Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2018

Χόρχε Μπουκάϊ: Η άμμος στο κουτάλι...

”Ήταν μια φορά ένας κύριος που έκανε ένα ταξίδι στην Ευρώπη. Όταν έφτασε στο Ηνωμένο Βασίλειο, αγόρασε από το αεροδρόμιο έναν οδηγό με τα κάστρα των νησιών.
 

 Κάποια είχαν συγκεκριμένες μέρες επισκέψεων και άλλα πολύ αυστηρό ωράριο. Αλλά αυτό που του τράβηξε την προσοχή, ήταν ένα που παρουσιαζόταν με τη φράση «Η επίσκεψη της ζωής σου». Στις φωτογραφίες τουλάχιστον, φαινόταν ένα κάστρο ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο εντυπωσιακό από τα άλλα, αλλά είχε ιδιαίτερες συστάσεις. 

 Ο οδηγός εξηγούσε πως για λόγους που θα γίνονταν κατανοητοί αργότερα, οι επισκέπτες δεν πλήρωναν είσοδο εκ των προτέρων αλλά ήταν απαραίτητο να κλείσουν από πριν ραντεβού δηλαδή ημέρα και ώρα. Η διαφορετική αυτή πρόταση του είχε κινήσει την περιέργεια, και το ίδιο απόγευμα ο άνθρωπος τηλεφώνησε από το ξενοδοχείο του και έκλεισε ραντεβού. Όλα λειτουργούν πάντα με τον ίδιο τρόπο στον κόσμο. Αρκεί να έχει κάποιος ένα σημαντικό ραντεβού κάποια συγκεκριμένη ώρα και ανάγκη να είναι ακριβής, για να μπερδευτούν όλα.

 Η περίπτωση αυτή δεν αποτέλεσε εξαίρεση, και δέκα λεπτά αργότερα από τη συμφωνημένη ώρα, ο τουρίστας έφτασε στο παλάτι. Παρουσιάστηκε σ’ έναν άντρα με καρό φούστα, που τον περίμενε και τον καλωσόρισε.

-«Οι υπόλοιποι μπήκαν ήδη με τον ξεναγό;» ρώτησε αφού πρώτα δεν είδε κανέναν άλλο επισκέπτη.
 -«Οι υπόλοιποι;» ανταπέδωσε την ερώτηση ο άντρας. «όχι οι επισκέψεις είναι ατομικές και δεν προσφέρουμε ξεναγούς» 

 Χωρίς καμιά αναφορά στο ωράριο, του εξήγησε λίγο την ιστορία του κάστρου και του ανέφερε τι να προσέξει ιδιαιτέρως: τις τοιχογραφίες, τις πανοπλίες στη σοφίτα, τον πολεμικό εξοπλισμό στη Βόρεια αίθουσα, τις κατακόμβες κάτω από τη σκάλα και το δωμάτιο βασανιστηρίων στο μπουντρούμι. Αφού είπε αυτά του έδωσε ένα κουτάλι και του ζήτησε να το κρατήσει οριζόντιο, με το κοίλο μέρος προς τα πάνω.
 -«Κι αυτό τι;» ρώτησε ο επισκέπτης.
-«Εμείς δεν εισπράττουμε την άδεια εισόδου στο κάστρο. Για να κοστολογήσουμε την επίσκεψή σας καταφεύγουμε σε αυτό το σύστημα. Κάθε επισκέπτης κρατάει ένα κουτάλι σαν αυτό, γεμάτο μέχρι πάνω με ψιλή άμμο. Εδώ χωράνε ακριβώς 100 γραμμάρια.  Μετά την περιήγηση σας στο κάστρο, ζυγίζουμε την άμμο που έχει μείνει στο κουτάλι και σας χρεώνουμε μια λίβρα για κάθε γραμμάριο που έχετε χάσει. Ένας τρόπος για να βρούμε το κόστος της καθαριότητας» εξήγησε.

-«Κι αν δεν χάσω ούτε ένα γραμμάριο;»
-«Ααα αγαπητέ μου κύριε, τότε η επίσκεψη σας στο κάστρα θα είναι δωρεάν»
 Ο άνθρωπος αν και έκπληκτος, βρήκε την πρόταση διασκεδαστική και, αφού είδε τον οικοδεσπότη να ξεχειλίζει το κουτάλι με άμμο, ξεκίνησε την περιήγησή του. Έχοντας εμπιστοσύνη στις κινήσεις του, ανέβηκε πολύ αργά τις σκάλες με το βλέμμα καρφωμένο στο κουτάλι. Όταν έφτασε πάνω, στην αίθουσα με τις πανοπλίες, προτίμησε να μην μπει γιατί σκέφτηκε πως ο αέρας θα έπαιρνε την άμμο κι έτσι αποφάσισε να κατέβει προσεκτικά...


 Περνώντας από την αίθουσα με τις πολεμικές μηχανές, κάτω από τη σκάλα, συνειδητοποίησε πως για να τις δει καλά, θα έπρεπε να κρατηθεί από τα κάγκελα και να σκύψει πολύ. Δεν ήταν επικίνδυνο για την σωματική του ακεραιότητα, αλλά συνεπαγόταν πως θα έχανε κάτι από το περιεχόμενο του κουταλιού, οπότε συμβιβάστηκε να το κοιτάξει από μακριά.Το ίδιο του συνέβη και με την υπερβολικά απότομη σκάλα που οδηγούσε στα μπουντρούμια. 

 Καθώς επέστρεφε από το διάδρομο στο σημείο εκκίνησης, κατευθύνθηκε ικανοποιημένος προς τον άνθρωπο με τη σκωτσέζικη φούστα που τον περίμενε με μια ζυγαριά. Εκεί άδειασε το περιεχόμενο του κουταλιού και περίμενε την ετυμηγορία του άντρα. -«Εκπληκτικό, χάσατε μόνο μισό γραμμάριο» ανακοίνωσε, «σας συγχαίρω. Όπως εσεις προβλέψατε, αυτή η επίσκεψη δε θα σας στοιχίσει τίποτα»
-«Ευχαριστώ»
-«Ευχαριστηθήκατε την επίσκεψη;» ρώτησε στο τέλος ο οικοδεσπότης. Ο τουρίστας δίστασε και τελικά αποφάσισε να φανεί ειλικρινής.

-«Η αλήθεια είναι πως όχι και πολύ. Ήμουν τόσο απασχολημένος με το να προσέχω την άμμο, που δεν μπόρεσα να δω αυτό που μου είπατε.»
 -«Μα αυτό είναι φριχτό! Κοιτάξτε, θα κάνω μια εξαίρεση.   Θα σας ξαναγεμίσω το κουτάλι, γιατί είναι ο κανονισμός, αλλά τώρα ξεχάστε πόσο θα χυθεί: μένουν 12 λεπτά μέχρι να έρθει ο επόμενος επισκέπτης. Να πάτε και να γυρίσετε πριν φτάσει»


 Χωρίς να χάσει χρόνο, ο άνθρωπος πήρε το κουτάλι κι έτρεξε στη σοφίτα. Όταν έφτασε έριξε μια γρήγορη ματιά σε ότι υπήρχε εκεί, και κατέβηκε τρέχοντας στα μπουντρούμια γεμίζοντας τις σκάλες με άμμο. Δεν περίσσευε ούτε μια στιγμή γιατί τα λεπτά περνούσαν, και σχεδόν πέταξε προς το πέρασμα κάτω από τη σκάλα, όπου, σκύβοντας για να μπει του έπεσε το κουτάλι και χύθηκε όλο το περιεχόμενό του. Κοίταξε το ρολόι του. Είχαν περάσει έντεκα λεπτά. Ξανά, χωρίς να δει τις πολεμικές μηχανές, έτρεξε μέχρι τον άνθρωπο στην είσοδο, στον οποίο παρέδωσε το άδειο κουτάλι.

 -«Αυτή τη φορά χωρίς άμμο λοιπόν, αλλά μην ανησυχείτε, έχουμε κάνει μια συμφωνία. Πώς ήταν; Ευχαριστηθήκατε την επίσκεψη;» Ξανά ο επισκέπτης δίστασε μερικές στιγμές.
-«Η αλήθεια είναι πως όχι» ομολόγησε στο τέλος. «Ήμουν τόσο απασχολημένος να γυρίσω πριν φτάσει ο επόμενος, που έχασα όλη την άμμο, αλλά και πάλι δεν το ευχαριστήθηκα καθόλου.»

  Ο άνθρωπος με την πίπα άναψε την πίπα του και του είπε:
-«Υπάρχουν κάποιοι που περπατούν στο κάστρο της ζωής τους προσπαθώντας να μην τους κοστίσει τίποτα, και δεν μπορούν να το ευχαριστηθούν. 

  Υπάρχουν άλλοι που βιάζονται τόσο να φτάσουν νωρίς, που χάνουν τα πάντα χωρίς και αυτοί να ευχαριστηθούν τίποτα. Κάποιοι λίγοι μαθαίνουν αυτό το μάθημα και παίρνουν τον χρόνο τους για κάθε διαδρομή. Ανακαλύπτουν και απολαμβάνουν την κάθε γωνιά, το κάθε βήμα. Ξέρουν πως δε θα είναι δωρεάν, αλλά καταλαβαίνουν ότι το κόστος του να ζεις, αξίζει τον κόπο.»”

Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2018

Ανεξέλεγκτες καταστάσεις...

Το πως λειτουργεί και αντιδρά ο καθένας από εμάς όταν χάνει τον έλεγχο ή όταν... νώθει πως τον χάνει, νομίζω πως έχει να κάνει με τα βαθύτερα ένστικτα και τους φόβους μας.

 Το πως από την άλλη, αφήνει αυτή του την λανθασμένη (όντας κάτω από ψυχολογική πίεση) αντίληψη περί ελέγχου, να του ορίζει τελικά την καθημερινότητα και κατ'επέκταση την ίδια του την ζωή, αυτό είναι πραγματικά κάτι που σηκώνει μεγάλη κουβέντα.

 Όλα είναι προτεραιότητες. Αν συμφωνήσουμε πως πάνω απ'όλα προηγείται η υγεία μας και πως αυτό το κομμάτι μπορούμε να το διαχειριστούμε σε ένα πολύ μεγάλο αλλά όχι στο απόλυτο βαθμό του (και εδώ δεν υπάρχει κάτι απόλυτα δεδομένo), τότε τα υπόλοιπα πράγματα που μας απασχολούν λύνονται. Προσέξατε την λέξη που χρησιμοποίησα; Λύνονται. Αν δε λύνονται, δε κόβονται όπως πολλοί υποστηρίζουν. Για να φτάσεις στο σημείο να... κόψεις ή να τελειώσεις κάτι όταν δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις, σημαίνει για μένα πως διάλεξες τον εύκολο δρόμο. Τον εύκολο ή και τον εγωιστικό...

 Αν η ζωή μας ήταν ένα καζάνι, τότε τα υλικά που θα μπορούσαμε να έχουμε ρίξει μέσα σε αυτό, είναι λίγο πολύ γνωστά. Οι φόβοι, τα συναισθήματα, τα λάθη και τα σωστά μας, θα ήταν κάποιά από τα συστατικά του μίγματος της ζωής μας.
 Ένα μίγμα εκρηκτικό και δυσκολοχώνευτο, που με το κατάλληλο... ανακάτεμα όμως θα μπορούσε να γίνει γλυκό και ευκολοχώνευτο, αν όμως το θέλουμε πραγματικά.

   Οι δυσκολίες και τα προβλήματα που παρούσιάζονται μπροστά μας, δεν είναι τίποτε άλλο από αποτέλεσμα της δική μας αντιμετώπισης σε αυτό που ζούμε. Τα λάθη και οι αδυναμίες είναι μιά φυσιολογική διαδικασία στον μαραθώνιο που λέγεται ζωή.
 Το θέμα και η ουσία είναι να μπορούμε να μένουμε όρθιοι και δυνατοί σε ότι μας συμβαίνει. Να διορθώνουμε τα αρνητικά μας, να επωφελούμαστε από τα θετικά και τα όμορφα στοιχεία του χαρακτήρα μας.
 Κανείς δεν γεννήθηκε αλάθητος και ουδείς σε τούτο τον κόσμο έχει το δικαίωμα να κουνάει επιδεικτικά το δάχτυλο απέναντι μας. Η ζωή είναι ένας κύκλος. Το πιστεύω ακράδαντα αυτό. Το πως η αφετηρία μπορεί να γίνει τέλος ή και το αντίστροφο είναι η μαγεία της.

  Όταν οι δυσκολίες μας κυκλώνουν, όταν το μαύρο είναι το χρώμα της καθημερινότητας μας, όταν νιώθουμε πως χάνουμε τον έλεγχο της ζωής μας, όταν αισθανόμαστε ανήμποροι, "μικροί","λίγοι", μπροστά στα γεγονότα, τότε ας αναλογιστούμε ειλικρινά και όχι με τάσεις στρουθοκαμηλισμού, τι πήγε λάθος. 
 Η αποποίηση των ευθυνών μας σε τέτοιες περιπτώσεις δεν ωφελεί. Η στιγμή της αλήθειας έχει ήδη φτάσει στα σκαλοπάτια μας και περιμένει το ελάχιστο που της αντιστοιχεί.Την αναγνώριση. Την αποδοχή της.
 Ο Χορχέ Λουίς Μπόρχες, ο μεγάλος Αργεντίνος συγγραφέας είχε πει το εξής καταπληκτικό: "Κάθε ζωή διαμορφώνεται από μια μοναδική στιγμή, τη στιγμή που ο άνθρωπος συνειδητοποιεί, μια για πάντα, ποιος είναι". 

 Αν αυτό μπορεί να μας συμβεί όταν βρισκόμαστε με την πλάτη στον τοίχο,τότε από μόνο του είναι ένα μικρό θαύμα. Γιατί τελικά, το σημαντικό δεν είναι γιατί έχεις χάσει τον έλεγχο, αλλά πως και υπό ποιές συνθήκες τον παίρνεις πίσω. Τα ξαναλέμε.

Παρασκευή 5 Ιανουαρίου 2018

Γυναικείοι ώμοι, πλάτες, κοψίδια και... 2018

 Και ναιιιιι, είμαστε ακόμα ζωντανοί, είμαστε εδώ, όρθιοι, για άλλη μια νέα χρονιά που μπήκε... φορτσάτη και αεράτη!

 5 του μήνα Ιανουαρίου του 2018 λέει το ημερολόγιο, παραμονή των Φώτων και η αλήθεια είναι πως θα χρειαστώ την Θεία φώτιση, για να ξεπεράσω τα... στερνά το 2017. Το τέλος του προηγούμενου έτους με έκανε να συνειδητοποιήσω πολλά πράγματα...
 

  Ουσιαστικά είναι τρία. Ξεκινώντας από το τελευταίο, πρέπει να παραδεχτώ πως τα κοψίδια, τα υπερβολικά πολλά κοψίδια, δεν κάνουν καλό. Σωωωωωωωπα ρε ξύπνιε, θα μου πείτε. Και δεν έχετε άδικο. Έφαγα παραμονή Χριστουγέννων βράδυ, έφαγα ανήμερα πρωί, μεσημέρι και βράδυ, δεύτερη μέρα, παραμονή Πρωτοχρονιάς, Πρωτοχρονιά, θα φάω αύριο... ε πάει θα σκάσω στο τέλος! 

  Θυμάστε το ανθρωπάκι της Michelin;;; Ε κάπως έτσι θα γίνω αν συνεχίσω με τέτοιους ρυθμούς. Ευτυχώς πάω γυμναστήριο και με το που τρώω τα... καίω. Τίποτα είμαι σε αναμονή της Σαρακοστής ήδη εγώ. Πρώτο και δευτερο κατά σειρά είναι κάτι γυναικείο. Ξέρω, σας έλειψαν οι φαλλοκρατικές-σεξιστικές μου απόψεις και είπα να το πάω ένα βήμα παραπάνω σε αυτό το κείμενο.

  Οι τελευταίες μέρες του χρόνου λοιπόν μου επεφύλαξαν μερικές ωραίες εκπλήξεις. Και πλέον αποφάσισα και σας το δηλώνω ευθαρσώς και όλη η ντροπή δική μου. Το πιό ερωτικό και σεξουαλικό σημείο πάνω σε μιά γυναίκα είναι οι ώμοι της. Ω ναι. Οι ώμοι της. Δεν υπάρχει τίποτε ωραιότερο όσον αφορά στο γυναικείο κορμί, από τους σμιλεμένους, λαμπερούς και απαλούς στο άγγιγμα, ώμους. Ααααα και η πλάτη βεβαίως βεβαίως. Το δεύτερο είναι αυτό.
 Ποιος τα χέζει  (μπιπ) τώρα τα στήθη και τα οπίσθια. Τα πόδια και τα χείλη. Τα μπιπ και τα μπιπ... Τίποτα, μια γυναίκα με ένα φόρεμα που θα αναδεικνύει τους ώμους της και που θα χρειάζεται ολοένα και πιό συχνά να το ανασηκώνει για να τους καλύπτει και καλά (η και όχι), ή μια γυναίκα με ένα φόρεμα που θα είναι ανοιχτό στο σημείο της πλάτης, είναι για μένα ένας ανεκτίμητος θησαυρος. Η απόλυτη φαντασίωση. Η... φάση.


  Μη ανησυχείτε καλά είμαι, θα την παλέψω. Έτσι λέω δηλαδή. Παρεπιπτόντως απο δω και πέρα θα συναναστρέφομαι με γυναίκες που έχουν ωραίους ώμους και ωραία πλάτη. Αυστηρά και μόνο.

 Όχι τίποτε άλλο δηλαδή αλλά νέα χρονιά μπήκε, ας κάνουμε την διαφορά και ας επικεντρωθούμε σε κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Όλο βυζιά, βυζιά (και κώλοι... μπιιιιιιιιπ), ε νισάφι πιά! Αυτά και εν αναμονή νέου κολλήματος μου. Σας ευχαριστώ πoy με τιμάτε με την εμπιστοσύνη και την υπομονή σας. Haaaaaappy New Yearrrrrr!

Υ.Γ. "Ολάνθιστος γκρεμός, της γυναικός το σώμα". Ο Καζαντζάκης το είπε. Οχι για να μη νομίζετε ότι είμαι ο μοναδικός πνευματικός άνθρωπος που εκτός από κείμενα υψηλής αισθητικής και άποψης (αυτή η μετριοφροσύνη μου, τι κακό και αυτό...), εχω στο μυαλό μου μόνο τις γυναίκες και τα χαρίσματα τους...

Αναγνώστες

Page translation