Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Τα Χριστούγεννα της Μοναξιάς...

  Το κρύο ήταν τσουχτερό και το χιόνι έπεφτε ασταμάτητα κάνοντας ακόμη πιο δύσκολη αυτή τη νύχτα των Χριστουγέννων... Μέσα, στο τεραστίων διαστάσεων παλιό κτίριο και συγκεκριμένα στο σκοτεινό δωμάτιο της Απογοήτευσης, η ξύλινη κουνιστή πολυθρόνα πήγαινε πέρα δώθε βγάζοντας τον ανατριχιαστικό ήχο του τριξίματος, που ήταν και ο μοναδικός που ακουγότανε σε ολόκληρο το σπίτι...           Δύο-τρία μέτρα πιο πέρα, στην είσοδο του δωματίου της Θλίψης, μια ψηλόλιγνη φιγούρα ντυμένη  με έναν γκρίζο μανδύα κοιτούσε έξω από το παράθυρο το χιόνι να πέφτει... Ήταν η Μοναξιά. Ο μεγαλύτερος εφιάλτης του Ανθρώπου. 
  Χρόνια τώρα εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο τη νιώθανε στο... πετσί τους. Ξεχασμένοι από όλους και όλα. Από τα ίδια τους τα παιδιά, από συγγενείς, φίλους, γνωστούς... Μόνοι στην δύσκολη καθημερινότητα τους. Η πιο δύσκολη περίοδος της Μοναξιάς όμως είναι στις γιορτές.   Τα Χριστούγεννα για τους περισσότερους σημαίνουν μοναδικές στιγμές αγάπης και χαράς, για πολλούς όμως συνανθρώπους μας, η Μοναξιά είναι η... μοναδική τους παρέα.
Φέτος όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Για πρώτη φορά από τότε που θυμάται τον εαυτό της, η Μοναξιά νιώθει μόνη... Όχι γιατί δεν υπάρχουν άνθρωποι που είναι μόνοι. Αλλά γιατί η καλύτερη της φίλη, η Ανθρωπιά, αυτή που ήτανε δίπλα της παρά τα τόσα σφάλματα και άσχημα που είχε κάνει, αποφάσισε να την αφήσει και να φύγει... Βαρέθηκε πια να μιλάει σε... τοίχο. Της έλεγε, προσπαθούσε να της εξηγήσει πως θα έπρεπε να είναι πιο ανεκτική με τους ανθρώπους. Όχι τόσο σκληρή. Η Μοναξιά όμως το τελευταίο διάστημα ήταν πολύ σκληρή. Οι άνθρωποι ήταν μαριονέτες στις ορέξεις της... Έτσι μια μέρα η Ανθρωπιά δεν άντεξε άλλο και έφυγε... Χάθηκε... Από εκείνη την ημέρα και μετά η Μοναξιά περνάει πολύ δύσκολα. Μόνη, σε ένα τεράστιο σπίτι, χωρίς τις χαρούμενες φωνές της Ανθρωπιάς χωρίς τραγούδια, χωρίς κάποιον να μιλήσει. Ειδικά σήμερα. Χριστούγεννα...
  Προχωρώντας με γοργό βήμα και φτάνοντας έξω από το δωμάτιο της Ανθρωπιάς, δεκάδες σκέψεις κατέκλυσαν το μυαλό της Μοναξιάς... Νιώθοντας τόσο μόνη, σκεφτότανε τα εκατομμύρια των ανθρώπων που εξαιτίας της είναι μόνοι στη ζωή. Σκεφτότανε τα λάθη της, την αδιαλλαξία της, την σκληρότητα της. Που την πληρώνει τώρα με το ίδιο νόμισμα. Μόνη και έρημη...
  Η ώρα έχει φτάσει 11. Τα βλέφαρα της Μοναξιάς έχουν αρχίσει να κλείνουνε, όμως ακόμα οι σκέψεις βασανίζουν το μυαλό της. «Πρέπει να γίνω πιο ανθρώπινη. Ήμουν όντως πολύ σκληρή. Έκανα πολλούς ανθρώπους να κλαίνε, κατέστρεψα ολόκληρες οικογένειες... Αυτή είναι η τιμωρία μου... Την αξίζω... Όμως Θεέ μου δώσε μου την ευκαιρία να διορθώσω όλα όσα έκανα... Υπόσχομαι να προσπαθήσω να αλλάξω, να αναθεωρήσω... Αρκεί να γυρίσει πίσω η Ανθρωπιά. Η αγαπημένη μου Ανθρωπιά». Με μιας εμφανίστηκε μέσα από ένα σύννεφο καπνού  ντυμένη με έναν λευκό μανδύα η Ανθρωπιά. Η Μοναξιά με το που την είδε έτρεξε αμέσως και την αγκάλιασε... «Μου έλειψες... Έπρεπε να μείνω μόνη για να καταλάβω το λάθος μου και το πόσο απάνθρωπη ήμουν. Συγνώμη. Υπόσχομαι να προσπαθήσω... Να γίνω πιο ανθρώπινη...»  Η Ανθρωπιά την αγκάλιασε στοργικά...
  Από τότε η Ανθρωπιά με την Μοναξιά έζησαν αγαπημένα, ενώ η Μοναξιά όπως είχε υποσχεθεί άλλαξε προς το καλύτερο... Πλέον οι άνθρωποι δεν ήταν μόνοι... Είχαν συντροφιά, παρέα, έναν άνθρωπο να πούνε δύο κουβέντες. Κάποιον να νοιάζεται για αυτούς... Και όλα αυτά τα όφειλαν στην Ανθρωπιά...
  Αυτό πιστεύω μας λείπει σήμερα... Ανθρωπιά. Αγάπη. Ειλικρίνεια. Σεβασμός. Ας προσπαθήσουμε να δίνουμε χωρίς να περιμένουμε να πάρουμε... Ας είμαστε δοτικοί με τους συνανθρώπους μας. Το έχουν και το έχουμε ανάγκη. Για να μη νιώσουμε ποτέ μόνοι, παρείσακτοι, ξένοι... Καλά Χριστούγεννα σε όλους.

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Η λογική λέει ορθόν, το συναίσθημα χαθήκαμε...

 Λογική και συναίσθημα. Είναι ίδια? Διαφορετικά? Ποιος μπορεί με σιγουριά να απαντήσει?  Θεωρητικά, είναι δύο εκ διαμέτρου αντίθετες ανθρώπινες «διαδικασίες». Στη φιλοσοφία, λογική (από το ελληνικό λόγος) είναι η ικανότητα ή η διαδικασία μέσω της οποίας οι άνθρωποι κάνουν σκέψεις και ιδιαίτερα αφηρημένους συλλογισμούς υψηλού επιπέδου. Αντιθέτως, το συναίσθημα είναι η ευάρεστη ή δυσάρεστη ψυχική κατάσταση που συνοδεύεται από ελαφριές μεταβολές των λειτουργιών του οργανισμού και είναι αποτέλεσμα κάποιου γεγονότος ή εμπειρίας.
  Δε βοήθησε και πολύ ανάλυση των λέξεων ε? Ας το πάμε αλλιώς. Σκεφτείτε μια πρόσφατη ιστορία σας που έπρεπε να πάρετε μια απόφαση. Να το κάνω ή να μη το κάνω? Να το πω ή να μη το πω? Είναι έτσι ή δεν είναι? Οι άνθρωποι γνωρίζουμε το σωστό στις περισσότερες των περιπτώσεων, το βλέπουμε, το έχουμε ξαναζήσει, είμαστε έτοιμοι να το  εφαρμόσουμε βάσει της λογικής μας, εκτός εάν... Εκτός εάν μπει στη μέση το ρημαδιασμένο το συναίσθημα.. Και λέω ρημαδιασμένο γιατί όταν το συναίσθημα υπερτερεί της λογικής, τότε αρκετές από τις αποφάσεις μας καταλήγουν σε όλεθρο.   Φυσικό επόμενο πιστεύω γιατί έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους, άρα συναισθήματα... Όταν δύο άνθρωποι λειτουργούν μεταξύ τους σε μια προσωπική τους κατάσταση με την λογική όλα βαίνουν καλώς. Όταν όμως μπλεχτεί από την μια το συναίσθημα και από την άλλη η λογική τότε οι τσακωμοί, οι λύπες και οι στεναχώριες είναι μονόδρομος...
  Προς Θεού μην παρεξηγηθώ δεν είμαι ρομπότ, ούτε άνθρωπος με «ξύλινη» συμπεριφορά και «κρύο αίμα», αλλά μερικές φορές πρέπει συγκεκριμένες καταστάσεις και περιπτώσεις της ζωής μας να τις αντιμετωπίζουμε έτσι. Έχω δει ανθρώπους να καταστρέφονται από το συναίσθημα, επειδή αγάπησαν και δεν αγαπήθηκαν, έχω δει άλλους να καταστρέφονται επειδή εμπιστεύτηκαν και δεν τους δόθηκε η ίδια εμπιστοσύνη. Το συναίσθημα στα χέρια των ανθρώπων είναι «καυτή πατάτα» και αυτός που την δέχεται εκεί που δεν το περιμένει ή επειδή είναι ανίκανος να αντιδράσει... καίγεται!!!’
  Μπαίνοντας σε μια διαδικασία σκέψης, συνειδητοποιώ πως μερικές φορές ο χαρακτήρας μου που είναι δύσκολος με έχει σώσει από τέτοιου είδους περιπτώσεις. Όχι πάντα όμως. Αν διαπιστώσετε και από τους γύρω σας, αυτοί που παίρνουν πάντα λογικές αποφάσεις χαρακτηρίζονται τουλάχιστον ... ψυχροί  και απάνθρωποι. Άρα υποσυνείδητα κάποιες φορές έχω ωθηθεί προς την κατεύθυνση του συναισθήματος (το ήθελα και γω εννοείται..) και όλες κάτι δεν πήγε καλά. Την πάτησα ρε παιδί μου...  Θέμα επιλογών θα μου πείτε. Όντως. Απλά όπως και να το δω, καταλήγω  στο ότι η λογική πειράζει, ενοχλεί, πληγώνει, αλλά το συναίσθημα έτσι όπως οι άνθρωποι το χρησιμοποιούν πλέον έχει παραμορφωθεί και τείνει να γίνει εργαλείο δημιουργίας υποχειρίων και όχι εργαλείο για να κρατήσεις κοντά σου έναν άνθρωπο, να του δώσεις και να σου δώσει, να σχετιστείς μαζί του όπως αρμόζει.  Ερωτικά, φιλικά, ανθρώπινα...
 Ολοκληρώνοντας, πιστεύω πως το σωστό και το υγιές είναι να είσαι κάπου στη μέση.  Δε χρειάζεται να είμαστε των άκρων και των ψυχρών αποφάσεων πάντα. Ούτε να λειτουργούμε πάντα όπως νιώθουμε. Η κάθε περίσταση είναι ξεχωριστή. Ας προσπαθήσουμε να ισορροπήσουμε. Όπως ο ακροβάτης στο σχοινί... Όπως ο χορευτής στο τανγκό. Αν χάσουμε ένα βήμα συνεχίζουμε... Έτσι είναι η ζωή...

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα...

 Τολμηρό με... κόβω απόψε. Όχι με τη πονηρή έννοια. Απλά σκέφτομαι  πως η άγνοια κινδύνου που με διακρίνει στο θέμα «Γυναίκα» μπορεί να με κάνει να φανώ γραφικός με τα παρακάτω που θα διαβάσετε...
 Ε ναι, όπως και να’χει το να προσπαθήσω να σας απαριθμήσω τις 5 πιο ερωτικές γυναίκες όλων των εποχών δεν είναι δα και... παιχνιδάκι. Άρα υποκειμενικά όλα τα παρακάτω που θα διαβάσετε και όχι αποτέλεσμα κάποια ψηφοφορίας η τεκμηριωμένων στοιχείων. Η μάλλον τώρα που το καλοσκέφτομαι πείτε μου σας παρακαλώ (ρητορική η ερώτηση βεβαίως βεβαίως) υπάρχει πιο ακριβής τεκμηρίωση από το πως νιώθεις βλέποντας τις παρακάτω γυναίκες??? «Άντε ρε φίλε παρατράβηξε ο πρόλογος... προχώρα στο παρασύνθημα», θα σκέφτονται όσοι άντρες διαβάζουν το κείμενο... Οκ ορίστε αφού θέλετε να... αρρωστήσετε:
1) Νούμερο ένα. Η πρώτη και μοναδική, η ΓΥΝΑΙΚΑ για μένα. Μισέλ Φάϊφερ. Έχει κάτι αγνό που σε κάνει να σκέφτεσαι και πρόστυχα.
 Πως γίνεται αυτό θα μου πείτε. Όποιος είναι άντρας  καταλαβαίνει. Είναι ο μοναδικός σοβαρός λόγος που κάποιος άντρας θα σκεφτεί τον γάμο. Μοναδικά μάτια, αγγελικό πρόσωπο, μετρημένη, σοβαρή. Η αγαπημένη μου. Φανταστείτε να τρώτε μουσακά από τα χεράκια της Μισέλ. Πωωωωωω...
 2)  Πάμελα Άντερσον. Τιμής ένεκεν εδώ. Όχι ότι δεν είναι σούπερ θηλυκό, αλλά όπως και να το κάνουμε όταν έχεις μεγαλώσει βλέποντας την λεπτή ξανθιά φιγούρα της να τρέχει στην καυτή άμμο και το υπερχειλίζον στήθος της να την  πηγαίνει στον πάτο της θάλασσας τότε της δίνεις άνετα τη δεύτερη θέση. Ο κακομοίρης ο Μιτς ήθελα να αγιάσει και δε μπορούσε. Sexy μαμά, η πιο πολυφωτογραφημένη...κουνελίτσα (ναι ως τέτοια ξεκίνησε την καριέρα της) του Playboy. Η ... πιο πρόστυχη από τις πέντε. Με ότι αυτό συνεπάγεται...
 3) Μπριζίτ Μπαρντό. Και ο Θεός έπλασε την γυναίκα. Η αγαπημένη Μπεμπέ των αντρών. Αθώα, δυναμική, ερωτική. Νάζι, σκέρτσο, ερωτισμός. Την δεκαετία του 60' ήταν η πιο ποθητή γυναίκα της show -biz. Η μικροσκοπική Γαλλίδα ηθοποιός με τις πολιτικές, φιλοζωικές ανησυχίες είναι για πολλούς το τέλειο θηλυκό, γιατί σε μια εποχή που η ελευθερία έκφρασης ήταν στο απόγειο της, αυτή ήταν η ενσάρκωση της.  Γυναίκα με στυλ λένε οι απανταχού άντρακλες.. Εγώ γιατί να διαφωνήσω μαζί τους  δηλαδή?
  4) Ρακέλ Γουέλς. Σοκολατένια επιδερμίδα, χυμώδεις αναλογίες (καλά ε. «ζωγραφίζω» απόψε...). Όσο μεγαλώνει τόσο ομορφότερη γίνεται.  Η γνωστή ηθοποιός ενσάρκωνε και ενσαρκώνει το στυλ της γυναίκας που οι περισσότεροι άντρες προτιμούν. Αυτό του άγριου θηλυκού. Γκρρρρ... Ναι Ρακέλ εσύ μπορείς να με δαγκώσεις (sic)...
5) Τελευταία αλλά όχι καταϊδρωμένη (αυτό έλειπε...) η Μέριλυν Μονρόε. Για πολλούς πρώτη, για όλους το απόλυτο sex symbol. Ο παντοτινός πειρασμός. Ο μύθος. Η γυναίκα που έδωσε σάρκα και οστά στον όρο σέξι. Το πρώτο εξώφυλλο του Playboy αν αυτό σας λέει κάτι (σας λέει, σας λέει...)   Τροφαντά καπούλια , ζουμερά χείλη, μοναδικός ερωτισμός. Έχω την εντύπωση πως στη σκηνή που το αεράκι σήκωνε το φόρεμα της, τα εγκεφαλικά και τα καρδιακά επεισόδια χτύπησαν «κόκκινο»...
  Ξέρω, ξέρω. Πολλοί θα έχετε τις ενστάσεις σας, τις αντιρρήσεις σας. Θα θέλατε μέσα σε αυτές την Κιμ Μπάσιντζερ, τη Μαντόνα, τη Ναστάζια Κίνσκι, την Ούρσουλά Άντρες, την Ριχάνα, την Τζένιφερ Λόπεζ (αυτή σίγουρα είναι η πρώτη αναπληρωματική για μένα...), την Αγκιλέρα, τη Ναόμι Κάμπελ, την Σίντι Κρόφορντ, την Σπίαρς, την Σακίρα, την Μπιγιονσέ, τη Μινόγκ και πολλές άλλες    Είπαμε όμως ρε παιδιά αν αναφέρουμε όποια γυναίκα μας αρέσει θα παρεξηγηθούν και οι κυρίες που διαβάζουν αυτό το κείμενο.. Το θέλετε? Εγώ όχι... Γιατί όλες οι γυναίκες κρύβουν μέσα τους ερωτισμό, αισθησιασμό. Είναι πλάσματα διαφορετικά, σπάνια, παράξενα. Να κάτι τέτοιες ώρες νιώθω πολύ τυχερός που γεννήθηκα άντρας...

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Οι αλήθειες είναι δύσπεπτες...

Προχωρώντας στο στενό δρομάκι και με την ζέστη -τι αφύσικο φαινόμενο για Δεκέμβρη και αυτό- να δυσκολεύει περισσότερο την ήδη «ταλαιπωρημένη» σκέψη μου, αναλογίζομαι, χωρίς να θέλω να φανώ παντογνώστης, πως το να έχεις στις περισσότερες των περιπτώσεων δίκιο δεν είναι τελικά και το  καλύτερο πράγμα...
Είμαι πεπεισμένος πως οι καταστάσεις μας ορίζουν και όχι εμείς αυτές. Όταν στη ζωή σου είσαι παρατηρητής η αλήθεια είναι πιο κοντά σε σένα, αλλά μερικές φορές είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Και όταν τελικά επιβεβαιώνεσαι για κάτι χωρίς να  συμμετέχεις ενεργά σε αυτό, αρχίζουν και σε περιτριγυρίζουν οι Ερινύες... Λες και συ έχεις μερίδιο σε ότι συμβαίνει, λες και είσαι ο πρωταγωνιστής της όποιας ιστορίας... Να, ας πούμε απόψε για άλλη μια φορά βγήκα σωστός. Το σκέφτηκα ρε παιδί μου αυτό που έγινε... το σκεφτόμουν όλες τις προηγούμενες μέρες. Τελικά είχα δίκιο. Εν μέρει ίσως, αλλά δίκιο. Και μερικές φορές μου την σπάει που καταλαβαίνω σχεδόν πάντα «τι παίζει». Σκέφτομαι πως θα ήταν καλύτερο να μην καταλάβαινα πολλά. Αλλά είπαμε. Όταν είσαι παρατηρητής...
 Βέβαια εδώ που τα λέμε δεν είναι μόνο αυτό. Νομίζω πως γενικά όταν κυνηγάς τρόπον τινά κάτι τότε αυτό σε βρίσκει νωρίτερα. Πείτε το παράξενο, πείτε το μεταφυσικό το έχω παρατηρήσει στη προσωπική μου ζωή αρκετές φορές... Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των  σκέψεων... Η ΑΛΗΘΕΙΑ. Δύσκολη η ριμάδα, δύσπεπτη , δυσνόητη μερικές φορές, πανεύκολη άλλες, τόσο που ούτε περνάει από το μυαλό σου. Είσαι σωστός, την έχεις πάντα δίπλα σου, είσαι λάθος, κάποια στιγμή θα την βρεις μπροστά σου. Δεν της ξεφεύγεις ποτέ της αλήθειας. Καθυστερεί αλλά έρχεται. Για άλλους είναι εξιλέωση, για άλλους το τέλος τους...
  Κανονικά σε μια κοινωνία ισότητας, ανθρωπιάς, αγάπης, η αλήθεια θα ήταν συνηθισμένο και άρα «εύκολο» συναισθηματικά φαινόμενο. Τώρα είναι απλά μια γροθιά στο στομάχι. Σε ενοχλεί, σε πονάει, σε τσιγκλάει γιατί εσύ διαλέγεις τον σωστό δρόμο. Τουλάχιστον όπως εσύ έχεις στο μυαλό σου το σωστό. Με τα δικά σου στάνταρ, τα δικά σου θέλω τα δικά σου πρέπει...
  Τελικά κατέληξα στο γεγονός ότι οι αλήθειες είναι δύσπεπτες. Ίσως ο όρος είναι αδόκιμος ,αλλά πιστεύω ότι ισχύει και αυτό το λέω μετά λόγου γνώσεως... Δεν αλλάζω όμως, όπως και ο καθένας σκέφτεται για τον εαυτό του. Αν είναι να αλλάξεις ρότα θα πρέπει να είσαι έτοιμος να αφήσεις τον πραγματικό σου εαυτό. Αυτόν που συμπορεύεται μαζί σου στην δύσκολή καθημερινότητα, αυτόν που σε έχει κάνει αυτό που είσαι. Ότι είσαι... Είναι σημαντικό να έχεις ταυτότητα, χαρακτήρα, έστω και από αυτούς που δεν «πουλάνε», δεν είναι στη μόδα...

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Monika Bloody Sth

Μερικά ακούσματα είναι απλώς μαγικά... Σας το χαρίζω...

Αναγνώστες

Page translation