Παρασκευή 25 Μαρτίου 2016

Σρεμπρένιτσα: Η σφαγή στη πόλη με τα τριαντάφυλλα...

 Hospes hostis, λέει ένα λατινικό ρητό. "Κάθε ξένος είναι εχθρός". Σε πολλές περιπτώσεις ο... ξένος μπορεί να είναι και γνωστός, δικός μας άνθρωπος, συμπατριώτης μας. Πως γίνεται, θα αναρωτιέστε. Μπορεί απλά να πιστεύουμε σε... άλλον Θεο. 
 Πόσοι Θεοί υπάρχουν όμως? Και αν όντως υπάρχουν, γιατί δεν κάνουν κάτι, όπως παραδείγματος χάρη στην περίπτωση της σφαγής στη Σρεμπρένιτσα?

 Στα μέσα Ιουλίου του 1995, με πρόσχημα (και όχημα) την τυφλή πίστη, τα συμφέροντα και την μεγαλομανία, συντελέστηκε η μεγαλύτερη σφαγή άμαχου πληθυσμού μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
 Περίπου 8500 χιλίαδες Βόσνιοι μουσουλμάνοι, δολοφονήθηκαν έξω από την πόλη τους, την πόλη με τα τριαντάφυλλα και τα ιαματικά λουτρά. Ακόμα και σήμερα, 21 χρόνια μετά, έρχονται στην επιφάνεια ομαδικοί τάφοι και ο ακριβής αριθμός των νεκρών παραμένει άγνωστος...
 Με αφορμή την πρόσφατη καταδίκη του τότε ηγέτη των Σερβοβόσνιων Ράντοβαν Κάρατζιτς, ήρθαν αμυδρά στο μυαλό εικόνες και σκέψεις, αλλά και μιά λέξη (Σρεμπρένιτσα), που με γύρισαν πίσω στα παιδικά μου χρόνια...

 Ιούλιος του 95΄. Ο εμφύλιος πόλεμος μαινόταν ήδη τρία χρόνια. Σε λιγο καιρό μάλιστα θα έφτανε στο τέλος του. Οι τελευταίοι μήνες όμως ήταν κολασμένοι. Στο ανατολικό κομμάτι της Βοσνίας υπήρχε (και προσπαθεί να υπάρχει) η Σρεμπρένιτσα.  Μια όμορφη και γραφική πόλη που ήταν γνωστή για τις ιαματικές πηγές της, την έκθεση με τα τριαντάφυλλα που γίνονταν κάθε χρόνο και την φυσική της ομορφιά. Στη Σρεμπρένιτσα ζούσαν Σέρβοι και Βόσνιοι, χριστιανοί και μουσουλμάνοι. Πολλές οικογένειες μάλιστα ήταν μικτές. Εκείνο τον καιρό η Σρεμπρένιτσα, ήταν μιά από τις λίγες περιοχές που, θεωρητικά όπως αποδείχθηκε, βρίσκονταν υπό την σκέπη και την προστασία των Ηνωμένων Εθνών.

 Η συμφωνία (αν μπορεί να υπάρξει τέτοια σε μια κατάσταση τόσο παράλογη όπως ο πόλεμος) ήταν εκεί όπου υπάρχουν δυνάμεις του ΟΗΕ και των Αμερικάνων, να θεωρούνται οι περιοχές ουδέτερες και άρα απλησίαστες για τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές. 

 Ο στρατηγός Ράτκο Μλάντις και οι πολιτικοί ηγέτες των ορθόδοξων Σέρβοβόσνιων όμως, Ράντοβαν Κάρατζιτς και Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, είχαν άλλη άποψη. Με μπροστάρη τον αδίστακτο Ράτκο Μλάντιτς καταλαμβάνουν την μικρή πόλη. Τα χειρότερα όμως δεν είχαν έρθει ακόμα...

Οι μουσουλμάνοι της περιοχής φοβούμενοι πως οι Σέρβοι δεν θα αρκεστούν στην κατάληψη της πόλης, καταφέρνουν και φεύγουν κατα χιλιάδες (λίγο πριν φτάσει ο Μλάντιτς και ο στρατός του) με προορισμό το στρατόπεδο του ΟΗΕ, που εκείνη την στιγμή διέθετε μόνο 450 Ολλανδους στρατιώτες. Ο συνωστισμός, ο φόβος για αντίποινα και προφανώς οι.. άνωθεν οδηγίες, οδηγούν τους Ολλανδούς στο να  εκδιώξουν από το στρατόπεδο σχεδόν όλους όσους είχαν προηγουμένως μπει ζητώντας άσυλο... 

Οι εικόνες είναι τραγικές. Η ομάδα του Μλάντιτς, με την πολιτική καλυψη του Κάρατζιτς, διαχωρίζει τις γυναίκες, τους ηλικιωμένους και τα μικρά κορίτσια, από τους άντρες και τα νεαρά αγόρια. 
 Τα υπάρχοντα τους μένουν έξω απο το στρατόπεδο, οι Ολλανδοί παρακολουθούν ανήμποροι και άπραγοι και χιλιάδες κόσμος φορτώνεται σε φορτηγά που τους οδηγούν σε άγνωστο προορισμό.

 Ο Μλάντιτς στο μεταξύ υπόσχεται στους Βόσνιους πως δεν θα τους πειράξει αν παραδώθούν... Όλοι ήξεραν τι επρόκειτο να επακολουθήσει. Από εκείνη την ημέρα και μετά χιλιάδες άντρες και μικρά παιδιά χάθηκαν... Εκατοντάδες οικογένειες διαλύθηκαν, χιλιάδες γυναίκες έμειναν χήρες και δεκάδες μικρά παιδιά έμειναν ορφανά. Η σφαγή, χωρίς να υπάρχει κάποια ένδειξη για την ακριβή της ημερομηνία, συντελέστηκε κάτω από αδιευκρίνιστες προς το παρόν συνθήκες.

 Οι ομαδικοί τάφοι όμως, τα προσωπικά αντικείμενα των αγνοουμένων και οι σκληρές εικόνες των καναλιών τους μετέπειτα μήνες και τα χρόνια που ακολούθησαν, έφερε στην επιφάνεια την κτηνωδία των φονιάδων. 
 Χιλιάδες πτώματα αλλά και σκελετοί ταυτοποιήθηκαν και ταυτοποιούνται ακόμη και στις μέρες μας. Εικόνες αποτρόπαιες, μαρτυρίες συγκλονιστικές για μια πόλη που χάθηκε ξαφνικά μια ζεστή μέρα του Ιουλιού του 95΄.

 Είναι πραγματικά σοκαριστικο όταν αναλογίζεται κανείς το μέγεθος της θηριωδίας. Το επόμενο διάστημα η κατάσταση ήταν τεταμένη και τα αντίποινα έδιναν και έπαιρναν. Το αποκορύφωμα ήταν το τυφλό χτύπημα στην αγορά Μαρκάλε του Σεράγιεβο, που είχε ως αποτέλεσμα να σκοτωθούν ακαριαία δεκάδες Βόσνιοι που έκαναν αμέριμνοι τα ψώνια τους. Οι Βόσνιοι κατηγορούσαν πάλι τους Σέρβους όμως αποδείχθηκε (?) πως η τρομοκρατική ενέργεια έγινε από τον ίδιο τον ηγέτη των Μουσουλμάνων Αλίγια Ιζεντμπέκοβιτς...

Οι Έλληνες τότε είμασταν ξεκάθαρα υπέρ των Σέρβων. Η αλήθεια όμως είναι πάντα κάπου στην μέση. Σε αυτο τον παραλογισμό δεν μπορείς να διαλέξεις πλευρά. Σερβοβόσνιοι μουσουλμάνοι και ορθόδοξοι άνοιξαν έναν κύκλο αίματος που είχε ως αποτέλεσμα τον χαμό δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων... 
 Ο πόλεμος στην Βοσνία είναι ένα βρώμικο κεφάλαιο της ανθρωπότητας που έχει κλείσει. Οι άνθρωποι που ενεπλάκησαν και ευθύνονται για αυτόν συνελήφθησαν και δικάζονται (εννοείται όχι όλοι...). Οι κερκόπορτες του μίσους όμως παραμένουν ανοιχτές. Όσο η ζυγαριά γέρνει προς αυτή την κατεύθυνση, η ανάγκη για αναθεώρηση των αξιών και της ανθρωπιάς μας παραμένει τόσο επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε... Τα ξαναλέμε.

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2016

Γιόχαν Κρόϊφ: Το "μαγικό" 14...

 Στο άκουσμα του ονόματος Γιόχαν Κρόϊφ, οι σκέψεις είναι πολύ συγκεκριμένες και ένα χαμόγελο διαγράφεται στο πρόσωπο. Κι οι λέξεις, φτωχές για να αναδείξουν το μεγαλείο.   Ιδιοφυής. Αέρινος. Ηγέτης εντος και εκτός γηπέδου. Παίχτης σπάνιας πάστας, ένας ζωγράφος που "έπλεκε" με την παλέτα του ποδοσφαιρικές στιγμές απίστευτης μαγείας. Ισχυρή προσωπικότητα που έλεγε παντοτε τα πράγματα με το όνομα τους, αντισυμβατικός και "αλήτης" με την καλή έννοια. 


 Ο κύριος εφαρμοστής του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου ("total footbal") που εμπνεύστηκε ο  προπονητής Ρίνους Μίχελς την δεκαετία του 70΄ με τον τεράστιο Άγιαξ και την διαστημική Εθνική Ολλανδίας. Ο άνθρωπος που σου έδινε την εντύπωση πως άλλες φορές κάλπαζε σαν άτι μέσα στον αγωνιστικό χώρο και άλλοτε πέταγε λες και ήταν ο... Πήτερ Παν. Και σχεδόν πάντα με το αγαπημένο 14 στην πλάτη. 
 Ο προάγγελος του τίκι τάκα και του φαινομένου Μπαρτσελόνα. Ο πρώτος προπονητής που έφερε το πολυπόθητο Κύπελλο Πρωταθλητριών στην φημισμένη Καταλωνία. Ο απόλυτος νικητής αλλά και ο Βασιλιάς χωρίς στέμμα, μιας και με τους Οράνιε έφτασε μια... ανάσα από την κατάκτηση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου.


 Σήμερα όμως, η μοίρα κέρδισε το παιχνίδι που έπαιζε με άτιμο τρόπο από τον περασμένο Οκτώβρη, όταν και έγινε γνωστό πως ο Χέντρικ Γιοχάνες Κρόϊφ πάσχει από καρκίνο στους πνεύμονες. Ο "Ιπτάμενος Ολλανδός", άφησε την τελευταία πνοή στα 68 του χρόνια. "Το ποδόσφαιρο είναι απλό, αλλά είναι δύσκολο να παίξεις απλά", είχε πει σε μια αποστροφή του λόγου του. 
 Οι απανταχού ποδοσφαιρόφιλοι και λάτρεις του αθλητισμού σε ολόκληρο τον κόσμο, θα τον θυμόμαστε μέσω των εικόνων και των βίντεο, για τις απαράμιλλές στιγμές ομορφιάς που μας προσέφερε και για αυτά τα... μαγικά που τα έκανε να φαίνονται εύκολα. Adios Johan...

























































Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016

Δ. Λιαντίνης: Ο σύγχρονος κόσμος πεθαίνει...


"Χάνεται ο σημερινός άνθρωπος. Ο κόσμος, η εποχή μας, ο πολιτισμός μας. Καταποντιζόμαστε όπως η αρχαία εκείνη Ατλαντίδα που γράφει στον Τίμαιο ο Πλάτων.
Αυτά δε σας τα λέω εγώ. Αυτά τα είπανε και τα γράψανε όλοι οι επιφανείς αιματολόγοι του πνεύματος από τον περασμένο κιόλας αιώνα. 
Ο Φριδερίκος Νίτσε, ο Ντοστογιέβσκι, ο Σπέγγλερ, ο Έλιοτ, ο Κάφκα, ο Φρόυντ, ο Τζόυς, ο δικός μας Καβάφης.

 Σας κοιτώ και βλέπω να μην  πιστεύετε αυτό που πιστεύουν. Ότι ήρθε η παρακμή και έρχεται και η πτώση του πολιτισμού μας. Σαν την παρακμή και την πτώση της Ρώμης που συμπαράσυρε μαζί της ολόκληρο τον αρχαίο κόσμο. Αλλά το να μην πιστεύετε, αυτό ακριβώς είναι η απόδειξη ότι η γοερή αυτή πρόταση είναι αληθινή. Οι κακές προφητείες της Κασσάνδρας βγαίνουν αληθινές, γιατί κανείς δεν τις πίστευε.

 Η αιτία, που ο σύγχρονος κόσμος πεθαίνει είναι ότι έλειψε από τη ζωή μας η αίσθηση του τραγικού. Ξεχάσαμε τον ηρωικό μας αντίλογο με τις Ευμενίδες, που είπε ο Σεφέρης. Μας πήρε ο ύπνος, μας πήραν για πεθαμένους κι έφυγαν βρίζοντας τους θεούς που μας προστατεύουν.



 Τι σημαίνει τραγικό, τι σημαίνει αίσθηση του τραγικού;
Την αλήθεια αυτή τη διατύπωσε μαθηματικά ο Δημόκριτος:

Φυσικώς και αδιδάκτως ο άνθρωπος φεύγει μεν την αλγηδόνα, διώκει δε την ηδονήν.

 Και εδώ είναι το δύσκολο. Ο άνθρωπος, προπαντός σήμερα, με το ευδαιμονιστικό ιδεώδες που τον κατακλύζει ζητά μόνο τη χαρά και αποστρέφει το πρόσωπό του στη λύπη. Με άλλα λόγια έγινε μισός και μισερός. Έγινε μονοσήμαντος, ανισόποδος και ανισοσκελής και ανισόρροπος.  Έγινε μ’ ένα λόγο αφύσικος.



 Μεταχειρίζεται μόνο το Είναι της φύσης και παροπλίζει το Μηδέν. Αποτέλεσμα ο πολιτισμός του, ο τρόπος της ζωής του δηλαδή, είναι της παρακμής και της αποσύνθεσης. Είναι η λευχαιμία του σύγχρονου πολιτισμού που επισήμαναν εκείνοι οι επιφανείς αιματολόγοι που ανέφερα στην αρχή.

 Η ευθύνη μας για τις μέλλουσες γενεές είναι ανυπολόγιστη. Γιατί με την παιδεία που δίνουμε στα παιδιά μας τους κρύβουμε συστηματικά την κακή όψη της φύσης και της ζωής. Το αίσθημα του τραγικού το κρύψαμε στη σπηλιά όπως φυλάκισε ο Σίσυφος το θάνατο. Και αλίμονο στο Σίσυφο, όταν ψηλά από τον Όλυμπο θα αντιληφθούν οι θεοί την πονηριά του..."

Σάββατο 12 Μαρτίου 2016

Λείπει ο Μάρτης απο την Σαρακοστή?

 Όπου Μάρτης βάλτε τις γυναίκες. Όπου Σαρακοστή, κοτσάρετε τις Απόκριες. Και εξηγούμαι. Οι γυναίκες πάντα, παντού και... πάντοτε θέλουν να κλέβουν την παράσταση.

  Όλες τις εποχές. Χριστούγεννα, καλοκαίρι, Πάσχα, Τσικνοπέμπτη, Φθινόπωρο, του Αγίου Βαλεντίνου, στο σούπερ μάρκετ, στο σπίτι, στην αυλή, στην δουλειά, στα λεωφορεία, στα τρόλευ και στο μετρό. Με χιόνια, με ζέστη, με  πολύ ζέστη, με κολάν, με τζιν, με εσώρουχα, χωρίς εσώρουχα... Εεεε, δε μπορούσε η Σαρακοστή να γλιτώσει από τα βαμμένα νύχια των... άγριων κοριτσιών.

  Θα αναρωτιέστε (αλλη δουλειά δεν είχατε από το να ασχολείστε με τις εξυπνάδες μου...), τι εννοώ, πως και γιατί? Λοιπόν. Είναι απλό. Απόκριες. Ξεφαντώματα, μπεκρουλιάσματα, ερωτικές ατασθαλίες (sic). Άλλο αν ο περισσότερος κόσμος ασχολείται με ποταπά προβλήματα, όπως η δύσκολη καθημερινότητα, η ανθρωπιστική κρίση με τους πρόσφυγες, η ανεργία, η φτώχεια, η ανέχεια.
 
 Αυτά καλά μου παιδιά είναι ως μη γεγόμενα μπροστά στην λάμψη και την δόξα, μπροστά στα πάμπολλα αδιάκριτα βλέμματα των λυσσασμένων αντρών, μπροστά στην αδιάκοπη (αλλά τόσο όμορφη) μάχη για το ποιά θα χαρακτηριστεί, σαν το μεγαλύτερο τσίρκο της Αποκρεώ, σαν η πριγκήπισσα του κιτς!


 Γατούλες. Με ουρά, χωρίς ουρά,αμούστακες ή με μουστάκι, με ξεκωλέ στυλάκι, με τα μπούτια έξω, με αβυσσαλέα ντεκολτέ, με νιαουρίσματα και τριψίματα.... Μπέμπες. Ναι, ναι όπως το λέω. Μπέμπες. Μωρά, μωρέ (χαχαχα) πως το λένε. 

Με ροζ ρουχαλάκια, με μπιμπίλες και μπιμπερό (όχι πείτε μου φταίω εγώ μετά να κάνω συνειρμούς?), με καλτσάκια, καλτσοδέτες (έλα μην ακούω χαζά, η καλτσοδέτα είναι  το χαρακτηριστικότερο αξεσουάρ των νεογέννητων) και λίγο ρουζ (συν κανά κιλό μέικ απ) για να κρύψουμε τυχόν ρυτιδούλες. Super-women, Buttwomen, εεε σόρυ Batwomen, πριγκίπισσες Σίσυ, Κοκκινοσκουφίτσες, Χιονάτες και δε συμμαζεύεται.

 Αν κάτσω και απαριθμήσω τι μπορεί να σκεφτεί το γυναικείο μυαλό για να ντυθεί τις Απόκριες, θα γράφω μέχρι άυριο. 
 Μα πείτε μου δεν είναι υπέροχο όλο αυτο? Δεν είναι κάτι που όλοι περιμένουμε αυτές τις ημέρες του χρόνου? Φανταστείτε δε πως μερικές ντύνονται κανονικά και τις περνάνε για... ντυμένες αποκριάτικα!  Τι απορείτε? Πολύ θελει? Κραγιόν, μπόλικη λακ, 25ποντα τακούνια, πλήρης έλλειψη εσωρούχων, πολύ βάψιμο, πόζα γυναίκας αράχνης και έτοιμη η μεταμφίεση! 

 Γιατί το μυαλό τους (όχι όλων των γυναικών...) είναι... εκεί που καίγονται πολύ, θέλουν να νιώσουν το φιλί. Και η καρδιά τους να χτυπά, πιο χαμηλά, πιο χαμηλά, πιο χαμηλά... Τσιρκολέ ολέ, αρίμπα, αρίμπα και τζομπί τζομπά που λένε και οι Gipsy Kings!

 Γιάυτό σας λέω. Ρίξτε μιά ματιά γύρω σας. Αυτές τις μέρες περισσεύει το ανεπιτήδευτο. Το ειλικρινές. Το "ντύνομαι μπέμπα γιατι είμαι γλυκούλα και ναζιάρα και είμαι και το μωρό σου, έ μωρό μου?" είναι μια συνηθισμένη ατάκα που ταιριάζει γάντι στο όλο σκηνικό. Ακριβώς στο πνεύμα της Σαρακοστής και της νηστείας. Ας κάνουμε το σταυρό μας και ας πούμε από μέσα μας... κι ο Θεός βοηθός.

Υ.Γ. Κείμενο χιουμοριστικό και ουχί σεξιστικό. Άντε έστω λίγο. Τόσο δα.  Καλή Σαρακοστή να έχουμε...


Πέμπτη 3 Μαρτίου 2016

Πόσο μας επηρεάζουν οι αρνητικές σκέψεις?

 "Τω βίω μη μάχου". Μην εναντιώνεσαι στη ζωή σου, λέει ένα αρχαίο γνωμικό. Εντάξει, ξέρω πως δεν είναι πάντα εφικτό και πως τα λόγια ρέουν πιό εύκολα απ΄τις πράξεις. 
 Θέλετε η καθημερινότητα, η πίεση, η ψυχολογία μας, οι εξοντωτικοί ρυθμοί ή ακόμα και η βόλεψη σε μια κατάσταση, λίγο πολύ είναι αυτά μας αποτρέπουν να ζήσουμε δρώντας θετικά.
 Είναι όντως πολύ δύσκολο και μη διαχειρίσιμο σε πολλές περιπτώσεις να μην σκέφτεσαι αρνητικά. Πόσο όμως μας επηρρεάζουν οι αρνητικές σκέψεις?

 Είναι προφανές πως λόγω της ιδιοσυγκρασίας και της εύθραυστης ψυχολογίας μας, έχουμε μάθει περισσότερο να αντιδράμε παρά να ανταποκρινόμαστε. Μας παίρνει απο κάτω, αναθεματίζουμε την τύχη μας, μεμψιμοιρούμε, βαλτώνουμε και στο τέλος κλεινόμαστε ολοένα και περισσότερο στον εαυτό μας. Τα προβλήματα μας αντί να ελλατώνονται, διογκώνονται και αυτός ο τρόπος σκέψης μας οδηγεί σε μια κατάσταση που, από προσωρινή, γίνεται αρρωστημένα μόνιμη...
 Απ΄την άλλη, υπάρχουν δίπλα μας άνθρωποι που έχουν κάνει παντίερα της ζωής τους την θετική σκέψη. Ε βέβαια μας φταίνε και αυτοί... 
 Θεωρούμε αδιανόητο να βλέπουμε τριγύρω μας ανθρώπους να διασκεδάζουν, να αγαπιούνται, να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες με αυταπάρνηση και χαμόγελο, να βρίσκουν λύσεις σε... άλυτα προβλήματα και εν τέλει να ζούν καλύτερά από μας. Εγωιστικά και τελείως ατομιστικά μας ενοχλεί η προσαρμοστικότητα και η ανταπόκριση των άλλων σε προβλήματα και θέματα που στο δικό μας το μυαλό μοιάζουν ανυπέρβλητα εμπόδια.

 Ξέρετε που κάνουμε το λάθος όμως? Αυτό που δε μπορούμε να κατανοήσουμε, είναι πως η στάση και η νοοτροπία ενός ανθρώπου σε ότι του συμβαίνει δεν εξαρτάται μόνο από την... ρημάδα την τύχη του! Ναι. Όσο και αν ακούγεται σε κάποιους αυτό, "πολύ καλό για να είναι αληθινό", ισχύει. Ο τρόπος που σκεφτόμαστε επηρεάζει τα πράγματα. 
 Δεν υπάρχει προδικασμένο αποτέλεσμα, δεν υφίσταται τετελεσμένη κατάσταση. Αυτό ισχύει σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινότηττας μας. Από τα επαγγελματικά και τα προσωπικά μας, μέχρι την υγεία και την ίδια την ύπαρξη μας...

 Και δεν αναφέρομαι σε ξαφνικά γεγονότα που δεν υπάρχει (θεωρητικά) περιθώριο αντίδρασης και επεξεργασίας μιας κατάστασης. Αναφέρομαι σε ολόκληρες περιόδους της ζωής μας που τελικά αυτές ορίζουν το ποιοί είμαστε, πως ζούμε και τι άνθρωποι θα καταλήξουμε στο τέλος. 

 Η θετική ή αρνητική σκέψη, είναι προδιάθεση του αποτελέσματος. Είναι ξεκάθαρο αυτό. Όσο και αν δυσκολεύομαστε, όσο και αν "είναι η φύση μας αυτή", η προσπάθεια και η αλλαγή σκέψης απ΄το αρνητικό στο θετικό, βοηθάει στην ελάφρυνση ενός προβλήματος. Το κάνει αντιμετωπίσιμο, οικείο και λιγότερο άγνωστο και φοβικό σε μας. Όταν γίνεσαι μέρος ενός προβλήματος (όχι με την αρνητική έννοια) και το βιώνεις, το πολεμάς, το αντιμετωπίζεις, στο τέλος το νικάς.
 Όχι με λόγια και φανφάρες. Όχι μόνο με αυτά. Γιατί και αυτά βοηθάνε αλλά μέχρι ένα σημείο... Χρειάζεται αντίδραση, ένταση και διάθεση για αλλαγή. Αυτό που στην αρχή φαίνεται απροσπέλαστο, ανίκητο, μεγαλύτερο από σένα, δείχνει μικρό και ευάλωτο.
  
 Σκεφτείτε το λιγάκι. Εκεί έξω, υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες περιπτώσεις συνανθρώπων μας που τα κατάφεραν.  Βγήκαν απ' τον βούρκο, μεγαλούργησαν επαγγελματικά και προσωπικά, προερχόμενοι από την φτώχεια, επέζησαν από αρρώστιες και πολέμους, αντιμετώπισαν με σθένος και χαμόγελο τις αναποδιές που παρουσιάστηκαν στο διάβα τους και βγήκαν νικητές. Αν δεν είναι αυτή η απόδειξη πως η θετική σκέψη επηρρεάζει την ζωή μας, τότε ποια είναι?

 Η δυνατότητα που μας έχει δοθεί, να σκεφτόμαστε και να αναλύουμε, μας ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα ζώντα όντα που υπάρχουν στον πλανήτη. Ας την εκμεταλλευτούμε επιτέλους.
 Η σκέψη, είναι κάτι που εμείς πρέπει να οδηγούμε και να επεξεργαζόμαστε. Η ζωή μας αν το καλοσκεφτείτε απ' την άλλη, είναι ο τρόπος που την βλέπουμε. Όπως συμβαίνει με την βροχή. Άλλοι γίνονταιι μούσκεμα και την καταριούνται και άλλοι απλώς βρέχονται και σφυρίζουν χαρούμενα μέσα σε αυτή... Καλό μας μήνα.

Αναγνώστες

Page translation