Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2018

Πάει ο παλιός ο χρόνος...

  To 2018 φεύγει και μαζί με αυτό, όλες οι στιγμές που ζήσαμε και άλλοτε μας έκαναν χαρούμενους, άλλες μας απογοήτευσαν, άλλοτε (ελπίζω) μας έμαθαν κάτι.

 Μεγαλώνοντας έχω καταλάβει ότι η ζωή, πέρα από οτιδήποτε άλλο είναι στιγμές. Δυστυχώς η ευτυχώς χανόμαστε στην ολότητα αυτού του κόσμου. Δεν υπάρχει κανόνας ούτε κάτι γενικευμένο σε χαρακτηρισμό για ότι ζούμε. Αυτό πιστεύω.
 Έχω επίσης την εντύπωση (που γίνεται πιά σιγουριά), ότι ως άνθρωποι έχουμε επιλέξει να βάλλουμε κατα πάντων. Ακόμη και κατά του ίδιου μας του εαυτού πολλές φορές (συνειδητά ή μη). Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δε μπορούμε να υπάρχουμε χωρίς τους... άλλους. Οι συνάνθρωποί μας είναι το άλλο μισό μας. Η συνύπαρξη μας, οδηγεί στο φως, έξω από το σκοτεινό τούνελ. Το αν επιθυμούμε να βγούμε ή θέλουμε απλά να τριγυρίζουμε μέσα του άσκοπα, αυτό είναι κάτι που έχει να κάνει καθαρά με το πως θέλουμε να εξελιχτούμε σε αυτή την ζωή.
 Η φτώχεια, το συμφέρον, το χρήμα, η ματαιοδοξία, η κακία είναι αυτά που κυβερνούν τον κόσμο μας. Το έχω ξαναγράψει και θα το ξαναγράψω.

 Αν ξεκινήσουμε σιγά σιγά, ένα βήμα την φορά, μπορούμε τους παραπάνω... κυβερνήτες να τους κάνουμε έκπτωτους και εκπεσόντες και στην θέση τους να ανέλθουν η Αγάπη, η Αλληλεγγύη, η Συντρόφικότητα και η Ανθρωπιά. Στο χέρι μας είναι. Ή μάλλον καλύυτερα, στο μυαλό μας. Και κάτι τελευταίο. Το νου μας στα παιδιά. Αυτά είναι η Ελπίδα μας. Καλή Χρονιά σε όλους και όλες με Υγεία...

"

"Let the rain come down and wash away my tears 
Let it fill my soul and drown my fears 
Let it shatter the walls for a new, new sun 
A new day has come..."

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2018

Οι απουσίες των Χριστουγέννων...

 
 
Ένα άδειο ποτήρι, μια καρέκλα κενή
Μια καρδιά μονάχη και άδεια
απουσία χαράς και πληγή
'Ενα πιάτο αχνιστό στο τραπέζι
ψάχνει άθικτο το δικό του γιατί

Ένα γέλιο ντυμένο στα μαύρα
Μια χαρά κεντημένη στα γκρί
Να'τανε λέει η απουσία
μια φευγαλέα, μονάχα, στιγμή

Οι απουσίες των Χριστουγέννων
γιορτή γλυκιά μα και στυφή
Μια ανολοκλήρωτη αγάπη
 Μια θέση άδεια μες στη ψυχή...
 
 
 Αυτή ήταν η συμμετοχή μου, στο 22ο επετειακό Συμπόσιο που διοργανωνει η Αριστέα (https://princess-airis.blogspot.com/). Αυτή την φορά τα πήγα καλύτερα από οποιαδήποτε προηγούμενη, κυρίως βαθμολογικά. Αυτό όμως ειλικρινά δε με απασχολεί (ντάξει... λιώνω για την πρώτη θέση  και κάποια στιγμή θα τα καταφέρω). Με αυτό το κείμενο ήθελα να θυμήσω και να θυμηθώ ο ίδιος, όλους εκείνους και όλα αυτά που μας λείπουν τις ημέρες των γιορτών...
 
 Το συγκεκριμένο Συμπόσιο έκρυβε εκπλήξεις. Ισοβαθμίες, γκρανκινιολικό τέλος, αλλά πάνω απ'όλα ευαίσθητες συμμετοχές. Στην εποχή μας, στην εποχή του φαίνεσθαι και του ωχαδερφισμού, στην εποχή της σκληρότητας και της κακίας, οι ευαισθησίες και η αγάπη είναι ότι μας έχει απομείνει. Χαίρομαι ιδιαίτερα κάθε φορά που συμμετέχω στο δρώμενο της Αριστέας (που την υπερ-ευχαριστώ για μιά ακόμη φορά), κυρίως γιατί ο καθένας απο εμάς εξωτερικεύει γραπτώς το... μέσα του. Και αυτό πιστέψτε με, είναι από μόνο του μιά μεγάλη ελπίδα.
 Συγχαρητήρια σε όσους και όσες έγραψαν, διάβασαν, βαθμολόγησαν. Στις νικήτριες και κυρίως στα ποιήματα που είχαν τις λιγότερες (η και καθόλου) βαθμολογίες. Η συμμετοχή είναι το μεγαλύτερο κέρδος γιατί οδηγεί στην αλληλεπίδραση και επί της ουσίας στην ανθρώπινη επικοινωνία, που τόσο μας λείπει την σημερινή εποχή. Σε αναμονή του επόμενου Συμποσίου λοιπόν...
 
ΥΓ. Δεν σας λέω ακόμα καλή χρονιά, γιατί θα υπάρξει και ένα ακόμη τελευταίο κείμενο γι΄αυτόν τον λόγο.
 
ΥΓ2. Αααααα μην ξεχαστώ. Για έναν βαθμό ρε γμτ, για έναν βαθμοοοοοοοοό! 

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2018

Γένεσις...



"Ενα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα. 
Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. 
Μου 'δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό.
-Είδες - μου λέει - γεννήθηκε η ευσπλαχνία-.

Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.

Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες 
και δε θα 'χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ' αυτό..."

Τάσος Λειβαδίτης


 Μέρες γιορτινές, μέρες περισυλλογής, αγάπης και προσφοράς. Έτσι θα πρέπει να είναι. Πάντοτε. Όχι μόνο τώρα. Η λύτρωση που όλοι περιμένουμε να'ρθει, δε θα βρεθεί στο δρόμο μας καθώς περπατάμε. Θα γεννηθεί εκ των έσω. Θα βγει απ' τα σωθικά μας, όπως η δυνατότερη κραυγή. Και όταν αυτό γίνει, θα κάνει τόσο θόρυβο που η ζωή μας δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. Αρκεί να το θελήσουμε. Να το θελήσουμε πραγματικά και να αφήσουμε στην άκρη μίση και πάθη. 

 Το επόμενο βήμα της ανθρώπότητας και ουσιαστικά της ίδιας της ύπαρξης μας, θα πρέπει να έχει ποιοτικά και όχι ποσοτικά χαρακτηριστικά. Θα πρέπει να επικεντρώνει στον Άνθρωπο και όχι στα υλικά αγαθά. Δύσκολο ε; Και έτσι να είναι, η ζωή, για ένα μυστήριο και ανεξήγητο λόγο, κάνει κύκλους. Κάποια στιγμή θα αναθεωρησουμε. Ελπίζω πριν είναι πολύ αργά. Καλά Χριστούγεννα σε όλους και όλες με Υγεία, Αγάπη και Ανθρωπιά... 



Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2018

Santa babies...

 Είμαι σίγουρος ότι όσες και όσοι με διαβάζετε χρόνια, θα καταλάβατε ότι ο τίτλος του σημερινού μου κείμενου μόνο τυχαίος δεν είναι. Έχω μια τάση να συνδέω τις γιορτές των Χριστουγέννων με τα λατρευτά μου κοριτσόπουλα. Δε θα μπορούσε να γίνονταν και αλλιώς, μιας και αυτή η περίοδος έχει πολύ από... γυναίκα. 

 Ρεβεγιόν, μπουζούκια (Θεέ μου που ζω στο 1980;;;), ψώνια (καθαρά γυναικεία διαδικασία), μελομακάρονα (θηλυκά και αυτά γι'αυτό και τόσο γλυκά τι νομίζατε;) και πάει λέγοντας. Αφού και τώρα που γράφω αυτές τις αράδες, ακούω την Mariah Carey Π.π.β. (προ πλαστικών βυζιών είναι αυτό), να τραγουδάει το "All i want for Christmas is you" και έτοιμάζομαι να αυτοπακεταριστώ και να σκάσω μύτη στην φτωχική της επαυλίτσα, συνάμενος κουνάμενος και Χριστουγεννιάτικος για στενές επαφές... Αμερικάνικου τύπου με ολίγον απο Βαλκάνια αγριάδα (για μένα το είπα αυτό).

  Επειδή αρχίζω να κουράζω λοιπόν, παρακάτω θα σας παρουσιάσω, με την ανάλογη ενδυμασία βέβαια,τα 5 κορυφαία Χριστουγεννιάτικα μωρά των ονειρώξεων, εεεεεε ονείρων μου ήθελα να πω. Έχουμε και λέμε

1) Michelle Pfeiffer


  Ακόμα και έτσι, σαν Χριστουγεννιάτικο-κάτι- σαν δέντρο, μη μου πείτε ότι δεν είναι για φάγωμα. Εγώ πάντως θα την έτρωγα και ας πάθαινα και ηλεκτροπληξία. Με το αστεράκι της κατακέφαλα, με τα υπέροχα μάτια της που φεγγοβολάνε σαν λαμπιόνια, με το ψηλοτάκουνο της που αυτόματα την μετατρέπει σε πτυσσόμενο δέντράκι, με τα όλα της ρε παιδί μου.

 Για μένα μακράν της δεύτερης το πιο σέξυ μωρό που έχει εμφανιστεί πάνω στην Γη την Χριστουγεννιάτικη περίοδο. Σσσσστ ξέρω τι λέω, Pfeiffer είναι αυτή. Τουμπανέϊρος λέμεεεεεεεεεε. Michelle μου τα... μπαλάκια σου τελειωμό δεν έχουν!!!

2) Marilyn Monroe


 Αυτή είναι το σήμα κατατεθέν των Santa Babies μου. Μπουτάκι αγριοκέρασο, μάγουλο βερίκοκο, φιλήδονο βλέμμα (πςςςςςςςςςςςςςςςς), μαλλί πλατίνα και κορμοστασία που τονίζει τα κάλλη της, το Μεριλινάκι είχε βαλθεί να τρελάνει κόσμο στις δεκαετίας 50' και 60΄. Μια επανάσταση ήταν από μόνη της αυτή η πλασματάρα. 

 Στα συν, η κόκκινη μπότα (που στην χώρα μας οι Ελληνίδες  φόρεσαν χρόνια αργότερα) και η πόζα-όχι δεν είμαι bimbo πως σας πέρασε από το μυαλό- που κράτησε παρέα σε χιλιάδες φανταράκια που τότε υπηρετούσαν την στρατιωτική τους θητεία. Τίποτα, για ένα βράδυ την ήθελα. Να δεις μετά πως θα άλλαζε το παραμυθάκι και από "Happy birthday mr President" ή "Santa baby", θα το γύρναγε στο "Μάκη πούντιασα" και στα κλαρινοτσιφτετέλια...


3) Mariah Carey



 Η επιτομή της σέξυ Αγιοβασιλίτσας. Εδώ την βλέπετε να τουρλώνει τον ποπο της (η την ποπάρα της καλύτερα) στον συμπαθητικό παππούλη, ΄Άγιο-κωλόφαρδο-Βασίλη, για να φάει τις σφαλιαρίτσες της επειδή ήταν κακό... κορίτσι τα τελευταία 30 χρόνια! Εεε, έπειτα από τέτοια αυτογνωσία είναι δυνατόν να μην έχει θέση στην λίστα μου;

 Καταρχάς το κορίτσι όπως όλοι μας διακρίνουμε, δεν... μασάει από κρύο. Η αλήθεια είναι ότι το στήθος της είναι... πέτρα βέβαια άλλα όχι λόγω πολικών θερμοκρασιών. Η σιλικόνη είναι ο φταίχτης. Ακόμα και έτσι, η Mariah, εκτός απο φωνάρα, εκτός του ότι τραγούδησε ένα από τα πιό γνωστά hit των Χριστουγέννων, έχει και άλλα ταλέντα. Κυρίως... φανερά! Που την βάζουν στην καρδιά μας!

ΥΓ. Ο τύπος με το κλαρινέτο πίσω τυχαία βρέθηκε στην φωτογραφία;


4) Jenny mcCarthy 


 Να και το Τζενάκι το Μακαρθάκι, το οποίο συνήθως κυκλοφορεί όπως την βλέπετε. Ρίχνει ένα περιτύλιγμα κουτιού γλυκών επάνω της και βγαίνει βόλτα. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι έχει περάσει από ουκ ολίγες εκπομπές της Αμερικάνικης τηλεόρασης ντυμένη στα κόκκινα των Χριστουγέννων, αλλά για την Jenny, Χριστουγεννιάτικες γιορτές σημαίνουν λίγα ρούχα και... καλά.

  Εδώ, ο Άγιος Βασίλης κοιτάει κουτοπόνηρα (για να μην το πάρει χαμπάρι η ΑγιοΒασίλαινα), αυτό το άτακτό αλλά καλό κορίτσι όπως λέει και ο τίτλος της φωτογραφίας. Το σκυλάκι από την άλλη έχει το βλέμμα της απόλυτης κατάντιας. Αλήθεια όμως δεν το καταλαβαίνω. Αν ήμουν εγώ δίπλα σε αυτό το Χριστουγεννιάτικο μωρό θα γιόρταζα... Ανάσταση και Γέννηση μαζί! Αχ ρε Jenny...


Katy Perry


 Η Katy είναι πραγματικά το κάτι άλλο. Μωρό με βλέμμα βυθισμένο στον μυστικισμό (ποιητική... αηδία), υπέροχο σώμα, σου δίνει την αίσθηση της γυναίκας που όλη την χρονιά έκανε μαλακίες (μπιππππππ) αλλά δεν το κατάλαβε. 

 Αυτό έχει ως συνέπεια να περιμένει τα δωράκια της όπως κάθε θηλυκό που σέβεται τον εαυτό του και ταυτόχρονα, όπως φαίνεται και την εν λόγω φωτό, να πατάει με τις τακουνάρες της τους άντρες, με τις μέγαιρες φίλες της να παρακολουθούν νωχελικά το ταξίδι της προς την αλήθεια (δεύτερη ποιητική... αηδία στο ίδιο κείμενο). Παρολ'αυτά, με τέτοιο σκέρτσο που έχει μπορούμε άνετα να την βάλουμε στο σημερινό μας top-5. Μιλάμε για άτακτο μωρό που όμως στο τέλος θα πάρει όλα τα... δώρα της!


  Μετά κόπων και βασάνων... τελείωσα. Το κείμενο εννοώ. Άφησα έξω υπέροχα Χριστουγεννιάτικα πλάσματα, που ελπίζω να συμπεριλάβω σε άλλη λίστα μου. Ώρες ώρες, πραγματικα αισθάνομαι, τέτοιες μέρες κάθε χρόνο, πως οι γιορτές των Χριστουγέννων είναι για δύο κατηγορίες ανθρώπων. Για τα παιδιά και για τις θηλυκές τυραννίες. Ας είναι. Γυναίκες είναι αυτές...

Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2018

Εσωτερικές αναθεωρήσεις...

 Είναι πράγματι, αυτά που μας συμβαίνουν, ευκαιρία να διαπιστώσουμε τα λάθη και τα σωστά μας; Υπάρχει αλήθεια, μόνο ένας δρόμος να ακολουθήσουμε στην ζωή ή είναι ένα σύμπλεγμα παράδρομων που στο τέλος οδηγούν στον όποιο προορισμό; 

 Νομίζω πως η απάντηση εδώ δεν είναι ούτε ναι ούτε όχι, σε καμία από τις ερωτήσεις. 
 Και αυτό γιατί, θεωρώ πως οι δρόμοι, σαφώς και προυπάρχουν αλλά το αν θα δημιουργήσουμε εμείς νέους με άλλον τελικό προορισμό από αυτόν που... διαφαίνεται, έχει να κάνει με την δική μας θεώρηση των πραγμάτων.

 Οι μέρες γιορτών είναι για μένα πάντοτε μέρες αναθεώρησης. Δε ξέρω πως γίνεται αυτό, αλλά για παράδειγμα οι δύο προηγούμενες Χριστουγεννιάτικες περίοδοι, μου δίδαξαν πολλά πράγματα. Το ίδιο φαίνεται να ισχύει και για αυτήν που έρχεται και ήδη αρχίσαμε να διανύουμε.
 Παρακολουθώντας μάλιστα τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας, στην κοινωνία, στην Παιδεία, στην πολιτική, στην καθημερινότητα μας, αρχίζω και σκέφτομαι σοβαρότατα πως, αυτό που εμείς μπορούμε να ορίσουμε στην ζωή μας, όσο και αν δείχνει να... λιγοστεύει, είναι τόσο σημαντικό που αν καταφέρουμε και το επηρρεάσουμε θετικά, τότε υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

 Ίσως το κλίμα των γιορτινών ημερών να με συνεπαίρνει, μιάς και η κοινωνία των ανθρώπων μοιάζει ολοένα και περισσότερο απάνθρωπη, αλλά μερικές φορές για να καταλάβουμε ξεκάθαρα αυτό που μας συμβαίνει, πρέπει να βλέπουμε μισογεμάτο το ποτήρι και όχι μισοάδειο.

 Αυτό το "όλα συμβαίνουν για κάποιον λόγο" και "ο καθένας κάποια στιγμή παίρνει στη ζωή αυτό που του αξίζει" από την μία με τρομάζει από την άλλη με φέρνει κάποιες στιγμές προ των ευθυνών μου. Με βοηθάει θα έλεγα. Σίγουρα υπάρχουν καταστάσεις που  μοιάζουν μεγαλύτερες από εμάς. Γιγαντιαίες και τρομακτικές. Πρωτόγνωρες και δυσβάσταχτες.
 Σίγουρα όμως, η ανθρώπινη υπόσταση μας, μας έχει διδάξει πως η δύναμη που κρύβουμε μέσα μας, οι αντοχές, τα όνειρα που ξαφνικά δημιουργούνται από το πουθενά, έχουν την δυνατότητα να υπερνικούν οτιδήποτε αρνητικό προκύψει. Και αν δεν το υπερνικήσουν, τότε τουλάχιστον να ευχηθούμε να είναι έμας μάθημα για μας αυτό. Αυτό είναι το πιό σημαντικό.

 Απορώ με την κακία και τον εγωισμό κάποιων συνανθρώπων μας. Ενδεχομένως όμως να έχω υπάρξει και γω στο παρελθόν εγωιστής και κακός. Ενδεχομένως, αν μπορέσω κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσω, το πόσο επηρρεάζουμε οι άνθρωποι ο ένας τον άλλο, να αποφύγω κάποια λάθη στο μέλλον. 

 Πρέπει, οφείλουμε στον εαυτό μας αν θέλουμε να λεγόμαστε αλλά κυρίως να... εννοούμαστε άνθρωποι, να έχουμε έναν στόχο: Να φτάσουμε μια μέρα των ημερών να μπορούμε να κοιτάμε τον άλλον στα μάτια. Με ειλικρίνεια και αγάπη. Τα ξαναλέμε.

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2018

Ταραχή...

 Και μπήκαμε που λέτε και στον... ταραγμένο Δεκέμβρη. 1η του μήνα του Χριστουγεννιάτικου λέει το ημερολόγιο. Και λέω ταραγμένου, γιατί έτσι προβλέπω να είναι. Δε βλέπετε τι γίνεται;
 

 Τι αναπτύξεις, τι επιδόματα, τι καταλήψεις, τι Ρουβίκωνες, τι ενεχυροδανειστές, της Πόπης σας λέω! Και μέσα σε όλα βέβαια έχουμε και τις γιορτές που έρχονται. Αλλά αυτές είναι για καλό. Μονιάζουμε, κάνουμε δώρα ο ένας στον άλλο, χωρίζουμε, τσακωνόμαστε στα οικογενειακά μας τραπέζια, απ όλα έχει ο μπαξές!

 Το τι ψώνιο έχει να πέσει, τι πιστωτικές να δεινοπαθήσουνε, τι κορίτσα να λικνιστούνε στα κέντρα ψυχαγωγίας, δε λέγεται! Θα... λιώσουμε στα "Μόνος στο Σπίτι", στα κάλαντα και πάει λέγοντας! Αμ το άλλο; Κουραμπιέδες, δίπλες, μελομακάρονα, μελομακάρονα, μελομακάρονα, μελομακάρονα... (κόλλησε το ριμαδιασμένο το πληκτρολογιο), θα σκάσουμε στο τέλος.


 Το σημαντικό είναι να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στην καταναλωτική λαίλαπα της εορταστικής περιόδου, γιατί προβλέπεται δύσκολος χειμώνας. Εγώ κιόλας που έγινα για τρίτη φορά θείος (ναι, ναι και μάλιστα για πρώτη φορά θείος...κοριτσιού), πρέπει να αρχίσω να βάζω στην άκρη για βαφτίσια, νονές, μαμάδες-ξαδέρφες των νονών και πάει λέγοντας). 

   Ααααα και να βρω άμεσα (πριν τα βαφτίσια) κανα γκομενάκι έτσι περίεργο, πρόστυχο, ντυμένο ελαφριά όπως η Κέλι Λε Μπροκ στην "Γυναικάρα με τα κόκκινα" -ναι, σωστά μαντέψατε θέλω να είμαι ο  αγαπητικός της Τζιν Γουάιλντερ- να κάνουμε παιχνίδι βρε αδερφέ!
 

Και όχι μόνο να είμαι, αλλά ει δυνατόν, να μπορούσα να της κάνω και μιά καντάδα ρε παιδί μου, να τώρα δα σκέφτηκα μια πρόχειρη που πολύ θα της άρεσε: 
"Ήτανε τύχη ήτανε σύμπτωση, θα έλεγα ήταν περίπτωση κι όμως της μοιάζει. Μέσα στο πλήθος προσπαθώ επίμονα να την κοιτώ και βλέπω πως της μοιάζει. Και νιώθω νιώθω νιώθω νιώθω... Ταραχή στην καρδιά μου να φέρνει, ταραχή να με παρασέρνει,ταραχή η μορφή της  Θεέ μου με απειλεί..." 

  Ντάξει ρε παιδιά μη βαράτε Λε-Πα είναι αυτός, μιλάμε για ποιότητα παλαιάς κοπής! Σαν και μένα ένα πράμα! Σας αφήνω έτσι χαρωπά... βασανισμένα μου πλάσματα και σας εύχομαι ολόψυχα έναν, υπέροχο μήνα, Τα ξαναλέμε!




Στίχοι-Μουσική: Κ. Γιοβάνης- Ερμηνεία: Λευτέρης Πανταζής

Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2018

"Τι κάνει το σχολείο; Ψαλιδίζει! Μας κόβει τα φτερά..."

 Ημέρα του Παιδιού σήμερα. Ο τίτλος του κειμένου μου, είναι από μιά ομιλία που σας παραθέτω παρακάτω και την βρήκα στο Youtube.

 Μια ομιλία, ενός δασκάλου, του Σπύρου Κασιμάτη, που πραγματικά με έκανε να αναλογιστώ, πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος μας, πόσο πιό ολοκληρωμένα, ως χαρακτήρες, θα ήταν τα παιδιά μας, αν η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών, σκέφτονταν όπως ο συγκεκριμένος, αλλιώτικος στην σκέψη, εκπαιδευτικός. Προτού κλείσω και σας αφήσω να δείτε ολόκληρο το βίντεο, που είναι διάρκειας ενός τετάρτου της ώρας (ειλικρινά αφιερώστε χρόνο και δείτε το όλο και θα με θυμηθείτε), ιδού μερικά από αυτά που είπε ο κ. Κασιμάτης και έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον:

"Το πρώτο πράγμα που κάνει το σχολείο, είτε το θέλει, είτε δεν το θέλει, είναι να περιορίζει."

"Το σχολείο περιορίζει και προσπαθεί να καθορίσει ... με το γνωστό εργαλείο που λέγεται βαθμολογία."


"Σήμερα ξέρουμε ότι ο άνθρωπος είναι πολύ πιο σύνθετο πλάσμα. Έχει ικανότητες μουσικές, έχει ικανότητες κίνησης, έχει ικανότητες οπτικές μέσα στον χώρο, έχει ικανότητες διαπροσωπικών σχέσεων, έχει ικανότητες ενδοπροσωπικής αυτογνωσίας, έχει ικανότητες να προβληματίζεται υπαρξιακά, άλλοι το λένε, η θρησκευτική μας διάσταση. Το σχολείο δεν ασχολείται μ' αυτά."


"Τι κάνει το σχολείο; Ψαλιδίζει! Μας κόβει τα φτερά!"

"Στο σχολείο μαθαίνουμε ότι για να πετύχουμε χρειάζεται σκληρή δουλειά. Ναι! Χρειάζεται σκληρή δουλειά όταν δεν υπάρχει όνειρο! Όταν υπάρχει όνειρο η δουλειά δεν είναι ποτέ σκληρή. Είναι χορταστική!"

"Για να το κάνουμε χρήσιμο. Το πρώτο είναι ότι τα όνειρα είναι γήινα. Δηλαδή είναι εφικτά. Είναι φτιαγμένα απο χώμα. Γίνονται, τα φτιάχνουμε, τα πραγματοποιούμε!"

"Το δεύτερο πράγμα είναι ότι τα όνειρα είναι φτιαγμένα απο σκέψη. Και μέσα στην σκέψη υπάρχει η φαντασία!"

"Τα όνειρα είμαστε εμείς!"

Αυτά είναι μερικά, από τα πραγματικά υπέροχα, που υπάρχουν στη συγκεκριμένη ομιλία. Μέρα που είναι, ας σκεφτούμε λίγο εναλλακτικά. Βοηθάει.Τα ξαναλέμε....



* O Σπύρος Κασιμάτης εχει σπουδάσει Γλωσσολογία στη Θεσσαλονίκη και έχει ένα μεταπτυχιακό στην Ιστορία από το University College London (SSEES) και ένα μεταπτυχιακό στη Συμβουλευτική Ψυχικής Υγείας από το University of Strathclyde. Έχει επίσης μεταπτυχιακές εξειδικεύσεις στη συνοδία παιδιών που πενθούν, στην εκπαίδευση δεξιοτήτων επικοινωνίας για γονείς και εκπαιδευτικούς και στη θεραπεία ζεύγους.
Δουλεύει ως φιλόλογος στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση από το 1982, ως εκπαιδευτικός/σύμβουλος πένθους για παιδιά από το 1996 και ως σύμβουλος ψυχικής υγείας από το 2009.
Σήμερα εστιάζει στην επιμόρφωση γονέων και εκπαιδευτικών και στη συμβουλευτική για εφήβους.

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2018

Ακυβέρνητος... Νοέμβρης

 Νάτος, νάτος πετιέται ο...  τρελιάρης ο Νοέμβρης. Μπαίνει φουριόζος, ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί μεταξύ φθινοπώρου-χειμώνα και ελπίζουμε να μην είναι τόσο ζημιάρης όσο ο... προκάτοχος του Οκτώβριος.
 
 Το ημερολόγιο λέει 1η του μήνα του προδεκεμβριανού, αλλά παρόλο που έρχονται γιορτές, δε μας βλέπω καλά. Σα να ακούω από τα περατα των σκυλάδικών το "Θα κάνω ζημιές, θα κάνω ζημιές και στον λογαριασμό μου ας χρεωθούν κι αυτές..."

 Ο προηγούμενος μήνας είχε από σεισμούς και κλυδωνισμούς στο κυβερνητικό σχήμα (ντάξει ρε παιδιά που λέει ο λόγος), μέχρι κυκλώνες, μαγκιές των Τούρκων (οποία έκπληξις) στο Αιγαίο και προφυλακισμό πρώην Υπουργού, το Mega έκλεισε και εκατοντάδες εργαζόμενοι χάσανε την δουλειά τους, εεε ο τωρινός ας ελπίσουμε ότι θα μας λυπηθεί.

 
Αν συνεχίσει έτσι πάντωςκαι αυτός, ένα λιπαντικούλι, άντε ένα προφυλακτικούλι θα το χρειαστουμε. Ε τι, θα μας φερμάρει που θα μας φερμάρει να μην το ευχαριστηθούμε μετά προφυλάξεως δηλαδη;;;

Τίποτα, εγώ τα λέω σταράτα και ως ξεκάθαρος Σκορπιός που είμαι, παρά την αγάπη που του τρέφω του Νοεμβρίου, οι αλήθειες είναι... αλήθειες. 

Μετρήστε και πείτε μου αν έχω άδικο. 17 Νοέμβρη έχουμε τον εορτασμό του Πολυτεχνείου (ο Θεός να το κάνει που κάθε χρόνο αλωνίζουν τα... ευαίσθητα παιδιά με τις κουκούλες), ο Πανούλης και οι "πλήρως εξαρτημένοι από την καρέκλα τους" Έλληνες αρχίζουν τις τρέλες, οι Τούρκοι συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο, γνωρίζοντας πως με τον σέξυ Αλέξη που μπλέξαμε, μερικά νησάκια μπορεί και να τα δώσουμε κοψοχρονιά,(με αντάλλαγμα μιά βόλτα με το αυτοκινητάκι  των αποσκευών, στο νέο σούπερ-ντούπερ αερδρομίο της Κωνσταντινούπολης) και όλα πάνε πρίμα.

 Οι Αλβανοί από την άλλη μετά τον φόνο -άλλη μιά μέρα στην δουλειά που λένε και στην πατρίδα τους- του ομογενή που ύψωσε την ελληνική σημαία σε ελληνικό έδαφος (αν και δεν ξέρουμε τι ακριβώς συνέβη), μας κάνουν κόνξες γιατί σου λέει αυτοί συνεχώς γαβγίζουν (μη σας πω νιαουρίζουν σαν γατόσκυλα) και σπανίως δαγκώνουν. 

Και βέβαια μέσα σε όλα και ο εθνικισμός-φασισμός που ολοένα και ανεβαίνει (φτωχή μου Βραζιλία), οπότε εγώ μπορώ να συνεχίσω, εσεις έχετε τη δύναμη να συνεχίσετε να μετράτε συμφορες;;;
 Οκ τό κόβω εδώ για να μη με πείτε και μουντρούχο. Απλά ρε παιδάκι μου νιώθω λες και είμαστε ακυβέρνητο καράβι. Υπάρχει βέβαια και κάτι θετικό μέσα στον όλο παροξυσμό. Είμαστε έναν μήνα πριν ξαναμπούν στην ζωή μας τα μελομακάρονα. Εεεε κάτι είναι και αυτό αλάνια μου. Ένα μελομακάρονο την ημέρα την Τουρκοτσιπροκαμμενοαλβανο-κατάσταση την κάνει πέρα! Think Positive που έλεγε κάπου, κάπως, κάποτε και η Κάθριν-μου λείπει το... θετικό ιστολόγιο της-Βερίγκα!

 Ουυυυυυφ, τα είπα και ξαλάφρωσα και αμαρτία ουκ έχω (αν και έχω καιρό να κυλιστώ στον βούρκο της ακολασίας και πολύ θα το ήθελα). 

 Αγαπήστε με πάθος τον διπλανό σας και όλα τα άλλα ρίχτε τα στην φωτιά! Σκεφτείτε ότι μπροστά μας ανοίγονται νέοι ορίζοντες γεμάτοι γλυκά και Χριστουγεννιάτικες γουρουνιές. Υπομονή ένας μηνάκος μας έμεινε!
 Σας αφήνω με ένα τραγουδάκι που τριγυρνάει στο μυαλό μου γράφοντας αυτές τις αράδες, και που αποτυπώνει πλήρως το ρεζουμέ των γραφόμενων μου:

" Όλο νόμοι κι αστυνόμοι και σπανίως υπονόμοι 
το κακό παραμονεύει και τη χώρα υπονομέυει...

Οι κυβερνήσεις πέφτουνε μα η αγάπη μένει,
μας διοικεί μας τυραννά μας γονατίζει μας χαλά
 κι αυτή μας ανασταίνει...

 Πέστε να 'ρθουν σεισμολόγοι είναι σοβαροί οι λόγοι,
 γιατί μπήκες στην καρδιά μου θα συμβεί σεισμός βαθιά μου..."


Στίχοι: Μ. Ρασούλης-Μουσική: Χρ. Νικολόπουλος 


Υ.Γ. Καλό μας μήνα!

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2018

Ουλαλούμ…



Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά
απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,
κι έλεγα: Θά ‘ρθει απόψε απ’ τα νερά
κι από τα δάσα.

Θά ‘ρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει ήλιο και βροχή
και νειό φεγγάρι...

Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,
και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα:

Πως – να, θα μείνει ο κόσμος με το «μπά»
που μ’ έλεγε τρελόν πως είχες γίνει
καπνός και – τάχας – σύγνεφα θαμπά
προς τη Σελήνη...


Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ·
κίνησα να σε βρω στο δρόμο – ωιμένα –
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή
κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ σ’ αγάπησα Κερά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα γω – στραβός – μεσ’ τα νερά;
κι εσύ κοντά μου...

Γιάννης Σκαρίμπας




Στίχοι: Γιάννης Σκαρίμπας - Μουσική-Ερμηνεία: Νικόλας Άσιμος

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2018

Ελεύθεροι ή κατακτημένοι;

 Οι μέρες που όλο και περισσότεροι Έλληνες δεν θέλουν να έρθουν, ξανάρχονται. Μέρες μνήμης, αγώνων, πολέμου, αυτοθυσίας, δίψας για ελευθερία, αυτοεκτίμησης, μέρες περασμένων δεκαετιών, αλλότροιων στην σημερινή επιδερμική εποχή του φαίνεσθαι.  

  Μέρες που η φλόγα έκαιγε στα σωθικά όλων. 28η Οκτωβρίου 1940. Σύμπνοια και αποφασιστικότητα. Με αντιπάλους ανώτερους (θεωρητικά), από εμάς, αλλά με καρδιά χιλίων λεόντων, τα καταφέραμε τότε. Η μήπως όχι;
 
  Αν τα είχαμε καταφέρει, τότε γιατί ντρεπόμαστε να υψώσουμε την ελληνική σημαία σπίτι μας; Γιατί κάθε χρόνο, ολοένα και περισσότερο, η τιμή στην μνήμη των ανθρώπων εκείνης της περιόδου, ξεφτίζει, όπως οι αξίες μας;

 Σε μιά κοινωνία βαθιά και βαριά άρρωστη (είμαι και γω μέλος της), από την μιά κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς φασίστας και ακροδεξιός αν υποστηρίξεις την πατρίδα σου, από την άλλη στοχοποιείσαι αν υποστηρίζεις την διαφορετικότητα των συνανθρώπων μας και την οικουμενικότητα των λαών.

  Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή. Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου. Μια χώρα, ατελείωτο φρενοκομείο, μια χώρα που... τρώει τις σάρκες της, μια κοινωνία που... βράζει από θυμό και αγανάκτηση, χωρίς όμως να επικεντρώνει στα πραγματικά αίτια που την οδήγησαν σε αυτό.

 Και η Ελευθερία μας; Οι αγώνες των προγόνων μας; Είμαστε τελικά ελεύθεροι άνθρωποι; Δεν θα το΄λεγα. Για να μπορείς να είσαι και να νιώθεις πραγματικά ελεύθερος, πρέπει να μην είσαι δέσμιος των σκέψεων και της φιλαυτίας σου. Η πραγματική ελευθερία απαιτεί και προϋποθέτει προσωπικές θυσίες. Αλλαγή τρόπου σκέψης. Εσωτερική αναθεώρηση.

  Πλέον, αντίπαλοι δεν είναι οι Γερμανοί και οι Ιταλοί, οι Τούρκοι, οι Αλβανοί και οι Σκοπιανοί. Αντί για αυτούς η αφεντιά μας στέκεται απέναντι. Μας κοιτάει με αυτό το διαβολεμένο βλέμμα της κακεντρέχειας, του μίσους, του φθόνου και της χαιρεκακίας.  
 Αυτοί οι αντίπαλοι αν και δεν κρατάνε όπλα, είναι οι πιό θανατηφόροι, γιατί μπαίνουν στο μυαλό μας και το ορίζουν. Πολλές φορές στο τέλος το διαλύουν.

 Κάθε χρόνο τέτοια εποχή συλλογίζομαι και αναρωτιέμαι, τι άλλο πρέπει να μας συμβεί για να μάθουμε. Και πάντα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα. Πάθαμε, δεν μάθαμε, δεν θέλουμε να μάθουμε, δεν μας νοιάζει κιόλας...
--------------

"Στρατιώτες έρχονται 
Πάνε, ρωτάνε γιατί πολεμήσαν 
Κι εσύ ησυχάζεις 
Το δάχτυλο βάζεις 
Να βρεις την πληγή 
Μη με ρωτάς, δε θυμάμαι
 Μη με ρωτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς 
Μη με κοιτάς, σε φοβάμαι,
μη με κοιτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς..."




Στίχοι: Λευτ. Παπαδόπουλος - Μουσική: Μάνος Λοϊζος

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2018

Ακόμα και τοίχοι έχουν... μιλιά Νο10

 Καλησπέρα, καλησπέρα! Επιστρέφω με την στήλη που έκανε πάταγο στην μπλογκόσφαιρα, με τα εξαιρετικά-πιασάρικα συνθήματα των τοίχων και τις απαντήσεις μου, που άλλαξαν το ρουν της μπλογκικής ιστορίας (το ξεφτίλισα...). 
 Ξαναπάμε. Γειά χαραντάν δικοί μου και δικές μου. Οι τοίχοι μας. Ένας τρόπος έκφρασης του είναι μας, ενδόμυχες σκέψεις, αστείες ατάκες, φιλοσοφημένη γραφή. Όλα αυτά και πολλά περισσότερα,θα σας παρουσιάσω παρακάτω στην δέκατη συνέχεια των... τοίχων που έχουν μιλιά. Άλλωστε πάει καιρός από την τελευταία φορά που έκανα παρόμοια ανάρτηση (καλύτερο αυτό). Ιδού λοιπόν...

Και πολύ σε περίμενε παλουκάρι...







Εγώ Σκορπιός και αυτή... ρουφιάνα!










Καλά αυτός μαρτυράει χωρίς ξύλο...















Δε το παίζω τρελός αλλά είμαι, δε το παίζω σου λέω τρελός...













Η έστω σεξ με... σοκολάτα!











Μεταξύ μας αγορίνα, να πηδήξεις θέλεις...


















Καταλάβατε ε; Μετά φταίνε οι άντρες που είναι γουρούνια...













Η 1η από τις 10 εντολές...










Πάλι καλά να λες, σε άλλους χρωστάνε ολόκληρες ζωές...


















Φέρελπις νέος...

Άτσααα ο Ντι Κάπριο των φτωχών...







Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2018

Πιστεύω...

 Πιστεύω σε κείνον που χτίζει, και αγεροκρέμεται μες στον ουρανό, σαν Θεός, και κατευνάζει το χάος, πιστεύω σε κείνον που θερίζει, και το δρεπάνι του κυματίζει ολόφωτο σαν τα λαγόνια της αγαπημένης μου.

Πιστεύω σε κείνον που αγαπάει, όπως πιστεύω και σε κείνον που μισεί, πιστεύω σε κείνον που αμαρτάνει κα ζητάει με δάκρυα να τον συγχωρέσουν...
 Πιστεύω και σε κείνον που αμαρτάνει και συχωρνάει τον εαυτό του και προχωράει, πιστεύω στη μέρα που σου δίνει πράγματα μες στο φως, πιστεύω και στη νύχτα που σου ξαναδίνει τα πράγματα μες στην καρδιά σου, πιστεύω στο αλάτι και στο κάρβουνο, στις μέλισσες και τα παιδιά...
Πιστεύω στις πολιτείες, που η βουή τους, σαν τους ραψωδούς, έξω από το παραθύρι σου, τραγουδάει την οδύσσεια της καθημερινότητας. Πιστεύω και στη γλυκειά ετούτη γη, γεμάτη μαχαιρώματα και ζεστούς γυναικείους κόρφους...

 Πιστεύω στους μεγάλους εφευρέτες, τους ήρωες, τους ποιητές που αλλάζουνε με μιά χειρονομία  τη γεωγραφία και τα πεπρωμένα, πιστεύω και στα ταπεινά βόδια που σηκώνουνε στη ράχη τους, σα δόξα, το αιώνια αναλλαχτο κι ολοπόρφυρο δειλινό, πιστεύω σε σας που κρατάτε ψηλά τις σημαίες και προχωράτε μές στον ενάντιο άνεμο, πιστεύω και σε κείνα που δεν πιστεύω...


* Τάσος Λειβαδίτης- Απόσπασμα από το "Σύμβολο Πίστεως" (Ο Άνθρωπος με το Ταμπούρλο- Εκδόσεις Κέδρος 1979)


Υ.Γ. Καλό Μήνα σε όλους και όλες...

 

Αναγνώστες

Page translation