Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2017

Θεός δεσμώτης...


Μίση και πάθη φθόνος και απόγνωση
Έγκλειστος στο μυαλό των ανθρώπων
Κι αν το σκοτάδι σε τυλίγει, εσύ βαστάς.

Γιατί είσαι η απαρχή του φωτός,
Θεός δεσμώτης μα και λεύτερος...



 Αυτή ήταν η ολιγόλεκτη συμμετοχή μου στο 19ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργανώνει η Αριστέα (http://princess-airis.blogspot.gr/). Η επιλογή της λέξης με δυσκόλεψε πιό πολύ απο κάθε άλλη φορά. Ίσως λόγω της δύναμης της... Αυτό που διαπίστωσα όμως για άλλη μιά φορά είναι η... πολυγραφικότητα όσων συμμετέχουν στο αγαπημένο μας Συμπόσιο. Αυτό νομίζω είναι και το σημαντικότερο σε όλη αυτή την διαδικασία. 
 Συγχαρητήρια λοιπόν σε όσους και όσες έγραψαν, διάβασαν και βαθμολόγησαν, συγχαρητήρια στη νικήτρια Ελένη (https://gialeni.blogspot.gr/) και την τυχερή Αρίστη.

 Είναι το τελευταίο κείμενο για το 2017. Μια χρονιά που προσωπικά για μένα ξεκίνησε άσχημα, συνέχισε καλά και τελειώνει καλύτερα. Για αρκετούς συνανθρώπους μας όμως τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Με κάποιον τρόπο, είμαστε δέσμιοι των περιστάσεων πολλές φορές. Στο χέρι μας είναι (άλλες φορές εύκολο άλλες πιό δύσκολο), να αλλάξει η κατάσταση. 
 Οι στιγμές που περνάνε είναι πολύτιμες για τον καθέναν μας και εφόσον υπάρχει το βασικότερο, που είναι η Υγεία, όλα τα άλλα είναι υπό συζήτηση. Κλείνω τον κύκλο των φετινών αναρτήσεων με μια ευχή. Ας είμαστε όλοι υγιείς και ας προσπαθήσουμε να αγαπήσουμε τον διπλανό μας με όλη μας την καρδιά...

Υ.Γ. Καλή Χρονιά με Υγεία και Αγάπη για όλους μας...

 

Μουσική: Πυξ-Λαξ

Σάββατο 23 Δεκεμβρίου 2017

Γιορτινά χαμόγελα, χαμένες ψυχές...

 Παραμονή Χριστουγέννων. Τέσσερις το απόγευμα. Στο πολύβουο κέντρο της μεγαλούπολης, που έχει φορέσει τα γιορτινά της, κόσμος πάει και έρχεται. Παρά την πυκνή χιονόπτωση και το τσουχτερό κρύο οι άνθρωποι κάνουν τα τελευταία ψώνια τους πριν τα Χριστούγεννα

  Παιδιά στους δρόμους γελάνε και κοιτάνε εντυπωσιασμένα τις βιτρίνες των τεράστιων και στολισμένων καστημάτων. Ζευγαράκια αγκαλιασμένα ή πιασμένα χέρι χέρι, περπατάνε και κάνουν σέδια για το που και πως θα γιορτάσουν αυτές τις μέρες.
  Ένας καστανάς με την φουφού του, διακρίνεται στην στοά, απέναντι από την κεντρική πλατεία. Δίπλα του ακριβώς, ένας από τους τελευταίους λούστρους (το επάγγελμα τείνει να εκλείψει) κάνει "χρυσές δουλειές", μιάς και η ουρά αυτών που περιμένουν να γυαλίσουν τα παπούτσια τους, που λερώθηκαν και βράχηκαν από την κακοκαιρία, φτάνει μέχρι την άλλη γωνία. Δύο αστυνομικοί ντυμένοι βαριά, περπατάνε αργά, ελέγχοντας τα πάντα...
 

 Αυτή είναι η μία εικόνα της πόλης. Υπάρχει και το άλλο κομμάτι της. Λίγο πιο κάτω από την πλατεία, στη διασταύρωση των δύο μεγάλων λεωφόρων, κάποιοι άστεγοι προσπαθούν να προστατευτούν από το κρύο, σκεπασμένοι πρόχειρα με κάτι χαρτόκουτα.

 Ένας ταλαιπωρημένος νεαρός άντρας με απλωμένο το χέρι του (που δείχνει να έχει κοκκαλώσει από το κρύο), ζητιανεύει για μερικά ψιλά η φαγητό. Σε μιά γωνία ενός μικρού παράδρομου τρία τέσσερα άτομα, ρακένδυτα και ταλαιπωρημένα, συζητάνε για το που μπορούν να βρουν την δόση τους. Έτσι όπως περπατάνε μοιάζουν σαν ζωντανοί νεκροί, λες και έχουν βγεί από ταινία τρόμου...  
 Η πόλη. Ένα μέρος που ρουφάει το μεδούλι των ανθρώπων. Σιγά σιγά. Χωρίς να λυπάται για την χαμένη τους ψυχή. Πονηρή και καπάτσα, σαν άλλη Κίρκη... ξελογιάζει αυτούς που είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα για να γίνουν μέρος της. Αλλά δεν φταίει αυτή. Εμείς φταίμε...

 Αυτές οι εικόνες σε κάνουν να αναρωτιέσαι γιατί πρέπει να υπάρχει ευτυχία και  δυστυχία γύρω μας. Γιατί αυτές οι δύο καταστάσεις να προκύπτουν και να ξεχωρίζουν τους ανθρώπους σε ευτυχισμένους η δυστυχισμένους;

Γιατί πρέπει να νιώθουμε τύψεις που είμαστε προνομιούχοι έναντι κάποιων άλλων; Γιατί να υπάρχει φτώχεια και μιζέρια; Αυτοί που γελάνε και δείχουν χαρούμενοι, είναι όντως ετσι; Αυτοί που πεινάνε και διψάνε, αυτοί που δεν έχουν ένα κρεβάτι για να ξεκουραστοούν πως αντέχουν άραγε;  Η ευτυχία, ας μην γελιόμαστε είναι ευλογία. Μπορεί όμως πολύ εύκολα να γίνει και θηλιά σε κάποιον που δε μπορεί να την διαχειριστεί.
 

 Από την άλλη η δυστυχία είναι συνυφασμένη με τις ζωές των περισσότερων από εμάς. Σε μιά εποχή που το μίσος, ο φθόνος, ο εγωισμός και το συμφέρον κάνουν κουμάντο, τότε είναι εύκολο να καταλάβει κανείς, πως πορευόμαστε και μεις όπως έχουμε μάθει.   

Τα τελευταία χρόνια, ελέω και της οικονομικής κρίσης, εκατοντάδες, ακόμη και χιλιάδες συνάνθρωποι μας φορούν προσωπείο. Λένε ψέμματα στους φίλους, στους συγγενείς, στα παιδιά τους. Χαρακτηρίζουν πολύ εύκολα και δίχως ίχνος ντροπής τον διπλανό τους. Τον εκβιάζουν, τον κακομεταχειρίζονται, τον αφήνουν στο περιθώριο. Η αξία της ανθρώπινης ζωής κατακερματίζεται καθημερινά και πλέον ο καθένας μας κάνει ότι θέλει, όποτε θέλει, χωρίς συνέπειες. Χωρίς τιμωρία.
 Τα φετινά Χριστούγεννα είναι ιδιαίτερα για πολύ κόσμο. Για άλλους δύσκολα, για κάποιους άλλους όμορφα. Αυτό που πιστεύω, είναι πως όσο προχωράνε τα χρόνια και με περιστατικά όπως αυτά τα τραγικά των τελευταίων ημερών, η ανθρωπιά μας είναι είδος προς εξαφάνιση. Όπως συμβαίνει σχεδόν σε όλο τον πλανήτη οι εκρήξεις βίας, ο πόλεμος, η καταστολή, μας δείχνουν ξεκάθαρα ότι κάτι κάνουμε λάθος... 

 Ας κάνει ο καθένας από εμάς την αυτοκριτική του, ας προσπαθήσει να βελτιωθεί σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας του. Εύκολο δεν είναι, αλλά θέλω να συνεχίσω να πιστεύω, πως η ελπίδα... πεθαίνει τελευταία.

 Μέρες γιορτών και έχουμε ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα. Με το να κρύβουμε αυτό που ζούμε και αυτό που είμαστε, μακιγιαρισμένοι και με ψεύτικα χαμόγελα, δεν βγαίνει κάτι.
 Ας σταματήσουμε να τριγυρνάμε ψάχνωντας  για τις χαμένες μας ψυχές. Είναι μπροστά στα μάτια μας, έτοιμες να μας δώσουν μιά δεύτερη ευκαιρία, αρκεί να ξεκαθαρίσουμε πως τα υλικά αγαθά και η φιλαυτία μας δε έχουν κανένα νόημα. Γιατί όπως λέει και ο  Άγγλος ποιητής Μάθιου Άρνολντ:  "Η ζωή δεν είναι να έχεις και να αποκτάς αλλά να είσαι και να γίνεσαι..."


Υ. Γ. Καλά Χριστούγεννα σε όλους και όλες.


Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 2017

6ος Χ 2 Ραδιομαραθώνιος στο SpIrtoWeb Radio


"Ο 6ος Χ 2 Ραδιομαραθώνιος στο SpIrto web Radio είναι γεγονός...!!!  Αφιερωμένος στο Χαμόγελο του Παιδιού - The Smile of the Child & στον Σύλλογο Πρόληψης τροχαίων Ατυχημάτων Ανηλίκων - Αγάπη για Ζωή.

Σάββατο 23 Δεκεμβρίου, 11 η ώρα νταν - το πρωί ε...???... - και για όσο εσείς μας κρατήσετε,θα είμαστε στον αέρα, σε LIVE εξωτερική μετάδοση από το Mela Center Kifissia / Εμπορικό Κέντρο ΜΕΛΑ, Κηφισίας 238 - 240, στην Κηφισιά (Τροχονόμος, 100 μ. από τον ηλεκτρικό) - τα μικρόφωνα ανοίγουν, οι παραγωγοί μας εναλλάσσονται, το ίδιο και οι καλεσμένοι μας.

Κάνoντας την βόλτα και τα ψώνια σας στο κέντρο της πανέμορφης Κηφισιάς, οι εντός Αθηνών & Περιχώρων, κάντε και μία στάση για καφέ, κουραμπιέδες, τσάι και συμπάθεια κοντά μας, το ΣΑΒΒΑΤΟ 23/12/17 από τις 11 το πρωί,να γνωριστούμε όσοι δεν γνωριζόμαστε και να φιληθούμε οι γνωστοί.  Οι εκτός, μείνετε διασυνδεδεμένοι μαζί μας στο www.spirtowebradio.com όπου θα σας κρατήσουμε συντροφιά, με μουσικό πρόγραμμα και καλεσμένους, ζητώντας την συμμετοχή σας, για να ενισχύσουμε συνδυαστικά όλοι μαζί, την δράση δύο φορέων, που χρόνια τώρα επιτελούν ένα σπουδαίο έργο: Το χαμόγελο του Παιδιού-The smile of the child και Τον Πανελλήνιο Σύλλογο Πρόληψης τροχαίων Ατυχημάτων Ανηλίκων - Αγάπη για Ζωή."



Η Βιβή και ο Γιάννης λοιπόν. Και οι συντελεστές του Spirto Web Radio. Για άλλη μια φορά θα διοργανώσουν έναν  Ραδιομαραθώνιο Αγάπης. Τον 6ο συνολικά. Όποιος και όποια επιθυμεί, μπορεί να προσφέρει με τον τρόπο που αναγράφεται στο παρακάτω link: Γιατί να το πετάς...???... Φέρτο σε μας !!!.

Ας υποστηρίξουμε αυτή την ειλικρινή προσπάθεια! 

Κυριακή 17 Δεκεμβρίου 2017

Γυναικεία πνεύματα Χριστουγέννων (πρώην-νυν-επόμενες)

 Αν σας έλεγαν να σκεφτείτε μιά παραλλαγή του μυθιστορήματος του Καρόλου Ντίκενς "Χριστουγεννιάτικη ιστορία", τι θα σας έρχονταν στο μυαλο; Δύσκολο ε;  Νομίζω ότι την δική μου παραλλαγή, όσοι και (κυρίως) όσες με διαβάζετε, την έχετε ήδη μαντέψει.
  Σκέφτηκα λοιπόν μιά ιστορία που τα πνεύματα-φαντάσματα των Χριστουγέννων, είχαν την μορφή των πρώην, νυν και επόμενων αμόρε μας. Μιλάμε για κανονικό εφιάλτη. Ιδού το αποτέλεσμα...

1) Οι πρώην

  Ντάξει μιλάμε για την απόλυτη φάση αυθεντικού τρόμου. Σκεφτείτε μια πρώην που θα σας δει με τη νυν. Σκεφτείτε αυτό να γίνει τις μέρες των Χριστουγέννων. Σκεφτείτε ακόμη καλύτερα (μάλλον... χειρότερα) να σας δει  αγκαλιασμένους, ή να φιλιέστε ή να της κάνετε ένα δώρο λόγω των ημερών. 

 Ποιος είδε τον Εμπενίζερ Σκρουτζ και δεν τον φοβήθηκε... Τι καντήλια, τι μαλλιοτραβήγματα, τι πολυελαίους, τι κουραμπιέδες και μελομακάρονα έχετε να φάτε, δεν περιγράφεται.
 Υπάρχει και η άλλη περίπτωση βέβαια. Να σπείρει ανάμεσα σας αμφιβολίες, ζήλιες και να σας βάλει σε σκέψεις για το αν έπρεπε να την χωρίσετε.
Πως γίνεται αυτο; Εύκολο...
 Φανταστείτε να την δείτε στον ύπνο σας μέρες που΄ναι. Να έρθει στο όνειρο σας ντυμένη με κόκκινο στρινγκάκι, ξώβυζη και ξαφνικά να χιμήξει επάνω σας και να σας αρπάξει απ΄την πυζάμα. Η μάχη του βατερλώ κανονικά. Στενή επαφή πρώην τύπου. Καλή χρονιά πριν την ώρα της, παραμιλητά με... λάθος ονόματα στον ύπνο σας, βεγγαλικά, χιονισμένα τοπία,  τάρανδοι και λοιπά συναφή Χριστουγεννιάτικα. 
 Κι ύστερα... Ύστερα ήρθαν οι μέλισσες. Ή μάλλον καλύτερα οι Σκορπιοί. Και το τσίμπημα τους θα είναι τέτοιο που θα ευχόσασταν να το... κάνατε καλύτερα με τον Φρέντι Κρούγκερ.

2) Η νυν

 Εν δυνάμει εφιάλτης. Και λέω εν δυνάμει γιατί μπορεί πολύ εύκολα μια νυν, να είναι το πιό γλυκοοοοό κοριτσάκι-μουτράκι-μωράκι-αρκουδάκι του κόσμου, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να μεταμορφωθεί και στην απόλυτη μέγαιρα. Στην κακιά βασίλισσα από την Χιονάτη. Στη Σωσώ από τα "Εγκλήματα"¨. 

 Ναι, ναι, για τέτοιο θρίλερ μιλάμε. Και αυτό βέβαια μπορεί να γίνει για έναν και μοναδικό λόγο. Δώστε της αγάπη, στοργή, φροντίδα και προδερμ. Ειδικά τις μέρες των γιορτών. Ααααα και δώρα. Πολλά δώρα.Τα Χριστούγεννα αγαπάκια μου γι'αυτό τον λόγο είναι. Αν μάλιστα, της κάνετε και πρόταση αρραβώνα-γάμου-γνωριμία των γονιών σας ακόμη καλύτερα.
 Όμως, σας εφιστώ την προσοχή. Απαγορεύεται ρητώς και κατηγορηματικώς, αναφορά σε προηγούμενες Χριστουγεννιάτικες γιορτές, δεν επιτρέπεται η ένδειξη έστω, υποτιθέμενης, νοσταλγικής διάθεσης για το πόσο ωραία είχατε περάσει τα Χριστούγεννα πριν 2, 3, 5 χρόνια, στην εφηβική σας ηλικία ή ακόμη και όταν λέγατε τα κάλαντα ως παιδάκια. Μόνο μαζί της αξίζουν τα Χριστούγεννα γκέγκε;;; Εκτος αν θέλετε η νύν να μεταμορφωθεί σε πρώην με όλα τα παρελκόμενα του πρώτου κειμένου αυτής της τρομακτικής ανάρτησης...

3) Οι επόμενες

 Φτάσαμε και στο θεωρητικά light κομμάτι. Οι επόμενες αγαπητοί μου Καζανόβες, είναι μιά κατηγορία που αν προσεχθεί μπορεί να είναι η σωτηρία της ψυχής σας. Μπορεί όμως να είναι και η αιώνια Κόλαση σας. 

 Γιάυτό διαβάστε προσεκτικά τις θα σας πω, να τα δουλέψετε στο μυαλό σας από τώρα, μιάς και σίγουρα θα χωρίσετε οι περισσοτεροι από τους μισούς, και οι άλλοι μισοί είστε-είμαστε στην φάση "και μαζί και μόνος πάλι νιώθω μόνος" που έλεγε και το άσμα.
 Λίγο παραμύθι δεν βλάπτει. Οι γυναίκες το θέλουν άλλωστε (μην πετροβολάτε όχι όλες). Προσπαθήστε να ελέγχετε ανά τακτά διαστήματα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γιατί οι γυναίκες εχουν τον Πουαρώ μέσα τους. Μάθετε από τις προηγούμενες σχέσεις σας. Καμιά αναφορά σε πρώην, καμιά αναφορά στο παρελθόν σας (οκ δεν φυτρώσατε αλλά κάντε σα να φυτρώσατε). Βέβαια οι επόμενες γίνονται και Κόλαση όπως προανέφερα.

 Οπότε αν έχετε ξαφνικά ενόραση από ένα ζοφερό μέλλον (εσείς με μπυροκοιλιά, 3-4 κουτσούβελα να κάνουν το σπίτι Βιετναμ, ένας σκύλος να γκρεμίζει τα πάντα και μιά γυναίκα να μην σας αφήνει σε ησυχία με την λογοδιάρροια και την μουρμούρα της), τότε προσπαθήστε να μάθετε από αυτό μετανοώντας για τα καφριλίκια σας.

  Όπως ο ήρωας μας Εμπενίζερ Σκρουτζ. Ειδάλλως σας βλέπω Αλ Μπάντυ από το "Παντρεμένοι με παιδιά" (και οκ αν έχετε και μιά γυναικάρα όπως η Πέγκυ παλεύεται, αν όχι όμως;;;). Ψυχραιμία όμως αδέρφια. Όλα θα πάνε καλά. Γιορτές είναι θα περάσουν. Ξέρω, τα γυναικεία πνεύματα των Χριστουγέννων είναι τα χειρότερα. Αλλά, φοβούνται τα παλικάρια μωρε;;;

Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου 2017

Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα...

"Γνωριστήκαμε νύχτα σ' ένα καφενείο κάτω από συνθήκες σχεδόν μυστηριώδεις — από τότε ερχόταν συχνά, ιδιαίτερα μετά το έγκλημα έτρεξε αμέσως.
 «Ποιος είσαι;» ρώτησα, «είμαι ο επόμενος», μου λέει, και θα περνούσαν χρόνια για να καταλάβω,
εκείνον τον καιρό έψαχνα να βρω κάτι που είχα χάσει (αν το βρω, ίσως σωθώ — ίσως σωθεί κι η ανθρωπότητα)
ή κοίταζα τα φωταγωγημένα τραμ μέσα στα παιδικά μου βράδια. 
«Ποιος είσαι;» τον ικέτεψα, «θα το μάθεις, μου λέει, μα όταν θα 'ναι αργά», ανατρίχιασα — έτσι ερήμην ζήσαμε. Στη στροφή του δρόμου σταθήκαμε κάτω από ένα φανάρι και κοιταχτήκαμε σιωπηλά, με μίσος. Άλλα αυτό είναι μια άλλη παλιά ιστορία αιώνων..."

--------------------

"Γεγονότα και πρόσωπα της πιο ωραίας μου ζωής, της φανταστικής:
… οι εραστές μέσα στην κάμαρα απλώνουν τα χέρια ο ένας στον άλλο ενώ εκείνοι στέκονται έξω, μόνοι…
 Έζησα κι εγώ αφηρημένα –βέβαια αγάπησα τα ιδανικά της ανθρωπότητας. Αλλά τα πουλιά πετούσαν πιο πέρα.
 Τώρα ανεβαίνω σε μια άμαξα απ’ αυτές που διασχίζουν τον ύπνο μου και δραπετεύω. Θα με ξαναβρείτε στα ωραιότερα ποιήματα. Του άλλου αιώνα..."

--------------------

 "Και η ποίηση είναι σαν να ανεβαίνεις μια φανταστική σκάλα
Για να κόψεις ένα ρόδο αληθινό.

 Εξάλλου από τόσα χρόνια που ζήσαμε δε μένει παρά μια θολή ανάμνηση όπως από ‘να βιβλίο παλιό
Που δε θα ξαναδιαβάσεις. Θυμάσαι εκείνο το βράδυ που μου πες "αυτό που θα μας συντρίψει ήταν από την πρώτη μέρα εδώ κοντά μας".
 «Τι θέλεις να πεις;» σε ρώτησα.Δεν απάντησες, χίλια χρόνια τώρα και δεν απάντησες
Απ’ όλα μπορείς να σωθείς εκτός απ’ τη νοσταλγία σου για κάτι πολύ μακρινό
που δεν το θυμάσαι. Εξάλλου ο ρόλος μου πάντα ήταν να κρατάω ξύπνιο αυτό το ηλίθιο φάντασμα. Μιας παλιάς ευτυχίας..."


 * Αποσπάσματα απο το βιβλίο "Μικρό βιβλίο για μεγάλα όνειρα". 
 
Τάσος Λειβαδίτης

________________

 

* 37 ολόκληρα χρόνια συμπληρώνονται σήμερα, από τον θάνατο του τεράστιου John Lennon. Ονειροπόλος, ιδιαίτερος, μοναδικός. "Love in knowing, we can be..."

Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2017

Δεκέμβριος;;; Παρών!

 Μπορείτε να σκεφτείτε τι θα έλεγε, αν μπορούσε βεβαίως βεβαίως να μιλήσει, ο αγαπημένος μας μήνας Δεκέμβριος; Ευτυχώς που... στόμα έχει και μιλιά δεν έχει ο καημένος.Οι περισσότεροι παίρνουν τα δωράκια τους (όταν λέω περισσοτεροι εννοώ οι γυναίκες-έτσι και αλλιώς περισσότερες ειναι- χαχα) και αυτός τίποτα

 Ποιός; Ο μήνας που κάνει τους ανθρώπους να ξεφεύγουν από την καθημερινότητα, να γελάνε, να αγαπιούνται πιό πολύ, να χλαπακιάζουν τον αγλέορα, να πηδάνε ότι κινείται (ωχχχ αυτό είναι από αλλο κείμενο) και γενικά να να να... Ε πείτε μου δεν είναι ριγμένος το λιγότερο;;;

2 του μήνα λοιπόν λέει το ημερολόγιο και αρχίζουμε να μπαίνουμε σε mood Χριστουγέννων. Εγώ τώρα ξέρετε τι πρόβλημα έχω; Σκέφτομαι που στο καλό θα καταναλώσω τα λεφτά που θα πάρω. Γιατί οκ, και μισθάρα έχουμε, και μιά δωράκλα Χριστουγέννων, ναααααα με το συμπάθειο, θα πάρουμε και γενικώς θα είμαστε άνετοι ρε παιδί μου. Εδώ κοτζάμ επίδομα μας χαρίζει απλόχερα ο Τσιπρανδρέου.

 Και να΄ταν μόνο αυτο; Λοταρίες, εκπτώσεις, πωλήσεις όπλων και βλημάτων (κανονικών όχι ανθρώπινων) στην Σαουδική Αραβία και δε συμμαζεύεται. Μπέρδεψε ο Καμμένος την Αραβία με τα παιδάκια που γράφουν γράμματα στον Santa Claus, δεν εξηγείται αλλιώς.

 Βέβαια πέρα από τον Τσιπρανδρέου έχουμε και δεύτερο εν δυνάμει... Άγιο Βασίλη. Ο λόγος για τον Κούλη. Και δεν εννοώ τον Καραταϊδη, τον παλιό αμυντικό του Ολυμπιακού. Τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Αυτός, μαζί με τον Άδωνι υπόσχονται μόλις βγουν κυβέρνηση, να λύσουν πολλά από τα κακώς κείμενα του σήμερα. Θεέ μου φύλαξε μας από τέτοιους Άη Βασίληδες...

 Και αφού τελείωσα με τα πολιτικά, ώρα να περιλάβω τις γυναίκες. Εεεε εσείς τι λέτε ρε κορίτσα, ολόκληρο κείμενο πρωτομηνιάς, δεν θα έκανα μιά νύξη και σε σας; Ετοιμαστείτε, ντυθείτε, στολιστείτε, βαφτείτε (απαγορεύονται ρητώς τα στοκαρίσματα), γιατί έρχεται η ώρα να κάνετε χαμό. Τα ρεβεγιόν, τα μαγαζιά, τα club και τα μπουζούκια σας περιμένουν.

 Προσοχή στο τι τρώτε, γιατί δεν λέει να ξεχειλίζει από τα μίνια και τις τουαλετάρες σας η βυζούμπα και η κοιλούμπα.

Όχι τίποτε άλλο δηλαδή, αλλά θα επακολουθήσουν βραδιές αχαλίνωτου σεξ και όρκοι αιώνιας αγάπης μετά τα πάρτυ και θα ήταν άσχημο να σας φύγει τρέχοντας το... κελεπούρι. Συνιστώ προσοχή λοιπόν.
 Ντάξει, ας μην επεκταθώ άλλο μήνας που είναι, γιατί με βλέπω αντί για μελομακάρονα και κουραμπιέδες, να τρώω τίποτα σφαλιάρες από τις ορδές των γυναικών που θα σχολιάσουν κάτω από αυτό το λογοτεχνικό διαμάντι-αηδία που μόλις διαβάσατε. Υπομονή. Θα γράψω και άλλα. Δεκέμβρης είναι αυτός. Σας αφήνω προς το παρόν με Bieber (δεν μου΄το χατε ε; Ούτε εγω!)


Υ.Γ. Καλό, Χριστουγεννιάτικο μήνα να έχουμε...


Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017

Ζήλια μεταξύ γυναικών (feat. Άντε από δω ρε τσόκαρο...)

 Έχουμε και λέμε. Μην τα βάζετε με γυναίκες. Είναι μοχθηρές. Τέρατα. Πλάσματα εξωτερίκευσης κακίας. Θηλυκοί Χίτλερ. Στραβομουτσουνιάζουν. Αγριεύουν. Ρίχνουν τα φαρμακερά βέλη τους και ενίοτε τις... αιωρούμενες παντόφλες τους και "όποιον πάρει ο Χάρος".

 Όχι όλες οκ. Μακριά από μας οι γενικεύσεις. Αλλά για ρωτήστε και τις αντίστοιχες παθούσες κάρχιες... εεεε γυναίκες ήθελα να πω. Ιστορίες γεμάτες ματωμένα τσόκαρα, ξεμαλλιάσματα και νυχιές. Welcome to hell...

 Ντάξει πρέπει να εξηγηθώ. Και εξηγούμαι για άκομη μιά φορά. Μην τολμήσεις να κοιτάξεις τον γκόμενο τους ή τον άντρα τους. Μη διανοηθείς να τον ακουμπήσεις καταλάθος  ενώ περνάς από δίπλα του. Ούτε καν να σου περάσει από το μυαλό να του στείλεις καλησπέρα στο φου μπου.


Εννοείται πως δεν θα πρέπει να διαπρέπεις στον χώρο της εργασίας σου. Σκέψου το πολύ αν είσαι ψηλότερη και φοράς και τακούνι δίπλα τους. Αν τέλος μαγειρεύεις καλύτερα, τότε μαύρο φίδι που σ΄έφαγε...

Ω ναι, σε σένα το λέω μέλλουσα γυναίκα αράχνη, ποταπό και υποχθόνιο τσουλάκι (το τσουλάκι είναι καθαρά γυνακεία έκφραση παρεπιπτοντως), που νομίζεις οτι θα υψώσεις ανάστημα στην παλαιά εταίρα (κατά κόσμον πόρνη, κατά... υπόκοσμον πουτάνα).  Εκτός αν θέλεις να αλλάξεις κούρεμα στα μαλλιά σου και να μεταμορφωθείς σε θηλυκό Τέλη Σαβάλας. Για να σε δω τολμάς; Και οκ, οι άντρες που και που λακίζουμε με τις τρελές. Εσεις οι γυναίκες όμως δεν έχετε φόβο μέσα σας; Δεν λυπάστε την ζωούλα σας; Δε θέλετε  να κάνετε οικογένεια και μετά σαν καλές νοικοκυρές να χωρίσετε και να απατήσετε τον άντρα σας;;; 


 Δε σας καταλαβαινω ειλικρινά. Αφού βλέπετε πως γυαλίζει το μάτι τους. Αφού νιώθετε την καυτή τους ανάσα όταν πλησιάζετε το αρσενικό τους.  Δε πα να΄στε κολλητές φίλες, παλιές συμμαθήτριες, νυν κουμπαροκουτσομπόλες; Εκείνη την στιγμή μεταμορφώνεστε σε άτιμη σκύλα που... "θα σου δείξω εγώ παλιοτσόκαρο", "θα σου μάθω τον σεβασμό άξεστη καραβλαχάρα".
 Γιάυτό προτείνω καταρχήν ασφάλεια ζωής και κάτα δεύτερον σύνεση. Καλού κακού προσλάβετε και έναν bodyguard (όχι αλά Κέβιν Κόστνερ, αλά Ντάνι Ντε Βίτο καλύτερα). Ίσως γλιτώσετε...

Και δεν είναι η μοναδική απειλή αυτή βέβαια. Το ξεκίνησα από την έσχατη περίπτωση εγώ. Υπάρχουν και οι πιό light εκδοχές ένδειξης ζήλιας και εκδικητικών τάσεων, που έχει να κάνει με την καθημερινότητα. Σκάσιμο λάστιχων στο τουτού σας ή χάραξη των αρχικών του ονόματος τους, με την σίγουρη μέθοδος καταστροφής του κλειδιού-μαχαιριού-τσιμπιδακίου (sic).

Υπάρχει η πιθανότητα αηδιαστικών μηνυμάτων στο κινητό ή στα κοινωνικά δίκτυα, άλλη και η παρωχημένη, αλλά ουχί αμελητέα μέθοδος του "κακού ματιού" που προκαλεί πονοκεφάλους, εμετόυς και διάρροιες. Κοινώς σας πάει...πλυντήριο!

 Αυτά τα λίγα από τον μίνι οδηγό προς ναυτιλομένες. Η ζήλια δεν είναι καλό πράγμα. Οι ζηλιάρες γυναίκες είναι χειρότερο. Βασικά το συγκρίνω μόνο με την κλωτσιά στα αχαμνά. Για τόσο πόνο μιλάμε!

 Αλλά μην μου ανησυχείτε. Αν μεινετε έξω απο τον χορό, αν είστε σωστές και δεν ξενοκοιτάτε όλα θα πανε καλά. Και αυτές οι μέγαιρες θα πάψουν για λίγο να αποζητάνε αίμα. Θα ρουφάνε του αγοριού, του άντρα, του φίλου τους.

Υ.Γ. "Ο φθόνος είναι συντετριμμένος θαυμασμός", είχε πει ο Δανός φιλόσοφος Σίρεν Κίργκεκορ. Μη μασάτε...

Τρίτη 21 Νοεμβρίου 2017

"Άντε να πνιγείτε ρε". Και μεις το κάνουμε...

 Αυτή η χώρα, αυτό το κράτος συνεχώς μας εκπλήσσει. Αρνητικά. Δεν έχουν περάσει παρά μόνο λίγες μέρες, από ακόμα μιά μαύρη σελίδα που γράφτηκε στα κιτάπια αυτού του τόπου. 
 Δεκάδες συνάνθρωποι μας χάθηκαν στις λάσπες, καταπλακώθηκαν απο αυτοκίνητα και μπάζα, πνίγηκαν απο τη νεροποντή που έπληξε την χώρα, και κυρίως την... ξεχασμένη-μπαζωμένη Δυτική Αττική. Η φύση δεν παραβαίνει ποτέ τους δικούς της κανόνες, είχε πει κάποτε ο Πάμπλο Πικάσο. Οι άνθρωποι δυστυχώς το κάνουν σχεδόν πάντα...


 Στις πλάτες των ταλαιπωρημένων κατοίκων, που και αυτοί έχουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί, μιάς και χτίσανε σπίτια πάνω σε ρέματα, παράνομα και εκτός σχεδίου, οι πολιτικοί μας ηγέτες, παίζουνε για ακόμη μιά φορά την... κολοκυθιά.  

 Φταίει ο ένας, όχι φταίει ο άλλος, η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, ο Σύριζα, οι Δήμοι, οι Νομαρχίες και πάει λέγοντας. Τσακώνονται στα κανάλια, βρίζονται στην Βουλή, αερολογούν και (ψευτο) οδύρονται, κάνοντας όπως πάντοτε τους μετά Χριστον προφήτες. Aν είχαν λίγη τσίπα επάνω τους, θα έπρεπε να είχαν παραιτηθεί όλοι τους.
 Είναι ποτέ δυνατόν σε καιρό ειρήνης να έχουμε τόσα θύματα, τόσες καταστροφές από μιά, οντως, πολύ δυνατή νεροποντή;;; Η μήπως βρισκόμαστε σε ένα διαρκή πόλεμο και δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει;


 Αυτό που διακρίνω καθημερινά τα τελευταία χρόνια είναι η αγανάκτηση του κόσμου. Αγανάκτηση η οποία όμως εξωτερικεύεται με λάθος τρόπο και στους λάθος ανθρώπους. Και για να μην γίνει καμία παρανόηση δεν εννοώ να... βαράμε πολιτικό όπου τον πετυχαίνουμε.

 Όχι, δεν είναι αυτή η λύση. Αλλά σίγουρα δεν είναι λύση να ξεσπάμε στους συνανθρώπους μας. Στην οικογένεια μας.  Στους φίλους μας. Στους ανθρώπους που μας εξυπηρετούν σε ταμεία, τράπεζες, εκεί που πίνουμε τον καφέ μας ή το ποτό μας. Στους περαστικούς που καταλάθος μας σκουντάνε ή σε αυτούς που παίρνουν την θέση μας στα μέσα μεταφοράς.

Όταν αυτοί που μας κυβερνάνε, και το κάνουν από την δική μας ψήφο εμπιστοσύνης, δε νοιάζονται για μάς, αυτό όμως δε σημαίνει ότι πρέπει να γίνουμε ίδιοι. Πρωτίστως για την καθημερινότητα μας. 

 Τέτοιες συμπεριφορές, περισσοτερο μας δυσκολεύουν, παρά μας δίνουν λύση. Γιατί, μην ψαρώνετε. Θα νιώσουμε κάποιοι εκείνη την στιγμή. Θα θεωρήσουμε μαγκιά το ότι καπελώσαμε ή την... είπαμε σε κάποιον. Μετά όμως; Μετά δυστυχώς τα προβλήματα μας θα είναι πάλι εκεί. Μπροστά μας. Να μας ταλαιπωρούν. Και θα έχουμε απομακρυνθεί από την ανθρώπινη ιδιότητα μας.

  Από ότι συμβαίνει σε αυτό τον τόπο τα τελευταία χρόνια των μνημονίων, ένα πράγμα με προβληματίζει. Η έλλειψη ανθρωπιάς. Δεν είναι κάτι που ανακάλυψα αυτό το διάστημα βέβαια. Προυπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. 

 Αλλά αντί οι δυσκολίες να μας ενώνουν ως ανθρώπους, μας απομακρύνουν. Λειτουργούμε εγωιστικά, χαιρέκακα, σκληρά. Με φοβίζει η κτηνωδία που κρύβουμε μέσα μας.  Γιατί δεν μαθαίνουμε. Δεν θέλουμε να μάθουμε θα έλεγα. Μας λένε να πάμε να πνιγούμε. Και εμείς πλέον το κάνουμε στην κυριολεξία...

Υ.Γ. Μόναδική χαραμάδα ελπίδας σε αυτό το σκοτάδι που μας περιβάλλει, η συμπαράσταση και ο αλτρουϊσμος κάποιων συνανθρώπων μας, που προσφέρουν από το υστέρημα τους στους πληγέντες από την κακοκαιρία. Αλλά και η αυταπάρνηση που έδειξαν κάποιοι ριψοκίνδυνοι για να σώσουν ανθρώπους που κινδύνευαν. Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα τους...


* Στο τραγούδι της ημέρας, "Happiness is a warm gun", από τους Beatles και το White album, που κυκλοφόρησε σαν σήμερα το 1968...

Σάββατο 11 Νοεμβρίου 2017

Θα΄ρθει μιά μέρα...


Θά ῾ρθει μιὰ μέρα ποὺ δὲ θά ῾χουμε πιὰ τί νὰ ποῦμε
Θὰ καθόμαστε ἀπέναντι καὶ θὰ κοιταζόμαστε στὰ μάτια
Ἡ σιωπή μου θὰ λέει: Πόσο εἶσαι ὄμορφη, μὰ δὲ
βρίσκω ἄλλο τρόπο νὰ στὸ πῶ...

Θὰ ταξιδέψουμε κάπου, ἔτσι ἀπὸ ἀνία ἢ γιὰ νὰ
ποῦμε πὼς κι ἐμεῖς ταξιδέψαμε.
Ὁ κόσμος ψάχνει σ᾿ ὅλη του τὴ ζωὴ νὰ βρεῖ τουλάχιστο
τὸν ἔρωτα, μὰ δὲν βρίσκει τίποτα... 



Μανόλης Αναγνωστάκης

- - - - - - - - - - - - - - -

Θα ‘ρθούνε καλύτερες μέρες
Να μη μου θυμώνει κανείς
Σαν έρθουνε εκείνες οι μέρες
Δεν ξέρω που θα ‘μαστε εμείς

Σαν έρθουνε εκείνες οι μέρες
Δεν ξέρω που θα ‘μαστε εμείς

Θα ‘ρθούνε πιο ξένοιαστα χρόνια
Κι αλλιώτικοι τρόποι ζωής
Σαν έρθουνε εκείνα τα χρόνια
Δεν ξέρω που θα ‘μαστε εμείς

Σαν έρθουνε εκείνα τα χρόνια
Δεν ξέρω που θα ‘μαστε εμείς

Θα ‘ρθούνε καλύτερες μέρες
Και ξέρω που θα ‘μαστε εμείς...


Στίχοι -Μουσική: Λουκιανός Κηλαηδόνης

Τετάρτη 1 Νοεμβρίου 2017

Ωραία, ήρθε ο Νοέμβρης. Και τώρα τι;;;

 Και μπήκαμε στον Νοέμβρη. Και έχω την εντύπωση ότι... μπουκάραμε χειρότερα απ΄ότι τον Οκτώβρη που την έκανε και αυτός με ελαφρά...

 Κάτι για επιδόματα αλληλεγγύης ακούω (που σημαίνει ότι θα μας τα πάρουν τριπλάσια πάλι πίσω), κάτι για επιδόματα θέρμανσης ακούω (που σημαίνει ότι θα δώσουμε μπροστάτζα τα λεφτά και θα μας τα επιστρέψουν... καλοκαίρι) και έχουμε και συνέχεια.
 Κάπου πήρε το αυτί μου πως έρχεται καρφωτή και η... ανάπτυξη (και ναααα οι ουρές στα εκδοτήρια για να βγάλουμε τις μηνιαίες ηλεκτρονικές κάρτες μετακίνησης, ναααα η ανεργία, ναααα τα κουρέματα μισθών και συντάξεων). Ότι έρχεται, έρχεται όμως η μεγάλη αλλαγη. Ποιοί το λένε; Οχι έγω πάντως. Οι Υπουργοί, ο Πρωθυπουργός και η παρέα τους. Γκέγκε;

 Πάλι καλά που ο μήνας αυτός... φυσάει από μόνος του, ειδάλλως θα βάζαμε μαύρες πλερέζες με αυτά που συμβαίνουν. Τι; Γιατί φυσάει; Εξηγούμαι. Τούτο τον μήνα που ανήκει ως επί το πλείστον στους Σκορπιούς όλης της Γης (ναι, και στην αφεντιά μου), γεννήθηκαν στο πέρασμα των χρόνων, μεγάλες προσωπικότητες και σπουδαίοι άνθρωποι.
 
 Ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο (ο υπέροχος Γκάτσμπυ), η φωνάρα Δήμητρα Γαλάνη, οι... φωνάρες (απο κορμί δηλαδή... φωνάρες) Μάϊλι Σάϊρους (εγώ την λατρεύω πάντως), Ήβη Αδάμου, οι μοντέλες-παρουσιάστριες-τηλεπερσόνες (τι λέξη Θεέ μου...) Δούκισσα Νομικού και Ευαγγελία Αραβανή, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης και η Αλέκα Παπαρήγα ( κου κου εεεε), η Εμμάρα η Στόουν και η Ντέμι -ονείρωξη-Μουρ! Ε θέλετε και άλλους για να πειστείτε ότι ο μήνας τα... σπάει;;;;

 Και να΄ταν μόνο οι γεννήσεις; Έχουμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου από την τότε γενιά φοιτητών (όχι όλων) που κατέστρεψαν την Ελλάδα αργότερα, έχουμε την πρώτη του MEGA στον αέρα, έχουμε την βροχή των Λεοντιδών και τα Εσόδια της Θεοτόκου μας. Δόξα τω Θεω, γεμάτος, θετικότατος μήνας.
 Αφού έτσι μου΄ρχεται, να τραγουδήσω προκαταβολικά την επιτυχία: "επεράσαμε όμορφα, όμορφα, όμορφα...", τόσο σίγουρος και αισιόδοξος είμαι!

Αααα και που΄στε, δεν θέλω μουντρουχιές και πεσμένα.. ηθικά! Όλα θα στρώσουν. Σιγά σιγά. 
 Και η ανάπτυξη θα έρθει, και ασφαλείς θα νιώσουμε κάποια στιγμή και δουλειές θα υπάρξουν με το τσουβάλι. 

Και στις αγορές θα βγούμε και επενδύσεις θα έρθουν σωρηδόν και γκόμενα θα πιάσουμε (για μένα πάει αυτό). Έχουμε πρόγραμμα. Μην μου ανησυχείτε. Τα πρώτα εκατό χρόνια είναι δύσκολα... Μετά; Άντε πιάστε μας...

Υ.Γ. Καλό μας μήνα!

Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2017

Γυμνά... ποιήματα

Ο χορός της λησμονιάς

"Εγώ ερήμωσα την ζωή μου
για να με βλέπεις από παντου",
είχε γράψει ο Λειβαδίτης.

Μα εγώ την γυμνώνω αγάπη μου,
για να την δεις πως κατάντησε,
γδυτή  και ανήλιαγη
Ψυχρή και καταρρέουσα

Χορεύοντας σαν τρελή,
στους ρυθμούς της απουσίας σου
Τον χορό της λησμονιάς...



Γυμνή ζωή

Και όχι, όσο και να τα πόθησα
δεν είναι τα φιλιά σου που λαχτάρησα
 Δεν είναι το φιλντισένιο σου κορμί
ούτε η ουράνια μυρωδιά των μαλλιών σου
Δεν είναι εκείνο το παιδικό χαμόγελο
που τη χαμένη μου ζωή ανέστησε...

Είναι η απαστράπτουσα ψυχή σου
που μέσα μου λαμπύριζε
Είναι το στιγμιαίο πετάρισμα των βλεφάρων σου
που με έκανε να ζω την αιωνιότητα
Είναι οι στιγμές που με κοίταζες
και βλεπα στα μάτια σου ολάκερο τον Παράδεισο...

Μα τώρα πιά δεν σ΄έχω και  η καρδιά  μου είναι γυμνή
Τώρα πιά τριγυρνάω σε μιά έρημο μοναξιάς
και οι ελπίδες μου μυρίζουν φόβο
Που είσαι για να με ξεδιψάσεις όαση της ζωής μου?




Αυτές ήταν οι δύο συμμετοχές μου (πρώτη φορά που γράφω δύο), για το 18ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργανώνει, πάντοτε με ολοένα και μεγαλύτερη επιτυχία, η Αριστέα (http://princess-airis.blogspot.gr/

 Όσες φορές και να της πω ευχαριστώ, για το νέο ορίζοντα που μου άνοιξε στο χώρο της γραφής, είναι λίγο. Αυτό για μένα ήταν το Συμπόσιο των εκπλήξεων. Καταρχήν η επιλογή της λέξης ήταν καταπληκτική! Την περίμενα καιρό μιάς και ειδικεύομαι στα... γυμνά! Μπορεί να γραπτά μου να μην ήταν μέσα σε αυτά που ξεχώρισαν αλλά πραγματικά αυτή μου την συμμετοχή την χάρηκα υπερβολικά πολύ!

 Συγχαρητήρια στη νικήτρια Ελένη (https://gialeni.blogspot.gr), σε όσους και όσες έγραψαν, βαθμολόγησαν, διάβασαν και αυτή την φορά, συγχαρητήρια στην Αριστέα για την άψογη οργάνωση και βέβαια συγχαρητήρια και στην τυχερή μου φίλη Κατερίνα Βερίγκα (http://just-k-world.blogspot.gr/) που... τσίμπησε το δωράκι της!

 Θα πρέπει επίσης να αναφερθώ στην παρατήρηση της Μαρίας (http://mytripssonblog.blogspot.gr/) για το αγγλικό ερωτηματικό που έχει το ένα από τα ποιήματα μου. Να πω οτι και γω έχω σκεφτεί αρκετά αν θα πρέπει να το χρησιμοποιώ η όχι. Πολλές φορές γίνεται πάνω στην βιασύνη μου και άλλες λόγω συνήθειας ή επίσης επειδή μου φαίνεται ότι σαν σύμβολο δίνει περισσότερη έμφαση την πρόταση που προηγείται. Όλες οι καλοπροαίρετες παρατηρήσεις είναι πάντοτε δεκτές.
  
 Αααα και μη νομίζετε πως ξεχνάω τον σκοπό μου. Θα κερδίσω κάποια μέρα των ημερών. Και μιάς και δεν το έκανα με την αγαπημένη μου λέξη, να... φυλάγεστε! 


Υ.Γ. Κλείνω με μιά ευχή και ένα τραγούδι λόγω της αυριανής μέρας. Μακάρι να ήμασταν γυμνοί από... μίση και πάθη. Ενωμένοι και αγαπημένοι μπορούμε να κάνουμε θαύματα...

 

Κυριακή 22 Οκτωβρίου 2017

"Ναι Κοσμά μου ή σκασμός εσύ Αντωνάκη μου"???

 Με τέτοια ερωτήματα, όχι πείτε μου, μπορείς να κλείσεις μάτι να κοιμηθείς? Ώρες ώρες πραγματικά απορώ με αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Με τις γυναίκες ντε. 

  Γυναίκες... Ύαινες, αράχνες. Καλύτερα να τις χαρακτηρίσουμε με τo: "Tης γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος. Πότε η Κόλαση και πότε ο Παράδεισος". Ευτυχώς που δε συμβαίνουν σε μένα αυτά. Γιατί δεν τα αφήνω να συμβούν (ίσα ρε άντρακλα εσύ) .
 Και επειδή πριν τελειώσω τις τελευταίες αράδες της παραπάνω παραγράφου, αναρωτηθήκατε τι μπορεί να συμβαίνει, θα σας εξηγήσω λοιπόν. Όχι για να μη λέτε ότι ειμαι προκατειλημμένος δηλαδή. Γιατί το έχω ακούσει και αυτο. "Ναι Μάκη, είσαι προκατειλημμένος."
 Ποιος? Εγώ? Ο Μάκαρος, ο Μακούλης, ο άνθρωπος που δεν κάνει σχέσεις γιατί δεν θέλει να κοροιδεύει τα κορίτσια του κόσμου. Ο άνθρωπος που δεν πουλάει φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες. Ε οοοοόχι! Πάει πολύ!

 Λοιπόν διαβάστε για να φρίξετε. Περίπτωση πρώτη. Παρατηρούσα προχτές στο δρόμο ένα ζευγάρι. Περπατούσα από πίσω τους στο δρόμο για το σούπερ μάρκετ. Νεά παιδιά.
 Αυτός ψηλός. Αυτή κοντή (δεν είμαι ρατσιστής αλλά ήταν σαν σημαδούρα η δεσποινίδα). Βάψιμο τσιρκουλέ με ολίγον από Παολέ. Αν όχι με Vernilac τότε σίγουρα με vivecryl.
 Αφού σκέφτηκα αν είχα γαρύφαλλα μαζί μου να της πέταγα μερικά. Σκουλαρίκι στο ρουθούνι και πεντάπατα, εξάπατα, εφτάπατα (ούτε και γω ξέρω) παπούτσια. Μαλλιά ουράνιο τόξο και κούνημα όπως τα καράβια όταν έχει 9 μποφόρ.
  "Κατάλαβες? Δεν θέλω κουβέντα. Θα πάμε με τα παιδιά γιατί το υποσχέθηκες. Μη τυχόν και αλλάξεις γνώμη γιατί... ξέχασε με μέτα.
-Έλα βρε μωρό μου, αφού σου είπα δεν γίνεται. Δεν με έχουν πληρώσει ακόμα.-
"Δε με νοιάζει ρε Άρη. Δανείσου. Μου το υποσχέθηκες."
-Καλά οκ. Εντάξει. Θα πάμε-
 Ντάξει Αρούλη... Αγορίνα μου, παλίκαρε μου, γίγαντά μου εσύ. Παράτα το άθλημα εραστάρα μου. Ασχολήσου με τίποτε άλλο. Όταν σε σέρνει από την μύτη η μισοριξιά που το παίζει και γκόμενα, τότε κάτι δεν πάει καλά Gosling μου. Μπορείς εναλλακτικά να ασχοληθείς με την μαγειρική ή το σιδέρωμα. Μεγαλύτερη επιτυχία θα έχεις.


Τι????? Ναι, ναι πείτε με και ακραίο, φαλλοκρατικό γουρούνι τώρα να δέσει το γλυκό. Η μήπως έχω κάπου λάθος? Σιχαίνομαι τις γυναίκες πoυ εκμεταλλεύονται το γεγονός ότι είναι... γυναίκες. 

Οκ, έχει φάση και ενδιαφέρον. Μέχρι ενός σημείου όμως. Να χαϊδεύονται, να νιαουρίζουν, να κάνουν γούτσου γούτσου, έτσι γιατί είναι και στην φύση των περισσοτέρων, αλλά από αυτό μέχρι την άλλη άκρη, εεε παραπάει. Ειδικά δε, όταν βλέπω παιδιά ή άντρες που γίνονται έρμαιο στα χέρια αδίστακτων γυναικών, μπροστά σε άλλους, πωωωωωω...
 Περίπτωση δεύτερη. Ζευγάρι μεσήλικων. Στο σούπερ μάρκετ αυτό. Όχι την ίδια μέρα με τους προηγούμενους. Άλλη. Παλαιότερα. Αυτή ντυμένη σοβαρά. Μελαχρινή. Κοντά στα 50. Ωραία γυναίκα.
 Αυτός γυαλί αλά Κομπρέτι, φουλ αξυρισιά, τρομακτικό μπυροκοίλι, σέρνει το καρότσι με τα ψώνια σα να μην υπάρχει αύριο. Τον κόβω βαρύμαγκα. Και είναι. Ξάφνου διαπιστώνω ότι έχει αφήσει νυχάκι στο μικρό δάχτυλο του χεριού. Για να καθαρίζει τα μυξόνια. Αν αυτό δεν είναι ένδειξη παλιού, αληθινού αρσενικού, τότε τι είναι? Δυο παιδιά (τα παιδιά τους δηλαδή), κρατάνε απο το χέρι την μαμά. Σταματάνε στον διάδρομο με τα σαμπουάν.

"Ψιτ να σου πω ρε, ποιο σαμπουάν παίρνουμε?", λέει ο άντρας στο θήλεο.
-Εεεε αυτό Κωστή μου. Αυτό το πράσινο.-
Δείχνει ποιό.
 "Να σου πω κάτι. Αν τύχει και έχω πάλι φαγούρα με αυτό να ξέρεις θα στο δώσω να το φας". Το ακούω και μένω άναυδος. Η συνέχεια είναι χειρότερη.
-Μα βρε Κώστα μου σου έχω πει ότι μπορεί να μην φταίει το σαμπουάν. Ίσως πρέπει να πας σε κάποιον γιατρό". Τι ήθελε και το πε η έρμη.
"Γαμώ την Παναχαϊκή σου, σου έχω πεί τόσες φορές να μην λές μαλακίες μπροστά στον κόσμο. Ηλίθια"
-Συγγνώμη Κωστή μου-
"Τράβα ψώνισε μόνη σου".  Ο τύπος παράτησε γυναίκα και παιδιά και έφυγε. Μετά βέβαια φεύγοντας τους ξαναείδα μαζί μέσα στο σούπερ μάρκετ. Αλλά δεν χρειαζότανε τίποτε άλλο για να καταλάβω. Υποταγή στον πασά.


  Που θέλω να καταλήξω όμως με αυτές τις δύο ιστορίες? Γυναίκες αποφασίστε επιτέλους. Και για να έχουμε και καλό ερώτημα, γιατί δεν ψάχνετε να βρείτε μιά ισορροπία στην συμπεριφορά σας? Γιατί πρέπει σώνει και ντε να είστε ή θύτες ή θύματα? Γιατί πρέπει να μπλέκετε με ηλίθιους ή ανίκανους?

 Πραγματικά είναι απορίας άξιο. Άλλες φορές θέλετε άντρες σαν τον Κοσμά Πρίνο (που πολύ πετυχημένα τον έπαιξε ο Βουτσάς), άπο την ταινία "Ο τελευταίος άντρας" και άλλες ξυπνάει μέσα σας η Ελενίτσα Κοκοβίκου με τον Αντωνάκη της, από την ταινία "Η δε γυνή να φοβήτε τον άντρα". Η οποία βέβαια στο τέλος επαναστάτησε η κακομοίρα λόγω του... γάμου. Σε λάθος χρόνο όμως. Και με λάθος τρόπο.
 Δεν ξέρω. Κάτι δεν πάει καλά με την πάρτη σας. Και όχι τίποτε άλλο δηλαδή, αλλά επιβεβαιώνετε στο ακέραιο τα πιστεύω μου στο θέμα σχέση-οικογένεια-γάμος. Ευτυχώς που είμαι εκπαιδευμένος καλά και δεν δαγκώνω τις λαμαρίνες. Ευτυχώς...





Τρίτη 10 Οκτωβρίου 2017

Θιασώτες των άκρων...

 Αυτό που ζούμε σε αυτή την χώρα, μου θυμίζει πολύ τα λόγια του Φρανκ Κάφκα από την "Δίκη": "Ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει τη δική του άποψη, αρκεί να συμφωνεί με τη δική μου."
 Μιά ζωή έτσι ήμασταν. Των άκρων.  Έχουμε καταργήσει την μέση εμείς. Οποιοσδήποτε διαφωνεί με την άποψη μας, γίνεται αυτομάτως εχθρός μας. Χωρίς λόγο. Χωρίς καν να μπούμε στην διαδικασία να αντιπαρατεθούμε με επιχειρήματα. Έλα μωρέ, σιγά μην ξέρει αυτός...
Αφορμή για αυτές μου τις σκέψεις, στάθηκε το μεγάλο θέμα που έχει ανοίξει για την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, με τις απόψεις για άλλη μιά φορά να διίστανται. 


Για να ξεκαθαρίσω την θέση μου, είμαι κάθετα αντίθετος  σε ένα κομμάτι αυτής της διαδικασίας. Δε μπορεί, δε νοείται να αναγνωρίζεται νομικά η ταυτότητα του φύλου ενός ανθρώπου από τα 15 του χρόνια. 

Με την ίδια λογική, εφόσον ένας 15χρονος μπορεί να επιλέγει συνειδητά κάτι τέτοιο, τότε αυτόματα, όπως πολύ σωστά διάβασα σε ορισμένα blogs και sites, θα μπορεί να ψηφίζει και να αποκτά δίπλωμα οδήγησης. Να καταναλώνει αλκοόλ στα μαγαζιά (νόμιμα, γιατί παράνομα γίνεται εδώ και χρόνια με τραγικά αποτελέσματα ορισμένες φορές) και γενικά να του επιτρέπονται μιά σειρά από πράγματα, που ώς τώρα ήταν απαγορευτικά λόγω της ηλικίας του. 
 Εφόσον του δίνεται αυτή η δυνατότητα και σημαίνει πως η κρίση του είναι σωστή για το θέμα της ταυτότητας του φύλου, γιατί να μην είναι και για τα άλλα? Κλείνω αυτό το κομμάτι, το οποίο όσο περίπλοκο και να φαίνεται, στο δικό μου το μυαλό είναι τελείως ξεκάθαρο.

Εκεί που πραγματικά θέλω να σταθώ είναι στις απόψεις. Σε αυτήν την ρημαδοχώρα, θέλουμε πάντα να προκαλούμε. Η πρόκληση, όταν συνδυάζεται με ουσία, λογική και  ευφυϊα δημιουργεί εκπληκτικές καταστάσεις.

 Όταν όμως πηγαίνει χέρι-χέρι με τα προσωπικά συμφέροντα, την πονηριά, την χυδαιότητα και την πνευματική οκνηρία, τότε γίνεται επικίνδυνο όπλο στα χέρια των λίγων που θέλουν μετά μανίας να γίνουνε πολλοί...
Από την μία υπάρχουν οι κοινότητες των gay, τραβεστί, διεμφυλικών ανθρώπων, ένα ποσοστό νέων, φυσικά οι κυβερνώντες αυτού του τόπου, οι... Αριστεροι, κάποιοι που θέλουν να φανούν ή είναι ανοιχτόμυαλοι και από την άλλη η Εκκλησία, οι κλασσικά συντηρητικές Ελληνικές οικογένειες, η... αντιπολίτευση, οι άσχετοι (οι οποίοι πάνε με τους αποδώ), η πλειοψηφία των επιστημόνων, η Χρυσή Αυγή κλπ. κλπ.


Δύο άκρα αντίθετα λοιπόν. Και στην μέση? Δυστυχώς οι συγκροτημένες απόψεις είναι λίγες. Αναλογικά δηλαδή με αυτούς που διαλέγουν πλευρά από τα άκρα, οι γνώμες και οι σοβαρές απόψεις που προσπαθούν να βρουν την ισσοροπία μέσα σε αυτό το χάος, είνα ελάχιστες.

Σε αυτό βέβαια ευθύνη έχουν και τα μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί, αλλα κυρίως το μυαλό μας. Οι τρόποι μας. Ο εγωισμός μας. Αυτή η αιώνια κατάρα της δηθενιάς. Της φτήνιας και του ωχαδερφισμού. Η ανίατη ασθένεια της ελληνικής ξερολίασης.
 Σφαζόμαστε και ωρυόμαστε, αλληλοσυγκρουόμαστε και τασσόμαστε αντιμέτωποι, χωρίς, σχεδόν ποτέ, να ακουμπάμε την ουσία του εκάστοτε ζητήματος. Αυτό που με λυπεί περισσότερο όμως είναι πως πλέον έχουμε φτάσει στο σημείο να... παίζουμε με σύμβολα και ήθη, τα οποία μας χαρακτήριζαν θετικά στο πέρασμα των αιώνων, ως λαό.

 Στην λογική της ανάπτυξης, της ελευθερίας της έκφρασης (που τόσο έχουμε στερηθεί ως Έλληνες ανά τους αιώνες), στην λογική της παγκοσμιοποίησης και της αρρωστημένης ανάγκης μας να ανήκουμε κάπου, επειδή ανήκουν και οι άλλοι, στην... φάση του και καλά και του άμα λάχει ή του "ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε?", γκρεμίζουμε και παρασύρουμε οτιδήποτε έχει μείνει όρθιο και θυμίζει Ελλάδα.
 

Και είναι κρίμα. Γιατι έχουμε μεγαλύτερα προβλήματα, από το να σκίζουμε ο ένας τις σάρκες του άλλου και να τσακωνόμαστε για να αποδείξουμε τον ψευδή πατριωτισμό μας ή την δήθεν διαφορετικότητα μας.

 Στο τέλος της ημέρας, αργά η γρήγορα όλα έρχονται στην επιφάνεια.Τα πρόσωπα που φιγουράρουν ως επαναστάτες, θιασώτες της αόριστης οικουμενικότητας και σωτήρες του λαού, δεν είναι τίποτα περισσότερο  από υπέρμαχους των άκρων.

 Αυτό που τελικά μπορεί να προκύψει σε βάθος χρόνου, θα είναι ένα Έθνος χαμένο στις δικές του παθογένειες. Με την ταυτότητα του φύλου νομικά αναγνωρισμένη, αλλά με αυτήν της ανθρωπιάς, των ηθών και της αξιοπρέπειας, χωμένη κάπου βαθιά, στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας...

Αναγνώστες

Page translation