Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

Τα 5 πιο παράξενα έθιμα της Ελλάδας


Παρακάτω σας παραθέτω τα 5 πιο παράξενα έθιμα της πατρίδας μας... Μετά από πολύ ψάξιμο κατέληξα στα συγκεκριμένα αν και είμαι σίγουρος πως σε μια χώρα όπως είναι η Ελλάδα πάντα μαθαίνεις κάτι καινούργιο που σε κάνει να τσιμπιέσαι για να δεις αν είναι αλήθεια...

1. Τσιμπούσι πάνω στα μνήματα...
        Συνήθως τα γλέντια τα έχουμε συνηθίσει με ανθρώπους ζωντανούς, χορούς, φαγοπότια και πολύ μουσική. Στο Ηράκλειο της Κρήτης όμως οι  απίστευτοι σε όλα τους Κρητικοί έχουν βαλθεί να μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι ξέρουμε... Έτσι από την Μεγάλη Παρασκευή ξεκινάνε τις προετοιμασίες για να δειπνήσουν την Δευτέρα του Πάσχα με τα αγαπημένα τους πρόσωπα που έχουν φύγει από την ζωή!!! Ναι καλά διαβάζετε. Την Δευτέρα του Πάσχα με φαί και κρασί, ενώ έχει προηγηθεί καθαρισμός και καλλωπισμός του χώρου, συγγενείς και φίλοι των αποβιώσαντων, πηγαίνουνε στο κοιμητήριο της περιοχής και γευματίζουν με παραδοσιακά γλυκά και φαγητά ανταλλάσοντας ευχές. Με αυτό τον τρόπο όπως λένε οι συγγενείς τιμούν την μνήμη τους, τους μακαρίζουνε και κυρίως διαδίδουν το αναστάσιμο μήνυμα των ημερών...
2. Το... τάϊσμα  της βρύσης
    

Συνήθως ταΐζουμε τα μικρά παιδιά, τα ζώα, τους εαυτούς μας... Αλλά να ταΐζουμε και τις βρύσες αυτό είναι από τα άγραφα... Κι όμως. Σε πολλά μέρη της Ηπειρωτικής Ελλάδας το έθιμο αυτό είναι πραγματικότητα. Έτσι σε πολλά χωριά την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς ή το ξημέρωμα των Χριστουγέννων,  οι νεαρές γυναίκες, αφού έχουν αδειάσει όλες τις στάμνες που είναι γεμάτες με νερό στο σπίτι, πηγαίνουν να ξαναγεμίσουν από την κοντινότερη βρύση που υπάρχει στο χωριό. Στο δρόμο παραμένουν αμίλητες και αυτός είναι ο λόγος που το νερό λέγεται αμίλητο ή άκραντο. Το... παράξενο της υπόθεσης όμως είναι πως οι νέες έχουν μαζί τους στον δρόμο προς της βρύση διάφορα φαγώσιμα, όπως βούτυρο, σιτάρι, τυρί, μέλι και άλλα. Ο δάσκαλος β. Μπούσιος αναφέρει πως φτάνοντας στην βρύση προσπαθούνε να την.. καλοπιάσουνε λέγοντας της... «"Όπως τρέχει το νερό σ' βρυσούλα μ', έτσ' να τρέχ' και το βιο μ.» Λέγεται πως η κοπέλα που φτάνει πρώτη στην βρύση θα έχει μεγάλη τύχη για την υπόλοιπη χρονιά.
3. Γεια σας, ήρθαμε να σας κάψουμε....
 

Επόμενος προορισμός η Ήπειρος. Πάλι. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα έθιμο παράξενο αλλά και επικίνδυνο συνάμα.  Βασισμένο σε μια παλιά παράδοση που λέει πως όταν γεννήθηκε ο Χριστός πήγαν βοσκοί να προσκυνήσουν και επειδή ήτανε νύχτα σκοτεινή,  πήρε ο καθένας από ένα κλαδί στο χέρι, του έβαλε φωτιά και γέμισε το σκοτεινό βουνό χαρούμενες φωτιές, τριξίματα και κρότους. Έτσι στα χωριά της Άρτας όποιος πάει στον γείτονα να ευχηθεί τα χρόνια πολλά ή ακόμα και τα παιδιά που  πάνε για να φιλήσουν το χέρι της μάνας τους και του πατέρα τους, κρατάνε στα χέρια τους ένα κλαρί πουρνάρι η ξύλο αναμμένο που τρίζει, ενώ γεμίζουν τα δρομάκια του χωριού με φωτιές και κρότους.
4. Ξίδι με αράχνη...(μπλιαχ)
        

Στην πανέμορφη Κορώνη κατά την διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας κάνουν αυστηρή νηστεία και δεν τρώνε ούτε μαγειρεύουν ούτε πίνουν τίποτα. Κάποιοι από τους χωρικούς επειδή δεν αντέχουν, κάνουν το εξής: Βάζουν σε ένα ποτηράκι λίγο ξύδι για να πιουν. Επειδή το ξύδι όμως ως γνωστόν δεν πίνεται... ξεροσφύρι το συνδυάζουν με λίγη αραχνίτσα. Ναι, καλά διαβάζετε. Επειδή η παράδοση λέει πως έτσι πότισαν τον Χριστό οι ντόπιοι πίνουν ξύδι με αράχνη... Έχετε σκεφτεί καλύτερο μεζέ???
 


5. Άντε να φάμε κανένα ποδαράκι...
     

Τελευταίο αλλά όχι αμελητέο έθιμο η Κυρά-Σαρακοστή, έθιμο που έχει τις ρίζες του στην Αρκαδία. Εκεί λοιπόν,  οι γιαγιάδες ζωγραφίζουν λίγο πριν την έναρξη της Σαρακοστής μια γυναίκα που έχει τα βλέφαρά της χαμηλωμένα, το στόμα της υπομονετικά κλειστό και τα χέρια της άνετα σταυρωμένα σε στάση προσευχής. Τα πόδια της είναι επτά και συμβολίζουν τις επτά εβδομάδες της Σαρακοστής, ενώ η γυναικεία φιγούρα δεν είναι άλλη από την ίδια την Σαρακοστή. Κάθε ένα από τα Σάββατα  λοιπόν που απομένουν μέχρι την Μεγάλη Εβδομάδα, ένα από τα εγγόνια, κόβουν διαδοχικά τα πόδια της Κυρα-Σαρακοστής, μέχρι να μείνει ένα πόδι λίγο πριν την Ανάσταση. Τότε η γιαγιά τυλίγει το χαρτί με το τελευταίο πόδι σε μπαλάκι και το βάζει στο Ψωμί της Ανάστασης. Στο Πασχαλινό τραπέζι ο πατέρας κόβει το ψωμί σε φέτες και το μοιράζει στους παρευρισκόμενους. Ο πιο χαρούμενος απ’όλους είναι εκείνος που θα βρει στη φέτα του το κομμένο ποδαράκι της Κυρα-Σαρακοστής...
Αυτά λοιπόν είναι μερικά από τα πιο παράξενα έθιμα του τόπου μας... Να με συγχωρέσουν οι Βροντάδες της Χίου με τον ρουκετοπόλεμο και η αγαπημένη Κέρκυρα με το σπάσιμο της στάμνας... Τα ήθη και τα έθιμα του λαού μας όμως είναι όλο εκπλήξεις και παραξενιές. Νομίζω πως το διαπιστώσατε...

Κυριακή 6 Δεκεμβρίου 2009

Ο ασυμβίβαστος Παύλος Σιδηρόπουλος


   Δεκαεννέα ολόκληρα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τον θάνατο του Παύλου Σιδηρόπουλου στις 6 Δεκεμβρίου του 1990. Ο μεγαλύτερος ροκ σταρ, ο  «δανδής» της μουσικής μας, ένας ασυμβίβαστος άνθρωπος και καλλιτέχνης, γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου 1948 στην Αθήνα και ήταν τρισέγγονος του Ζορμπά και ανιψιός της Έλλης Αλεξίου. Ξεκίνησε την σπουδαία του καριέρα το 1970, όταν με τον επίσης εξαιρετικό Παντελή Δεληγιαννίδη δημιούργησαν το θρυλικό συγκρότημα «Δάμων και Φιντίας»  Στο «Κύτταρο» όπου τραγουδούσαν γνωρίζονται με τα μέλη του συγκροτήματος του Διονύση Σαββόπουλου «Μπουρμπούλια» και κυκλοφορούνε τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο «ο Ντάμης ο ληστής» (ο εν λόγω δίσκος κυκλοφόρησε ως «ο Ντάμης ο σκληρός» λόγω της λογοκρισίας που υπήρχε εκείνη την εποχή ελέω δικτατορίας). Η συνεργασία τους κράτησε δύο χρόνια απο το 1972 ως το 1974.
  Στη πορεία ο Παύλος Σιδηρόπουλος συνεργάστηκε με τον συνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλο ως τραγουδιστής στα  έργα του "Οροπέδιο", "Θεσσαλικός κύκλος", "Τολμηρή επικοινωνία" και "Ηλεκτρικός Θησέας". Η πρώτη του ταινία έρχεται στα τέλη της δεκαετίας του 70’ με την ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου «Ο ασυμβίβαστος».
  Το 1980 ο Παύλος Σιδηρόπουλος καταλήγει σε ένα σχήμα που με λίγες αλλαγές παίζει μαζί του μέχρι το τέλος, τους "Απροσάρμοστους". Το 1982 κυκλοφορούν το δίσκο «Εν λευκώ» Από αυτό τον δίσκο λογοκρίνονται τρία κομμάτια. Το «Η» και το «Άντεργκράουντ με στρας» λόγω «προτροπής για χρήση ναρκωτικών», και το «Ύστατη στιγμή» για προσβολή της δημοσίας αιδούς. Σταθμοί στην καριέρα του ήταν  η κυκλοφορία του αξιομνημόνευτου «Zorba the freak» το 1985, αλλά και η εκπληκτική του εμφάνιση το 1987 σε συναυλία του Γιάννη Μαρκόπουλου στο Ηρώδειο.
  Η Βίκιπαιδεία (σύγχρονη εγκυκλοπαίδεια) αναφέρει: «Tο καλοκαίρι του 1990 άρχισε να παραλύει το δεξί του χέρι. Οι γιατροί υπέθεταν πρόβλημα στα αγγεία, αλλά κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς είχε. Αυτή η ιστορία και ο θάνατος της μητέρας του λίγους μήνες πριν, τον έκαναν ψυχολογικό ράκος. Το φθινόπωρο το συγκρότημα άρχισε τις συνηθισμένες του εμφανίσεις στο Αν. Ο Παύλος άρχισε να εμφανίζεται με το χέρι δεμένο. Έχοντας αρκετά νέα τραγούδια και μερικά παλιά ακυκλοφόρητα σε νέες ενορχηστρώσεις, άρχισαν να ηχογραφούν το υλικό αυτό, ενώ συγχρόνως είχαν προγραμματίσει σειρά ζωντανών εμφανίσεων για το Δεκέμβριο. Το απόγευμα όμως της 6ης Δεκεμβρίου, ο Παύλος Σιδηρόπουλος πεθαίνει από ανακοπή καρδιάς λόγω υπερβολικής δόσης ηρωίνης στο σπίτι μιας φίλης του στο Νέο Κόσμο. Κηδεύεται στον Κόκκινο Μύλο.» 
  Τον επόμενο χρόνο οι Απροσάρμοστοι κυκλοφορούν τον δίσκο "Άντε και καλή τύχη μάγκες", όπου ορισμένα τραγούδια είχε προλάβει να τα ηχογραφήσει ο ίδιος ο Σιδηρόπουλος και τα υπόλοιπα τα ερμήνευσαν διάφοροι καλλιτέχνες. Ο μοναδικός Παύλος Σιδηρόπουλος συνεργάστηκε όλα αυτά τα χρόνια με την αφρόκρεμα του ελληνικού ροκ και όχι μόνο. Μεταξύ αυτών οι Δημήτρης Πουλικάκος, Γιάννης Γιοκαρίνης, Γιάννης Αγγελάκας, Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας. Το 1992 κυκλοφορεί ο δίσκος «Τα μπλουζ του πρίγκιπα»  με έντονο στοιχείο το ρεμπέτικο και το μπλουζ ,μουσικές που ο ίδιος προσπάθησε να παντρέψει σε ηχογραφήσεις του από το 1979 έως και το 1981. Το 1994 κυκλοφορεί ο διπλός δίσκος "Εν αρχή ην ο λόγος", με ζωντανές ηχογραφήσεις από το 1978 μέχρι το 1989, την απαγγελία ενός κειμένου που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Μουσική" και απόσπασμα από μια συνέντευξή του στην ΕΤ2.
  Κλείνοντας, η αλήθεια είναι πως ο Παύλος Σιδηρόπουλος ήταν κάτι διαφορετικό, πρωτόγνωρο για την εποχή του. Μια «γροθιά στο στομάχι», ένας αντισυμβατικός καλλιτέχνης που όπως όλοι οι καλλιτέχνες της δικής του στόφας, είχαν έντονο το στοιχείο της αυτοκαταστροφής μέσα τους.Είναι τόσο σημαντική η προσφορά του σε αυτό που λέμε ελληνικό ροκ σήμερα που όλοι, ακόμα και εκείνοι που τον πολεμούσαν κάποια στιγμή, δεν μπορούν παρά να παραδεχθούν πως ο δικός μας ο «φλου», ο δικός μας «γέρο-Μαθιός» Παύλος Σιδηρόπουλος, ήταν ένας μοναδικός καλλιτέχνης και άνθρωπος γεμάτος έντονα συναισθήματα, όπως αυτά που τραγουδούσε στον «Ηλεκτρικό Θησέα» του Μαρκόπουλου...

«Ζωγράφισε έναν ήλιο στο ταβάνι, μίλησε με τ' αγέρι της νυχτιάς
         και χόρεψε μαζί με τη σκιά σου στους ήχους μιας αδύναμης καρδιάς.
       Πάρε τηλέφωνο την μοναξιά σου ή βγες ξανά στον δρόμο της φωτιάς
          πάρε τηλέφωνο την μοναξιά σου ή βγες ξανά στον δρόμο της φωτιάς...»

Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Αχ αυτά τα... μίνια



Η ιστορία των μίνι φορεμάτων είναι πολύ παλιά. Αρχαία μη σας πω. Κάποιοι υποστηρίζουν πως μίνι φούστες υπήρχαν και στη εποχή του Περικλή. Η πραγματική καταγραφή του φαινομένου που άλλαξε τον τρόπο που ντύνονταν οι γυναίκες και αντιστοίχως τον τρόπου που οι άντρες τις... έγδυναν αρχίζει στην δεκαετία του 20’.
Η «νέα γυναίκα» των '20s, χόρευε τσάρλεστον, κάπνιζε, έκοβε τα μαλλιά της κοντά, βαφόταν και μαζί με όλα αυτά ήρθε η στιγμή που πέταξε από πάνω της τον στενό κορσέ, φορώντας τα κοντά ασύμμετρα φορέματα που όλοι μας έχουμε δει στις παλιές ταινίες του βωβού κινηματογράφου.
Στη συνέχεια ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ευνόησε την άνοδο των μίνι, λόγω της οικονομίας που έπρεπε να γίνει σε όλα τα επίπεδα (άρα και στο ύφασμα), ενώ και στην βιομηχανία του θεάματος άρχισε να μπαίνει σιγά σιγά η ιδέα της... πρόκλησης, άρα και των κοντών φορεμάτων.
Στην
δεκαετία του 50’ η μίνι φούστα αντιμετώπισε τον πρώτο (πραγματικά) μεγάλο της αντίπαλο, που δεν ήταν άλλος από την ζαρτιέρα. Και αυτό γιατί για να μπορέσει η μίνι φούστα να γίνει πιο κοντή έπρεπε να φύγει η κατά τα άλλα κραταιά ζαρτιέρα. Κανένα πρόβλημα όμως και εκεί. Φρόντισε για αυτό η υφαντουργία Γκλεν Ρέϊβεν του Άλεν Γκραντ με την επινόηση του θρυλικού καλσόν.
Στα sixties και συγκεκριμένα στα έτη 1963-1964, ο Γάλλος σχεδιαστής Αντρέ Κουρέζ παρουσίασε την πρώτη σύγχρονη μίνι φούστα., που το στρίφωμα της έφτανε
(άκουσον άκουσον) δέκα πόντους πάνω από το γόνατο. Σημαντικοί σχεδιαστές μίνι φορεμάτων εκείνη την εποχή ήταν και οι Μαίρη Κουάντ  και Πιέρ Καρντέν. Μάλιστα η Κουάντ λάνσαρε μια πολύ κοντή μίνι φούστα πυο έφτανε στο ύψος του μηρού. Η συγκεκριμένη μίνι φούστα μάλιστα έγινε το απόλυτο must των νεαρών κυριών του Λονδίνου.  Τα μοντέλα Τουίγκι, Τζιν Σρίμπτον, η πρώτη κυρία της Αμερικής Τζάκι Κένεντι, οι θρυλικές φεμινίστριες Ζερμέν Γκριρ και Γκλόρια Στάινεμ, και πολλές σταρ του κινηματογράφου, όπως η Ούρσουλα Άντρες.. προώθησαν με τον δικό τους τρόπο τα μίνι.


Οι τρείς δεκαετίες που ακολούθησαν επιβεβαίωσαν το... ήδη επιβεβαιωμένο. Οι μίνι φούστες ήταν πλέον το φετίχ των αντρών και η... απελευθέρωση των γυναικών. Η δεκαετία του 70’ ήρθε να ολοκληρώσει ότι άφησαν ανολοκλήρωτο οι προηγούμενοι σχεδιαστές. Στην Αγγλία η Βίβιεν Γουέστγουντ και Μάλκολμ ΜακΛάρεν κατασκεύασαν την πρώτη μίνι φούστα από PVC . Η δεκαετία του 80’, ήταν η δεκαετία της αεροβικής γυμναστικής (ακόμα μού έχει μείνει ανεξίτηλη η εικόνα της αείμνηστης  Φάρα Φόσσετ σε διάφορες επιδείξεις με εφαρμοστό κολάν), του αθλητισμού και του υγιούς σώματος γενικότερα, άρα τα ωραία καλλωπισμένα και γυμνασμένα πόδια των γυναικών θα έπρεπε να συνυπάρχουν με μια ωραία μίνι φούστα και μάλιστα διαφόρων χρωμάτων πλέον.
Στην δεκαετία του 90’ έκαναν την εμφάνιση του οι micro-μίνι φούστες που σε μας στην Ελλάδα απεικονίστηκαν κυρίως στις διάφορες βιντεοταινίες. Εκεί μεσουρανούσαν η Λίντα Γίγα, η Ελένη Φιλίνη και η Βίνα Ασίκη, με φούστες τόσο κοντές, όπως πρόσταζε η μόδα.
Η δεκαετία που διανύομε και τελειώνει φέτος δείχνει πως γυρίζομε στα παλιά. Μάλλον από τα πολλά μίνι φορέματα που βλέπουμε έχει σταματήσει να μας κάνει αίσθηση το κοντό. Ίσως γιατί στη θέση του είναι πλέον το πρόστυχ, το άσχημα προκλητικό.
Πέρα από την εξέλιξη της μίνι φούστας όμως υπάρχουν και ευτράπελα γεγονότα που σχετίζονται με αυτήν. Όπως για παράδειγμα η απαγόρευση, στις 30 Νοεμβρίου 1925, από τον δικτάτορα Θεόδωρο Πάγκαλο της μίνι φούστας σε δημόσιους χώρους, εκτός εάν αυτή απέχει παραπάνω από 30 εκατοστά από το έδαφος!!! Η για παράδειγμα πολύ πρόσφατά, όταν ο Υπουργός Ηθικής (πως?) της Ουγκάντα Ενσάμπα Μπουτούρο, θεώρησε την μίνι φούστα υπεύθυνη για τα ατυχήματα στους δρόμους και πρότεινε την απαγόρευση της λέγοντας: « Στις μέρες μας δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τη μητέρα από την κόρη, είναι όλες γυμνές...»
Καταλήγοντας λοιπόν είναι φανερό πως το διαφορετικό φέρνει πάντοτε αντιδράσεις. Η επινόηση της μίνι φούστας δεν είχε να κάνει τόσο με την πρόκληση, αλλά με την κοινωνική απελευθέρωση της γυναίκας που ως τότε ήταν υπό του άντρα. Τελικά νομίζω πως για τις γυναίκες η μίνι φούστα ήταν η απαρχή της συνειδητοποίησης της δύναμης τους. Δύναμη, που, όπως και οι μίνι φούστες, χρησιμοποιήθηκε με λάθος τρόπο στη συνέχεια...

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

Οι «Βυσσινί άγγελοι» του θεσσαλικού κάμπου


5 Απριλίου 1965. Πεθαίνει ύστερα από λανθασμένες διαγνώσεις γιατρών και αιμορραγία στα νεφρά ο 18χρονος τερματοφύλακας τερματοφύλακας της Λάρισας Θοδωρής Πασσίας, που δέχθηκε χτύπημα από συμπαίκτη του σε μια προπόνηση της ομάδας.
 6 Σεπτεμβρίου 1979. Κάστρο Βοιωτίας. Στον δρόμο προς την Αθήνα, σκοτώνονται σε τροχαίο ατύχημα οι Δημήτρης Μουσιάρης και Δημήτρης Κουκουλίτσιος, νεαροί παίχτες της τοπικής ομάδας της Λάρισας και μέλη της Εθνικής ομάδας των Ελπίδων της εποχής. Σοβαρά τραυματισμένος από το τροχαίο βγαίνει, ο μετέπειτα αρχηγός και πρώτος σκόρερ στην ιστορία της ΑΕΛ, Γιάννης Βαλαώρας. Οι Μουσιάρης και Κουκουλίτσιος θεωρούνταν από τους ειδικούς του ποδοσφαίρου δύο από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά ταλέντα της εποχής και η κοινωνία της Λάρισας συγκλονίστηκε από τον χαμό των δύο νέων...
26 Οκτωβρίου 1986. Λάρισα-ΠΑΟΚ. Στάδιο Αλκαζάρ. Η φωτοβολίδα που εκτοξεύεται από την πλευρά των οπαδών της ομάδας της Θεσσαλονίκης βρίσκει τον καθηγητή μαθηματικών από το Λουτρό Ελασσόνας  Χαράλαμπο Μπλιώνα (που καθότανε απομακρυσμένος από τους άλλους φιλάθλους της ΑΕΛ) στην καρωτίδα και ο θάνατος τους επέρχεται ακαριαία.
13 Σεπτεμβρίου 1997. Ο Γιώργος Μητσιμπόνας αφήνει την τελευταία του πνοή σε ηλικία 35 ετών, λίγο έξω από την Λάρισα σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ο Λαρισαίος αμυντικός ήταν από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές στην ιστορία της ΑΕΛ και ένας από τους κορυφαίους σύγχρονους αμυντικούς στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Στην καριέρα του αγωνίστηκε επίσης στον ΠΑΟΚ στον Ολυμπιακό, ενώ ήταν μέλος και της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου.
8 Μαρτίου 1997.  Άλλο ένα χτύπημα της μοίρας για την οικογένεια της ΑΕΛ. Ο Βορειοηπειρώτης Λευτέρης Μήλος σκοτώνεται σε τροχαίο δυστύχημα κοντά στην Λάρισα σε ηλικία 31 ετών. Ο, από τους πολύ αγαπητούς ποδοσφαιριστές της εξέδρας, μέσος ήταν διεθνής με την Εθνική ομάδα της Αλβανίας.
16 Νοεμβρίου 2009. Ο «Ελ Τάνο», Αντόνιο Ντε Νίγκρις είναι το τελευταίο θύμα της κατάρας του θεσσαλικού κάμπου, καθώς αφήνει την τελευταία του πνοή κατά την μεταφορά του στο νοσοκομείο της Λάρισας, έπειτα από ανακοπή καρδιάς και  δυσφορία που αισθάνθηκε στον ύπνο του. Ο Μεξικανός ποδοσφαιριστής ήταν διεθνής με την ομάδα της χώρας του και ένας πολύ ταλαντούχος επιθετικός.
Και όμως οι παραπάνω άνθρωποι δεν ήταν τα μοναδικά θύματα της απίστευτης κακοτυχίας που τριγυρνάει την ποδοσφαιρική ομάδα της Λάρισας, καθώς ούτε λίγο ούτε πολύ 17 άτομα έχασαν την ζωή τους  από την ημέρα ίδρυσης του ιστορικού συλλόγου το 1964.
Μια πόλη, η Λάρισα, που είναι από τις ομορφότερες της Ελλάδος, μια περιοχή σπάνιας ομορφιάς με επιφανείςκαιμοναδικούς ανθρώπους... κρύβει μέσα της μια πονεμένη ιστορία για τα παιδιά της που έφυγαν τόσο νωρίς αλλά και τόσο άδικα... Τους «βυσσινί αγγέλους» του θεσσαλικού κάμπου...

Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

«Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στη τρέλα»



Παροξυσμός! Ψύχωση! Ναι, καλά διαβάζετε. Οι δύο αυτές ριμάδες λέξεις
είναι οι καταλληλότερες για να αποτυπώσουν την κυρίαρχη κατάσταση στην
ελληνική κοινωνία. Είμαστε και εμείς οι Έλληνες βρε παιδάκι μου λαός του…
ωχαδερφισμού και του... καφέ! Ιστορικά είμαστε ο λαός που έδωσε τα «φώτα» του
στον υπόλοιπο κόσμο. Συμφωνώ. Μόνο που ξεχάσαμε να τα πάρουμε πίσω και τώρα
κουτουλάμε λες και είμαστε ο Ορέστης Μακρής σε μια από τις αξέχαστες ταινίες
του ως μεθύστακας… Και τι να την κάνεις την φιλοξενία, τα «πεφωτισμένα μυαλά»
που διαπρέπουν σε όλους τους τομείς ακόμα και σε παγκόσμιο επίπεδο, τα
απίστευτης ομορφιάς νησιά, την ιστορία, όταν έχεις την Μπεζαντάκου να
τραγουδάει (που αν είχε... στόμα το μικρόφωνο θα έλεγε πολλά), όταν οι πολιτικοί
έχουν κάνει σλόγκαν τους το τραγούδι του αείμνηστου Στράτου Διονυσίου « Και
λέγε, λέγε, λέγε, λέγε ο Χριστιανός μπερδεύτηκα», ή όταν ακόμα πρέπει να δουλεύεις  πέντε μερόνυχτα για να πάρεις 1 κιλό ραπανάκια;
Το άλλο το καλό που το πάτε; Μαθεύτηκε λένε πως το καλοκαίρι που μας
πέρασε, το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία έστειλαν τα στελέχη τους να περάσουν
από εκπαίδευση στην σχολή «Γουότεργκέιτ» που ίδρυσε κάποιος συγγενής του
Νίξον! Τώρα εξηγείται η σκανδαλολογία που έχει ξεσπάσει… Κάνουν το
μεταπτυχιακό τους τα παιδιά!
Υπάρχουν όμως και σημαντικότερα θέματα που μας απασχολούν ως λαό. Τι
χρώμα εσώρουχο φοράει η Καλομοίρα; Που κουρεύεται ο Ρουβάς? Ποιος είναι ο νέος έρωτας της Παπουτσάκη; Τι δημητριακά τρώει για πρωινό ο Νίνο; Και άντε πείτε
μου μετά πώς να ορθοποδήσει αυτός ο λαός με τέτοια ανυπέρβλητα προβλήματα!
Και έχεις και από πάνω κάτι παράξενους τύπους που ασχολούνται με πράγματα
ανούσια, της πλάκας! Όπως για παράδειγμα με τα παιδάκια που τριγυρνούν στα
φανάρια, την ανήλικη πορνεία, την φτώχεια, την διαφθορά, την εργασιακή
εκμετάλλευση, τα απαράδεκτα που συμβαίνουν στην εκκλησία, στον στρατό, στην
δικαιοσύνη. Τις σφαγές αθώων ανθρώπων σε ολόκληρο τον κόσμο, τις ληστείες, την
εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά, τις νέες ασθένειες που εμφανίζονται, τις φυσικές
καταστροφές, την ακρίβεια και πάει λέγοντας! Σιγά τα θέματα!
Έτσι είναι και δεν σηκώνω κουβέντα! Εμείς οι Καλομοιρικοί έχουμε βρει την
ουσία των σοβαρών προβλημάτων. Τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση!
Πάντως σκεπτόμενος τα παραπάνω κάτι ήξερε ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ο
Αντώνης Βαρδής και οι αδερφοί Κατσιμίχα όταν τραγουδούσαν το «Συγκάτοικοι
είμαστε όλοι στην τρέλα». Συμφωνείτε;

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Δύσκολοι καιροί για... hamburger




Ο Έλληνας έχει στο DNA του το λεγόμενο junk food. Σε σημείο να το διαφημίζει κιόλας. Τι επιστημονικές έρευνες, τι πρήξιμο από την μαμά ( «φάε λίγο σπανακόρυζο παιδί μου που είναι υγιεινό να σε τονώσει...»), τι αλματώδης αύξηση κιλών. Τίποτα. Εκεί εμείς στα σουβλάκια (ειδικά αν είναι απ’όλα...), στα «βρώμικα», στα hamburgers, στα cheezeburgers, στις πίτσες και πάει λέγοντας.
Έλα όμως που και ο Έλληνας θέλει τον... Βρετανό του. Βρετανοί επιστήμονες λοιπόν δημιούργησαν έναν νέο τρόπο για να μπορέσουν να συγκρατήσουν τα... ασυγκράτητα στόματα. Η έρευνα αναλύει την διατροφή σε νεαρά άτομα μέχρι 18 ετών και αμέσως μετά, βάσει της καθημερινής κατανάλωσης γευμάτων που περιέχουν πολλές περισσότερες θερμίδες από τις κανονικές, ολοκληρώνει το πόρισμα της με έναν ομολογουμένως πρωτοποριακό τρόπο. Έτσι με την βοήθεια της τεχνολογίας ο καθένας θα μπορεί να βλέπει σε έναν καθρέφτη τον εαυτό του ύστερα από 20-30 χρόνια, βάσει της τωρινής χρήσης junk food.
Απίστευτο? Αδιανόητο? Σίγουρα πάντως για τα δύο αδέρφια (οι πρώτοι άνθρωπου που πήραν μέρος στο πείραμα) που το δοκιμάσανε... τρομακτικό, καθώς αυτό που είδαν στον καθρέφτη τους τρόμαξε!!! Και πως να μη τους τρομάξει άλλωστε από την στιγμή που ο καθένας ξεχωριστά κατανάλωναν ημερησίως 2 λίτρα αναψυκτικό, γλυκά, hamburgers και πίτσες?
Για να μπορέσει κανείς γενικότερα λοιπόν να καταλάβει την δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται όταν καταναλώνει τέτοιου είδους τροφή χρειάζεται... ομοιοπαθητική. Η είδηση βέβαια με έκανε να αναρωτηθώ (σαν κλασσικός junkfoodistas) αν όντως η έρευνα πλησιάζει την πραγματικότητα και μάλιστα όπως αυτή θα είναι για τον εαυτό μας έπειτα από 20-30 χρόνια. Η απάντηση είναι τόσο εύκολη όσο η πιθανότητα να πεις όχι σε ένα λαχταριστό «βρώμικο» με κοτόπουλο, μαγιονέζα, πατάτες, τυρί, μπέικον και δε συμμαζεύεται. Δεν χρειάζονται τέτοιες έρευνες για να καταλάβει κανείς ότι τα φαγητά αυτά κάνουν κακό στην υγεία μας. «Παν μέτρον άριστον» έλεγαν οι αρχαίοι μας και κάτι παραπάνω ήξεραν... Μπορείς να φας το σουβλάκι σου, την πίτσα σου αλλά με μέτρο.
Απ’ την άλλη ξέρω πως το νόμισμα έχει πάντοτε δύο όψεις. Η μία είναι αυτή που ως τώρα ανέφερα. Η άλλη έχει να κάνει με τους ρυθμούς της ζωής. Είναι δύσκολο για μια οικογένεια να κάθεται καθημερινά στο τραπέζι και να απολαμβάνει σπιτικό φαγητό όπως γινότανε παλιά. Είναι δύσκολο για κάποιον που περνάει σχεδόν όλη τη μέρα του στη δουλειά να τρώει πάντοτε υγιεινά.
Εν τέλει όμως όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων, αλλά και ισορροπίας. Μπορείς να καταναλώνεις αυτό που θες με μέτρο. Άλλωστε η γεύση είναι μια από της σημαντικότερες αισθήσεις μας και σίγουρα η πιο... παινεμένη. Και μιας και είπα γεύση να θυμηθώ να παραγγείλω πίτσα το βράδυ. Αυτό το σουβλάκι το βαρέθηκα... Τιιιιιι??? Αν έχω σκεφτεί πως θα είμαι σε 20-30 χρόνια αν συνεχίσω να σκέφτομαι έτσι? Έχετε δίκιο... Μου κόπηκε η όρεξη. Λέω να την βγάλω με γιαούρτι. Με κομματάκια σοκολάτας. Ε, μη τα θέλετε και όλα δικά σας...

Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009

Άνοιξε αυτό το κουτί, παραμύθι ν’ ακουστεί...




Απόγευμα Τρίτης και καθώς προχωράω στο στενό σοκάκι που οδηγεί στην μεγάλη λεωφόρο, η βροχή συνεχίζει να πέφτει εκνευριστικά αναγκάζοντας με να σταματήσω λιγάκι κάτω από ένα στέγαστρο, προτού αρχίσω να μεταλλάσσομαι από άνθρωπο σε «βρεγμένη πάπια.»...
Δίπλα μου ένας κύριος ηλικιωμένος, με κοτλέ σκούρο παντελόνι, πουκάμισο και μια καπαρντίνα με σηκωμένο τον γιακά... «Με συγχωρείτε νεαρέ...». «Παρακαλώ» απαντάω και πριν προλάβω να τελειώσω την φράση μου με διακόπτει... «Ξέρετε πως μπορώ να βγω από εδώ στον δρόμο που οδηγεί στο κέντρο?». Αφού τον καθοδήγησα, τελειώνοντας μου λέει... «Ευχαριστώ πολύ νεαρέ μου» και κάνοντας μια γρήγορη κίνηση άνοιξε την καφέ τσάντα που είχε μαζί του βγάζοντας από μέσα ένα βιβλίο... «Μα δεν είναι ανάγκη, σας ευχαριστώ πολύ, αλλά δεν...». «Επιμένω νεαρέ μου». Πριν καν προλάβω να τον ευχαριστήσω είχε εξαφανιστεί στρίβοντας από το στενάκι που οδηγούσε στην μεγάλη λεωφόρο.
Έπειτα από μία ώρα περίπου έφτασα επιτέλους σπίτι μου και άνοιξα την τσάντα μου θέλοντας να δω τον τίτλο του βιβλίου και την θεματολογία του. «Τα παραμύθια των ονείρων μας» έλεγε ο τίτλος του βιβλίου και αμέσως με παρακίνησε να αρχίζω να το διαβάζω. Ήταν ένα βιβλίο που εξιστορούσε σε περίληψη μερικά από τα σημαντικότερα παραμύθια που έχουν γραφτεί με ένα ιδιαίτερο τρόπο και στυλ. Άρχισα αν το διαβάζω και βυθίστηκα στις σκέψεις μου...
Το μυαλό μου γύρισε πίσω. Αρκετά χρόνια πριν. Στην παιδική μου ηλικία. Τότε που τα παραμύθια είχαν αξία. Τότε που τα παιδιά της εποχή μου μεγάλωναν διαβάζοντας την Τοσοδούλα, τον Τζακ και τη φασολιά, την Κοκκινοσκουφίτσα. Ακόμα, την Χιονάτη με τους Εφτά νάνους ή τον Παπουτσωμένο γάτο. Παραμύθια που είχαν βάση την αλληλεγγύη την αλήθεια, την πίστη την πραγματική αγάπη, την φιλία, τις αξίες... Η τηλεόραση είχε παιδικές εκπομπές που σκοπό είχαν να βάλουν τα παιδιά σε διαδικασία σκέψης, μέσα από παραμύθια ή παιχνίδια που προσέφεραν διασκέδαση.
Όλα αυτά έχουν αλλάξει σήμερα. Τα σημερινά παιδιά έχουν εγκλωβιστεί στην ολοένα και αυξανόμενη διάθεση μηδενισμού των αξιών και των αρχών. Βία, πονηρία, ζήλεια είναι μερικά από τα συστατικά των αντίστοιχων παιδικών εκπομπών ή παραμυθιών που πλασάρονται με ευκολία σε τηλεοράσεις, εφημερίδες, βιβλία, έντυπα.
Στο δικό μου το μυαλό κυριαρχεί ακόμα ο Τζακ με την φασολιά του, ο Ρούχλας και τα κινέζικα παραμύθια με τις κούκλες από την κρατική τηλεόραση. Στο δικό μου το μυαλό ο Πινόκιο μπλέκει σε νέες περιπέτειες μέχρι να ξαναγυρίσει στον αγαπημένο του πατέρα τον γερό-Τζεπέτο. Εκεί και τα στρουμφάκια, h candy candy, o φοβιτσίαρης Scooby Doo, η Αλίκη πηγαίνοντας στην Χώρα των θαυμάτων, ο ονειροπόλος Πήτερ Παν που δεν ήθελε ποτέ να μεγαλώσει...
Τα παραμύθια είναι για κάθε παιδί εχέγγυο για την μετέπειτα ζωή του. Είναι φάρος που του ανοίγει νέους ορίζοντες. Που του μαθαίνει να ξεχωρίζει το καλό από το κακό, το εύκολο από το δύσκολο. Ακόμη και αν μεγάλωσα, κρύβω μέσα μου όλα όσα με διδάξανε τα παραμύθια. Τα παραμύθια μας. Άλλωστε είμαι σίγουρος οι περισσότεροι απo εμάς έχουμε φτιάξει την δική μας Xώρα του Ποτέ ποτέ σαν άλλοι Πίτερ Παν. Μια χώρα που κυριαρχεί η αγάπη, η ξενοιασιά... Όπως τότε... Εκείνα τα χρόνια... Τα χρόνια της αθωότητας...

Παρασκευή 30 Οκτωβρίου 2009

ΓΙΟΖΕΦ ΓΚΑΙΜΠΕΛΣ: Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΛΑΪΚΗΣ ΔΙΑΦΩΤΙΣΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ...



Στις 29 Οκτωβρίου 1897 στο Ρέιτ, γερμανική κωμόπολη δίπλα στο Μένχεγκλάντμπαχ, γεννήθηκε ο άνθρωπος που το ονοματεπώνυμο του έγινε συνώνυμο της προπαγάνδας και της λεγόμενης «πλύσης εγκεφάλου» , ο Γιόζεφ Γκαίμπελς.
Τα παιδικά χρόνια του, μεγαλωμένου με αυστηρές καθολικές αρχές, Γκαίμπελς ήταν δύσκολα καθώς εκτός του ότι ο πατέρας του Φρίντριχ εργαζόταν ως εργοδηγός σε τοπική βιομηχανία υφασμάτων, προσβλήθηκε από μυελίτιδα σε ηλικία 4 ετών και έμεινε κουτσός απο το δεξί του πόδι. Η μητέρα του Κατερίνα ήταν μια κλασσική γυναίκα της και κύρια ασχολία της ήταν το νοικοκυριό και τα παιδιά της, ο Γιόζεφ, ο Κόνραντ, η Μαρία-Κατερίνα και η Ελισάβετ. Χρόνια αργότερα ο Γκαίμπελς ανέφερε πως το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε το έκανε πιο αποφασιστικό για να τα καταφέρει στην ζωή του...
Αργότερα ενώ ήθελε να πολεμήσει στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, εκτιμήθηκε ανίκανος για στρατιωτική θητεία λόγω αναπηρίας. Σπούδασε κατόπιν Λογοτεχνία και Φιλοσοφία στην Βόννη, στο Βύρτσμπουργκ, στο Φράιμπουργκ και στη Χαϊδελβέργη. Απεφοίτησε από την Χαϊδελβέργη το 1921. Ήταν κατά της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, επειδή την θεωρούσε επακόλουθο της γερμανικής ήττας στον Πόλεμο. Το οικονομικό πρόβλημα πυο αντιμετώπιζε ο νεαρός Γιόζεφ τον ανάγκασε να στραφεί και κατά της ιδέας του καπιταλισμού που μισούσε υπερβολικά.
Οι αντισημιτικές τάσεις του Γκαίμπελς όμως δεν είχαν φανεί ακόμα. Άλλωστε η μετέπειτα γυναίκα του Έλζε Γιάνκε είχε Εβραία μητέρα. Στις 9 Δεκεμβρίου του 1925 προσχώρησε στο Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα NSDAP με αριθμό μέλους 8762 [2], και εκεί άρχισε προπαγανδιστική δραστηριότητα στην Ρηνανία και την Βεστφαλία.
Ως μέλος του NSDAP, ο Γκαίμπελς εργάστηκε αρχικά ως γραμματέας του Γκρέγκορ Στράσερ σημαντικού πολιτικού της εποχής- Αντικαγκέλάριου και αργότερα πολέμιου του Αδόλφου Χίτλερ που θανατώθηκε το 1934 έπειτα από τη «Νύχτα των μεγάλων μαχαιριών» Το διάστημα εκείνο ο Γκαίμπελς δεν απέκλειε την γερμανική συμμαχία με την Σοβιετική Ένωση, αφού υπήρχε ο κοινός στόχος της καταπολέμησης του καπιταλισμού. Αναλόγως χαρακτήριζε το Λένιν ως εθνικό απελευθερωτή της Ρωσίας και τον εαυτό του ως γερμανό κομμουνιστή. Συνεπώς απομακρύνθηκε και από τον Χίτλερ, τον οποίο μέχρι τότε εκτιμούσε πολύ. Δεν δεχόταν όμως το γεγονός ότι ο Χίτλερ δεχόταν δωρεές από βιομηχάνους. Εντούτοις ο ίδιος, εκείνο το διάστημα, όπως γράφει στο ημερολόγιο του, υποστηριζόταν οικονομικά από τον διευθυντή εργοστασίου Άρνολντ. Αντ' αυτού θέλησε να ενισχύσει την πτέρυγα γύρω από τους αδελφούς Στράσερ και να μεταφερθεί η ηγεσία του NSDAP από το Μόναχο στην βόρεια Γερμανία. Ως Πρόεδρο του κόμματος προόριζε τον Γκρέγκορ Στράσερ, ενώ ο Χίτλερ θα παρέμενε επίτιμος Πρόεδρος.

Ο Χίτλερ, όμως, γνώριζε τον Γκαίμπελς, τον εκτιμούσε ως ικανό δημαγωγό και προσπαθούσε με κάθε τρόπο να τον αποσπάσει από την παράταξη των Στράσερ, πράγμα που τελικά κατάφερε μετά την διάσκεψη της Βαμβέργης ,(14 Φεβρουαρίου 1926). Αφού μελέτησαν μαζί τα κεφάλαια του βιβλίου του Χίτλερ «Ο Αγών μου» σχετικά με την οργάνωση και την προπαγάνδα, ο Γκαίμπελς ενθουσιάστηκε από τις απόψεις που εξέφραζε ο Χίτλερ. Ο παλαιός θαυμασμός του Γκαίμπελς φούντωσε και πάλι και στη συνέχεια αναδείχθηκε σε πιστό οπαδό του Χίτλερ.
Στις 4 Ιουλίου 1927 ιδρύεται η εφημερίδα του «Η Επίθεση». Κατόπιν ίδρυσε λέσχες σε όλη την πόλη, καταστρατηγώντας με τον τρόπο αυτό την απαγόρευση της οργάνωσης, του αφαιρέθηκε η ελευθερία λόγου στον χώρο του Βερολίνου. Ο Γκαίμπελς εκμεταλλεύτηκε και πάλι την ευκαιρία να παρουσιάσει τον εαυτό του θύμα: στην κομματική εφημερίδα (Λαϊκός Παρατηρητής) δημοσιεύτηκε φωτογραφία του που τον έδειχνε σε δεσμά. Επίσης το διάστημα εκείνο ξεκίνησε μια δημαγωγική εκστρατεία κατά του εβραίου προϊστάμενου της αστυνομίας του Βερολίνου Μπέρνχαρντ Βάις. Ο Βάις αποτελούσε ιδανικό στόχο για την ναζιστική προπαγάνδα: ήταν πολίτης εβραϊκής καταγωγής και εκπρόσωπος της μισητής Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, «αντιπρόσωπος του συστήματος» όπως τον έλεγε ο Γκαίμπελς.
Η μεγάλη στιγμή για τον φιλόδοξο Γιόζεφ έφτασε. Στις 27 Απριλίου 1930 ορίστηκε από τον Χίτλερ ως επικεφαλής της Προπαγάνδας του Ράιχ. Εκτός από την Προπαγάνδα, προώθησε και οργάνωσε την τρομοκρατία μέσω της παραστρατιωτικής οργάνωσης των SA. Σε άρθρα του εμφάνιζε τους άνδρες της SA ως ήρωες. Ειδικά ο θάνατος του 23χρονου SA Χορστ Βέσελ αποτέλεσε ευκαιρία για τον Γκαίμπελς να πλάσει έναν «ήρωα μέσα από τον λαό».
Ο Γκαίμπελς, ικανός να ξεσηκώνει και να οδηγεί τις μάζες, περιφρονούσε πάντα τους ακροατές του και έμενε έκπληκτος με το πόσο απλά μπορούσε να ασκηθεί έντονη επιρροή στους ανθρώπους γενικώς. Αναλόγως κινητοποίησε ολόκληρο το Κόμμα για τις κοινοβουλευτικές εκλογές στις 14 Σεπτεμβρίου 1930. Ανακοίνωσε δημοσίως το στόχο των Εθνικοσοσιαλιστών να αποκτήσουν 40 έδρες στη νέα Βουλή. Στα πλαίσια του προεκλογικού αγώνα, ο ίδιος και άλλοι εκλεγμένοι ομιλητές μίλησαν σε περισσότερες από 6.000 εκδηλώσεις, ενώ αμέτρητες αφίσες σε όλη τη Γερμανία έκαναν γνωστό το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα. Ο αριθμός πωλήσεων των εφημερίδων του NSDAP πολλαπλασιάστηκε.
Έτσι με την βοήθεια του Γκαίμπελς ο Χίτλερ πήρε 107 έδρες στις εκλογές. Στις 30 Ιανουαρίου 1933 ο πρόεδρος του Ράιχ Χίντενμπουργκ κάλεσε τον Χίτλερ να αναλάβει την Καγκελαρία. Στις κατοπινές παρελάσεις της Sturmabteilung στο Βερολίνο, ο Γκαίμπελς βρισκόταν πάντα πίσω από τον νέο καγκελάριο. Από το ημερολόγιό του διακρίνονται τα εξής αποσπάσματα: "Δημιουργήθηκε το νέο Ράιχ. ... Πετύχαμε το στόχο μας. Η γερμανική επανάσταση αρχίζει." Επίσης είπε: "Θα μας βγάλουν από εδώ μονάχα νεκρούς."
Στις 13 Μαρτίου 1933 ορίζεται από τον Αδόφλο Χίτλερ «Υπουργός λαϊκής διαφώτισης και προπαγάνδας». Ο Γκαίμπελς συνέχισε μέχρι το τέλος της αυτοκρατορίας των Γερμανών να είναι το δεξί χέρι του Χίτλερ. Μάλιστα ήταν από αυτούς που πίεζαν για την «Τελική Λύση», όπως επίσης ήταν ο κύριος λόγος της από-εβραιοποίησης τριών μεγάλων πόλεων του Ράιχ... Του Βερολίνου, της Πράγας και της Βιέννης.
Μετά την ήτταν των Γερμανών στο Στάλινγκραντ από τους Σοβιετικούς ο Γκαίμπελς καταλάβαινέ, ως διορατικός και έξυπνος άνθρωπος ότι το τέλος ήταν κοντά...Ακόμα και εκεί ο παμπόνηρος γερμανός διαδίδει πως η Γερμανία έχει στην κατοχή της ισχυρά μυστικά όπλα που είναι ικανά να καταστρέψουν ολόκληρες χώρες.
Τα πράγματα όμως δεν πάνε καλά. Ο Γκαίμπελς παρίσταται ως μάρτυρας το γάμο του Χίτλερ με την Εύα Μπράουν και υπαγορεύει την πολιτική του διαθήκη. Εκεί και τα παιδιά με την γυναίκα του. Όλα είχαν αποφασισθεί. Την επομένη της αυτοκτονίας του Χίτλερ γυναίκα του Γκαιμπελς δολοφονεί τα παιδιά τους με δηλητήριο στον ύπνο τους και αμέσως μετά βγαίνουν στον κήπο της Καγκελαρίας, όπου ο Γκίντερ Σβέγκερμαν τους εκτελεί με περίστροφο.
Αυτό ήταν το τέλος , ενός εκ των μεγαλυτέρων δημαγωγών που γνώρισε η ανθρωπότητα. Ενός ανθρώπου που ήταν ανάμεσα στους βασικούς συντελεστές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Του «σατανικού» Γιόζεφ Γκαίμπελς...

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

Γελάτε γιατί... χανόμαστε



Οι επιστήμονες το βλέπουν από τη δική τους σκοπιά. Το γέλιο λένε προέρχεται από συγκεκριμένο σημείο του εγκεφάλου, έπειτα από διάφορα οπτικά και ακουστικά και συναισθηματικά ερεθίσματα. Ο Γερμανός Καρλ Νιεμιτζ, καθηγητής της Φυσικής Ανθρωπολογίας στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου, μελετητής της προέλευσης του γέλιου εξηγεί πως κατευθύνει ο εγκέφαλος το γέλιο:
«Όλα αρχίζουν στον εγκέφαλο. Μόλις επισημάνει κάτι ως αστείο το αποθηκεύει.
Και μετά, ακαριαία και αυθόρμητα, η εντύπωση αυτή περνάει στον πνεύμονα, στους μυς του στόματος και των ματιών: γύρω στις 40 φορές κινούνται οι προσωπικοί μυς και καταλήγει στα πλευρά, που δονούνται γύρω στις 150 με 200 φορές, στην ουροδόχο κύστη και στα πόδια που χαλαρώνουν». Οι απλοί άνθρωποι το βλέπουν από τη δική τους οπτική γωνία. Το γέλιο τους φέρνει ευθυμία, ξεχνούν τις σκοτούρες τους (έστω και προσωρινά) και νιώθουν όμορφα.
Νομίζω πως η αλήθεια είναι όπως πάντα κάπου στη μέση. Σε μια κοινωνία μίζερη, σε μια καθημερινότητα ανυπόφορη, με ρυθμούς γκραν-γκινιόλ το γέλιο σίγουρα το σημαντικό που κάνει είναι να μας χαλαρώνει. Να απολαμβάνουμε λίγες στιγμές ευεξίας και διαύγειας, να νιώθουμε ένα σκίρτημα στην καρδία μας, να βλέπουμε το γκρίζο, χρωματιστό και το μαύρο άσπρο.
Πολλοί οι τρόποι για να γελάσει κανείς. Από ένα πετυχημένο ανέκδοτο, μια αστεία γκριμάτσα, ένα γελοίο πρόσωπο, μέχρι ένα αποτυχημένο ανέκδοτο (ακόμα και σε αυτά γελάς αν είναι... γελοία), μια ασυνήθιστη πρωτόγνωρη κατάσταση για μας, ένα γλίστρημα κάποιου στο δρόμο που στα δικά μας μάτια φαίνεται αστείο και πάει λέγοντας... Εκατοντάδες χιλιάδες τρόποι που έχουν το γέλιο μέσα τους και που στις περισσότερες των περιπτώσεων η κατάσταση αυτή δημιουργείται υποσυνείδητα από την ανάγκη που έχουμε για να γελάσουμε.
Διαχρονικά θιασώτες του γέλιου ήταν σπουδαίες προσωπικότητες της ανθρώπινης ιστορίας. Κωμικοί, μουσικοί, επιστήμονες, πολιτικοί χάρισαν και χαρίζουν απίστευτο γέλιο. Είναι απίστευτο το πόσοι πολλοί άνθρωποι έχουν ασχοληθεί με το γέλιο και τα παρεπόμενα του. Εξίσου άξιο απορίας όμως είναι και το πόσοι επιδεικτικά το αγνοούν. Ίσως η καθημερινότητα, ο χαρακτήρας τους να αποτελεί τροχοπέδη στο να... σκάσουν ένα χαμόγελο.
Είναι αρχαία ιστορία ο... γέλωτας. Γραπτά για το γέλιο υπάρχουν ακόμη και στην Παλιά Διαθήκη. «Μωρός εν γέλωτι ανυψοί την φωνήν αυτού. Φρόνιμος δε, μόλις ησυχή μειδιάσει» Παλαιά Διαθήκη (Σοφία Σειράχ κα’20) αναφέρει εύστοχα ένα από αυτά. «Γέλα πριν ευτυχήσεις, διότι υπάρχει φόβος να μην γελάσεις ποτέ» αναφέρει σε κείμενο του ο Πλάτωνας ή το «Η πιο χαμένη από όλες τις ημέρες μας είναι εκείνη που δεν γελάσαμε καθόλου του Αριστοτέλη είναι δείγματα ότι όντως το γέλιο είναι συνυφασμένο με το ανθρώπινο γένος.
Κλείνοντας θεωρώ πως αν προσπαθούμε να γελάμε όσο πιο πολύ μπορούμε σίγουρα θα αυξάνουμε τις πιθανότητες να ζούμε καλύτερα τη ζωή μας. Είναι κάτι που ο μεγάλος μας ποιητής, ο Γιάννης Ρίτσος μεταφέρει με εκπληκτικό τρόπο σε ένα ποίημα του... «Γέλα, καρδιά μου, γέλα. Βρες χρόνο να γελάς, αυτό είναι η μουσική της ψυχής...»

Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009

Καλό ταξίδι κύριε Σάκη, ευχαριστώ για όλα...




Δε μπορεί να το χωρέσει ο νους μου... Ο κύριος Σάκης, ο «άρχοντας του αθηναϊκού αθλητικού ρεπορτάζ», ο μεγαλύτερος ατακαδόρος που γνώρισα, δεν είναι πια κοντά μας.... Έφυγε έπειτα από δύσκολη και άνιση μάχη με την επάρατη νόσο στα 75 του χρονια...
Τι να πρωτοθυμηθώ , τι να ξεχάσω από την συνεργασία μου με τον Διονύση Τσακασιάνο στην προσπάθεια που έκανα να μπω στο χώρο της δημοσιογραφίας. Μάρτιος του 2004. Το ψάξιμο, ο δρόμος με φέρνει στην Κωνσταντινουπόλεως, κοντά στο Ρουφ στα παλιά γραφεία της «Αθλητικής Ηχούς». Εκεί ο κύριος Σάκης, χαμογελαστός με υποδέχεται και με βάζει άμεσα στο κλίμα της δουλειάς.
Ένας κόσμος πρωτόγνωρος για μένα που έγινε πιο εύκολος με τον κύριο Σάκη δίπλα μου... Τα πράγματα χειροτέρευαν στην «Αθλητική Ηχώ» και έτσι αναγκαστήκαμε να φύγουμε για το δεύτερο μεγάλο σχολείο για μένα την «Derby», στην Λεωφόρο Ιωνίας στα Κάτω Πατήσια. Εκεί έμεινα μέχρι τον Μάιο του 2005 που έφυγα για να παρουσιαστώ στον στρατό και έπειτα αν φύγω τελείως από τον χώρο που τόσο αγάπησα...
Όλους αυτούς τους μήνες στην «Derby» πέρασα με τον Κύριο Σάκη στιγμές όμορφες, δύσκολες μα τόσο δημιουργικές... Πάντα λάτρευα την στήλη του με τίτλο «Στον παλμό της Ατάκας» . Καυστικές ατάκες, αστείες, πανέξυπνες. Ένα σχολείο μόνος του ήταν ο Διονύσης Τσακασιάνος. Το αρχειακό υλικό που είχε από τα γήπεδα της Αθήνας που στην κυριολεξία τα... Όργωνε, ο τρόπος που έκανε το ρεπορτάζ, οι ατάκες του. Μαζί του και με τα άλλα παιδιά που συνεργαζόμασταν στην εφημερίδα γυρίσαμε σχεδόν όλη την Αττική... Από το Κρυονέρι και τον Μαραθώνα, μέχρι κεντρικά στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας, την Λούτσα και τους Αγίους Αναργύρους...
Σαν τώρα έρχονται στο μυαλό μου τα απογεύματα στην ταβέρνα κάτω από τα γραφεία της εφημερίδας... Ο κύριος Σάκης, τζέντλεμαν πάντα, μας κερνούσε το μεσημεριανό φαγητό... Ακόμη και από την τσέπη του μας πλήρωνε για να μας ανανεώνει τον ενδιαφέρον και να μας κρατάει... ζεστούς μιας ήμασταν στο περίμενε για να μπούμε στο μισθολόγιο... Θυμάμαι τις συμβουλές του, τις συζητήσεις που κάναμε. Τις ιστορίες από την αγαπημένη του Ζάκυνθο η τις βουτιές που έκανε στην Παλαιά Φώκαια.
Ήταν τόσο δραστήριος. Έτρεχε στην κυριολεξία, ήταν στους δρόμους όλη την μέρα... «Σ’αγαπάω μ’ακούς?» μου έλεγε συχνά πυκνά θυμούμενος το παλιό τραγούδι του Γιώργου Σαλαμπάση... Και γω κύριε Σάκη. Για όλα αυτά που μου διδάξατε, μου μάθατε. Και ας μην είμαι σήμερα στον χώρο της δημοσιογραφίας. Άλλωστε τα... μαθήματα που μου δώσατε ήταν μαθήματα ζωής πάνω απ΄όλα... Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδίας μου... Καλό ταξίδι κύριε Σάκη...

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009


Ένα παιδί μετράει τ'άστρα...

"Πήχτωσε το βράδυ. Λιγόστεψε κι ο αχός απ' τα κυπαρίσσια. Ανάψανε οι λαμπάδες τ' ουρανού. Όλα ήταν γάλα, γάλα, λουλάκι και σπίθες. Το ποτάμι μουρμούριζε μες στον ύπνο του κρυφά παραμιλητά. Το παιδί κείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκε, ολόκληρο το βράδυ. Έγραφε το πιο πικρό, το πιο μεγάλο του παραμύθι.

Την αυγή ξεκίνησε. Ήταν παρηγορημένο. Είχε καταφέρει όλη τη νύχτα να μετρήσει τ' αστρα. Να τα μετρήσει όλα, σιγά-σιγά, ένα-ένα... Όλα.
Και τα βρήκε σωστά."

Μενέλαος Λουντέμης

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

Ελπίδαααααα??? Είσαι εδωωωώ???




Προεκλογική περίοδος. Τα... Θα και οι υποσχέσεις δίνουν και παίρνουν. Καθισμένος στην πολυθρόνα του σπιτιού μου παρακολουθώ δηλώσεις του Κώστα Καραμανλή και του Γιώργου Παπανδρέου. Απόφαση ευθύνης που θα δημιουργήσει ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο ο τέως πια Πρωθυπουργός, ελπίδα που αναμένεται να πάρει σάρκα και οστά άμεσα, ο νέος κυβερνήτης της χώρας. «Ρε συ κάτι δεν πάει καλά....» σκέφτομαι και κάνω ένα φλας μπακ σε όσες περιπτώσεις θυμάμαι και περιέχουν μέσα τους την... Ελπίδα.
Ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, ελπίδα για μια καλύτερη ζωή, ελπίδα να βρούμε καλύτερη δουλειά, ελπίδα να μειωθούν οι φόροι, ελπίδα να κερδίσουμε το τζόκερ. Οι μισοί Έλληνες ελπίζουν και οι άλλοι μισοί τους... ακολουθούν. Ανοίγω αμέσως το λεξικό και ψάχνω να βρω την ακριβή έννοια της λέξης. Αααα το βρήκα.... Για να δω. Προέρχεται από το αρχαίο Ελπίς, ουσιαστικό θηλυκό. Η προσδοκία ότι κάτι καλύτερο θα συμβεί. «Δε μπορεί...» σκέφτομαι μιας και για να υπάρξει προσδοκία για κάτι καλύτερο θα πρέπει πρώτα να υπάρξουν οι προϋποθέσεις για να γεννηθεί αυτή η αίσθηση.
Εδώ το μόνο που θυμάμαι από μικρό παιδί σε αυτή την χώρα είναι ότι οι προσδοκίες μας σχεδόν πάντα διαψεύδονται και η ελπίδα να υπάρχει μόνο σαν λέξη για να γεμίζουν τα λεξικά. «Μήπως είμαι ακραίος?» σκέφτηκα πάλι, αυτή την φορά πιο ζωηρά παραβλέποντας το γεγονός πως αυτό το ρημαδιασμένο το φλας μπακ ίσως ήταν η αφορμή να με πιάσουν πάλι τα υπαρξιακά μου... Προσπάθησα να ανασυνταχτώ και άρχισα να σκέφτομαι ξανά τι συναίσθημα μου δημιουργεί η λέξη ελπίδα.... Δεν πέρασαν πέντε λεπτά και ξαφνικά ανακάλυψα πως η εύηχη αυτή λέξη δεν μου δημιουργεί τίποτα. Απολύτως τίποτα.
Γιατί όμως? Λες να είναι έτσι επειδή η κοινωνία έχει φτάσει στο έσχατο σημείο της? Επειδή ο Παναθηναϊκός έχει να πάρει πρωτάθλημα από το 2004? Επειδή η καθημερινότητα μας έχει γίνει σκληρή και απάνθρωπή? Η μήπως επειδή οι μισθοί είναι χαμηλοί και οι μόνοι που επωφελούνται είναι οι κλέφτες και οι απατεώνες? Η μήπως επειδή τα ράντζα στα νοσοκομεία είναι πιο πολλά και από αυτά στο Τέξας??? Η αξιοκρατία? Η διαφάνεια?? Η Παιδεία? Η φτώχεια?
Η ώρα είχε πάει 1 μετά τα μεσάνυχτα και άρχισα να νιώθω κουρασμένος από τις πολλές ερωτήσεις που έκανα στον εαυτό μου. Και επειδή είμαι ισχυρογνώμων έπρεπε οπωσδήποτε να βγάλω ένα συμπέρασμα. Μετά από διάστημα 5 λεπτών (μιλάμε για πολύ στύψιμο...) ήμουν έτοιμος να δεχτώ την αλήθεια. Η ελπίδα κύριοι και κυρίες μου δεν υπάρχει. Τουλάχιστον με την μορφή που όλοι την γνωρίζουμε και την προσμένουμε.
Ορθώς κάποιος θα μπορούσε να με αποκαλέσει μηδενιστή και πεσιμιστή. Δεν είναι έτσι όμως και το συμπέρασμα δεν είναι αυθαίρετο Άλλωστε είπα πως δεν υπάρχει ελπίδα δεν είπα πως θα σταματήσω να ελπίζω. Και μιας και πολύς ο λόγος αυτές τις μέρες για το καημένο το... Ελπιδάκι, ένα έχω να σας πω και βάλτε το καλά στο μυαλό σας.
«Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία» λέει ο λαός μας. Σωστό. Άλλα ας μου εξηγήσει κάποιος γιατί ενώ τόσα χρόνια ενώ την φωνάζω αυτή είναι εξαφανισμένη....? Ελπίδαααααά???? Που είσαιιιιιιί???




Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Ο χαρισματικός κύριος Waters...





«And if I show you my dark side...Will you still hold me tonight?» Ο στίχος του μοναδικού «Final Cut» των Pink Floyd εκτός από την διαφορετικότητα, καταδεικνύει και τις... ξεχωριστές πινελιές που έβαζαν τα μέλη του θρυλικού συγκροτήματος, για να το κατατάσσουν στα πλέον επιτυχημένα στην ιστορία της μουσικής.
Στην προκειμένη περίπτωση το συγκεκριμένο τραγούδι, που ήταν και ο κύριος τίτλος του άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 1983 (τελευταίο χρονολογικά για τους Floyd) ήταν σε μεγάλο βαθμό δημιούργημα του μπασίστα Roger Waters.
Ο George Roger Waters γεννήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου του 1944 στο Great Bookham της Αγγλίας είχε από μικρός κλίση στην μουσική, καθώς τα πρώτα μουσικά κομμάτια που έγραψε αφορούσαν τον πατέρα του, που έχασε την ζωή του κατά την διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου πολέμου. Αργότερα στο κολέγιο γνώρισε τον Syd Barret με τον οποίο ξεκίνησαν να κινούνται λίγο πιο ενεργά πλέον στον χώρο της μουσικής. Το 1965 o Waters, o Barret και ο Nick Mason δημιουργούν τους Pink Floyd. To 1967 με την φυγή του Mason προτείνουν στον David Gilmour να πάρει την θέση του.
Αυτό ήταν. Από εκείνη την στιγμή και μέχρι το 1985 οι Pink Floyd γίνονται κάτι παραπάνω από ένα μουσικό συγκρότημα. Άλμπουμ και τραγούδια όπως το «The Wall», «The Final Cut», «The Dark Side of the Moon» γίνονται παγκόσμιες επιτυχίες και αλλάζουν την μορφή του ροκ με την μορφή που ο κόσμος το γνώριζε. Ο Waters είναι ο ιθύνων νους του συγκροτήματος, μιας και εκτός από το μπάσο, κάνει φωνητικά αλλά και γράφει τους στίχους των περισσότερων τραγουδιών.
Ο δύσκολος, εκρηκτικός χαρακτήρας του θα τον φέρει σε αντιπαράθεση με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας και αυτές οι εσωτερικές «συγκρούσεις» θα οδηγήσουν στην διάλυση των Floyd. O Τύπος, χρέωνε την άσχημη αυτή εξέλιξη στον Waters o οποίος κλείνοντας τα αυτιά του στις κακοπροαίρετες απόψεις ξεκίνησε (με όχι ιδιαίτερη επιτυχία) σόλο καριέρα με την γνωστή συνταγή... Ευφυέστατα μουσικά κομμάτια με έντονο το πολιτικό στοιχείο. Το "Leaving Beirut" καταφέρεται εμφανώς εναντίον του τότε προέδρου της Αμερικής George Bush, αλλά και του Πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας Τony Blair. Γνωστές επιτυχίες έγινα επίσης τα τραγούδια "Money" και "Wish You Were Here"...
Τα τελευταία χρόνια ο Roger Waters ασχολείται κυρίως με συναυλίες που έχουν ανθρωπιστικό και φιλανθρωπικό χαρακτήρα και προσπαθεί με τον δικό του μοναδικό τρόπο να περάσει στο κοινό του το μήνυμα πως εκτός από την σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού υπάρχει και η φωτεινή... Αυτή που κερδίζεται με μάχες, αγώνες και αντιδράσεις. Άλλωστε στην μέχρι τώρα σταδιοδρομία του ο Waters ήταν κρυστάλλινος, και ξεκάθαρος στις απόψεις και στις θέσεις του, πολιτικοποιημένος αλλά και συναισθηματικός, δυναμικός και ευφυής. Σαν τα παιδιά που ονειρεύονται ακόμα. «Remember a day before today, α day when you were young...»

Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Αφήστε το μήνυμα σας μετά το χαρακτηριστικό μπιπ...



Διαβάζοντας την είδηση πως αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 59 χρόνια από την κατασκευή του πρώτου τηλεφωνητή στα εργαστήρια Μπελ, το 1950, σκέφτηκα την αλλαγή που έφερε στην ζωή του ανθρώπου αυτό που λέμε προσωπικός τηλεφωνητής.
Μέχρι τότε οι λεγόμενες «χαμένες κλήσεις» ήταν πρακτικά και ουσιαστικά χαμένες και μάλιστα κάποιες από αυτές ήταν μεγίστης σημασίας για ανθρώπους με γοργό ρυθμό ζωής. Επαγγελματίες, γιατροί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, άνθρωποι με χαρακτηριστικά της άμεσης επικοινωνίας αντιμετώπιζαν προβλήματα στην καθημερινότητα τους, επειδή δεν ήταν στο σημείο που έπρεπε την κατάλληλή στιγμή.
Η εφεύρεση αυτή στο... σπίτι ουσιαστικά της επικοινωνίας (τα εργαστήρια που πήραν το όνομα του εφευρέτη του τηλεφώνου Γκράχαμ Μπελ) άνοιξε νέους δρόμους και διευκόλυνε πολύ την ζωή των ανθρώπων. Βέβαια συσκευές παρόμοιες με τηλεφωνητή είχαν κατασκευαστεί και νωρίτερα και δεν είχαν σκοπό όλες (πράγμα που συμβαίνει και σήμερα...) την επικοινωνία προς όφελος των ανθρώπων, με κύριο παράδειγμα την χρησιμοποίηση τους από τον Αδόλφο Χίτλερ κατά την διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου πολέμου. Ο Χίτλερ ο οποίος έδινε μεγάλη σημασία στον τομέα της προπαγάνδας και της παραπληροφόρησης και έχοντας κοντά του τους καλύτερους ασυρματιστές της Γερμανίας, ήταν πάντοτε ένα βήμα μπροστά από τους αντίπαλους τους χάρη στις συγκεκριμένες κατασκευές.
Αργότερα ο τηλεφωνητής πέρασε μια περίοδο πτώσης, καθώς με την χρήση των ασυρμάτων και των κινητών τηλεφώνων (πολύ αργότερα) οι περισσότεροι άνθρωποι «έκλειναν» τα κενά της ενημέρωσης τους. Πλέον όμως τα τελευταία χρόνια ο τηλεφωνητής έχει γίνει κάτι σαν μόδα... Περίεργα, αστεία μηνύματα, κάθε λογής λέξεις και φράσεις , έχουν πάρει την θέση των σοβαρών, κοφτών και πεπαλαιωμένων πια μηνυμάτων που δεν τραβάνε το ενδιαφέρον των... καλούμενων. Χαρακτηριστικές είναι επίσης και οι σκηνές με τηλεφωνητή σε αμέτρητες ταινίες σε όλο τον κόσμο...
Η Ελλάδα βέβαια δεν μπορούσε να μείνει πίσω σε αυτό το θέμα. Ως επικοινωνιακός λαός που είμαστε έχουμε σκαρφιστεί διάφορες ιδέες για να κάνουμε πιο... ελκυστικό τον τηλεφωνητή μας...
Τα πάντα όμως έχουν σαν βάση την επικοινωνία... Κάτι που θέλουμε να πούμε και δεν έχουμε την δύναμη να το κάνουμε απέναντι σε κάποιον άνθρωπο. Κάτι που θυμηθήκαμε ξαφνικά και θέλουμε να το συζητήσουμε... Απλά καθημερινά πράγματα, που αποτυπώνονται με τον πιο γλαφυρό τρόπο από την φωνή της Χαρούλας Αλεξίου...

"Πήρα εκατό φορές
για να μάθω αν ζεις
μου απάντησε που λες τηλεφωνητής.

Πήρα να σου πω φιλιά
με το φως σβηστό,
Ευτυχώς που είν' η δουλειά
και θα ξεχαστώ..."

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

Κασμίρ: O επίγειος παράδεισος διχάζει ακόμα...




Η αιτία του κακού βρίσκεται πίσω, στο μακρινό 1947 μετά την απομάκρυνση των Βρετανών. Από τότε μέχρι και σήμερα το ονειρικό Κασμίρ είναι πεδίο συγκρούσεων ανάμεσα σε Ινδίας και Πακιστάν. ..
Θαρρείς πως, αυτό το ασύλληπτης ομορφιάς τοπίο, που ξεπροβάλλει στην βόρεια πλευρά των Ιμαλάϊων (μεταξύ Πακιστάν και Θιβέτ) είναι ευλογημένο από τον Θεό. Ποτάμια με κρυστάλλινα νερά, βουνά με πυκνή βλάστηση και μια «μεταξένια» , απόκοσμη ομορφιά σε κάνουν να νομίζεις πως αυτή η τεράστια κοιλάδα είναι ένας επίγειος παράδεισος.. Στο Κασμίρ καλλιεργούνται ρύζι, καλαμπόκι, καπνός και άλλα δημητριακά, ενώ το κύριο εξαγώγιμο προϊόν του είναι η υφαντουργία μεταξωτών, μιας και εκεί εκτρέφονται μεταξοσκώληκες και πρόβατα. Οι κάτοικοι που ζουν και περιβάλλουν την περιοχή ξεπερνούν τα 11 εκατομμύρια.
Οι συγκρούσεις για το Κασμίρ ξεκίνησαν το 1947. Tο 1948 ο OHE έβγαλε απόφαση να γίνει δημοψήφισμα , απόφαση που βρήκε αντίθετες την Ινδία και το Πακιστάν που ερίζουν για τον επίγειο παράδεισο. Άλλοι δύο μεγάλοι πόλεμοι έγιναν από τότε ανάμεσα στις δύο χώρες. Tο Κασμίρ έφτασε να μοιραστεί στα δύο. Στο ινδικό κομμάτι βρίσκονται 8 εκατομμύρια άνθρωποι ενώ στο πακιστανικό 3 εκατομμύρια. Όλα αυτά τα χρόνια παρά την τυπική «παύση πυρός» από τις δύο πλευρές, οι συγκρούσεις μαίνονται ανά διαστήματα, με θύματα τους ίδιους τους ανθρώπους που ζουν στην περιοχή. Μάλιστα οι νεκροί υπολογίζονται σε χιλιάδες, ενώ είναι σίγουρο πως ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων είναι μεγαλύτερος του 1 εκατομμυρίου. Ο ΟΗΕ, σχεδόν όλες οι ανθρωπιστικές οργανώσεις προσπάθησαν, προσπαθούν να βάλουν τέλος σε αυτή την τραγωδία...
Η περίφημη ανεξαρτησία του Κασμίρ όμως, έχει γίνει σημαία στα χέρια των ανθρώπων που κινούν τα νήματα. Η Ιστορία έχει διδάξει πως όποιος «σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες»... Και στην συγκεκριμένη περίπτωση Ινδία και Πακιστάν αργά η γρήγορα θα το νιώσουν στο «πετσί» τους... Κάποια στιγμή οι λανθασμένες αποφάσεις τους θα γυρίσουν μπούμερανγκ. Θα νιώσουν σαν τον διψασμένο στην έρημο, σαν τον τυφλό που έχει χάσει το φως του, σαν τον δυστυχισμένο που δεν θα βρει ποτέ την ευτυχία... Άλλωστε υπάρχει χειρότερη τιμωρία από το να έχεις τον... Παράδεισο δίπλα σου, στα πόδια σου και να μην μπορείς να τον χαρείς...?

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

Κρύο από κρύο έχει.. διαφορά



«Γύρω στις 3 τη νύχτα ένας άντρας περπατάει στο δρόμο με τρεμάμενο βήμα. Σταματάει ένα περιπολικό και ο αστυφύλακας τον ρωτάει: Που πηγαίνετε τέτοια ώρα? Σε μια διάλεξη…. Μια διάλεξη στις 3 την νύχτα? Φυσικά... Και ποιος τη δίνει? Η γυναίκα μου…»
«Κρυάδες... « είπα φωναχτά στον κολλητό μου... «Τι κρυάδες ρε συ... Αν αυτό είναι κρυάδες κάτσε να ακούσεις το άλλο πού διάβασα σήμερα... Βρήκαν λέει το πιο ψυχρό μέρος του ηλιακού μας συστήματος...». «Έλαααα» του λέω εγώ με την έκπληξη να διαγράφεται στο πρόσωπο μου... «Ναι, ναι... Οι επιστήμονες, χάρη στον νέο σεληνιακό δορυφόρο κατέγραψαν στο νότιο πόλο της Σελήνης, βαθιά μέσα στους κρατήρες ένα σημείο που η θερμοκρασία (εδώ και χιλιάδες χρόνια) δεν ξεπερνάει του -240 βαθμούς κελσίου... Συγκεκριμένα πρόκειται για τους κρατήρες Φαουστίνι, Σουμέικερ, Χάγουορθ που είναι πάντοτε μέσα στο σκοτάδι.
«Κοίτα να δεις», αναφώνησα και αμέσως ο κολλητός μου συνέχισε... «Μάλιστα, όπως αναφέρουν οι ειδικοί το σημεία αυτά είναι πιο ψυχρά και από τον Πλούτωνα που θεωρούταν μέχρι τώρα το ψυχρότερο μέρος του ηλιακού μας συστήματος. Το σημαντικό όμως, όπως υποστηρίζουν οι επιστήμονες, είναι πως λόγω του πολικού ψύχους πρόκειται να κρατηθούν χρήσιμες πτητικές ουσίες, όπως το νερό και το μεθάνιο, οι οποίες έχουν εξαφανιστεί από το υπόλοιπο μέρος του φεγγαριού.»
Κοίταξα τον κολλητό μου με χαμηλωμένο βλέμμα και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να «μασάω περισσότερο και να μιλάω λιγότερο», καθώς η συγκεκριμένη είδηση με έκανε να καταλάβω πως κρύο από κρύο έχει διαφορά... Και στην περίπτωση μας μερικές εκατοντάδες δεκάδες βαθμούς κελσίου κάτω από το μηδέν...

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

ΝΙΚΟΣ ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΣ: Ο ΑΔΙΚΗΜΕΝΟΣ ΑΡΤΙΣΤΑΣ ΤΗΣ «ΣΤΡΟΓΓΥΛΗΣ ΘΕΑΣ»


by makdel

«Η τύχη συχνότατα κυριαρχεί των περιστάσεων»... Η σοφή ρήση του Αριστοτέλη ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση του Νίκου Λυμπερόπουλου, που ανακοίνωσε την πρόθεση του να μην τιμήσει ξανά την φανέλα με το εθνόσημο μετά από 67 συμμετοχές και 13 γκολ σε συνολική παρουσία 14 σχεδόν χρόνων στην Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου.

Μόνο ως φαινόμενο μπορεί να χαρακτηριστεί η πορεία του Μεσσήνιου άσσου . Ένας ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε για 12 χρόνια σε Παναθηναϊκό και ΑΕΚ και δεν κατέκτησε ούτε έναν ομαδικό τίτλο. Ακόμα και με την Εθνική ομάδα δεν ήταν στουs εκλεκτούς του Ότο Ρεχάγκελ στην μεγαλύτερη στιγμή του ελληνικού αθλητισμού, την κατάκτηση του Euro 2004. Οι επιτυχίες βέβαια σε προσωπικό επίπεδο δεν έλειψαν... Πρώτος σκόρερ στο Πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής το 2003 και 2007 και κορυφαίος παίχτης για εκείνη την χρονιά. Το 2008 πήρε μεταγραφή (αγωνίζεται ως σήμερα) στην γερμανική Άϊντραχτ Φρανκφούρτης.

Οι περιστάσεις όμως που ανέφερα στην αρχή του κειμένου μου, αφήνουν ως τώρα μια γλυκόπικρη γεύση. Από την μία, οι σπάνιας ομορφιάς, στιγμές που προσέφερε και προσφέρει στους φιλάθλους, από την άλλη η... παράδοξη ατυχία του στην συγκομιδή τίτλων.

Ένας «αρτίστας», ένα σπάνιο ποδοσφαιρικό ταλέντο, που λες και η τύχη ζήλεψε τα προσόντα και την λάμψη του και του στερεί ότι του αξίζει... Η μήπως όχι? Λένε πως για τους ανθρώπους που ασχολούνται με τον αθλητισμό δεν υπάρχει τίποτε σημαντικότερο από την υστεροφημία τους. Και ο Νίκος Λυμπερόπουλος δεν έχει λόγο να φοβάται για αυτή. Όσο για την άτυπη μονομαχία του με την τύχη έχει ακόμα την ευκαιρία να βγει κερδισμένος. Άλλωστε ξέρει και τον τρόπο. Μία ντρίμπλα, ένα σπάσιμο της μέσης και ξέφυγε...

Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009

Το πρόγραμμα ευθανασίας του Αδόλφου Χίτλερ

by makdel

"Ζωή που δεν έχει αξία..." Αυτό ήταν το μοτό του Αδόλφου Χίτλερ όταν αναφερόταν στο "ανεπιθύμητο" γιαυτόν ποσοστό πληθυσμού στην διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.

Το πρόγραμμα ευθανασίας Τ- 4 πήρε το όνομα του απο την υπηρεσία που ανέλαβε την εκτέλεση του και έδρευε στην οδο Tiergartenstrasse 4. "Εκτελεστικοί διευθυντές" του συγκεκριμένου προγράμματος ευγονικής ήταν ο Καρλ Μπούλερ, επικεφαλής της Καγκελαρίας και ο προσωπικός γιατρός του Χίτλερ, Καρλ Μπραντ. Συμμετοχή επίσης είχαν και οι Βέρνερ Χάιντε και Πάουλ Νίτσε.



Η βασική ιδέα της όλης διαδικασίας είχε σκοπό να διατηρήσει την "γενετική καθαρότητα" και την εξάλειψη ανθρώπων που θεωρούνταν πηρομελείς, ανάπηροι και παραμορφωμένοι ή έπασχαν απο διανοητικές ασθένειες. Στειρώσεις, ευθανασίες, απομάκρυνση μικρών παιδιών απο τις οικογένειες τους και εγκλεισμός τους σε ειδικα νοσοκομεία ήταν επίσης πολλά απο τα χαρακτηριστικά του προγράμματος.



Η προπαγάνδα με κύριο εκφραστή τον Γιόζεφ Γκαίμπελς έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εκτέλεση της όλης ιδέας. Αφίσες, ενημερώσεις μέσω ραδιοφώνου, ακόμα και αναλύσεις για πτώση της γερμανικής οικονομίας λόγω της ύπαρξης αυτών των ανθρώπων (!), ήταν καθημερινό φαινόμενο. Το συγκεκριμένο πρόγραμμα είχε συντελεστές μερικούς απο τους καλύτερους και αρτιότερους επιστήμονες της Γερμανίας. Ανάμεσα τους οι ψυχίατροι Βίλινγκερ, Ζένχεν, Φέρσουερ (ειδικευμένος στην ευγονική διδύμων) καθώς και ο "αρχίατρος του Θανάτου" Γίόζεφ Μένγκελε. Στα πειράματα συμπεριλαμβάνονταν στειρώσεις, διοχέυτεση μονοξειδίου του άνθρακα σε θαλάμους, ηλεκτροσόκ και πολλά άλλα , όλα στον...βωμό της "ανάπτυξης" της Ιατρικής όπως ευαγγελίζονταν οι υποστηρικτές του προγράμματος.



Υπολογίζεται οτι απο τα συγκεκριμένα πειράματα 200.000 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους, ενώ είναι σχεδόν σίγουρο πως ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων είναι πολυ μεγαλύτερος. Στις 3 Αυγούστου 1941 ο Επίσκοπος Κλέμεν Φαν Γκάλεν σε κύρηγμα του κατήγγειλε την πραγματική δράση του προγράμματος με συνέπεια να υπάρξει αναστολή του. Το 1942 το πρόγραμμα ξανάρχισε με περισσότερη προσοχή αυτη την φορά. Οι ευθανασίες συνεχίζονταν αλλα πλέον την θέση των αερίων πήραν οιυπερβολικές δόσεις φαρμάκων.



Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1949, οι εμπλεκόμενοι στο πρόγραμμα (όχι όλοι) προσήχθησαν σε δίκες και κάποιοι απο αυτούς καταδικάστηκαν σε θάνατο... Η Ιστορία μόλις είχε καταγράψει μια απο τις μεγαλύτερες θηριωδίες της ανθρωπότητας...


*πηγή :Βικίπαιδεία

Αναγνώστες

Page translation