Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2016

Ελπίδας χάραμα...



Τέλος εποχής χαράζει,

γέλια παιδιών λάμπουν στο σκοτάδι.

Γέννα ελπίδας κυοφορείται...



Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 14ο επετειακό Συμπόσιο που διοργανώνει η Αριστέα (http://princess-airis.blogspot.gr/). Ένα Συμπόσιο που το έχω αγαπήσει από την αρχή και που με έχει βάλει στο τρυπάκι, σχεδόν πάντα, να μην διστάζω να δοκιμάζω κάτι διαφορετικό στον τρόπο γραφής μου. Ευχαριστώ την Αριστέα για την διόρθωση περί χαϊκού (ξέρει η ίδια...) και θερμά συγχαρητήρια στη νικήτρια αλλά και σε όλους και όλες που συμμετείχαν, είτε γράφοντας, είτε διαβάζοντας τα κείμενα. 

Είναι το τελευταίο κείμενο για το 2016 και χαίρομαι που είναι αυτό που... είναι. Για πολλούς συνανθρώπους μας αυτή η χρονιά ήταν δύσκολη ή ιδιαίτερη, για κάποιους είχε θετικό πρόσημο και για κάποιους άλλους δυσβάσταχτη... Το παραπάνω κείμενο αλλά και ο τίτλος είναι αφιερωμένο περισσότερο στους τελευταίους. Γιατί καλό θα είναι να θυμόμαστε, πως η ελπίδα κρατάει ασίγαστη την φλόγα μέσα μας μέχρι την τελευταία στιγμή. Μας δίνει δύναμη να σταθούμε όρθιοι, ξεπερνώντας ακόμα και τις μεγαλύτερες δυσκολίες. Ας πιστεύει λοιπόν ο καθένας μας σε ότι τον κρατάει δυνατό... Καλή Χρονιά με Υγεία για όλο τον κόσμο.





Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί που θα 'χει σβήσει το κερί στην καταιγίδα,
Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα...

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2016

Η πόλη που έψαχνε το γέλιο της...

  Ήταν από αυτές τις δύσκολες, χειμωνιάτικες μέρες. Το κρύο στους δρόμους ήταν τσουχτερό και ο αέρας λυσσομανούσε, θαρρεις και θα ξερίζωνε τα δέντρα της πόλης.  
Μεγάλες νιφάδες χιονιού έπεφταν ασυνάρτητα πάνω στα αυτοκίνητα και στα σπίτια και ένα λευκό πέπλο άρχιζε να τυλίγει τα πάντα. 

 Πλησίαζαν Χριστούγεννα και σε όλο τον πλανήτη οι ετοιμασίες έδιναν και έπαιρναν. Όχι όμως και σε αυτή την πόλη. Βλέπετε η Αγαπούπολη, αυτό ήταν το όνομα της, είχε εδώ και χρόνια χάσει το γέλιο της. Κανένας από τους κατοίκους της δεν χαμογελούσε. 
 Στα σούπερ μάρκετ, στους δρόμους, στα καφενεία, στα ζαχαροπλαστεία, στα κομμωτήρια, στο ταχυδρομείο και βεβαίως σε όλα τα σπίτια, ήταν όλοι αγέλαστοι και θλιμμένοι. Παιδιά, και μεγάλοι, γέροι και νέοι ήταν τόσο μουρτζούφληδες και θυμωμένοι και αυτός ήταν ο λόγος που κανένας επισκέπτης δεν έρχονταν πιά στην Αγαπούπολη.

 Δεν ήταν έτσι όμως η πόλη. Παλιά, και ειδικά την περίοδο των Χριστουγέννων, όλοι μα όλοι οι κάτοικοι, γιόρταζαν, πρόσφεραν δώρα ο ένας στον άλλο, πλημμύριζαν τους δρόμους τραγουδώντας, αγκάλιαζαν τον διπλανό τους και το κυριότερο, ήταν αγαπημένοι και χαμογελαστοί. 

 Ήταν πριν λίγα χρόνια, ένα φθινοπωρινό απόγευμα, όταν ξαφνικά άνευ ουσιαστικού λόγου και ουσίας, ξέσπασαν ταραχές στην όμορφη πόλη. Ένα ψέμα, μια υπόσχεση που δεν κρατήθηκε και κάποια οικονομικά προβλήματα, έκαναν τους κατοίκους της Αγαπούπολης να μισήσουν ο ένας τον άλλο. 

Κανένας πιά δεν γελούσε και όταν συναντιόντουσαν στον δρόμο, φίλοι, συγγενείς, γνωστοί, που μέχρι εκείνη την στιγμή αντάλλαζαν θερμές αγκαλιές και καλημέρες, γύριζαν απαξιωτικά το κεφάλι τους από την άλλη πλευρά. Θεωρούσαν βλέπετε πως τα πολλά πολλά και οι συναναστροφές δεν έκαναν καλό τόσα χρόνια...

Κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν κάποιους άλλους, τους κλέψανε,τους κοροϊδέψανε και έτσι η μόνη λύση ήταν να προχωρήσει ο καθένας μόνος του.  Αυτό αποφάσισαν σε μιά άτυπη συνέλευση στο Δημαρχείο, αυτό και έπραξαν...

Παρά αυτή την αντίδραση όμως, τα πράγματα στην Αγαπούπολη δεν καλυτέρεψαν. Το αντίθετο. Τα οικονομικά προβλήματα διογκώνονταν, οι κλεψιές και οι κοροϊδίες αυξάνονταν και μέσα σε όλα αυτά, δεν άκουγες πουθενά γέλιο. 

 Απλούστατα γιατί κανένας κάτοικος της πόλης δεν ήταν ευτυχισμένος. Διέκρινες μια θλίψη στα πρόσωπα των ανθρώπων. Τα παιδιά έκλαιγαν, οι γονείς δεν ένιωθαν τις ανάγκες τους και οι μεγαλύτεροι ηλικιωμένοι άνθρωποι, ήταν στο περιθώριο. Η δυστυχία... τύλιξε την μικρή πόλη και όλα έμοιαζαν γκρίζα και σκοτεινά. Ωσπού μια μέρα, έγινε το αναπάντεχο...

Μια μικρούλα, ένα κορίτσι με σοκολατί δέρμα και δυό υπέροχα καταγάλανα μάτια, η Χόουπ (Ελπίδα), τριγυρνούσε στους δρόμους χοροπηδώντας και τραγουδώντας. Μαζί της έσερνε και ένα κουτί και από πίσω της περπατούσαν με γοργό βήμα οι γονείς της. Ήταν ο κύριος και η κυρία Λοβ (Αγάπη). 

 Είχαν ένα μικρό ξύλινο σπιτάκι λίγο έξω από την Αγαπούπολη. Φτωχοί μεν, αλλά τόσο καλόκαρδοι άνθρωποι. Είχαν ουσιαστικά εκδιωχθεί σε εκείνο το σημείο, επειδή δεν άρεσε στους υπόλοιπους κατοίκους της πόλης το χρώμα του δέρματος τους... Αλλά τι κουβαλούσαν μέσα στα κουτιά που σέρνανε? 

 Ο αέρας σταμάτησε και το χιόνι έπεφτε πλέον απαλά. Το τραγούδι της μικρούλας Χόουπ, έκανε πολλούς από τους κατοίκους της Αγαπούπολης να κοιτάξουν μέσα από τα τζάμια των σπιτιών τους για να δουν τι συνέβαινε και κάποιους άλλους να βγουν στην αυλόπορτα τους. 
Αυτό που έβλεπαν, ήταν κάτι που δεν μπορούσε να ειπωθεί με λόγια. Η οικογένεια Λοβ είχε φτιάξει για όλες τις οικογένειες της Αγαπούπολης μικρά ψάθινα δωράκια που είχαν επάνω τους την εξής επιγραφή: "Το μόνο που χρειάζεσαι είναι Αγάπη...". Τα μοιράζανε σε κάθε σπιτικό της πόλης, παρά το τσουχτερό κρύο.

 Οι πιό πολλοί από τους σκληρούς και θυμωμένους ανθρώπους δάκρυσαν. Άλλοι αφησαν ένα βαθύ αναστεναγμό να βγει από μέσα τους. Οι  γυναίκες της Αγαπούπολης βγήκαν στον δρόμο και αγκάλιασαν την μικρή Χόουπ και τους γονείς της. Τα παιδιά έτρεχαν στους δρόμους και γελούσαν με την ψυχή τους.

 Ξαφνικά, λες και κάποιος άναψε τον διακόπτη και η Αγαπούπολη φωτίστηκε με ένα μεγάλο και λαμπερό χαμόγελο.Το γέλιο επέστρεψε στα χείλη των ανθρώπων, οι κακίες και οι μικροπρέπειες εξαφανίστηκαν μονομιάς και όλοι ζήσανε ευτυχισμένοι και αγαπημένοι. Γιατί τελικά αυτό που κατάλαβαν οι κάτοικοι της μικρής και πλέον ευτυχισμένης πόλης, είναι πως το νόημα και ο προορισμός του ανθρώπου, είναι να αγαπήσει και να αγαπηθεί...


Υ.Γ. Καλά Χριστούγεννα για όλους μας...


Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2016

Γιατί οι γυναίκες γλυκαίνουν τα Χριστούγεννα?

 Δε ξέρω γιατί, δε ξέρω πως, αλλά τα Χριστούγεννα είναι η περίοδος που περιτριγυριζόμαστε από γλυκά. Όλων των ειδών. Του κουταλιού, του ταψιού και πάει λέγοντας. Μέσα σε αυτά, τσουπ, να σου και οι γυναίκες.
 Εεεε γλυκά και γυναίκες έννοια ταυτόσημη. Απορία το΄χω όμως πως τα καταφέρνουν και γλυκαίνουν τα Χριστούγεννα. Τον υπόλοιπο χρόνο στην γκρίνια και με μούτρα μέχρι το πάτωμα και ξαφνικά το μοχθηρό τσιτάχ μεταμορφώνεται σε γλυκιά γατούλα. Πάντα με προυποθέσεις όμως....

Ποιες είναι αυτές? Σκέφτηκα τους λόγους, έστυψα το αντρικό μυαλό μου και κατέληξα...

1) Δώρα, δώρα, δώρα


 Ε ναι είναι η εποχή τους. Αν και για τις γυναίκες όλες οι εποχές έχουν το σχήμα του φιόγκου στο μυαλό τους.
 Δώρα μικρά (ακριβά να είναι και το μέγεθος δεν μετράει-στην μόνη περίπτωση που το μέγεθος δεν μετράει), δώρα μεγάλα και φανταχτερά, ρούχα, εσώρουχα, ταξίδια απ΄ όλα έχει ο μπαξές. 

 Τι και αν έχουμε οικονομική κρίση? Την προσωπική στη σχέση μας να γλιτώσουμε και έχει ο Θεός...

 Αυτή η προσμονή λοιπόν είναι που κάνει το σαρδόνιο χαμόγελο, αισθησιακό μειδίαμα και το θανατηφόρο βλέμμα το μετατρέπει σε λάγνες ματιές. Το νου σας όμως ε. Μη τυχόν και δεν κάνετε δώρο μαντράχαλοι. Γιατί μετά εύκολα έρχονται τα πάνω κάτω και τα αγγελούδια έσονται διαόλια...



2) Γιορτές ίσον πιθανότητα επισημοποίησης της σχέσης

 Έτσι πάει. Βρήκαμε παπά, να θάψουμε δυό-τρεις που λέει και ο θυμόσοφος λαός μας. "Δε μπορεί", σου λέει το πονηρό θηλυκό. "Τώρα τα Χριστούγεννα θα με γνωρίσει στους δικούς του. Ίσως μου κάνει και πρόταση για να αρραβωνιαστούμε ή ακόμα και να παντρευτούμε..." 

 Ντύνεται καλά, βάφεται ακόμη καλύτερα και αναμένει στο διάστημα των εορτών (είναι και πολλές οι ευκαιρίες πανάθεμα τες), να έρθει ο καλός της καβάλα πανω στο άλογο και την Άγια νύχτα των Χριστουγέννων ή της Πρωτοχρονιάς, ή των Φώτων, ή του Αγίου Νικολάου, ή  του Αϊ Γιαννιου (τελευταία ευκαιρία), να σκάσει μύτη με το μονόπετρο και να την κάνει βασίλλισα του. 

 Αν η πρόταση δε γίνει, αναμένουμε το Πάσχα. Και μέχρι τότε αγόραρε μου θα σε έχει στη νηστεία... Αααα, αφού την έχεις μάθει στις εκπλήξεις δε φταίει. Και οκ να συμφωνήσω πως δεν ήξερες. Δεν ρώταγες όμως?


3) Διαγωνισμός ομορφιάς


  Ενώ οι περισσότεροι άντρες γουστάρουμε τα Χριστούγεννα γιατί μας θυμίζουν την παιδική μας ηλικία και επειδή κραιπαλιάζουμε, οι γυναίκες το έχουν πάει ένα βήμα παραπάνω.

  Οι γιορτές είναι μαζί με όλα τα άλλα και ένας διαγωνισμός ματαιοδοξίας, εεεε ομορφιάς ήθελα να πω. Δηλαδή τι παραπάνω έχει η κακάσχημη γειτόνισσα από το μωρό μας το μπαμπάτσικο? Είναι μήπως πιό όμορφη?Ντύνεται καλύτερα? Η μήπως έχει πιό ωραία τακούνια του λόγου της? Όχι δα.

 Γιάυτό και τα κορίτσια μας τα δίνουν όλα. Ανανεώνονται στα κομμωτήρια, δοκιμάζουν όλα τα ρούχα που έχουν στην ντουλάπα τους και ακόμα και όταν κοιμούνται προσέχουν μη σπάσουν κανά νύχι η χαλάσουν το μαλλί. Και οι άντρες οι σκληροί μένουν με την απορία. Με άλλη γυναίκα ξυπνάνε το πρωί, με άλλη κοιμούνται το βράδυ, τρομάζουν να αναγνωρίσουν τa κορίτσια τους, αλλά τι να κάνεις, ας όψεται ο διαγωνισμός κάλλους (ενίοτε και με ένα λάμδα παρακαλώ)...

4) Δε... νιώθω ενοχές


 Παραφράζω το τραγούδι των Μπλε και σκεφτείτε την Θεοδόσία Τσάτσου να το λέει και να χλαπακιάζει γλυκά, γαλοπούλες και  βασιλόπιτες. Ε κάπως έτσι τα μωρά μας, που από την μία θέλουν να κρατήσουν την σιλούετα τους για να δείχνουν λαμπερές στα ρεβεγιόν και από την άλλη να τρώνε τον αγλέορα μιας και το... επιτάσσουν οι ημέρες.
 Σαν δε ντρεπομαστε λέω εγώ. Μου θυμίζει τον Παπά σε μιά ταινία με τον Σωτήρη Μουστάκα που είχε διπλή προσωπικότητα (οποία ομοιότης με την περίπτωση): "Ωωω κεφτεδάκια" λέει ο Πάτερ. "Μααα σήμερα είναι μέρα νηστείας", απαντάει ο Μουστάκας. "Μη σε νοιάζει θα τα βαφτίσω", συνεχίζει ο Πάτερ. "Εεε τι τα βαφτίσατε?" ρωτάει αποσβωλομένος ο Μουστάκας." Φασόλια!!!" λέει ο παπάς και τον αποτελειώνει...


 Περίπτωση τα φαγανά μωρά μας. Ντιπ για ντιπ ντροπή δεν έχουν. Τα φέρνουν όλα στα μέτρα τους και... κατεβάζουν αμάσητα όλα τα καλούδια των γιορτών. Καλά το λεγε η Μαλβίνα: "Απενοχοποιηθείτε μωρά μου..."


Υ.Γ. Τυχόν υπερβολές θέλουν να καταδείξουν τα προβλήματα και τίποτε παραπάνω. Λυπηθείτε με, μέρες που'ναι!χαχα! That's all folks!

Πέμπτη 1 Δεκεμβρίου 2016

Facebook vs blogging...

 Καλησπέρα, καλησπέρα. Μιά πολύ σύντομη κουβέντα που είχα διαδικτυακά με την Πέτρα- http://pistos-petra.blogspot.gr/, της οποία τον τρόπο γραφής και έκφρασης εκτιμώ ιδιαίτερα όλα αυτά τα χρόνια στον χώρο των blogs, με έβαλε σε σκέψεις τις οποίες δεν είχα κάνει πρωτύτερα.
  Ο λόγος ήταν μιά ερώτηση της σε μένα για την συνήθεια αρκετών bloggers (συμπεριλαμβανομένης και της... χάρης μου θα προσθέσω εγώ), να σχολιάζουν πιό συχνά στο facebook παρά στο εκάστοτε blog. Ασυναίσθητα σκέφτηκα δυό-τρία πράγματα τα οποία αναθεώρησα, σκέφτηκα,επεξεργάστηκα και τελικά κατέληξα σε κάποια συμπεράσματα.

 Γράφω σε αυτόν τον χώρο απο το 2009. Γενικότερα γράφω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου... Ξεκίνησα να γράφω γιατί λατρεύω αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας και εξωτερίκευσης των σκέψεων και των συναισθημάτων μου. Αυτό που κατάλαβα με το πέρασμα των χρόνων είναι πως ο χώρος των blogs δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μιά μικρογραφία της κοινωνίας μας. Το blogging σε όλες του τις εκφάνσεις περιέχει όλα εκείνα τα συστατικά που συναντάμε στην καθημερινότητα μας.

 Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται το φαινόμενο της σταδιακής απομάκρυνσης πολλών bloggers απο τον χώρο τους, αυτοθέλητα η μη, είτε λόγω κούρασης είτε λόγω έλλειψης χρόνου ή ακόμα και λόγω μείωσης τους ενδιαφέροντος τους γενικότερα για το blogging.Θεμιτό και δικό τους θέμα.
 Τα περισσότερα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επίσης, με κυριότερο το... αδηφάγο facebook, παίζουν τον ρόλο τους σε αυτό. Αυτό που πιστεύω όμως είναι πως ο καθένας από εμάς κάνει τις επιλογές του και αυτές οι επιλογές κρίνονται, επικρίνονται ή διακρίνονται.


 Είναι επίσης απολύτως ξεκάθαρο στο δικό μου μυαλό, πως αν δεν είχαμε έστω και ελάχιστα το ψώνιο της προβολής μέσα μας δεν θα γράφαμε με όνομα, επώνυμο (έστω και προσωνύμιο) και φωτογραφία αυτά που σκεφτόμαστε δημόσια.
 Θα παίρναμε ένα φύλλο χαρτί, θα πληκτρολογούσαμε πέντε λέξεις στον υπολογιστή και θα διαβάζαμε τα κείμενα μας βυθισμένοι στoν μοναχικό μας κόσμο, απελευθερωμένοι πλήρως και από τον επιπρόσθετο φόβο της δημόσιας έκθεσης. 

 Όχι ότι αυτό δεν γίνεται απο πολλούς, αλλά κατα βάση θεωρώ και πιστεύω πως όσοι και όσες έχουν προσωπικό ιστολόγιο το έχουν γιατί έχουν την ανάγκη, θέλουν, επιθυμούν να ταυτιστούν, να συναναστραφούν και να μεταδώσουν τις απόψεις τους σε άλλους ανθρώπους. Εννοείται πως το ιστολόγιο είναι για αυτούς, πέρα από ένα άρμα επικοινωνίας, μιά έκφραση ελευθερίας και ψυχολογικής ανάτασης.

  Στα πρώτα χρόνια της ενασχόλησης μου με το blog, οι αναγνώστες μου ήταν ελάχιστοι και θεωρώ πως η κύρια υπαιτιότητα για αυτό ήταν η μηδαμινή διαφήμιση του.

 Τον ρόλο αυτό έπαιξε, ευτυχώς για μένα, το facebook και λέω ευτυχώς όχι γιατί με ενδιαφέρει τόσο η ποσότητα αυτών που με διαβάζουν και διαβάζω, όσο η ποιότητα τους. Μέσω του blogging γνώρισα αξιόλογους ανθρώπους, συνεργάστηκα, γέλασα, συγκινήθηκα, προβληματίστηκα, διαφώνησα και ουσιαστικά επικοινώνησα, κάτι που για μένα είναι το σημαντικότερο πράγμα σε αυτό τον χώρο.

 Πιστεύω λοιπόν, πως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν είναι το λάθος. Ο τρόπος που θα χειριστούμε εμείς αυτό που παράγουμε είναι το σημαντικό. Το blogging δεν πρόκειται να εξαλειφθεί έστω και αν μόνο ένας blogger συνεχίσει να γράφει. Ακόμα και για την πάρτη του. Όσοι βρέθηκαν σε αυτό τον χώρο και δεν είχαν σκοπό την δημιουργική επικοινωνία, είτε τoυς απέβαλλε ο χώρος είτε την έκαναν μόνοι τους με... ελαφρά για "άλλες πολιτείες".

 Συνοψίζοντας τις σκέψεις μου και χωρις να θέλω να σας κουράσω παραπάνω, αυτή η κοινωνία, η κοινωνία μας, χρειάζεται την στήριξη όλων όσων αποτελούν μέρος της. 

 Ο καθένας με τον τρόπο του. Ποιήματα, αστεία κείμενα, πολιτικές απόψεις, προσωπικές εκμυστηρεύσεις, διαδικτυακοί διαγωνισμοί, οδοιπορικά ταξιδίων, χειροποίητες κατασκευές, αθλητισμός, έρωτας και ότιδήποτε άλλο μπορεί να έχει κάποιος στο μυαλό του, είναι ευπρόσδεκτο, αρκεί να είναι αληθινό, έντιμο και όχι επι σκοπού πονηρό η κουτοπόνηρο και κατινίστικο. 
 Όλες οι γνώμες και οι σκέψεις είναι ελεύθερες όπως ορίζει η έννοια του blogging. Αυτή είναι η θέση μου και ευχαριστώ και πάλι την Πέτρα γιατί, έστω και ασυναίσθητα, μου έδωσε την ευκαιρία να την καταθέσω. Σας φιλώ.


Υ.Γ. Και επειδή είναι πρωτομηνιά σας αφιερώνω παρακάτω και μιά κομματάρα.Καλό εορταστικό μήνα να έχουμε!



Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016

Ακόμα και οι τοίχοι έχουν... μιλιά Νο8

 Και λίγο πριν... εκπνεύσει ο Νοέμβρης και μπούμε στα... Δεκεμβριανά, με τσίτωσε το θετικό κορίτσι (λέγε με Κατερίνα -http://just-k-world.blogspot.gr/) και τσουπ, να σου πάλι οι λαλίστατοι τοίχοι που λένε, λένε, λένε και σταματημό δεν έχουν. 
 Συνθήματα φλογισμένα απο έρωτα, φράσεις πολιτικές με κοινωνικές προεκτάσεις (αυτή η γνώση μου δεν παλεύεται...), ατάκες έξυπνές και κλασσικές, λόγια απο στίχους τραγουδιών και πάει λέγοντας. Τι? Δεν με πιστεύετε? Για ρίξτε ένα βλέφαρο παρακάτω...

Γιώργο Μαρίνο... εσύ???










2-0 από τα αποδυτήρια...













Και ψεύτης και σαλιάρης...











Τι μυαλό, τι γνώσεις...












Η Μπρουκ τα φταίει όλα, αυτή η κάρχια...













Η εθνική μας... μοναξιά

Άραβας θέλω να γίνω και να ζω και με τις δύο...

Respect...  


Άουτς, αυτό πρέπει να πόνεσε...


Πωωω.... πόσο εγώ!       





















Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2016

Η Κόλαση, ο Παράδεισος και η άλλη οπτική...

 Ένας αρχαίος κινέζικος μύθος λέει ότι κάποιος μαθητής ρώτησε το δάσκαλό του: "Ποιά η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση?"

Ο δάσκαλος, του απάντησε: "Πολύ μικρή, αλλά ωστόσο με μεγάλες συνέπειες. Έλα να σου δείξω την Κόλαση".

 Μπήκαν σε ένα δωμάτιο όπου μια ομάδα ανθρώπων καθόταν γύρω από μία μεγάλη χύτρα με ρύζι. Όλοι ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι και καθένας είχε από ένα κουτάλι που το κρατούσε από την άκρη με προσοχή και έφτανε ως τη χύτρα. Κάθε κουτάλι, όμως, είχε τόσο μακρύ χερούλι, που δεν μπορούσαν να το φέρουν στο στόμα. Η απελπισία τους ήταν φοβερή.


 "Έλα", είπε ο δάσκαλος λίγο μετά. "Τώρα θα σου δείξω τον Παράδεισο". Μπήκαν σε ένα άλλο δωμάτιο, πανομοιότυπο με το πρώτο, υπήρχε η χύτρα του ρυζιού, η ομάδα των ανθρώπων, τα ίδια μακριά κουτάλια, όμως όλοι εκεί ήταν ευτυχισμένοι και χορτάτοι.

"Δεν καταλαβαίνω", είπε ο μαθητής. Γιατί είναι τόσο ευτυχισμένοι εδώ ενώ στο άλλο δωμάτιο είναι τόσο δυστυχισμένοι, τη στιγμή που όλα είναι ίδια?" 

"Δεν το κατάλαβες?" αποκρίθηκε και χαμογέλασε ο δάσκαλος. "Καθώς τα κουτάλια έχουν μακριά χερούλια και δεν μπορούν να φέρνουν το φαγητό στο στόμα τους, εδώ έμαθαν όλοι να ταΐζουν ο ένας τον άλλον..."

 Αυτός ο κινέζικος μύθος που έρχεται απο τα βάθη των αιώνων λοιπόν, καταδεικνύει, με τον πιό απόλυτο και απλοϊκό τρόπο την διαφορετικότητα στον τρόπο σκέψης των ανθρώπων. Τελικά είναι όλα θέμα οπτικής? Αλλάζει μιά κατάσταση αν προσπαθήσουμε να την δούμε υπό διαφορετικό πρίσμα?


 Αλλάζει θα έλεγα αν με ρωτούσαν. Όχι τόσο η κατάσταση όσο ο τρόπος που θα την αντιμετωπίσουμε. Που στην τελική αυτό θα παίξει τον σημαίνοντα ρόλο στην θετική η αρνητική έκβαση της.
 Εννοείται πως η σφαιρική αντιμετώπιση των όσων μας συμβαίνουν δεν είναι εύκολα εφαρμόσιμη. Ειδικά όταν στο σύνολο μας (ευτυχώς υπάρχουν εξαιρέσεις που κάνουν την διαφορά), λόγω της καθημερινότητας και της συνήθειας, έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε και να αντιμετωπίζουμε ότι μας συμβαίνει, με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Εκεί είναι το λάθος μας.

 Το πιό σημαντικό κομμάτι του παραπάνω μύθου όμως είναι η έννοια της αλληλεγγύης. Στις σύγχρονες, κατά το κοινώς λεγόμενο αλλά αναχρονιστικές κατ' εμέ, κοινωνίες που ζούμε, αυτή η έννοια δεν υφίσταται. 

 Τουλάχιστον όχι στον βαθμό που πρέπει, γα να μην είμαι και απόλυτος. Έχει χαθεί ο σεβασμός  και η αγάπη προς τον διπλανό μας. Η προσπάθεια να κάνουμε όσους ζουν κοντά μας ευτυχισμένους, κάτι που κατ΄επέκταση θα κάνει ευτυχισμένους και μας τους ίδιους.
 Εκεί νομίζω πως είναι το κλειδί. Ακόμη και τα πιό μεγάλα προβλήματα που θα μπορούσαν να παρουσιαστούν στο δρόμο μας, με μιάς μοιάζουν μικρά και διαχειρίσιμα αν έχουμε την βοήθεια των ανθρώπων που μας νοιάζονται, μας αγαπάνε και αποτελούν κομμάτι της καθημερινοτητας μας. 

Μήπως τελικά αυτή είναι ή... άλλη οπτική που αναζητούμε εναγωνίως?

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2016

Αυτός που σωπαίνει...

 Τὸ σούρουπο ἔχει πάντα τὴ θλίψη ἑνὸς ἀτέλειωτου χωρισμοῦ.
 Κι ἐγὼ ἔζησα σὲ νοικιασμένα δωμάτια μὲ τὶς σκοτεινὲς σκάλες τους ποὺ ὁδηγοῦνε ἄγνωστο ποῦ…

  Μὲ τὶς μεσόκοπες σπιτονοικοκυρὲς ποὺ ἀρνοῦνται, κλαῖνε λίγο κι ὕστερα ἐνδίδουν καὶ τ᾿ ἄλλο πρωί, ἀερίζουν τὸ σπίτι ἀπ᾿ τοὺς μεγάλους στεναγμούς.

 Στὰ παλαιικὰ κρεβάτια μὲ τὰ πόμολα στὶς τέσσερις ἄκρες
πλάγιασαν κι ὀνειρεύτηκαν πολλοὶ περαστικοὶ αὐτοῦ τοῦ κόσμου κι ὕστερα

ἀποκοιμήθηκαν γλυκεῖς κι ἀπληροφόρητοι σὰν τοὺς νεκροὺς στὰ παλιὰ κοιμητήρια...
 

Ὅμως ἐσὺ σωπαίνεις… Γιατί δὲ μιλᾷς; Πές μου! Γιατί ἤρθαμε ἐδῶ; Ἀπὸ ποῦ ἤρθαμε;
Κι αὐτὰ τὰ ἱερογλυφικὰ τῆς βροχῆς πάνω στὸ χῶμα;Τί θέλουν νὰ ποῦν;

Ὤ, ἂν μποροῦσες νὰ τὰ διαβάσεις!!! Ὅλα θὰ ἄλλαζαν…

Ὅταν τέλος, ὕστερα ἀπὸ χρόνια ξαναγύρισα… δὲ βρῆκα παρὰ τοὺς ἴδιους ἔρημους δρόμους, τὸ ἴδιο καπνοπωλεῖο στὴ γωνιά.
Κι ὁλόκληρο τὸ ἄγνωστο τὴν ὥρα ποὺ βραδιάζει…




Τάσος Λειβαδίτης



 

 Μουσική: Σταμάτης Σπανουδάκης

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2016

Leonard Cohen: Ο ποιητής των ψυχών...

 Μερικοί άνθρωποι έρχονται εδώ για να μας δείξουν τον δρόμο. Να δουν μέσα μας, να νιώσουν τις αγωνίες, τον πόνο, τις σκέψεις μας. Να τραγουδήσουν τον έρωτα και την μοναξιά, τον πόνο και το πάθος. 
 Και όταν και αυτοί "φεύγουν" απο την ζωή που τόσο αγάπησαν και τίμησαν, είναι σα να χάνουμε ένα ακόμη κομμάτι του εαυτού μας. 

 Απο χτες, η παγκόσμια μουσική σκηνή είναι φτωχότερη. Ο Καναδός τραγουδοποιός, ο ποιητής των ψυχών, ο υπέρμαχος του έρωτα και της αγάπης, Leonard Cohen δεν είναι πλέον μαζί μας. "Έφυγε" σε ηλικία 82 ετών και δήλωσε έτοιμος για τον θάνατο του ένα μήνα πριν: "Είμαι έτοιμος να πεθάνω. Ελπίζω να μην γίνει δύσκολα. Κάπου εδώ είναι το τέλος για μένα", είχε πει σε μια συνέντευξη του, ταλαιπωρημένος από την άσχημη κατάσταση της υγείας του.

 Μεγάλος λάτρης της Ελλάδας και του ελληνικού πολιτισμού, ήταν κάτοικος της Ύδρας για αρκετά χρόνια, γράφοντας μάλιστα εκεί αρκετά τραγούδια του που έγιναν επιτυχίες καθώς και μυθιστορήματα. 
 Στην Ύδρα γνώρισε και την Marianne του, μιά κοπέλα από τη Νορβηγία που αγάπησε πολύ, κάτι που φαίνεται και στο υπέροχο τραγούδι του "So long Marianne". 

Η Marianne Ihlen γνωρίστηκε με τον Cohen στην Ύδρα και από τότε ξεκίνησε μια σχέση απόλυτου έρωτα και για τους δύο. Τον Ιούλιο που μας πέρασε, η Ihlen άφησε την τελευταία της πνοή σε ηλικία 81 ετών και ο Cohen διαισθανόμενος το τέλος της, έστειλε το παρακάτω συγκινητικό γράμμα: "Να ξέρεις ότι είμαι τόσο κοντά  σου, πίσω σου, που αν απλώσεις το χέρι σου, νομίζω ότι μπορεί να φτάσεις το δικό μου. Και ξέρεις ότι πάντα σε αγαπούσα για την ομορφιά σου και τη σοφία σου, αλλά εγώ δεν χρειάζεται να πω τίποτα περισσότερο για αυτό, γιατί το ξέρεις. Αλλά τώρα, θέλω μόνο να σου ευχηθώ ένα πολύ καλό ταξίδι. Αντίο παλιά μου φίλη.  Ατελείωτη αγάπη, θα σε δω στο τέλος του δρόμου…"

Απο το απόλυτα ερωτικό "Dance me to the end of love", το σπαρακτικό "Bird on a wire", το μαγικό και πολυτραγουδισμένο "Hallelujah", το μυστικιστικό "A thousand kisses deep", ή το παθιασμένο "Suzanne", το "So long Marianne", το "I'm your man"  και δεκάδες άλλα τραγούδια του, ο Cohen εξέφραζε μέσα από αυτά την θέληση για έρωτα, την σαρκική επιθυμία και το πάθος, την μοναξιά, την λύπη, την αιώνια αγάπη. 

 Ήταν ένας καλλιτέχνης με την απόλυτη έννοια του όρου, ένας ονειροπόλος και ταυτόχρονα ιδιαίτερος άνθρωπος που είχε ανάγκη να αγαπηθεί όπως όλοι μας. Ήταν ο ταξιδευτής του έρωτα και της αγάπης. 
 Κάπου διάβασα ότι ήταν ο ποιητής των ψυχών. Κάπου αλλού, ότι ήταν ο οραματιστής της αγάπης. Αυτό που ξέρω είναι ένα. Αν κάποια λόγια μου έρχονται στο μυαλό από σήμερα το πρωί που διάβασα την είδηση του θανάτου του είναι αυτά του Νίκου Καββαδία: "Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής των μακρισμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές, χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων..." 

So long Leonard...


Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2016

Αλέκος Αλεξανδράκης: Ένας παράξενος, ωραίος ταξιδιώτης...

 Ήταν από αυτούς τους άντρες που τα συνδύαζαν όλα. Παρουσιαστικό, μυαλό, σοβαρότητα, εκλεπτυσμένο χιούμορ, δυναμική. 
 Εξαίρετος ηθοποιός, ιδιαίτερος άνθρωπος, ένας σταρ... αντιστάρ στην "χρυσή" εποχή του ελληνικού κινηματογράφου, ήταν αυτό που λέμε μια κατηγορία μόνος του. Με κύρια χαρακτηριστικά την στιβαρή φωνή και την εμφάνιση ζεν πρεμιέ, έμεινε στην ιστορία ώς ένας εκ των μεγαλυτέρων ελλήνων ηθοποιών. 
 Ο Αλέκος Αλεξανδράκης ήταν ένας παράξενος ταξιδιώτης σε αυτόν τον αδηφάγο χώρο του θεάματος. Η μάλλον για να το διορθώσω, ένας παράξενος, ωραίος ταξιδιώτης...

 Ελπιδοφόρο ξεκίνημα

 Γεννημένος στις 27 Νοεμβρίου του 1928 στην Αθήνα, φοίτησε στο σχολείο του Ελβετού καθηγητή Κάρολου Μπερζαν. Παράλληλα με το σχολείο ξεκίνησε να ασχολείται με την ξιφασκία και στην ηλικία των 15 ετών έγινε μέλος της εθνικής ομάδας. 

 Πολυπράγμων καθώς ήταν, μπήκε την επόμενη χρονιά στν Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, ενώ η μεγάλη του επιθυμία ήταν να σπουδάσει κινηματογραφική σκηνοθεσία στην Αμερική.
 Όλα αυτά όμως πέρασαν σε δεύτερη μοίρα την ημέρα που παρακολούθησε την Έλλη Λαμπέτη σε μιά παράσταση του Κάρολου Κουν. Όπως αναφέρει η Βικιπαίδεια, ο φίλος του, ηθοποιός Νίκος Καζής τον προτρέπει να παρακολουθήσει μαθήματα στη δραματική σχολή του εθνικού θεάτρου. Οπερ και εγένετο. 
 Ο Δημήτρης Χορν διαβλέπει στον Αλεξανδράκη τον επόμενο ζεν πρεμιέ του ελληνικού κινηματογράφου και η Κατερίνα Ανδρεάδη του δίνει πρωταγωνιστικό ρόλο στην "Φθινοπωρινή Παλίρροια". Στις 9 Ιουλίου 1949, κάνει το ντεμπούτο του στο θέατρο αφήνοντας πολύ καλές εντυπώσεις. Μια μεγάλη καριέρα ανοίγεται μπροστά του...

Τεράστια καριέρα...

 Ο "Μίδας" του ελληνικού κινηματογράφου, Φιλοποίμην Φίνος του κάνει πρόταση συνεργασίας. Πρώτη ταινία το 1949. "Δυό κόσμοι", με σκηνοθέτη τον Γρηγόρη Γρηγορίου. Ακολούθησαν τεράστιες επιτυχίες σε θέατρο και μεγαλη οθόνη. Θιασάρχης και πρωταγωνιστής, ένα ατόφιο ταλέντο υποκριτικής και σκηνοθεσίας.

 Ιδιαίτερα αγαπητός στο γυνακείο κοινό. Έπαιξε σε παραπάνω απο 75 ταινίες, ανάμεσα στις οποίες "Ο βαφτιστικός", "Στέλλα", "Το νησί των γενναίων", "Δεσποινίς Διευθυντής", "Δάκρυα για την Ηλέκτρα", "Όμορφες μέρες", "Η κόμισσα της Κέρκυρας", "Η Μαρία της σιωπής", "Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο" και πολλές άλλες ακόμα με τεράστια επιτυχία.
 Συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής. Μελίνα Μερκούρη, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Τζένη Καρέζη, Μάρω Κοντού, Ζωή Λάσκαρη, Μάνος Κατράκης, Γιώργος Φούντας, Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, Ρένα Βλαχοπούλου, Αλέκος Τζανετάκος, Λίλη Παπαγιάννη, Μίμης Φωτόπουλος, Βασίλης Αυλωνίτης, και Νίκος Ρίζος, ήταν μερικά από αυτά.

 Κορυφαία του στιγμή η ταινία "Συνοικία το όνειρο" το 1961. Και σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής. Σταθμός στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου. Μια ταινία που προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων, λογοκρίθηκε αλλά αγαπήθηκε όσο λίγες.

 Στο θέατρο πρωταγωνίστησε και σκηνοθέτησε μερικά από τα μεγαλύτερα έργα του παγκοσμίου ρεπερτορίου. "Ταξίδι της μέρας μέσα στην νύχτα", "Ήταν όλοι τους παιδιά μου", "Μαντάμ Μπάτερφλαϊ","Η γυναίκα με τα μαύρα", "Τέσσερα δωμάτια με κήπο", "Έγκλημα και τιμωρία", "Τα μεγάλα χρόνια" και δεκάδες άλλα που μείνανε στην ιστορία για την άρτια παρουσίαση τους και αυτό το κάτι που προσέδιδε ο Αλεξανδράκης με το παίξιμο και την σκηνοθεσία του.

Μεγάλοι έρωτες και επιτυχίες 

 Ο Αλέκος Αλεξανδράκης ήταν μεγάλος γόης. Γνωστό. Από τους μεγαλύτερους της εποχής του και όχι μόνο. Μεταξύ άλλων είχε σχέση με την Έλλη Λαμπέτη, ενώ παντρεύτηκε πρώτη φορά την Μαρτζ Βάλβη που γνώρισε στο Σουδάν. 
 Χωρίζει και παντρεύεται έπειτα από τρια χρόνια την Γαλλίδα Κλοντ Σαμπαντού, ενώ ξανά μετά από το ίδιο χρονικό διάστημα ξαναχωρίζει, για να παντρευτεί εκ νέου, τρίτη φορά το 1956, την Αλίκη Γεωργούλη. 
 Το 1961 παντρεύεται τέταρτη και τελευταία φορά την Ελβετή  Βερένα Γκάουερ με την οποία στα πέντε χρόνια έγγαμου βίου αποκτά δύο παιδιά. Η πιό σημαντική γυναίκα της ζωής του όμως και αυτή που αγάπησε περισσότερο ήταν η ηθοποιός Νόνικα Γαληνέα. Την γνωρίζει το 1969 και μέχρι το τέλος της ζωής του ζει μαζί της έναν παράφορο, δυνατό και μεγάλο έρωτα. Δεν παντρεύονται ποτέ αλλά ζουν σαν... παντρεμένοι.

Φινάλε...

 Το 1972 πρωταγωνιστεί στην μικρή οθόνη σε μιά σειρά που άφησε εποχή."Ο παράξενος ταξιδιώτης" έπαιξε 176 επεισόδια στην τότε ΕΙΡΤ και σημείωσε τεράστια επιτυχία. Το 1976 πρωταγωνιστεί στον "Γιούγκερμαν" και απο εκεί και ύστερα περιορίζεται σε κάποιες εμφανίσεις σε σειρές όπως το "Τμήμα Ηθών", "Ο Χαρτοπαίχτης", "Ξενοδοχείο Αμόρε",  "Ανατομία ενός Εγκλήματος", "Οι Δικηγόροι της Αθήνας" και μερικές ακόμα που ήταν και το κύκνειο άσμα του ως ηθοποιός. 

 Στις 8 Νοεμβρίου (σαν σήμερα) του 2005 αφήνει την τελευταία του πνοή χτυπημένος από τον καρκίνο. Στο ενδιάμεσο τιμάται από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο με τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής, ενώ παράλληλα δίδασκει υποκριτική στο εργαστήρι του Βασίλη Διαμαντόπουλου.

 Μέχρι και τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Αλεξανδράκης παρέμενε ένας υπηρέτης του θεάτρου και λάτρης του ωραίου φύλου. 

 Για κάποιους ήταν ο Βασίλι Κάρλοβιτς Γιούγκερμαν στην ομώνυμη σειρά, για άλλους ο Αλέξης Αρσένης από τον "Παράξενο ταξιδιώτη". Για τις γυναίκες ήταν ο αιώνιος γόης που σαγήνευε, με αυτή την σοβαρή και απόμακρη γοητεία που εξέπεμπε και τον έκανε ακαταμάχητο.
 Στην πραγματικότητα ο Αλέκος Αλεξανδράκης ήταν ένας άνθρωπος που έζησε με πάθος, απλότητα και τόλμη το ταξίδι της ζωής του. Σα να ήταν θαρρείς, η φράση του Γάλλου συγγραφέα  Άλφρεντ Ντε Βινύ: "Είναι πάντα απλή η ιστορία μιάς παθιασμένης καρδιάς..."

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2016

Τρέλανε μας ρε Νοέμβρη...

 Νοέμβρης το λοιπόν και όπως έλεγε ο Nat King Cole.. Autumn Leaves. Το Φθινόπωρο φεύγει, την κάνει σιγά σιγά με... ελαφρά.
 Δε ξέρω γιατί, δε ξέρω που, δε ξέρω πότε, αλλά αυτά τα φθινόπωρα πάντα μας αφήνουν μιά γλυκόπικρη γεύση ρε παιδί μου... 

Λίγο η κατάθλιψη μετά τα καλοκαιρινά μπάνια του λαού, λίγο το ξεφούρνισμα νέων φοροκαταιγίδων, λίγο η αλλαγή της ώρας, λίγο το ένα πολύ το άλλο, εύκολα χάνεις την μπάλα...

 Οι επικουρικές κουτσουρεμένες, ο Ομπάμα μας θυμήθηκε στα πολιτικά στερνά του και μάλιστα εν μέσω Πολυτεχνείου, ο Τραμπ με την Χίλαρι συνεχίζουν να συναγωνίζονται στο ποιός θα πει περισσότερες... μαλακίες (συγγνώμη κυρίες μου έπρεπε να το γράψω), η Πανάγια Εκκλησία μας αγριεύει και το επίδομα θέρμανσης last year και oh my dear...
 Αααα μην ξεχαστώ,  συντάξεις χηρείας για να... κλαις τον μακαρίτη, ο μεγάλος σεισμός ολοένα και πλησιάζει (προμηθευτείτε μακαρόνια, κονσέρβες, τσοντοπεριοδικά και espresso) και κάπως έτσι με όλα αυτά νιώθω σα να ζούμε τις ίδιες και τις ίδιες καταστάσεις κάθε μήνα. 

 Κάτι να μας συνταράξει, να αλλάξει τον κόσμο μας, να διαλύσει το σύννεφο μουροχαβλίασης  (πωπω τι άσχημη λέξηηη)  που αιωρείται πάνω από τα αδειανά και κουρασμένα μυαλά μας υπάρχει?
 Ευτυχώς σε κανά μήνα μπαίνουμε σε mood Χριστουγέννων και όσο να΄ναι θα φάμε κανά μελομακάρονο, θα πάρουμε μάτι καμιά sexy Αγιοβασιλίτσα και θα γουστάρουμε τρόπον τινά... 

 Αυτό που πάντως με εκπλήσσει, είναι η  διάθεση ασανσερ που μας διακρίνει ως λαό.  Φάση ολίγον έγκυος και Καλο Παράδεισο να έχει (λες και υπάρχει κακός παράδεισος), τουτέστιν τρέλα, παράνοια και όλα τα συναφή και αδηφάγα. Δε ξέρεις από που να την πιάσεις και που να την αφήσεις. 
 Μπερδεway κατάσταση σας λέω, ή αλλιώς La καταστασιόν tres απελπιστικ που λέει και το σύνθημα του τοίχου. Τι να πω, το γνωστο μόνο: Τα δέοντα στην κερία μαμά σας...


Υ.Γ. Καλό μήνα αγάπες μου!


Αναγνώστες

Page translation