Αγνοούμενη αγκαλιά

Μήπως είδατε την αγκαλιά;
Εδώ ήταν, που χάθηκε;
Μήπως την τύφλωσαν τα φώτα της πόλης
και την πέταξαν στα σοκάκια της βρωμιάς και της δυσωδίας;
Μήπως την φλέρταρε η λάμψη της ματαιοδοξίας
και την κέρασε ψεύδος και μνησικακία;
Λέτε να την άρπαξε η ψευτιά
προσφέροντας της ευπιστία και υποκρισία;

Μπορεί να κρύφτηκε από ντροπή
γιατί τα παιδιά πληγώνονται μεταξύ τους
Μπορεί να εξαφανίστηκε ηθελημένα
γιατί τα χέρια γίναν μαχαίρια
Μπορεί να πνίγηκε στην άβυσσο
γιατί κάπου, κάποτε, ήταν υπόσχεση φωτός

Μήπως η φτήνια και ο πειρασμός την μάγεψαν;
Μήπως ο φανατισμός και η παρακμή την βίασαν;
Μήπως η απάθεια και η χυδαιότητα την διέσυραν;
Μήπως, λέω μήπως τελικά
την κάναμε σαν τα μούτρα μας;

Αχ και να βρισκόταν ξανά, όπως παλιά.
Την φωνάζω, φωνάξτε και σεις μήπως κι ακούσει. Όλοι μαζί.
Με μια φωνή και μια ψυχή.
Γιατί η αγκαλιά δεν είναι διαίρεση μίσους,
αλλά πολλαπλασιασμός αγάπης 

 Τζα! Μην τρίβετε και μην γουρλώνετε τα μάτια σας. Εγώ είμαι ναι. Μετά από καιρο. Έγραψα! Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 31ο Συμπόσιο ποίησης, που διοργάνωσε για ακόμη μια φορά με επιτυχία η Αριστέα μας (https://princess-airis.blogspot.com/). Συγχαρητήρια στην Μαρία για την πρωτιά (https://toapagio.blogspot.com/), σε όσους και όσες έγραψαν, βαθμολογήθηκαν καλά η όχι καλά, βαθμολόγησαν, διάβασαν και συμμετείχαν με κάθε τρόπο σε αυτή την διαδικτυακή γιορτή. Οι συμμετοχές ήταν πολλές και η λέξη πιασάρικη.

 Κατά τα λοιπά, πιστός στην παράδοση των τελευταίων Συμποσίων, πάτωσα και το φχαριστήθηκα. Αυτή την συμμετοχή όμως την χάρηκα πιο πολύ απ όλες, γιατί με συγκίνησε η θέληση της Αριστέας να συνεχίσουμε την παράδοση που έγινε λατρεία.

 Ένας χρόνος φτάνει ξανά λοιπόν στο τέλος του. Οι καιροί είναι πονηροί και δύσκολοι, καθένας από μας, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, τραβάει το δικό του κουπί. Εύχομαι το 2024 να φέρει Υγεία σε όλους. Τίποτε, μα τίποτε άλλο.

ΥΓ. Σας αφήνω με ένα τραγούδι του Βασίλη Καρρά. Μια απώλεια ενός λαϊκού καλλιτέχνη, που υπηρέτησε (είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι) με πολυ μεράκι και ειλικρίνεια, αυτό που λέμε καψούρα. Μας είναι απαραίτητη και αυτή, σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Όπως και οι απλοϊκά ιδιαίτεροι και δοτικοί άνθρωποι σαν τον Βασίλη. Οι ιστορίες που βγήκαν στην δημοσιότητα, φανερώνουν του παραπάνω λόγου, το αληθές.

 Για μένα, κάθε φορά που τον άκουγα και τον ακούω, το μυαλό μου γυρνάει σε εκείνες τις μαζώξεις των γονιών μου με φίλους και συγγενείς, αρχές της δεκαετίας του 90'. 'Ομορφα συναισθήματα και καταστάσεις αυθεντικές που νομίζω ότι λείπουν πλέον στους περισσότερους από εμάς. Σας φιλώ και σας ασπάζομαι ρουφηχτά. Τα ξαναλέμε.