Θάνος Ανεστόπουλος: Το πιό όμορφο απ'όλα τα κρίνα...

"Η δική μου γενιά είχε αυτό που δεν έχουν τα σημερινά παιδιά, τις εναλλακτικές. Σκύβαμε και πιάναμε το χώμα, αναπνέαμε, τα καλοκαίρια ήμασταν έξω από το πρωί μέχρι το βράδυ, έψαχνε η μάνα μας να μας βρει. Ήταν μια αγνή εποχή. Βέβαια είχε και μεγάλη υποκρισία, γιατί από τους γονείς μέχρι και τα μικρά παιδιά, όλοι, προσπαθούσαν να κρύψουν το πρόβλημα, να μην καταλάβει κανείς μια άθλια κατάσταση φτώχειας..."

 

"Νομίζω ότι είναι παγίδα η νοσταλγία. Πολλές φορές σε ακινητοποιεί. Δε σε αφήνει να παράξεις, να προχωρήσεις, να δημιουργήσεις, να κάνεις καινούριες γέννες. Το θέμα είναι να φτιάχνουμε παρελθόντα. Όχι να καθόμαστε και να αναπολούμε τα περασμένα..."

 "Πρέπει να αφήνεσαι, να είσαι εν αγνοία, να μη σε νοιάζει τι θα έρθει στην επόμενη στροφή. Να μην πεις «γέμισα ένα τσουβάλι με εμπειρίες, χόρτασα, δεν με νοιάζει τίποτα άλλο, είμαι εντάξει..."

"Αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι ότι αναμένουμε το αύριο με περισσότερο φόβο. Καμιά φορά λέμε ότι η ζωή γράφει τα πιο ευφάνταστα σενάρια και σε εκπλήσσει διαρκώς άμα είσαι ανοιχτός. Σήμερα δεν προσφέρουμε στον εαυτό μας αυτή τη δυνατότητα ως κοινωνία. Χρειάζεται καθημερινή μάχη, ο καθένας τελικά μόνος του, για να καταλήξουμε σε κάτι ομαδικό..."

Κοίτα να ντύνεσαι καλά
ήρθ’ ο χειμώνας, πιες ακόμα μια γουλιά
Σου `χω φυλάξει μια αγκαλιά
και μια χάρτινη βαρκούλα μια σταλιά

Κοίτα στους τοίχους το λίγο φως
Είμαι η σκιά σου που σου χαμογελά
Τρέξε στην πόλη, βάλε φωτιά
Θα είμαι δίπλα σου όπου κι αν πας
 

Κοίτα να χτίσεις μια φωλιά
κι εκεί να χτίσεις λίγο ήλιο απ’ τα παλιά
Σου `χω φυλάξει μια θάλασσα
και ένα δάκρυ κοραλλένιο μια σταλιά

Κοίτα τα χέρια σου, αντέχουν πολλά
Διώξ’ τα σκοτάδια σου, κοίτα ψηλά
Μείνε στην έρημο μες στη φωτιά
Θα είμαι δίπλα σου όπου κι αν πας

Υ.Γ. Γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 1967 και "έφυγε"  τον Σεπτέμβριο του 2016. Στο μεσοδιάστημα πρόλαβε να γίνει ο frontman των "Διάφανων Κρίνων", ο ποιητής της μελαγχολίας που έδωσε στο σκοτάδι το... το φως που του αρμόζει, ο τραγουδοποιός της Αγάπης και της Αλήθειας. 

 Ευθύς, μεστός και αλλιώτικος. Μέχρι το τέλος. Μέχρι τον τελευταίο του σταθμό. Όπως και να τον σκεφτώ, ο Θάνος Ανεστόπουλος ήταν για μένα το πιό όμορφο απ΄όλα τα κρίνα...