Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Το λες άλλη μία γιατί δε το ’πιασα?

 Επίθετα. Απ΄τη μια υπάρχουν αυτά με τα υπονοούμενα. Από την άλλη τα... φόρα παρτίδα. Αυτά που δεν χρειάζεται να διαβάσεις πίσω από τις λέξεις για να καταλάβεις τι και πως.  Ιδιαίτερα στον χώρο του αθλητισμού είναι ουκ ολίγα τα παραδείγματα αθλητών που το επίθετο τους είναι ανήκει στην κατηγορία του... φόρα παρτίδα. Επίθετα σεξουαλικά, ερωτικά πρόστυχα, γαργαλιστικά. Πάμε να δούμε το δικό μου top-ten? Φύγαμε...
 1)Στην πρώτη θέση ο πάλαι ποτέ τερματοφύλακας της εθνικής Νιγηρίας Πίτερ Ρουφάϊ!!! Ναι, όπως το διαβάζετε. Ρουφάϊ. Πολλοί συνειρμοί. Τι ρουφάει και πως??? Το σίγουρο είναι ότι τουλάχιστον για την θέση που έπαιζε ήταν όνομα και πράμα ο μπαγάσας... Ότι πήγαινε μέσα, έγραφε...
2)  Εδώ δυσκολεύτηκα. Κατέληξα όμως. Τεοντόρα Κολάροβα. Και αυτή όνομα και πράμα.  Το λες και γεμίζει το στόμα σου. Η μάλλον το επίθετό μπορεί να χαρακτηριστεί το λιγότερο.. ένα και το αυτό με τα οπίσθιά της. Η Βουλγάρα αθλήτρια του στίβου έχει την τύχη να μην πληρώνει διαφημιστές για να προωθήσει τα κάλλη της. Το επίθετο της τα λέει όλα... Κολάροβά μουυυυυυυυ...
3) Πέδρο Μουνίτις. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις μεταδόσεις του Μανόλη Μαυρομμάτη. Μουνίτις, Μουνίτις και γκολλλλλλ!!! Και μένα που δεν ήμουνα με την Ρεάλ Μαδρίτης να φωνάζω: «Ρε γαμώ το Μουνί-τις»... Ο Ισπανός ποδοσφαιριστής ήταν πολύ καλός παίχτης, αλλά το επίθετο του έκλεβε πάντα την παράσταση.
4) Καπούτσο... Νομίζω πως δεν χρειάζονται πολλά σχόλια. Ο Πορτογάλος  διεθνής ποδοσφαιριστής της Πόρτο είναι το πιο... αντρικό επίθετο στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Επίθετο-πρόκληση και πρόσκληση συγχρόνως στον Μουνίτις. Πάνε πακέτο... Κρίμα που δεν έπαιξαν  στην ίδια ομάδα. Ο ένας θα συμπλήρωνε τον άλλο...
 5) Εδώ την θέση καπαρώνει μια Κουβανή μπασκετμπολίστρια που πραγματικά το αξίζει. Κυρίες και κύριοι, η Καριόλα Χεσεβάρια... Δυνατό της σημείο τα τρίποντα. Αγαπημένο σύνθημα των οπαδών που την παρακολουθούν? «Go Cariola, go...». Με τέτοιο όνομα και επίθετο είναι απορίας άξιο πως δεν παραστράτησε η κοπέλα...
6) Βέλι Κάβλακ. Νέο αστέρι. Αυτό που λέμε ένα όνομα μια φίρμα. Ο νεαρός ταλαντούχος Αυστριακός ποδοσφαιριστής είναι η μεγάλη ελπίδα της χώρας για να βγει το αυστριακό ποδόσφαιρο στον ...αφρό. Ο Κάβλακ θα μπορούσε να γίνει και σύνθημα στα χείλη των οπαδών της Αυστρίας σε μια ενδεχόμενη νίκη ενάντια στους μισητούς γείτονες τους Γερμανούς... «Τώρα που τα πάντσερ είναι τάβλα, πω πω Κάβλακ πω πω Κάαααβλακ...»!!!
7) Ζωρζ «Μαλάκα» Μαρτίνεζ. Ουρουγουανός ποδοσφαιριστής που έπαιζε στην  ιταλική Κατάνια. Το σημαντικό εδώ είναι ότι όπως ο ίδιος υποστηρίζει το προσωνύμιο «Μαλάκα» το πήρε από κάποιον συγγενή του που μένει στην Ελλάδα. Τον έλεγε έτσι, του άρεσε και το κράτησε. Εύγε παλικάρι μου...

8) Τόμας Γαμμιέτε. Πως? Τι κάνει? Δεν ξέρω τι κάνει, αλλά είναι αμυντικός στην γαλλική Ρεμς το παιδί και μάλιστα καλός. Επίθετο που δεν τον τιμά αλλά τι να κάνει και αυτός. Το θέμα είναι να μην κάνει... πράξη το επίθετο του...
9)  Μανουελ Αμουνίκε. Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο Αμουνίκε ήταν ο... ποδοσφαιρικός πατέρας του Μουνίτις. Το επίθετο που έκανε θραύση στο Μουντιάλ 94’. Μεγάλος Νιγηριανός ποδοσφαιριστής, επίθετο που άφησε ιστορία...
10) Σιλβιέ Καβλίνα. Όχι δεν είναι γυναίκα. Άντρας είναι. Κροάτης τερματοφύλακας. Οι περισσότεροι Έλληνες θα το προτιμούσαν σε θηλυκό. Δεν πειράζει όμως. Τουλάχιστον τον ίδιο. Άλλο Ελλάδα, άλλο Κροατία. Απλά είπαμε για άντρα οι συνειρμοί με τέτοιο επίθετο είναι τουλάχιστον... αποτυχημένοι. Το σύνθημα πάντως που δονεί τα κροατικά γήπεδα όταν αγωνίζεται ο Καβλίνα είναι ένα... «Πω πω πω, πω πω πω τι Καβλίνα είναι αυτό...» Και αυτό είναι επιτυχημένο...

Κυριακή 18 Απριλίου 2010

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία...


Δρόμοι. Μικροί, μεγάλοι δεν έχει σημασία. Μερικοί από αυτούς κρύβουν ιστορίες απίστευτες, μαγικές, ιστορίες που έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη μας. Οι ιστορικοί δρόμοι της Αθήνας λοιπόν...Κοντά στην Βαρβάκειο αγορά και στο Δημαρχείο, υπάρχει η οδός Αθηνάς. Δρόμος άρρηκτα συνδεδεμένος με την  αρχική δόμηση της πρωτεύουσας, καθώς και τόπος συνάντησης των Αθηναίων παλαιότερα. Πολλά ήταν τα μαγαζιά λιανικού και χονδρικού εμπορίου, αλλά και οι βιοτεχνίες που κατέτασσαν τον δρόμο στους πιο πολυσύχναστους  της Αθήνας. Πήρε το όνομα του από την θεά Αθηνά που συμβόλιζε την Σοφία και την Αρετή. Πλέον το τετράγωνο γύρω από την οδό Αθηνάς έχει... καταληφθεί από αλλοδαπές (επί το πλείστον από αφρικάνικες χώρες) που ασκούν το αρχαιότερο επάγγελμα, περιθωριακούς ανθρώπους, που ουδεμία σχέση έχουν με τους παραπάνω συμβολισμούς. Πρόσφατα, με σκοπό την αναβάθμιση της περιοχής,  ανακοινώθηκε ότι θα πεζοδρομηθεί η συγκεκριμένη οδός για να διευκολυνθούν και οι κάτοικοι της περιοχής. Οψόμεθα...
Οδός Αδριανού. Ο προθάλαμος της αρχαίας και της Ρωμαϊκής αγοράς. Δρόμος που ακολουθεί τα ίχνη οδών που έχουν χαθεί στο πέρασμα των χρόνων, εξίσου σημαντικός στην αρχική δόμηση και μορφολογία της γύρω περιοχής. Αναμορφωμένος πλέον και με πιο ζεστή και ανθρώπινη μορφή. Στα χαρακτηριστικότερα σημεία δια μήκος της οδού η βιβλιοθήκη του ρωμαίου Αυτοκράτορα Αδριανού (ιδρύθηκε από τον ίδιο το 132 μ.χ.) και τα κλασσικά καταστήματα με βιβλία περασμένων δεκαετιών. Ίσως η πιο γραφική περιοχή των Αθηνών... Οδός Ηρακλειδών. Η σημαντικής ιστορία της ξεκινάει ουσιαστικά από το 1778, όταν επάνω στα ερείπια του Θεμιστοκλείου τείχους χτίστηκε νέο τείχος το οποίο προχωρούσε προς το Άρειο Πάγο, έστριβε στην οδό Ηρακλειδών και εκεί σχημάτιζε γωνιακό πύργο με την πόρτα του Μανδραβίλη .
 Μέσα στο τείχος αυτό, που περιλάμβανε και το Θησείο, εκτεινόταν το 1830 η Χώρα της Αθήνας. Από την οδό Ηρακλειδών άρχιζε και ο δρόμος της Κούλουρης που έφθανε μέχρι το Πέραμα. Την άνοιξη του 1857 κατασκευάσθηκαν οι γύρω από την Ακρόπολη δρόμοι (Διονυσίου του Αεροπαγίτου, Αποστόλου Παύλου), οι οποίοι εκτείνονται από την Πύλη του Αδριανού μέχρι την οδό Πειραιώς, περνώντας την Ηρακλειδών. Σήμερα ο δρόμος έχει ανανεωθεί με διάφορα καφέ και νεοκλασικά κτίρια. Μια πραγματικά απολαυστική διαδρομή...
Ο πιο γνωστός δρόμος του Κολωνακίου, είναι η οδός Σκουφά.
Σημείο συνάντησης της νεολαίας, με αμέτρητα καταστήματα ενδυμάτων, παπουτσιών και λοιπών ειδών δευτερεύουσας ανάγκης, με κύριο χαρακτηριστικό την χλιδή που είναι και σήμα κατατεθέν γενικότερα της περιοχής.
Εκεί και ο ναός του Αγίου Διονυσίου, μια εκκλησία από τις πιο ιστορικές της Αθήνας. Εκεί και το πρώτο ελληνικό καφεκοπτείο Μισεγιάννη-Μάστορη που πρώτο εισήγαγε τον γαλλικό καφέ. Μια περιοχής γεμάτη αναμνήσεις από μια πόλη που χάνει την ανθρωπιά της...Αυτοί είναι κάποιοι από τους ιστορικούς και σημαντικούς δρόμους της Αθήνας.  Και λέω κάποιοι, γιατί η πρωτεύουσα είναι γεμάτη από ιστορικές οδούς που να τις απαριθμήσεις κανονικά και με λεπτομέρειες χρειάζονται ολόκληροι τόμοι βιβλίων... Η πρόθεση μου είχε να κάνει με το να κατανοήσουμε σε ποια πόλη, σε ποια χώρα ζούμε. Και πάνω απ’όλα με την ιστορία μας που ξεχνιέται, αγνοείται με πέρασμα των χρόνων...

Σάββατο 10 Απριλίου 2010

Τα γάντια... θυμούνται

  Καταχωνιασμένα σε ένα ξύλινο μπαούλο, με τον χρόνο να έχει αφήσει επάνω τους τα σημάδια του, δύο γάντια του μποξ συζητούσαν και τσακώνονταν για το ποιοι είναι οι καλύτεροι αθλητές πυγμαχίας όλων των εποχών.
   «Ο Σούγκαρ Ρέϊ Ρόμπινσον είναι με διαφορά ο καλύτερος αθλητής πυγμαχίας. Σούπερ μποξέρ», έλεγε και ξαναέλεγε με βροντερή φωνή το ταλαιπωρημένο κόκκινο γάντι στο μαύρο. Εδώ που τα λέμε μπορεί να έχει και δίκιο. Ο Σούγκαρ Ρέϊ Ρόμπινσον  (πραγματικό όνομα Γουόλκερ Σμιθ)  γεννήθηκε στις 3 Μαΐου 1921 ήταν ένας τεράστιος αθλητής, ο πρώτος πραγματικός σόουμαν  στον χώρο της πυγμαχίας. Το επαγγελματικό ρεκόρ του ήταν 128-1-2  με 84 νοκ-άουτ. Κράτησε τον τίτλο από το 1946 έως το 1951, ενώ στην 26χρονη καριέρα του κέρδισε και άλλα  ατομικά τρόπαια. Απεβίωσε το 1989.
  «Οκ, ίσως έχεις δίκιο, αλλά προσωπικά νομίζω πως ο κορυφαίος όλων είναι ο Μοχάμεντ Άλι» πρόσθεσε το μαύρο γάντι  υποστηρίζοντας με παρρησία την προτίμηση του. Ο Μοχάμεντ Άλι. Ο πιο γρήγορος μποξέρ όλων των εποχών Τα «σιδερένια» χέρια του έριξαν αρκετούς περίφημους πυγμάχους στο καναβάτσο και οι εριστικές μεγαλοστομίες του αποτελείωναν τα μέσα ενημέρωσης και την ρατσιστική κοινωνία, που τον ανάγκασε να αλλάξει το πραγματικό του όνομα από Κάλσιους Κλέι σε Μοχάμεντ Άλι.
  Αρνήθηκε να καταταγεί στον αμερικάνικο στρατό στην διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ, πέταξε μετάλλιο του σε ποτάμι, αγαπούσε σαν τρελός τον κόσμο που τον λάτρευε και ήταν επιθετικός απέναντι στο σύστημα. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, αντιμετωπίζει με θάρρος τη νόσο του Πάρκινσον, ενώ η κόρη του ακολουθεί τα βήματα του.  Το ρεκόρ του ήταν 56 νίκες και 5 ήττες με 37 νοκ-άουτ. Αυτός ήταν ο Άλι. Η πιο δυνατή γροθιά στο σύστημα...
  «Ααααα τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, νομίζω πως ο Σόνυ Λίστον ήταν η κορυφή» φώναξε ξανά το κόκκινο γάντι. «Ο τρελός, ο μυστικιστής Σόνυ.» ψιθύρισε και το μαύρο... Το αντίπαλο δέος του Μοχάμεντ Άλι. Ο πυγμάχος που ήθελε να αποτελειώνει τον αντίπαλο του και που ποτέ δεν τα παράταγε, ακόμα και αν διαφαινότανε ότι δεν άντεχε. Το ματς με τον Άλι ήταν και το ουσιαστικό τέλος της καριέρας του Λίστον και η ήττα του απόρησε πολύ κόσμο εκείνη την εποχή.
  Γεννήθηκε το 1932 και απεβίωσε στο  δεύτερο σπίτι του  στο Λας Βέγκας(κατά την διάρκεια διαπραγμάτευσης για έναν αγώνα), από καρδιακή ανακοπή και χρήση ναρκωτικών ουσιών, το 1970. Τον βρήκε η γυναίκα του στην πολυθρόνα του σπιτιού έπειτα από 6 περίπου ημέρες.
«Ξέρεις τι σκεφτόμουνα? Νομίζω πως ο καλύτερος είναι ο Σούγκαρ Ρέϊ Λέοναρντ.» είπε και άφησε έναν γλυκό αναστεναγμό το μαύρο γάντι στο κόκκινο. Ο χορευτής.
  Ο Σούγκαρ Ρέϊ Λέοναρντ ήταν ένας εξαιρετικά ευλύγιστος και γρήγορος μποξέρ, ένας πραγματικός σόουμαν που σου έδινε την εντύπωση ότι χόρευε μέσα στο ρινγκ. Δυνατά κροσέ, απόλυτα ντιρέκτ και εύπλαστη κίνηση που σε καθήλωνε. Γεννήθηκε το 1956 και στην πολύχρονη καριέρα του κέρδισε αρκετούς τίτλους, πήρε μέρος  στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Οι επιστροφές που έκανε στα ρινγκ ήταν αρκετές και οι αγώνες του με τον επίσης εξαιρετικό Κουβανό Ρομπέρτο  Ντουράντ, έμειναν στην ιστορία του αθλήματος.
  Κάπου εκεί τα δύο γάντια κοίταξαν το ένα το άλλο και γέλασαν με την καρδιά τους. Βλέπετε, ο φαινομενικά δυνατός καυγάς που άρχισε, τελείωσε με τα δύο γάντια να συμφωνούν πως είναι τυχερά που τέτοιοι αθλητές τα φόρεσαν και πυγμάχησαν με αυτά. Στο μυαλό τους στριφογυρνούσαν και άλλοι μεγάλοι αθλητές της πυγμαχίας. Ο «αιμοβόρος» Μάικ Τάϊσον, ο «κύριος» Λένοξ Λιούις, ο τεράστιος Τζο Φρέϊζερ, ο μοναδικός Ρόκυ Μαρτσιάνο, ο Χένρι Άρμστρονγκ, ο Τζακ Ντέμπσευ, το «τέρας» Τζώρτζ Φόρμαν, το «οργισμένο είδωλο» Τζέικ Λα Μότα και τόσοι άλλοι σπουδαίοι...
 «Τελικά είμαστε τυχεροί» αναφώνησαν τα δύο γάντια με μια φωνή. Και εμείς, προσθέτω εγώ. Η υστεροφημία είναι το σημαντικότερο για έναν πυγμάχο και κατ’ επέκταση για έναν αθλητή. Και για αυτούς τους χαρισματικούς μποξέρ το χειροκρότημα ακόμα να κοπάσει...

Κυριακή 4 Απριλίου 2010

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου...


"Σήμερον κρεμάται επί ξύλου,ο εν ύδασι την γην κρεμάσας. Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των αγγέλων βασιλεύς. Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται,ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις. Ράπισμα κατεδέξατο, ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ.Ήλοις προσηλώθη, ο νυμφίος της Εκκλησίας. Λόγχη εκεντήθη, ο υιός της Παρθένου. Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ. Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν..."
Μεγάλη Πέμπτη. Ημέρα κατάνυξης για την Χριστιανοσύνη. Σίγουρα η πιο «δύσκολη» μέρα, την περίοδο του Πάσχα, μιας και  αυτή τη μέρα ο Χριστός «κρεμάται επί ξύλου...». Είναι η κορύφωση του Θείου δράματος.  Οι σκέψεις μας πολλές (μακάρι να μην τις κάναμε μόνο τέτοιες μέρες...), οι πράξεις μας όμως ελάχιστες. Κανονικά η θυσία του Ιησού θα έπρεπε να ήταν παράδειγμα για μας για το πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα και για το πως θα έπρεπε να είναι οι ζωές μας. Αυτή η τεράστια κίνηση αυτοθυσίας του Χριστού για να σώσει το δημιούργημα του Πατέρα του που παρέκλινε και συνεχίζει να παρεκκλίνει της πορείας του, αντί να μας παραδειγματίσει μας κάνει ολοένα χειρότερους, ολοένα σκληρότερους...
  Οι πειρασμοί πολλοί και εμείς ανίκανοι μπροστά στις δυσκολίες και τους πονηρούς καιρούς που ζούμε.... Η μήπως όχι? Υπάρχει, λέει ένα γνωμικό, η δυνατότητα της επιλογής για μας. Άλλωστε ο άνθρωπος θεωρητικά ξέρει να διαχωρίζει το καλό από το κακό. Θεωρητικά πάντα. Γιατί στην πράξη ο παράγοντας «εγώ» αντί για «εμείς» κυριαρχεί... Πως θα μπορέσουμε να νιώσουμε το μεγαλείο του Θεού, πως θα μπορέσουμε να είμαστε το ίδιο εγκρατείς, το ίδιο άτεγκτοι, το ίδιο αληθινοί, το ίδιο φιλεύσπλαχνοι??? Δεν θα μπορέσουμε μάλλον... Για να μπορέσει ο άνθρωπος στο σημείο που έχει φτάσει να αλλάξει ουσιαστικά τον όλο τρόπο λειτουργίας και σκέψης του, θα πρέπει na ελπίζει σε ένα θαύμα... Και μιας και δεν πιστεύει στα θαύματα οι πιθανότητες μειώνονται.
 Δεν ξέρω αν αυτό που ονομάζουμε Θεός είναι η ανώτερη δύναμη που κινεί τα πάντα. Δεν ξέρω αν είναι δίκαιο ή άδικο να έχουμε φτιαχτεί με χαρακτηριστικά τέτοια που αργά η γρήγορα θα παίρναμε τον δρόμο που έχουμε πάρει... Αυτό που ξέρω είναι πως θα ήθελα λιγότερη φτώχεια, λιγότερη πείνα, λιγότερα κακοποιημένα παιδιά, λιγότερο άγχος, λιγότερη πονηρία, λιγότερες ασθένειες, λιγότερους θανάτους...
 Γιατί όλοι εν δυνάμει είμαστε εκεί, πάνω στο σταυρό κρεμασμένοι. Άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο... Κάποιοι τα καταφέρνουν και ζουν την δική τους... Ανάσταση. Κάποιοι άλλοι όχι. Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Η συνεχόμενη προσπάθεια θα έχει αποτελέσματα μόνο αν έχει γνώμονα την πραγματική αλήθεια. Και αυτή η αλήθεια κρύβεται μέσα μας... Ας την ψάξουμε λοιπόν. Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε όλους...

Αναγνώστες

Page translation