Σήμερον κρεμάται επί ξύλου...

"Σήμερον κρεμάται επί ξύλου,ο εν ύδασι την γην κρεμάσας. Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των αγγέλων βασιλεύς. Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται,ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις. Ράπισμα κατεδέξατο, ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ.Ήλοις προσηλώθη, ο νυμφίος της Εκκλησίας. Λόγχη εκεντήθη, ο υιός της Παρθένου. Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ. Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν..."
Μεγάλη Πέμπτη. Ημέρα κατάνυξης για την Χριστιανοσύνη. Σίγουρα η πιο «δύσκολη» μέρα, την περίοδο του Πάσχα, μιας και  αυτή τη μέρα ο Χριστός «κρεμάται επί ξύλου...». Είναι η κορύφωση του Θείου δράματος.  Οι σκέψεις μας πολλές (μακάρι να μην τις κάναμε μόνο τέτοιες μέρες...), οι πράξεις μας όμως ελάχιστες. Κανονικά η θυσία του Ιησού θα έπρεπε να ήταν παράδειγμα για μας για το πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα και για το πως θα έπρεπε να είναι οι ζωές μας. Αυτή η τεράστια κίνηση αυτοθυσίας του Χριστού για να σώσει το δημιούργημα του Πατέρα του που παρέκλινε και συνεχίζει να παρεκκλίνει της πορείας του, αντί να μας παραδειγματίσει μας κάνει ολοένα χειρότερους, ολοένα σκληρότερους...

  Οι πειρασμοί πολλοί και εμείς ανίκανοι μπροστά στις δυσκολίες και τους πονηρούς καιρούς που ζούμε.... Η μήπως όχι? Υπάρχει, λέει ένα γνωμικό, η δυνατότητα της επιλογής για μας. Άλλωστε ο άνθρωπος θεωρητικά ξέρει να διαχωρίζει το καλό από το κακό. Θεωρητικά πάντα. Γιατί στην πράξη ο παράγοντας «εγώ» αντί για «εμείς» κυριαρχεί... Πως θα μπορέσουμε να νιώσουμε το μεγαλείο του Θεού, πως θα μπορέσουμε να είμαστε το ίδιο εγκρατείς, το ίδιο άτεγκτοι, το ίδιο αληθινοί, το ίδιο φιλεύσπλαχνοι??? Δεν θα μπορέσουμε μάλλον... Για να μπορέσει ο άνθρωπος στο σημείο που έχει φτάσει να αλλάξει ουσιαστικά τον όλο τρόπο λειτουργίας και σκέψης του, θα πρέπει na ελπίζει σε ένα θαύμα... Και μιας και δεν πιστεύει στα θαύματα οι πιθανότητες μειώνονται.
 Δεν ξέρω αν αυτό που ονομάζουμε Θεός είναι η ανώτερη δύναμη που κινεί τα πάντα. Δεν ξέρω αν είναι δίκαιο ή άδικο να έχουμε φτιαχτεί με χαρακτηριστικά τέτοια που αργά η γρήγορα θα παίρναμε τον δρόμο που έχουμε πάρει... Αυτό που ξέρω είναι πως θα ήθελα λιγότερη φτώχεια, λιγότερη πείνα, λιγότερα κακοποιημένα παιδιά, λιγότερο άγχος, λιγότερη πονηρία, λιγότερες ασθένειες, λιγότερους θανάτους...
 Γιατί όλοι εν δυνάμει είμαστε εκεί, πάνω στο σταυρό κρεμασμένοι. Άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο... Κάποιοι τα καταφέρνουν και ζουν την δική τους... Ανάσταση. Κάποιοι άλλοι όχι. Ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Η συνεχόμενη προσπάθεια θα έχει αποτελέσματα μόνο αν έχει γνώμονα την πραγματική αλήθεια. Και αυτή η αλήθεια κρύβεται μέσα μας... Ας την ψάξουμε λοιπόν. Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα σε όλους...