Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Συνείδηση σε κρίση...

 Είναι κάποιες στιγμές που αυτό που ονομάζουμε συνείδηση παίρνει αποφάσεις αντίθετες με το συναίσθημα μας. Δε το λέω λογική γιατί ούτως ή άλλως υπάρχουν και περιπτώσεις που αυτό που θέλεις είναι λογικό, αλλά ίσως όχι πραγματοποιήσιμο. Άρα δεν έχει να κάνει με την λογική αυτή καθαυτή αλλά με αυτό που εμείς θεωρούμε κοινά αποδεκτό.
 Το θέμα είναι ότι κάπου εκεί, ανάμεσα στα πρέπει, στα γιατί, στη σκέψη και στους δαιδαλώδες διαδρόμους του μυαλού, ακόμη και η συνείδηση θα ήθελε να λειτουργήσει διαφορετικά. Τι κάνεις όταν κάτι είναι πάνω από τις δυνάμεις σου? Τι κάνεις όταν, ενώ την πρώτη φορά λειτούργησες  συνειδησιακά, αργότερα σκέφτεσαι πως αυτή σου η απόφαση ήταν λάθος ή έστω θα μπορούσε εν μέρει να είναι αλλιώς? Είναι αντιφατική ορισμένες φορές η συνείδηση.
 Κατά το λεξικό η συνείδηση είναι η νοητική δυνατότητα ενός οργανισμού η οποία του επιτρέπει, σε προέκταση των αισθήσεών του, να γνωρίζει και να κατανοεί τον εαυτό του, το περιβάλλον του, τα συμβαίνοντα γύρω του και μέσα του και να έχει το δυνατόν την αίσθηση της «θέσης» και της σημασίας του στον κόσμο, καθώς και του αντίκτυπου των πράξεών του. 
 Η έννοια, η δομή της ουσίας της συνείδησης είναι σωστή αλλά όταν ο παράγοντας άνθρωπος εισβάλει σε οποιαδήποτε κατάσταση τότε τα πράγματα διαφέρουν.
 Είμαι σίγουρος πως σε όλους σας θα έχουν τύχει περιπτώσεις που ενώ θεωρητικά πήραμε την σωστή απόφαση, το μέσα σας διαφωνούσε. Και όταν αυτό συμβαίνει τότε τα πράγματα είναι δύσκολα και ο συναισθηματικός μας κόσμος μπερδεμένος. Γιατί όμως υπάρχει αυτή η αντίφαση?
 Θεωρητικά όταν κάποιος κάνει το σωστό πρέπει να νιώθει καλά. Πρακτικά όμως η ανθρώπινη επαφή τα αλλάζει όλα. Σα να δημιουργείται μια αόρατη κλωστή που δένει τους ανθρώπους.   Ειδικότερα δε, στις περιπτώσεις που  εμπλέκεται και το ερωτικό στοιχείο, τότε υπάρχει και αυτό που λέμε το «αίσθημα του ανεκπλήρωτου». Και αυτό γιατί συνήθως οι αποφάσεις που παίρνονται και είναι συνειδησιακές, αφήνουν απέξω το συναίσθημα και τα παρελκόμενα του.
 Ο ανθρώπινος νους έχει τη δυνατότητα να ξεχωρίζει στο σωστό από το λάθος. Όταν όμως ο ρυθμιστής αυτής της λειτουργίας που είναι η καρδιά (όχι με την πρακτική αλλά με την θεωρητική έννοια) αμφιταλαντεύεται, η αντίφαση κάνει την εμφάνιση της.
 Μακάρι να ήταν όλα πιο απλά ούτως ώστε να μην πληγωνόμασταν, να μην μπερδευόμασταν, να μην νιώθαμε ανικανοποίητοι και έρμαια των καταστάσεων. Η λύση σε αυτό βρίσκεται μέσα στον καθένα από εμάς. Ψάξτε την...

Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

Ο Μινώταυρος έψαχνε την έξοδο....

 Τι και αν η μορφή του ήταν τρομακτική... Αυτό το τέρας, με κεφάλι ταύρου και ανθρώπινο σώμα, ο φόβος και ο τρόμος στην Αρχαία Κρήτη, έκρυβε μέσα του πολλά... Άλλωστε δεν ήταν δική του επιλογή να ζει στο λαβύρινθο  και να τρώει όσους ανθρώπους πέταγε μέσα  σε αυτόν για τιμωρία ο βασιλιάς Μίνωας.
 Ο μύθος λέει, πως πριν ο Μίνωας γίνει βασιλιάς ζήτησε από το θεό Ποσειδώνα ένα σημάδι που να αποδεικνύει ότι αυτός, και όχι ο αδερφός του, έπρεπε να ανέβει στο θρόνο. Ο θεός της θάλασσας έστειλε έναν όμορφο λευκό ταύρο και ζήτησε από το Μίνωα να θυσιάσει αυτόν τον ταύρο στον ίδιο. Ο Μίνωας όμως αντί για αυτόν θυσίασε έναν άλλο ταύρο, ελπίζοντας ότι ο θεός δε θα το προσέξει...
 Ο Ποσειδώνας όπως ήταν λογικό κατάλαβε τι είχε γίνει, εξοργίστηκε, και έκανε τη γυναίκα του Μίνωα, Πασιφάη, να ερωτευτεί τον ταύρο. Η γυναίκα δεν μπορούσε να ικανοποιήσει το πάθος της και ζήτησε βοήθεια από τον μηχανικό Δαίδαλο. Αυτός κατασκεύασε ένα κενό ομοίωμα αγελάδας, η Πασιφάη μπήκε μέσα, ο ταύρος ξεγελάστηκε και ζευγάρωσε μαζί της. Από την ένωση αυτή γεννήθηκε ο Μινώταυρος...
  Ο  βασιλιάς Μίνωας, μετά από χρησμό που πήρε από το Μαντείο των Δελφών, ζήτησε από τον Δαίδαλο να φτιάξει ένα κτίσμα ώστε να κλειστεί μέσα ο Μινώταυρος, και αυτός κατασκεύασε τον Λαβύρινθο. Αυτή ήταν η τιμωρία του Μινώταυρου επειδή ξεγελάστηκε από μια γυναίκα, από έναν άνθρωπο...
 Η ιστορία μοιάζει με πολλές ανθρώπινες ιστορίες στην εποχή μας. Οι παράξενοι, οι δύσκολοι, οι απόμακροι χαρακτηρίζονται από τους συνανθρώπους μας ως απόκληροι της κοινωνίας, ως «τέρατα» με συνέπεια ο ήδη μπερδεμένος συναισθηματικός κόσμος τους να... αντιδρά μη φυσιολογικά στις κατηγορίες, στις ύβρεις, στην απαξίωση  της ανθρώπινης υπόστασης τους. 
 Υπάρχουν πολλοί μπερδεμένοι άνθρωποι γύρω μας.  Υπάρχουν πολλοί που έχουν ξεγελαστεί. Ένας από αυτούς είμαι και γω. Ο χαρακτήρας μου είναι τέτοιος που αντέχει. Προς το παρόν. Υπάρχουν και περιπτώσεις που πραγματικά απογοητεύομαι, τα βάζω με τον εαυτό μου, τον κατηγορώ αλλά γιατί???
 Επί της ουσίας κανένας δε νοιάζεται για μας όπως οι ίδιοι μας οι εαυτοί. Προσπαθήσαμε, προσπαθούμε να αλλάξουμε για κάποιον που μας αρέσει, που εκτιμάμε, να αποβάλλουμε τα αρνητικά στοιχεία που έχουμε μέσα μας, αλλά ξαφνικά η εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας γκρεμίζεται μονομιάς και τα παραμύθια γίνονται εφιάλτες... Οι άνθρωποι θέλουν αγάπη. Αυτό είναι το φάρμακο. Πραγματική αγάπη, δίχως συμβιβασμούς. Δε ξέρω αν υπάρχει τέτοια στις μέρες μας. Και όποιος την έχει βρει είναι πραγματικά τυχερός... 
 Απλά την επόμενη φορά που θα συναντήσετε κάποιον «Μινώταυρο», μη βιαστείτε να τον κατηγορήσετε... Μην τον «σκοτώσετε» όπως ο Θησέας... Ψάχνει και αυτός την έξοδο, από έναν κόσμο που δεν διάλεξε να ζει...

Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Γιάννης Σκαρίμπας: Στου μυαλού του τα ταξίδια...

  Για να «δραπετεύσεις», το μόνο που χρειάζεσαι είναι το μυαλό σου. Με μόνη σου αποσκευή τη σκέψη σου... Πολλοί από εμάς δεν έχουνε τη δυνατότητα να κάνουμε ταξίδια. Όμως αρκεί μια στιγμή για να πάμε σε μέρη άγνωστα, απάτητα, ανεξερεύνητα...
 Ο Γιάννης Σκαρίμπας, ήταν απόγονος  αγωνιστών της Επανάστασης του  1821 με ρίζες από την Φωκίδα. Γεννήθηκε στις 28 Σεπτέμβρη του 1893 και τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα, αφού ο πατέρας του Ευθύμιος Σκαρίμπας προσπαθούσε με μεγάλες δυσκολίες να συντηρήσει την οικογένεια του. Ο μικρός Γιάννης ξεκίνησε τις σπουδές του στο Αίγιο και αμέσως μετά την ολοκλήρωση τους στην Πάτρα, υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό ως Ανθυπασπιστής στο 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων.
 Με το που τελείωσε με τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, διορίστηκε τελωνοσταθμάρχης  στην Ερέτρια το 1915 και από εκεί στην Χαλκίδα ως εκτελωνιστής.
 Η πρώτη του προσπάθεια  στα γράμματα ήταν δεκαετία του 1910 με ποιήματα και πεζά που δημοσίευσε σε διάφορα περιοδικά της Αθήνας αλλά και σε εφημερίδες Εύριπος και Εύβοια της Χαλκίδας, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Κάλλις Εσπερινός. 
 Η πρώτη του επίσημη εμφάνιση με το πραγματικό του όνομα έγινε το 1929, όταν έλαβε το Α΄ βραβείο διηγήματος για το πεζό «Ο καπετάν Σουμερλής ο Στουραΐτης«, το οποίο δημοσίευσε στο περιοδικό Ελληνικά Γράμματα. 
 Από τότε μέχρι και τον θάνατο του, σαν σήμερα στις 21 Γενάρη ου 1984, άφησε το στίγμα του στην ελληνική ποίηση και πεζογραφία, έχοντας κύριο χαρακτηριστικό στα γραπτά του την ποικιλία, την αγάπη του για την Χαλκίδα αλλά και την σύγκρουση με την τότε αστική ζωή  των πόλεων. 
 Η επαρχία για αυτόν σήμαινε ζωή, απόδραση, ευημερία. Αυτό που μέχρι και σήμερα τον κατατάσσει στους διαφορετικούς ποιητές, είναι η ανυπέρβλητη φαντασία του σε όλα σχεδόν τα γραπτά του και η μοναδική περιγραφή του με το λεξιλόγιο εκείνης της εποχής (δεκαετίες 30’-40’-50’). 
 Ο Γιάννης Σκαρίμπας με εφόδιο την φαντασία του, άφησε παρακαταθήκη κάποια από τα σημαντικότερα ποιήματα και πεζογραφήματα της προπολεμικής και μεταπολεμικής ιστορίας της Ελλάδας. Μερικά από τα πιο γνωστά του έργα είναι: Ουλαλούμ, ποιήματα (1936),Το σόλο του Φίγκαρω, μυθιστόρημα (1939), Εαυτούληδες, ποιήματα (1950), Ο ήχος του κώδωνος, θέατρο (1950),   Το Βατερλώ δύο γελοίων, μυθιστόρημα (1959), Η μαθητευομένη των τακουνιών, τρεις νουβέλες (1961), Τυφλοβδομάδα στη Χαλκίδα, διηγήματα (1973), Φυγή προς τα εμπρός, μυθιστόρημα (1976),Τρεις άδειες καρέκλες, διηγήματα (1976),Αντι-Καραγκιόζης ο Μέγας, θέατρο (1977),
 Τα πουλιά με το λάστιχο, χρονογραφήματα (1978),Τα καγκουρώ, θέατρο (1979) και πολλά ακόμη λιγότερο διαδεδομένα.
 Ένας μοναδικός λόγιος μιας άλλης εποχής, γεμάτης συναισθήματα και μυρωδιές. Μιας εποχής που οι άνθρωποι ήταν όσο σκληροί έπρεπε με τον εαυτό τους για να μην είναι σκληροί με τους άλλους.   Σαρκαστικοί, αληθινοί, ατόφιοι...«Ως ωραία ήταν μου απόψε η λύπη, ήρθαν όλα σιωπηλά χωρίς πάθηκαι με ήβραν —χωρίς κανέν' να μου λείπει—τα λάθη. Κι ως τα γνώρισα όλα-μου γύρω — μπραμ-πάφες όλα κράταγαν, τρουμπέτες και βιόλες —ΕΑΥΤΟΥΛΗΔΕΣ που με βλέπαν, oι γκάφες- μου όλες...»

Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

Ένας ιππότης για την... στριγγλούλα

  Πως γίνεται να μπλέκω συνέχεια με τέτοια θέματα τον τελευταίο καιρό είναι απορίας άξιο... Ίσως φταίει το γεγονός ότι πάνω από το laptop μου... κρέμεται  σε σόκιν πόζα η αυτού εξοχότης  Πάμελα Άντερσον.  Η επειδή στο κινητό μου έχω φόντο την Μισελ Πφάιφερ... Η μήπως επειδή τελικά καθετί στη ζωή μας περιέχει μέσα του και την έννοια «γυναίκα»? Μπορεί να είναι και όλα μαζί...   Το θέμα είναι πως σήμερα περπατώντας στον δρόμο βλέπω μια τύπισσα  η οποία κυριολεκτικά έσερνε από την μύτη έναν κακομοίρη με 5 τσάντες στα χέρια.
 Και οκ άντε να σας κάνω την χάρη και να πω πως το κουβάλημα αντέχεται. Αλλά το θηλυκό της μίνι ιστορίας μας του τα έψελνε και από πάνω. «Βρε άχρηστε, βρε έτσι , βρε αλλιώς» και διάφορα άλλα κοσμητικά με έκαναν να συνειδητοποιήσω πως εγώ δεν θα το άντεχα αυτό.  Όχι μόνο εγώ βέβαια αλλά και πολλοί άλλοι άντρες. Όπως επίσης πιστεύω πως αυτό δε θα το έκαναν και οι περισσότερες γυναίκες.
 Αυτό που έχω είναι  με αυτό το είδος των γυναικών που εκμεταλλεύονται καταστάσεις  λόγω της δύναμης που ασκεί η γυνή στον ανήρ... Το όλο σκηνικό με έκανε να θυμηθώ την παλιά ελληνική ταινία "Ένας ιππότης για την Βασούλα" με την Τζένη Καρέζη (αν δε με απατά η μνήμη μου), που ενώ εμφανισιακά σου έδινε την εντύπωση μιας γλυκυτάτης κοπέλας που ψάχνει τον πρίγκιπα του παραμυθιού, το έτερον της ήμισυ, καταβάθος στην αρχή και  σχεδόν ξεδιάντροπα μετά σου έδινε την εντύπωση μιας... έμπειρης στρίγκλας.
  Η Καρέζη στη συγκεκριμένη ταινία ενσάρκωσε με απόλυτη επιτυχία αυτό που πολλές σημερινές γυναίκες είναι και που προφανώς εκείνη την εποχή ήταν στα σπάργανα... Του θηλυκού που δεν λογαριάζει τίποτα, της γυναίκας  που πατάει επί πτωμάτων για να επιτύχει επαγγελματικά και τελικά αυτής της ύπαρξης που κάνει ότι θέλει τους άντρες, με ένα της νεύμα, με μιά φαρμακερή  της ματιά η μία  σκληρή κουβέντα...
  Είναι τόσο απωθητικό αυτό το στυλ στις γυναίκες. Τόσο αταίριαστο με την  εξωτερική τους εμφάνιση (άσχετα αν μερικοί προτιμούν τις... αφέντρες), τόσο πως να το πω... απόμακρο. Ναι αυτό είναι πιο πολύ. Γιατί νομίζετε πως οι γυναικοπαρέες έχουν αυξηθεί? Γιατί βλέπετε πολλές γυναίκες να είναι μόνες τους συναισθηματικά και να δηλώνουν ευθαρσώς πως τους αρέσει η μοναξιά και η «ελευθερία τους»?
 Σας παρακαλώ όμως μην ακούσω αυτή τη μπούρδα περί έλλειψη αντρών. Γιατί όταν η γυναίκα είναι έτοιμη να βγάλει τα νύχια της όταν ένας άντρας πάει να την πλησιάσει, η είναι σνομπ, ή μιλάει σαν... οικοδόμος  ε τότε δε νομίζω να φταίνε οι άντρες. Άλλαξαν οι ρόλοι μου φαίνεται... Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ζούμε στην εποχή του strap-on,  στην εποχή που οι γυναίκες μιλάνε σαν... άντρες, στην εποχή που οι γυναίκες θέλουν να γίνουν αυτές το αφεντικό της υπόθεσης.
 Και όχι, όταν λέω αφεντικό δεν εννοώ τον αυταρχικό τρόπο συμπεριφοράς των αντρών που υπάρχει σε πολλές περιπτώσεις ακόμη και σήμερα...  Ελάτε κυρίες μου ας είμαστε ειλικρινείς... Δικό σας είν το φταίξιμο για το κακό σας-μας μπλέξιμο που έχει πει και ο μέγιστος Μανώλης Αγγελόπουλος...


 


Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012

Όνειρα ντυμένα στο γκρίζο...

 Εμείς οι άνθρωποι έχουμε μάθει να αντέχουμε πολλά. Από τότε που ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή, έως ότου να φύγουμε.  Προσωπικά αυτό που με έκανε να αντέχω ήταν όταν ονειρευόμουν. Ονειρευόμουν τα πάντα. Το σήμερα, το αύριο, ονειρευόμουν απλά και μόνο για να ονειρευτώ...
 Και αν κάτι είναι που μας κράταγε και μας κρατάει, που μας δίνει δύναμη και συνεχίζουμε, αυτό είναι τα όνειρα...
 Η διαδικασία που συνειδητά η ασυνείδητα μας δίνει τη δυνατότητα να πηγαίνουμε σε άλλους κόσμους, πιο όμορφους, διαφορετικούς από την πραγματικότητα μας, ή οι σκέψεις για ένα καλύτερο μέλλον στη ζωή μας, ενεργοποιούν μια ασπίδα προστασίας σε κάθε λογής ψυχικό, συναισθηματικό η ακόμη και φυσικό αντίπαλο που έχει στόχο την καταρράκωση του εσωτερικού και εξωτερικού μας κόσμου.
  Στην παιδική μας ηλικία αυτό συμβαίνει άπειρες φορές κυρίως μέσω της ευκολίας της σκέψης να ταξιδεύει μακριά από αυτό που ονομάζουμε καθημερινότητα.
 Τα παραδείγματα είναι τα δικά μας όνειρα, αυτά που έχουνε μείνει μέσα στο μυαλό μας, αυτά που όταν τα θυμόμαστε ένα αίσθημα αγαλλίασης μας κατακλύζει και αμέσως γινόμαστε άλλοι άνθρωποι.
 Μεγαλώνοντας τα όνειρα (ειδικά αυτά που κάνουμε συνειδητά όταν είμαστε ξύπνιοι) αρχίζουν και ξεθωριάζουν. Όχι για όλους μας βέβαια. Υπάρχουν πολλοί που έχουν κάνει τα όνειρά τους πραγματικότητα. Τυχεροί όσοι το βίωσαν αυτό το αίσθημα ολοκλήρωσης. Άτυχοι όσοι προσπάθησαν, μόχθησαν αλλά στο τέλος είδαν ότι έχτιζαν για να φτάσουν στην επίτευξη των στόχων, των ονείρων τους, να γκρεμίζεται σαν χάρτινος πύργος...
 Στη σημερινή κοινωνία βιώνουμε οι περισσότεροι  το παράδοξο των γκρίζων ονείρων... Αυτών των σκέψεων, των στιγμών που εν τη γενέσει τους επέρχεται και το τέλος τους... Σκέφτομαι τα χιλιάδες παιδιά, τους νέους ανθρώπους αλλά και τους μεγαλύτερους που έχουν σταματήσει να ονειρεύονται. Ή που τα όνειρα τους δεν έχουν πια λευκά, φωτεινά χρώματα αλλά γκρίζα, όπως η καθημερινότητα μας.   
 Μπήκαμε σε άσχημο μονοπάτι. Τα όνειρα τα αγαπούσαμε γιατί μας έκαναν να δραπετεύουμε από τις δυσκολίες μας και τις άσχημες στιγμές μας. Πλέον όνειρα και πραγματικότητα έγιναν ένα...
  Πρέπει να ξαναβρούμε την μαγεία μας. Πρέπει να ονειρευτούμε ξανά. Αυτά τα πρέπει είναι τα πιο όμορφα και αληθινά πρέπει της ζωή μας. Γιατί από τα όνειρα έχουν γίνει σε αυτόν τον κόσμο τα μεγαλύτερα θαύματα.  Ενάντια σε αυτούς που μας στερούν ότι μας ανήκει... «Όμως με τίποτα δε μπορείς να μου στερήσεις το όνειρο, δικαίωμα στο όνειρο, δικαίωμα στο τίποτα, όμως με τίποτα δε μπορείς να μου στερήσεις το όνειρο...»

Αναγνώστες

Page translation