Γιάννης Σκαρίμπας: Στου μυαλού του τα ταξίδια...

  Για να «δραπετεύσεις», το μόνο που χρειάζεσαι είναι το μυαλό σου. Με μόνη σου αποσκευή τη σκέψη σου... Πολλοί από εμάς δεν έχουνε τη δυνατότητα να κάνουμε ταξίδια. Όμως αρκεί μια στιγμή για να πάμε σε μέρη άγνωστα, απάτητα, ανεξερεύνητα...
 Ο Γιάννης Σκαρίμπας, ήταν απόγονος  αγωνιστών της Επανάστασης του  1821 με ρίζες από την Φωκίδα. Γεννήθηκε στις 28 Σεπτέμβρη του 1893 και τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα, αφού ο πατέρας του Ευθύμιος Σκαρίμπας προσπαθούσε με μεγάλες δυσκολίες να συντηρήσει την οικογένεια του. Ο μικρός Γιάννης ξεκίνησε τις σπουδές του στο Αίγιο και αμέσως μετά την ολοκλήρωση τους στην Πάτρα, υπηρέτησε στον ελληνικό στρατό ως Ανθυπασπιστής στο 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων.
 Με το που τελείωσε με τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις, διορίστηκε τελωνοσταθμάρχης  στην Ερέτρια το 1915 και από εκεί στην Χαλκίδα ως εκτελωνιστής.
 Η πρώτη του προσπάθεια  στα γράμματα ήταν δεκαετία του 1910 με ποιήματα και πεζά που δημοσίευσε σε διάφορα περιοδικά της Αθήνας αλλά και σε εφημερίδες Εύριπος και Εύβοια της Χαλκίδας, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Κάλλις Εσπερινός. 

 Η πρώτη του επίσημη εμφάνιση με το πραγματικό του όνομα έγινε το 1929, όταν έλαβε το Α΄ βραβείο διηγήματος για το πεζό «Ο καπετάν Σουμερλής ο Στουραΐτης«, το οποίο δημοσίευσε στο περιοδικό Ελληνικά Γράμματα. 

 Από τότε μέχρι και τον θάνατο του, σαν σήμερα στις 21 Γενάρη ου 1984, άφησε το στίγμα του στην ελληνική ποίηση και πεζογραφία, έχοντας κύριο χαρακτηριστικό στα γραπτά του την ποικιλία, την αγάπη του για την Χαλκίδα αλλά και την σύγκρουση με την τότε αστική ζωή  των πόλεων. 

 Η επαρχία για αυτόν σήμαινε ζωή, απόδραση, ευημερία. Αυτό που μέχρι και σήμερα τον κατατάσσει στους διαφορετικούς ποιητές, είναι η ανυπέρβλητη φαντασία του σε όλα σχεδόν τα γραπτά του και η μοναδική περιγραφή του με το λεξιλόγιο εκείνης της εποχής (δεκαετίες 30’-40’-50’). 

 Ο Γιάννης Σκαρίμπας με εφόδιο την φαντασία του, άφησε παρακαταθήκη κάποια από τα σημαντικότερα ποιήματα και πεζογραφήματα της προπολεμικής και μεταπολεμικής ιστορίας της Ελλάδας. Μερικά από τα πιο γνωστά του έργα είναι: Ουλαλούμ, ποιήματα (1936),Το σόλο του Φίγκαρω, μυθιστόρημα (1939), Εαυτούληδες, ποιήματα (1950), Ο ήχος του κώδωνος, θέατρο (1950),   Το Βατερλώ δύο γελοίων, μυθιστόρημα (1959), Η μαθητευομένη των τακουνιών, τρεις νουβέλες (1961), Τυφλοβδομάδα στη Χαλκίδα, διηγήματα (1973), Φυγή προς τα εμπρός, μυθιστόρημα (1976),Τρεις άδειες καρέκλες, διηγήματα (1976),Αντι-Καραγκιόζης ο Μέγας, θέατρο (1977),

 Τα πουλιά με το λάστιχο, χρονογραφήματα (1978),Τα καγκουρώ, θέατρο (1979) και πολλά ακόμη λιγότερο διαδεδομένα.
 Ένας μοναδικός λόγιος μιας άλλης εποχής, γεμάτης συναισθήματα και μυρωδιές. Μιας εποχής που οι άνθρωποι ήταν όσο σκληροί έπρεπε με τον εαυτό τους για να μην είναι σκληροί με τους άλλους.   Σαρκαστικοί, αληθινοί, ατόφιοι...«Ως ωραία ήταν μου απόψε η λύπη, ήρθαν όλα σιωπηλά χωρίς πάθηκαι με ήβραν —χωρίς κανέν' να μου λείπει—τα λάθη. Κι ως τα γνώρισα όλα-μου γύρω — μπραμ-πάφες όλα κράταγαν, τρουμπέτες και βιόλες —ΕΑΥΤΟΥΛΗΔΕΣ που με βλέπαν, oι γκάφες- μου όλες...»