Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

2012: Ίνκας, δράκοι και μνημόνιο

Οι Κινέζοι την λένε χρονιά του δράκου.  Το Κινέζικο Ημερολόγιο είναι κάτι σαν αστρολογική εφημερίδα που καταγράφει οποιαδήποτε χρονιά, μήνα, ημέρα και ώρα σε ζευγάρια κινέζικων ιδεογραμμάτων τα οποία γράφονται το ένα κάτω από το άλλο... Να το κάνω λιανά???. Σε ένα ζευγάρι κινέζικων ιδεογραμμάτων, το πάνω ιδεόγραμμα ονομάζεται ουράνιος κλάδος (heavenly stem) και μπορεί να ανήκει σε ένα από τα πέντε στοιχεία (νερό, ξύλο, φωτιά, γη ή μέταλλο) όπως και να είναι γιν ή γιανγκ. Το κάτω ιδεόγραμμα ονομάζεται γήινος κλάδος (earthly branch) και μπορεί να είναι κάποιο από τα γνωστά κινέζικα ζώδια (τίγρης, κουνέλι, δράκος κλπ), όπου το κάθε κινέζικο ζώδιο ανήκει επίσης σε ένα από πέντε στοιχεία και είναι επίσης γιν ή γιανγκ. Μάλλον σας μπέρδεψα περισσότερο ε? Οκ. Το 2012 κατά τους Κινέζους δεν θα είναι ειρηνικό, θα υπάρχουν συρράξεις (μμμμ πρωτότυπο...) και γενικότερα θα κυριαρχεί το νερό. Τσουνάμια (κλείνεται αυτό?), έλλειψη νερού σε πολλές περιοχές και πάει λέγοντας. Και κάπου εκεί εμφανίζονται οι περιβόητοι Ίνκας. Περιβόητοι όχι όσο και ο Παλαιοκώστας αλλά τέλοσπαντων αρκετά γνωστοί και αυτοί.
Οι Ίνκας λοιπόν έχουν και αυτοί ένα ημερολόγιο. Οι Μάγια για την ακρίβεια (έμπλεξα τα μπούτια μου)... Αυτό χοντρά-χοντρά λέει πως αν το 2012 δεν έρθει η καταστροφή του κόσμου τότε σίγουρα θα χαθεί ο μισός πλανήτης, η Αυστραλία θα σκεπαστεί από νερό και για να μην τα πολυλογώ  θα υπάρξουν κατακλυσμιαίες εκρήξεις ηφαιστείων, μέχρι και μαγνητικές καταιγίδες...    Τελειωτική ημερομηνία (έτσι μ’αρέσει να την λέω) έχει οριστεί η 21 Δεκεμβρίου του 2012. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως δεν θα πάρουμε  τον 13ο μισθό μισθό όσοι τον παίρνουμε, αλλά από την άλλη θα γλιτώσουμε και αρκετές μέρες από το εορταστικό πρόγραμμα... Πάντως καλό θα ήταν να μην βγείτε από τα σπίτια σας εκείνη την μέρα... Και κάπου εδώ μιας και κάναμε λόγο για μισθούς και τα τοιαύτα να σου και το μνημόνιο... Ένα ακόμη μνημόνιο για την ακρίβεια... Αυτό το άφησα τελευταίο να ξέρετε γιατί νομίζω πως οι σεισμοί, οι καταποντισμοί, τα τσουνάμια και οι εκρήξεις δεν πιάνουν μια μπροστά στα μνημόνια που υπογράφουν οι λεβέντες της ελληνικής βουλής... Εδώ να δείτε καταστροφή και κακό... Και το θέμα είναι ότι ούτε καν δύο από τους αρχαιότερους πολιτισμούς της ανθρωπότητας, δεν κατάφεραν να προβλέψουν το πόσο καταστροφική μπορεί να αποδειχθεί μια χώρα, η μάλλον καλύτερα ένα μάτσο γραβατωμένοι παρλαπίπες που παρασύρουν στον Άδη σχεδόν όλες τις χώρες της Ευρώπης αλλά πολύ περισσότερο τον δύσμοιρο ελληνικό λαό. Έναν λαό που άντεξε, αντέχει αλλά για πόσο ακόμα???  Χρόνια και χρόνια, έτη δίσεκτα και μη, χρονιές δύσκολες οικονομικά αλλά σχεδόν ποτέ σε τέτοιο σημείο, χρονιές έπειτα από πολέμους, φτώχεια, κατοχή, οι Έλληνες πάντα τα καταφέρναμε. Η ευθύνη βαραίνει και μας εννοείται... Το θέμα είναι εδώ που φτάσαμε να προσπαθήσουμε να σηκωθούμε, να ορθώσουμε ανάστημα, αφήνοντας στην άκρη σκοπιμότητες και εγωισμούς. Κρίσιμη χρονιά, κρίσιμη καμπή. Όσο και αν δείχνουν δυσοίωνα τα πράγματα η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Καλή χρονιά να έχουμε...

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

O Santa και ο Claus


     Σαββάτο 24 Δεκεμβρίου 2011. Τοποθετημένο από τον Θεό στο κεντρικότερο σημείο της Ασίας, το, πρώην Σοβιετικό, κράτος του Κιργιστάν, είναι αυτό που λέμε, «ο Τρίτος κόσμος». Με πρωτεύουσα το Μπισκέκ, πληθυσμό κοντά στα 5,5 εκατομμύρια ανθρώπους  και περιτριγυρισμένο  από την Κίνα, το Ουζμπεκιστάν, το Τατζικιστάν  και το Καζακστάν, το Κιργιστάν δεν προσφέρει  ούτε καν τα απαραίτητα στους Κιργίσιους πολίτες του.
    Σε αυτό το σημείο (ίσως και σε χειρότερο) και ο μικρός Santa που είχε την ατυχία να χάσει πολύ νωρίς σε τροχαίο δυστύχημα τους γονείς του. Η σημερινή ημέρα, ενώ για τους περισσότερους από εμάς είναι γιορτινή, για αυτόν δεν είναι κάτι  πέρα από το συνηθισμένο.  Ο μικρός Κιργίσιος ξεκινάει την μέρα του πουλώντας χαρτομάντιλα στα φανάρια και μετά πιάνει το βρώμικο πανί και αρχίζει να  πλησιάζει με φόβο τα σταματημένα (λόγω του φαναριού) αυτοκίνητα ζητώντας από τους οδηγούς να καθαρίσει το παρμπρίζ τους. Καθημερινά με χιόνια, με βροχές με ζέστη ο μικρός Santa είναι εκεί για να βγάλει τα προς τον ζην. Η πείνα μερικές φορές τον κατακλύζει και νιώθει τόσο κουρασμένος ψυχικά και σωματικά που νιώθει πως θα λιποθυμήσει. Σήμερα όμως ο Santa σκέφτεται διάφορα βλέποντας στους δρόμους παιδιά στην ηλικία του με τους γονείς τους να κρατάνε δώρα στα χέρια τους κα να χαμογελάνε... Σκέφτεται πως θα ήταν αν μπορούσε και αυτός να ήταν με τους δικούς του γονείς τα Χριστούγεννα, σκέφτεται πως θα ήταν αν είχε ένα ζεστό σπιτικό να περνάει τα κρύα βράδια του χειμώνα.
  

  Η ώρα είναι 8 το απόγευμα.... Ο Santa τελείωσε για σήμερα την δουλειά του. Ώρα για «ξεκούραση». Προχωράει στο δρόμο κάτω από την γέφυρα, τρώγοντας την σοκολάτα που κατάφερε να πάρει με τα σημερινά χρήματα που έβγαλε. Αυτό είναι το φαί του για απόψε... Φτάνει σε μία γωνιά, παραμερίζει κάποια σκουπίδια και μπαίνει μέσα στο χειροποίητο σπιτάκι που έχει φτιάξει από χάρτινες κούτες... Κουκουλώνεται καλά με το μπουφάν που του έδωσε κάποτε ένα περαστικός και ανάβει μαι φωτιά για να ζεσταθεί. Το αποψινό βράδυ πρόκειται να είναι πολύ κρύο. Ύστερα ο μικρός Santa βυθίζεται στις σκέψεις του... Κοιτώντας τα αυτοκίνητα που περνάνε και ακούγοντας χριστουγεννιάτικη μουσική από ένα τρανζιστοράκι που έχει δίπλα του αποκοιμιέται εξουθενωμένος...
    Μόναχο, ώρα 10 το βράδυ.  Ο δεκάχρονος Claus βρίσκεται στο δωμάτιο του το επάνω όροφο της πολυτελής βίλας που βρίσκεται στο καλύτερο σημείο της πόλης  10 περίπου χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της. Οι γονείς του Claus έχουνε βγει, καθώς ο πατέρας του μικρού Γερμανού είναι ένας από τους πιο επιφανείς βιομήχανους της χώρας. Έτσι, απόψε μαζί με την σύζυγο του είναι καλεσμένοι σε ένα πολυτελέστατο ξενοδοχείο όπου γίνεται το καθιερωμένο ετήσιο πάρτι των πλουσίων της πόλης. Η μητέρα του Claus δεν ήθελε να τον αφήσει μόνο του (μαζί με την νταντά) το αποψινό βράδυ που τα περισσότερα παιδιά το περνούν μαζί με τις οικογένειες τους, αλλά ο πατέρας του επέμενε να πάνε στην κοινωνική εκδήλωση που τους κάλεσαν.
   Ο Claus είναι εδώ και ώρα κλεισμένος στο δωμάτιο του και το μυαλό του στριφογυρνάει σε πολλά πράγματα. Κανονικά δεν έπρεπε να νιώθει δυστυχισμένος. Έχει τα πάντα. Πηγαίνει στο καλύτερο σχολείο του Μονάχου. Ντύνεται με τα καλύτερα ρούχα, έχει τα καλύτερα παιχνίδια. Δεν του λείπει τίποτα. Η μήπως του λείπει? Ναι κάτι του λείπει. Θα ήθελε αυτές τις μέρες τουλάχιστον να τις περάσει με τους γονείς του. Νιώθει παραμελημένος κυρίως συναισθηματικά. Κανένα υλικό αγαθό δεν μπορεί να καλύψει την «απουσία» του πατέρα του, κυρίως όταν ο μικρός Claus τον χρειάζεται...

  Η ώρα έχει πάει 12 πλέον και τα Χριστούγεννα έφτασαν, είναι γεγονός. Ο Claus είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι του και κοιτάει έξω από το παράθυρο τις χοντρές νιφάδες του χιονιού να πέφτουν. Νιώθει κουρασμένος και τα βλέφαρα του αρχίζουν σιγά σιγά να κλείνουν, μέχρι που τον παίρνει ο ύπνος...
  Οι ιστορίες των δύο παιδιών που ανήκουν σε δύο διαφορετικούς κόσμους, μας κάνουν να κατανοούμε το μοναδικό ζητούμενο αυτές τις Άγιές μέρες. Ο καθένας από εμάς χρειάζεται λίγη δόση αγάπης. Κυρίως όμως μας κάνει να αναλογιζόμαστε πως για να μπορέσουν να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο, θα πρέπει να παραδώσουμε τα σκήπτρα στα παιδιά. Αυτά είναι που χρειάζονται την αγάπη την εμπιστοσύνη, το ενδιαφέρον μας. Καλά Χριστούγεννα σε όλους...

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Τα πέντε θανάσιμα είδη γυναικών...

Amber alert!Amber alert! Ότι διαβάσετε παρακάτω παρακαλούμε όπως μεταβιβαστεί σε όλες τις ανδροκρατούμενες περιοχές, σε όλες τις αντροπαρέες, σε όσους μισογύνηδες γνωρίζετε και τελοσπάντων όπου υπάρχουν άντρες... Οι παρακάτω πληροφορίες είναι τόσο εμπιστευτικές, όσο και η πρώτη φορά που κλάψαμε για γυναίκα... Λοιπόν... τα πέντε πιο θανάσιμα είδη γυναικών...
 1) Η αχάριστη. Όχι. Δεν είναι η Δέσποινα Βανδή που κατακεραύνωνε ο Βασίλης Καρράς σε ένα από τα άσματά του... Είναι η άλλη, η δικιά μας-σας, αυτή που ενώ τις έχουμε κάνει ότι χάρη γίνεται, ενώ ήμασταν δίπλα της όποτε μας χρειαζότανε, ενώ έχουμε παρατήσει τους φίλους και την ομάδα για πάρτη της, αυτή είναι εγωίστρια, αυθαιρετεί, μας γράφει εκεί που δε πιάνει μελάνι και γενικά δεν είναι ποτέ ευχαριστημένη...
 2) Η ζηλιάρα. Αυτή είναι η πιο κλασική περίπτωση. Όλοι μας ανεξαιρέτως έχουμε σχετιστεί έστω και μια φορά με ζηλιάρα γυναίκα. Πού ήσουν? Γιατί δε σήκωνες το κινητό? Ποιά ήταν αυτή που σου μίλησε? Γιατί σου χαμογελάει η σερβιτόρα? Ερωτήσεις που όλοι γνωρίζουμε συνδυασμένες με ψαξίματα στο κινητό, με υπονοούμενα του στυλ «ρίχνω άδεια να πιάσω γεμάτα», με σκηνές ζηλοτυπίας, σπασίματα ποτηριών και λοιπών γυαλικών και κυρίως με ένα μάτι που είναι άγρυπνο σε κάθε είδους θηλυκό που σας πλησιάζει...
  3) Η χαζή. Και αυτή είναι μια συνηθισμένη περίπτωση που όμως σε πολλές περιπτώσεις έρχεται σε δεύτερη μοίρα και περνάει απαρατήρητη ελέω ομορφιάς, μιας και οι περισσότεροι άντρες ποσώς ενδιαφέρονται για το μυαλό και επικεντρώνουν κυρίως στα φυσικά χαρίσματα. Λες κάτι σοβαρό γελάει, είναι ανορθόγραφη, μετράει με τα δάχτυλα ως το δέκα, συζητάς για τα κοινωνικά προβλήματα με τους φίλους και αυτή νομίζει  πως το χαράτσι είναι  στήλη του Vogue... Έλεος...
  4) Η γκρινιάρα. Εδώ εγώ προσωπικά δεν την παλεύω. Δε μπορώ τις γυναίκες που γκρινιάζουν. Το έχουμε ζήσει και αυτό όλοι μας. «Μη κατουράς έξω από την λεκάνη«, «χαμήλωσε την τηλεόραση«, «πάλι στο καφενείο θα πας?» «Μη τσιμπολογάς το φαί μετά δεν θα έχεις όρεξη να φας«... και βέβαια το χειρότερο όλων η κρεβατομουρμούρα. Εκεί είναι που δίνουν ρέστα... Και εννοείται πως στο τέλος βγαίνουν και ριγμένες... (Αυτό είπαμε είναι μαγικό...)
   5) Η σπάταλη.  Πονεμένη ιστορία αυτή. Σχεδόν το 90 τοις εκατό των γυναικών έχουν στο αίμα τους την σπατάλη. Τα ψώνια πάνε και έρχονται, οι σακούλες δεν χωράνε άλλα καλούδια, η πιστωτική σας κάρτα δίνει συνέχεια απορρίψεις αλλά αυτές εκεί. Φούστες, μίνι, εσώρουχα, παπούτσια, τακούνια, διαφόρων ειδών μπιχλιμπίδια τα περισσότερα αχρείαστα. Shopping therapy λένε. Και μετά χρειάζεσαι εσύ therapy... Από την αφραγκία...
Εδώ τελειώσαμε αγαπημένοι μου φίλοι.  Τα παραπάνω είδη γυναικών είναι τα πιο εύκολα αναγνωρίσιμα.  Αυτά που συναντάμε  περισσότερο στη ζωή μας, αυτά που μας τυραννάνε περισσότερο... Υπάρχουν και άλλα να ξέρετε... Η γυναίκα είναι ένα πλάσμα τόσο δυσνόητο και τα μυστήρια της ακόμη ανεξερεύνητα. Κουράγιο...

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Η παράνοια πλέον δεν έχει όρια...

   Μερικές φορές με τρομάζουν οι άνθρωποι. Το πόσο σκληροί και αποτρόπαιοι μπορούν να γίνουν. Το πόσο μικρή αξία μπορεί να έχει η ανθρώπινη ζωή για ορισμένους. Θυμάμαι πολλές περιπτώσεις  εγκλημάτων που συντάραξαν την ελληνική κοινωνία και τον κόσμο μου... Η περίπτωση του Θεόφιλου Σεχίδη, φοιτητή από την Θάσο, που ξεκλήρισε σχεδόν όλη του την οικογένεια, οι σατανιστές της Παλλήνης, η εταιρία δολοφόνων του πρώην δημάρχου της Νέας Χαλκηδόνας (που μέχρι και πρόσφατα συνέχιζε αμετανόητος το... έργο του), ή πιο πρόσφατα η δολοφονία των πέντε κυνηγών στο Αγρίνιο...  Περιπτώσεις μοναδικές και πρωτόγνωρες.
  Η χτεσινή είδηση όμως με έκανε να χάσω τα λογικά μου. Να προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι έγινε... πως... γιατί... Άγνωστοι δολοφονήσανε έναν 35χρονο αλλοδαπό και μαζί με αυτόν και το μόλις δύο χρονών αγοράκι του! Ακούγοντας από την τηλεόραση την είδηση (χωρίς να βλέπω) θεώρησα πως το συμβάν έγινε στο εξωτερικό. Όχι ότι θα άλλαζε κάτι στο πως θα ένιωθα, αλλά εκεί τέτοιου είδους καταστάσεις είναι περισσότερο συνηθισμένες.
  Άλλα όχι. Αυτό το απίστευτο έγκλημα έγινε στην χώρα μας και συγκεκριμένα σε ένα χωριό της Καλαμάτας. Οι δράστες πυροβόλησαν εν ψυχρώ τον 35χρονο πατέρα μέσα στο αυτοκίνητο του και ύστερα έκοψαν από άκρη σε άκρη τον λαιμό του μικρού παιδιού, ρίχνοντας στο τέλος το αυτοκίνητο σε ένα ρυάκι. Στο άκουσμα του περιστατικού μου ήρθε αναγούλα. Τα έχασα. Μα πως είναι δυνατόν? Πως μπορεί? Με τι καρδιά αυτοί οι άνθρωποι έκανα αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα? Ένα παιδί... Ένα δίχρονο αγγελούδι.
  Πως φτάσαμε εδώ ρε παιδιά? Σε τι κοινωνία ζούμε? Είναι κοινωνία ανθρώπων η ζώων? Ακόμη και εκεί, στα ζώα, υπάρχουν κανόνες. Σε μας τίποτα. Έχει ξεφύγει η κατάσταση. Έχω βαρεθεί να ακούω για παρανοϊκούς,  για ανθρώπους που λόγω ψυχολογικών παθήσεων έχουν το ακαταλόγιστο και πάει λέγοντας. Δικαιοσύνη επί της ουσίας δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχουν και κανόνες πλέον σε αυτή την αδηφάγα (σε κάποιες περιπτώσεις στην κυριολεξία) κοινωνία.
  Και μπορεί αυτό το «οφθαλμός αντί οφθαλμού» να είναι σωστό σαν σκέψη αλλά πλέον πρέπει με κάποιον τρόπο αυτό το φρικιαστικό αιματοκύλισμα να σταματήσει. Πρέπει να αρχίσουν να την πληρώνουνε αυτά τα «τέρατα» που δε σέβονται την ανθρώπινη ζωή, που δεν έχουν φραγμούς, που είναι ένα και το αυτό με τον Σατανά!    Ανθρωπόμορφα κτήνη χωρίς ψυχή. Χωρίς καρδιά. Δεν αντέχω να βλέπω να την πληρώνουν αθώοι άνθρωποι και εγκληματίες να περνάνε στην φυλακή ζωή και κότα! 
Δεν ξέρω τι και πως, αλλά πρέπει να βρεθεί μια λύση. Η θανατική ποινή δεν είναι αυτή η λύση σίγουρα., μιας και ο θάνατος  θα ήταν η πιο ήπια λύση για τέτοια κτήνη!.. Πρέπει να υποφέρουν όλη τους τη ζωή όσοι προχωράνε μετά από αυτή την πολύ λεπτή κόκκινη γραμμή. Όλη τους την ζωή.  Θεός δεν είμαι για να  μιλάω έτσι και εννοείται πως για όλους μας πρέπει να υπάρχει μια ευκαιρία για εξιλέωση. Όμως όσοι διαπράττουν τέτοια  εγκλήματα ούτε σωφρονίζονται ούτε μετανοούν.
  Δεν ξέρω τι να πω. Άλλαξε το μέσα μου με αυτή την είδηση. Νομίζω πως βαδίζουμε πλέον στον δρόμο χωρίς επιστροφή. Στον δρόμο που οι πιο τρομακτικοί εφιάλτες μας παίρνουν σάρκα και οστά...

Αναγνώστες

Page translation