Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Τα Χριστούγεννα της Μοναξιάς...

  Το κρύο ήταν τσουχτερό και το χιόνι έπεφτε ασταμάτητα κάνοντας ακόμη πιο δύσκολη αυτή τη νύχτα των Χριστουγέννων... Μέσα, στο τεραστίων διαστάσεων παλιό κτίριο και συγκεκριμένα στο σκοτεινό δωμάτιο της Απογοήτευσης, η ξύλινη κουνιστή πολυθρόνα πήγαινε πέρα δώθε βγάζοντας τον ανατριχιαστικό ήχο του τριξίματος, που ήταν και ο μοναδικός που ακουγότανε σε ολόκληρο το σπίτι...           Δύο-τρία μέτρα πιο πέρα, στην είσοδο του δωματίου της Θλίψης, μια ψηλόλιγνη φιγούρα ντυμένη  με έναν γκρίζο μανδύα κοιτούσε έξω από το παράθυρο το χιόνι να πέφτει... Ήταν η Μοναξιά. Ο μεγαλύτερος εφιάλτης του Ανθρώπου. 
  Χρόνια τώρα εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο τη νιώθανε στο... πετσί τους. Ξεχασμένοι από όλους και όλα. Από τα ίδια τους τα παιδιά, από συγγενείς, φίλους, γνωστούς... Μόνοι στην δύσκολη καθημερινότητα τους. Η πιο δύσκολη περίοδος της Μοναξιάς όμως είναι στις γιορτές.   Τα Χριστούγεννα για τους περισσότερους σημαίνουν μοναδικές στιγμές αγάπης και χαράς, για πολλούς όμως συνανθρώπους μας, η Μοναξιά είναι η... μοναδική τους παρέα.
Φέτος όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Για πρώτη φορά από τότε που θυμάται τον εαυτό της, η Μοναξιά νιώθει μόνη... Όχι γιατί δεν υπάρχουν άνθρωποι που είναι μόνοι. Αλλά γιατί η καλύτερη της φίλη, η Ανθρωπιά, αυτή που ήτανε δίπλα της παρά τα τόσα σφάλματα και άσχημα που είχε κάνει, αποφάσισε να την αφήσει και να φύγει... Βαρέθηκε πια να μιλάει σε... τοίχο. Της έλεγε, προσπαθούσε να της εξηγήσει πως θα έπρεπε να είναι πιο ανεκτική με τους ανθρώπους. Όχι τόσο σκληρή. Η Μοναξιά όμως το τελευταίο διάστημα ήταν πολύ σκληρή. Οι άνθρωποι ήταν μαριονέτες στις ορέξεις της... Έτσι μια μέρα η Ανθρωπιά δεν άντεξε άλλο και έφυγε... Χάθηκε... Από εκείνη την ημέρα και μετά η Μοναξιά περνάει πολύ δύσκολα. Μόνη, σε ένα τεράστιο σπίτι, χωρίς τις χαρούμενες φωνές της Ανθρωπιάς χωρίς τραγούδια, χωρίς κάποιον να μιλήσει. Ειδικά σήμερα. Χριστούγεννα...
  Προχωρώντας με γοργό βήμα και φτάνοντας έξω από το δωμάτιο της Ανθρωπιάς, δεκάδες σκέψεις κατέκλυσαν το μυαλό της Μοναξιάς... Νιώθοντας τόσο μόνη, σκεφτότανε τα εκατομμύρια των ανθρώπων που εξαιτίας της είναι μόνοι στη ζωή. Σκεφτότανε τα λάθη της, την αδιαλλαξία της, την σκληρότητα της. Που την πληρώνει τώρα με το ίδιο νόμισμα. Μόνη και έρημη...
  Η ώρα έχει φτάσει 11. Τα βλέφαρα της Μοναξιάς έχουν αρχίσει να κλείνουνε, όμως ακόμα οι σκέψεις βασανίζουν το μυαλό της. «Πρέπει να γίνω πιο ανθρώπινη. Ήμουν όντως πολύ σκληρή. Έκανα πολλούς ανθρώπους να κλαίνε, κατέστρεψα ολόκληρες οικογένειες... Αυτή είναι η τιμωρία μου... Την αξίζω... Όμως Θεέ μου δώσε μου την ευκαιρία να διορθώσω όλα όσα έκανα... Υπόσχομαι να προσπαθήσω να αλλάξω, να αναθεωρήσω... Αρκεί να γυρίσει πίσω η Ανθρωπιά. Η αγαπημένη μου Ανθρωπιά». Με μιας εμφανίστηκε μέσα από ένα σύννεφο καπνού  ντυμένη με έναν λευκό μανδύα η Ανθρωπιά. Η Μοναξιά με το που την είδε έτρεξε αμέσως και την αγκάλιασε... «Μου έλειψες... Έπρεπε να μείνω μόνη για να καταλάβω το λάθος μου και το πόσο απάνθρωπη ήμουν. Συγνώμη. Υπόσχομαι να προσπαθήσω... Να γίνω πιο ανθρώπινη...»  Η Ανθρωπιά την αγκάλιασε στοργικά...
  Από τότε η Ανθρωπιά με την Μοναξιά έζησαν αγαπημένα, ενώ η Μοναξιά όπως είχε υποσχεθεί άλλαξε προς το καλύτερο... Πλέον οι άνθρωποι δεν ήταν μόνοι... Είχαν συντροφιά, παρέα, έναν άνθρωπο να πούνε δύο κουβέντες. Κάποιον να νοιάζεται για αυτούς... Και όλα αυτά τα όφειλαν στην Ανθρωπιά...
  Αυτό πιστεύω μας λείπει σήμερα... Ανθρωπιά. Αγάπη. Ειλικρίνεια. Σεβασμός. Ας προσπαθήσουμε να δίνουμε χωρίς να περιμένουμε να πάρουμε... Ας είμαστε δοτικοί με τους συνανθρώπους μας. Το έχουν και το έχουμε ανάγκη. Για να μη νιώσουμε ποτέ μόνοι, παρείσακτοι, ξένοι... Καλά Χριστούγεννα σε όλους.

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Η λογική λέει ορθόν, το συναίσθημα χαθήκαμε...

 Λογική και συναίσθημα. Είναι ίδια? Διαφορετικά? Ποιος μπορεί με σιγουριά να απαντήσει?  Θεωρητικά, είναι δύο εκ διαμέτρου αντίθετες ανθρώπινες «διαδικασίες». Στη φιλοσοφία, λογική (από το ελληνικό λόγος) είναι η ικανότητα ή η διαδικασία μέσω της οποίας οι άνθρωποι κάνουν σκέψεις και ιδιαίτερα αφηρημένους συλλογισμούς υψηλού επιπέδου. Αντιθέτως, το συναίσθημα είναι η ευάρεστη ή δυσάρεστη ψυχική κατάσταση που συνοδεύεται από ελαφριές μεταβολές των λειτουργιών του οργανισμού και είναι αποτέλεσμα κάποιου γεγονότος ή εμπειρίας.
  Δε βοήθησε και πολύ ανάλυση των λέξεων ε? Ας το πάμε αλλιώς. Σκεφτείτε μια πρόσφατη ιστορία σας που έπρεπε να πάρετε μια απόφαση. Να το κάνω ή να μη το κάνω? Να το πω ή να μη το πω? Είναι έτσι ή δεν είναι? Οι άνθρωποι γνωρίζουμε το σωστό στις περισσότερες των περιπτώσεων, το βλέπουμε, το έχουμε ξαναζήσει, είμαστε έτοιμοι να το  εφαρμόσουμε βάσει της λογικής μας, εκτός εάν... Εκτός εάν μπει στη μέση το ρημαδιασμένο το συναίσθημα.. Και λέω ρημαδιασμένο γιατί όταν το συναίσθημα υπερτερεί της λογικής, τότε αρκετές από τις αποφάσεις μας καταλήγουν σε όλεθρο.   Φυσικό επόμενο πιστεύω γιατί έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους, άρα συναισθήματα... Όταν δύο άνθρωποι λειτουργούν μεταξύ τους σε μια προσωπική τους κατάσταση με την λογική όλα βαίνουν καλώς. Όταν όμως μπλεχτεί από την μια το συναίσθημα και από την άλλη η λογική τότε οι τσακωμοί, οι λύπες και οι στεναχώριες είναι μονόδρομος...
  Προς Θεού μην παρεξηγηθώ δεν είμαι ρομπότ, ούτε άνθρωπος με «ξύλινη» συμπεριφορά και «κρύο αίμα», αλλά μερικές φορές πρέπει συγκεκριμένες καταστάσεις και περιπτώσεις της ζωής μας να τις αντιμετωπίζουμε έτσι. Έχω δει ανθρώπους να καταστρέφονται από το συναίσθημα, επειδή αγάπησαν και δεν αγαπήθηκαν, έχω δει άλλους να καταστρέφονται επειδή εμπιστεύτηκαν και δεν τους δόθηκε η ίδια εμπιστοσύνη. Το συναίσθημα στα χέρια των ανθρώπων είναι «καυτή πατάτα» και αυτός που την δέχεται εκεί που δεν το περιμένει ή επειδή είναι ανίκανος να αντιδράσει... καίγεται!!!’
  Μπαίνοντας σε μια διαδικασία σκέψης, συνειδητοποιώ πως μερικές φορές ο χαρακτήρας μου που είναι δύσκολος με έχει σώσει από τέτοιου είδους περιπτώσεις. Όχι πάντα όμως. Αν διαπιστώσετε και από τους γύρω σας, αυτοί που παίρνουν πάντα λογικές αποφάσεις χαρακτηρίζονται τουλάχιστον ... ψυχροί  και απάνθρωποι. Άρα υποσυνείδητα κάποιες φορές έχω ωθηθεί προς την κατεύθυνση του συναισθήματος (το ήθελα και γω εννοείται..) και όλες κάτι δεν πήγε καλά. Την πάτησα ρε παιδί μου...  Θέμα επιλογών θα μου πείτε. Όντως. Απλά όπως και να το δω, καταλήγω  στο ότι η λογική πειράζει, ενοχλεί, πληγώνει, αλλά το συναίσθημα έτσι όπως οι άνθρωποι το χρησιμοποιούν πλέον έχει παραμορφωθεί και τείνει να γίνει εργαλείο δημιουργίας υποχειρίων και όχι εργαλείο για να κρατήσεις κοντά σου έναν άνθρωπο, να του δώσεις και να σου δώσει, να σχετιστείς μαζί του όπως αρμόζει.  Ερωτικά, φιλικά, ανθρώπινα...
 Ολοκληρώνοντας, πιστεύω πως το σωστό και το υγιές είναι να είσαι κάπου στη μέση.  Δε χρειάζεται να είμαστε των άκρων και των ψυχρών αποφάσεων πάντα. Ούτε να λειτουργούμε πάντα όπως νιώθουμε. Η κάθε περίσταση είναι ξεχωριστή. Ας προσπαθήσουμε να ισορροπήσουμε. Όπως ο ακροβάτης στο σχοινί... Όπως ο χορευτής στο τανγκό. Αν χάσουμε ένα βήμα συνεχίζουμε... Έτσι είναι η ζωή...

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα...

 Τολμηρό με... κόβω απόψε. Όχι με τη πονηρή έννοια. Απλά σκέφτομαι  πως η άγνοια κινδύνου που με διακρίνει στο θέμα «Γυναίκα» μπορεί να με κάνει να φανώ γραφικός με τα παρακάτω που θα διαβάσετε...
 Ε ναι, όπως και να’χει το να προσπαθήσω να σας απαριθμήσω τις 5 πιο ερωτικές γυναίκες όλων των εποχών δεν είναι δα και... παιχνιδάκι. Άρα υποκειμενικά όλα τα παρακάτω που θα διαβάσετε και όχι αποτέλεσμα κάποια ψηφοφορίας η τεκμηριωμένων στοιχείων. Η μάλλον τώρα που το καλοσκέφτομαι πείτε μου σας παρακαλώ (ρητορική η ερώτηση βεβαίως βεβαίως) υπάρχει πιο ακριβής τεκμηρίωση από το πως νιώθεις βλέποντας τις παρακάτω γυναίκες??? «Άντε ρε φίλε παρατράβηξε ο πρόλογος... προχώρα στο παρασύνθημα», θα σκέφτονται όσοι άντρες διαβάζουν το κείμενο... Οκ ορίστε αφού θέλετε να... αρρωστήσετε:
1) Νούμερο ένα. Η πρώτη και μοναδική, η ΓΥΝΑΙΚΑ για μένα. Μισέλ Φάϊφερ. Έχει κάτι αγνό που σε κάνει να σκέφτεσαι και πρόστυχα.
 Πως γίνεται αυτό θα μου πείτε. Όποιος είναι άντρας  καταλαβαίνει. Είναι ο μοναδικός σοβαρός λόγος που κάποιος άντρας θα σκεφτεί τον γάμο. Μοναδικά μάτια, αγγελικό πρόσωπο, μετρημένη, σοβαρή. Η αγαπημένη μου. Φανταστείτε να τρώτε μουσακά από τα χεράκια της Μισέλ. Πωωωωωω...
 2)  Πάμελα Άντερσον. Τιμής ένεκεν εδώ. Όχι ότι δεν είναι σούπερ θηλυκό, αλλά όπως και να το κάνουμε όταν έχεις μεγαλώσει βλέποντας την λεπτή ξανθιά φιγούρα της να τρέχει στην καυτή άμμο και το υπερχειλίζον στήθος της να την  πηγαίνει στον πάτο της θάλασσας τότε της δίνεις άνετα τη δεύτερη θέση. Ο κακομοίρης ο Μιτς ήθελα να αγιάσει και δε μπορούσε. Sexy μαμά, η πιο πολυφωτογραφημένη...κουνελίτσα (ναι ως τέτοια ξεκίνησε την καριέρα της) του Playboy. Η ... πιο πρόστυχη από τις πέντε. Με ότι αυτό συνεπάγεται...
 3) Μπριζίτ Μπαρντό. Και ο Θεός έπλασε την γυναίκα. Η αγαπημένη Μπεμπέ των αντρών. Αθώα, δυναμική, ερωτική. Νάζι, σκέρτσο, ερωτισμός. Την δεκαετία του 60' ήταν η πιο ποθητή γυναίκα της show -biz. Η μικροσκοπική Γαλλίδα ηθοποιός με τις πολιτικές, φιλοζωικές ανησυχίες είναι για πολλούς το τέλειο θηλυκό, γιατί σε μια εποχή που η ελευθερία έκφρασης ήταν στο απόγειο της, αυτή ήταν η ενσάρκωση της.  Γυναίκα με στυλ λένε οι απανταχού άντρακλες.. Εγώ γιατί να διαφωνήσω μαζί τους  δηλαδή?
  4) Ρακέλ Γουέλς. Σοκολατένια επιδερμίδα, χυμώδεις αναλογίες (καλά ε. «ζωγραφίζω» απόψε...). Όσο μεγαλώνει τόσο ομορφότερη γίνεται.  Η γνωστή ηθοποιός ενσάρκωνε και ενσαρκώνει το στυλ της γυναίκας που οι περισσότεροι άντρες προτιμούν. Αυτό του άγριου θηλυκού. Γκρρρρ... Ναι Ρακέλ εσύ μπορείς να με δαγκώσεις (sic)...
5) Τελευταία αλλά όχι καταϊδρωμένη (αυτό έλειπε...) η Μέριλυν Μονρόε. Για πολλούς πρώτη, για όλους το απόλυτο sex symbol. Ο παντοτινός πειρασμός. Ο μύθος. Η γυναίκα που έδωσε σάρκα και οστά στον όρο σέξι. Το πρώτο εξώφυλλο του Playboy αν αυτό σας λέει κάτι (σας λέει, σας λέει...)   Τροφαντά καπούλια , ζουμερά χείλη, μοναδικός ερωτισμός. Έχω την εντύπωση πως στη σκηνή που το αεράκι σήκωνε το φόρεμα της, τα εγκεφαλικά και τα καρδιακά επεισόδια χτύπησαν «κόκκινο»...
  Ξέρω, ξέρω. Πολλοί θα έχετε τις ενστάσεις σας, τις αντιρρήσεις σας. Θα θέλατε μέσα σε αυτές την Κιμ Μπάσιντζερ, τη Μαντόνα, τη Ναστάζια Κίνσκι, την Ούρσουλά Άντρες, την Ριχάνα, την Τζένιφερ Λόπεζ (αυτή σίγουρα είναι η πρώτη αναπληρωματική για μένα...), την Αγκιλέρα, τη Ναόμι Κάμπελ, την Σίντι Κρόφορντ, την Σπίαρς, την Σακίρα, την Μπιγιονσέ, τη Μινόγκ και πολλές άλλες    Είπαμε όμως ρε παιδιά αν αναφέρουμε όποια γυναίκα μας αρέσει θα παρεξηγηθούν και οι κυρίες που διαβάζουν αυτό το κείμενο.. Το θέλετε? Εγώ όχι... Γιατί όλες οι γυναίκες κρύβουν μέσα τους ερωτισμό, αισθησιασμό. Είναι πλάσματα διαφορετικά, σπάνια, παράξενα. Να κάτι τέτοιες ώρες νιώθω πολύ τυχερός που γεννήθηκα άντρας...

Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Οι αλήθειες είναι δύσπεπτες...

Προχωρώντας στο στενό δρομάκι και με την ζέστη -τι αφύσικο φαινόμενο για Δεκέμβρη και αυτό- να δυσκολεύει περισσότερο την ήδη «ταλαιπωρημένη» σκέψη μου, αναλογίζομαι, χωρίς να θέλω να φανώ παντογνώστης, πως το να έχεις στις περισσότερες των περιπτώσεων δίκιο δεν είναι τελικά και το  καλύτερο πράγμα...
Είμαι πεπεισμένος πως οι καταστάσεις μας ορίζουν και όχι εμείς αυτές. Όταν στη ζωή σου είσαι παρατηρητής η αλήθεια είναι πιο κοντά σε σένα, αλλά μερικές φορές είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Και όταν τελικά επιβεβαιώνεσαι για κάτι χωρίς να  συμμετέχεις ενεργά σε αυτό, αρχίζουν και σε περιτριγυρίζουν οι Ερινύες... Λες και συ έχεις μερίδιο σε ότι συμβαίνει, λες και είσαι ο πρωταγωνιστής της όποιας ιστορίας... Να, ας πούμε απόψε για άλλη μια φορά βγήκα σωστός. Το σκέφτηκα ρε παιδί μου αυτό που έγινε... το σκεφτόμουν όλες τις προηγούμενες μέρες. Τελικά είχα δίκιο. Εν μέρει ίσως, αλλά δίκιο. Και μερικές φορές μου την σπάει που καταλαβαίνω σχεδόν πάντα «τι παίζει». Σκέφτομαι πως θα ήταν καλύτερο να μην καταλάβαινα πολλά. Αλλά είπαμε. Όταν είσαι παρατηρητής...
 Βέβαια εδώ που τα λέμε δεν είναι μόνο αυτό. Νομίζω πως γενικά όταν κυνηγάς τρόπον τινά κάτι τότε αυτό σε βρίσκει νωρίτερα. Πείτε το παράξενο, πείτε το μεταφυσικό το έχω παρατηρήσει στη προσωπική μου ζωή αρκετές φορές... Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των  σκέψεων... Η ΑΛΗΘΕΙΑ. Δύσκολη η ριμάδα, δύσπεπτη , δυσνόητη μερικές φορές, πανεύκολη άλλες, τόσο που ούτε περνάει από το μυαλό σου. Είσαι σωστός, την έχεις πάντα δίπλα σου, είσαι λάθος, κάποια στιγμή θα την βρεις μπροστά σου. Δεν της ξεφεύγεις ποτέ της αλήθειας. Καθυστερεί αλλά έρχεται. Για άλλους είναι εξιλέωση, για άλλους το τέλος τους...
  Κανονικά σε μια κοινωνία ισότητας, ανθρωπιάς, αγάπης, η αλήθεια θα ήταν συνηθισμένο και άρα «εύκολο» συναισθηματικά φαινόμενο. Τώρα είναι απλά μια γροθιά στο στομάχι. Σε ενοχλεί, σε πονάει, σε τσιγκλάει γιατί εσύ διαλέγεις τον σωστό δρόμο. Τουλάχιστον όπως εσύ έχεις στο μυαλό σου το σωστό. Με τα δικά σου στάνταρ, τα δικά σου θέλω τα δικά σου πρέπει...
  Τελικά κατέληξα στο γεγονός ότι οι αλήθειες είναι δύσπεπτες. Ίσως ο όρος είναι αδόκιμος ,αλλά πιστεύω ότι ισχύει και αυτό το λέω μετά λόγου γνώσεως... Δεν αλλάζω όμως, όπως και ο καθένας σκέφτεται για τον εαυτό του. Αν είναι να αλλάξεις ρότα θα πρέπει να είσαι έτοιμος να αφήσεις τον πραγματικό σου εαυτό. Αυτόν που συμπορεύεται μαζί σου στην δύσκολή καθημερινότητα, αυτόν που σε έχει κάνει αυτό που είσαι. Ότι είσαι... Είναι σημαντικό να έχεις ταυτότητα, χαρακτήρα, έστω και από αυτούς που δεν «πουλάνε», δεν είναι στη μόδα...

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Monika Bloody Sth

Μερικά ακούσματα είναι απλώς μαγικά... Σας το χαρίζω...

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Λογοτεχνικό Σάββατο..." Το πίσω μέρος"

Πίσω Ολοταχώς...

Μια παράδοξη φράση, μη συνηθισμένη μιας και το λογικό θα ήταν το προς ολοταχώς... Και όμως στη σημερινή κατάσταση που έχει φτάσει η κοινωνία μας μπορεί να μην είναι ώρα για πισωγύρισμα με την έννοια των ίδιων καταστάσεων άρα και των ίδιων λαθών, αλλα σίγουρα είναι ώρα για μια...βουτιά στο παρελθόν. Εκεί πίοω στα παιδικά μας χρόνια που όλα τα σκεφτόμασταν αθώα, πίσω στα πρώτα μας βήματα ως μωρά, πίσω στις πρώτες μας λέξεις, πίσω στα πρώτα μας σκιρτήματα. Στην πρώτη μέρα στο σχολείο και στην πρώτη μας ερωτική απογοήτευση. Πίσω στις σκανταλιές μας, στην απομόνωση μας, πίσω στις σκέψεις μας, πίσω στις όμορες στιγμές που ζήσαμε με αγαπημένα πρόσωπα... Το πίσω έχει πάντα μια γοητεία και γεννά μια μελαγχολική διάθεση. Από το πίσω όμως μπορούμε να αντλήσουμε τη δύναμη, την ορθή σκέψη για ένα καλύτερο μέλλον. Γιατί εκεί, στο ΠΙΣΩ είναι ότι έιμαστε, ότι έχουμε ονειρευτεί να γίνουμε. Εκεί στο ΠΙΣΩ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΜΑΣ...

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Φοβού τις χηρεύσασες...

Κι ύστερα λένε πως ζούμε σε φαλλοκρατική κοινωνία... Έχε χάρη που είμαι καλό (λέμε τώρα...) παιδί και δεν θέλω να βωμολοχήσω (sic). Οι γυναίκες δε παίζονται. Είναι πλάσματα αψυχολόγητα. Κανόνας. Τέλος.
Διάβαζα που λέτε για τις Μαύρες Χήρες. Τις γνωστές αράχνες-δολοφόνους που τρέφονται όταν κάτι πιαστεί στον ιστό τους... Μέχρι να φτάσουμε εκεί όμως τι γίνεται? Πάνω στο ψάξιμο λοιπόν (νa’ναι καλά το google) είδα πως με την ονομασία των φονικών αραχνών συγκρίνονται οι γυναίκες. «Σώπααααα» σκέφτηκα ειρωνικά από μέσα μου μιας και είχα ήδη κάνει τον συνειρμό.

Γυναίκες-δολοφόνοι
Όσο έψαχνα όμως έβρισκα πληροφορίες που μου κινούσαν περισσότερο το ενδιαφέρον. Όπως για παράδειγμα οι μητέρες, σύζυγοι, κόρες Τσετσένων αυτονομιστών που η δράση τους έγινε ευρέως γνωστή στο μακελειό που έγινε στο Θεάτρου Πολιτισμού της Μόσχας το βράδυ της 25ης Οκτωβρίου του 2002. Αυτές οι γυναίκες στρατολογήθηκαν στο αυτονομιστικό κίνημα, όταν κατά τη διάρκεια μαχών με τις ρωσικές δυνάμεις, έπεσαν νεκροί οι δικοί τους άνθρωποι... Έπειτα από αυτό το περιστατικό μια ομάδα γυναικών μαζί κυρίως με άντρες Τσετσένους αυτονομιστές έδρασε και στην σφαγή που έγινε σε σχολείο στο Μπεσλάν. Εκείνο το διάστημα 334 πολίτες σκοτώθηκαν, εκ των οποίων 186 μαθητές. Ωστόσο, από τους 32 απαγωγείς, ένας μόλις σώθηκε, αλλά στην συνέχεια συνελήφθη και καταδικάστηκε σε φυλάκιση.


Χήρες που δεν αστειευόντουσαν...
 Η Khava Barayeva είναι η πρώτη γνωστή "μαύρη χήρα". Ανατινάχτηκε η ίδια επάνω σε μια ρωσική βάση στρατού στην Τσετσενία, τον Ιούνιο του 2000.

Τον Μάιο του 2003, η Shakhida Baimuratova, ανατινάχτηκε σκοτώνοντας 14 άτομα και τραυματίζοντας 150, σε μια απόπειρα δολοφονίας του προέδρου της Τσετσενίας Akhmad Kadyrov σε ένα φεστιβάλ στην Γιουρτ.

Στις 5 Ιουνίου 2003, μια γυναίκα με άσπρο παλτό και ζωσμένη με εκρηκτικά εισέβαλε σε ένα λεωφορείο που μετέφερε Ρώσους στρατιώτες. 17 στρατιώτες σκοτώθηκαν κατά την έκρηξη και 15 τραυματίστηκαν σοβαρά.

Στις 6 Ιούλη 2003, δύο βομβιστές αυτοκτονίας σκότωσαν 16 άτομα σε μια συναυλία ροκ στο αεροδρόμιο Tushino στη Μόσχα.

Τον Δεκέμβριο του 2003, μια "μαύρη χήρα" σκότωσε 46 άτομα και τραυμάτισε αλλά στη πόλη Yessentuki στη Νότια Ρωσία.

Στις 9 Δεκεμβρίου 2003 μια βόμβα εξερράγη έξω από ξενοδοχείο στην Μόσχα μερικές εκατοντάδες μέτρα από το Κρεμλίνο. Θεωρείται ότι ο στόχος ήταν το κτήριο της Δούμα και η βόμβα είχε εκραγεί πρόωρα. Έξι άνθρωποι σκοτώθηκαν και 13 τραυματίστηκαν κατά την έκρηξη.

Αλλαγή στη συμπεριφορά
 Συμπερασματικά λοιπόν μπορώ με βεβαιότητα να πως ένα πράγμα. Φοβού τις χηρεύσασες... Ο πόνος μιας χήρας είναι τόσο μεγάλος που είτε θα γυρίσει σε τέτοια σπάνια περιστατικά τυφλής εκδίκησης ή όπως συνήθως γίνεται η χήρα θα είναι μια τελείως διαφορετική γυναίκα απ’ότι ήταν πριν χάσει τον πολυαγαπημένο άντρα της... Μια γυναίκα πιο επιθετική, πιο πονηρεμένη, πιο σκληρή... Ξέρω γυναίκες που έχουνε «θάψει» τους άντρες τους και ξαναπαντρεύτηκαν πολύ σύντομα, ξέρω γυναίκες που μετά τον χαμό του συζύγου τους έγιναν αυτές οι... άντρες του σπιτιού, ξέρω γυναίκες που το μίσος (χωρίς συγκεκριμένο λόγο), η αρνητική σκέψη έγινε τρόπος ζωής όταν ο αντρούλης της απεβίωσε.
 Στην πλειοψηφία όμως (για να μην παρεξηγηθώ πάλι δεν γενικεύω...) αυτό που διακρίνω στις χήρες είναι ότι δεν έχουν κανένα φραγμό όταν βάλουν κάτι στο μυαλό τους.... Αυτό ναι μεν είναι ένα κύριο χαρακτηριστικό των περισσοτέρων γυναικών αλλά σε μια χήρα το αίσθημα της επιβίωσης δίχως το αρσενικό προκαλεί κλυδωνισμούς μέσα της που την οδηγούν σε ακραίες καταστάσεις σε πολλές περιπτώσεις στην καθημερινότητα της.

Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

Ψυχαναγκασμός: Το προπύργιο της κατάθλιψης

  Διακρίνω μια κοινωνία που κοντεύει να «εκραγεί». Ανθρώπους που έχουν μπουχτίσει από τις υποσχέσεις, έχουν πληγωθεί από συνανθρώπους τους και γίνονται έρμαιο, λόγω του ακέραιου χαρακτήρα τους,  από τους άλλους τους πιο δυνατούς, τους πιο έξυπνους, τους πιο πονηρούς, τους πιο «σκληρούς» συναισθηματικά...
Ιατρικός ορισμός
Ο λεγόμενος ψυχαναγκασμός σε τούτη τη κοινωνία καλά κρατεί. Στη δουλειά μας, στα προσωπικά μας, παντού. Το άγχος μας καταβάλλει και ετσιθελικά αναγκαζόμαστε να υποκύπτουμε στις ορέξεις και στις παραξενιές του καθένα από μόνοι μας. Η μήπως όχι?
Ιατρικά ο ψυχαναγκασμός είναι μια διαταραχή, μια πάθηση, όπως επακριβώς αναφέρει και η Βικιπαιδεία «...οι ψυχαναγκασμοί εμφανίζονται με τη μορφή εξωτερικών ή εσωτερικών πράξεων που επιβάλλονται από το ίδιο το άτομο. Συχνά παίρνουν τη μορφή τελετουργίας, έτσι ώστε να μειωθεί το άγχος που είχε δημιουργηθεί. Μπορεί να συνοδεύουν τις φοβικές ή ιδεακές ιδεοληψίες για να εξαλείψουν το φόβο ή αμφιβολία που αυτές προκαλούν. Για παράδειγμα, ο ψυχαναγκασμός του πλυσίματος μπορεί να συνοδεύει τις φοβικές ιδεοληψίες της ακαθαρσίας, οι ψυχαναγκασμοί της επανάληψης τις ιδεακές ιδεοληψίες που περιλαμβάνουν την αμφιβολία για τη σωστή διεκπεραίωση ορισμένων πράξεων. Ωστόσο μπορεί να υπάρχουν και ανεξάρτητα από τις ιδεοληψίες, όπως στις περιπτώσεις της ονοματομανίας ή της αριθμομανίας».
Κατάθλιψη
 Με πιο απλά και κατανοητά λόγια βάσει των εμπειριών που είχα από συνανθρώπους μου, ο ψυχαναγκασμός είναι ι χειρότερη μορφή ψυχολογικής βίας και παρόλο που φαίνεται πως τον δημιουργούμε εμείς στον εαυτό μας, ουσιαστικά προκαλείται από άλλους...
Στις περισσότερες των περιπτώσεων αυτή η ψυχολογική πάθηση οδηγεί στην κατάθλιψη. Κατάθλιψη που ανάλογα και με τον άνθρωπο μπορεί να είναι ελαφριάς η βαριάς μορφής. Δεν χρειάζεται να είσαι γιατρός, ούτε ψυχολόγος για να κατανοήσεις πως επαναλαμβανόμενες αρνητικές σκέψεις, άγχη στον εργασιακό και προσωπικό τομέα, άτυχες στιγμές, άσχημες οικογενειακές καταστάσεις, οδηγούν σε ένα αδιέξοδο... Αδιέξοδο από το οποίο ο κάθε άνθρωπος προσπαθεί να «δραπετεύσει» με διαφορετικό τρόπο.
Υπερνικώντας τον ψυχαναγκασμό
Υπολογίζεται ότι τουλάχιστον όλοι μας έχουμε περάσει από το στάδιο του ψυχαναγκασμού παραπάνω από μία φορά στη ζωή μας... Και λίγο λέω θα μου πείτε... Υπάρχει όμως φως στο τούνελ... Σύμφωνα με ιατρικές απόψεις ο ψυχαναγκασμός θέλει ευθεία αντιμετώπιση. Πείτε το ομοιοπαθητική, πείτε το άμεση επαφή με το πρόβλημα, η λύση, όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, βρίσκεται μέσα μας... Πρέπει να έρθουμε σε σύγκρουση με ότι φοβόμαστε, ότι μας καταπιέζει, ότι μας εξουσιάζει... Να σκεφτούμε ορθολογικά, ξεκάθαρα, να αποτινάξουμε από πάνω μας τα άβουλα χαρακτηριστικά μας.
Μπορούμε παραδείγματος χάριν να σκεφτούμε που πραγματικά είμαστε δυνατοί, πρωταγωνιστές και να κλέψουμε ιδέες από εκεί για την αντιμετώπιση των προβλημάτων μας. Σημαντικό ρόλο επίσης παίζουν και οι γύρω μας.  Σίγουρα θα υπάρχει κάποιος άνθρωπος που εμπιστευόμαστε, που μας κάνει και νιώθουμε καλά... Ας μιλήσουμε μαζί του. Ας τον συμβουλευτούμε. Μερικές φορές όταν ένα πρόβλημα μοιράζεται γίνεται ελαφρύτερο... Η δύναμη για να νικήσουμε τις φοβίες, τις άσχημες σκέψεις μας, την εξάρτηση μας από ανθρώπους που εκμεταλλεύονται το αληθινό και ανθρώπινο στοιχείο του χαρακτήρα μας, είναι ΜΕΣΑ ΜΑΣ. Μπορούμε να τα καταφέρουμε...

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Ανεμο-blogia και ευ-bloges σκέψεις

Καλησπέρα, καλησπέρα... Αρρώστια αυτά τα blog. Σαν ανεμοβλογιά ρε παιδί μου ένα πράμα. Εκεί που όλα είναι καλά να σου ξαφνικά τα κόκκινα σπυράκια από αυτά που διαβάζεις... Μια ζέστη μια κρύο... Blogs καλοσχηματισμένα, ευανάγνωστα, διαφορετικά και από την άλλη blogs πρόχειρα, μπερδεμένα, ανούσια..Μπέρδεμα τελείως.... Η Βιβούλα από το «Άρωμα Γυναίκας» (http://spirtokoyto.blogspot.com/) επεξεργάστηκε τις ανησυχίες μας για το μεράκι μας που ενίοτε γίνεται αρρώστια για τους άλλους με τα τραγελαφικά, τα λεκτικά, τα ορθογραφικά και εν πάση περιπτώσει ανθρώπινα λάθη μας... Τι μου αρέσει και τι δε αρέσει...  λέει λοιπόν η Βιβή και θέλει τη γνώμη μου...

NOT LIKE (ε ναι δε μου αρέσει λοιπόν...)

1) Τι μου θυμίζει, τι μου θυμίζει...
Διαβάζω, ξαναδιαβάζω και νομίζω πως κάπου το έχω ξαναδιαβάσει αυτό... Η κάνω λάθος...? Μπα όντως κάπου το έχω ξαναδιαβάσει... Συμπέρασμα? Δεν βλάπτει που και που ρε παιδιά να βάζουμε και την πηγή μας, η τον συγγραφέα του κειμένου, η από που δανειστήκαμε αυτό που γράφουμε...
2) Ακαταστασία...
Είμαι άνθρωπος της τάξης. Τη πειθαρχίας εν μέρη θα έλεγα... Οπότε δεν μ’αρέσει να βλέπω δεξιά και αριστερά εικόνες, media player, ερωτησούλες όπως ναναι...
3) Σχόλια...
Τα σχόλια σε ένα blog είναι το αλάτι και το πιπέρι. Από αυτά μαθαίνουμε, γνωριζόμαστε, αποκτάμε επικοινωνία, σχέση με το όποιο κοινό μας. Οπότε τα σχόλια μόνο και μόνο για να... σχολιάσουμε με εκνευρίζουν.
4) Τα λανθασμένα ελληνικά...
Όλοι μας και όταν λέω όλοι μας εννοώ ΟΛΟΙ ΜΑΣ κάνουμε λάθη όταν γράφουμε. Εγώ τα κάνω μαζεμένα ίσως από την βιασύνη μου ίσως για να μην χάσω τον ειρμό μου. Αλλά βρε παιδιά έχουμε και την αυτόματη διόρθωση...  Ένα κλικ είναι άσε που οι λανθασμένες λέξεις υπογραμμίζονται με κόκκινο οι ριμάδες... Τι τα έχουμε τα vista, ta windows τα 7...Για ομορφιά???
5) Μέτρο...
Η ελευθερία έκφρασης είναι το Α και το Ω ενός blog.  Παντού όμως υπάρχει και εάν όριο. Και αν μερικά πράγματα πρέπει να λέγονται πάντα υπάρχει  ο κατάλληλος τρόπος. Ακόμη και οι βωμολοχίες επιτρέπονται. Μηδενισμός, εξευτελισμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, λαϊκισμός μακριά από μας όμως...

 LIKE (Να αυτά γουστάρω...)

1) Φαντασία
Λατρεύω το διαφορετικό. Το καινούργιο. Το έξω από τα συνηθισμένα. Μ’αρέσουν τα κείμενα που διαβάζω στα blog. Η πολυκοσμία που συναντάται πλέον σε αυτά αυξάνει τις πιθανότητες να διαβάσεις κάτι πραγματικά φανταστικό και όμως αληθινό. Παράξενες ιστορίες, διαφορετική οπτική... Σούπερ!!!
2) Εσωτερικός κόσμος
Στα blog ο κάθε άνθρωπος βγάζει τον εξωτερικό του κόσμο. Εκεί ανακαλύπτεις το συναίσθημα, το αίσθημα, την σκέψη, τον κόσμο του. Έτσι διαπιστώνεις πως υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι εκεί έξω...
3) Καλά ελληνικά
 Το αντίθετο  του αριθμού 4 που βρίσκεται στο not like. Με ενθουσιάζει η καλή ελληνική γραφή. Οι λέξεις που για πρώτη φορά μαθαίνω και τρέχω αμέσως στο λεξικό να δω την ετυμολογία τους. Το ελληνικό λεξιλόγιο είναι τόσο πλούσιο που στα blogs, επειδή οι περισσότεροι γράφουν επειδή το έχουν μεράκι συναντάται πολύ συχνά το φαινόμενο των καλών ελληνικών...
4)Συναναστροφή
 Τα blogs είναι ένας κόσμος διαφορετικός. Μέχρι τώρα είχα την χαρά και την τιμή να γνωρίσω εξαιρετικούς χαρακτήρες. Ανθρώπους που ανταλλάσουμε απόψεις, συζητάμε αστειευόμαστε. Είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι για  μένα....
5)  Ελευθερία
 Τα blogs είναι συνώνυμα της ελευθερίας της έκφρασης άσχετα αν στην Ελλάδα θέλουν να τα ...συμμορφώσουν.  Μ’αρέσει λοιπόν η αίσθηση της ελευθερίας, της μη φίμωσης, του μη υποκινούμενου ελέγχου. Άλλωστε οι πραγματικά ενσυνείδητοι bloggers ξέρουν τι να γράψουν και πως να το διατυπώσουν. Δεν χρειάζονται μπαμπούλα...

Αυτά...και πολλά άλλα που θα τα πω εν καιρώ. Παρακαλώ λοιπόν την Αντάρτισσα από την Πλατεία Αδιαφορίας (http://adiaforia.pblogs.gr/), την Ρεγγίνα (http://anemondixtia.blogspot.com/), τον Οβελίξ (http://obelix7.blogspot.com/), τον Nostos ( http://nostos-terra-incognita.blogspot.com/) και την αγαπημένη μου a Pink Dreamer (http://apinkdreamer.blogspot.com/) να μας πουν την δική τους άποψη...

Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010

Σπύρος Μουστακλής: Σαράντα εφτά μέρες

  Δεν θέλω να μπω στην λογική του συνηθισμένου (από ΜΜΕ, ιστορικούς αναλυτές) εορτασμού της επετείου της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, όπως κατ επανάληψη γίνεται όλα αυτά τα χρόνια. Δεν θέλω να θυμηθώ δακρύβρεχτες ιστορίες, γιατί οι περισσότερες  με τον τρόπο που διατυπώνονται και ακούγονται είναι άκρατος λαϊκισμός... Και όλα αυτά στον βωμό του «να πούμε κάτι και εμείς», «να γίνουμε αρεστοί», «να γίνουμε μέρος του όλου», «να φανούμε λιγάκι βρε αδερφέ»... Την ηρωική προσπάθεια εκείνης της γενιάς, εκείνων των παιδιών την έχει καταγράψει η Ιστορία όπως μόνο εκείνη ξέρει.  Χωρίς τυμπανοκρουσίες, δήθεν τιμές , ψεύτικους εορτασμούς, φλας και ενσταντανέ...     Με σοβαρότητα, μεγαλοσύνη, αξιοπρέπεια όπως πραγματικά αρμόζει στη πιο ένδοξη σελίδα της  ιστορίας της νεότερης Ελλάδας.
 Σκοπός του κειμένου μου είναι να θυμηθούμε παρέα ένα πρόσωπο που ενσάρκωσε με τον καλύτερο τρόπο το κλίμα εκείνης της εποχής και την δίψα του ελληνικού λαού για ένα καλύτερο αύριο, άσχετα αν αυτό δεν ήρθε ποτέ...
  Ο Σπύρος Μουστακλής γεννήθηκε το 1926 στο Μεσολόγγι και ήταν από τους ικανότερους στρατιωτικούς της εποχής του. Σπούδασε στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και αργότερα έλαβε μέρος στις στρατιωτικές επιχειρήσεις (1946-49) και συμμετείχε στο κίνημα του Ναυτικού όπου συνεργάστηκε με τους αξιωματικούς του ναυτικού με τον βαθμό του Ταγματάρχη. Το κίνημα του Ναυτικού προδόθηκε πριν την εκδήλωσή του, με αποτέλεσμα μεταξύ των αξιωματικών να συλληφθεί και ο ίδιος στις 22 Μαίου 1973.

  Εκεί αρχίζει και το δράμα του ηρωικού Ταγματάρχη. Κρατήθηκε στα κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ για 47 ημέρες όπου βασανίστηκε άγρια από τους γνωστούς βασανιστές της εποχής. Χτυπήματα στα γεννητικά όργανα, στις πατούσες των ποδιών, με ξύλα, σίδερα, ότι μπορούσε να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Κάψιμο με τσιγάρο, ξερίζωμα μαλλιών, ψυχολογικά βασανιστήρια...  Και όλα αυτά επειδή απλά δεν μίλησε, δεν έδωσε πληροφορίες... Τα βράδια στο κελί ήταν δύσκολα και τα βασανιστήρια ατελείωτα. Κατά τη διάρκεια αυτών των βασανιστηρίων που από τους βασανιστές του χαρακτηρίστηκαν «απρόσεκτα», ένα βίαιο χτύπημα στην καρωτίδα προκάλεσε εγκεφαλικό με αποτέλεσμα να διακομιστεί στο ΚΑΤ. Εκεί παρέμεινε δύο χρόνια. Το εγκεφαλικό του προκάλεσε ολική παραλυσία..

 Η  Ντία Τσερμπίνη, φυσιοθεραπεύτρια στο ΚΑΤ εκείνο το διάστημα αναφέρει στην «Κυριακάτικη»... «Ήταν ένα μαύρο σώμα με πληγές παντού. Ήταν φρικτό. Ύστερα από πέντε μήνες ο Σπύρος Μουστακλής άρχισε να σηκώνεται, με τη βοήθεια της Χριστίνας, της γυναίκας του, και των νοσοκόμων του ΚΑΤ, μόνο με βοηθητικά μηχανήματα...»

«Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που σηκώθηκε. Είχε βουίξει όλος ο έκτος όροφος: - Ο Σπύρος σηκώθηκε! Ο Σπύρος σηκώθηκε! Από στόμα σε στόμα. Είχαμε ανατριχιάσει από χαρά όλοι...»
Καθημερινή συντροφιά του μετά τη μεταπολίτευση ήταν ο Αλέκος Παναγούλης, ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος, ο Γιάννης Αλευράς. Αυτοί που ήξεραν και βίωσαν και το πριν και το μετά.
Έζησε δυόμισι χρόνια στο δωμάτιο 609 και κατάφερε να βγει από το νοσοκομείο, γιατί ήταν ήρωας όχι μόνο πριν... αλλά και μετά.

 Από το Μάιο του 1973 έως τις 28 Απριλίου του 1986 που πέθανε δεν μίλησε ποτέ όπως όλοι οι άνθρωποι. Οι μόνες λέξεις που έβγαιναν από το στόμα του ήταν οι βρισιές που έλεγε στους βασανιστές του τις ώρες της φρίκης. Ήταν οι μόνες που έμειναν χαραγμένες στον εγκέφαλό του. Οι άλλες σβήστηκαν από τα χτυπήματα...
Μετά τον θάνατο του Σπύρου Μουστακλή η Πολιτεία τον τίμησε με τον βαθμό του Αντιστρατήγου... Αυτή ήταν η τιμή του συντεταγμένου, δημοκρατικού  κράτους για τις 47 μέρες που πέρασε στην Κόλαση...


πηγές : «Κυριακάτικη», Βικιπαιδεία

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Δωράκια...

Να, με κάτι τέτοια με σκλαβώνουν... Έγραφα, γράφω και θα γράφω με σκοπό να νιώθω καλα, να αναλύω, να θυμάμαι...Είναι πολύ σημαντικό για μένα το ότι μερικά απο τα γραπτά μου αγγίζουν πολλούς απο εσάς... Όπως για παράδειγμα την Pink Dreamer...Μου έκανε δύο υπέροχα δωράκια... Την ευχαριστώ πολύ πολυ πολύ πολύ...

                                                                                                                
                              

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης

  Πόσο δυνατά μπορεί να είναι τα συναισθήματα ενός ανθρώπου για ένα συνάνθρωπο του, έστω και αν αυτός του έχει κάνει κακό? Είναι συμπτώματα μαζοχισμού, χαμηλής αυτοεκτίμησης, η ανάγκης για αγάπη και συμπόνια? Ποια λεπτή γραμμή είναι αυτή που ξεπερνιέται για να δημιουργηθεί το σύνδρομο της Στοκχόλμης? Αυτό το σύνδρομο (μια από τις πιο γνωστές πλέον ψυχολογικές παθήσεις) είναι μια ψυχολογική αντίδραση που εμφανίζεται σε άτομα που είναι σε ομηρία και τα οποία δείχνουν σημάδια συμπάθειας, πίστης ή ακόμα και εθελοντικής συμμετοχής στην ομηρία, ανεξαρτήτως του κινδύνου που μπορεί να εκτεθούν. Το σύνδρομο αυτό, συναντάται επίσης και σε περιπτώσεις ξυλοδαρμού γυναικών, βιασμό ή σε κακοποιημένα παιδιά.
  Το όνομα αυτό «γεννήθηκε» έπειτα από τη ληστεία μιας τράπεζας στη Στοκχόλμη της Σουηδίας, κατά την οποία οι δράστες, κράτησαν σε ομηρία το προσωπικό και τους πελάτες της τράπεζας από τις 23 έως και 28 Αυγούστου το 1973.
  Σε αυτή την περίπτωση, τα θύματα είχαν δεθεί συναισθηματικά με τους δράστες σε σημείο να αρνηθούν να καταθέσουν εναντίον τους, όταν έληξε η ομηρία μετά από 6 ημέρες. Αργότερα, όταν οι δράστες δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε φυλάκιση, ένας από αυτούς, παντρεύτηκε μια γυναίκα που είχε σαν όμηρο.
  Παρακάτω θα διαβάσετε την Δρ Λίζα Βάρβογλη, Ph.D. Ψυχολόγο-Ψυχοθεραπεύτρια, η οποία δίνει απαντήσεις για τον σύνδρομο της Στοκχόλμης, μέσα από ένα άρθρο της

Τι είναι το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης;
 «Καταρχήν θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι πρόκειται για μια ψυχολογική διαταραχή, με την έννοια ότι πρόκειται για μια φυσιολογική αντίδραση σε μία αφύσικη κατάσταση. Πρόκειται για μια ψυχολογική αντίδραση που παρατηρείται μερικές φορές σε ομήρους, όταν οι όμηροι αναπτύσσουν συναισθηματικούς δεσμούς και δείχνουν αφοσίωση στους θύτες τους, παρά τον κίνδυνο στον οποίο είναι εκτεθειμένοι οι όμηροi».
 «Το σύνδρομο αυτό εμφανίζεται και σε άλλες ομάδες ανθρώπων, όταν υπάρχει σχέση θύτη-θύματος, εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου, όπως:

    * Κακοποίηση γυναικών
    * Κακοποίηση παιδιών
    * Θύματα αιμομιξίας
    * Φυλακισμένοι πολέμου
    * Μέλη σεκτών
    * Σχέσεις που βασίζονται στην άσκηση εξουσίας και το φόβο.


 «Aτομα που βρίσκονται σε μια σχέση εξουσίας και φόβου συχνά δημιουργούν συναισθηματικούς δεσμούς με το άτομο που τα κακοποιεί (συναισθηματικά, σωματική, ή πνευματικά). Στο γραφείο του ψυχολόγου μερικά από τα άτομα που επιδεικνύουν έντονη έκπληξη αλλά και σοκ είναι αυτά που είχαν εμπλακεί σε εξουσιαστικές σχέσεις.
  Όταν τελειώνει η σχέση, συχνά σχολιάζουν: «ξέρω πόσο με πλήγωσε αυτός ο άνθρωπος, αλλά ακόμα τον αγαπάω», «δεν ξέρω γιατί, παρόλα όσα μου έκανε, μου λείπει», «ξέρω ότι ακούγεται τρελό, αλλά την θέλω ξανά στη ζωή μου". Πρόσφατα, κάποιο άτομo εξομολογήθηκε ότι «με το ζόρι κατάφερα να ξεφύγω από αυτή τη σχέση που μου δηλητηρίασε τα καλύτερά μου χρόνια με το ξύλο και τις βρισιές που ανέχτηκα από αυτόν τον άνδρα. Έμαθα ότι βγαίνει με μια άλλη κοπέλα και της κάνει ακριβώς τα ίδια. Ξέρω ότι ακούγεται εντελώς παλαβό, αλλά ομολογώ ότι ζηλεύω».

  «Οι συγγενείς και οι φίλοι των ανθρώπων οι οποίοι καταφέρνουν να βγουν από τέτοιες άσχημες σχέσεις αισθάνονται ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη και σοκ όταν ακούν τέτοιου είδους σχόλια από τους δικούς τους ανθρώπους που έχουν γίνει το θύμα κάποιου άλλου. Τέτοιες καταστάσεις δύσκολα βγάζουν νόημα και σαφώς δε στέκουν κοινωνικά. Ωστόσο, έχουν ψυχολογικό νόημα».


Συμπτώματα του «Συνδρόμου της Στοκχόλμης

    * Θετικά συναισθήματα από το θύμα προς το άτομο που το κακοποιεί ή το ελέγχει
    * Αρνητικά συναισθήματα από το θύμα προς την οικογένειά του, τους φίλους ή τις αρχές που προσπαθούν να το «σώσουν»
    * Υποστήριξη για τους λόγους που οδηγούν το θύτη στη συγκεκριμένη συμπεριφορά
    * Θετικά συναισθήματα του θύτη προς το θύμα
    * Υποστηρικτική συμπεριφορά του θύματος προς τον θύτη, τον βοηθάει και τον στηρίζει
    * Ανικανότητα του θύματος να φερθεί με τρόπο που να διαλύσει το δεσμό του με τον θύτη του.

Γιατί το θύμα αγαπά το βασανιστή του;

  «Το συναισθηματικό δέσιμο με τον θύτη αποτελεί στην ουσία μια στρατηγική επιβίωσης για τον άνθρωπο που έγινε θύμα κακοποίησης και φόβου. Το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» αποτελεί κοινή γνώση και συχνά χρησιμοποιείται από την Αστυνομία ως τακτική που αυξάνει τις πιθανότητες επιβίωσης των ομήρων. Η αντίδραση του ψυχολογικού δεσμού με τον θύτη μπορεί να εντοπιστεί και σε ερωτικές ή οικογενειακές σχέσεις, όπου ένα μέλος είναι το θύμα και το άλλο θύτης, ο οποίος με κάποιον τρόπο κακοποιεί το θύμα».
 «Από ψυχολογική άποψη, το άτομο που γίνεται θύμα και αναπτύσσει συναισθηματικό δέσιμο με τον θύτη του φέρεται, κατά κάποιον τρόπο, κι εντελώς ασυνείδητα, με τον τρόπο που θα λειτουργούσε κι ένα βρέφος, προκειμένου να επιβιώσει. Το βρέφος συνδέεται, δημιουργεί συναισθηματικό δεσμό με έναν ενήλικα προκειμένου να μεγιστοποιήσει τις πιθανότητές του να το φροντίσει αυτός ο ενήλικας κι έτσι να επιβιώσει. Βάσει ενός ανάλογου μηχανισμού, το θύμα αναπτύσσει έναν συναισθηματικό δεσμό ή ψυχολογικό δέσιμο με τον θύτη του, γιατί αυτός είναι ένας τρόπος να αυξήσει τις πιθανότητές του να επιβιώσει».
Πότε δημιουργείται το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης;

 «Η ψυχολογική αυτή αντίδραση του συναισθηματικού δεσίματος δε δημιουργείται σε κάθε περίπτωση ομηρίας ή σχέσης κακοποίησης. Φαίνεται ότι υπάρχουν τέσσερις καταστάσεις που καθορίζουν την εμφάνιση του συνδρόμου σε καταστάσεις ομηρίας ή μέσα σε σχέσεις:

    * Η αίσθηση του θύματος ότι υπάρχει απειλή στην φυσιολογική ή ψυχολογική επιβίωση του ατόμου και η πεποίθηση ότι ο θύτης θα εκτελέσει την απειλή του
    * Η αίσθηση του θύματος ότι υπάρχει μια έστω και μικρή καλοσύνη από τον θύτη προς το θύμα
    * Απομόνωση του θύματος από τη γνώμη άλλων ατόμων εκτός από του θύτη
    * Η αίσθηση του θύματος ότι δεν υπάρχει δυνατότητα να ξεφύγει από αυτή την κατάσταση».

Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

Σοφία Βέμπο: Η αντίσταση είχε γυναικεία φωνή...

«Σοφία μου αλύγιστη η δόξα σου είναι τόση, που δε μπορεί δε γίνεται πιο πάνω να ψηλώσει... Και η ψυχή σου ανέβηκε τόσο ψηλά απ το σώμα, που είσαι Σοφία μου ουρανός δεν είσαι πλέον χώμα...». Τα μοναδικά λόγια του Μίμη Τραϊφόρου στο μνήμα της Σοφίας Βέμπο περικλείουν με τον πλέον ακριβή τρόπο το μέγεθος αυτής της γυναίκας...
Η Σοφία Βέμπο (πραγματικό όνομα Σοφία Μπέμπο)  γεννήθηκε στη Καλλίπολη της Θράκης το 1910. Ο πατέρας της Θεόδωρος Μπέμπος, καταγόμενος από την Τσαριτσάνη είχε εγκατασταθεί εκεί δουλεύοντας ως καπνεργάτης πολύ πριν γενννηθεί η Σοφία. Το 1912 η οικογένειά της μετεγκαταστάθηκε στη Κωνσταντινούπολη, όπου εκεί γεννήθηκε ο αδελφός της Γεώργιος, ο επιλεγόμενος Τζώρτζης, η αδελφή της Αλίκη και ο μικρότερος αδελφός της Ανδρέας. Το 1914 με την υπογραφή της ελληνοτουρκικής συμφωνίας ανταλλαγής πληθυσμών που συνομολόγησε η κυβέρνηση Ε. Βενιζέλου, η οικογένειά της αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη, όπου και επέστρεψε στη Τσαριτσάνη και από εκεί εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Βόλο. Λόγω της άσχημης οικονομικής κατάστασης που βρισκότανε η οικογένεια της, η μικρή Σοφία αποφάσισε να βοηθήσει για να βγουν τα προς το ζην. Έτσι ξεκίνησε να εργάζεται ως ταμίας σε κατάστημα, ενώ παράλληλα άρχισε να φαίνεται και η κλίση της προς τη μουσική , καθώς αγόρασε μια κιθάρα και ξεκίνησε εξάσκηση με την βοήθεια μιας φίλης της.
Τον Σεπτέμβριο του 1933 αποφάσισε να πάει να βρει τον αδερφό της Τζώρτζη στην Θεσσαλονίκη και εκεί κατά την διάρκεια του ταξιδίου της, την άκουσε να παίζει κιθάρα ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτεχνικούς διευθυντές της εποχής ο Κωνσταντίνος Τσίμπας. Αμέσως της έκανε πρόταση να παίξει στο κέντρο «Αστόρια» της Θεσσαλονίκης και έτσι και έγινε. Η απήχηση της Βέμπο ήταν τόσο μεγάλη που μόλις σε μία εβδομάδα εμφανίζεται στην Αθήνα στο θέατρο του Φώτη Σαμαρτζή. Εκεί ένα βράδυ έγινε το εξής απίστευτο... Η  Βέμπο παρουσιαζόταν σαν τσιγγάνα με μια κιθάρα με την οποία και απέδιδε το πρώτο της τραγούδι που ήταν "Μια γυναίκα πέρασε". Η επιτυχία που είχε ήταν εκπληκτική. Στο τέλος υποκλίθηκε και περνώντας την κιθάρα της στον ώμο κατευθύνθηκε προς τα παρασκήνια, οι άλλοι ηθοποιοί της φώναξαν «Που πας, δεν ακούς τον κόσμο που σου φωνάζουν "μπιζ"?»
«Και τι με νοιάζει εμένα αν φωνάζουν μπιζ? αποκρίθηκε η Βέμπο, μη γνωρίζοντας τον όρο που σήμαινε επανάληψη...
 Τέσσερις φορές χρειάστηκε η Βέμπο να επαναλάβει αυτό το τραγούδι κατά τη πρεμιέρα προκειμένου να ικανοποιήσει το κοινό που παραληρούσε και χειροκροτούσε όρθιο. Στο τέλος της παράστασης όλοι οι ηθοποιοί την συνεχάρησαν λέγοντας της "μπράβο ήσουν υπέροχη", μεταξύ των οποίων ο Ορέστης Μακρής, η Μαρίκα Νέζερ, ο Φώτης Αργυρόπουλος κ.ά.΄ Εκείνο το βράδυ υπέγραψε και το πρώτο της συμβόλαιο έναντι 10.000 δραχμών τον μήνα!!!
Η πρώτη ηχογράφηση τραγουδιών της έγινε από την εταιρία Πάρλοφον, ενώ το ο 1936 νέες επιτυχίες της Βέμπο που τραγουδά όλη η Αθήνα είναι "Συγνώμη σου ζητώ συγχώρεσε με" και το "Κάτι με τραβά κοντά σου", σε μουσική Σογιούλ και στίχους Γαϊτάνου.
Η έκρηξη στην καριέρα της  όμως ήρθε με την κήρυξη του πολέμου στις 28 Οκτωβρίου 1940. Τότε όλες οι επιθεωρήσεις προσαρμόζουν το θέμα τους στην πολεμική επικαιρότητα και τα τραγούδια επανεγγράφονται με πατριωτικούς στίχους. Η Βέμπο τραγουδά σατιρικά και πολεμικά τραγούδια και η φωνή της γίνεται η εθνική φωνή που εμψυχώνει τους Έλληνες στρατιώτες στο μέτωπο και συγκλονίζει το πανελλήνιο.  Το τραγούδι «Παιδιά της Ελλάδος παιδιά» κατακλύζει τα ραδιόφωνα της εποχής., ενώ το ίδιο διάστημα σε μία συμβολική πράξη προσφέρει στο Ελληνικό Ναυτικό 2000 χρυσές λίρες. Με την είσοδο των ναζιστικών στρατευμάτων στην Αθήνα φυγαδεύεται στη Μέση Ανατολή όπου συνεχίζει να τραγουδά για τα εκεί ελληνικά και συμμαχικά στρατεύματα.
Το 1949 αποκτά το δικό της χώρο το Θέατρο Βέμπο στο Μεταξουργείο ενώ το 1957 παντρεύεται με τον συγγραφέα-στιχουργό Μίμη Τραϊφόρο. Στην δεκαετία του 60’ αραιώνουν οι εμφανίσεις της, για να σταματήσει τελείως της εμφανίσεις της στις αρχές της δεκαετίας του 70’. Τη βραδιά του Πολυτεχνείου η Βέμπο ανοίγει το σπίτι της και κρύβει φοιτητές τους οποίους αρνείται να παραδώσει όταν η ασφάλεια χτυπά την πόρτα της. Στις 11 Μαρτίου του 1978 η μεγάλη ερμηνεύτρια αφήνει τη τελευταία της πνοή έπειτα από εγκεφαλικό επεισόδιο.
Η Σοφία Βέμπο ήταν μια πρωτοπόρα καλλιτέχνιδα για την εποχή της, μια γυναίκα πρότυπο για τις άλλες γυναίκες της εποχής αλλά και φάρος για την μετέπειτα εξέλιξη της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία. Με μια φωνή αισθαντική αλλά και δυναμική συγχρόνως ήταν η παρέα των Ελλήνων στρατιωτών στα βουνά της Αλβανίας. Αυτή που τους έσπρωχνε στην μάχη, που τους έδινε κουράγιο, που τους απογείωνε.  Με μια φράση,  η Σοφία Βέμπο ήταν η ενσάρκωσή της Νίκης...

* πηγή Βίκιπαιδεία 

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Ο Γελωτοποιός και το μαγικό όνειρο...

  Πριν από πολλά πολλά χρόνια υπήρχε μια χώρα που την έλεγαν Ευτυχία... Σε αυτή την χώρα όλοι ήταν ευτυχισμένοι, μιας και ο Βασιλιάς της έκανε τα πάντα για να μην έχει ο λαός του προβλήματα. Τα σπίτια των κατοίκων της Ευτυχίας ήταν μεγάλα και άνετα, το φαγητό ήταν άφθονο, γιορτές και πανηγύρια γινόντουσαν συχνά με σκοπό την διασκέδαση των ανθρώπων και γενικά όλος ο κόσμος ήταν χαρούμενος... Όλος??? Όχι, όχι όλος... Υπήρχε ένας άνθρωπος που δεν ήταν χαρούμενος... Ο Τσάρλι ο Γελωτοποιός... Ο Τσάρλι λοιπόν ήταν ο καλύτερος γελωτοποιός του Βασιλείου... Ο Βασιλιάς ξεκαρδιζότανε με τα αστεία, τις γκριμάτσες του και οι κάτοικοι τις Ευτυχίας δεν σταματούσαν να γελάνε με τις γκάφες και τα κόλπα που σκαρφιζότανε... Όμως αυτός, ο Τσάρλι με την σπάνια καρδιά και την ψυχή μικρού παιδιού ήταν δυστυχισμένος... Κάτι μέσα του τον βασάνιζε... Τα βράδια καθώς έπεφτε για ύπνο οι σκέψεις τον τυραννούσαν... Βλέπετε αυτό που τον έκανε δυστυχισμένο ήταν η... Ευτυχία. Μα πως γίνεται αυτό θα μου πείτε? Και όμως γίνεται...
 Κοντά στην Ευτυχία, ακριβώς πίσω από το παλάτι του Βασιλιά, υπήρχε μια μεγάλη πεδιάδα γεμάτη παραπήγματα και ετοιμόρροπα ξύλινα σπίτια... Άνθρωποι προχωρούσαν στον δρόμο με σκισμένα ρούχα, ψάχνοντας στα σκουπίδια για ένα κομμάτι ψωμί, μικρά παιδιά τσακωνόντουσαν για ένα ζευγάρι παλιά παπούτσια και οι γυναίκες δούλευαν σαν σκλάβες στα σπίτια των πλουσίων κυριών της Ευτυχίας... Εκείνο το μέρος ήταν αποκλεισμένο από την υπόλοιπη χώρα. Ο λόγος ήταν πως οι κάτοικοι εκείνης της πεδιάδας, που ο Βασιλιάς ονόμαζε Δυστυχία, ήταν άνθρωποι διαφορετικού χρώματος... Αυτό τους έκανε να διαφέρουν από τους υπόλοιπους και σιγά-σιγά απομονώθηκαν από το Βασίλειο της Ευτυχίας...
Ο Τσάρλι λοιπόν ήταν μια ιδιάζουσα περίπτωση καθώς η μητέρα του που τον μεγάλωσε ολομόναχη (ο πατέρας του είχε πεθάνει όταν αυτός ήταν μικρός), του εκμυστηρεύτηκε πως αυτή είχε γεννηθεί στην Δυστυχία αλλά λόγω μιας σπάνιας ασθένειας που είχε, η διαφορά στο χρώμα του δέρματος της δεν φαινότανε... Έτσι ήταν δύσκολο για αυτόν να βλέπει την φτώχεια και το κατάντημα των ανθρώπων στην άλλη πλευρά του Βασιλείου μόνο και μόνο επειδή έχουν διαφορετικό χρώμα στο δέρμα τους...
Ένα μεσημέρι  καθώς κοιμότανε είδε ένα παράξενο όνειρο... Κάποιος άντρας μελαψού χρώματος ήρθε στον ύπνο του και του είπε λόγια γεμάτα αγάπη, λόγια δυνατά... Ο Τσάρλι ξύπνησε συγκινημένος και ταραγμένος... Πήρε την απόφαση και ζήτησε να δει τον Βασιλιά με σκοπό να δώσει τέλος στην τυραννία των ανθρώπων της Δυστυχίας... Το αίτημά του έγινε δεκτό και ο Τσάρλι ήταν έτοιμος να αλλάξει τα πράγματα λέγοντας στον Βασιλιά τα λόγια που άκουσε στο όνειρό του από τον μελαψό άντρα...
  Έτσι και έγινε λοιπόν... Στάθηκε μπροστά στον Βασιλιά και ξεκίνησε να του μιλάει... Του είπε για την μητέρα του και το μυστικό που κρατούσε μέσα της... Για τις νύχτες που άκουγε τις παιδικές φωνές από την πλευρά της Δυστυχίας να ουρλιάζουν από την πείνα και το κρύο... Τα όνειρα που χάνονται και για εκείνα που δε ξεκινούν ποτέ... Το δικαίωμα στην ισότητα... Στην αγάπη, Στην αξιοπρέπεια... «Έχω ένα όνειρο... Να δω μια μέρα όλους τους ανθρώπους χαρούμενους... Όλους τους ανθρώπους ελεύθερους, αξιοπρεπείς και γαλήνιους... Έχω ένα όνειρο σήμερα... Να ζήσουν όλοι οι άνθρωποι σε ειρήνη, αγαπημένοι σαν αδέλφια... Να μην υπάρχει εκμετάλλευση και φτώχια πουθενά... Ούτε αδικία, ούτε πόνος, ούτε δάκρυ... Έχω ένα όνειρο... Να ανοίξουν οι πατρίδες για κάθε άνθρωπο... Τα σύνορα να πέσουν σε χρώματα και φυλές... Έχω ένα όνειρο... Πως το όνειρο αυτό το έχουμε πολλοί και δεν θα φύγει... Θ' αγωνιστούμε γι αυτό... είναι δικό μου, δικό σας, δικό μας... Το αξίζουμε και το δικαιούμαστε άνθρωποι... Έχω ένα όνειρο σήμερα κι αυτό είναι αληθινό...»
 Ο Βασιλιάς κοιτούσε αποσβολωμένος καθώς τα λόγια του Τσάρλι ήταν πολύ δυνατά... Σηκώθηκε, τον πλησίασε τον άγγιξε στον ώμο και του υποσχέθηκε πως θα βοηθήσει τους ανθρώπους της Δυστυχίας.... Έτσι και έγινε... Τα παιδιά πιά είχαν ρούχα, άφθονο φαγητό και καινούργια σπίτια φτιάχτηκαν στην άλλοτε δυστυχισμένη πεδιάδα... Οι γυναίκες δεν δουλεύανε πλέον σαν σκλάβες και οι άνθρωποι των δύο κόσμων έγιναν ένα...  Όλοι, πραγματικά όλοι ήταν αληθινά ευτυχισμένοι.... Και ζήσανε μια ζωή γεμάτη αγάπη και σεβασμό... Και αυτό το χρωστούσανε στον Τσάρλι και το μαγικό του όνειρο...

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Νικόλας Άσιμος: Η επιστολή ενός... «τρελού»

 Ψάχνοντας στο ίντερνετ μπορείς να βρεις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες,  πράγματα που έχουν δημοσιευθεί ελάχιστες φορές ή που δεν έχει δοθεί η δέουσα προσοχή όταν αυτά κοινοποιήθηκαν με κάποιο τρόπο.  «Ψαχουλεύοντας» σήμερα λοιπόν βρήκα κάτι που με μαγνήτισε από την πρώτη ματιά, κυρίως επειδή ο άνθρωπος με τον οποίο σχετιζόταν  αυτό που διάβασα,  είναι ένας από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες, ο μεγάλος αναρχικός Νικόλας Άσιμος...
Αυτό που βρήκα λοιπόν είναι μια ανοιχτή επιστολή του μεγάλου τραγουδοποιού προς τα  Μ.Μ.Ε. , λίγο καιρό πριν αυτοκτονήσει. Σας την παρουσιάζω αυτούσια...

                              ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ ΑΣΙΜΟΥ
«Μήνυμα προς όλους, για όλα...
Μια είναι η βόλτα, μόνο μια, αυτή θα μας λευτερώσει.
Δε σταματάει αυτή η βόλτα, ούτε ποτέ της έχει αρχίσει.
Magic theater fur fur
Το μεγαλύτερο θέατρο στην ιστορία, που καταργεί την ιστορία. Εγώ που το έχω ξεκινήσει έχω αναλάβει την ευθύνη.
Με ξέρουν όλοι οι σοφοί του κόσμου, κι όλοι οι καλλιτέχνες του πλανήτη.
Στην αρχή υπήρξα μονάχος μου, τώρα υπάρχουν κι άλλοι πολλοί που μπήκανε στο θέατρο μας.
Ανθρώπους ψάχνουμε όχι ιδεολογίες, Ανθρώπους να'χουν θάρρος, αγάπη, καλοσύνη. Ανθρώπους που δεν είναι ψεύτες, ρηχοί και βολεμένοι και ξέρουν να δίνουνε, όχι να ρουφάν και να εκμεταλλεύονται τους γύρο. Ανθρώπους έστω με καρδιά. Ας είναι δικηγόροι, παπάδες και αστυνόμοι. Ας είναι και χαφιέδες, κομουνιστές, αναρχικοί, αρκεί να έχουν τόλμη να κρατήσουν ένα λόγο και να πούνε την αλήθεια.
Αν δεν καταλαβαίνετε το θέατρο μας και μας κοροϊδεύετε ακόμα δεν φταίμε εμείς.
Εμείς έχουμε τη γνώση. Αυτή που δεν έχουν όλοι μαζί οι κυβερνήτες, οι δικαστές και οι γιατροί.
Σας κολλάμε στον τοίχο με ένα ζελοτέιπ.
Είμαστε καθαροί γι' αυτό ζούμε μέσα στις υπόγες και χαρίζουμε.
Δίνουμε παραστάσεις στην πλατεία και χαίρονται τα παιδάκια και δεν έχουμε λεφτά.
Είμαστε αυτόδουλοι της καλοσύνης . ξέρουμε να δημιουργούμε όχι να καταστρέφουμε. Ξενυχτάμε μέρα νύχτα και φτιάχνουμε μονάχοι τα όργανα μας.
Οι άλλοι σπανέ λάμπες και μπουκάλια, εμείς τα καθαρίζουμε με σκούπες. Οι σκουπιδιάρηδες είναι μαζί μας και όλοι οι άνθρωποι το πλανήτη.
Ρωτήστε στην περιοχή των Εξαρχείων που μας ξέρει. Μας αγαπάνε όλοι. Ρωτήστε αν χρωστάμε τίποτα και σα κανένα. Σε όλους έχουμε δώσει παραπάνω.
Μπακάληδες, ψιλικατζήδες, περιπτεράδες, ταβερνιάρηδες μας εκτιμάνε.
Χαρίζουμε το γέλιο, αγάπη και ευτυχία.
Κάναμε τους γέρους να αισθάνονται παιδιά.
Τα πρεζόνια να κόψουνε την άσπρη και να γελάνε.
Εγώ που το' χω ξεκινήσει δεν έδειρα ποτέ και πουθενά κανένα.
Με έχουν περάσει από όλα τα μπουντρούμια και το κορμί μου είναι γεμάτο πληγές.
Τα όπλα μου είναι πιστολάκια και νταούλια απ' αυτά που παίζουν τα παιδάκια, παίζει και η μικρή μου κόρη.
 Όταν όλοι εσείς κολλάτε αφίσες και γεμίζετε σκουπίδια την Αθηνά εγώ σας πολεμάω με μια ζωγραφιά στον τοίχο του σπιτιού μου. Εκεί που ήταν βόθρος και μπάζα και ουρλιάζανε τα κομπρεσέρ.
Εκεί μένω τώρα, τρία χρόνια μαζί με την μικρή μου κόρη, φιλοξενώντας κι άλλους που δεν είχανε να φανέ και που να κοιμηθούνε.
 Και δε φοβάμαι να δώσω τη διεύθυνση μου, την ξέρουν όλοι
'ΑΡΑΧΩΒΗΣ 41' ΕΞΑΡΧΕΙΑ
ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ ΝΑ ΕΧΩ ΠΑΡΑΠΟΝΑ.
ΝΑ ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΩ ΚΑΤΙ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΑ.
Έμαθα πως συνεχίζονται οι διώξεις εναντίον μου. Πως βάλανε εισαγγελέα για να με βάλουνε ξανά στο ψυχιατρείο και να μου κάνουν ίσως και λοβοτομή
Είμαι υποχρεωμένος να με σώσω
Καταγγέλλω λοιπόν δημόσια.
Στις 6 Οκτώβρη με πιάσανε έξω από το δρόμο του σπιτιού μου να παίζω θέατρο του δρόμου.
Με σύρανε με τη μια στο αστυνομικό τμήμα, με δέσανε με χειροπέδες, μου σπάσανε τα πλευρά μου, με πήγαν στο Αιγινίτειο ψυχιατρείο, με είχανε δεμένο.
ΕΓΩ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΑ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΙΣ ΛΕΝΕ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ και αυτοί με βγάλανε τρελό.
Έκανα ακόμη και αυτούς που με χτυπούσαν να γελάνε.
Αντί να τηρήσουν ένα λόγο ότι πια δε θα μ' αγγίξουν με σύρανε δεμένο στο ΔΑΦΝΙ.
Στο χειρότερο μπουντρούμι με ξάπλωσαν, με ξαναχτύπησαν και μου κάνανε ενέσεις απ' αυτές που σκοτώνουνε βουβάλια (παρ' όλο που πάλι μου δώσανε λόγο ότι δεν θα μ' αγγίξουν ) και με πάτησαν σα χαλάκι και με βάλανε με τις χειρότερες ρουφήχτρες.
Τους αρρώστους που προσπαθούσαν να μου πάρουν το ρολόι και ότι άλλο είχα πάνω μου, ακόμη και το τελευταίο μου τσιγάρο.
Όλοι οι γιατροί του κόσμου δεν τήρησαν ένα λόγο.
Αλλά εγώ κατάφερα και βγήκα και είμαι ζωντανός.
Σε λιγότερο από δυο μέρες κι απ' το χειρότερο μπουντρούμι.
 
Ας έρθουν οι ψυχίατροι μια βόλτα μαζί μου και θα τους δείξω.
ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΡΕΛΟΣ.
ΞΕΡΩ ΝΑ ΘΕΡΑΠΕΥΩ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΜΕ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ, ΜΕ ΜΙΑ ΚΑΡΑΜΟΥΖΑ, ΜΕ ΕΝΑ ΚΟΥΤΙ ΣΠΙΡΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΑΓΑΠΗ.
Ευχαριστώ όλους όσους κινητοποιήθηκαν για να με βγάλουν έξω, αν και κάπως καθυστερημένα. Ήμουν ήδη έξω και περίμενα τον πατέρα μου να βάλει μια υπογραφή.
Ευχαριστώ την Κατερίνα Γώγου που παράτησε το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και ήρθε.
Ιδίως το Διονύση το Σαββόπουλο καθώς και το φίλο μου ψυχίατρο Δημήτρη Μαντούβαλο.
Πήγα χθες μονάχος στο αστυνομικό τμήμα, ρώτησα αν κατά λάθος άγγιξα κανένα, μου είπαν όλοι όχι
Τους ζήτησα να μου δώσουν πίσω ένα μενταγιόν και μια καρφίτσα ανεκτίμητης αξίας (μου είναι χαρισμένα) Κάνανε ότι δεν ξέρουνε και ούτε το μισοσπασμένο χέρι μου δεν είχαν την τόλμη να μου σφίξουν.
Ας μου τα δώσουν όλα πίσω και τους συγχωρώ όλους.
ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΑΜΕΣΩΣ ΤΙΣ ΨΕΥΤΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ.
ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΕΜΦΑΝΙΣΤΩ ΜΟΝΑΧΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΠΡΟΚΑΛΕΣΩ ΝΑ Μ' ΕΚΤΕΛΕΣΕΤΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑ. ΤΟ ΠΡΟΤΙΜΑΩ ΠΑΡΑ ΤΟ ΨΕΜΑ, ΣΤΑΥΡΟ Η ΚΡΕΜΑΛΑ.
Τώρα εγώ βρίσκομαι αποσυρμένος στο προσωπικό μου νησάκι όπου κανείς δεν μπορεί να πλησιάσει. Εδώ βλέπω και τη νύχτα και χρειάζεται να ξεκουραστώ και να θεραπεύσω το πληγωμένο μου κορμί.
Ταχυδρομώ αυτό το γράμμα στον πληρεξούσιο μου δικηγόρο. Προς όλους και για όλα.
Ακόμα και στους ψυχιάτρους και τον τυχόντα εισαγγελέα.
Βοηθήστε με να επανέλθω στον κόσμο και να παίξω τη μουσική που δεν έπαιξα ακόμα. Και ας μου σπάσανε τις κιθάρες και τα μηχανήματα μου. Δεν ζητάω αποζημίωση, ένα μονάχα συγνώμη εγώ ζήτησα χιλιάδες.
Καλώ τους φίλους δημοσιογράφους που με ξέρουν όλοι. Τώρα που κινδυνεύω, να δημοσιεύσουν το γράμμα, όλο, χωρίς περικοπές.
Τόσες συναυλίες έχω δώσει και δε γράφτηκε γραμμή. ΚΑΝΤΕ ΤΟ ΤΩΡΑ και σας συγχωράω. Πολεμήστε την ΑΛΗΘΕΙΑ. Είναι αυτό που έχετε ξεχάσει.
Το μήνυμα της βόλτας είναι για όλους και για όλα.
Για όσους δεν καταλαβαίνουν και με θεωρήσανε τρελό εμένα ας κάνουνε τον κόπο να μελετήσουν βιβλία.
Όπως το '1984' του Όργουελ το λύκο της στέπας του Έρμαν Έσσε, τις 'ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΝΑΜΗΣ' του Δον Χουάν, τον Ευριπίδη, τον Αισχύλο, τον Αριστοφάνη, την Αρχαία Ελληνική Μυθολογία για το Διόνυσο, τον Πάνα, τον Ιάσονα και άλλους, τη 'Δολοφονία του Χριστού' του Βίλχελμ Ράιχ, την Αποκάλυψη του Ιωάννη το Διογένη με το φανάρι, την κατσαρίδα που έμαθε να πετάει.
Η ας διαβάσουν το βιβλίο μου 'ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΚΡΟΚΑΝΘΡΩΠΟΥΣ' και πολλά άλλα, ΖΕΝ και ΓΙΟΓΚΑ, ακόμα και τον Αϊνστάιν.
Εγώ τα κάνω πράξη κάθε μέρα και στο δρόμο.
ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΘΕΙΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΑΘΩΩΣΩ.
Αλλιώς ο άγγελος του κόσμου το είπε και θα το κάνει, θα φύγει και θα σας αφήσει να περπατάτε μπουσουλώντας ή θα σας κολλήσω τη χειρότερη βρισιά που λέω,
ΕΙΣΑΣΤΕ ΜΠΟΥΜΠΟΥΝΕΣ.
Καλώ και το Μίνω Βολανάκη να έρθει και να μας σφίξει το χέρι.
Εμείς κάνουμε συμβάντα και χάπενινγκ και όχι αυτός στα Βραχιά.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΕΤΑ ΤΙΜΗΣ
Και όλο το MAGIC THEATER FUR FUR
Υ.Γ.
ΞΕΚΟΥΝΗΘΗΤΕ ΟΜΩΣ ΑΜΕΣΩΣ.
Η αλλιώς πάτε μια βόλτα μέχρι το πολυτεχνείο εκεί που είναι εκείνο το κεφάλι που προσκυνάτε όλοι. Κάντε τον κόπο, σκύψτε και διαβάστε.
ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Κάτω δεξιά είναι γραμμένο του Ανδρέα Κάλβου είναι.
Ή πάτε μια βόλτα μέχρι τον τάφο του Καζαντζάκη κάτι γράφει 'Δεν έχω τίποτα να χάσω. Είμαι ελεύθερος'
ΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΕΙΜΑΙ. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ.
ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ.»

Διαβάζοντας τα παραπάνω δεν μπορώ παρά να πω ένα πράγμα... Πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που χλευάστηκε όσο ζούσε, που ήταν «εφιάλτης» για την καθώς πρέπει κοινωνία, που το σύστημα τον είχε εκτός λόγω του ανένταχτου χαρακτήρα του παρομοιάζοντας τον ως «φρικιό», να είναι τώρα μια «in» μορφή που τα τραγούδια του ακούγονται ακόμη και στα μεγάλα νυχτερινά κέντρα, να θεωρείται μέγας προφήτης στην εποχή του, να είναι τελικά ένας άνθρωπος που άξιζε περισσότερο την προσοχή και την δικαιοσύνη μας... Αργήσαμε λίγο αλλά το καταλάβαμε... Τελικά είμαστε «μπουμπούνες» όπως θα έλεγε και ο ίδιος ο Νικόλας...

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

OXI... You know girls?

Μεταξάς δε θέλω να το παίξω... Ούτε το ανάστημα του Έλληνα δικτάτορα έχω, ούτε οι εχθροί στη προκειμένη περίπτωση είναι οι Ιταλοί... Αυτή η σημαντική αρνητική (εγώ την βλέπω θετικότατη) λέξη είναι άγνωστη για το μεγαλύτερο ποσοστό των γυναικών του πλανήτη μας. Εγώ νομίζω πως τα θηλυκά μας ούτε να το γράφουν ξέρουν... Τι??? Γίνομαι γραφικός? Καλά... Διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε...
Γυνή: «Μωρό μου τι θα έλεγες να φάμε έξω σήμερα?»
Ανήρ: «Όχι και σήμερα μωρό μου προχτές φάγαμε έξω και χτες παραγγείλαμε. Θέλω να φάω, ζεστό, σπιτικό φαγητό (τι το θελες κακόμοιρε...)
Γυνή: «Καλά τι να σου πω τώρα. Δε λυπάσαι καθόλου τα χεράκια μου??? Το σπασμένο νύχι μου δε σου λέει τίποτα??? Να κάθομαι δηλαδή εγώ να πλένω πιάτα, να καθαρίζω κρεμμύδια για να είσαι εσύ πασάς??? Έξω θέλω, αλλιώς το βράδυ  δε θέλω να κοιμηθείς δίπλα μου...» (Άμα σου βαστάει πες όχι ξανά...)
Παράδειγμα δεύτερο. Ημέρα Τετάρτη. Που για τους λογικούς άντρες σημαίνει ημέρα Champions Leaugue. Ενημερώνεις την κοπέλα σου ότι θα πας στο σπίτι του κολλητού σου να δεις το ματς...
Ανήρ: «Όμορφη απόψε θα δω με τα παιδιά το ματς στο σπίτι του Γιώργου.»
Γυνή: «Να έρθω και γω σπουργιτάκι μου?»
Ανήρ: « Όχι βρε μωρό μου θα είμαστε ένα σωρό άντρες εκεί, θα βαρεθείς και μετά δε θα μπορέσω να σε γυρίσω νωρίτερα σπίτι (απόλυτα φυσιολογικό)
 Γυνή: «Κατάλαβα. Ντρέπεσαι για μένα ε? Δε με θες μαζί σου. Η μάλλον τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα μήπως τελικά δε θα δείτε ματς και θα κάνετε κάτι άλλο? Θες να αρχίσω να τσιρίζω τώρα??? Θα έρθω μαζί σου ή αλλιώς δε θα πας και συ...» (τελικά κάθεσαι και βλέπεις το ματς μόνος σου μιας και τη φοβήθηκε το μάτι σου με το πόσο μακριά μπορεί να ταξιδέψει το μυαλό της...)
Παράδειγμα τρίτο και κλασσικότατο. Ενώ είχατε συμφωνήσει να κάνετε απλά μια βόλτα για να χαζέψετε στις βιτρίνες, αυτή έχει σηκώσει την μισή Ερμού, εσύ βλέπεις την άδεια σου τσέπη να αδειάζει περισσότερο, αλλά αυτή εκεί...
Γυνή: «Μωρό να πάρω αυτή την τσάντα που μ]αρέσει και είναι συλλεκτικό κομμάτι?»
Ανήρ: «Όχι αγάπη μου δεν έχω άλλα χρήματα και έχουμε παραφουσκώσει την πιστωτική...» (Ωχ...)
Γυνή: «Ti????Δε θα μου κάνεις το χατίρι??? Για να λες μετά ότι δε σου αρέσει η τσάντα που έχω όταν βγαίνουμε? Ααααα δε ξέρω εγώ τη θέλω. Δε μπορεί ο Κώστας να αγοράζει στη Μαρία ότι θέλει και συ να είσαι συνέχεια στο όχι... Έλα πάμε να τη πάρουμε...» (εσύ σηκώνεις με δυσκολία τις δέκα τσάντες, ψάχνεις τη τσέπη σου για λεφτά και ο Θεός βοηθός...)
 Τρία παραδείγματα. Σταματάω εδώ. Γιατί κανονικά θα μπορούσα να γράψω άπειρα. Και αν παραβλέψουμε το γεγονός πως είμαι λιγάκι προκατειλημμένος, λιγάκι παράξενος, τι μας μένει? Η εξαίρεση  που επιβεβαιώνει τον κανόνα.  Εννοείται πως υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά νομίζω πως τα παραδείγματα είναι τόσο κλασσικά που ακόμα και οι δεσποινίδες-κυρίες θα συμφωνήσουν μαζί μου. Υπάρχει και το ΟΧΙ λοιπόν αγαπημένες μου. Ξέρω δεν σας κάθετε καλά σαν λέξη. Δεν είναι εύηχη, sic, πως αλλιώς να το πω... δε ταιριάζει στην αισθητική σας. Ακούς εκεί ΟΧΙ. Σαν δε ντρεπόμαστε λέω εγώ ολόκληρα γαϊδούρια... Λίγο τσίπα ρε παιδιά...

Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

Τους δίκασε η ανθρωπότητα...

Σαν σήμερα, πριν από εξήντα τέσσερα ολόκληρα χρόνια, στις 30 Σεπτεμβρίου του 1946, το δικαστήριο της Νυρεμβέργης καταδίκαζε ως ενόχους είκοσι έναν από τους είκοσι τέσσερις ηγέτες των Ναζί για εγκλήματα πολέμου...
Η πιο σημαντική δίκη της ανθρωπότητας ήταν γεμάτη εντάσεις, μυστικά, παροξυσμούς και εν τέλει η δικαιοσύνη απεδόθη έπειτα από την διαδικασία που κράτησε κοντά έντεκα μήνες, μιας και ξεκίνησε στις 20 Νοεμβρίου του 1945 και τελείωσε οριστικά στις 1 Οκτωβρίου του 46’.
Το Δικαστήριο που συστάθηκε ήταν αποτέλεσμα μιας συμφωνίας, την οποία υπέγραψαν οι Κυβερνήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών, της Μεγάλης Βρετανίας και της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών στις 8 Αυγούστου 1945 στο Λονδίνο, για την δίκη και πιθανή καταδίκη όλων των εγκληματιών πολέμου των προερχόμενων από τον Άξονα.

  Η συμφωνία αυτή προέβλεπε ότι το Δικαστήριο θα απαρτιζόταν από τέσσερα μέλη, καθένα από τα οποία θα είχε και ένα αναπληρωματικό. Τόσο τα τακτικά, όσο και τα αναπληρωματικά μέλη, θα ορίζονταν από τις υπογράφουσες τη συμφωνία Κυβερνήσεις. Απαρτία θεωρείται ότι έχει το Δικαστήριο μόνον όταν παρίστανται και τα τέσσερα μέλη του (τακτικά ή αναπληρωματικά). Αφέθηκε ανοικτό το θέμα να υπάρξουν και άλλες δίκες, αν προέκυπτε τέτοια ανάγκη κατά την ακροαματική διαδικασία.

  Στο Δικαστήριο συμμετείχε επίσης και η Γαλλία, ενώ οι βασικές κατηγορίες ήταν τέσσερις. Εγκλήματα (Γ), και Συνομωσία (Δ)... Το Δικαστήριο απαρτίσθηκε από τα εξής μέλη:
 Μ. Βρετανία: Αρχιδικαστής Sir Geoffrey Lawrence (τακτικό μέλος και Πρόεδρος του Δικαστηρίου), Δικαστής Sir Norman Birkett (αναπληρωματικό μέλος)
Ην. Πολιτείες: Francis Biddle (τακτικό μέλος), Δικαστής John Parker (αναπληρωματικό μέλος)
Γαλλία: Καθηγητής Henri Donnedieu de Vabres (τακτικό μέλος), Εφέτης Robert Falco (αναπληρωματικό μέλος)
Σοβιετική Ένωση: Αντιστράτηγος Iona Nikitchenko (τακτικό μέλος)
Υποστράτηγος Alexander Volchkov (αναπληρωματικό μέλος.
Έπειτα από μια μεγάλη σε χρονικό διάστημα ακροαματικής διαδικασία η απόφαση που βγήκε για τους μεγαλύτερους εγκληματίες στην ιστορία της ανθρωπότητας ήταν η εξής...
Χέρμαν Γκαίριγκ (Hermann Göring):  Το Νο2  των Ναζί μετά τον Αδόλφο Χίτλερ... Ένοχος και για τις τέσσερεις κατηγορίες. Ποινή: Θάνατος δι' απαγχονισμού. Αυτοκτόνησε με υδροκυάνιο μια ημέρα πριν εκτελεστεί η απόφαση.
Άλφρεντ Γιοντλ (Alfred Jodl):  Το απόλυτο αφεντικό της Βερμάχτ. Ένοχος και για τις τέσσερεις κατηγορίες. Ποινή: Θάνατος δι' απαγχονισμού.
Ερνστ Καλτενμπρούννερ (Ernst Kaltenbrunner): Ένοχος για τις κατηγορίες (Γ) και (Δ). Ποινή: Θάνατος δι' απαγχονισμού.
Βίλχελμ Κάιτελ (Wilhelm Keitel): Ένοχος και για τις τέσσερεις κατηγορίες. Ποινή: Θάνατος δι' απαγχονισμού.
Γκούσταφ Κρούπ φον Μπόλεν ουντ Χάλμπαχ (Gustav Krupp von Bohlen und Halbach): Δεν υπήρξε ετυμηγορία, καθώς απουσίαζε για λόγους υγείας. Παραπέμφθηκε σε άλλη δίκη, όπως προβλεπόταν από τη συνθήκη ορισμού του Δικαστηρίου, ωστόσο πέθανε πριν παραστεί σε δικαστήριο.
Ρόμπερτ Λέι (Robert Ley): Αυτοκτόνησε στις 25 Οκτωβρίου 1945, πριν ολοκληρωθεί η ακροαματική διαδικασία.
Μάρτιν Μπόρμαν (Martin Bormann): Ένοχος και για τις τέσσερις κατηγορίες. Ποινή: Θάνατος. Δικάσθηκε ερήμην, καθώς είχε εξαφανισθεί βγαίνοντας από το καταφύγιο του Χίτλερ στο Βερολίνο. Το πτώμα του δεν είχε βρεθεί μέχρι το 1998.
Κονσταντίν φον Νόϊρατ (Baron Konstantin von Neurath): Ένοχος και για τις τέσσερις κατηγορίες. Ποινή: Κάθειρξη 15 ετών.
Καρλ Ντένιτς (Karl Dönitz):
Ένοχος για τις κατηγορίες (Β) και (Γ). Ποινή: Κάθειρξη 10 ετών.
Φραντς φον Πάπεν (Franz von Papen): Αθωώθηκε.
Έριχ Ρέντερ (Erich Röder): Ένοχος για τις κατηγορίες (Α), (Β), (Γ). Ποινή: Ισόβια κάθειρξη.
Ιωακείμ φον Ρίμπεντροπ (Joachim von Ribbentrop): Ένοχος και για τις τέσσερις κατηγορίες. Ποινή: Θάνατος δι' απαγχονισμού.
Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ (Alfred Rosenberg): Ένοχος και για τις τέσσερις κατηγορίες. Ποινή: Θάνατος δι' απαγχονισμού.
Φριτς Ζάουκελ (Fritz Saukel): Ένοχος για τις κατηγορίες (Γ) και (Δ). Ποινή: Θάνατος δι' απαγχονισμού.
Χιάλμαρ Σάχτ (Hjalmar Schacht): Αθωώθηκε.
Μπάλντουρ φον Σίραχ (Baldur von Schirach): Ένοχος για την κατηγορία (Δ). Ποινή: Κάθειρξη 20 ετών.
Άρτουρ Σέϋς-Ίνκβαρτ (Arthur Seyss-Inquart): Ένοχος για τις κατηγορίες (Β), (Γ) και (Δ). Ποινή: Θάνατος δι' απαγχονισμού.
Άλμπερτ Σπέερ (Albert Speer):  Ο «Αρχιτέκτονας του Θανάτου». Ένοχος για τις κατηγορίες (Γ) και (Δ). Ποινή: Κάθειρξη 20 ετών.
Γιούλιους Στράιχερ (Julius Streicher): Ένοχος για την κατηγορία (Δ). Ποινή: Θάνατος δι' απαγχονισμού.
Χανς Φρανκ (Hans Frank): Ένοχος για τις κατηγορίες (Γ) και (Δ). Ποινή: Θάνατος δι' απαγχονισμού.
Βίλχελμ Φρικ (Wilhelm Frick):
Ένοχος για τις κατηγορίες (Β), (Γ) και (Δ). Ποινή: Θάνατος δι' απαγχονισμού.
Χανς Φρίτζε (Hans Fritzsche): Αθωώθηκε.
Βάλτερ Φουνκ (Walther Funk): Ένοχος για τις κατηγορίες (Β), (Γ) και (Δ). Ποινή: Ισόβια Κάθειρξη.
Ρούντολφ Ες (Rudolf Hess): Ένοχος για τις κατηγορίες (Α) και (Β). Ποινή: Ισόβια Κάθειρξη.
  Οι θανατικές ποινές εκτελέσθηκαν σε ειδικά στημένη αγχόνη στις 16 Οκτωβρίου 1946. Οι Γάλλοι εκπρόσωποι πρότειναν την εκτέλεση δια τυφεκισμού, αυτό όμως δεν έγινε δεκτό από τον Biddle και τους Σοβιετικούς, με το αιτιολογικό ότι οι κατηγορούμενοι είχαν προσβάλει το στρατιωτικό ήθος και δεν τους άρμοζε εκτέλεση που αρμόζει σε στρατιωτικούς. Οι καταδικασμένοι σε φυλάκιση μεταφέρθηκαν στη φυλακή του Σπάνταου. Ήταν το τέλος μιας διαδικασίας που συγκλόνισε τον κόσμο και συνεχίζει να τον συγκλονίζει μιας και εκείνοι οι άνθρωποι ήταν τόσο επικεντρωμένοι στο «έργο» τους, κάτι που φαίνεται και στα λόγια του απόλυτου  Εθνικοσοσιαλιστή  και αναπληρωτή του Αδόλφου Χίτλερ, Ρούντολφ Ες... «Είμαι ευτυχισμένος γνωρίζοντας ότι εκπλήρωσα την υποχρέωσή μου απέναντι στο λαό μου, την υποχρέωση μου ως Γερμανός, εθνικοσοσιαλιστής και πιστός σύντροφος του ηγέτη μου. Δεν μετανοώ για τίποτα. Εάν βρισκόμουν πάλι στην αρχή, θα ενεργούσα πάλι καθώς ενέργησα, ακόμα κι αν ήξερα, ότι στο τέλος θα βρω τον θάνατο στις φλόγες. Δεν έχει σημασία τι θα κάνουν οι άνθρωποι, αφού κάποτε θα βρεθώ μπροστά στο δικαστήριο της αιωνιότητας. Μόνο απέναντί του θα λαμβάνω ευθύνη, και ξέρω πως θα αθωωθώ...»

* πηγή Wikipedia

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Όσο υπάρχουν άνθρωποι...

 Όσο υπάρχουν άνθρωποι θα υπάρχει ακόμη η ελπίδα πως τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας θα δούνε καλύτερες μέρες. Όσο υπάρχουν άνθρωποι δεν θα υπάρχουν παιδιά που θα τριγυρνάνε μόνα τους στο δρόμο χωρίς ρούχα και παπούτσια να βρούνε ένα ξεροκόμματο για να δαμάσουν τη πείνα τους... Όσο υπάρχουν άνθρωποι δεν θα υπάρχουν ηλικιωμένοι που θα είναι μόνοι, ξεχασμένοι από τα παιδιά τους σε κάποιον οίκο ευγηρίας η ακόμη χειρότερα κλεισμένοι στους τέσσερις τείχους ενός άδειου σπιτιού... Όσο υπάρχουν άνθρωποι θα μπορούμε όλοι να νιώθουμε ασφαλείς στα σπίτια μας και θα έχουμε ανοιχτές τις πόρτες μας χωρίς να χρειαστεί να φοβόμαστε μήπως κάποιος προσπαθήσει να τις παραβιάσει. Όσο υπάρχουν άνθρωποι θα υπάρχει Αγάπη, Ειλικρίνεια, Σεβασμός, Ανθρωπιά... Όσο υπάρχουν άνθρωποι θα υπάρχει το γέλιο, τα δάκρυα χαράς, οι όμορφες στιγμές με τους συγγενείς και τους φίλους μας, τα ταξίδια, η ξενοιασιά...     Όσο υπάρχουν άνθρωποι θα υπάρχει ισότητα, διαφάνεια σε κάθε τομέα της επαγγελματικής μας ζωής... Όσο υπάρχουν άνθρωποι η αλήθεια στο τέλος πάντα θα κερδίζει και το ψέμα θα χάνει. Όσο υπάρχουν άνθρωποι το περιβάλλον θα έχει ένα σύμμαχο για μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Όσο υπάρχουν άνθρωποι τα ζώα θα έχουν φίλους παντοτινούς, που θα τα φροντίζουν και θα τα νοιάζονται...  Όσο υπάρχουν άνθρωποι θα υπάρχουν και συνάνθρωποι που θα είναι δίπλα τους σε ότι χρειαστούν...
  Όσο υπάρχουν άνθρωποι οι πόλεμοι θα σταματήσουν και οι λαοί θα είναι αγαπημένο μεταξύ τους... Όσο υπάρχουν άνθρωποι το κοινό συμφέρον όλων θα είναι προτεραιότητα... Όσο υπάρχουν άνθρωποι το γέλιο, οι αγκαλιές θα είναι φαινόμενο καθημερινό... Όσο υπάρχουν άνθρωποι οι φίλοι θα είναι παρών σε ότι τους χρειαστούμε. Οι συμβουλές τους θα είναι φάρος στα σκοτάδια μας... Όσο υπάρχουν άνθρωποι οι γονείς θα νοιάζονται για τα παιδιά τους περισσότερο απ’όσο νοιάζονται για τον εαυτό τους... Όσο υπάρχουν άνθρωποι η βία και η πορνεία μπορεί να εξαλειφθούν και όλοι θα είναι ευτυχισμένοι... Όσο υπάρχουν άνθρωποι οι άντρες και οι γυναίκες δεν θα έχουν «πόλεμο» μεταξύ τους, τα ζευγάρια θα είναι αγαπημένα και η μοιχεία δεν θα υπάρχει... Όσο υπάρχουν άνθρωποι... Όσο υπάρχουν άνθρωποι... Αν υπάρχουν άνθρωποι... Δε μπορεί, δε μπορεί να κάνω λάθος... Πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι... Αλίμονο μας αν δεν υπάρχουν...

Αναγνώστες

Page translation