Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

Τουρλουμπούκι με ολίγον από μαντάρα...

 Η οργανωτικότητα ήταν πάντα ένα χαρακτηριστικό του εαυτού μου. Όχι πάντα, αλλά κυρίως στην εργασία μου, σε κάποιες προσωπικές μου στιγμές και εν γένει στη ζωή μου είχε και έχει σημαντικό ρόλο.  
 Τι γίνεται όμως όταν στη σημερινή εποχή του ότι να΄ναι είμαστε και μεις χύμα, ανοργάνωτοι και φλου???

 Ο Ζαν Πωλ Σατρ είχε πει κάτι που όταν το σκέφτομαι πάντα με βάζει σε σκέψεις. "Ο άνθρωπος είναο απόλυτα ελεύθερος και γιάυτό είναι απόλυτα υπεύθυνος."  Ακόμα και οι απερίσκεπτοι άνθρωποι φαντάζομαι ότι συμφωνούν με το παραπάνω γνωμικό. Το ρίσκο, το ξαφνικό, το χωρίς πολλές σκέψεις, είναι αυτό που όντως αλλάζει τα δεδομένα. Η οργάνωση, η προετοιμασία, η  προνοητικότητα σε συνδυασμό πάντα με την γνώση όμως, είναι η βάση για να έχουμε επιτυχία σε ότι κάνουμε. Το κυριότερο? 

 Οι άνθρωποι που λειτουργούν πάντα χωρίς σχέδιο, χωρίς να σταθμίζουν τις καταστάσεις στις περισσότερες των περιπτώσεων "καπελώνονται"  αργότερα από αυτές. Φανταστείτε δε, ότι άνθρωποι που δεν έχουμ μέσα τους την αίσθηση της οργάνωσης λειτουργούν ως δυνάστες έναντι των άλλων ανθρώπων που λειτουργουν διαφορετικά
  Για να σας δώσω πληρως να καταλάβετε τι λέω, εννοείται πως δεν είμαι ούτε με την πλευρά εκείνων που έχουν βασίσει στην ζωή τους στην απόλυτη λεπτομέρεια. Ούτε αυτό είναι φυσιολογικό. Αυτό μάλιστα είναι τουλάχιστον αστείο αν σκεφτούμε πως υπάρχουν και οι αστάθμητοι παράγοντες που επηρρεάζουν τις ζωές μας.

 Σκεφτείτε όμως πόσες εύκαιρίες μπορούμε να εκμεταλευτούμε αν είμαστε οργανωτικοί και προνοητικοί στη σημερινή εποχή. Πολύς κόσμος, υιοθετώντας την λογική της μάζας, έχει χαλαρώσει, αφήνει για αύριο ότι μπορεί να κάνει σήμερα, φρενάρει καταστάσεις, χωρίς να σκεφτεί ότι αν λειτουργήσει διαφορετικά θα βελτιωσει την εικόνα του στους κύκλους που συναναστρέφεται, θα έχει περισσότερες πιθναότητες να του δοθεί μια ευκαιρία για δουλειά,προτεραιότητα για μια σχέση συναισθηματική , φιλική, ερωτική και πάει λέγοντας.


 Ολοκληρώνοντας πιστεύω πως στη σημερινη εποχή του ότι ναναι αν είμαστε και εμείς έτσι αφαιρούμε από τον εαυτό μας την δυνατότητα να αρπάξουμε ευκαιρίες, να αλλάξουμε καταστάσεις και ουσιαστικά να δημιουργήσουμε την ζωή που θέλουμε και μας αξίζει...
 Ναι, το ρίσκο και οι ξαφνικές αποφάσεις βοηθάνε. Το καλώς εννοούμενο θράσος και θάρρος άλωστε πάντα είχε τα χαρακτηριστικά πυο οδηγούσαν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Αλλά μια εικόνα ενός ανθρώπου στιβαρού, σκεπτόμενου και προνοητικού ανοίγει πιο εύκολα τους δρόμους που οδηγούν στην  λεοφώρο της προσωπικής ευτυχίας. Αφήστε που υπερκαλύπτει τις όποιες αδυναμίες μας...

Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

Άνοιξε αυτό το κουτί...

Καλησπέρα, καλησπερα. Απόψε το κείμενο είναι πριβέ... Για λίγους και για πολλούς... Για αυτούς που νιώθουν παιδιά και για αυτούς που θέλουν να νιώσουν ξανά...

Οι εικόνες έπαιζαν σημαντικό ρόλο πάντοτε για μένα...Και τα παραμύθια...Αλλά και οι παιδικές σειρές που μεγαλώσαμε...Εμείς...Με τα σημάδια να έχουνε μείνει στα πόδια μας ως αποτύπωμα μιας άλλης εποχής εκεί στους χωμάτινους δρόμους που παίζαμε...Με απίθανες ιδέες που δημιουργούσε η καλπάζουσα φαντασία μας και μας έκανε να ζωγραφίζουμε με κιμωλία ή πέτρες στον δρόμο σχέδια για ένα σωρό παιχνίδια...Εμείς... Που μεγαλώσαμε και δεν θέλουμε να βάλουμε... μυαλό!

 Εμείς...  Που τρέχει ακόμα ο νους μας στους φίλους που βρισκόμασταν χωρίς κάποιο ραντεβού και χωρίς να επικοινωνούμε μέσω του υπολογιστη, ή του κινητού στον δρόμο.. Εκεί... Στη μικρή μας γετονιά... Να σας θυμίσω λίγο τα παλιά???



1. Είναι μία, μόνο μια η ονειρεμένη φρουτοποία...


 2. Θάντερ, θάντερ, θάντερκατς... Χόουυυυυυυυυυυυυ


 3. Να τη και η Κάντυ Κάντυ...
 
                                                            4. Σινεμά... Ο Παράδεισος 
 


     5. Άνοιξε αυτό το κουτί...
                
       
                                                                                                 
 6. Θυμάσττε τα σφυρίγματα...?




7. Κορίτσια... η Μανίνα!

                                    
                                                           
                                                 8. Αστυνόμος, Σαϊνης, Αστυνόμος Σαϊνης...
 


9. Bibi-Bo...


10. Κι εσείς αν είστε καλά παιδάκια, σίγουρα θα συναντήσετε κάποια μέρα τα στρουμφάκια...




11. Η πρώτη κονσόλα που αγαπήσαμε...

 
  12. Οι σκληροί Τζι Αϊ Τζο...





13. Φτου και βγαίνω...
          
        14. Κασετίνα Τομ και Τζέρυ...



15. Ώρα για μήλα...





      16. Άγρια... νιάτα



17. Υπερατού!


         18. Μινιόν... 



19. Τι και τι...

Τετάρτη 14 Αυγούστου 2013

Στη Δερύνεια της λήθης...

 Τέτοιες μέρες, παραμονή της Παναγίας που γιορτάζεται ευλαβικά σε κάθε σημείο της χώρας μας, το μυαλό μου τριγυρίζει αλλού. Πιο μακριά, για μια ιστορία που τα χαρακτηριστικά της κρύβουν το σπαραγμό και την θυσία ενός λαού που δεν ξεχνά αλλά ξεχνιέται...

 Ήταν 11 Αυγούστου του 1996 και γω όντας 14 ετών παρακολουθούσα στην τηλεόραση κατι που δεν μπορούσε να χωρέσει στο εφηβικό μου μυαλό...  Όπως αναφέρει  η Βικιπαιδεία ,επτά χιλιάδες μοτοσικλετιστές θα πραγματοποιούσαν την αντικατοχική πορεία προς την Kερύνεια.
 Η Τουρκική κατοχική δύναμη απειλούσε ότι θα άνοιγε πυρ και αυτό ανησυχούσε τις αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας. Aπό την 1η Aυγούστου η πορεία απασχολούσε το Eθνικό Συμβούλιο και τα άλλα σώματα της κυβέρνησης. Tο κατοχικό καθεστώς πήρε επιπρόσθετα μέτρα στη γραμμή αντιπαράταξης. Παράλληλα, είχαν δοθεί εντολές να πυροβολούνται όσοι επιχειρούσαν να περάσουν στα κατεχόμενα.
 Oι μοτοσικλετιστές αρχικά φαίνονταν αποφασισμένοι να πραγματοποιήσουν την πορεία και να φθάσουν τελικά στην Kερύνεια, προβάλλοντας παράλληλα τη θέση ότι δεν είχαν πρόθεση να συγκρουστούν ούτε με την Aστυνομία, αλλά ούτε και με τα Hνωμένα Έθνη και ότι η πορεία τους ήταν ειρηνική. Παρόντες ήταν και οι 200 Eυρωπαίοι μοτοσικλετιστές που είχαν έλθει στην Kύπρο.   
Ωστόσο, μετά από συνάντηση που είχε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Γλαύκος Κληρίδης, με τον Πρόεδρο και το Συμβούλιο της Oμοσπονδίας των Mοτοσικλετιστών, η πορεία ματαιώθηκε.

 Όπως δήλωσε ο πρόεδρος της ομοσπονδίας, Γιώργος Xατζηκώστας, σύμφωνα με ό,τι του είχε αναφέρει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η Κύπρος ετίθετο σε κίνδυνο με προέλαση των Tούρκων. Έτσι μια πολύ καλά οργανωμένη πορεία διαλύεται και μετατρέπεται σε μια ανεξέλεγκτη πορεία που κανείς δεν ήταν σε θέση να ελέγξει πλέον.

H κατάσταση ξέφυγε από τα οργανωμένα πλαίσια. Oι μοτοσικλετιστές άρχισαν να κινούνται προς διάφορες κατευθύνσεις. Tα πρώτα μικροεπεισόδια σημειώθηκαν στο ΣOΠAZ, στη Λευκωσία. Oι διαδηλωτές πέρασαν στη νεκρή ζώνη. Oι κατοχικές δυνάμεις άναψαν φωτιά για να τους απομακρύνουν.  Στη Δερύνεια η κατάσταση ήταν χειρότερη, αφού άρχισαν οι συγκρούσεις για να εξελιχθούν στη συνέχεια σε δραματικές. Mοτοσικλετιστές και άλλοι διαδηλωτές βρέθηκαν αντιμέτωποι με τους ένοπλες στρατιώτες της κατοχικής δύναμης αλλά και οργανωμένους Τούρκους και Τουρκοκύπριους αντιδιαδηλωτές που περιελάμβαναν και οργανωμένες ομάδες των γκρίζων λύκων.

O Tάσος Iσαάκ, στην προσπάθεια του να βοηθήσει έναν άλλον Eλληνοκύπριο, τον οποίο κτυπούσαν οι Tούρκοι, δέχθηκε επίθεση και έπεσε στο χώμα. Γύρω του μαζεύτηκε μεγάλος αριθμός Τούρκων και Τουρκοκύπριων αντιδιαδηλωτών καθώς και μέλη της λεγόμενης αστυνομίας του ψευδοκράτους και άρχισαν να τον κτυπούν επανειλημμένα με πέτρες, ρόπαλα, λοστούς.

  Mέλη της Eιρηνευτικής Δύναμης παρακολουθούσαν αμέτοχοι. Tον κτυπούσαν και τον κλοτσούσαν στο κεφάλι μέχρι που ο Tάσος Iσαάκ άφησε την τελευταία του πνοή, λίγα μέτρα μακριά από την πολυαγαπημένη του Aμμόχωστο...
 Τρεις μέρες αργότερα την ημέρα της κηδείας του Iσαάκ, στις 14 Αυγούστου 1996, ημέρα μνήμης της κατάληψης της Aμμοχώστου, μία ομάδα από διαδηλωτές κατευθύνθηκαν προς το οδόφραγμα της Δερύνειας για να εναποθέσουν στεφάνια και λουλούδια στο χώρο της δολοφονίας του.

Η σκηνή μετατράπηκε σε πεδίο μάχης, όταν εμφανίστηκε μια ομάδα «Γκρίζων Λύκων» και άρχισαν τον πετροπόλεμο. Ξαφνικά ξεπετάχτηκε μπροστά από τους διαδηλωτές ο Σολωμός Σολωμού και ξεφεύγοντας από τους Κυανόκρανους πέρασε στη νεκρή ζώνη και προσπάθησε ν΄ ανέβει σε έναν ιστό για να κατεβάσει την τουρκική σημαία, ενώ άλλοι διαδηλωτές προσπάθησαν να τον αποτρέψουν. Tούρκοι ελεύθεροι σκοπευτές από το απέναντι τουρκικό φυλάκιο τον πυροβόλησαν και ο  Σολωμού έπεσε νεκρός από σφαίρα στο λαιμό.

Στη συνέχεια άρχισαν να ρίχνουν προς τους διαδηλωτές. Oι εθνοφρουροί πήραν θέση μάχης. H σορός του απομακρύνθηκε από την περιοχή μέσα σε έναν γενικό χαλασμό...
Αυτό ήταν και το τέλος εκείνων των δραματικών ημερών... Ημερών που μας έμαθαν κάτι που ήδη ξέραμε. Πως όποιος ξεχνάει, είναι καταδικασμένος να αποτυγχάνει πάντα.
 Η λήθη ήταν και θα είναι πάντοτε το μεγαλύτερο μειονέκτημα του ανθρώπινου μυαλού.  Κάτι που περίτρανα αποδείχτηκε στα χρόνια που ακολούθησαν σε όλο το φάσμα των Ελληνοτουρκικών σχέσεων...
 Η εκδίκηση σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το πιο συνηθισμένο που ακούγεται. Η σωστή απόφαση όμως όταν έχεις να κάνεις με τακτικές που δεν λογαριάζουν τις ανθρώπινες ζωές, είναι να μην ξεχνάς...Η ισχυρη μνήμη μερικές φορες τρομάζει περισσότερο...


πηγή πληροφοριών: Βικιπαιδεία

Πέμπτη 8 Αυγούστου 2013

Ατελείωτες ποδάρες vs λογικής... 3-0

 Και εκεί που νομίζεις ότι τα έχει δει όλα, ξαφνικά, τσουπ, πετιέται μπροστά σου ακόμα μια απαστράπτουσα νεαρά με...έντονη την επίδραση του ήλιου (ή του σολάριουμ) επάνω της σε σημείο που την περνάς για την... ξεχασμένη αδερφη της από την Γκάνα.
 Και να τα μόνο αυτό? Κοντό σορτσάκι, μακριά μαυρισμένα πόδια απίστευτης αισθητικής που σου θυμίζουν έντονα πίνακα ζωγραφικής, χαμόγελο Crest, μαλλί μακρύ μαύρο που πέφτει πάνω στους βελούδινους ώμους της, μέση περιδέραιο και άντε μετά εσύ ο έρημος που πήγες για μια απλή μπύρα στην καφετέρια (που τα καλοκαίρια οι περισσότερες θυμίζουν catwalk...) να κοιμηθείς το βράδυ...
 Για να μην πολυλογώ και σας κουράζω αν και νομίζω πως η εισαγωγή και ο τίτλος του κειμένου σας έδωσαν ιδεά περί τίνος πρόκειται το σημερινό, αποφάσισα να ασχοληθώ με τις γυναίκες και τα γυναικεία πόδια. Είναι και λίγο φετίχ το θέμα για μένα και είπα να γράψω γιατί όσο προχωράμε στα... βάθη του καλοκαιριού τόσο η σκέψη μου αρχίζει και χάνεται...ταξιδεύει... σε ένα κόσμο που τα γυναικεία πόδια θα είχαν την θέση που τους άρμοζε.
 Παράδειγμα πρώτο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ή έχουμε να κάνουμε με μια πολύ καλή φουρνιά γυναικών τα τελευταία χρόνια ή μαρέσουν πολύ οι γυναίκες. Βασικά το ίδιο κάνει αλλά έχω την εντύπωση ότι ο πήχης έχει ανέβει πολυ. Γιατί οκ, τον χειμώνα τα τζιν, τα καλσόν, τα παντελόνια κάνουν την δουλειά για την οποία έχουν εφευρεθεί, αλλά το καλοκαίρι, ελέω παραλίας και άλλων ρούχων (σορτσάκια, φορέματα, κοντά μπλουζάκια κλπ κλπ), τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί. Τουλάχιστον σχεδόν τίποτα...
  Και πάμε εμείς οι αντρουά τύποι στα καφέ, στις παραλίες έτοιμοι για όλα...Αμ δε αγαπημένοι μου Καζανόβες. Τίποτα σε αυτό τον κόσμο δεν τόσο έτοιμο όσο μια γυναίκα. "Σκάνε" μπροστά σου με σορτσάκι τόσο κοντό, με φόρεμα τόσο ανάλαφρο που νομίζεις ότι τα πόδια τους είναι το...πέρασμα στην αιωνιότητα!
 Αφού μερικές φορές όταν πηγαίνω σε μαγαζιά με...κοντές καρέκλες νομίζω πως είμαι εγώ και πως τα γυναικεία πόδια οι υπόλοιποι θαμώνες, που παρεπιπτόντως, λες και με φωνάζουνε να...πιάσω συζήτηση μαζί τους. Ανοιχτά, κλειστά, με τάση για άνοιγμα, λεπτά, κοντά, μακριά, μαυρισμένα η μή, μπαμπάτσικα, γυμνασμένα ή καλλίγραμα, τα γυναικεία πόδια είναι το must κάθε άντρα που σέβεται τα παντελόνια του!
 Γιατί το άλλο? Πέρα από το κυρίως πιάτο, έντονο ένδιαφέρον παρουσιάζει και το κάτω σημείο του ποδιού μιας γυναίκας. Δηλαδή για να μην τρελαθούμε κιόλας, πείτε μου σε ποιον άντρα δεν αρέσει ένα καλοσχηματισμένο πέλμα με νύχια βαμμένα σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, σε μαύρο, σε ροζ, σε μπλε, σε μπλε ελεκτρίκ, σε πράσινο, σε βαθύ κόκκινο, σε θαλασσί, σε κίτρινο, σε μωβ, σε πορτοκαλί, σε λευκό, σε καφέ ή με σχηματισμούς απίθανους, με λουλουδάκια, καρδιές, τελίτσες, γράμματα, αρχικά λέξεων και δε συμμαζέυεται?
 Και οταν πιά καθίσουν σταυροπόδι τότε καταλαβαίνεις πως η αντίσταση έλαβε τέλος αγαπητέ Έλληνα εραστή.  Και εκεί που προσπαθούσες να σκεφτείς λογικά, ξαφνικά νιώθεις το μυαλό σου άδειο, αδύναμο μπροστά σε αυτό το θαύμα της φύσης. 
 Τι κι αν επαιζές επίθεση, τι κι αν νόμιζες πως εσύ είχες το πάνω χέρι.  Με μια κίνηση σηκώνεις το κεφάλι και αυτό που βλέπεις στο μάτριξ του...σταδίου σε αφήνει εμβρόντητο. Τελικό σκορ 3-0. Υπέρ των ατελείωτων γυναικείων ποδιών. Και η λογική σου? Περίπατο. Τα μπούτια σου Μαρία που λέει και ο Πανούσης...

Τρίτη 6 Αυγούστου 2013

Δίχως καβάτζα καμιά...

 Καλημέρα, καλημέρα... Δανείζομαι έναν στίχο από το "Venceremos" του Νικόλα Άσιμου, γιατί σήμερα το θέμα είναι πέρα για πέρα σχετιζόμενο με τις συνθήκες που έχουν διαμορφώσει την καθημερινότητα μας. Έχετε αναλογιστεί ποτέ πόσο εύκολο είναι και πως πρέπει να γίνει αυτό το... πολυθρύλητο "παραπάνω βήμα" που πρέπει να κάνουμε?
 Κανονικά σε μια κοινωνία που θα διέποταν από επιχειρηματικές, κοινωνικές και ανθρώπινες αρχές όλα θα ήταν πιο εύκολα. Σήμερα όμως αρκετοί, αν όχι οι περισσότεροι άνθρωποι, αναγκάζονται να βρεθούν μπροστά στο δίλημμα "στασιμότητα ή ρίσκο" όντως απροετοίμαστοι και πιεζόμενοι από τις συνθήκες που τους οδηγούν... εκ του ασφαλούς στην αποτυχια! Από την μία νομίζω πως ευθύνεται όπως προανέφερα η δομή της κοινωνίας από την άλλη όμως πιστεύω πως είναι στο χέρι μας πολλά περισσότερα πράγματα απ όσα νομίζουμε...
  Ναι, είναι δεδομένο πως οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι ξεκινάνε το ταξίδι της ζωής τους χωρις οικονομικά εχέγγυα,  χωρίς καταστρωμένο, ελέω της ανοργανωσιάς του κράτους, πλάνο, με τα, εδώ και χρόνια πια παρηκμασμένα σε κάποιες περιπτώσεις, "πρέπει" της ελληνικης κοινωνίας που τους...τραβάνε πίσω (δημιουργία οικογένειας σε σχετικά μικρή ηλικία, σπουδές ότι ναναι αρκεί να είναι σπουδές κλπ), αλλά δεν μπορεί να μην υπάρχει περιθώριο αντίδρασης και εναντίωσης στα παραπάνω με την δική μας πινελιά... Αν ήταν έτσι κανένας άνθρωπος δεν θα ήταν ευτυχισμένος, δεν θα είχε επιτυχία στην προσωπική και επαγγελματική του ζωή, δεν θα είχε βρει την δική του Ιθάκη...
  Όλοι γνωρίζουμε πως οι καταστάσεις δυσκολεύουν, πως η αγορά εργασίας είναι μια ζούγκλα, πως δύσκολα αποφασίζεις να κάνεις το παραπάνω βήμα αν δεν έχεις από πίσω σου ένα υπόβαθρο, που ξέρεις πως θα φρενάρει την κατρακύλα όταν αυτή ξεκινήσει ή πως θα αλλάξει τα δεδομένα του παιχνιδιού όταν αυτό αρχίσει και χαλάει...
 Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν για να έχουμε τις πιθανότητες με το μέρος μας? Θα είναι δύσκολο αλλά υπάρχει τρόπος.  Γνωρίζοντας τις ιδιομορφίες του κοινωνικού ιστού πρέπει να μάθουμε να προσαρμοζόμαστε. Και όταν γράφω για προσαρμογη δεν εννοώ την προσκόλληση με την μάζα. Δεν εννοώ την μαριονετοποίηση. Το παν μέσα σε αυτή την διαδικασία είναι η ανάδειξη του προσωπικού μας ταλέντου και της διαφορετικότητας μας.
 Όταν αυτό αρχίσει και γίνεται τότε θα υπάρχει χώρος και πεδίο δράσης για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπάνω. Ποιο είναι αυτό? Μα φυσικά η επιβολή των δικών μας κανόνων και της προσωπικότητας μας, χωρίς όμως να μπούμε στην λογική και αρχίζουμε και πατάμε...επί πτωμάτων για να προχωρήσουμε. Γιατί να ξέρετε πάντα τίποτε σοβαρό και δυνατό δεν μπορεί να χτιστεί σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο βασισμένο σε χαρακτηριστικά που αποσκοπούν στην δική μας ευμάρέια έναντι των άλλων.
 Προσπαθήστε, μοχθήστε, εμπλουτίστε ότι κάνετε με αγάπη και μεράκι, συναναστραφείτε με διαφορετικούς ανθρώπους, τονώστε την αυτοποεποίθηση σας παίρνοντας στην αρχή μικρά ρίσκα, αγαπήστε χωρίς να περιμένετε να αγαπηθείτε, ακούστε τον διπλανο σας, κοιτάξτε στα μάτια τον συνομιλητή σας, προτείνετε πράγματα, ηγηθείτε σε δύσκολες καταστάσεις και είναι σίγουρο πως όπως λέει και ο τίτλος του τραγουδιού του Άσιμου, στο τέλος... θα νικήσουμε!

Αναγνώστες

Page translation