Όνειρα ντυμένα στο γκρίζο...

 Εμείς οι άνθρωποι έχουμε μάθει να αντέχουμε πολλά. Από τότε που ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή, έως ότου να φύγουμε.  Προσωπικά αυτό που με έκανε να αντέχω ήταν όταν ονειρευόμουν. Ονειρευόμουν τα πάντα. Το σήμερα, το αύριο, ονειρευόμουν απλά και μόνο για να ονειρευτώ...
 Και αν κάτι είναι που μας κράταγε και μας κρατάει, που μας δίνει δύναμη και συνεχίζουμε, αυτό είναι τα όνειρα...
 Η διαδικασία που συνειδητά η ασυνείδητα μας δίνει τη δυνατότητα να πηγαίνουμε σε άλλους κόσμους, πιο όμορφους, διαφορετικούς από την πραγματικότητα μας, ή οι σκέψεις για ένα καλύτερο μέλλον στη ζωή μας, ενεργοποιούν μια ασπίδα προστασίας σε κάθε λογής ψυχικό, συναισθηματικό η ακόμη και φυσικό αντίπαλο που έχει στόχο την καταρράκωση του εσωτερικού και εξωτερικού μας κόσμου.
  Στην παιδική μας ηλικία αυτό συμβαίνει άπειρες φορές κυρίως μέσω της ευκολίας της σκέψης να ταξιδεύει μακριά από αυτό που ονομάζουμε καθημερινότητα.

 Τα παραδείγματα είναι τα δικά μας όνειρα, αυτά που έχουνε μείνει μέσα στο μυαλό μας, αυτά που όταν τα θυμόμαστε ένα αίσθημα αγαλλίασης μας κατακλύζει και αμέσως γινόμαστε άλλοι άνθρωποι.
 Μεγαλώνοντας τα όνειρα (ειδικά αυτά που κάνουμε συνειδητά όταν είμαστε ξύπνιοι) αρχίζουν και ξεθωριάζουν. Όχι για όλους μας βέβαια. Υπάρχουν πολλοί που έχουν κάνει τα όνειρά τους πραγματικότητα. Τυχεροί όσοι το βίωσαν αυτό το αίσθημα ολοκλήρωσης. Άτυχοι όσοι προσπάθησαν, μόχθησαν αλλά στο τέλος είδαν ότι έχτιζαν για να φτάσουν στην επίτευξη των στόχων, των ονείρων τους, να γκρεμίζεται σαν χάρτινος πύργος...
 Στη σημερινή κοινωνία βιώνουμε οι περισσότεροι  το παράδοξο των γκρίζων ονείρων... Αυτών των σκέψεων, των στιγμών που εν τη γενέσει τους επέρχεται και το τέλος τους... Σκέφτομαι τα χιλιάδες παιδιά, τους νέους ανθρώπους αλλά και τους μεγαλύτερους που έχουν σταματήσει να ονειρεύονται. Ή που τα όνειρα τους δεν έχουν πια λευκά, φωτεινά χρώματα αλλά γκρίζα, όπως η καθημερινότητα μας.   

 Μπήκαμε σε άσχημο μονοπάτι. Τα όνειρα τα αγαπούσαμε γιατί μας έκαναν να δραπετεύουμε από τις δυσκολίες μας και τις άσχημες στιγμές μας. Πλέον όνειρα και πραγματικότητα έγιναν ένα...
  Πρέπει να ξαναβρούμε την μαγεία μας. Πρέπει να ονειρευτούμε ξανά. Αυτά τα πρέπει είναι τα πιο όμορφα και αληθινά πρέπει της ζωή μας. Γιατί από τα όνειρα έχουν γίνει σε αυτόν τον κόσμο τα μεγαλύτερα θαύματα.  Ενάντια σε αυτούς που μας στερούν ότι μας ανήκει... «Όμως με τίποτα δε μπορείς να μου στερήσεις το όνειρο, δικαίωμα στο όνειρο, δικαίωμα στο τίποτα, όμως με τίποτα δε μπορείς να μου στερήσεις το όνειρο...»