Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: Είς αλλά Λέων...

 Γεννήθηκε στις 3 Απριλίου 1770 στο Ραμαβούνι της Μεσσηνίας και η σκούφια του κρατούσε από το Λιμποβίσι της Καρύταινας. Γόνος σημαντικής οικογενείας της τότε σκλαβωμένης Ελλάδας, αγαπήθηκε και μισήθηκε όσο ελάχιστοι άνθρωποι σε τούτη την χώρα. 
 Έφτασέ (τιμητικά) στον βαθμό του Αρχιστρατήγου αλλά στις καρδιές των Ελλήνων έμεινε γνωστός ως ο  "Γέρος του Μοριά". Ψυχή δυνατή, ελληνική, μια σάρκα πλασμένη από λεβεντιά και αυταπάρνηση, αυτό ήταν ο μοναδικός Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.
 Ο αρχηγός της Ελληνικής Επανάστασης του 21' γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια μαύρη περίοδο για την Ελλάδα. Ένα χαστούκι που έφαγε από έναν Τούρκο αξιωματούχο, ήταν το έναυσμα για την μετέπειτα πορεία του μικρού Θεόδωρου και εν τέλει τον απόλυτο σκοπό της ζωής του, που δεν ήταν άλλος από την ελευθερία της πατρίδας... 
 Στα 15 του εισχωρεί στα τμήματα των κλεφτών της Πελοποννήσου και μέσα σε λίγο καιρό αποκτά εμπειρία ως κουρσάρος και γίνεται καπετάνιος κατά τον Ρωσοτουρκικό πόλεμο το 1805. Τον Ιανουάριο του 1806 οι Τούρκοι εκδίδουν ένταλμα σύλληψης αλλά ο Κολοκοτρώνης μαχόμενος καταφέρνει να διαφύγει στα Κύθηρα και έπειτα από εκεί στην Ελαφόνησο. 

 Το 1810 υπηρετεί στο Ελληνικό στρατιωτικό σώμα στην Ζάκυνθο και προβιβάζεται στον βαθμό του ταγματάρχη.  Όπως αναφέρει η Βικιπαίδεια, το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρία και άρχισε να προετοιμάζει την Επανάσταση στην Πελοπόννησο γνωρίζοντας ότι η ημέρα έναρξης ήταν η 25 Μαρτίου του 21΄.

 Η κατάληψη της Καλαμάτας υπό την αρχηγία του Πετρόμπεή Μαυρομιχάλη στις 23 Μαρτίου 1821 είναι η αρχή των πάντων για τον Κολοκοτρώνη που πλέον, διακρίνει πως μπορεί να γίνει το αδιανόητο... 
 Πρωταγωνίστησε σε πολλές στρατιωτικές επιχειρήσεις του αγώνα, όπως στη νίκη στο Βαλτέτσι στις 14 Μαρτίου του 1821, στην άλωση της Τριπολιτσας στις 23 Σεπτεμβρίου το 21', καθώς και στην καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη στα Δερβενάκια τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου.
 Όπως γίνεται πάντα όμως σε αυτή την χώρα (και ο Κολοκοτρώνης δε θα μπορούσε να αποτελέσει εξάιρεση), με την έναρξη του εμφυλίου πολέμου ο "Γέρος του Μοριά" φυλακίζεται μαζί με τον γιό του, παρά την προσφορά του στον αγώνα και τις συνεχόμενες προσπάθειες του να αμβλυνει και να γεφυρώσει τις διαφορές μεταξύ των Ελλήνων. 

 Η Επανάσταση άρχισε να βαλτώνει και ο Σουλτάνος ζητάει την βοήθεια της Αιγύπτου για να τελειώσει μιά και καλή την Ελλάδα. Ο Ιμπραήμ με τα στρατεύματα του σαρώνουν τα πάντα στο διάβα τους και οι καταφερτζήδες Έλληνες αξιωματούχοι βάζουν την ουρά στα σκέλια.
 Η μόνη λύση είναι η αποφυλάκιση του Κολοκοτρώνη, ο οποίος με έναν άνευ προηγούμενο κλεφτοπόλεμο καταφέρνει να καθυστερήσει τις αρμάδες του Τουρκοαιγυπτιακού στρατού έως ότου φτάσουν οι Σύμμαχοι. Με την έλευση των Γάλλων και των Ρώσων ο στρατός του Ιμπραήμ και του Σουλτάνου διαλύεται και πλέον η Ελλάδα έχει ελευθερωθεί. Ο Κολοκοτρώνης για άλλη μια φορά τα έχει καταφέρει περίφημα...

 Οι περιπέτειες  του όμως δεν τελείωσαν εκεί... Υπήρξε ένθερμος οπαδός της πολιτικής του Καποδίστρια  και πρωτοστάτησε στα γεγονότα για την ενθρόνιση του Όθωνα. Το 1833, όμως, οι διαφωνίες του με τον Αντιβασιλέα τον οδήγησαν ξανά μαζί με άλλους αγωνιστές  στις φυλακές του Ιτς Καλέ στο Ναύπλιο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. 
 Στις 25 ΜαΪου του 1834 καταδικάζεται σε θάνατο! Λαμβανει χάρη μετά την ενηλικίωση του Όθωνα το 1835 και προβιβάζεται στον βαθμό του Στραγηγού. Στις 4 Φεβρουαρίου του 1843 αφήνει την τελευταία του πνοή χτυπημένος από εγκεφαλικό επεισόδιο...

 Οι ιστορικοί του μέλλοντος έχουν ήδη κρίνει τον Κολοκοτρώνη, χαρακτηρίζοντας τον ως τον πιο σημαντικό Έλληνα όλων των εποχών. Ο "Γέρος του Μοριά" ήταν όντως ένας αξεπέραστος στρατιωτικός και ένας μεγάλος ευπατρίδης.

 Η πυγμή του, το θάρρος του, ο πατριωτισμός του, η ευφυϊα του, ήταν εκείνα τα χαρακτηριστικά που τον έκαναν να διαφέρει και να μνημονεύεται από το απλό κόσμο μέχρι και σήμερα.

 Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης όμως, αντιπροσωπεύειι κάτι παραπάνω. Αν μια ψυχή μετριέται με το μέγεθος της επιθυμίας της, τότε αυτός ο ασυναγώνιστος Έλληνας δεν ήταν τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο, από την απόλυτη ενσάρκωση της Ελευθερίας...

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014

Αναπάντητα αντρικά ερωτήματα...

 Χαιρετίζω πρωτίστως τους συναγωνιστές μου, τους ελεύθερους άντρες πολιορκημένους (μέσα στο πνεύμα των ημερών είμαι ο μπαγάσας) και δευτερευόντως όσους διαβάζουν αυτό το blog και με θέλουν για μπροστάρη ενάντια στον αγώνα κατά των γυναικών που μας τυραννάνε (που νομίζω ότι τα λέω όταν εχώ μόνο γυναίκες αναγνώστριες ???). 
 Απόψε λοιπόν αποφάσισα να επεξεργαστώ τα βασικότερα αντρικά ερωτήματα που αναζητούν, εδώ και αιώνες, απαντήσεις... Τολμηρός όντας, σας παραθέτω κατά σειρά σημαντικότητας (sic) όσα θέλουμε επιτέλους να μάθουμε.

1) Έντονο βάψιμο

 Γιατί βρε μανάρια μου βάφεστε σαν τον Μπόζο τον Κλόουν? Ε? Σας είπε κανείς ότι μας αρέσει το τσίρκο??? Παλιά πηγαίναμε  εκεί και αυτό μόνο και μόνο για να δούμε τις καλλίγραμμες κοπέλες να κάνουν επικύψεις και ακροβατικά. 
 Τι ρουζ και κακό είναι αυτό βρε καλές μου? Και οκ, να συμφωνήσω ότι που και που ένα μακιγιάζ χρειάζεται. Μακιγιάζ όμως, όχι ολόκληρο σοβάτισμα. Και επειδή η μία ερώτηση γεννά και άλλες, πως είναι δυνατόν να θέλετε μισή ώρα πριν και άλλη τόση μετά για να βαφτείτε και να ξεβαφτείτε?? Εγώ πάντως προτείνω να πάρετε παράδειγμα εμας για να κάνετε προκοπή. Χτενιά, ζελές, ρέψιμο και φύγαμε...


2) Τακούνια
 Εντάξει ας ξεκινήσω με μια αλήθεια. Τα τακούνια για εμάς τους άντρες είναι φετίχ. Μας αρέσουν όμως επάνω σε γυναίκες  που ξέρουν να περπατάνε με αυτά και χωρίς να υπάρχει ο κίνδυνος διαστρέμματος ή κατάγματος. Αφού κάποιες από εσάς δεν τα μπορείτε γιατί ταλαιπωρείστε και ταλαιπωρείτε και μας που κάνουμε τους υποβαστακτικούς σας? 

 Δεν λυπάστε τα καημένα τα ποδαράκια σας? Και εν πάσει περιπτώσει δεν τρέμετε στην ιδεά της κουτρουβάλας που παίρνει μορφή χιονοστιβάδας και παρασερνει στο διάβα της άντρες, παιδιά, σκυλιά, γατιά?? Ε??

3) Πολυχρωμία ρούχων


 Αυτό πραγματικά δε μπορώ να το καταλάβω. Τι και αν βάζετε πλυντήριο 40 χρόνια, τι και αν θεωρητικά και πρακτικά είστε πιο... της νοικοκυροσύνης απο μας, το αποτέλεσμα σε κάποιες περιπτώσεις όταν βάζετε πλυντήριο είναι κυριολεκτικα μια... ζωγραφιά! 

 Και όχι δε το λέω με την καλή έννοια Πικάσσο μου. Όταν τα άσπρα ρούχα γίνονται μαύρα η πολύχρωμα, όταν οι μπλούζες συρρικώνονται, όταν τα παντελόνια αλλάζουν από πλύση σε πλύση χρώμα και στυλ τότε δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. 
 Η πάει... παρακαταθήκη και έθιμο το πράγμα (από γιαγιά σε κόρη και από εκεί σε εγγονή) ή δε σας έχουν πει ότι το πλυντήριο δεν είναι καμβάς για να δείξετε το ζωγραφικό σας ταλέντο. Πως τα καταφέρνετε?? Μου λέτε?

4) Καμμένο φαγητό


 Καλά ντε δεν το παίζουμε Πασάδες στα Γιάννενα, αλλά όπως και να΄χει το μαγείρεμα το έχετε πιο εύκολα. Γι'αυτό και προκαλεί απορία ορισμένες, αρκετές είναι η αλήθεια, μη πω πολλές, οκ πάμπολλες φορές, το σοκαριστικό αποτέλεσμα του καμμένου φαγητού. "Μωρό μου, μου άρπαξε λίγο το φαι" είναι η ατάκα της γυναίκας προς τον άντρα, που ως ευκολόπιστο θύμα χάφτει το ψέμα όπως ο Δάντης τον εσπρέσσο... 
 Και βέβαια, η αλήθεια βγαίνει στην επιφάνεια μόνο όταν ακούσεις την σειρήνα της Πυροσβεστικής κάτω από το σπίτι σου, παρατηρώντας (πάντα εκ των υστέρων) τους καπνούς να εξέρχοντε της κουζίνας και την γυναίκα σου (την μάνα σου, την αδερφή σου) να μαντεύει ως άλλη Πυθία: "Αγάπη μου θα μας χτυπήσουν το κουδούνι...". Πως ρε κορίτσια, πως?

5) Στενά τζιν και παντελόνια


 Εμείς οι άντρες (τι νάρκισσος Θεέ μου..), φοράμε συνήθως ρούχα που δεν μας δυσκολεύουν στις κινήσεις μας (εξαιρούνται οι... rock τύποι που έχουν ξεχαστεί στην δεκαετία του 80'). Αυτό ειναι και το λογικό εδώ που τα λέμε. Σορτσάκια, φόρμες, πουκάμισα, φαρδιά παντελόνια και πάει λέγοντας. 
 Τώρα πως γίνεται και πολλές από εσας φοράτε τζιν και παντελόνια που δεν χωράνε ούτε στο... χέρι μας είναι απορίας άξιο. Αφου ώρες ώρες σκέφτομαι την στιγμή που τα βάζετε και τα βγάζετε και.. πονάω! Πως και δεν σας μένει κανένα δέρμα στο χέρι? Πως δεν χάνετε κανά πόδι? Και τελικα, πως στο καλό τα φοράτε και περπατάτε, τρέχετε, σκύβετε, εργάζεστε?  Όχι ότι μας χαλάει ένα στενό, κολλητό τζιν πάνω σε ένα γυναικείο σώμα αλλά για πείτε...

 Ουφ αυτό ήταν. Τελείωσα (εννοείται όχι με όλα) τα αναπάντητα ερωτήματα που γεννιούνται στο μυαλό ενός σοβαρού άντρα (λέμε τώρα...), κάθε φορά που συναναστρέφεται με μια γυναίκα. Θα μου πείτε αυτά τον απασχολούν μόνο στη ζωή του? Μα αφού το λέει και η Ελένη Δήμου: "Η ζωή είναι γυναίκα..."

Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

Γεννάει... θαύματα η μιζέρια?

 Καλησπέρα, καλησπέρα. Τώρα είναι η ευκαιρία, λένε πολλοί,  η ευκαιρία να κάνουμε το διαφορετικό, να πράξουμε το φαινομενικά αδύνατο, να αλλάξουμε τη ζωή μας προς το καλύτερο. 
 Η σημερινή κατάσταση, λένε, είναι η ιδανική. Πως μπορεί όμως να ξεφύγει κάποιος από την δύσκολη καθημερινότητα του, πως μπορεί να δει το ουράνιο τόξο μέσα από τις συνεχόμενες καταιγίδες??? 
 Η Ελένη Βιτάλη το τραγουδούσε υπέροχα και γλαφυρά πριν κάποια χρόνια. Αναρωτιόταν. "Πως να γεννήσει η μιζέρια ένα θαύμα...?" Είναι εύκολο? Γίνεται? 
 Τα αυξανόμενα οικονομικά προβλήματα στις ελληνικές οικογένειες, η έλλειψη κινήτρων και ικανοποιητικών μισθών, οι όροι δουλείας στην αγορά έργασίας, κάνουν ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα. ΄Όταν τα όνειρα σβήνονται, σβήνεται και η όρεξη για δημιουργία, η όρεξη για ζωή υποστηρίζουν πολλοί.

 Άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει μέσα στη φτώχεια, χωρίς εχέγγυα για το μέλλον, χωρίς βοήθεια και ψυχολογική υποστήριξη από κάποιον, καταρρέουν στις δύσκολες στιγμές. Η ανασφάλεια... χτυπάει την πόρτα και "κρέμεται" από πάνω τους σε κάθε βήμα που κάνουν. 
 Τα συνεχόμενα... χαστούκια έρχονται να μας υπενθυμίζουν το ανύπαρκετο μέλλον και η κατάσταση μοιάζει μη αναστρέψιμη.  Τα βάζουμε με την τύχη μας, νιώθουμε αδικημένοι και αναθεματίζουμε την ώρα και την στιγμή που γεννηθήκαμε. Είναι όμως όντως έτσι τα πράγματα?

 ΟΧΙ. Και είναι ξεκάθαρο γιατί. Ο μεγάλος Βραζιλιάνος συγγραφέας Πάολο Κοέλιο, είχε πει κάποτε το εξής μοναδικο: "Πνίγεσαι όχι αν πέσεις στο ποτάμι, αλλά αν παραμείνεις βυθισμένος σε αυτό". Το καταλάβατε?  Ναι, οι δυσκολίες, είναι τεράστιες. 
Ναι, μερικές φορές το σύμπαν φαίνεται να έχει συνομωτήσει εναντίον μας και τίποτα δε μας πάει καλά. Ναι, συμφωνώ η μιζέρια και τα προβλήματα φέρνουν γκρίνια, κατάθλιψη, κοινωνική απομόνωση...
 Αλλά... Όλα είναι στο δικό μας χέρι. Δεν τα παρατάμε όταν κουραστούμε εμείς παλεύοντας με το τέρας, αλλά όταν κουραστεί το τέρας να παλεύει με μας. Υπάρχουν εκατοντάδες παραδείγματα ανθρώπων που βγήκαν από την μιζέρια και κατέκτησαν το δικό τους Έβερεστ.

 Ο καθένας από εμάς έχει την δική του κορυφή να κατακτήσει. Και μη μου πείτε  την δικαιολογία πως, "οκ καλά είναι τα λόγια, αλλά όποιος είναι έξω από τον χορό πολλά τραγούδια ξέρει", γιατί όλοι μας, ο καθένας βάσει των δικών του χαρακτηριστικών, της δικής του ζωής, έχει περάσει τον δικό του Γολγοθά κάποια στιγμή. 

Το θέμα είναι να δούμε την κατάσταση αλλιώς. Αν προσπαθείτε με όλο σας το είναι κάντε την προσπάθεια στο διπλάσιο. Κανένας, ούτε ο παράγοντας τύχη, δε μπορεί να καθορίσει την πορεία μας παρά μόνο εμείς. 

 Έχετε ακούσει που λένε, πως η τύχη είναι με τους τολμηρούς? Ας τολμήσουμε να αλλάξουμε την καθημερινότητα μας, ξεκινώντας με μικρές αλλάγες. Δεν είναι εύκολο. Δεν είναι και ακατόρθωτο ομως. Φανταστείτε μόνο πως μια θετική εξέλιξη αμέσως θα τονώσει την αυτοπεποίθηση μας. Θα καταλάβουμε πως όλα αλλάζουν, όλα είναι εφικτά.

 Η μιζέρια παιδιά, είναι μια κατάσταση που αν δεν θέλουμε να την αφήσουμε να μπει στην ζωή μας δε μπαίνει. Αν μαθουμε να ζούμε με τα λίγα, θα έρθουν και τα πολλά... Που δε σημαίνει βέβαια απαραίτητα πως αυτά τα πολλά έχουν να κάνουν με υλικά αγάθα. 

 Ξέρετε... τα ωραία είναι αλλού. Όταν είσαι πλούσιος σε συναισθήματα, υπερηφάνια, αγάπη και καλώς εννούμενο εγωισμό, τίποτα δε μπορεί να σε αγγίξει και να σταματήσει την πορεία σου προς την πολυπόθητη προσωπική σου Ιθάκη... Τα ξαναλέμε.

Κυριακή 16 Μαρτίου 2014

Μπόινγκ 777: Τα Λανγκολίερς και το ταξίδι στον χρόνο...

 "Υπάρχουν πράγματα γνωστά και πράγματα άγνωστα και ανάμεσά τους υπάρχουν πόρτες." Τα λόγια αυτά, που ανήκουν στον Τζιμ Μόρισον, βρίσκονται τις τελευταίες μέρες στο μυαλό μου, ιδιαίτερα όταν ακούω ή διαβάζω τα τελευταία νέα για την μυστηριώδη εξαφάνιση του Μπόινγκ 777 της Malaysian Airlines. 
 Επειδή είμαι σίγουρος, ότι αυτό που όλοι "βλέπουμε" είναι κάτι περίεργο, ας αφήσουμε στην άκρη τις δηλώσεις των υπευθύνων, τις αδιέξοδες έρευνες και τις θεωρίες τρομοκρατίκης επίθεσης και ας δούμε το θέμα από την μεταφυσική του πλευρά.
 Βέβαια, μιας και δε συνηθίζω να το κάνω αυτό αφού είμαι περισσότερο της λογικής, να σας πως απλά πως ο Αριστοτέλης υποστήριζε πως σε ολα υπάρχει κάτι εκ φύσεως το θείο. Ας πατήσουμε λοιπόν πάνω σε αυτό και ας δούμε τα πράγματα από μια άλλη οπτική...

 Μπαίνουμε ήδη στην ένατη μέρα από τότε που το Μπόινγκ 777 με τους 239 επιβάτες δεν έχει δώσει στίγμα για το που μπορεί να βρίσκεται. Οι αρχές της Μαλαισίας σε συνεργασία με την Κίνα, την Αμερική αλλά και πολλά ακόμα κράτη, ψάχνουν σε άερα, στεριά και θάλλασα, σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο αλλά δεν έχουν βρει ακόμα ίχνος του αεροπλάνου. 

 Τα ραντάρ δε δουλεύουν, το μαύρο κουτί (του οποίου το στίγμα κρατάει για 20 μέρες) θα βοηθήσει εφόσον βρίσκονται πολύ κοντά οι ομάδες αναζήτησης, τα κινητά των επιβατών συνεχίζουν και λειτουργούν κανονικά και στα τηλεοπτικά κανάλια όλου του κόσμου, ειδικοί, στρατιωτικοί και πιλοτοι με μεγάλη εμπειρία, μοιράζονται τις απόψεις τους για την τύχη του Μπόινγκ.

 Είναι πραγματικά πρωτοφανές το γεγονός. Ενα αεροπλάνο χάνεται και δεν μπορεί να βρεθεί. Οι υποστηρικτές της λογικής εξετάζουν την περίπτωση της τρομοκρατίας, της έκρηξης στον αέρα, της συντριβής του στην θάλασσα, ακόμη και στην προσγείωση του σε ένα σημείο πολύ μακρινό από εκεί πoυ εστιάζουν προς το παρόν οι έρευνες (Καζακστάν η Ινδία).
 Η συγκεριμένη ιστορία μou έφερε στο μυαλό μια ενδιαφέρουσα ταινία (σας τη συνιστώ) που είχα δει πριν χρόνια και μεταφέρθηκε στην μικρή οθόνη το 1995, από μια νουβέλα του Στίβεν Κινγκ. 
 Η ταινία λέγεται "The Langoliers" και έχει ως θέμα την έξαφάνιση ενός αεροπλάνου που πραγματοποιύσε την πτήση Λος Άντζελες-Βοστώνη. Ξαφνικά δέκα επιβάτες ξυπνάνε έπειτα από μια καταιγίδα και διαπιστώνουν ότι οι υπόλοιποι λείπουν. Έχουν μεταφερθεί στον χρόνο και δεν έχουν επικοινωνία με τον πραγματικό κόσμο. 
 Ο πιλότος, καταφέρνει να τους προσγειώσει σε ένα αεροδρόμιο που τα πάντα δείχνουν να έχουν σταματήσει, και υπάρχει η αίσθηση πως η ώρα είναι διαφορετική από ότι δείχνουν τα ρολόγια τους... Σε όλη την διάρκεια της περιπέτειας τους, ακούγεται ένα μακρινός θόρυβος. Αυτός ο θόρυβος είναι τα Λανγκολίερς. Μικρά τέρατα που αιωρούνται και "τρώνε" το παρελθόν, το χτες... Η λύση βρίσκεται από έναν επιβάτη που διαπιστώνει πως μέσα στο αεροπλάνο ο χρόνος είναι ο σωστός και προτείνει στον πιλότο να το απογειώσει ώσπου τελικά πέφτει σε μια νέα καταιγίδα και τους μεταφέρει στη σωστή χρονική στιγμή. Η αλληγορία της ταινίας είναι καταπληκτική...

 Όπως και να έχει το πιθανότερο είναι το Μπόινγκ των Μαλαισιανών αερογραμμών να έχει συντριβέί και να έχουν χάσει τη ζωή τους όλοι οι επιβαίνοντες. Η επίσης, είναι πιθανό να έχει γίνει και κάποιου είδους τρομοκρατική επίθεση. 
 Όσο όμως το θέμα δεν κλείνει θετικά η αρνητικά, θα ακούγονται όλο και περισσότερο περίεργα πράγματα. Το ταξίδι στον χρόνο άλλωστε είναι ένα θέμα που απασχολει τον άνθρωπο εδώ και χιλιάδες χρόνια. 
 Τα παράλληλα σύμπαντα επίσης είναι ήδη μια άποψη που ερευνάται από ειδικούς και επιστήμονες που τονίζουν ότι η μεταφορά ενός αντικειμένου στο παρελθόν ή στο μέλλον είναι εφικτή μέσω της Κβαντικής...
  Άυτό που εντυπωσιάζει πάντως είναι πως το ανθρώπινο μυαλό, όχι μόνο σε αυτή, αλλά και σε εκατοντάδες άλλες περιπτώσεις, έχει ήδη σκεφτεί το απίθανο πριν καν αυτό συμβεί. 
 Σύμπτωση? Ανόητες και παραπλανητικές σκέψεις? Ίσως. Ίσως πάλι να υπάρχει μια δόση αλήθειας σε όλα αυτά. Άλλωστε, υπάρχουν ακόμα δρόμοι που δεν έχουμε περπατήσει...Τα ξαναλέμε.

Σάββατο 8 Μαρτίου 2014

Γυναίκα: Πλάσμα πλασμάτων...

 Παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας, λέει σήμερα. Η αλήθεια είναι πως με τις παγκόσμιες ημέρες δεν τα πάω καλά. Δεν μου αρέσουν αυτού του είδους  οι γιορτές, ασχέτως αν κάποιες από αυτές έχουν νόημα.  

 Λέω να κάνω μια εξαίρεση παρολ'αυτά, γιατί η σημερινή μέρα είναι μια ευκαιρία για μένα να αποτίσω φόρο τιμής στα πλάσματα που με συγκινούνε περισσότερο σε αυτόν τον κόσμο...

 Μάνα, αδερφή, σύζυγος, γιαγιά ερωμένη, φίλη. Από όποια σκοπιά και να το δούμε η γυναίκα είναι το άλφα και το ωμέγα της ζωής μας. Είναι τόσο σημαντικός ο τρόπος που επηρρεάζει τις ζωές μας, τόσο μοναδικός που αν δεν υπήρχε αυτή δεν θα είχαμε και μεις λόγω ύπαρξης...

 Η δύναμη της τεράστια. Τα ψυχικά της αποθέματα επίσης. Ο ρόλος της? Καταλυτικός. Μια γυναίκα μας φέρνει στον κόσμο, μια γυναίκα μας δίνει την πρώτη τροφή, μας μεγαλώνει, μας μαθαίνει τα πρώτα μας βήματα, μας αγαπάει, μας εκνευρίζει, μας συγχωρεί, μας κάνει να αισθανόμαστε υπέροχα αλλά και άσχημα. 
 Όλα αυτά με μια δόση μαγείας! Γιατί αυτό ειναι το συναίσθημα που νιώθεις όταν μιλάς με μια γυναίκα, όταν είσαι στο πλάι της, όταν την κοιτάς στα μάτια, όταν της κρατάς το χέρι, όταν της φιλάς και όταν της κάνεις έρωτα...

 Μη μου πείτε ότι δεν είναι το πιο χαριτωμένο, το πιο ιδιαίτερο πλάσμα που υπάρχει πάνω στην Γη.. Έχουν κάτι αλλιώτικο ρε παιδί μου...
 Απο τα μωρά μέχρι και τις γιαγιάδες, τα θηλυκά πλάσματα που ορίζουν τις ζωές μας έχουν, αυτό το κάτι που είναι μια ένδειξη διαφορετικότητας και υπεροχής.

 Είναι αυτή που μας φτιάχνει το κέφι όταν δεν είμαστε καλά, αυτή που μας κάνει να νιώθουμε υπέροχα μόνο και μόνο με ένα χαμόγελο, αυτή που μας ακούει όταν θέλουμε να μιλήσουμε...

 Και εμείς? Εμείς από την αρχή αυτού του κόσμου τις είχαμε υπό. Τις θεωρούσαμε αδύναμες και ανάξιες. Τις βλέπαμε και τις βλέπουμε (μεγάλο το ποσοστό ακόμα και σήμερα) ως σκέυος ηδονής και ικανοποίησης του εύθραυστού Εγώ μας.
 Μιλάμε άσχημα σε αυτές, τις κακοποιούμε, τις παραμελούμε, τις ζηλεύουμε, τις θεωρούμε κτήμα μας...

 Έχει πραγματικά ενδιαφέρον όμως να σκεφτούμε πως τα παραπάνω προέρχονται από την ανικανότητα μας να καταλάβουμε τον κόσμο τους... Έναν κόσμο που δεν υπάρχει μόνο το άσπρο και το μαύρο αλλά και το πολύχρωμο. 

 Έναν κόσμο που δεν σταματά να ονειρεύεται, να σχεδιάζει το μέλλον μαθαίνοντας από το παρελθόν, να έχει ανοιχτούς ορίζοντες σε σχέση βέβαια με τον δικό μας κόσμο που πολλές φορές δεν μπορεί να ξεφύγει από τα πρέπει και τα γιατί...

 Η γυναίκα... Αυτή που πάλεψε για τα ίσα δικαιώματα της, αυτή που κέρδισε με το σπαθί της, την θέση που της αρμόζε σε μια κοινωνία (και λυπάμαι που όχι μόνο το γράφω αλλά και το πιστεύω) φτιαγμένη από άντρες για...άντρες. 
 Αυτή... που υπομένει, που εργάζεται σκληρά, που φλερτάρει, που κλαίει, που αισθάνεται, που κάνει οικογένεια και αφοσιώνεται σε αυτήν, που τσακώνεται, που εκδικείται, που δεν ξεχνάει αλλά συγχωρει, που πολιτεύεται, που διευθύνει και που τελικά δεν αποποιείται τον ρόλο και την φύση της σε τούτη την πλάση...

 Υπάρχουν ακόμη και σήμερα κράτη και κοινωνίες που οι γυναίκες όχι μόνο δεν έχουν δικαιώματα, αλλά αντιμετωπίζωνται σαν το χειρότερο είδος ύπαρξης στον πλανήτη. 
 Ευτυχώς όμως, υπάρχουν και λογικά μυαλά! Ευτυχώς υπάρχουν και άνθρωποι που τις...καταλαβαίνουν. Που τις νιώθουν... 
 Και εδώ που τα λέμε δεν είναι και εύκολο. Γιατί μέσα στην αγωνία και στον αγώνα της να δείξει ότι είναι διαφορετική, εννοείται πως έχει υποπέσει σε λάθη... 

 Δεν είναι μια αγιογραφία το σημερινό κείμενο, όσο και αν φαίνεται έτσι. Είναι απλά μια κατάθεση ψυχής και σκόρπιες σκέψεις που μπήκανε σε σειρά για να καταδείξουν την ιδιαιτερότητα των γυναικών. 
 Για μένα οι γυναίκες είναι το αλάτι και το πιπέρι, σε μια ζωή, που διαφορετικά θα ήταν σαν ένα άνοστο φαγητό... Να δείτε  πως το λέει εκείνο το τραγούδι... Α ναι. "Αυτές γλυκαίνουν το πικρό μας το ψωμί και το φτωχόσπιτο μας φαίνεται παλάτι..." Έτσι ακριβώς...


Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

Ένα βραβείο... σαν Όσκαρ



 Και ξαφνικά εκει που σκεφτόμουνα τι να γράψω μπήκα στο blog της Κατερίνας (μία είναι η Κατερίνα-http://positive-thinking-greece.blogspot.gr/) και λέει βραβείο. Μάκης. Οκ. Άλλο που δεν ήθελα εγώ. Μετά τα Οσκαρ ακολουθούν τα blog-σκαρ. 
 Έτσι λοιπόν, σαν άλλος  Μάθιου Μακ Κόναχι (δε θέλω γέλια...), παραλαμβάνω μετά περισσείας χαράς το παραπάνω βραβείο, το οποίο λέει πως πρέπει να απαντήσω σε 11 ερωτήσεις (της Κατερίνας) και μετά να ρωτήσω 11 δικές μου σε 11 blogger!  
 Κατερίνα μου σε ευχαριστώ πολύ και πάλι (την επόμενη φορά στείλε και καμιά πίτσα όπως η Ντε Τζενέρις)! Ας ξεκινήσω λοιπόν. Θέλω να ευχαριστήσω τους γονείς μου, τον δάσκαλο μου στο δημοτικό, την γειτόνισσα απέναντι που απλώνει τα εσώρουχα της και με κοιτάει με ένα βλέμμα όλο υποσχέσεις, τον ανηψιό μου που με λέει σπαστικό...εεεεε μα τι λέω??? Σόρυ μπερδεύτηκα!  Πίσω στις ερωτήσεις λοιπον! 

 
       1. Ποια ταινία σε ταρακούνησε πολύ με τα μηνύματά της;

Το Μάθημα Αμερικάνικης Ιστορίας. Όσες ταινίες και αν έχω δει με θέμα τον ρατσισμό καμία δε μπόρεσε να αποδώσει καλύτερα, αυτό που βιώνουν θύτες και θύματα σε αυτή την παράλογη κατάσταση...Καταπληκτικός Έντουαρτ Νόρτον!



      2. Τι σε εμπνέει περισσότερο;

Οι άνθρωποι που, παρά τις δυσκολίες που έχουν περάσει στη ζωή τους, δε το βάζουν κάτω...

      3. Ποια πόλη-χώρα ή νησί θα πρότεινες ανεπιφύλακτα σε κάποιον και γιατί;

Την χώρα του Ποτέ (Neverland), γιατί εκεί όλοι μας μπορούμε να νιώθουμε σαν παιδιά... Ακόμη και αν δεν είμαστε! Δεν είναι τέλειο αυτό???

      4. Ποιο τραγούδι σε εκφράζει αυτή την περίοδο;

The Show must go on... Queen

     5. Ποιο ήταν το αγαπημένο σου παιδικό παραμύθι;

Είναι το "Όνειρο του Σκιάχτρου" του Ευγένιου Τριβιζά...



     6. Αν δεν έχεις κάνει κάτι extreme, τι θα ήθελες να τολμήσεις;

Ταξίδι με τον Υπερσιβηρικό! Νομίζω πως θα είναι μια μοναδική εμπειρία!

    7.  Ένας νέος blogger ζητάει την συμβουλή σου.Τι θα του έλεγες;

Να γράφει με την ψυχή του!  Εκεί δεν υπάρχουν ανορθογραφίες...

    8. Αν είχες την επιλογή να γυρίσεις πίσω στον χρόνο, σε ποια εποχή θα προτιμούσες να ζήσεις; 

Σε πολλές βασικά! Αν όμως πρέπει να διαλέξω τότε νομίζω θα έλεγα στην εποχή του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού!

   9.  Ποια θεωρείς πως είναι μία από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις στην ανθρωπότητα;

Η τηλεόραση! Πλάκα κάνω! Εννοείται πως η μεγαλύτερη ανακάλυψη της ανθρωπότητας είναι οι μίνι φούστες!



   10. Αν σου πρότειναν να γράψεις την βιογραφία ενός ανθρώπου, ποιον θα επέλεγες και γιατί;

Εδώ πραγματικά δεν υπάρχει μία απάντηση. Αλλά οκ. Από όσους ανθρώπους με έχουν εντυπωσιάσει, θα επέλεγα τον Τζον Λένον. Επαναστάτης, ποιητής, τεράστιος μουσικός...

   11.  Αν κάποτε το " Ψωμί,Παιδεία,Ελευθερία"  ήταν το σύνθημα, τώρα ποιο πιστεύεις πως αντιπροσωπεύει την εποχή μας;

Μου άρεσε ιδιαίτερα ένα σύνθημα που είδα σε τοίχο. Fuck the crisis, let's dance...




Ωραία. Και τώρα η σειρά μου... Οι ερωτήσεις μου δηλαδή.


1) Τι σημαίνει για σένα διαφορετικότητα?

2) Τι σε πειράζει περισσότερο στη σημερινή κοινωνία?

3) Πιστεύεις στη μετενσάρκωση?

4) Όταν είσαι πεσμένος-η ψυχολογικά τι κάνεις για να ανέβεις?

5) Τι σημαίνει για σένα  ο όρος blogger?

6) Λέξεις ή εικόνες?

7) Πως σου ήρθε η ιδέα για το blog σου?

8) Υπάρχει άραγε αγάπη χωρίς ζήλεια?

9) Αγαπημένο ρούχο?

10) Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι όταν ξυπνάς?

11) Ποιο ιστορικό πρόσωπο θα ήθελες να ήσουν?

Αυτές τις ερωτήσεις, τις παραδίδω στα παρακάτω ιστολόγια: 

Αναγνώστες

Page translation