Η παράνοια πλέον δεν έχει όρια...

   Μερικές φορές με τρομάζουν οι άνθρωποι. Το πόσο σκληροί και αποτρόπαιοι μπορούν να γίνουν. Το πόσο μικρή αξία μπορεί να έχει η ανθρώπινη ζωή για ορισμένους. Θυμάμαι πολλές περιπτώσεις  εγκλημάτων που συντάραξαν την ελληνική κοινωνία και τον κόσμο μου... Η περίπτωση του Θεόφιλου Σεχίδη, φοιτητή από την Θάσο, που ξεκλήρισε σχεδόν όλη του την οικογένεια, οι σατανιστές της Παλλήνης, η εταιρία δολοφόνων του πρώην δημάρχου της Νέας Χαλκηδόνας (που μέχρι και πρόσφατα συνέχιζε αμετανόητος το... έργο του), ή πιο πρόσφατα η δολοφονία των πέντε κυνηγών στο Αγρίνιο...  Περιπτώσεις μοναδικές και πρωτόγνωρες.
  Η χτεσινή είδηση όμως με έκανε να χάσω τα λογικά μου. Να προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι έγινε... πως... γιατί... Άγνωστοι δολοφονήσανε έναν 35χρονο αλλοδαπό και μαζί με αυτόν και το μόλις δύο χρονών αγοράκι του! Ακούγοντας από την τηλεόραση την είδηση (χωρίς να βλέπω) θεώρησα πως το συμβάν έγινε στο εξωτερικό. Όχι ότι θα άλλαζε κάτι στο πως θα ένιωθα, αλλά εκεί τέτοιου είδους καταστάσεις είναι περισσότερο συνηθισμένες.
  Άλλα όχι. Αυτό το απίστευτο έγκλημα έγινε στην χώρα μας και συγκεκριμένα σε ένα χωριό της Καλαμάτας. Οι δράστες πυροβόλησαν εν ψυχρώ τον 35χρονο πατέρα μέσα στο αυτοκίνητο του και ύστερα έκοψαν από άκρη σε άκρη τον λαιμό του μικρού παιδιού, ρίχνοντας στο τέλος το αυτοκίνητο σε ένα ρυάκι. Στο άκουσμα του περιστατικού μου ήρθε αναγούλα. Τα έχασα. Μα πως είναι δυνατόν? Πως μπορεί? Με τι καρδιά αυτοί οι άνθρωποι έκανα αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα? Ένα παιδί... Ένα δίχρονο αγγελούδι.
  Πως φτάσαμε εδώ ρε παιδιά? Σε τι κοινωνία ζούμε? Είναι κοινωνία ανθρώπων η ζώων? Ακόμη και εκεί, στα ζώα, υπάρχουν κανόνες. Σε μας τίποτα. Έχει ξεφύγει η κατάσταση. Έχω βαρεθεί να ακούω για παρανοϊκούς,  για ανθρώπους που λόγω ψυχολογικών παθήσεων έχουν το ακαταλόγιστο και πάει λέγοντας. Δικαιοσύνη επί της ουσίας δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχουν και κανόνες πλέον σε αυτή την αδηφάγα (σε κάποιες περιπτώσεις στην κυριολεξία) κοινωνία.
  Και μπορεί αυτό το «οφθαλμός αντί οφθαλμού» να είναι σωστό σαν σκέψη αλλά πλέον πρέπει με κάποιον τρόπο αυτό το φρικιαστικό αιματοκύλισμα να σταματήσει. Πρέπει να αρχίσουν να την πληρώνουνε αυτά τα «τέρατα» που δε σέβονται την ανθρώπινη ζωή, που δεν έχουν φραγμούς, που είναι ένα και το αυτό με τον Σατανά!    Ανθρωπόμορφα κτήνη χωρίς ψυχή. Χωρίς καρδιά. Δεν αντέχω να βλέπω να την πληρώνουν αθώοι άνθρωποι και εγκληματίες να περνάνε στην φυλακή ζωή και κότα! 
Δεν ξέρω τι και πως, αλλά πρέπει να βρεθεί μια λύση. Η θανατική ποινή δεν είναι αυτή η λύση σίγουρα., μιας και ο θάνατος  θα ήταν η πιο ήπια λύση για τέτοια κτήνη!.. Πρέπει να υποφέρουν όλη τους τη ζωή όσοι προχωράνε μετά από αυτή την πολύ λεπτή κόκκινη γραμμή. Όλη τους την ζωή.  Θεός δεν είμαι για να  μιλάω έτσι και εννοείται πως για όλους μας πρέπει να υπάρχει μια ευκαιρία για εξιλέωση. Όμως όσοι διαπράττουν τέτοια  εγκλήματα ούτε σωφρονίζονται ούτε μετανοούν.
  Δεν ξέρω τι να πω. Άλλαξε το μέσα μου με αυτή την είδηση. Νομίζω πως βαδίζουμε πλέον στον δρόμο χωρίς επιστροφή. Στον δρόμο που οι πιο τρομακτικοί εφιάλτες μας παίρνουν σάρκα και οστά...