Αληθινά ψέματα...

  Μεγάλος μπαγάσας ο Πινόκιο... Το τρυπάκι στο οποίο μας έβαλε είναι άνευ προηγουμένου. Σχολή στο ψέμα δημιούργησε. Ψέμα στο ψέμα που λέει και ο λαός μας. Από τον τελευταίο πολίτη αυτής της χώρας μέχρι και τον ανώτατο άρχων, το ψέμα πάει... σύννεφο.
Κατ’ εμέ (εμείς της θεωρητικής έτσι γράφουμε που λέει και μια παλιά φίλη...), το σύννεφο δεν είναι μόνο ένα... Ολόκληρα κομμάτια συννεφιάς έχουνε μαζευτεί πάνω από την Ελλάδίτσα μας, βλέπουμε την καταιγίδα να έρχεται αλλά εμείς, εκεί τον χαβά μας. Το τι ανακρίβειες λέγονται αυτές τις δύσκολες μέρες για στη πατρίδα μας δεν περιγράφεται... Οι πολιτικοί μέχρι πρόσφατα λέγανε πως λεφτά υπάρχουν. Τώρα λένε πως δεν υπάρχει ούτε.. σάλιο. Τώρα θα μου πείτε που κολλάνε τα λεφτά με το σάλιο. Και όμως... Εύκολα μπορεί να γίνει ο συνειρμός.  Από την στιγμή που δεν υπάρχουν λεφτά όπως ευαγγελίζονταν οι εκπρόσωποι του λαού, το φτύσιμο έχει ξεκινήσει και πέφτει, αλλά αυτοί νομίζουν πως βρέχει...
Ο καημένος ο Πινόκιο όμως αν το καλοσκεφτείτε το πήρε το μάθημα του. Όποτε έλεγε ψέματα η μύτη του μεγάλωνε. Εδώ οι  δικοί μας είναι τόσο... γκαστόνε (sic) που αντί να μεγαλώνει η μύτη τους μεγαλώνει ο... τραπεζικός τους λογαριασμός!!!
Αφήνουμε κατά μέρος τους ηθοποιούς-πολιτικούς και πάμε σε μας. Στον απλό λαό. Εδώ επιτρέψτε μου να είμαι περισσότερο καυστικός... Καλού κακού έχετε και μια αλοιφή για εγκαύματα κοντά σας γιατί μπορεί να γίνω και εγκαυματικός (αδόκιμος αλλά χαρακτηριστικός ο όρος).

 Συμφωνώ λοιπόν ότι το ψάρι «βρωμάει από το κεφάλι», αλλά είμαστε και του λόγου μας μεγάλοι Μυνχάουνζεν. Τα ψέματα δίνουν και παίρνουν. Ψέματα στη δουλειά μας, ψέματα στη σύζυγο μας, ψέματα στα παιδιά μας,  ψέματα για τα πιο απλά πράγματα. Δεν πάμε στη δουλειά μας γιατί βαριόμαστε και βαφτίζουμε την βαρεμάρα μας «παίρνει ο μικρός βαθμούς στο σχολείο», παίζουμε στα τυχερά παιχνίδια τον μισό μας μισθό και λέμε πως «το αφεντικό μας έδωσε μόνο τα μισά χρήματα μπροστά», εφευρίσκουμε γνωριμίες, ανθρώπους, «δίνουμε» φίλους στη γκόμενα για να αποφύγουμε την γκρίνια... Ακόμη και στον εαυτό μας λέμε «μούφες» και εκεί που ξεκινάμε να κάνουμε δίαιτα, κατευθυνόμαστε στο ψυγείο τα χαράματα, σκεφτόμενοι το πρωί πως αυτό που έγινε τα ξημερώματα (κατανάλωση σοκολάτας, αναψυκτικού κλπ κλπ) ήταν ένα κακό όνειρο!!!
Το πιο τραγελαφικό της ιστορίας όμως είναι πως οι Ερινύες δεν έρχονται σε μας. Μόνο στους άλλους. Έχουμε καταφέρει να μην έχουμε τύψεις για τα ψέματα που λέμε, εναρμονίζοντας τα με τη φυσιολογική (;) ροή της καθημερινότητας μας.
Εδώ που τα  λέμε μπορεί να είναι και η φτιασά μας τέτοια. Ίσως γιατί ακόμη δεν έχουμε καταλάβει πως το ψέμα οδηγεί σε αδιέξοδο. Όταν λες, γράφεις, υποστηρίζεις κάτι θα πρέπει και να μπορείς αργότερα αν χρειαστεί να το αποδείξεις. "Τι? Τι λέξη είναι αυτή? Αποδείξεις? Ρε φίλε δεν μας παρατάς βραδιάτικα... Τι παριστάνεις, τον γερό-Τζεπέτο τον άτεγκτο? Δε κόβουμε αποδείξεις..."