Ένας ιππότης για την... στριγγλούλα

  Πως γίνεται να μπλέκω συνέχεια με τέτοια θέματα τον τελευταίο καιρό είναι απορίας άξιο... Ίσως φταίει το γεγονός ότι πάνω από το laptop μου... κρέμεται  σε σόκιν πόζα η αυτού εξοχότης  Πάμελα Άντερσον.  Η επειδή στο κινητό μου έχω φόντο την Μισελ Πφάιφερ... Η μήπως επειδή τελικά καθετί στη ζωή μας περιέχει μέσα του και την έννοια «γυναίκα»? Μπορεί να είναι και όλα μαζί...   Το θέμα είναι πως σήμερα περπατώντας στον δρόμο βλέπω μια τύπισσα  η οποία κυριολεκτικά έσερνε από την μύτη έναν κακομοίρη με 5 τσάντες στα χέρια.
 Και οκ άντε να σας κάνω την χάρη και να πω πως το κουβάλημα αντέχεται. Αλλά το θηλυκό της μίνι ιστορίας μας του τα έψελνε και από πάνω. «Βρε άχρηστε, βρε έτσι , βρε αλλιώς» και διάφορα άλλα κοσμητικά με έκαναν να συνειδητοποιήσω πως εγώ δεν θα το άντεχα αυτό.  Όχι μόνο εγώ βέβαια αλλά και πολλοί άλλοι άντρες. Όπως επίσης πιστεύω πως αυτό δε θα το έκαναν και οι περισσότερες γυναίκες.
 Αυτό που έχω είναι  με αυτό το είδος των γυναικών που εκμεταλλεύονται καταστάσεις  λόγω της δύναμης που ασκεί η γυνή στον ανήρ... Το όλο σκηνικό με έκανε να θυμηθώ την παλιά ελληνική ταινία "Ένας ιππότης για την Βασούλα" με την Τζένη Καρέζη (αν δε με απατά η μνήμη μου), που ενώ εμφανισιακά σου έδινε την εντύπωση μιας γλυκυτάτης κοπέλας που ψάχνει τον πρίγκιπα του παραμυθιού, το έτερον της ήμισυ, καταβάθος στην αρχή και  σχεδόν ξεδιάντροπα μετά σου έδινε την εντύπωση μιας... έμπειρης στρίγκλας.
  Η Καρέζη στη συγκεκριμένη ταινία ενσάρκωσε με απόλυτη επιτυχία αυτό που πολλές σημερινές γυναίκες είναι και που προφανώς εκείνη την εποχή ήταν στα σπάργανα... Του θηλυκού που δεν λογαριάζει τίποτα, της γυναίκας  που πατάει επί πτωμάτων για να επιτύχει επαγγελματικά και τελικά αυτής της ύπαρξης που κάνει ότι θέλει τους άντρες, με ένα της νεύμα, με μιά φαρμακερή  της ματιά η μία  σκληρή κουβέντα...
  Είναι τόσο απωθητικό αυτό το στυλ στις γυναίκες. Τόσο αταίριαστο με την  εξωτερική τους εμφάνιση (άσχετα αν μερικοί προτιμούν τις... αφέντρες), τόσο πως να το πω... απόμακρο. Ναι αυτό είναι πιο πολύ. Γιατί νομίζετε πως οι γυναικοπαρέες έχουν αυξηθεί? Γιατί βλέπετε πολλές γυναίκες να είναι μόνες τους συναισθηματικά και να δηλώνουν ευθαρσώς πως τους αρέσει η μοναξιά και η «ελευθερία τους»?
 Σας παρακαλώ όμως μην ακούσω αυτή τη μπούρδα περί έλλειψη αντρών. Γιατί όταν η γυναίκα είναι έτοιμη να βγάλει τα νύχια της όταν ένας άντρας πάει να την πλησιάσει, η είναι σνομπ, ή μιλάει σαν... οικοδόμος  ε τότε δε νομίζω να φταίνε οι άντρες. Άλλαξαν οι ρόλοι μου φαίνεται... Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Ζούμε στην εποχή του strap-on,  στην εποχή που οι γυναίκες μιλάνε σαν... άντρες, στην εποχή που οι γυναίκες θέλουν να γίνουν αυτές το αφεντικό της υπόθεσης.
 Και όχι, όταν λέω αφεντικό δεν εννοώ τον αυταρχικό τρόπο συμπεριφοράς των αντρών που υπάρχει σε πολλές περιπτώσεις ακόμη και σήμερα...  Ελάτε κυρίες μου ας είμαστε ειλικρινείς... Δικό σας είν το φταίξιμο για το κακό σας-μας μπλέξιμο που έχει πει και ο μέγιστος Μανώλης Αγγελόπουλος...