Δευτέρα 31 Μαΐου 2010

Τα παγωτά των ονείρων μας...

  Μπήκαμε πλέον στο καλοκαίρι. Και με τη... βούλα που λένε.  Το καλοκαίρι για μας τους Έλληνες είναι συνυφασμένο με συγκεκριμένα πράγματα. . Ζέστη, κουνούπια (μακριαααά), θάλασσα, παγωτά.. Παγωτά? Νομίζω πως είπα την μαγική λέξη...
  Ο μεγαλύτερος πειρασμός του καλοκαιριού.  Ποιος από εσάς-εμάς δεν είναι λάτρης του παγωτού? Σε οποιαδήποτε μορφή. Παγωτό-χωνάκι, πύραυλος, κυπελάκι, οικογενειακό, ξυλάκι και πάει λέγοντας. Και σε όλες τις γεύσεις. Σοκολάτα, βανίλια, φράουλα, κεράσι, βύσσινο, μπανάνα κλπ κλπ... Παρακάτω έχω μερικά παγωτά που σημάδεψαν τα καλοκαίρια μου (ίσως και τα δικά σας). Φύγαμε και καλή... απόλαυση!
 Μπανάνα: Χαμογελαστή φατσούλα σε ξυλάκι με γεύση σοκολάτα και μπανάνα. Από τα παγωτά που είναι νέκταρ για τον ουρανίσκο, καθώς ο συνδυασμός σοκολάτας και μπανάνας το κάνουν ακαταμάχητο.
Καϊμάκι : Αυτό και αν είναι κλασσικό. Κυπελλάκι. Το θυμάστε? Μπλε κυπελλάκι και μέσα παγωτό βανίλια με κεράσι ή βύσσινο. Απλά υπέροχο.
Η κανονική συνταγή  είναι από σαλέπι και μαστίχα γι’αυτό και η μαστιχωτή υφή στην γεύση. Το καϊμάκι έχει Πολίτικες ρίζες και είναι ένα από τα κλασσικότερα ελληνικά παγωτά.
                                                      
Σικάγο: Το πρώτο παγωτό που μας ταξίδεψε σε άλλα μέρη και συγκεκριμένα στην πολύβουη πόλη της Αμερικής. Θα μπορούσε κανείς να το πει και γκανγκστερικό παγωτό μιας και το Σικάγο ήταν η πόλη της Μαφίας.
 Στο ίδιο μοτίβο και η σχεδίαση του. Κυπελλάκι  με καφέ-κίτρινο χρώμα, παρφέ σοκολάτας, σιρόπι,  σαντιγί και αμύγδαλα Απίστευτο...

Magnum: “Να φύγετε να πάτε αλλού» λέει ο συμπαθητικός παππούλης της διαφήμισης κρατώντας στο χέρι το θρυλικό πλέον πύραυλο. Γκοφρέτα, βανίλια με κομμάτια αμύγδαλο και σιρόπι σοκολάτας. Από τα λίγα ...παλιά παγωτά που συνεχίζουν να είναι στη πρώτη γραμμη.  Ένα από τα πιο γνωστά παγωτά που αν το δούμε από κοντά  νομίζουμε πως (σε παράφραση του διαφημιστικού σποτ) μας λέει: «Να μείνετε, ΜΗΝ ΠΑΤΕ ΑΛΛΟΥΥΥΥ»
Vienneta: Το πιο σικ παγωτό που έχουμε γευτεί. Περισσότερο λαχταράς αυτό που βλέπεις παρά αυτό που γεύεσαι. Όχι ότι η γεύση του πάει πίσω. Αλλά σίγουρα είναι το πιο... εμφανίσιμο παγωτό που έχω δει. Οικογενειακό παγωτό, που εσχάτως βγαίνει και σε ξυλάκι. Βανίλια, καραμέλα, σοκολάτα σε κυματιστή μορφή που σου δίνει την εντύπωση ενός τέλειου βαλς...
 Turbo: Το πρώτο παγωτό σε μορφή-lollipop. Η κλασσική γρανίτα. Σε διάφορες γεύσεις, με χαρτί εξωτερικά, κατασκευασμένο έτσι ώστε από κάτω πιέζοντας το, ανέβαινε στην επιφάνεια. Συνηθίζαμε να τα βάζουμε στο ψυγείο για να γίνονται όσο πιο παγωμένα γίνεται...Respect...
 Chil out: Η γνωστή γρανίτα με λεμόνι και φράουλα. Ξυλάκι που προτιμούσαν αυτοί που δυσκολεύονταν με το πάνω-κάτω του προαναφερθέντος turbo. Εξαιρετική η ιδέα του λεμονιού που ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τα παγωτά της εποχής. 
 Καραμπόλα: Tο πιο αγαπημένο παγωτό της παιδικής μας ηλικίας. Και όχι μόνο για την γεύση. Αλλά περισσότερο για τα παιχνίδια που έκρυβε από κάτω. Αν σκεφτείτε λίγο πιο έντονα θα το θυμηθείτε. Πλαστικό κυπελλάκι με διάφορες γεύσεις που στο πάτο του έκρυβε παιχνιδάκια-έκπληξη για τους λιλιπούτειους φίλους του.  Πατούσα: Εγώ έτσι το έμαθα και έτσι μου έμεινε. Παγωτό-ξυλάκι σε μορφή ποδιού-πατούσας, με επικάλυψη σοκολάτας στα δάχτυλα και φράουλα σε όλο το υπόλοιπο σημείο. Εμφάνιση που σε τσιγκλούσε να το διαλέξεις, απλή σκέψη αλλά τόσο σύνθετη γεύση. Αll time classic...
 Αυτά είναι μερικά από τα δεκάδες παγωτά που συνόδευαν (κάποια από αυτά συνεχίζουν να συνοδεύουν) τα καλοκαίρια μας. Γεύσεις ελληνικές, ξενικές δεν έχει σημασία. Αρκεί που είναι μια όαση μέσα στον καυτό ελληνικό ήλιο. Μια όαση γλυκιά και δροσερή. Καλό καλοκαίρι σε όλους...

Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Οι εξετάσεις και ο δύσμοιρος Οδυσσέας...

Τι θα λέγατε αν τελικά μαθαίνατε πως αυτοί που... πρέσαραν (ορισμένα μπαλαμουτιάσματα ελέγχονται ως ανακριβή...) στενά την πιστή Πηνελόπη, το διάστημα που ο καημένος Οδυσσέας έμπλεκε με την Κίρκη και τους Κύκλωπες, δεν ήταν μνηστήρες αλλά ανεμιστήρες??? Είστε σίγουροι ότι στις 30 Ιανουαρίου γιορτάζουμε τους 3 Ιεράρχες η μήπως ήταν 30?
Τώρα θα μου πείτε πως μου ήρθαν όλα αυτά. Δεν είναι δικά μου ευρήματα. Είναι ευφυολογήματα (?) διαγωνιζομένων σε εξετάσεις στην ελληνική επικράτεια. Μερικά από τα παρακάτω είναι μαργαριτάρια... αμύθητης αξίας!!!
Κάπου, κάπως, κάποτε σε Γυμνάσιο  στη Θήβα ένας μαθητής έγραψε: «Όταν ο Οδυσσέας γύρισε πίσω στην Ιθάκη, βρήκε τους είκοσι ανεμιστήρες και την Πηνελόπη να τους δουλεύει στο φουλ». Πάλι καλά που δεν την άρπαξε η Πηνελόπη με τους ανεμιστήρες να δουλεύουν στο ρελαντί... Πάλι σε Γυμνάσιο αυτή την φορά στην Κόρινθο γράφτηκε το εξής: «Η επανάσταση του '21 έγινε πριν από 1821 χρόνια. Σήμερα γιορτάζουμε την τελική του πτώση..» Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάτι έχει πάρει το αυτί του μικρού για επανάσταση. Για όλα τα άλλα καλύτερα μην σχολιάσω... Σχολή Αστυνομίας. Κάπου στα 1990. Φέρελπις μελλοντικός αστυνομικός δίνει ρέστα... «Ο Κουστώ είναι ένας σύγχρονος Οδυσσέας, αλλά που δεν κατοικούσε στην Ιθάκη, και για το λόγο αυτό οι περιπέτειές του δεν λέγονται Οδύσσειες αλλά Κουστωδίες...» Λάθος. Τραγωδίες έπρεπε να λέγονται... Τι δράμα ζούμε Θεέ μου...
Μετακινούμαστε στην όμορφη Μακεδονία και συγκεκριμένα στο Κιλκίς, πάλι σε Γυμνάσιο. Ο μαθητής μας αφήνει άναυδους : «Το εκτάριον βρίσκεται ακριβώς μεταξύ πενταρίου και επταρίου..» μας είπε!!! Εγώ πάλι νομίζω ότι ήταν ντόρτια. Η μήπως ασσόδυο? Εεεε με συγχωρείτε παρασύρθηκα...
Στην όμορφη Καβάλα το 1980 ο δράστης-μαθητής παίζει να ήταν ο εμπνευστής του πιο γνωστού διαφημιστικού σποτ εκείνη την δεκαετία : «Ο γλάρος είναι αποδημητικό πουλί. Το καλοκαίρι πάει στην παραλία, το χειμώνα στις ακτές. Ενδιαμέσως στους σκουπιδότοπους και στα λιμάνια...» Το «Όχι σκουπίδια, ΌΧΙ πλαστικά σε θάλασσες και ακτές» το κράτησε για πάρτη του και το ξεφούρνισε στη θρυλική διαφήμιση!!!
Ξαναγυρνάμε πίσω στην Ελληνική Αστυνομία. Δεύτερος διαγωνιζόμενος κατά σειρά, αλλά εξίσου συγκλονιστικός... : «Ατρόμητος ο Έλλην Στρατάρχης, κοίταξε κατάματα τον εισβολέα και με τα λίγα περσικά που ήξερε του είπε: Μολών Λαβέ...» Μετά από αυτό, συμπληρώνω εγώ ο εισβολέας απάντησε : «Εν τούτω Νίκα» για να ανταπαντήσει πάλι ο Έλλην Στρατάρχης : «Η ταν ή επί τας».' Ολα αυτά στα Κινέζικα... Ότι να’ναι...
Αυτά είναι μερικά από τα περίφημα μαργαριτάρια Ελλήνων διαγωνιζομένων σε εξετάσεις.     Είμαι σίγουρος, πως καθένας από εμάς έχει ακούσει και ζήσει άπειρες τέτοιες ιστορίες κατά τα μαθητικά-φοιτητικά του χρόνια. Έτσι είμαστε και έτσι θα είμαστε.  Άλλωστε όποιος πει ότι δεν έχει σκεφτεί, γράψει ποτέ παρόμοια μαργαριτάρια σε σχολικές-εισαγωγικές εξετάσεις, είναι περισσότερο γραφικός και από αυτά που διαβάσατε παραπάνω...  Όλοι λίγο πολύ προσπαθούσαμε να κερδίσουμε τις εντυπώσεις με το γραπτό μας βάζοντας... σάλτσες, ψέματα, ακόμη και ανακρίβειες. Βέβαια οι φορές που αυτό γινότανε ενσυνείδητα παρά υποσυνείδητα είναι ελάχιστες.
Σαν τώρα μου έρχεται στο μυαλό το υπέροχο τραγούδι του Γιώργου Νταλάρα « Σαν τον Οδυσσέα μάζεψα τα σέα, μπήκα στο βαπόρι κι είπα γεια χαρά, έφυγα απ' την Τροία απ' την εταιρία, έστρωσα στην πλώρη κι άνοιξα φτερά..
Άφησα την Κίρκη που ζητάει νοίκι, απ' τις Συμπληγάδες γλίτωσα στο τσακ, απ' τους λωτοφάγους της Βουλής τους μάγους κι από τις Σειρήνες που 'ταν play back.»  Α ρε δύσμοιρε Οδυσσέα. Ακόμη να τελειώσει η Οδύσσεια σου...

Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Αληθινά ψέματα...

  Μεγάλος μπαγάσας ο Πινόκιο... Το τρυπάκι στο οποίο μας έβαλε είναι άνευ προηγουμένου. Σχολή στο ψέμα δημιούργησε. Ψέμα στο ψέμα που λέει και ο λαός μας. Από τον τελευταίο πολίτη αυτής της χώρας μέχρι και τον ανώτατο άρχων, το ψέμα πάει... σύννεφο.
Κατ’ εμέ (εμείς της θεωρητικής έτσι γράφουμε που λέει και μια παλιά φίλη...), το σύννεφο δεν είναι μόνο ένα... Ολόκληρα κομμάτια συννεφιάς έχουνε μαζευτεί πάνω από την Ελλάδίτσα μας, βλέπουμε την καταιγίδα να έρχεται αλλά εμείς, εκεί τον χαβά μας. Το τι ανακρίβειες λέγονται αυτές τις δύσκολες μέρες για στη πατρίδα μας δεν περιγράφεται... Οι πολιτικοί μέχρι πρόσφατα λέγανε πως λεφτά υπάρχουν. Τώρα λένε πως δεν υπάρχει ούτε.. σάλιο. Τώρα θα μου πείτε που κολλάνε τα λεφτά με το σάλιο. Και όμως... Εύκολα μπορεί να γίνει ο συνειρμός.  Από την στιγμή που δεν υπάρχουν λεφτά όπως ευαγγελίζονταν οι εκπρόσωποι του λαού, το φτύσιμο έχει ξεκινήσει και πέφτει, αλλά αυτοί νομίζουν πως βρέχει...
Ο καημένος ο Πινόκιο όμως αν το καλοσκεφτείτε το πήρε το μάθημα του. Όποτε έλεγε ψέματα η μύτη του μεγάλωνε. Εδώ οι  δικοί μας είναι τόσο... γκαστόνε (sic) που αντί να μεγαλώνει η μύτη τους μεγαλώνει ο... τραπεζικός τους λογαριασμός!!!
Αφήνουμε κατά μέρος τους ηθοποιούς-πολιτικούς και πάμε σε μας. Στον απλό λαό. Εδώ επιτρέψτε μου να είμαι περισσότερο καυστικός... Καλού κακού έχετε και μια αλοιφή για εγκαύματα κοντά σας γιατί μπορεί να γίνω και εγκαυματικός (αδόκιμος αλλά χαρακτηριστικός ο όρος).
 Συμφωνώ λοιπόν ότι το ψάρι «βρωμάει από το κεφάλι», αλλά είμαστε και του λόγου μας μεγάλοι Μυνχάουνζεν. Τα ψέματα δίνουν και παίρνουν. Ψέματα στη δουλειά μας, ψέματα στη σύζυγο μας, ψέματα στα παιδιά μας,  ψέματα για τα πιο απλά πράγματα. Δεν πάμε στη δουλειά μας γιατί βαριόμαστε και βαφτίζουμε την βαρεμάρα μας «παίρνει ο μικρός βαθμούς στο σχολείο», παίζουμε στα τυχερά παιχνίδια τον μισό μας μισθό και λέμε πως «το αφεντικό μας έδωσε μόνο τα μισά χρήματα μπροστά», εφευρίσκουμε γνωριμίες, ανθρώπους, «δίνουμε» φίλους στη γκόμενα για να αποφύγουμε την γκρίνια... Ακόμη και στον εαυτό μας λέμε «μούφες» και εκεί που ξεκινάμε να κάνουμε δίαιτα, κατευθυνόμαστε στο ψυγείο τα χαράματα, σκεφτόμενοι το πρωί πως αυτό που έγινε τα ξημερώματα (κατανάλωση σοκολάτας, αναψυκτικού κλπ κλπ) ήταν ένα κακό όνειρο!!!
Το πιο τραγελαφικό της ιστορίας όμως είναι πως οι Ερινύες δεν έρχονται σε μας. Μόνο στους άλλους. Έχουμε καταφέρει να μην έχουμε τύψεις για τα ψέματα που λέμε, εναρμονίζοντας τα με τη φυσιολογική (;) ροή της καθημερινότητας μας.
Εδώ που τα  λέμε μπορεί να είναι και η φτιασά μας τέτοια. Ίσως γιατί ακόμη δεν έχουμε καταλάβει πως το ψέμα οδηγεί σε αδιέξοδο. Όταν λες, γράφεις, υποστηρίζεις κάτι θα πρέπει και να μπορείς αργότερα αν χρειαστεί να το αποδείξεις. "Τι? Τι λέξη είναι αυτή? Αποδείξεις? Ρε φίλε δεν μας παρατάς βραδιάτικα... Τι παριστάνεις, τον γερό-Τζεπέτο τον άτεγκτο? Δε κόβουμε αποδείξεις..."

Κυριακή 9 Μαΐου 2010

Έγκλημα και τιμωρία...

Την φράση τη δανείστηκα από το αξεπέραστο μυθιστόρημα του  Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. Την έννοια όμως, το.. ζουμί της μου το έδωσε απλόχερα η τραγική κατάσταση που επικρατεί το τελευταίο διάστημα στην ελληνική κοινωνία, έπειτα από τις ανακοινώσεις και τα μέτρα του Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, ελέω της οικονομικής κρίσης...
 Δύο πράγματα... κυβερνάνε αυτόν τον δύσμοιρο τόπο από την αρχή της ύπαρξης του. Η βλακεία και το βόλεμα. Χρόνια τώρα δημιουργούσαμε ένα κράτος αδύναμο, άτολμο, αδηφάγο και τώρα πληρώνουμε την κοντόφθαλμη ματιά που είχαμε στις καταστάσεις. Μίζες, αλόγιστη χρήση δανείων-πιστωτικών καρτών, κλεψιές, κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, μηδενικό πλάνο εκμετάλλευσης των εθνικών μας προϊόντων, συνεχόμενες αυξήσεις σε όλα τα καταναλωτικά είδη. Έβγαζες Δημοτικό και έμπαινες στο Δημόσιο, βγάζεις Πανεπιστήμιο και πληρώνεσαι 700 ευρώ βασικό μισθό. Στην αλλαγή από δραχμές σε ευρώ ένα μικρό μπουκαλάκι νερό, από 50 δραχμές εκτοξεύθηκε στα 0,50 λεπτά (170 δρχ.),  οι τιμές των καυσίμων αυξήθηκαν κατακόρυφα και γενικά η δυσωδία είναι συνήθως αυτό που παρατηρείς σε αυτή την χώρα. Οι τράπεζες και οι μεγαλοεπιχειρηματίες κινούν τα νήματα και συ σαν άλλος Πινόκιο χορεύεις στον ρυθμό τους... Άλλα είπαμε και βλακεία... Ψηφίζουμε τα  ίδια άτομα, έχοντας κρυφή ελπίδα να βολευτούμε σε κάποια θέση στο Δημόσιο, βριζόμαστε στο δρόμο για το παραμικρό, κοιτάμε αμέσως να κάνουμε την παγαποντιά σε κάθε ευκαιρία που μας παρουσιάζεται, κλέβουμε, ρημάζουμε, σπάμε.  
  Έφτασε η ώρα της πληρωμής λοιπόν.... Πληρωμή που είναι κάτι παραπάνω από χρήματα. Καλούμαστε πλέον όλοι να πληρώσουμε με το αίμα, τον ιδρώτα, τη ζωή μας τους λάθος χειρισμούς μας. Τα λάθη, τα πάθη μας... Δανεισμός στον δανεισμό και από αναπτυξιακά μέτρα τίποτα. Νομίζω πως δεν έχουμε φτάσει ακόμα στον πάτο του βαρελιού. Άλλωστε μιας και είμαστε και... πότες θα θελήσουμε να φτάσουμε ως το τέρμα. Για να γευτούμε και την τελευταία σταγόνα. Άνθρωποι χάνονται στον βωμό της ψευτοεπαναστασης. Ακόμη και ο θάνατος συνανθρώπων μας, μας έγινε συνήθεια... Εγκλήματα...
Ούτως η άλλως το μέλλον προβλέπεται ζοφερό και δεν ξέρουμε αν θα υπάρχει. Εδώ, θα μου πει κάποιος πως ακόμη και το παρόν είναι αβέβαιο. Είναι κρίμα πάντως. Κρίμα γιατί δε νομίζω πως μπορεί να αλλάξει κάτι. Κρίμα γιατί είμαστε λαός με δυνατότητες, με πολιτισμό, με καλές στιγμές... Το ξέρω πως κανείς δεν γεννήθηκε με το όνειρο να βολευτεί στο Δημόσιο. Εννοείται πως κανείς; Δεν γεννήθηκε απατεώνας και λωποδύτης. Αυτονόητο είναι πως η ζωή μας έκανε σκληρότερους. Οι πιο πολλοί είχαμε τα όνειρα μας, τους στόχους μας. Η ζωή και η πορεία της μας άλλαξαν. Κάποιοι άντεξαν κάποιοι άλλοι όχι... Λένε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Στην περίπτωση μας όμως δεν ξέρω καν αν θέλει η ίδια να ασχοληθεί πραγματικά μαζί μας...

Αναγνώστες

Page translation