Τρίτη 21 Ιουνίου 2016

Απ΄το αεροπλάνο...

Τι και αν πόνεσες, τι και αν έκλαψες, αν δεις τα πράγματα με καθαρή ματιά, 
όλα θα σου φανούν ασήμαντα μπροστά στα σημαντικά της ζωής.

Κι αν νιώθεις μόνος και δυστυχισμένος, παρωχημένος και αδειανός, 
καθάρισε την στάχτη απ τα μάτια σου και δες το φως πέρα από το σκοτάδι.

Γιατί μερικά ταξίδια δεν τελειώνουν ποτέ, γιατί όλα τα νομίσματα έχουν πάντα δύο όψεις...


Πολύ με πίκρανες ζωή
μακριά θα φύγω ένα πρωί
θ’ ανέβω σ’ ένα αεροπλάνο
να δω τον κόσμο από κει πάνω...

Όταν κοιτάς από ψηλά, μοιάζει η γη με ζωγραφιά
και συ την πήρες σοβαρά, και συ την πήρες σοβαρά...
 
Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα
μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι
το μεγαλύτερο ανάκτορο
μοιάζει μ’ ένα μικρούλι τόπι...

Κι όλοι αυτοί που σε πικράνανε
από ψηλά αν τους κοιτάξεις
θα σου φανούν τόσο ασήμαντοι
που στη στιγμή θα τούς ξεχάσεις...

 Στίχοι: Σώτια Τσώτου-Μουσική-Ερμηνεία: Κώστας Χατζής

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2016

Εχθρός του ανθρώπου ο... άνθρωπος

  Τρία γεγονότα. Η δολοφονία του 14χρονου από (κατά πάσα πιθανότητα) συνομήλικο του. Το μακελείο στο Ορλάντο σε μπαρ που σύχναζαν ομοφυλόφιλοι. Και τέλος, τα τρομακτικά επεισόδια και οι μάχες σώμα με σώμα από Άγγλους και Ρώσους χούλιγκανς στην Γαλλία, στα πλαίσια του Euro 2016.

 Δε μπορώ να καταλάβω. Ειλικρινά αδυνατώ να συνειδητοποιήσω τι γίνεται με μας. Με αυτή την φρικιαστική ράτσα των ανθρώπων. Και τα τρία γεγονότα με συγκλόνισαν. Ιδιαιτέρως τα δύο πρώτα. Ασύλληπτες τραγωδίες που το μυαλό μου δε μπορεί να τις επεξεργαστεί ακόμα και τώρα που γράφω αυτό το κείμενο.

 
 Διαβάζω δεξιά και αριστερά. Αναλύσεις. Γνώμες. Απόψεις. Καφριλίκια Όλα μαζί σε έναν αχταρμά μίσους και κριτικής. Φταίει η παιδεία που δίνουμε στα παιδιά μας. Οι Μουσουλμάνοι. Η αστυνομία. Το κράτος. Τα συμφέροντα. Όλοι και όλα φταίνε. Εκτός από  την αφεντιά μας. Άλλωστε τι σχέση έχουμε εμείς με τα παραπάνω γεγονότα?

 Δεν οπλίσαμε εμείς το χέρι του νεαρού που σκότωσε τον φίλο του κόβοντας του τον λαιμό. Ούτε γαζώσαμε εμείς με σφαίρες εκατοντάδες άτομα στο μπαρ του Ορλάντο. Και εννοείται δεν είμαστε στα γήπεδα της Γαλλίας και τα σπάμε και πλακωνόμαστε με άλλους οπαδούς. 
 Μήπως όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι? Μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε τις αξίες και την ζωή που κάνουμε ο καθένας ξεχωριστά? Μήπως πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως οποιαδήποτε πράξη  (καλή η κακή) γίνεται σε αυτό τον κόσμο επηρρεάζει ακόμα και τις πιό απλές καταστάσεις χωρις να το καταλαβαίνουμε?

 Όλα είναι αλληλένδετα. Όλα. Ο καθένας απο μας ξεχωριστά παίζει ρόλο (μικρό η μεγάλο δεν έχει σημασία) σε αυτό που ονομάζουμε καθημερινότητα και ζωή. Αναλογιστείτε απλά πως μπορεί ένα φωτεινό παράδειγμα (όπως λέμε και ξαναλέμε για ανθρώπους που όντως αξίζουν το όρο...),να επηρρεάσει εκαντοντάδες χιλιάδες κόσμο.
 Αναλογιστείτε τώρα και το αντίθετο. Πως ένα άσχημο γεγονός ή μια άσχημη πράξη μιάς ομάδας η ακόμη και ενός ανθρώπου, μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω σε μιά οικογένεια, ένα μικρό χωριό, μια μεγάλη πόλη, μια τεράστια χώρα και πάει λέγοντας.
 
 Αλλά έτσι είμαστε οι άνθρωποι και δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξουμε. Ότι θεωρούμε πως δεν μας ακουμπά, δεν μας ενδιαφέρει. Όταν το κακό με τον ένα η άλλο τρόπο χτυπήσει την πόρτα μας, τότε αρχίζουμε να καταριόμαστε θεούς και δαίμονες. 

 Τότε μόνο (και όχι πάντοτε...) κατανοούμε τα λάθη μας. Ειναι λυπηρό, τραγικό και πραγματικά αδιανόητο αυτό που συνέβη αυτές τις μέρες. Βαδίζουμε πλέον ολοταχώς προς τα πίσω.  Σε έναν...μεσαίωνα που δεν θα έχει ξαναυπάρξει όμοιος του.
 Τρέμω και να σκεφτώ μονάχα αυτά που θα ακολουθήσουν. Αυτή είναι η αλήθεια. Αν δεν γίνει κάτι, αν δε κάνουμε κάτι δραστικό ο καθένας για τον διπλανό του, για τις ζωές μας, η κατάσταση θα χειροτερεύει. Σε λίγο και να το θυμάστε, δε θα λειτουργούμε μόνο ως τέρατα, αλλά θα τους μοιάζουμε και στην όψη...



"Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά..."

Μάνος Χατζιδάκις

Τετάρτη 1 Ιουνίου 2016

Φαρμάκι τον έκανες τον καφέ...

 Ρε δεν είστε στα καλά σας εκεί στη Κουμουντούρου (που λέει και ένας φίλος). Που να το πω και ποιός να με πιστέψει. Ντάξει, το 24 τοις εκατό στο φουπουά να το καταπιώ... 

  Τον φόρο στην συνδρομητική τηλεόραση να το προσπεράσω, την αύξηση σε είδη πρώτης ανάγκης να το αντέξω, την μείωση μισθών και συντάξεων... την συνήθισα ήδη, αλλά όχι και τον καφέ ρε Αλέξη.Τι σόι cool είσαι ρε συ???

 Μα είναι δυνατόν? Ένα πράγμα έμεινε να μας θυμίζει ότι είμαστε Έλληνες (... αμέ ο καφές περικαλώ προς τι το μειδίαμα???) και βαλθήκατε να μας το πάρετε και αυτό. Τι ακρίβεια είναι αυτή ρε παιδίι μου. Γαμώ, εεε μπιπ τα φρεντοτσίνα μου δηλαδή μέσα. Καλοκαιράκι προ των πυλών (τι προ δηλαδή που μπήκε και μας τσουρουφλάει κιόλας) και πως θα την βγάλουμε χωρίς μπύρα και καφέ?? Μου λέτε?

 Οι μισοί από εμας θα κουτουλάμε μεταξύ μας τα πρωινά και οι άλλοι μισοί θα κουτουλάμε τα βράδια από την έλλειψη των παραπάνω αγαθών... 
 Δεν κοροιδεύω, μιλάω σοβαρά. Αυτό που παραδέχομαι όμως στην αρμάδα του Σύριζα και των λοιπών αντιπολιτευτικών δυνάμεων είναι η... φερεγγυότητα των λόγων τους. Ότι και να λένε, το εντελώς αντίθετο γίνεται. Έχουν πρόγραμμα τα παιδιά όχι αστεία. 

 Και σιγά δηλαδή που θα κάτσουν να σκάσουν με την πάρτη μας. Και τι έγινε δηλαδή που οι Γάλλοι... καίνε το Παρίσι και οι Βενεζουελανέζοι δεν έχουν να φάνε και κάνουν πλιάτσικο στα σούπερ μάρκετ?  Δεν μας ακουμπάνε αυτά. Εδώ δε μας ακούμπανε τα δικά μας. Και ποιον νοιάζει που οι συνταξιούχοι συνωστίζονται για ένα πιάτο φαί στα συσσίτια και οι νέοι μας μεταναστεύουν? Σιγά τα λάχανα, η μάλλον τα καρπούζια μιάς και είναι και φρούτο της εποχής.

Αυτό που θα πρέπει να καταλάβουμε ως Έλληνες που τιμούμε την ιστορία μας, είναι πως ο καφές είναι ένα αγαθό που κατακτήσαμε με αίμα, δάκρυα,ιδρώτα και... ζάχαρη (ενίοτε και ζαχαρίνη).

 Και πως οι παρελάσεις και τα χαιδευτικά επιφωνήματα (πριγκιπισσά μου, βασίλισσα μου, ζωή μου, ερωτά μου, μωρό μου, ξεκωλάκι μου, κερατούκλη μου, κλπ κλπ), είναι δεύτερη φύση μας, γιαυτό θα πρέπει να μην παραχωρήσουμε σπιθαμή από δαύτα και να βάζουμε τον κάθε... Φίλη στην θέση του.

 Άντε συγχύστηκα πάλι και είναι και αρχές του μήνα και έχω και τα γυναικεία πόδια να με περικυκλώνουν ολοένα και περισσότερο τώρα που σφίγγουν οι ζέστες και τι θα γίνει δε ξέρω. Πως θα βγει αυτό το καλοκαίρι απορία το έχω. Δε πάμε στον Άδωνι για καφέ λέω εγώ...

"Όπου κι αν πας θα 'σαι πάντα εδώ, θα 'χεις κλειδί και θ' ανοίγεις την πόρτα, 
όμως φοβάμαι μωρό μου μη φύγω εγώ, έλα να πάμε οι δυο μας μια βόλτα..."



Στίχοι-Μουσική: Στ. Κραουνάκης-Τραγούδι: Αλ. Πρωτοψάλτη


Υ.Γ. Καλό μήνα και καλό καλοκαίρι να έχουμε...

Αναγνώστες

Page translation