Οι... ενάρετοι κριτές των social media

  "Το άδειο τραπέζι έχει ένα ελάττωμα, το στρωμένο χίλια...", λέει μιά Περσική παροιμία. Νομίζω πως σε αυτή την πραγματικά σοφή φράση, κρύβεται η ουσία  για το πιό αμφιλεγόμενο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας. Την έννοια... της εύκολης κριτικής.

 Αυτής που έρχεται στην επιφάνεια και κατακεραυνώνει τον διπλανό μας, τον εκμηδενίζει, τον κάνει να μοιάζει "τέρας", αμαρτωλό και υπάνθρωπο, μπροστά στην πάντα ακριβοδίκαιη άποψη μας που στάζει... χολή και καλοσύνη ταυτόχρονα και εκφράζεται... τεκμηριωμένα με βωμολοχίες, κατάρες και εκφοβισμό μέσω των socιαl media.
 Τα τελευταία χρόνια και ειδικότερα το τελευταίο διάστημα, ο κοινωνικός ιστός δείχνει σιγά σιγά να διαλύεται. Συνάνθρωποί μας κάνουν αποτρόπαιες πράξεις. Κακοποίηση ζώων, δολοφονίες βρεφών, ληστείες μετά φόνου, σεξουαλικά εγκλήματα, βρίσκονταιι σε καθημερινή βάση στα... υπέροχα νέα που μαθαίνουμε από τα τηλεοπτικά κανάλια και το ίντερνετ.

Το τελευταίο λειτουργεί σαν άρμα για τους διάφορους "αναμάρτητους" κριτές που αποτελούν κατά την ταπεινή μου άποψη, την μάστιγα των μέσω κοινωνικής δικτύωσης, όχι τόσο για τα ανάλαφρα θέματα που προκύπτουν, όσο για τα πολύ σοβαρά.

Ανώτεροι του Αρείου Πάγου, με πάντοτε λογικά επιχειρήματα για την άποψη τους (είναι Αλβανός, Σύριος, πρεζάκι, γκέϊ, ανώμαλος, ψυχικά άρρωστος, αλήτης και πάει λέγοντας), δικάζουν, πριν τον κανονικό δικαστή, όποιον έχει διαπράξει (η φαίνεται να έχει διαπράξει) ένα έγκλημα.

Είναι τόσο άρρωστα τα σχόλια κάτω από μερικά ρεπορτάζ, που πραγματικά αναρωτιέμαι, αν καταλαβαίνει κανείς από αυτούς τους ξερόλες των social media, ότι διαπράττουν ένα αντίστοιχο έγκλημα (μείζονος η ήσσονος σημασίας δεν παίζει ρόλο).

Εύχονται καρκίνους και θανάτους, εύχονται... καλοπέραση στην φυλακή, εύχονται αρρώστιες στην οικογένεια του θύτη, υποδηλώνοντας εμφατικά σε όλους τους άλλους, την... καθαρότητα της ψυχής τους και την έννοια του δικαίου που τους διέπει.

 Προφανώς δεν θα έχουν ακουστά τον Μαχάτμα Γκάντι που έλεγε πως: "Πρέπει να είσαι η αλλαγή που θέλεις να έρθει", ή την Άννα Φρανκ που έζησε τις θηριωδίες των Ναζί να γράφει στο περίφημο ημερολόγιο της: "Πιστέυω παρά τα όσα συμβαίνουν γύρω μου, πως οι άνθρωποι είναι αληθινά καλοί στην καρδιά. Είναι εντελώς αδύνατον για μένα το χτίσω τη ζωή μου πάνω στο χάος, στη θλίψη και στο θάνατο..."

Τίποτα από αυτά δεν τους είναι γνωστά. Η έννοια της συγχώρεσης για αυτούς δεν υπάρχει. Βιάζονται να δικάσουν έναν άνθρωπο, που έφταιξε, εγκλημάτισε, έσφαλε.

Και προσέξτε. Επειδή ξέρω πως μπορεί να παρεξηγηθώ, θέλω να τονίσω και να κάνω σαφές, πως είμαι υπέρ της τιμωρίας όταν αυτή πρέπει να εφαρμοστεί. Όσο σκληρή και αν είναι. Υπάρχουν εγκλήματα που πολλές φορές με βάζουν να σκεφτώ αν όντως υπάρχει ποινή που να μπορεί πραγματικά να είναι δίκαιη...

Έχουν γίνει και γίνονται κατά καιρούς ασύλληπτα εγκλήματα που δεν τα χωράει ο ανθρώπινος νους. Αυτό που μπορώ με σιγουριά επίσης να τονίσω, είναι πως και η δική μου αντίδραση σε τέτοιες καταστάσεις αν με αφορούσαν προσωπικά, μπορεί να ήταν ακραία.

 Όμως είμαι σίγουρος και για κάτι άλλο. ΚΑΝΕΙΣ, και το βάζω με κεφαλαία για να αναδείξω την σπουδαιότητα της λέξης, δεν μπορεί να κρίνει τον άλλον. Κανένας δεν είναι αλάθητος και αναμάρτητος ώστε να έχει το δικαίωμα να αποφασίζει πότε θα καταστρέψει την ζωή του συνανθρώπου του, φορώντας ο ίδιος τον μανδύα του ενάρετου και του ευσεβή.
 Η ελευθερία της έκφρασης και η έλλειψη ελέγχου που υπάρχει στο διαδίκτυο, χρησιμοποιείται κατά το δοκούν από ένα υπερβολικά μεγάλο ποσοστό ανθρώπων.

Ζωές καταστρέφονται, μικρά παιδιά, γυναίκες και άντρες ωθούνται μέσω του διαδικτυακού εκφοβισμού σε αυτοκτονίες και το πάτημα ενος κουμπιού αποδεικνύεται θανατηφόρο όπλο στα χέρια επιτήδειων που "φουσκώνουν" σαν παγώνια για την μαγκιά που έγραψαν και πήρε δεκάδες like, συνοδευόμενα από διθυραμβικά σχόλια.

 Το δίκιο της μάζας, και δη της κατευθυνόμενης από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα μάζας, δεν είναι πάντα το σωστό. Το ιντερνετικό λιντσάρισμα, πολλές φορές μετατρέπεται σε κανονικό, οι κριτές των social media ζούν και βασιλεύουν και όλη αυτή η κατάσταση είναι ένας φαύλος κύκλος μίσους, που περισσότερο μεγεθύνει το πρόβλημα παρά το επιλύει...