Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2017

Η πείνα, ο γύπας και τα... πραγματικά αρπακτικά

 Σουδάν, 1993. Η φτώχεια, η πείνα και η ανέχεια, λόγω των εσωτερικών συγκρούσεων, κυριαρχούσαν στην μακρινή χώρα της Αφρικής. Οι αντάρτες αντιμάχονταν το καθεστώς και στη μέση αυτού του πολέμου, ήταν (οπως πάντα) αθώοι άνθρωποι. 

 Ο φωτορεπόρτερ Kevin Carter, γεννημένος στο Γιοχάνεσμπουργκ του Άπαρτχάϊντ των φυλετικών διακρίσεων, ήταν ήδη ένας έμπειρος, αν και σχετικά μικρός σε ηλικία φωτογράφος που βρέθηκε ξαφνικά στην πρώτη γραμμή του πυρός, καταγράφοντας με τον φακό του τα δραματικά γεγονότα.

Ένα ζεστό πρωινό βρέθηκε κοντά στο χωριό Αγιόντ για μερικές φωτογραφίες. Παρά τα όσα σοκαριστικά είχε βιώσει το προηγούμενο διάστημα, αυτή η μέρα ήταν άλλη μια... μέρα στην δουλειά. 
 Ξαφνικά βλέπει μπροστά του ένα μικρό, ήταν δεν ήταν 5 χρονών, αποστεωμένο από την πείνα κορίτσι, να σέρνεται στο χώμα προσπαθώντας να φτάσει στο κατάλυμα του ΟΗΕ που προσέφερε τροφή και πρώτες βοήθειες. Οι Αρχές είχαν ξεκάθαρα ειδοποιήσει τις αποστολές δημοσιογράφων και εθελοντων από το εξωτερικό να μην έρχονται σε επαφή με πολίτες λόγω του κινδύνου από μολυσματικές ασθένειες. Ξαφνικά δίπλα στο κορίτσι και ενώ ο Carter ήταν έτοιμος να το φωτογραφίσει, προσγειώνεται ένας γύπας.
 Ο φωτορεπόρτερ συνειδητοποιεί πως το αρπακτικό οσμίστηκε φαϊ... Περίμενε στωϊκά να ξεψυχήσει το μικρό κορίτσι για να το κατασπαράξει. Στεκόταν από πίσω του, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να επιτεθεί. Ο Carter έντρομος, χωρίς να πολυσκεφτεί τι συνέβαινε, τράβηξε μια φωτογραφία και αμέσως μετά έδιωξε τον γύπα κοντά από την μικρή, η οποία συνέχισε τον δρόμο της. Η μάλλον καλύτερα τον Γολγοθά της.

Αμέσως μετά ο νεαρός φωτογράφος πήγε κάτω από ένα δέντρο, άναψε ένα τσιγάρο και ξέσπασε σε λυγμούς για αυτό που είχε δει και βιώσει μερικά δευτερόλεπτα πριν. Το θέαμα ήταν σοκαριστικό. Την επομένη η φωτογραφία δημοσιεύτηκε στους New York Times και το θέμα έγινε πρωτοσέλιδο σε όλο τον κόσμο. 
 Οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μέσα μαζικής ενημέρωσης και απλοί πολίτες διαμαρτυρήθηκαν έντονα και ουσιαστικά ξέσπασαν για την...αναισθησία του φωτορεπόρτερ που προτίμησε να βγάλει φωτογραφία από το να βοηθήσει το μικρό κορίτσι. Η τύχη της αγνοούνταν και ο Νοτιοαφρικανός φωτογράφος μάταια προσπαθούσε να πείσει τους κατηγόρους του για τις καλές του προθέσεις, εξηγώντας πως είχε ρητή εντολή να μην έρχεται σε επαφή με τους κατοίκους του Σουδαν λόγω μολυσματικών ασθενειών...

Έπειτα από την τροπή που πήρε η υπόθεση με την φωτογραφία του και παρά το οικονομικό του κέρδος, o Carter άρχισε να κλείνεται στο εαυτό του. Η καριέρα του πήρε την κατιούσα και ο ίδιος βυθίστηκε στην κατάθλιψη και τα ναρκωτικά. Τίποτα πιά δεν μπορούσε να τον συνεφέρει. Ο θάνατος ενός προσωπικού του φίλου χειροτέρεψε την κατάσταση και το τέλος έμοιαζε προδιαγεγραμμένο...

Τον Μάϊο του 94΄ήρθε η βράβευση του για την επίμαχη φωτογραφία με το μεγιστο βραβείο που δίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις, το Πούλιτζερ, αλλά όπως παραδέχτηκε σε κοντινούς του ανθρώπους, θα προτιμούσε να είχε βοηθήσει το μικρό κορίτσι παρά να έχει αυτό το βραβείο στην κατοχή του.
 Δυο μήνες μετά την βράβευση του πήγε στο πατρικό του στο Γιοχάνεσμπουργκ, έβαλε ένα λάστιχο στην εξάτμιση του αυτοκινήτου του που κατέληγε στο εσωτερικό του σπιτιού του και αυτοκτόνησε. Δηλητηρίαση από μονοξείδιο του άνθρακα...

Σε επιστολή του λίγο πριν την αυτοκτονία ανέφερε: " Συγγνώμη. Ο πόνος της ζωής υπερισχύει της ευτυχίας, σε σημείο που να μην υπάρχει χαρά πια. Έχω κατάθλιψη, δεν έχω τηλέφωνο, λεφτά να δώσω στο παιδί μου, για να ξεπληρώσω το νοίκι και τα χρέη μου. Με στοιχειώνουν οι αναμνήσεις των σκοτωμών, των πτωμάτων, του θυμού και του πόνου των πεινασμένων και τραυματισμένων παιδιών, οι εικόνες με τους πολεμοχαρείς τρελούς και τους εκτελεστές. Θα πάω να βρω τον Κεν, αν είμαι τυχερός..."

 Ο Kevin Carter έφυγε από την ζωή κυνηγημένος και ουσιαστικά κατηγορούμενος για έλλειψη ηθικής και αξιών.
  Παρά την, επί της ουσίας, βοήθεια του στον παράλογο πόλεμο του Σουδάν, μιας και μέσα από τις φωτογραφίες του ανέδειξε την πείνα και την ανέχεια των ανθρώπων, κάνοντας γνωστό το τι συνέβαινε εκεί, επικρίθηκε, κατακρίθηκε και καταδικάστηκε από μεγάλη μερίδα συνανθρώπων του, που τον οδήγησε (μαζί με την φρίκη των εικόνων που ρίζωσαν στο μυαλό του), στο τέλος. 
 Οι κατήγοροι του όμως, με την συμπεριφορά, τα λόγια και τις πράξεις τους εναντίον του, έγιναν ίδιοι με αυτό για το οποίο τον κατηγορούσαν. Αρπακτικά...  Τα ξαναλέμε.


Υ.Γ.Το πιό σκληρό και αδυσώπητο ζώο στον κόσμο είναι ο άνθρωπος...
Έβαλε ένα λάστιχο στην εξάτμιση του αυτοκινήτου του που κατέληγε στο εσωτερικό του σπιτιού του. Έκλεισε τα παράθυρα....

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-fotografia-tou-skeletomenou-koritsiou-pou-to-arpaktiko-tin-perimeni-na-pethani-o-fotografos-pire-to-poulitzer-ke-aftoktonise-apo-katathlipsi/
πήγε στο πατρικό του σπίτι στο Γιοχάνεσμπουργκ...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/i-fotografia-tou-skeletomenou-koritsiou-pou-to-arpaktiko-tin-perimeni-na-pethani-o-fotografos-pire-to-poulitzer-ke-aftoktonise-apo-katathlipsi

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2017

Είναι ο γάμος αυτοσκοπός?

  Στη σημερινή εποχή της  ισοπέδωσης των ηθών και των εθίμων, της καταπάτησης κάθε έννοιας αξιοπρέπειας και ειλικρίνειας μεταξύ των ανθρώπων, αλλά και της ενσωμάτωσης ξενόφερτων προτύπων στη ζωή μας, προκύπτει θέμα και για ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα της ελληνικής κοινωνίας. Τον γάμο.  Ας βάλουμε τα πράγματα σε μιά σειρά...
 Αν συζητούσαμε κάποια χρόνια πριν (όχι πολλά μη φανταστείτε), ο γάμος ήταν πραγματικά αυτοσκοπός. Ένα κομμάτι της ψυχοσύνθεσης μας, ένα αναπόφευκτο γεγονός της ενηλικίωσης μας, ένα ιερο τοτέμ της έννοιας "ελληνική οικογένεια".


Στις εποχές που ανθούσε το... προξενιό, που επιτυχημένοι θεωρούνταν μόνο όσοι παντρεύοταν και οι υπόλοιποι ήταν δακτυλοδεικτούμενοι λες και είχαν κάποια ψυχική ασθένεια, ο γάμος ήταν η κατάληξη που έπρεπε να υπάρχει.

 Το τρίπτυχο Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια ήταν αδιαπραγμάτευτο και όσοι εξώκειλαν από αυτό, είχαν διαφορετική αντιμετώπιση από τους υπόλοιπους. Αυτού του είδους οι λογικές, οδήγησαν στην ουσιαστική πλέον, κατάρρευση της ελληνικής οικογένειας και του κοινωνικού ιστού, πράγμα απολύτως φυσιολογικό, αν αναλογιστούμε το σαθρό υπόβαθρο των ανθρώπων που τις υιοθετούσαν.

 Τα σημερινά τεράστια ποσοστά των διαζυγίων, η έκρηξη της παιδικής βίας (με την συνιστώσα του εκφοβισμού -bullying-, να αποτελεί κινητήρια δύναμη της), η απαξίωση των πραγματικά ουσιαστικών ηθών της κοινωνίας μας, όπως είναι η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά, έχουν τις ρίζες τους, στην εκ παλαιώθεν πεποίθηση του... "πρέπει να παντρευτώ".

 Ο γάμος από μόνος του είναι είναι μιά υπέροχη κατάσταση. Για όσους νιώθουν πως το θέλουν όμως... Όντας παιδί χωρισμένων γονιών και έχοντας βιώσει στο πετσί μου την αποτυχία του εγχειρήματος, αλλά ταυτόχρονα έχοντας ζήσει και όμορφες στιγμές, είναι ξεκάθαρο πλέον στο μυαλό μου, πως το να παντρευτείς επειδή το κάνουν οι άλλοι και επειδή έτσι πρέπει, είναι όχι μόνο λάθος αλλά κάτι που θα σου στοιχίσει αργότερα...

Και καλά να στοιχίσει σε σένα και την σύζυγο σου. Τα παιδιά όμως που θα μπουν σε αυτή την διαδικασία σε τι ευθύνονται?Όταν ο ανθρώπινος εγωισμός μπαίνει στην μέση το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο. Έχω γνωρίσει οικογένειες ευτυχισμένες ακόμη και όταν το ζευγάρι δεν είναι πλέον μαζί. Έχω γνωρίσει παιδιά που ζουν αρμονικά και οι γονείς τους είναι χωρισμένοι. Γιατί ακόμα και σε αυτό παίζει ρόλο το timing. 

 Όταν σε μιά οικογένεια υπάρχουν συνεχώς συγκρούσεις, πόλεμος νεύρων και το ζευγάρι μοιάζει να αντιμάχεται μεταξύ του, τότε η συνέχιση αυτής της κατάστασης είναι άκρως επικίνδυνη και οδηγεί σε άσχημα μονοπάτια...  Είμαι της άποψης ότι πρέπει να δίνεται ένα τέλος πριν μπει ένα ή άλλο ένα παιδί στην οικογένεια. Γιατί έχω ακούσει και το εξής τραγικό. "Ενα παιδί θα τα αλλάξει όλα". Με συγχωρείτε δηλαδή, αλλά τι είναι το παιδί? Το μέσο για να υπάρξει συνέχιση μιάς αρρωστημένης κατάστασης που αργότερα θα του επηρρεάσει την ζωή? Έλεος...


Δε διαφωνώ πως η οικογένεια είναι το πιό σημαντικό στοιχείο στην ζωή ενός ανθρώπου. Οικογένεια όμως δε σημαίνει ταυτοχρόνως και γάμος. Γνωρίζω πως η ελληνική κοινωνία δεν είναι έτοιμη να δεχτεί οικογένειες που δεν είναι στο τυπικό μέρος όπως πρέπει να είναι.

Γνωρίζω ωστόσο πως προτιμώ χωρισμενους ή ανύπαντρους γονείς που θα αγαπάνε πραγματικά τα παιδιά τους και δεν θα τα χρησιμοποιούν ως άρμα στις δικές τους σχέσεις... Δεν είναι μόνό αυτές οι παγίδες στις οποίες πέφτουμε στο θέμα του γάμου βέβαια. 

 Η ψυχολογική πίεση που δέχονται ιδιαίτερα οι νεαρές γυναίκες σήμερα (πολύ περισσότερο τα προηγούμενα χρόνια), τις οδηγεί μαθηματικά στην λήψη λανθασμένων και ψυχοφθόρων αποφάσεων στο θέμα του γάμου, χωρίς να είναι έτοιμες να τις διαχειριστούν.
 Το αποτέλεσμα γνωστό. Αποξένωση, απιστία και τέλος διαζύγιο, για ανθρώπους που θα είναι πλέον πιό πονηρεμένοι, πιό σκληροί και άρα θα χαίρονται λιγότερο τις χαρές της ζωής. Θα ξεσπάνε στον επόμενο ή στην επόμενη, θα κλείνονται ολοένα και περισσότερο στον εαυτό τους θα σκέφτονται με την λογική του τσουβαλιάσματος και της ισοπέδωσης.

  Τελειώνοντας, πιστεύω πως ο γάμος και ο τρόπος που υπάρχει στην χώρα μας, θα πρέπει να μας κάνει πιό σκεπτικούς για την συγκεκριμένη απόφαση. Αν δεν αγαπάμε εμάς τους ίδιους δεν θα μπορέσουμε να αγαπήσουμε τους άλλους όπως πρέπει. 

 Οφείλουμε για την ζωή μας και κατ επέκταση μελοντικά για την ζωή των παιδιών μας αλλά και του ανθρώπου που θα είναι δίπλα μας, να σκεφτούμε δύο και τρεις φορές τα δεδομένα και ύστερα να πράξουμε.

Ας μην μας κατακλύζει ο εγωισμός και η φιλαυτία. Το θέμα του γάμου και ουσιαστικά της συμβίωσης με έναν άνθρωπο, είναι κάτι παραπάνω από ένα γλέντι μέχρι πρωίας, ένα φανταχτερο νυφικό και ένα δύο πανέμορφες βέρες... Τα ξαναλέμε.

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2017

Νιάου, βρε γατούλα με την ροζ μυτούλα, γατούλα πονηρή...

 Και περάσανε και οι γιορτές. Και γίνανε και τα ρεβεγιόν... Και πήρανε και τα κιλά τους τα κορίτσα και τώρα ποιός τα ακούει. Και μέσα σε όλα, όταν γίνονται τα παραπάνω και αρχίζουν να αχνοφαίνονται οι Απόκριες (η επόμενη ευκαιρία για μάσα άνευ ενοχών δηλαδή), οι αγαπητικές αρχίζουν τις τρέλες (οποία έκπληξις...). 

 "Έεεεελα ρε μωρό μου δεν πήρα πολλά κιλαααά, πως κάνεις έτσιιιιι (ακριβώς  όπως το γράφω με μαρσάρισμα),,?". "Δηλαδή με λες χοντρή?". "Αμέσως με την κακιά κουβέντα στο στόμα είσαι, ούτε λίγο δεν σκέφτεσαι μήπως πληγωθεί το μωράκι σουυυυ???". Ερωτήσεις καρφιά. Η μήπως στοχευμένο σχέδιο αποπροσανατολισμού? Δεν ξέρω, θα ξεχάσω και αυτά που ήξερα με δαύτες.

 Πως γίνεται δηλαδή να κάνουν το άσπρο μαύρο, να φταίνε και να σε κάνουν να... φταις εσύ, είναι απορίας άξιο. Έννοια σας και το καταλαβαίνουμε πιά το παραμυθάκι σας. Για όλα τα προβλήματα που προκύπτουν, η λύση είναι μία. Το... χάϊδεμα. 
 Κυριολεκτικώς και μεταφορικώς. Και επειδή το κυριολεκτικώς δεν κάνει να το αναλύσω γιατί είναι σόκιν, πάμε στο μεταφορικώς.

  Είναι πονηρές ρε φίλε. Δεδομένο. Τέλος. Μόλις δουν τα σκούρα αρχίζουν τις τσαχπινιές και τα... τριψίματα. Εκεί ρε παιδί μου στο ευαίσθητο σημείο μας χτυπάνε. Και πως γίνεται να το έχουν πρόχειρο το ζουζούνιασμα τα μωράκια μας, άλλη... πύλη του ανεξήγητου και αυτή. Τι νομίζουν οτι είμαστε ο Χαρδαβέλλας?

 Αλλάζουν την φωνή τους, παίρνουν το βλέμμα της γατούλας, τρίβονται επάνω σου σαν τέτοιες, αν είχαν και ουρά θα την κουνούσαν στον ρυθμό της αποπλάνησης και αυτή. Αμέ αποπλάνηση, γιατί γελάτε?

 Ήθελα να καταλάβω όμως. Έτσι... ζουζούνες γεννιούνται η προκύπτει στην πορεία αυτό? Και γιατί δηλαδή πρέπει να παλιμπαιδίζουν για να κερδίσουν την ευνοϊκή μεταχείριση μας? Λες και δεν ξέρουν ότι αυτό που χρειάζεται είναι απλά λίγο μπούτι έξω και μια ανεκτή μαγειρική ικανότητα. 
Θα μας τρελάνουν σύντροφοι, ακούστε που σας λέω. 

 Πάει η άλλη και γεμίζει ρουζ και χρώματα το πρόσωπο της, φοράει και φούξια καλτσούλες και στο τέλος εκεί που νομίζεις ότι είναι η Πίπη Φακιδομύτη (η για τους πιο μερακλήδες η Κάντυ Κάντυ) και νομίζεις πως μπήκες σε χρονοκάψουλα και βλέπεις Ερτ την δεκαετία του 80', θέλει λέει... πιπίλα. "Που να την βρω βρε μωρό μου την πιπίπλα βραδιάτικα?" αναρωτιέσαι εσύ και ξάφνου συνειδητοποιείς ότι μιλάει... μεταφορικά. Με μιάς η Κάντυ Κάντυ μεταμορφώνεται σε δεξιοτέχνη του κλαρίνου και η πιπίλα που εναγωνίως έψαχνε αντικαθίσταται απο άλλο... πνευστό όργανο! Η Ερτ γίνεται μεταμεσονύχτιο Nova και άντε μετά να της κάνεις παράπονα για το καμμένο φαί...

 Αμ το άλλο? Πως γίνεται από άγρια και αβυσσαλέα αιλουροειδή να μετατρέπονται σε ναζιάρες γατούλες από την μιά στιγμή στην άλλη? Πως γίνεται να συνδυάζουν αθωότητα και προστυχιά? Όλα γίνονται θα μου πείτε. Συμφωνώ. Μόνο που συμβαίνουν όλα σε συγκεκριμένες στιγμές για συγκεκριμένες λόγους. 

 Ακόμα και στο τομέα του έρωτα και της αγάπης, οι θηλυκές αλεπούδες έχουν τον τρόπο τους. 
 Και μεις εκεί, κολλάμε, δεν ξεκολλάμε, δίνουμε, δίνουμε και στο τέλος δε μένει τίποτα και είμαστε μιά ωραία ατμόσφαιρα. "Δεν επενδύουν οι άντρες σε μιά σχέση", λένε οι πολύξερες γυναίκες καριέρας από την μία, και από την άλλη αρχίζουν την πάρλα στο τηλέφωνο σε φίλες και τις... γκομενικές συμβουλές: "Χωρισέ τον, τον μαλάκα να ηρεμήσεις, τόσοι υπάρχουν εκεί έξω!!!!". "Δεν θέλει το καλό σου, σε εκμεταλλεύεται...¨  Έπειτα από αυτό χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση?

 Δε μπορεί όμως θα αλλάξουν τα πράγματα. Όχι όλα όσα ανέφερα, γιατί κάποια μας αρέσουν, αλλά τα κακώς κείμενα πρέπει να αλλάξουν. Μέχρι τότε κουράγιο αδέλφια και μην ξεχνάτε τα λόγια του ποιητή: "Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα..." Υγιαίνετε.

Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2017

George Michael: Ζωή στα όρια...

You'll never find peace of mind until you listen to your heart.
Read more at: https://www.brainyquote.com/quotes/authors/g/george_michael.html

O George Michael έζησε μιά ζωή γεμάτη εξαρτήσεις, σεξ και τραγούδι. Πολύ τραγούδι. Με μιά μοναδική, βελούδινή φωνή. Με εκκεντρικό στυλ. Σε μια εποχή που άλλοι το... έκρυβαν, αυτός μιλούσε ανοιχτά για την σεξουαλικότητα του, τους εραστες, τις ακρότητες και τον...εκκωφαντικό τρόπο ζωής που έκανε. Δεν ηταν δημοσιοσχεσίτης, αλλά φιλάνθρωπος, τα έβαλε με το σύστημα το οποίο δε μπορούσε να τον αποβάλλει λόγω του μοναδικού ταλέντου που είχε στην μουσική, αλλά κυρίως λόγω της δυναμικής προσωπικότητας του.

Μιάς προσωπικότητας που "φώναζε" από μακριά... "είμαι εδώ για να πετύχω". Ζούσε για το σήμερα και το πάθος των μικρών αλλά ιδιαίτερων στιγμών. Μας χάρισε με τους Wham αλλά και στην σόλο καριέρα του, μερικά από τα πιό όμορφα τραγούδια στη νεότερη μουσική. Έφυγε ξαφνικά, μόλις στα 53 του χρόνια. Με κεκτημένη ταχύτητα και εντελώς απροσδόκητα.Όπως πάντα στα όρια. Ανήμερα Χριστούγεννα...


"Ακόμα πιστεύω πως η μουσική είναι ένα απ’ τα πιο σπουδαία δώρα που έχει κάνει ο Θεός στον άνθρωπο..."

 "Δεν υπάρχει καμία παρηγοριά στην αλήθεια. Το μόνο που θα βρεις είναι πόνος..."
You'll never find peace of mind until you listen to your heart.
Read more at: https://www.brainyquote.com/quotes/authors/g/george_michael.html
There's no comfort in the truth, pain is all you'll find.
Read more at: https://www.brainyquote.com/quotes/authors/g/george_michael.html



The long and winding road, that leads, to your door
Will never disappear, I've seen that road before
It always leads me here, lead me to your door

The wild and windy night, that the rain, washed away
Has left a pool of tears, crying for the day
Why leave me standing here, let me know the way


Many times I've been alone, and many times I've cried
Any way you'll never know, the many ways I've tried

And still they lead me back, to the long winding road
You left me standing here a long long time ago
Don't leave me waiting here, lead me to your door


But still they lead me back to the long winding road
You left me standing here, a long long time ago
Don't keep me waiting here (Don't keep me wait), lead me to your door
Yeah, yeah..


 



Υ.Γ. Καλή Χρονιά και Καλό Μήνα να έχουμε...

Αναγνώστες

Page translation