Ελεύθεροι ή κατακτημένοι;

 Οι μέρες που όλο και περισσότεροι Έλληνες δεν θέλουν να έρθουν, ξανάρχονται. Μέρες μνήμης, αγώνων, πολέμου, αυτοθυσίας, δίψας για ελευθερία, αυτοεκτίμησης, μέρες περασμένων δεκαετιών, αλλότροιων στην σημερινή επιδερμική εποχή του φαίνεσθαι.  

  Μέρες που η φλόγα έκαιγε στα σωθικά όλων. 28η Οκτωβρίου 1940. Σύμπνοια και αποφασιστικότητα. Με αντιπάλους ανώτερους (θεωρητικά), από εμάς, αλλά με καρδιά χιλίων λεόντων, τα καταφέραμε τότε. Η μήπως όχι;
 

  Αν τα είχαμε καταφέρει, τότε γιατί ντρεπόμαστε να υψώσουμε την ελληνική σημαία σπίτι μας; Γιατί κάθε χρόνο, ολοένα και περισσότερο, η τιμή στην μνήμη των ανθρώπων εκείνης της περιόδου, ξεφτίζει, όπως οι αξίες μας;

 Σε μιά κοινωνία βαθιά και βαριά άρρωστη (είμαι και γω μέλος της), από την μιά κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς φασίστας και ακροδεξιός αν υποστηρίξεις την πατρίδα σου, από την άλλη στοχοποιείσαι αν υποστηρίζεις την διαφορετικότητα των συνανθρώπων μας και την οικουμενικότητα των λαών.

  Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή. Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου. Μια χώρα, ατελείωτο φρενοκομείο, μια χώρα που... τρώει τις σάρκες της, μια κοινωνία που... βράζει από θυμό και αγανάκτηση, χωρίς όμως να επικεντρώνει στα πραγματικά αίτια που την οδήγησαν σε αυτό.

 Και η Ελευθερία μας; Οι αγώνες των προγόνων μας; Είμαστε τελικά ελεύθεροι άνθρωποι; Δεν θα το΄λεγα. Για να μπορείς να είσαι και να νιώθεις πραγματικά ελεύθερος, πρέπει να μην είσαι δέσμιος των σκέψεων και της φιλαυτίας σου. Η πραγματική ελευθερία απαιτεί και προϋποθέτει προσωπικές θυσίες. Αλλαγή τρόπου σκέψης. Εσωτερική αναθεώρηση.

  Πλέον, αντίπαλοι δεν είναι οι Γερμανοί και οι Ιταλοί, οι Τούρκοι, οι Αλβανοί και οι Σκοπιανοί. Αντί για αυτούς η αφεντιά μας στέκεται απέναντι. Μας κοιτάει με αυτό το διαβολεμένο βλέμμα της κακεντρέχειας, του μίσους, του φθόνου και της χαιρεκακίας.  
 Αυτοί οι αντίπαλοι αν και δεν κρατάνε όπλα, είναι οι πιό θανατηφόροι, γιατί μπαίνουν στο μυαλό μας και το ορίζουν. Πολλές φορές στο τέλος το διαλύουν.

 Κάθε χρόνο τέτοια εποχή συλλογίζομαι και αναρωτιέμαι, τι άλλο πρέπει να μας συμβεί για να μάθουμε. Και πάντα καταλήγω στο ίδιο συμπέρασμα. Πάθαμε, δεν μάθαμε, δεν θέλουμε να μάθουμε, δεν μας νοιάζει κιόλας...

--------------

"Στρατιώτες έρχονται 

Πάνε, ρωτάνε γιατί πολεμήσαν 

Κι εσύ ησυχάζεις 

Το δάχτυλο βάζεις 

Να βρεις την πληγή 

Μη με ρωτάς, δε θυμάμαι

 Μη με ρωτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς 

Μη με κοιτάς, σε φοβάμαι,

μη με κοιτάς, μη με ρωτάς, μη με ρωτάς..."

Στίχοι: Λευτ. Παπαδόπουλος - Μουσική: Μάνος Λοϊζος