάκτηση του Euro 2004. Οι επιτυχίες βέβαια σε προσωπικό επίπεδο δεν έλειψαν... Πρώτος σκόρερ στο Πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής το 2003 και 2007 και κορυφαίος παίχτης για εκείνη την χρονιά. Το 2008 πήρε μεταγραφή (αγωνίζεται ως σήμερα) στην γερμανική Άϊντραχτ Φρανκφούρτης.

Οι περιστάσεις όμως που ανέφερα στην αρχή του κειμένου μου, αφήνουν ως τώρα μια γλυκόπικρη γεύση. Από την μία, οι σπάνιας ομορφιάς, στιγμές που προσέφερε και προσφέρει στους φιλάθλους, από την άλλη η... παράδοξη ατυχία του στην συγκομιδή τίτλων.

Ένας «αρτίστας», ένα σπάνιο ποδοσφαιρικό ταλέντο, που λες και η τύχη ζήλεψε τα προσόντα και την λάμψη του και του στερεί ότι του αξίζει... Η μήπως όχι? Λένε πως για τους ανθρώπους που ασχολούνται με τον αθλητισμό δεν υπάρχει τίποτε σημαντικότερο από την υστεροφημία τους. Και ο Νίκος Λυμπερόπουλος δεν έχει λόγο να φοβάται για αυτή. Όσο για την άτυπη μονομαχία του με την τύχη έχει ακόμα την ευκαιρία να βγει κερδισμένος. Άλλωστε ξέρει και τον τρόπο. Μία ντρίμπλα, ένα σπάσιμο της μέσης και ξέφυγε...

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009

Το πρόγραμμα ευθανασίας του Αδόλφου Χίτλερ

by makdel

"Ζωή που δεν έχει αξία..." Αυτό ήταν το μοτό του Αδόλφου Χίτλερ όταν αναφερόταν στο "ανεπιθύμητο" γιαυτόν ποσοστό πληθυσμού στην διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Το πρόγραμμα ευθανασίας Τ- 4 πήρε το όνομα του απο την υπηρεσία που ανέλαβε την εκτέλεση του και έδρευε στην οδο Tiergartenstrasse 4. "Εκτελεστικοί διευθυντές" του συγκεκριμένου προγράμματος ευγονικής ήταν ο Καρλ Μπούλερ, επικεφαλής της Καγκελαρίας και ο προσωπικός γιατρός του Χίτλερ, Καρλ Μπραντ. Συμμετοχή επίσης είχαν και οι Βέρνερ Χάιντε και Πάουλ Νίτσε.



Η βασική ιδέα της όλης διαδικασίας είχε σκοπό να διατηρήσει την "γενετική καθαρότητα" και την εξάλειψη ανθρώπων που θεωρούνταν πηρομελείς, ανάπηροι και παραμορφωμένοι ή έπασχαν απο διανοητικές ασθένειες. Στειρώσεις, ευθανασίες, απομάκρυνση μικρών παιδιών απο τις οικογένειες τους και εγκλεισμός τους σε ειδικα νοσοκομεία ήταν επίσης πολλά απο τα χαρακτηριστικά του προγράμματος.



Η προπαγάνδα με κύριο εκφραστή τον Γιόζεφ Γκαίμπελς έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εκτέλεση της όλης ιδέας. Αφίσες, ενημερώσεις μέσω ραδιοφώνου, ακόμα και αναλύσεις για πτώση της γερμανικής οικονομίας λόγω της ύπαρξης αυτών των ανθρώπων (!), ήταν καθημερινό φαινόμενο. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα είχε συντελεστές μερικούς απο τους καλύτερους και αρτιότερους επιστήμονες της Γερμανίας. Ανάμεσα τους οι ψυχίατροι Βίλινγκερ, Ζένχεν, Φέρσουερ (ειδικευμένος στην ευγονική διδύμων) καθώς και ο "αρχίατρος του Θανάτου" Γίόζεφ Μένγκελε. Στα πειράματα συμπεριλαμβάνονταν στειρώσεις, διοχέυτεση μονοξειδίου του άνθρακα σε θαλάμους, ηλεκτροσόκ και πολλά άλλα , όλα στον...βωμό της "ανάπτυξης" της Ιατρικής όπως ευαγγελίζονταν οι υποστηρικτές του προγράμματος.



Υπολογίζεται οτι απο τα συγκεκριμένα πειράματα 200.000 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους, ενώ είναι σχεδόν σίγουρο πως ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων είναι πολυ μεγαλύτερος. Στις 3 Αυγούστου 1941 ο Επίσκοπος Κλέμεν Φαν Γκάλεν σε κύρηγμα του κατήγγειλε την πραγματική δράση του προγράμματος με συνέπεια να υπάρξει αναστολή του. Το 1942 το πρόγραμμα ξανάρχισε με περισσότερη προσοχή αυτη την φορά. Οι ευθανασίες συνεχίζονταν αλλα πλέον την θέση των αερίων πήραν οιυπερβολικές δόσεις φαρμάκων.



Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1949, οι εμπλεκόμενοι στο πρόγραμμα (όχι όλοι) προσήχθησαν σε δίκες και κάποιοι απο αυτούς καταδικάστηκαν σε θάνατο... Η Ιστορία μόλις είχε καταγράψει μια απο τις μεγαλύτερες θηριωδίες της ανθρωπότητας...


*πηγή :Βικίπαιδεία

Αναγνώστες

Page translation