Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

Εγώ πότε θα γίνω μάνα...?

  Εντάξει, για να εξηγούμαι και να μην παρεξηγούμαι, να κυοφορήσω ολόκληρος μαντράχαλος είναι κομματάκι δύσκολο. Αφήστε που δεν έχω τέτοιες βλέψεις.

 Επιπλέον, εγώ δεν έχω βιολογικό ρολόι, όπως οι φερέλπιδες νεαρές μέλλουσες μαμάδες, που ξαφνικά αφήνουν τα clubs και τα decks (αυτή η αγγλομάθεια μου άλλο πράμα...) και το ρίχνουν στα μπιμπερό και στο ξεσκάτισμα (αφού αυτός είναι ο όρος ρε παιδιά εγώ φταίω?). Αλλού το πάω και θα με καταλάβετε...

 Προτού ξεκινήσω το... χώσιμο, πρέπει να πω πως δεν έχω τίποτα με τις κοπέλες και τις γυναίκες που διασκεδάζουν μέχρι πρωίας, που κουνάνε τα οπίσθια τους (μικρά-μεγάλα δεν έχει σημασία) στα ευαγή ιδρύματα (club, πίστες κλπ κλπ) και γενικά του δίνουν και καταλαβαίνει στο θέμα της διασκέδασης. Ορθώς πράττουν.
 Ιδιαίτερα οι νεαρές κυρίες, τα κάνουν τώρα λέει, για να μην τα κάνουν μετά και τους μείνει και το απωθημένο... Ααααα έτσι ακούγεται στην πιάτσα, εγώ δεν ξέρω.
 Δηλαδή για να καταλαβαινόμαστε, μια γυναίκα πριν γίνει μάνα, μητέρα, μαμά, ξεσαλώνει, συνευρίσκεται ερωτικά ίσαμε 30 υποψήφιους μπαμπάδες (τι να κάνουμε δοκιμές είναι αυτές...), χτυπιέται χορευτικά με γνωστούς και αγνώστους, θάβει φίλες και φίλους για τον μοναδικό της έρωτα  και μετά γίνεται μια χαμηλοβλεπούσα, μονογαμική μανούλα, που δίνει αγαπή, στοργή και προδερμ στο μωράκι της...
 Ξέρω, ξέρω. Αρχίζω πάλι και βγάζω χολή για τις γυναίκες και γίνομαι και κουραστικός. Θα το αναλύσω κι άλλο όμως, μην βιάζεστε...
 Έχω άλλη άποψη εγώ. Και εννοείται, για να είμαι ξεκάθαρος, μιλάω για μια μερίδα (άντε δύο ή τρεις) γυναικών που λειτουργούν έτσι. Θέλω να ρωτήσω, ρητορικά έστω ρε παιδί μου και να απαντήσετε.
 
 Πως είναι δυνατόν μια τύπισσα που αλλάζει τους άντρες σαν τα... υποκάμισα, καπνίζει απο τα 12 της, ξενυχτάει συνέχεια, κάνει τη νύχτα μέρα, δεν ξέρει να μαγειρεύει παρα μόνο... βραστό νερό, να γίνεται αύριο μεθαύριο μια εύυπόληπτη μητέρα, που είναι μάλιστα έτοιμη να σε... κατασπαράξει αν της θυμίσεις τα νιάτα της??? 
 Πως είναι δυνατόν ξαφνικά από το ντιριντάχτα (που ξαναλέω δεν είναι κακό όταν και όπου πρέπει) να περνάει στο "κοιμήσου αγγελούδι μου" και απο την Πάολα στα παραμύθια του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν? Εντάξει κατανοητό. Οι άνθρωποι αλλάζουν. Ισχύει όμως ή απλά το λέμε για να το λέμε? Και εν πάσει περιπτώσει, η μετάβαση γίνεται από την μιά μέρα στην άλλη?
 Αυτό που παρατηρώ εγώ και με προβληματίζει και το κάνω και καιρό τώρα, είναι πως οι περισσότερες γυναίκες στο συγκεκριμένο θέμα, απλά στρουθοκαμηλίζουν... Ξέρετε κάτι? Ούτε εμείς οι άντρες είμαστε άμοιροι ευθυνών και εννοείται πως φταίμε στο κομμάτι που μας αναλογεί... 

 Απλά θεωρώ πως οι γυναίκες πρέπει να είναι αλλιως ρε παιδί μου... Δεν είναι ίδια η φύση τους με αυτή των αντρών. Δεν υπάρχει κάτι που να μας δίνει το δικαίωμα να γίνόμαστε κάφροι ή να έχουμε το προνόμιο να λειτουργούμε ανάλογα με τα κέφια μας σε σχέση με τις γυναίκες, αλλά όλα έχουν ένα όριο...
 Δε μπορεί να μην το έχετε παρατηρήσει και εσείς στο κοντινό σας περιβάλλον. Γυναίκες που δεν συζητούσαν όχι μόνο για παιδί αλλά ούτε καν για γάμο, ξαφνικά  γίνονται κλασσικές μαμάδες και μάλιστα αυτό είναι κάτι που πάντα ονειρευόντουσαν... Κοπέλες που απλά νομίζουν πως υπάρχει ένα βιολογικό ρολόι που χτυπάει κάνουν δύο και τρία παιδιά, χωρίς να έχουν τα εχέγγυα για να τα μεγαλώσουν σωστά... 
 Δεν είμαι κατά κατα των ανθρώπων που θέλουν οικογένεια. Είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο και συγχρόνως το πιο όμορφο... 
 Οφείλουμε όμως να επιστήσουμε την προσοχή. Γιατί η συνήθης κατάληξη στις παραπάνω περιπτώσεις, είναι το διαζύγιο, οι τσακωμοί και η δυστυχία.Τα παιδιά γίνονται... μπαλάκι και θύματα στο παιχνίδι του απόλυτου εγωισμού.
 Εννοείται βέβαια πως υπάρχουν γυναίκες που βρίσκουν την ισσοροπία τους μέσα απο ένα παιδί. Βλέπουν την ζωή με άλλο μάτι. Πιστεύω όμως πως δεν είναι μεγάλο το ποσοστό αυτό. Γιατί ναι, ένα παιδί θα σου αλλάξει την ζωή αλλά δεν θα αλλάξει αυτό που είσαι. Γιατί ο χαρακτήρας σου κάποια στιγμή θα βγει προς τα έξω. Και λυπάμαι που το λέω, αλλά μερικές συμπεριφορές γυναικών δείχνουν χαρακτήρα. Πράγμα που δεν αλλάζει.
 Κανένα βιολογικό ρολόι δεν υπάρχει λοιπόν, με την έννοια που οι γυναίκες χρησιμοποιούν τον όρο. Καμιά βιασύνη για να γίνει μια νεαρή κοπέλα, μάνα.

 Όταν και αν έρθει εκείνη η ευλογημένη ώρα για μια γυναίκα, απλά θα το νιώσει μέσα της. Προσέξτε. Όχι γιατί η κολλητή της έκανε παιδί και παντρεύτηκε, ούτε γιατί πήγε 35 και ακόμα δεν έχει κάνει σοβαρή σχέση. Αστειότητες... 
 Δεν είναι αυτοσκοπός αυτό. Υπάρχουν γυναίκες που δεν ένιωσαν ποτέ έτοιμες να κάνουν οικογένεια. Και άλλες που έγιναν οι... καλυτερότερες μαμάδες του κόσμου. Έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Διαφορετικοί αλλά και τόσο ίδιοι. Ας δεχτούμε την φύση μας, χωρίς πρέπει και δικαιολογίες. Ας πράξουμε αυτό που νιώθουμε και όχι αυτό που ο περιγυρός μας επιτάσσει...

Παρασκευή 17 Απριλίου 2015

Έαρ, του Έρωτα φως...

 

Μαγική και απαστράπτουσα
χελιδόνι και αητός
γελαστή μα και κλαίουσα
της καρδιάς λυτρωμός...

Ατελής και ανατέλλουσα
λαμπερή, σαν χρυσός
'Εαρ συ, ο μονάκριβος
της ζωής θησαυρός...

Παθιασμένη και γόησσα
Εαρινός οργασμός
αφελής και αρχόντισσα
Έαρ, του Έρωτα φως...


Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 7ο Συμπόσιο Ποίησης, που διοργάνωσε για άλλη μια φορά με επιτυχία η Αριστέα (http://princess-airis.blogspot.gr/). Την ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για την παρακίνηση (χωρίς η ίδια να το ξέρει) και για την δυνατότητα που μου δίνει να έκφραστώ, σε ένα άγνωστο ακόμη για εμένα μονοπάτι. Γιατί η Ποίηση είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο. Ευχαριστώ επίσης όσους και όσες με ψηφισαν και με διάβασαν, όσους με κατάλαβαν και όσους δεν έπιασαν καθόλου το νόημα μου. Γιατί όπως είχε πει και στη ταινία "Το Δόλωμα", ο μεγάλος Ντίνος Ηλιόπουλος: "Παιδί μου, η ποίηση είναι ποίηση, άμα δεν την καταλαβαίνει κανείς. Άμα την καταλαβαίνουν όλοι δεν είναι ποίηση, είναι τσιφτετέλι. Κατάλαβες;"

Πέμπτη 9 Απριλίου 2015

Πίστη: Ορμητήριο οργής ή εφαλτήριο ονείρων?

 Πίστη, είχε πει ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, είναι να ανεβαίνεις το πρώτο σκαλοπάτι, χωρίς να βλέπεις ολόκληρη την σκάλα. Ακόμη και αν υπάρχουν... άπιστοι Θωμάδες, ακόμη και αν η πίστη τεχνηέντως ή μη συνδέεται κατά κύριο λόγο, λανθασμένα, με την θρησκεία οποιασδήποτε μορφής και προέλευσης, η παραπάνω φράση του μεγάλου οραματιστή με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο.

 Δεν είναι τόσο αυτό που λέει, όσο αυτό που... θέλει να πει. Η πίστη είναι η αρχή των πάντων. Η μήπως όχi? Μήπως είναι κάτι άλλο?
 Ως λαοί αλλά και ως μονάδες έχουμε την τάση να κλεινόμαστε στο καβούκι μας και να θεωρούμε τις συζητήσεις γύρω από το θέμα της πίστης, κάτι σαν τα... non paper που είναι και της μόδας. Στόματα κλειστά και λέξεις που βγαίνουνε με το σταγονόμετρο. Θεωρίες, αντιφάσεις και ψέμματα. Είναι τόσο μεγάλος ο φόβος της... παρεξήγησης που είναι σύνηθες φαινόμενο να τα κάνουμε θάλασσα όταν καταπιανόμαστε με αυτό το θέμα. Μήπως τελικά νομίζουμε πως η πίστη είναι μόνο δικό μας προνόμιο?
Μήπως, ακόμη χειρότερα, έχουμε καταντήσει τα πιστεύω μας ορμητήρια οργής και υποταγής όσων δεν σκέφτονται όπως εμείς?

Οι Δυτικοί κατηγορούμε τους... άλλους πως είναι αυταρχικοί, ολοκληρωτικοί, και ακραίοι. Και εμείς όμως δεν πάμε πίσω. Ο αναμάρτητος πρώτος το λίθο βαλέτω, λέει μια φράση. Ποιος είναι όμως?

 Κανείς δεν είναι αθώος όταν κάθε μορφή πίστης που συνδέεται με την θρησκεία έχει έντονα τα στοιχεία της σύγκρουσης με όσους πιστεύουν κάτι διαφορετικό. Κάτι δηλαδή που θα έπρεπε να ενώνει τους λαούς, όχι μόνο δεν το κάνει, αλλά τους χωρίζει κιόλας. Και μάλιστα τις περισσότερες φορές με βίαιο τρόπο. 

 Όταν η πίστη χρωματίζεται, διαχωρίζεται και συγχέεται με άλλου είδους χαρακτηριστικά τότε η σύγκρουση που προανέφερα είναι αναπόφευκτη.
 Αλλά ειλικρινά πως είναι δυνατόν στο όνομα του Θεού ή του Αλλάχ, στο όνομα του Βούδα ή του Ιεχωβά να σφαγιάζονται και να λιμοκτονούν λαοί, να κακοποιούνται γυναίκες και παιδιά, να καταστρέφονται οικογένειες και να καλλιεργείται συστηματικά το μίσος μεταξύ των ανθρώπων? Ο καλός χριστιανός και ο κακός μουσουλμάνος και το αντίθετο. Ο πονηρός μάρτυρας του Ιεχωβά και ο... περίεργος υποστηρικτής του Βούδα. Ό καθένας βάλλει εναντίον του άλλου και κάπου εκεί χάνεται η ουσία.

 Εννοείται βέβαιά πως το ίδιο συμβαίνει και στην πίστη που δεν αφορά την θρησκεία. Καθημερινά γινόμαστε αυτήκοοι και αυτόπτες μάρτυρες θλιβερών περιστατικών που συμβαίνουν στην εργασία αλλά και στην προσωπική μας ζωή. 

 Κάποιες φορές μάλιστα γινόμαστε και οι ίδιοι θύτες και θύματα, καταστάσεων που αφορούν την πίστη.
 Κοροιδεύουμε, κατηγορούμε, υποβαθμίζουμε ανθρώπους που προσπαθούν να ονειρεύονται και να έχουν στόχους. Βαφτίζουμε ανέφικτο και ενοχλητικό να προσπαθεί κάποιος να καλυτερέψει την ζωή του, να κάνει ευτυχισμένους όσους αγαπάει, να βοηθήσει συνανθρώπους του.

 Όταν όμως κάνουμε παρόμοια πράγματα και μεις τότε θέλουμε υποστήριξη. Είδατε το λάθος? Η μάλλον καλύτερα διαπιστώσατε τον εγωισμό? Όταν πιστεύουν κάτι οι άλλοι μας ενοχλεί και προσπαθούμε να το μειώσουμε, όταν εμείς θέλουμε ή έχουμε ανάγκη να πιστέψουμε σε κάτι, τότε θέλουμε κάποιον να μας στηρίξει...
 Συγγνώμη, αλλά αν αυτό είναι πίστη, ζήτω που καήκαμε. Εγώ πάντως, αλλιώς έχω μάθει να πιστεύω. Άπο παραδείγματα ανθρώπων που πάλεψαν, μόχθησαν και τελικά τα κατάφεραν. Απο φτωχούς οικονομικά που έγιναν πλούσιοι όχι στη τσέπη, αλλά στην καρδιά.  Απο σεβάσμιους γέροντες που μετέδωσαν την πείρα της ζωής τους στους νεότερους, όχι με ιδίον όφελος αλλά με κοινό σκοπό την αγάπη προς τον διπλανό. Από μερικούς ωραίους "τρελούς" που πίστεψαν στο αδιανόητο...  

 Από επιστήμονες που γιάτρεψαν μια ανίατη ασθένεια, από αθλητές που κατέκτησαν το Έβερεστ, από καλλιτέχνες που ζωγράφισαν την χαρά της ζωής.  Απο τυφλούς που είδαν και από κατάκοιτους που περπάτησαν. Αυτά είναι τα δικά μου παραδείγματα.

 Η Πίστη, δε μπορεί να είναι κάτι μονόχνωτο και γκρίζο αλλά κάτι πολυδιάστατο και πολύχρωμο. Πρέπει να παρακινεί τους ανθρώπους και να μετακινεί μέχρι και... βουνά.  Πρέπει να γίνει η αφετηρία για μια καλύτερη ζωή, ένα καλύτερο αύριο. Το εφαλτήριο για τα όνειρα μας. 
 Γιατί όπως είπε και ο Αμερικάνος συγγραφέας, Γουίλιαμ Άρθουρ Γουόρντ: "Η Πίστη βλέπει ένα μπουμπούκι σε ένα βολβό, έναν κήπο σε ένα σπόρο και μια τεράστια βελανιδιά σε ένα κουκούτσι." Τα ξαναλέμε.


 * Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε όλους. Και μην ξεχνάτε. Αγαπάτε αλλήλους...

Τετάρτη 1 Απριλίου 2015

Απόδραση από το σχέδιο...

 Κι αν ξέρουμε τι μας περιμένει, κι αν το μέλλον ειναι προδιαγεγραμμένο, κι αν νιώθουμε πως προσπαθούμε χωρίς νόημα, τίποτα δεν έχει τελειώσει...

 Είμαστε ακόμα πάνω στη σκηνή και το έργο συνεχίζεται. Με διακοπές πολλές φορές και χωρίς χειροκροτήματα. Κάποιες φορές και με γιουχαϊσματα... 

 Η τελευταία ατάκα όμως πρέπει να είναι δική μας. Ακόμη και αν χάσουμε, ακόμη και αν χρειαστεί να κάνουμε "ηρωική έξοδο", οφείλουμε να παλέψουμε. Να ξεφύγουμε από τα πρέπει, να δραπετεύσουμε από την αιώνια φυλακή που μας ετοιμάζουν. Καθένας για το δικό του όνειρο και όλοι μαζί για έναν ενιαίο σκοπό. Την ολότητα της αγάπης προς τον διπλανό μας.  Αυτής της ουσιαστικής δύναμης που θα μας κάνει ευτυχισμένους. Η απόδραση απο ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ πρέπει να ξεκινήσει. Ένα βήμα την φορά. Με ρυθμό και πίστη. Άμεσα. Όχι αύριο. Χτές...

Καλό Μήνα σε όλους...


Take the time to make some sense
Of what you want to say
And cast your words away upon the waves
Sail them home with acquiesce
On a ship of hope today
And as they land upon the shore
Tell them not to fear no more...

Say it loud and sing it proud today...

And then dance if you wanna dance
Please brother take a chance
You know they're gonna go
Which way they wanna go
All we know is that we don't know
How it's gonna be
Please brother let it be
Life on the other hand
Won't make us understand
We're all part of the masterplan...

Say it loud and sing it proud today...

I'm not saying right is wrong
It's up to us to make
The best of all the things that come our way
'Cause everything that's been has passed
The answer's in the looking glass
There's four and twenty million doors
On life's endless corridor...



Αναγνώστες

Page translation