Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

2012: Ίνκας, δράκοι και μνημόνιο

Οι Κινέζοι την λένε χρονιά του δράκου.  Το Κινέζικο Ημερολόγιο είναι κάτι σαν αστρολογική εφημερίδα που καταγράφει οποιαδήποτε χρονιά, μήνα, ημέρα και ώρα σε ζευγάρια κινέζικων ιδεογραμμάτων τα οποία γράφονται το ένα κάτω από το άλλο... Να το κάνω λιανά???. Σε ένα ζευγάρι κινέζικων ιδεογραμμάτων, το πάνω ιδεόγραμμα ονομάζεται ουράνιος κλάδος (heavenly stem) και μπορεί να ανήκει σε ένα από τα πέντε στοιχεία (νερό, ξύλο, φωτιά, γη ή μέταλλο) όπως και να είναι γιν ή γιανγκ. Το κάτω ιδεόγραμμα ονομάζεται γήινος κλάδος (earthly branch) και μπορεί να είναι κάποιο από τα γνωστά κινέζικα ζώδια (τίγρης, κουνέλι, δράκος κλπ), όπου το κάθε κινέζικο ζώδιο ανήκει επίσης σε ένα από πέντε στοιχεία και είναι επίσης γιν ή γιανγκ. Μάλλον σας μπέρδεψα περισσότερο ε? Οκ. Το 2012 κατά τους Κινέζους δεν θα είναι ειρηνικό, θα υπάρχουν συρράξεις (μμμμ πρωτότυπο...) και γενικότερα θα κυριαρχεί το νερό. Τσουνάμια (κλείνεται αυτό?), έλλειψη νερού σε πολλές περιοχές και πάει λέγοντας. Και κάπου εκεί εμφανίζονται οι περιβόητοι Ίνκας. Περιβόητοι όχι όσο και ο Παλαιοκώστας αλλά τέλοσπαντων αρκετά γνωστοί και αυτοί.
Οι Ίνκας λοιπόν έχουν και αυτοί ένα ημερολόγιο. Οι Μάγια για την ακρίβεια (έμπλεξα τα μπούτια μου)... Αυτό χοντρά-χοντρά λέει πως αν το 2012 δεν έρθει η καταστροφή του κόσμου τότε σίγουρα θα χαθεί ο μισός πλανήτης, η Αυστραλία θα σκεπαστεί από νερό και για να μην τα πολυλογώ  θα υπάρξουν κατακλυσμιαίες εκρήξεις ηφαιστείων, μέχρι και μαγνητικές καταιγίδες...    Τελειωτική ημερομηνία (έτσι μ’αρέσει να την λέω) έχει οριστεί η 21 Δεκεμβρίου του 2012. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως δεν θα πάρουμε  τον 13ο μισθό μισθό όσοι τον παίρνουμε, αλλά από την άλλη θα γλιτώσουμε και αρκετές μέρες από το εορταστικό πρόγραμμα... Πάντως καλό θα ήταν να μην βγείτε από τα σπίτια σας εκείνη την μέρα... Και κάπου εδώ μιας και κάναμε λόγο για μισθούς και τα τοιαύτα να σου και το μνημόνιο... Ένα ακόμη μνημόνιο για την ακρίβεια... Αυτό το άφησα τελευταίο να ξέρετε γιατί νομίζω πως οι σεισμοί, οι καταποντισμοί, τα τσουνάμια και οι εκρήξεις δεν πιάνουν μια μπροστά στα μνημόνια που υπογράφουν οι λεβέντες της ελληνικής βουλής... Εδώ να δείτε καταστροφή και κακό... Και το θέμα είναι ότι ούτε καν δύο από τους αρχαιότερους πολιτισμούς της ανθρωπότητας, δεν κατάφεραν να προβλέψουν το πόσο καταστροφική μπορεί να αποδειχθεί μια χώρα, η μάλλον καλύτερα ένα μάτσο γραβατωμένοι παρλαπίπες που παρασύρουν στον Άδη σχεδόν όλες τις χώρες της Ευρώπης αλλά πολύ περισσότερο τον δύσμοιρο ελληνικό λαό. Έναν λαό που άντεξε, αντέχει αλλά για πόσο ακόμα???  Χρόνια και χρόνια, έτη δίσεκτα και μη, χρονιές δύσκολες οικονομικά αλλά σχεδόν ποτέ σε τέτοιο σημείο, χρονιές έπειτα από πολέμους, φτώχεια, κατοχή, οι Έλληνες πάντα τα καταφέρναμε. Η ευθύνη βαραίνει και μας εννοείται... Το θέμα είναι εδώ που φτάσαμε να προσπαθήσουμε να σηκωθούμε, να ορθώσουμε ανάστημα, αφήνοντας στην άκρη σκοπιμότητες και εγωισμούς. Κρίσιμη χρονιά, κρίσιμη καμπή. Όσο και αν δείχνουν δυσοίωνα τα πράγματα η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Καλή χρονιά να έχουμε...

Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

O Santa και ο Claus


     Σαββάτο 24 Δεκεμβρίου 2011. Τοποθετημένο από τον Θεό στο κεντρικότερο σημείο της Ασίας, το, πρώην Σοβιετικό, κράτος του Κιργιστάν, είναι αυτό που λέμε, «ο Τρίτος κόσμος». Με πρωτεύουσα το Μπισκέκ, πληθυσμό κοντά στα 5,5 εκατομμύρια ανθρώπους  και περιτριγυρισμένο  από την Κίνα, το Ουζμπεκιστάν, το Τατζικιστάν  και το Καζακστάν, το Κιργιστάν δεν προσφέρει  ούτε καν τα απαραίτητα στους Κιργίσιους πολίτες του.
    Σε αυτό το σημείο (ίσως και σε χειρότερο) και ο μικρός Santa που είχε την ατυχία να χάσει πολύ νωρίς σε τροχαίο δυστύχημα τους γονείς του. Η σημερινή ημέρα, ενώ για τους περισσότερους από εμάς είναι γιορτινή, για αυτόν δεν είναι κάτι  πέρα από το συνηθισμένο.  Ο μικρός Κιργίσιος ξεκινάει την μέρα του πουλώντας χαρτομάντιλα στα φανάρια και μετά πιάνει το βρώμικο πανί και αρχίζει να  πλησιάζει με φόβο τα σταματημένα (λόγω του φαναριού) αυτοκίνητα ζητώντας από τους οδηγούς να καθαρίσει το παρμπρίζ τους. Καθημερινά με χιόνια, με βροχές με ζέστη ο μικρός Santa είναι εκεί για να βγάλει τα προς τον ζην. Η πείνα μερικές φορές τον κατακλύζει και νιώθει τόσο κουρασμένος ψυχικά και σωματικά που νιώθει πως θα λιποθυμήσει. Σήμερα όμως ο Santa σκέφτεται διάφορα βλέποντας στους δρόμους παιδιά στην ηλικία του με τους γονείς τους να κρατάνε δώρα στα χέρια τους κα να χαμογελάνε... Σκέφτεται πως θα ήταν αν μπορούσε και αυτός να ήταν με τους δικούς του γονείς τα Χριστούγεννα, σκέφτεται πως θα ήταν αν είχε ένα ζεστό σπιτικό να περνάει τα κρύα βράδια του χειμώνα.
  

  Η ώρα είναι 8 το απόγευμα.... Ο Santa τελείωσε για σήμερα την δουλειά του. Ώρα για «ξεκούραση». Προχωράει στο δρόμο κάτω από την γέφυρα, τρώγοντας την σοκολάτα που κατάφερε να πάρει με τα σημερινά χρήματα που έβγαλε. Αυτό είναι το φαί του για απόψε... Φτάνει σε μία γωνιά, παραμερίζει κάποια σκουπίδια και μπαίνει μέσα στο χειροποίητο σπιτάκι που έχει φτιάξει από χάρτινες κούτες... Κουκουλώνεται καλά με το μπουφάν που του έδωσε κάποτε ένα περαστικός και ανάβει μαι φωτιά για να ζεσταθεί. Το αποψινό βράδυ πρόκειται να είναι πολύ κρύο. Ύστερα ο μικρός Santa βυθίζεται στις σκέψεις του... Κοιτώντας τα αυτοκίνητα που περνάνε και ακούγοντας χριστουγεννιάτικη μουσική από ένα τρανζιστοράκι που έχει δίπλα του αποκοιμιέται εξουθενωμένος...
    Μόναχο, ώρα 10 το βράδυ.  Ο δεκάχρονος Claus βρίσκεται στο δωμάτιο του το επάνω όροφο της πολυτελής βίλας που βρίσκεται στο καλύτερο σημείο της πόλης  10 περίπου χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της. Οι γονείς του Claus έχουνε βγει, καθώς ο πατέρας του μικρού Γερμανού είναι ένας από τους πιο επιφανείς βιομήχανους της χώρας. Έτσι, απόψε μαζί με την σύζυγο του είναι καλεσμένοι σε ένα πολυτελέστατο ξενοδοχείο όπου γίνεται το καθιερωμένο ετήσιο πάρτι των πλουσίων της πόλης. Η μητέρα του Claus δεν ήθελε να τον αφήσει μόνο του (μαζί με την νταντά) το αποψινό βράδυ που τα περισσότερα παιδιά το περνούν μαζί με τις οικογένειες τους, αλλά ο πατέρας του επέμενε να πάνε στην κοινωνική εκδήλωση που τους κάλεσαν.
   Ο Claus είναι εδώ και ώρα κλεισμένος στο δωμάτιο του και το μυαλό του στριφογυρνάει σε πολλά πράγματα. Κανονικά δεν έπρεπε να νιώθει δυστυχισμένος. Έχει τα πάντα. Πηγαίνει στο καλύτερο σχολείο του Μονάχου. Ντύνεται με τα καλύτερα ρούχα, έχει τα καλύτερα παιχνίδια. Δεν του λείπει τίποτα. Η μήπως του λείπει? Ναι κάτι του λείπει. Θα ήθελε αυτές τις μέρες τουλάχιστον να τις περάσει με τους γονείς του. Νιώθει παραμελημένος κυρίως συναισθηματικά. Κανένα υλικό αγαθό δεν μπορεί να καλύψει την «απουσία» του πατέρα του, κυρίως όταν ο μικρός Claus τον χρειάζεται...

  Η ώρα έχει πάει 12 πλέον και τα Χριστούγεννα έφτασαν, είναι γεγονός. Ο Claus είναι ξαπλωμένος στο κρεβάτι του και κοιτάει έξω από το παράθυρο τις χοντρές νιφάδες του χιονιού να πέφτουν. Νιώθει κουρασμένος και τα βλέφαρα του αρχίζουν σιγά σιγά να κλείνουν, μέχρι που τον παίρνει ο ύπνος...
  Οι ιστορίες των δύο παιδιών που ανήκουν σε δύο διαφορετικούς κόσμους, μας κάνουν να κατανοούμε το μοναδικό ζητούμενο αυτές τις Άγιές μέρες. Ο καθένας από εμάς χρειάζεται λίγη δόση αγάπης. Κυρίως όμως μας κάνει να αναλογιζόμαστε πως για να μπορέσουν να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο, θα πρέπει να παραδώσουμε τα σκήπτρα στα παιδιά. Αυτά είναι που χρειάζονται την αγάπη την εμπιστοσύνη, το ενδιαφέρον μας. Καλά Χριστούγεννα σε όλους...

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Τα πέντε θανάσιμα είδη γυναικών...

Amber alert!Amber alert! Ότι διαβάσετε παρακάτω παρακαλούμε όπως μεταβιβαστεί σε όλες τις ανδροκρατούμενες περιοχές, σε όλες τις αντροπαρέες, σε όσους μισογύνηδες γνωρίζετε και τελοσπάντων όπου υπάρχουν άντρες... Οι παρακάτω πληροφορίες είναι τόσο εμπιστευτικές, όσο και η πρώτη φορά που κλάψαμε για γυναίκα... Λοιπόν... τα πέντε πιο θανάσιμα είδη γυναικών...
 1) Η αχάριστη. Όχι. Δεν είναι η Δέσποινα Βανδή που κατακεραύνωνε ο Βασίλης Καρράς σε ένα από τα άσματά του... Είναι η άλλη, η δικιά μας-σας, αυτή που ενώ τις έχουμε κάνει ότι χάρη γίνεται, ενώ ήμασταν δίπλα της όποτε μας χρειαζότανε, ενώ έχουμε παρατήσει τους φίλους και την ομάδα για πάρτη της, αυτή είναι εγωίστρια, αυθαιρετεί, μας γράφει εκεί που δε πιάνει μελάνι και γενικά δεν είναι ποτέ ευχαριστημένη...
 2) Η ζηλιάρα. Αυτή είναι η πιο κλασική περίπτωση. Όλοι μας ανεξαιρέτως έχουμε σχετιστεί έστω και μια φορά με ζηλιάρα γυναίκα. Πού ήσουν? Γιατί δε σήκωνες το κινητό? Ποιά ήταν αυτή που σου μίλησε? Γιατί σου χαμογελάει η σερβιτόρα? Ερωτήσεις που όλοι γνωρίζουμε συνδυασμένες με ψαξίματα στο κινητό, με υπονοούμενα του στυλ «ρίχνω άδεια να πιάσω γεμάτα», με σκηνές ζηλοτυπίας, σπασίματα ποτηριών και λοιπών γυαλικών και κυρίως με ένα μάτι που είναι άγρυπνο σε κάθε είδους θηλυκό που σας πλησιάζει...
  3) Η χαζή. Και αυτή είναι μια συνηθισμένη περίπτωση που όμως σε πολλές περιπτώσεις έρχεται σε δεύτερη μοίρα και περνάει απαρατήρητη ελέω ομορφιάς, μιας και οι περισσότεροι άντρες ποσώς ενδιαφέρονται για το μυαλό και επικεντρώνουν κυρίως στα φυσικά χαρίσματα. Λες κάτι σοβαρό γελάει, είναι ανορθόγραφη, μετράει με τα δάχτυλα ως το δέκα, συζητάς για τα κοινωνικά προβλήματα με τους φίλους και αυτή νομίζει  πως το χαράτσι είναι  στήλη του Vogue... Έλεος...
  4) Η γκρινιάρα. Εδώ εγώ προσωπικά δεν την παλεύω. Δε μπορώ τις γυναίκες που γκρινιάζουν. Το έχουμε ζήσει και αυτό όλοι μας. «Μη κατουράς έξω από την λεκάνη«, «χαμήλωσε την τηλεόραση«, «πάλι στο καφενείο θα πας?» «Μη τσιμπολογάς το φαί μετά δεν θα έχεις όρεξη να φας«... και βέβαια το χειρότερο όλων η κρεβατομουρμούρα. Εκεί είναι που δίνουν ρέστα... Και εννοείται πως στο τέλος βγαίνουν και ριγμένες... (Αυτό είπαμε είναι μαγικό...)
   5) Η σπάταλη.  Πονεμένη ιστορία αυτή. Σχεδόν το 90 τοις εκατό των γυναικών έχουν στο αίμα τους την σπατάλη. Τα ψώνια πάνε και έρχονται, οι σακούλες δεν χωράνε άλλα καλούδια, η πιστωτική σας κάρτα δίνει συνέχεια απορρίψεις αλλά αυτές εκεί. Φούστες, μίνι, εσώρουχα, παπούτσια, τακούνια, διαφόρων ειδών μπιχλιμπίδια τα περισσότερα αχρείαστα. Shopping therapy λένε. Και μετά χρειάζεσαι εσύ therapy... Από την αφραγκία...
Εδώ τελειώσαμε αγαπημένοι μου φίλοι.  Τα παραπάνω είδη γυναικών είναι τα πιο εύκολα αναγνωρίσιμα.  Αυτά που συναντάμε  περισσότερο στη ζωή μας, αυτά που μας τυραννάνε περισσότερο... Υπάρχουν και άλλα να ξέρετε... Η γυναίκα είναι ένα πλάσμα τόσο δυσνόητο και τα μυστήρια της ακόμη ανεξερεύνητα. Κουράγιο...

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Η παράνοια πλέον δεν έχει όρια...

   Μερικές φορές με τρομάζουν οι άνθρωποι. Το πόσο σκληροί και αποτρόπαιοι μπορούν να γίνουν. Το πόσο μικρή αξία μπορεί να έχει η ανθρώπινη ζωή για ορισμένους. Θυμάμαι πολλές περιπτώσεις  εγκλημάτων που συντάραξαν την ελληνική κοινωνία και τον κόσμο μου... Η περίπτωση του Θεόφιλου Σεχίδη, φοιτητή από την Θάσο, που ξεκλήρισε σχεδόν όλη του την οικογένεια, οι σατανιστές της Παλλήνης, η εταιρία δολοφόνων του πρώην δημάρχου της Νέας Χαλκηδόνας (που μέχρι και πρόσφατα συνέχιζε αμετανόητος το... έργο του), ή πιο πρόσφατα η δολοφονία των πέντε κυνηγών στο Αγρίνιο...  Περιπτώσεις μοναδικές και πρωτόγνωρες.
  Η χτεσινή είδηση όμως με έκανε να χάσω τα λογικά μου. Να προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι έγινε... πως... γιατί... Άγνωστοι δολοφονήσανε έναν 35χρονο αλλοδαπό και μαζί με αυτόν και το μόλις δύο χρονών αγοράκι του! Ακούγοντας από την τηλεόραση την είδηση (χωρίς να βλέπω) θεώρησα πως το συμβάν έγινε στο εξωτερικό. Όχι ότι θα άλλαζε κάτι στο πως θα ένιωθα, αλλά εκεί τέτοιου είδους καταστάσεις είναι περισσότερο συνηθισμένες.
  Άλλα όχι. Αυτό το απίστευτο έγκλημα έγινε στην χώρα μας και συγκεκριμένα σε ένα χωριό της Καλαμάτας. Οι δράστες πυροβόλησαν εν ψυχρώ τον 35χρονο πατέρα μέσα στο αυτοκίνητο του και ύστερα έκοψαν από άκρη σε άκρη τον λαιμό του μικρού παιδιού, ρίχνοντας στο τέλος το αυτοκίνητο σε ένα ρυάκι. Στο άκουσμα του περιστατικού μου ήρθε αναγούλα. Τα έχασα. Μα πως είναι δυνατόν? Πως μπορεί? Με τι καρδιά αυτοί οι άνθρωποι έκανα αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα? Ένα παιδί... Ένα δίχρονο αγγελούδι.
  Πως φτάσαμε εδώ ρε παιδιά? Σε τι κοινωνία ζούμε? Είναι κοινωνία ανθρώπων η ζώων? Ακόμη και εκεί, στα ζώα, υπάρχουν κανόνες. Σε μας τίποτα. Έχει ξεφύγει η κατάσταση. Έχω βαρεθεί να ακούω για παρανοϊκούς,  για ανθρώπους που λόγω ψυχολογικών παθήσεων έχουν το ακαταλόγιστο και πάει λέγοντας. Δικαιοσύνη επί της ουσίας δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχουν και κανόνες πλέον σε αυτή την αδηφάγα (σε κάποιες περιπτώσεις στην κυριολεξία) κοινωνία.
  Και μπορεί αυτό το «οφθαλμός αντί οφθαλμού» να είναι σωστό σαν σκέψη αλλά πλέον πρέπει με κάποιον τρόπο αυτό το φρικιαστικό αιματοκύλισμα να σταματήσει. Πρέπει να αρχίσουν να την πληρώνουνε αυτά τα «τέρατα» που δε σέβονται την ανθρώπινη ζωή, που δεν έχουν φραγμούς, που είναι ένα και το αυτό με τον Σατανά!    Ανθρωπόμορφα κτήνη χωρίς ψυχή. Χωρίς καρδιά. Δεν αντέχω να βλέπω να την πληρώνουν αθώοι άνθρωποι και εγκληματίες να περνάνε στην φυλακή ζωή και κότα! 
Δεν ξέρω τι και πως, αλλά πρέπει να βρεθεί μια λύση. Η θανατική ποινή δεν είναι αυτή η λύση σίγουρα., μιας και ο θάνατος  θα ήταν η πιο ήπια λύση για τέτοια κτήνη!.. Πρέπει να υποφέρουν όλη τους τη ζωή όσοι προχωράνε μετά από αυτή την πολύ λεπτή κόκκινη γραμμή. Όλη τους την ζωή.  Θεός δεν είμαι για να  μιλάω έτσι και εννοείται πως για όλους μας πρέπει να υπάρχει μια ευκαιρία για εξιλέωση. Όμως όσοι διαπράττουν τέτοια  εγκλήματα ούτε σωφρονίζονται ούτε μετανοούν.
  Δεν ξέρω τι να πω. Άλλαξε το μέσα μου με αυτή την είδηση. Νομίζω πως βαδίζουμε πλέον στον δρόμο χωρίς επιστροφή. Στον δρόμο που οι πιο τρομακτικοί εφιάλτες μας παίρνουν σάρκα και οστά...

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Η αμφιβολία καταλήγει στην απογοήτευση...

Έτσι πάει πάντα. Δε νομίζω πως είναι θέμα  χαρακτήρα πάντοτε. Να νιώθεις απογοητευμένος εννοώ... Εννοείται πως πρωτεύοντα ρόλο παίζει ο χαρακτήρας, τα βιώματα και η ψυχοσύνθεση σου... Με μένα όμως δε ξέρω...
Όταν αλλάζει ο τρόπος, η συμπεριφορά ανθρώπων  που γνωρίζω, συναναστρέφομαι, τότε αυτά που θεωρώ δεδομένα αρχίζουν και καταρρέουν παίρνοντας την μορφή χιονοστιβάδας. Και όταν γίνεται αυτό, ξενερώνω. Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι η αμφιβολία.  Αυτή είναι που με «σκοτώνει», αυτή που είναι ικανή να με κάνει να σκέφτομαι για ώρες πράγματα, πρόσωπα, καταστάσεις. Να προσπαθώ να δω αν αυτό που πιστεύω είναι σωστό η λάθος. Αυτή η διαδρομή σε γεγονότα και σκέψεις λειτουργεί αρνητικά μέσα μου με αποτέλεσμα να κλείνομαι ακόμη περισσότερο στον εαυτό μου. Υπάρχουν φορές που κατανοώ πως το λάθος το έχω εγώ. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που το λάθος είναι στην άλλη πλευρά. Δε με πειράζει αυτό.   Αυτό συγχωρείται. Άλλωστε δεν είμαστε θεοί για να είμαστε αλάθητοι. Άνθρωποι είμαστε... Αυτό που με πειράζει είναι η κατάληξη. Που είναι πάντα η ίδια για μένα... Απογοήτευση. Μοιράζεται αφειδώς και πολλαπλασιάζεται ενίοτε.
Και μη νομίζετε. Σκέφτομαι μήπως είμαι μεμψίμοιρος, αλλά δε νομίζω... Προσπαθώ να βρω ένα σημείο να πιαστώ για να βρω την άκρη αλλά δεν γίνεται... Ίσως η αρνητική σκέψη να λειτουργεί ανασταλτικά σε αυτό.
Δε θέλω να τα παρατήσω όμως σε ορισμένες περιπτώσεις. Είτε γιατί αυτό που είναι στο μυαλό μου αξίζει, είτε γιατί θέλω να δώσω άλλη μια ευκαιρία στον εαυτό μου... Δε μπορώ να τα διαχωρίσω αυτά τα δύο κάποιες φορές. Και οκ ξέρω τι είμαι στην τελική. Δύσκολος, περίεργος αλλά αληθινός άνθρωπος. Πως λοιπόν να μην θέλω να δώσω ευκαιρία σε αυτό το... κάτι που κάνει βίωμα, κτήμα του τα παραπάνω χαρακτηριστικά μου...?
Στο τέλος κάθε μέρας λοιπόν κάνω τον απολογισμό μου. Το πρόσημο άλλες φορές είναι θετικό άλλες αρνητικό.  Αναθεματίζω τον εαυτό μου για αυτή την «περίεργη» κατάσταση, αλλά όπως και να έχει είμαι σίγουρος πως η αμφιβολία είναι μονόδρομος που οδηγεί στην απογοήτευση...

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Διακανονίστε γιατί... χανόμαστε!

  Παράφραση της παρότρυνσης-σλόγκαν της δεκαετίας του 80’ ο σημερινός τίτλος. Θυμάστε την μέγιστη Ελένη Βιτάλη να λέει «χορέψτε γιατί χανόμαστε» στο μέσο του εξαιρετικού τραγουδιού της  «Τι τα θέλεις τα λεφτά» και τον κόσμο από κάτω αλλά και πάνω... στα τραπέζια να τα δίνει όλα? Οι πιο παλιοί θα το θυμάστε σίγουρα.
  Ε πλέον, από την αμετανόητα  καταναλωτική γενιά της δεκαετίας εκείνης με τον πατήρ Παπανδρέου να παροτρύνει τον Τσοβόλα να τα δώσει όλα, με τις γούνες να βρίσκονται τουλάχιστον 2-3 από δαύτες σε κάθε σπιτικό και τα μπουζούκια να είναι γεμάτα καθημερινά, έχουμε περάσει στο άλλο άκρο. Τώρα Παπανδρέου υπάρχει αλλά χωρίς Τσοβόλα και πακέτα... Ντελόρ, γούνες ούτε για δείγμα μιας και η  Καστοριά συνεχίζει να έχει αλεπούδες αλλά δεν έχει εργοστάσια και τα μπουζούκια ναι μεν είναι γεμάτα αλλά αυτοί που πάνε η ανήκουν στο κλειστό club των βολεμένων από παλιά ή  παραγγέλνουν ένα μπουκάλι ουίσκι 10 άτομα και πίνουν από μισή γουλιά ο καθένας...
  Αυτό που κυριαρχεί ολοένα και περισσότερο στη ζωή μας, στη ζωή όλων των Ελλήνων είναι οι διακανονισμοί. Διακανονισμοί στις τράπεζες, διακανονισμοί στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, του σταθερού τηλεφώνου, του νερού και πάει λέγοντας...
  Όλα τα διακανονίζουμε πλέον γιατί δε μπορούμε να τα... κανονίζουμε. Πιστεύω και μην το γελάτε πως θα πηγαίνουμε στην λαϊκή και θα πληρώνουμε τις ντομάτες και τον άνηθο με διακανονισμό. Δεν θα έχουμε και άλλη εναλλακτική. Τις πιστωτικές τις έχουμε μπουκώσει, τα δάνεια όλων των ειδών έχουνε εκλείψει (εορτοδάνεια, διακοποδάνεια και πάει λέγοντας), στην εργασία μας άλλοι πληρωνόμαστε με καθυστέρηση, άλλοι δεν πληρωνόμαστε καθόλου, η Μέρκελ είναι ο νέος Φρέντι Κρούγκερ στον εφιάλτη στο δρόμο με το Δ.ΝΤ. ,  μια μερίδα Ελλήνων ζει στον δικό της κόσμο, οπότε???
  Διακανονίστε γιατί χανόμαστε αδέρφια... Διακανονίστε όσο είναι καιρός. Όχι ότι αυτό θα μας σώσει. Αλλά είναι μια κάποια λύση. Άλλωστε δείτε το και από την οπτική της διασκέδασης.         Γιατί πείτε μου ειλικρινά υπάρχει κάτι πιο διασκεδαστικό από το να κάθεσαι και να μιλάς με κάποιον και να διακανονίζεις χρήματα τα οποία κατά πάσα πιθανότητα δεν θα τα πάρει ποτέ ή θα τα πάρει καθυστερημένα??? Όχι λέω εγώ. Είναι σα να σε δικάζουνε στο Ντάλας για φόνο και ο δικαστής να σου δίνει την εναλλακτική της ένεσης ή της ηλεκτρικής καρέκλας. Αφού το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο γιατί να σκας? Κάνε το παιχνίδι σου, πες την εξυπνάδα σου, δώσε το σόου σου και όλα καλά.
  Άλλωστε η λέξη διακανονισμός στην Ελλάδα δεν έχει την έννοια που έχει σε άλλες χώρες.  Εδώ την βλέπουμε από διαφορετική οπτική, από διαφορετική γωνία... Από την γωνία που έχουμε διαλέξει να τις σκαπουλάρουμε ... Γιατί εδώ είναι Ελλάδα δεν είναι παίξε γέλασε...

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Τα αφεψήματα και οι σαραντάρες...

 Μερικές φορές εκεί που το φτωχό μου το μυαλό κάνει ανήθικες σκέψεις (ναι κάνει και τέτοιες όταν δε φοράω το φωτοστέφανο...), κάνει συγχρόνως και διάφορους συνειρμούς.... Σήμερα λοιπόν έφτασε η μεγάλη μέρα... Αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας σκέψεις και συνειρμούς... «Και τι είναι ρε φίλε οι ανήθικες σκέψεις να τις μοιραστείς μαζί μας...? Τσιγάρα η τράπουλα???» Τίποτα από τα δύο απαντάω... Είναι όμως αστείο... Αυτό που σκέφτομαι... Αλλά και σοβαρό... Νομίζω δηλαδή... Για ρίξτε μια ματιά...
Πιστεύω λοιπόν πως οι σαραντάρες είναι σαν τα αφεψήματα. Και ξηγούμαι...
 1) Σαραντάρα-Τσάι. Η αλλιώς Γριαγυναίκιους η βαρετή.  Ο μοναδικός άντρας που πήγε (έκανε έρωτα ντε...) ήταν ο... άντρας της. Δεν είναι κακό, αλλά όταν αποφασίζεις στα σαράνταφεύγα σου να το παίξεις λολίτα, πεταλουδίτσα του φτερωτού θεού δύσκολα το έχεις... Είναι σα να λέμε πως το τσάι μπορεί να συναγωνιστεί την Coca-Cola... Δε γίνονται αυτά... Σαν το τσάι λοιπόν αυτές οι σαραντάρες. Μια φλατ κατάσταση που δεν μας κάνει αίσθηση και που απλά την υπομένουμε όπως τόσα άλλα πράγματα στη ζωή μας. Να δείτε πως το λένε...  Αααα ναι, στην αναβροχιά καλό και το χαλάζι...
 2) Σαραντάρα-Χαμομήλι. Η αλλιώς γυνή η θεραπευτική... Αυτή η σαραντάρα, μας είναι η πιο χρήσιμη απ’ όλες. Μας λέει σε όλα ναι (σε όλα όμως...), είναι απροβλημάτιστη, χαλαρή, φυσιολογική, μας γιατρεύει από τις χλαπάτσες και τις χυλόπιτες των νεαρών γυναικών, κάνοντας μας να νιώθουμε μοναδικοί. Τι άλλο θέλουμε???
  3) Σαραντάρα-Φασκόμηλο. Την λένε και ξεκωλογυναίκιους η ανεβαστική.  Και αυτό γιατί είναι μοναδική στο να ανεβάζει την... λίμπιντο των αντρών τόσο εύκολα όσο και το φασκόμηλο που ανεβάζει την ερωτική διάθεση. Αυτές οι σαραντάρες έχουν έντονα στοιχεία, όπως και το φασκόμηλο και ειδικεύονται στα του... στόματος τα κόλπα....(ο νοών νοείτω και εγώ μετά πρέπει να... μετανοείτω με αυτά που γράφω απόψε...)
 4) Σαραντάρα-Μέντα.  Επιστημονικά, στο ανδρικό περιοδικό «Ο Μισογύνης», αυτή η σαραντάρα περιγράφεται ως Μπεμπεκογυναίκιους η δροσερή. Εδώ έχουμε να κάνουμε με σαραντάρες που δείχνουν μικρότερες, δροσερές και μιλάνε όπως η Καλομοίρα στα ντουζένια της... Κοτσιδάκια στα μαλλιά, νύχια βαμμένα στα ροζ, λέξεις σπαστές και μισές, όπως μιλάνε τα παιδιά στην νηπιακή ηλικία, αλλά στο κρεβάτι είναι φτυστές η Ντομινίκ Σουέιν στην  «Λολίτα». Πιάνουν τον... ταύρο από τα κέρατα και κάνουν τον άντρα τους κερατά πριν πεις κύμινο...
  5) Σαραντάρα-Βασιλικός Πολτός. Ψηλομύτιους η δύσκολη. Αυτή η σαραντάρα είναι τόσο δύσκολη, όσο και το να πλησιάσεις και να συλλέξεις έναν βασιλικό πολτό. Οι συγκεκριμένες γυναίκες πατούν επί πτωμάτων για να αναδείξουν την ομορφιά τους, όπως η βασίλισσα των μελισσών και επειδή γνωρίζουν ότι η μπογιά τους θα περνάει για λίγα χρόνια ακόμα, βγάζουν αυτό το κόμπλεξ κατωτερότητας (ανωτερότητα νομίζουν αυτές...), αγνοώντας τα κιλάκια τους, την κυτταρίτιδα, την ξαφνική κάθοδο των οπισθίων τους κλπ κλπ...
 Είναι όμως και αυτές απαραίτητες. Γιατί για μας τους νεότερους αλλά και για όλους τους άντρες, οι σαραντάρες είναι φετίχ. Οι ίδιες βλέπουνε μέχρι εκεί που τις βολεύει, ξεχνώντας πως για την ζωή ενός άντρα, για την ενηλικίωση, την εδραίωση του ως αρσενικό στο μυαλό των γυναικών, παίζουν καταλυτικό ρόλο... Μετράνε... Κάτι ήξερε η Ρίτα και το έλεγε... «Οι σαραντάρες ίσον με δύο εικοσάρες, γι'αυτό οι σαραντάρες έχουν διπλές τις χάρες...»


The Show Must Go On...


Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Όχι άλλο κάρβουνο...

Ώρες-ώρες αναρωτιέμαι τι σόι άνθρωποι είμαστε... Συμπεριλαμβανομένου και εμού βεβαίως-βεβαίως. Μανίες παντού. Τώρα τελευταίες νομίζω πως τους περισσότερους μας έχει πιάσει μανία κατάθλιψης, άλλους περισσότερο άλλους λιγότερο. Με ότι συμβαίνει γύρω μας βέβαια είναι φυσιολογικό. Είναι και παράλογο λιγάκι. Παράλογο γιατί θα αναρωτηθείτε?  Επιστήμη δεν είναι, αλλά λιγάκι ψιλά γράμματα είναι... Τι είναι αυτό που έχει αλλάζει δραματικά στις ζωές μας τα τελευταία χρόνια? Τα οικονομικά μας, θα μου πείτε. Και αυτά συμπαρασύρουν και όλα τα άλλα.. Οικογένεια, εργασία, σχέσεις. Οκ. Δεκτό. Δεν είναι κάτι καινούργιο όμως σωστά? Απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου και τους γύρω μου πάντα έτσι ήμασταν. Πως έτσι? Γκρινιάρηδες, ωχαδελφιστες, αναβλητικοί, δήθεν καταγγελτικοί. Τα βλέπαμε όλα μαύρα.  Άλλα όσο τσούλαγε το πράγμα, όλα δούλευαν ρολόι και όσο ήταν γεμάτο το πορτοφόλι μας, το πορτοφόλι του διπλανού δεν μας ένοιαζε...
Τώρα όμως... Τώρα αγαπητοί μου προέχει η  (και καλά) εθνική ταυτότητα, η  (της πλάκας) αντίσταση, τώρα οι  πρώην βολεμένοι αφρίζουν από το κακό τους... Τώρα που οι συντάξεις μερικών πήγαν από τις 3000 ευρώ στις 2.500, τώρα που οι Δημόσιοι καρεκλοκένταυροι, εεε με συγχωρείτε υπάλληλοι ήθελα να πω, χάσανε τα πόστα... τώρα θα μας κάνουν το μυαλό κομπόστα που έλεγαν και οι ΤΧC... E όχι.
Όσο σε αυτή την ρημάδοχώρα θα εθελοτυφλούμε, όσο θα νοιαζόμαστε μόνο για το θεαθήναι, τίποτα δεν μας σώζει... Και επειδή βαρέθηκα τις «στημένες» εξεγέρσεις, τις επαναστάσεις των εαυτούληδων, τις μαζώξεις των κουκουλοφόρων, ο καθένας μας πρέπει να κάνει την δική του προσωπική επανάσταση. Πλέον ούτε Καραϊσκάκη έχουμε, ούτε Κολοκοτρώνη, ούτε Μιαούλη. Ο καθένας μέσα από τις προσωπικές του αλλαγές, την αλλαγή  σκέψης, την σωστή κρίση των καταστάσεων, θα βάλει το λιθαράκι για να μπορέσει να αλλάξει σιγά-σιγά αυτός ο τόπος προς το καλύτερο. Αλλά όχι με την μύτη ψηλά, όχι με συνθήματα Κολωνακιώτικα του τύπου «Όλι Ρεν, Όλι Ρεν κάτω τα χέρια απ’ τα Καγιέν», όχι με καψίματα, όχι με μολότοφ, όχι με τσιφτετέλια στις 5 τα ξημερώματα με ψηλοτάκουνη γόβα και σιθρού φόρεμα... Η κατάρα μας είναι η έλλειψη εγωισμού. Δεν έχουμε, δεν μας έχει μείνει, δε ξέρω... Κάτι πρέπει να κάνουμε πάντως.
Ακόμη και τώρα στις δύσκολες στιγμές που βιώνει η κάθε ελληνική οικογένεια, ακόμα και σε αυτούς τους πρωτόγνωρους, για μας τους νεότερους, καιρούς, υπάρχουν κάτι τυπάκια και τύπισσες που προσπαθούν  να εκμεταλλευτούν την έλλειψη εγωισμού από τον συνάνθρωπο τους... Είναι πονηροί καιροί να ξέρετε και οι εχθροί παντός τύπου παραφυλάνε... Για όλους αυτούς λοιπόν, έχω να πω κάτι που είναι και της μόδας... Φακ οφ εντ γκόου χομ...  Όχι άλλο κάρβουνο... Έλεος... Άντε... Άντε πια...

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Αγαπήσαμε και μάθαμε...

  Αγαπήσαμε και μάθαμε ότι τελικά κάποιες φορές πονάει πολύ... Αγαπήσαμε και καταλάβαμε πως άλλο ο έρωτας και άλλο η αγάπη. Σε όλη αυτή την δίνη της καθημερινότητας αγαπήσαμε και νιώσαμε πως είναι να αγαπιέσαι αλλά και πως να μισιέσαι.. Αγαπήσαμε και δώσαμε, άλλοι τα πάντα, άλλοι τίποτα και άλλοι όσα μπορούσαμε...
  Αγαπήσαμε και χρειάστηκε να σταματήσουμε να αγαπάμε γιατί δεν βρήκαμε ανταπόκριση. Γιατί? Μα γιατί αν αυτό θεωρήσαμε, τότε δεν αγαπήσαμε πραγματικά... Γιατί η πραγματική αγάπη είναι πάνω από έρωτες, πάνω από εγωισμούς και ατομικισμούς, πάνω από συμφέροντα...       Αγαπήσαμε, λένε οι γνώστες της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, γιατί είχαμε ανάγκη να το κάνουμε. Γιατί αυτός είναι «ο κόσμος μας». Αγαπήσαμε και όσοι από εμάς το κάναμε ανιδιοτελώς κερδίσαμε κάτι σημαντικό. Βιώσαμε την πραγματική αγάπη, αν όχι από τους άλλους, τότε από εμάς τους ίδιους, από τον εαυτό μας...
 Αγαπήσαμε για να ζήσουμε, ζούμε για να αγαπάμε, όπως έγραψε και ο Διονύσιος Σολωμός στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους». Η Αγάπη τρομοκρατεί τις «άκαρδες» καρδιές... Στήνει στον τοίχο τους δολοφόνους των ψυχών...
 Η Αγάπη, είναι το μόνο φάρμακο για την ψυχή μας... Είναι αυτή που μας οδήγησε και θα μας οδηγεί και στο τέλος θα μας φτάσει στον προορισμό μας... Στην απόλυτη ανθρωπιά και περηφάνια. Γιατί η Αγάπη δίνει ώθηση στους ανθρώπους να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και να ζήσουν αρμονικά με τους συνανθρώπους τους. Και όπως είπε ο μεγάλος μας ποιητής Νίκος Εγγονόπουλος, «η αγάπη είναι ο μόνος τρόπος...»

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

28η Οκτωβρίου 1940...

Σκληροί καιροί μες στη φωτιά
εφτά καημοί, πληγές εφτά.
Κι εγώ κρατώ κλαδί ελιάς
κι εσύ να κλαις σαν με κοιτάς.

Ελλάδα, στους ώμους
τη γη κουβαλάς,
εσύ που χάραξες τους δρόμους
τη φωνή σου να βρεις, ζητάς.

Σαν μια γιορτή απ' τα παλιά
χρυσή εποχή θα 'ρθεί ξανά..


Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Το Ηλιοτρόπιο...

 Ηταν κάποτε ένα λιβάδι, γεμάτο ηλιοτρόπια
Κι όλα αυτά τα ηλιοτρόπια κοιτούσαν ολημερίς με θαυμασμό τον ήλιο.
Όταν  ο ήλιος ήταν από κει, γυρίζαν από κει. Όταν ο ήλιος ήταν από δω, γυρνούσαν από δω.
Εκτός από ένα
Ένα μόνο ηλιοτρόπιο, απ όλα τα ηλιοτρόπια του κάμπου, δεν κοίταζε τον ήλιο.
Όταν ο ήλιος ήταν από δω, το ηλιοτρόπιο αυτό κοιτούσε από κει
Όταν ο ήλιος ήταν από κει, το ηλιοτρόπιο κοιτούσε από δω.

«Μα, γιατί δεν κοιτάς κι εσύ τον ήλιο τον ακριβοθώρητο, όπως εμείς ;»
  ρωτούσαν τα άλλα ηλιοτρόπια , απορημένα
«Και γιατί να τον κοιτώ ; »
«Επειδή είναι χρυσός, επειδή λάμπει, κι ανασαίνει φως»
«Ε, και λοιπόν;  Χαρά στο πράγμα ! Ανασαίνει φως και κάτι έγινε»
«Τι θες να πεις , δε σ αρέσει δηλαδή; »
«Καλός είναι.. δε λέω. Αλλά όχι και να τον θαυμάζει κανείς από το πρωί    ίσαμε   το βράδυ.
   Αλήθεια, δε μπορώ να καταλάβω τι του βρίσκετε και τον κοιτάτε σα χαζά     μέρα μπαίνει - μέρα βγαίνει»

«Δεν είναι στα καλά του».. σκέφτονταν τα άλλα ηλιοτρόπια. «Ακούς εκεί να μη θέλει να κοιτάξει τον ήλιο..»

Και περνούσαν οι μέρες,
Κι όλα τα ηλιοτρόπια κοιτούσαν τον ήλιο, εκτός από κείνο το ένα που κοιτούσε πάντα απ την αντίθετη πλευρά

-  «Δε μου λες; Γιατί δε με κοιτάς; »
-  «Ασε με ήσυχο» είπε το ηλιοτρόπιο
-  «Πες μου, γιατί δε με κοιτάς ; »
-  «Θέλεις αλήθεια να σου πω ; »
-  « Ναι »
-  « Επειδή θέλω να βγαίνεις μόνο για μένα,
     Μόνο για μένα να γελάς
     Να λάμπεις μόνο για μένα
     Εμένα μόνο να ζεσταίνεις..»  είπε το ηλιοτρόπιο.
    «Αν έβγαινες μόνο για μένα, τότε ναι, θα σε κοιτούσα..¨
-  «Μα, δε γίνεται αυτό..» αποκρίθηκε ο ήλιος
    «Δε γίνεται να βγαίνω μόνο για σένα, να γελώ μόνο για σένα, εσένα μόνο  να ζεσταίνω ...;. , δε γίνεται ...;»
-  «Τότε κι εγώ δε θα σε κοιτώ»
-   «Μα πρέπει μικρό ηλιοτρόπιο.. Θα μαραθείς αν δε με κοιτάς..»
-   «Και τι σε νοιάζει εσένα αν μαραθώ ;   
   Παράτα με..  »    Είπε το ηλιοτρόπιο ...;


Δε μίλησε ο ήλιος....  Και το μικρό ηλιοτρόπιο κοιτούσε με πείσμα από την άλλη μεριά.
 Και περνούσαν οι μέρες ...;  κι άρχισε να χλωμιάζει το ηλιοτρόπιο..
«Ειδατε;»   ψιθύριζαν τα άλλα μεταξύ τους..
«Δεν κοιτάζει τον  ήλιο, και ορίστε, ιδού τα αποτελέσματα.
  Δεν το βλέπω καθόλου καλά. Να μου το θυμηθείτε.. έτσι όπως πάει, αργά ή  γρήγορα   θα μαραθει»

Είχε δίκιο..
Κάθε μέρα που περνούσε, το ηλιοτρόπιο γινόταν όλο και πιο χλωμό.
Ο μίσχος, τα πέταλά του, μαραινόταν ...;  αλλά ούτε που γυρνούσε να κοιτάξει το βασιλιά ήλιο.  Παραξενεμένα τα άλλα, το άκουγαν να μιλά μονάχο του..  «Φύγε,»  έλεγε..  «δε θέλω να σε βλέπω.. .φύγε..»

Ωσπου ένα βράδυ,
Το τελευταίο εκείνο βράδυ,
Όταν όλα τα άλλα ηλιοτρόπια είχαν αποκοιμηθεί,
Μέσα στη νύχτα,
Μέσα στη σιωπή,
Πρόβαλε ο ήλιος ...;
Πρώτη φορά έβγαινε βράδυ.. Δεν είχε ξαναγίνει κάτι τέτοιο..  Βγήκε κι έδιωξε το σκοτάδι.. και πλημμύρισε μ ένα χρυσαφένιο, μαγευτικό φως τα όνειρό του ...;          

«Ηρθες;» είπε το ηλιοτρόπιο..
«Ηρθα»  είπε ο ήλιος..
«Μόνο για μένα ;»
«Μόνο για σένα»..  αποκρίθηκε ο ήλιος ...;  «Ελα»..

 Ενιωσε ανάλαφρο το ηλιοτρόπιο.
Τόσο ανάλαφρο, σα να μην το έδενε η ρίζα του στο χώμα..  Λες κι έγιναν φτερά τα φύλλα του, αφέθηκε ν ανεβαίνει ...; Κι ανέβαινε, .. όλο ανέβαινε.. Κι ήταν τόσο  μαγευτικός ο ουρανός, δε γίνεται πιο φωτεινός ...; κι έφτασε κοντά στον ήλιο ...;
Κι από κει ψηλά, είδε όλες τις θάλασσες κι όλα τα λιβάδια..
Είδε λίμνες, είδε λειμώνες,  είδε δάση,  είδε ροδώνες και χώρες μαγικές ...; και κόρφους μυστικούς..  και νησιά που ταξίδευαν στο κύμα,  και πράσινα ποτάμια  που στραφτάλιζαν ...; κι ολόλευκα πουλιά πάνω από βουνά ασημένια ...;

-         Ελα κοντά μου .. είπε ο ήλιος
Κι εκείνο πήγε  κοντά..
-         Πιο κοντά ..  είπε ο ήλιος
Κι εκείνο πήγε πιο κοντά..
 «Κοίτα με»  είπε ο  ήλιος,  «κοίτα με ηλιοτρόπιο.  Για εσένα μόνο..»  είπε ο ήλιος, και το άγγιξε με την ανάσα του.

 Κι ένιωσε την ανάσα εκείνη, να το καίει σαν πυρετός..  σα φλόγα να το αγκαλιάζει ...; σαν αστραπή θαμπωτική να το πονά ...; κι ήταν όλα ένα χρυσάφι μέσα του.. ολόγυρά του ...;    Φλόγα θαμπωτική ο ουρανός..  απ άκρη σ άκρη ...;
Κι ένιωσε τα φυλλοκάρδια του ν ανοίγουν,  να γλιστράν,  να σκορπάν τα σπόρια ...; να πέφτουν δάκρυα και βροχή στις θάλασσες του κόσμου ...; κι όπως άγγιζαν το κύμα , σπίθες χρυσές ν αναπηδούν,  μυριάδες ηλιοτρόπια να βλασταίνουν στη στιγμή, κύματα ...; κι άλλα κύματα από ηλιοτρόπια χρυσά ...;
Ήλιοι λουλουδένιοι ...;   που στραφτάλιζαν ονειρικά ...;.  Θάλασσες απέραντες .. δίχως αρχή .. και δίχως τέλος ...;.

Είχε συννεφιά το άλλο πρωί.
Δε βγήκε κείνη τη μέρα ο ήλιος.
Κατασκότεινος ο ουρανός.. λες κι ήταν βουρκωμένος..
Το ηλιοτρόπιο έγειρε στον ίσκιο του, ξερό, καψαλισμένο , δίχως δροσιά, δίχως πνοή.. ανάμεσα στα δροσάτα ηλιοτρόπια του κάμπου...

« Τα θελε και τα παθε..»   είπε  ένα
« Πήγαινε γυρεύοντας..»   είπε ένα άλλο...

Έτσι είπαν..
Έτσι είπαν και το λυπήθηκαν..
Το λυπήθηκαν επειδή κανένα τους δε μάντεψε ..
Πόσο μεγάλη  ήταν η αγάπη του ...
Κανένα δεν έμαθε ποτέ...   το τελευταίο όνειρό του..

Ευγένιος Τριβιζάς

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Ο Ορφέας και η Ευρυδίκη του...

  Τίτλος που με την πρώτη ανάγνωση δείχνει εγωιστικός, μονόπλευρος, κτητικός, αλλά κρύβει μέσα του την μεγαλύτερη ιστορία αγάπης. Πραγματικής, καθάριας αγάπης...

  Ο Ορφέας, γιος της Μούσας Καλλιόπης και του βασιλιά της Θράκης Οίαγρου, είχε από μικρός κλίση στη μουσική. Ήταν τέτοιο το ταλέντο του που όσοι τον είχαν ακούσει να παίζει την άρπα και την λύρα του, έμειναν μαγεμένοι από το παίξιμο και τις μελωδίες του...  Ακόμα και τα πουλιά, τα δέντρα, τα ψάρια, μαγεύονταν από τους ήχους του Ορφέα...

  Η μοίρα όμως φαίνεται πως ζήλεψε τον νεαρό μουσικό... Η Ευρυδίκη, η λατρεμένη γυναίκα του Ορφέα, ενώ περπατούσε αμέριμνη στο δάσος είδε τον Αρισταίο, έναν μελισσοκόμο που άρχισε να την κυνηγάει μιας και ήταν πολύ όμορφη και την ήθελε... Πάνω στην βιασύνη της σκόνταψε και έπεσε... Τότε καθώς ήταν πεσμένη και χωρίς να το καταλάβει τη δάγκωσε ένα φίδι στον αστράγαλο... Μόλις το έμαθε ο Ορφέας έτρεξε αμέσως να την βρει, αλλά ήταν πλέον αργά... Ο Χάροντας είχε προλάβει να την πάρει...
 Μην έχοντας άλλη λύση αποφάσισε να κατέβει τον μαύρο δρόμο για το βασίλειο των νεκρών... Η δύναμη της λύρας του μάγεψε τον Χάροντα ο οποίος παράτησε τις δουλειές του και ακολούθησε το νεαρό τροβαδούρο. Όσο ο Ορφέας έπαιζε την λύρα του ο Κέρβερος δεν γαύγισε, ο τροχός του Ιξίωνα σταμάτησε, οι κόρες του Δαναού διέκοψαν το αιώνιο κουβαλητό του νερού, ο Σίσυφος κάθισε στον βράχο του, ο Τάνταλος ξεδίψασε και ξέχασε την πείνα του, οι δικαστές των νεκρών έκλαιγαν και πλήθος ψυχών ξέσπασε σε κλάματα και λυγμούς από το μαγικό παίξιμο της λύρας του...

  Υπήρχε όμως ένα τελευταίο και σχεδόν ανυπέρβλητο εμπόδιο για τον Ορφέα. Ο Άδης, ο σκληρός θεός του Κάτω κόσμου. Σύμφωνα με τον Νόμο του κανένα βλέμμα δεν επιτρεπόταν στο κόσμο των νεκρών παρά μόνο φωνές, φωνές και τίποτε άλλο...Τα λόγια του Ορφέα  για την μοναδική και αιώνια αγάπη του την Ευρυδίκη συγκίνησαν τον  Άδη και το παίξιμο της λύρας του γλύκανε την σκληρή καρδιά του αδιάλλακτου θεού...
  Η συμφωνία ήταν να πάρει ο Ορφέας μαζί του την Ευρυδίκη μόνο που κατά τη διάρκεια της διαδρομής θα έπρεπε να μην την κοιτάξει... Η λαχτάρα τού όμως ήταν τόσο μεγάλη που δεν συγκρατήθηκε και γύρισε να δει την πολυαγαπημένη του γυναίκα... Κάτι τον ώθησε να την κοιτάξει και εκείνη την στιγμή, σχεδόν αμέσως, ο ψυχοπομπός Ερμής την τράβηξε απ'το χέρι...

  Μετά από αυτό ο Ορφέας απαρηγόρητος και με μάτια δακρυσμένα, έμεινε 7 μήνες κάτω από έναν βράχο στην εκβολή του μακεδονικού ποταμού Στρυμόνα, σε μια σπηλιά... Τα τραγούδια του ήταν πλέον μελαγχολικά... Τίποτα δεν θύμιζε τον χαρούμενο και ερωτευμένο νέο... Ένας μύθος λέει, πως οι Θρακιώτισσες του είχαν θυμώσει επειδή για 3 χρόνια στερήθηκε τον έρωτα τους...

  Ένας άλλος αναφέρει πως στη περιπλάνηση σε όλη τη Θράκη βρήκε τραγικό θάνατο από μεθυσμένες γυναίκες που  ρίχτηκαν πάνω του με κοντάρια και πέτρες... Τα κομμάτια του σώματός του σκορπίστηκαν παντού και το κεφάλι του πετάχτηκε στον ποταμό Έβρο, όπου τραγουδώντας κολυμπούσε και συνέχιζε να παίζει τις μαγευτικές μελωδίες του.
Μόνο που όπως προανέφερα αυτές ήταν λυπητερές, για τον χαμό της μοναδικής του και παντοτινής του αγάπης... Της Ευρυδίκης... Και όπως λέει ο μαγικός Ορφέας Περίδης...

«Από τα βάθη της ψυχής κι από του νου τα ύψη, απ' το βυθό της θάλασσας
ως τις βουνοκορφές, ψάχνω να σε βρω...
Μια σφαίρα υγρή γύρω απ' τη γη μια ουράνια δεξαμενή, εκεί που λούζονται οι ψυχές
πριν να χαθούν στο σύμπαν...
με ένα πήδο ένα πρωί να μπω με μια βουτιά εκεί, απ' τον βυθό, απ' τον πάτο
να δω τα πάνω κάτω, να βρω όλα τα χαμένα ίσως να βρω κι εσένα...
Αχ, να σε βρω, αχ, να σε βρω μόνο για λίγο να σε δω
ν' ακούσω τη σκιά σου να μου φωνάζει γεια σου...»



Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Η δέσμευση στα χρόνια της... κρίσης

  Δέσμευση. Λέξη θηλυκού γένους. Θηλυκού ε? Γιατί περιμένατε κάτι διαφορετικό κυρίες-δεσποινίδες μου? Ε όχι δα... Όλα τα κακά σε αυτόν τον τόπο είναι γέννημα θρέμμα θηλυκού.... Και θα μου πείτε που είναι το κακό στην δέσμευση....? Δεν ξέρω... Κάτι μου κάθεται στραβά...
  Θέλετε το αιώνιο παραμύθι της πριγκίπισσας που περιμένει τον πρίγκιπα καβάλα στο άλογο, στη Ferrari, άντε στην έσχατη περίπτωση (λόγω κρίσης... όχι τίποτε άλλο)  στο Ford Focus? Θέλετε τις δεσμεύσεις από τους πολιτικάντηδες μας  που μια ζωή ήταν στα θα θα θα θα και τελικά δεν μείνανε μόνο σε αυτά (μακάρι να μένανε...) αλλά περάσανε στα δώσε, δώσε, δώσε και σώσε??? Δεν μ’ αρέσει η έννοια της λέξεως τα τελευταία χρόνια... Εγώ ήξερα την λέξη αυθεντική, ατόφια, ξεκάθαρη, ανθρώπινη, όχι διπλωματική, απόλυτη, εγωιστική, αδιέξοδη... Η δέσμευση σε άλλες εποχές ήταν η ευτυχής κατάληξη ανάμεσα σε δύο η περισσότερους ανθρώπους., με τη μορφή την ερωτική, τη φιλική, την επαγγελματική. Τώρα, και ειδικά το τελευταίο διάστημα η δέσμευση στα χρόνια της κρίσης έγινε όπλο στα χέρια των αδίστακτων. Αντρών και γυναικών. Κυρίως γυναικών βέβαια. Αφού το «είχαν» από πριν τώρα είναι παιχνιδάκι... Ούτε μισογύνης είμαι... (δεν θέλω ου δεν θέλω ουυυ...), ούτε προκατειλημμένος.
  Η αλήθεια είναι αυτή και όποιος αμφιβάλλει ας ανατρέξει σε περιπτώσεις συγγενών και γνωστών του για να καταλάβει τι λέω... Άντρες που χάσανε περιουσίες, άντρες που τρελαθήκανε, άντρες που αφιερώσανε όλη τους τη ζωή για μια γυναίκα και καταστραφήκανε... Άντρες που πιστέψανε στη δέσμευση.
  Κανονικά στο λεξικό δίπλα σε αυτή την λέξη θα πρέπει ως συνώνυμη να υπάρχει και λέξη ουτοπία. Ναι, έτσι είναι. Η δέσμευση είναι ουτοπική. Μετατρέπει τους φερέλπιδες νέους σε... απέλπιδες (αδόκιμος όρος αλλά ταιριαστός).  Και ειδικά τώρα. Σε καιρούς χαλεπούς, πονηρούς, απάνθρωπους. Δημιουργεί την επόμενη looser γενιά, τα επόμενα άβουλα πλάσματα που έπαθαν και δεν έμαθαν, λόγω του «έρωτα του κεραυνοβόλου»... Τρομάρα τους... Τρομάρα μας...
  Ο Σοφοκλής είχε πει πως το πιο καλά πράγμα είναι η ορθή κρίση. Πως μπορούμε να κρίνουμε, όταν τίποτα δεν έχει μείνει ορθ(ι)ό? Πως μπορούμε να δεσμευτούμε αν ξέρουμε πως δεν έχουμε την δυνατότητα να δώσουμε το μισό από αυτό που οι άλλοι μας χαρίζουν απλόχερα? Μα θα μου πείτε γιατί να έχουν γίνει οι σχέσεις δούναι και λαβείν?
  Μα γιατί έτσι ήταν πάντα αγαπητοί μου... Εμείς αργήσαμε να το καταλάβουμε. Άλλοι που πιάσανε το νόημα από νωρίς κερδίσανε. Χρόνο, πλούτη, εύκολή ζωή... Εκεί, αυτούς τους τύπους σιγοντάρισαν οι γυναίκες  και εν τέλει κατάφεραν να γίνουν βασιλικότερες του βασιλέως... Αυτό είναι που με εκνευρίζει. Εγώ-όχι μόνο εγώ, θέλω τις γυναίκες πιο ανθρώπινες. Δέσμευση όχι για την ιστορία, ή την σιγουριά, ή την παρέα που προσφέρει το όλο σκηνικό. Αλλά δέσμευση για το αληθινό, για το διαφορετικό, για το ενδιαφέρον, για τον δίπλα μας, για το «δίνω αλλά χωρίς να περιμένω να πάρω...» Καταλάβατε???
  Το στολίδι των γυναικών είναι η συμπεριφορά, ο χαρακτήρας τους και όχι τα κοσμήματα, τα χρήματα, η καλοπέραση... Η δέσμευση, δυστυχώς κάνει τους περισσότερους ανθρώπους να νιώθουν δέσμιοι των ίδιων τους των ονείρων...

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Σωστό ή λάθος?

  Τελικά όλοι είμαστε δέσμιοι των επιλογών μας... Αυτά που κάνουμε μας ορίζουν, μας κυβερνούν, φτιάχνουν και χαλάνε τον χαρακτήρα μας. Μας απομακρύνουν από τους άλλους ή μας φέρνουν κοντά τους, αλλά η στιγμή της απόφασης είναι εν τέλει αυτή που κάνει τη διαφορά... Σωστό ή λάθος?    Και ποιος ξέρει εκ των προτέρων? Κανείς εκτός αν μερικοί διαθέτουν μαντικές ικανότητες.
  Λένε πως αν δε κάνεις λάθη, δε μπορείς να γνωρίζεις τα σωστά. Λένε επίσης πως τις λάθος επιλογές ακολουθούν οι σωστές... Αμ δε... Γιατί αν είναι έτσι τότε αυτοί που κάνουν συνέχεια λάθη τι είναι? Θέλω να πω πως σε αρκετές περιπτώσεις δεν είναι θέμα γνώσης η πείρας (έπαθα... άρα έμαθα), αλλά θέμα κρίσης... Και η κρίση δεν έχει να κάνει μόνο με το τι έχει περάσει κάποιος αλλά με το πως ζυγίζει τις καταστάσεις και πόσο ξεκάθαρα βλέπει τα πράγματα...
  Συνήθως, πρωτεύοντα και ουσιαστικό ρόλο στην λήψη απόφασης παίζει ο συναισθηματικός μας κόσμος.Όμως η κοινή λογική (όσο κοινή μπορεί να είναι...), λέει πως οι αποφάσεις που παίρνονται κάτω από συναισθηματική φόρτιση, οδηγούν ως επί το πλείστον σε λανθασμένα συμπεράσματα άρα και λάθος αποφάσεις... Απ την άλλη η «ξύλινη» λογική, λέει πως όταν οι αποφάσεις παίρνονται χωρίς να ληφθεί υπόψη ο ανθρώπινος παράγοντας, τότε άμεσα μπορεί να έχει αποτελέσματα αλλά έμμεσα οδηγεί σε μονοπάτια χειρότερα απ’ ότι στην πρώτη περίπτωση που το συναίσθημα κυβερνάει...
  Ξέρετε, το σωστό και το λάθος είναι κάτι σαν το άσπρο και το μαύρο... σαν τη μέρα με τη νύχτα. Όσο δύσκολο είναι να πάρεις μια απόφαση που από πριν και εξ ορισμού σου φαίνεται σωστή, άλλο τόσο δύσκολη είναι και η λάθος απόφαση... Μην ακούτε αυτούς που λένε ότι «το να κάνεις το σωστό είναι πιο δύσκολο». Δεν ισχύει αυτό. Είναι «όπλο» στα χέρια των αδύναμων ψυχών μπροστά στην δυσκολία των αποφάσεων... Ο εγωισμός και εκεί λειτουργεί το ίδιο ακαριαία και καταστροφικά όσο και σε άλλες περιπτώσεις.
  Ποια η διαφορά λοιπόν του σωστού και του λάθους? Ποια η ουσία του διαχωρισμού των αποφάσεων σε σωστές και λάθος? Καμία. Και εδώ όπως συμβαίνει κατά κόρον και όπως ανέφερα στην αρχή του κειμένου μου τα πάντα έχουν να κάνουν με το δικό μας συμφέρον, την κατάσταση που βρισκόμαστε.    Αποφασίζουμε κατά το δοκούν, βαφτίζουμε σωστό το λάθος και λάθος το σωστό... Κι ύστερα κι ύστερα που λέει και η Μαρινέλλα., δεν υπάρχει ύστερα... Οι αποφάσεις έχουν ληφθεί και οι συνέπειες βρίσκονται καθ’ οδόν...

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Ο παλιάτσος...

 Προχωρώντας με βήματα αργά από την κούραση και τις κακουχίες, ο Λίνο ο παλιάτσος, αναπολούσε την εποχή που ήτανε μέλος σε ένα από τα πιο ξακουστά και φημισμένα τσίρκο του κόσμου... Εκεί όπου με τις γκριμάτσες του, τα αστεία του, τις κινήσεις του, ξεσήκωνε μικρούς και μεγάλους χαρίζοντας άφθονο χαμόγελο... Χαμόγελο που γι’ αυτόν έχει λείψει τα τελευταία χρόνια...
 Βλέπετε ο Λίνο ήταν θύμα της οικονομικής κρίσης... Το τσίρκο που δούλευε σταμάτησε να δίνει παραστάσεις και διαλύθηκε μέσα σε μια νύχτα λόγω «μειωμένης προσέλευσης κόσμου», όπως χαρακτηριστικά είπε στο προσωπικό ο διευθυντής...
 Από τότε ο Λίνο περιφέρεται στους δρόμους ζητιανεύοντας... Κάποιες φορές, τις «καλές μέρες» ο κόσμος του δίνει φαγητό και κάπου-κάπου χρήματα... Κάποιες άλλες όμως, όπως τη σημερινή, αυτό που ζει είναι σαν εφιάλτης... Μερικές φορές κάνει και 4-5 μέρες για να βάλει ένα κομμάτι ψωμί στο στόμα του. Και να’ταν μόνο αυτό... Το τσουχτερό κρύο του χειμώνα «τρυπάει» τα σωθικά του, δυσκολεύοντας ακόμη περισσότερο την κατάσταση...
 Όμως αυτό που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει με τίποτα, είναι η συμπεριφορά των ανθρώπων... Των ίδιων, που χάριζε απλόχερα το χαμόγελο την εποχή που δούλευε στο τσίρκο. «Πόσο σκληροί μπορούν να γίνουν μερικοί άνθρωποι?», αναρωτιέται μερικές φορές. Κάποιοι τον βρίζουν, κάποιοι άλλοι έχουν σηκώσει και χέρι επάνω του... Αυτός είναι ο μεγάλος καημός του.... Η απαξίωση, η σκληρότητα, ο εγωισμός, η απανθρωπιά που δείχνουν οι συνάνθρωποι μας...
 Έπειτα από ακόμη μια μέρα χωρίς φαγητό, χωρίς ζεστασιά, ο Λίνο φτάνει σε μια βρώμικη και πρόχειρα φτιαγμένη χάρτινη κατασκευή για να ξεκουραστεί μιας και περπατούσε ξυπόλητος για ώρες... Τα πόδια του έχουν γεμίσει πληγές από τις ακαθαρσίες, τις πέτρες και το πολύωρο περπάτημα... Κόσμος πάει και έρχεται δίπλα από το χάρτινο παράπηγμα... Κανείς δε σταματάει....   Κανείς δε γυρνά το κεφάλι του προς τα εκεί... Μα πως έχουμε καταντήσει έτσι....?
 Ο Λίνο ξαπλώνει μέσα στα χαρτόκουτα  και τα βλέφαρά του κλείνουν από την κούραση... «Μαμά, τι κάνει αυτός ο κύριος ξαπλωμένος στον δρόμο? Δεν θα κρυώσει?» ακούγεται να λέει μια λεπτή φωνή από μια μικρούλα που περνούσε εκείνη τη στιγμή τον δρόμο με την μητέρα της... «Τίποτα γλυκιά μου... Μη δίνει σημασία... Τίποτα δε είναι...»
 Τίποτα...? Τα λόγια της μητέρας ήταν μαχαίρι στην καρδιά του Λίνο... Αυτός που χάριζε το χαμόγελο στον κόσμο, ήταν ένα τίποτα... «Κρίμα, γιατί πίστευα πως ήμουν τουλάχιστον κάτι...», σκεφτόταν ο Λίνο και ανεπαίσθητα του ξέφυγε ένα χαμόγελο... Μόνο που αυτό ήταν το τελευταίο του...

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Nevermore (Ποτέ πια...)

Είμαι σίγουρος ότι δεν θα υπάρξει ποτέ πια καλλιτέχνης όπως αυτός. Ποτέ πια δεν θα υπάρξει τόσο κρυστάλλινη, καθαρή, μελωδική φωνή. Ποτέ πια το σκίρτημα  στην καρδιά μας δεν θα είναι τόσο δυνατό, όπως όταν πρωτακούσαμε  το «The Show Must Go On» ή το «I Want It All», ή το «I Want to Break Free» ή το κορυφαίο για μένα «Bohemian Rhapsody». Ποτέ πια δεν θα υπάρξει άλλος άνθρωπος της λεγόμενης show biz που ήταν τόσο απελευθερωμένος και που διατράνωνε ξεκάθαρα τις σεξουαλικές του προτιμήσεις, χωρίς να υπολογίσει το κόστος. Ήταν ουσιαστικά ο πρώτος που την ντροπή για άλλους, την έκανε προτέρημα... Ποτέ πια δεν θα υπάρξει άλλος τέτοιος μελωδικός ποιητής... Άλλος τέτοιος rock τενόρος...
Ποτέ πια δεν θα υπάρξει άλλος τόσο χαρισματικός performer  όπως αυτός πάνω στη σκηνή. Δημιούργησε σχολή με το ντύσιμο, το στυλ, τις κινήσεις του τον τρόπο που ξεσήκωνε το κοινό που με ένα νεύμα του χεριού αυξομείωνε η όχι τα συναισθήματα του... Η διαφορετικότητα που πάντα ενοχλούσε, όπως έγραφα στο προηγούμενο κείμενο μου, βρήκε την απόλυτη έννοια της στο πρόσωπο του μοναδικού καλλιτέχνη από την Ζανζιβάρη που κατέκτησε όλο τον κόσμο... Του ανθρώπου που συντροφεύει μαζί με λίγους ακόμα εκλεκτούς, τα μουσικά μας ταξίδια και τις προσωπικές μας αναζητήσεις... Κυρίες και κύριοι... ποτέ πια δεν θα υπάρξει άλλος Freddie Mercury...


Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Η διαφορετικότητα πάντα ενοχλούσε...

 Ξέρετε, όταν είσαι διαφορετικός πάντα ενοχλείς... Το ένιωσα από πολύ μικρός  αυτό και τώρα που μεγάλωσα αρκετά το νιώθω ακόμη περισσότερο.  Υπήρχε παλιά (ακόμη και τώρα...) η εντύπωση, πως όσοι ντυνόντουσαν παράξενα, ή όσοι μιλούσανε διαφορετικά από τους άλλους, ή όσοι  είχαν διαφορετικές απόψεις, ήταν αυτό που  οι εξυπνάκηδες λένε, δογματικοί, παράξενοι, τρελοί...
 Σαν παράδειγμα έφερναν και φέρνουν την κοινή λογική. Μα αν δεν κάνω λάθος η κοινή λογική είναι αυτό που ο νους του ανθρώπου επιτάσσει σωστά? Πως λοιπόν θα διέφερε ένας άνθρωπος από έναν άλλο, πως θα υπήρχαν πρωτότυπες ιδέες, ιδέες που άλλαξαν το ρουν της ανθρώπινης ιστορίας αν δεν υπήρχαν οι διαφορετικοί άνθρωποι? Η πως ακόμα θα υπήρχε ενδιαφέρον στις ανθρώπινες σχέσεις, πως θα γινόντουσαν λάθη που μέσα από αυτά θα μαθαίναμε το σωστό αν δεν υπήρχαν αυτοί οι «δύσκολοι» άνθρωποι?
 Αυτό που σιχαίνομαι πιο πολύ είναι ο ρατσισμός. Σε όλες του τις μορφές... Και νομίζω πως πέρα από τον ταξικό, τον φυλετικό ρατσισμό η χειρότερη μορφή είναι ο υπαρξιακός ρατσισμός. Έτσι τον λέω εγώ και ας με συμπαθάνε οι επιστήμονες και οι γραμματικοί... Ο ρατσισμός της ανθρώπινης ύπαρξης και οντότητας, το να είσαι δακτυλοδεικτούμενος επειδή απλά έχεις διαφορετικές ιδέες, όχι τόσο  συνηθισμένες, η απαγόρευση  του εναλλακτικού, του καινούργιου, του αληθινού είναι ο πιο εύκολος τρόπος  που χρησιμοποιούν οι βολεμένοι, οι δήθεν υποστηρικτές της ελεύθερης έκφρασης, για να εξαφανίσουν έστω και ως ιδέα το... άλλο.
 Σαν μια μυστική συνεννόηση των απανταχού ανέραστων μου κάνει όλο αυτό... Αυτών που δεν μπορούν να χαρούν τον έρωτα, την ζωή, την χαρά και την προσπάθεια των υπολοίπων... Τους μιλάς και σε κοιτάνε με ανοιχτό το στόμα γιατί αυτοί έχουν μάθει να σωπαίνουν, γελάς εκεί που αυτοί κλαίνε και σε βλέπουν με μισό μάτι..., τρέχεις εκεί που αυτοί περπατάνε και θεωρείσαι τουλάχιστον ντοπέ...   Τέτοιες στιγμές εύχεσαι, αν πραγματικά δεν κρατάς μανιάτικο, να ανοίξει η γη να σε καταπιεί, όχι γιατί τα βάζεις με σένα αλλά επειδή δεν αντέχεις αυτό που αυτοί είναι...
 Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι γύρω μας αγαπητοί μου... Είναι αυτοί που μας φτάσανε εδώ ως ανθρώπους... Είναι αυτοί που τους λέμε καλημέρα καθημερινά γιατί εμείς τη νιώθουμε, είναι αυτοί που πάνε στις γιορτές για να τις χαλάσουν και τελικά είναι αυτοί  που εξωτερικά μπορεί να δείχνουν καλύτεροι από εμάς αλλά μέσα τους κυριαρχεί η κακία, η μεμψιμοιρία ,η αδιαφορία, ο εγωισμός και η ψευτιά...
 Επειδή σε αυτή τη ζωή παίρνει ο καθένας ότι του αξίζει, αργά η γρήγορα τα παραπάνω χαρακτηριστικά αποκαλύπτονται από μόνα τους... Και ας συνεχίζουν να μας λένε τρελούς και παράξενους... Εμείς μέσα μας είμαστε ατόφιοι. Και όχι ψόφιοι...

Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011

Τρικυμία εν κρανίω...

  Τι μπέρδεμα είναι αυτό ρε παιδί μου... Αποφάσεις που δεν παίρνονται, συζητήσεις που δεν γίνονται... τρέξιμο, άγχος, προβλήματα.  Οι περισσότεροι από μας είμαστε αναποφάσιστοι το τελευταίο διάστημα. Και όχι, τα προηγούμενα χρόνια δεν ήταν έτσι τα πράγματα.  Μπορεί όντως να είχαμε έγνοιες, αλλά σίγουρα αυτή την τρικυμία στο... κρανίο δε την είχαμε. Με λίγα λόγια, κουλουβάχατα...
 Πως θα την βρούμε την άκρη όμως...? Πρέπει, γιατί αν δεν, τότε... κλάφτα Χαράλαμπε. Αυτή η κατάσταση είναι τόσο αγχωτική, που λες και καθημερινά μια αόρατη δύναμη βάζει μέσα μας, στον οργανισμό μας αυτή την αρρώστια... Θα μου πείτε «και πόσο εύκολο είναι ρε φίλε όταν γίνονται μαζικές απολύσεις, όταν για πρώτη φορά φέτος τα παιδιά μας αντί για βιβλία θα έχουν φωτοτυπίες, όταν η καλή μας εφορία στέλνει ραβασάκια λες και είναι... ερωτευμένη μαζί μας, όταν πληρώνεις 5 ευρώ τον καφέ, όταν ο μισθός δεν φτάνει ούτε για «ζήτω», όταν οι αδικίες και τα λαμόγια κυβερνάνε αυτή την χώρα, όταν έχουμε πλέον σταματήσει να ονειρευόμαστε...». Θα σας απαντούσα, πως δεν έχετε και άδικο, αλλά είμαι σίγουρος πως η απάντηση δεν θα σας ικανοποιούσε. Γιαυτό σκέφτηκα κάτι άλλο...
 Προβληματιστείτε, αλλά μη σας παίρνει από κάτω. Τσιρίξτε, αλλά μην μουγκρίζετε... Βρίστε, αλλά με τακτ... Αναθεματίστε, αλλά όχι την τύχη σας, Τρέξτε, αλλά όχι για να το... σκάσετε. Εμπιστευτείτε, αλλά μόνο τον εαυτό σας. Κάντε πανικό αλλά με σχέδιο... Είναι φύσει αδύνατο να κάνετε τα παραπάνω και να μην βρείτε λύση. Έστω, προσωρινή. Όταν κερδίζεις χρόνο την στιγμή που δεν είχες τέτοιον ούτε για να... αναπνεύσεις τότε αυτό είναι μια καλή αρχή. Οι καλοί οι καπετάνιοι φαίνονται στις φουρτούνες.
 Α και μη ξεχάσω να αναφέρω. Παγκόσμια ημέρα κατά της λύσσας σήμερα. Και επειδή τα λαμόγια, οι τιποτένιοι που λέγαμε, έχουν... λυσσάξει και θέλουν να μας κάνουν πλάσματα άβουλα, ρομποτικά και αναίσθητα, να τους πω πως τα κάναμε τα εμβόλια μας... Καλό Φθινόπωρο να έχουμε...

Παρασκευή 26 Αυγούστου 2011

Η Καστοριά και τα ράμματα στη γούνα μας...

 Απόψε, χαζεύοντας βίντεο ελληνικών ταινιών της δεκαετίας του 80’, έπεσε το... μάτι μου  σε μια ταινία με πρωταγωνιστή τον μέγιστο Στάθη Ψάλτη. Ήταν αυτή που  είχε «ιδρύσει» μια εταιρία επαιτών, που μέσα από τη συγκεκριμένη μπίζνα εξοικονομούσαν πολλά λεφτά. Η πιο χαρακτηριστική σκηνή της ταινίας με έκανε να γράψω το σημερινό κείμενο. Ο Ψάλτης «χαμένος» μέσα σε μια γούνα τεραστίων διαστάσεων, σήμα κατατεθέν της πιο κιτς δεκαετίας που ζήσαμε ως χώρα...
Η ιστορία της γούνας στην Ελλάδα είναι πολύ παλιά. Πολλοί υποστηρίζουν πως ξεκίνησε από την αρχαιότητα, άλλοι πως οι Καστοριανοί διδάχθηκαν την τέχνη από τους γουναράδες της Οχρίδας ή τους Ισπανοεβραίους, το πιο πιθανό είναι πως την επεξεργασία της γούνας την έμαθαν στην Κωνσταντινούπολη κατά τον 10ο με 14ο αιώνα.  Στις αρχές του 17ου αιώνα, οι Καστοριανοί ίδρυσαν μεγάλους οίκους γούνας σε αρκετές μεγάλες πόλεις της Ευρώπης και κυρίως στην Κωνσταντινούπολη. Το εμπόριο και η επεξεργασία των γουναρικών συνεχίστηκε και τους επόμενους αιώνες, οι γουναράδες πλούτισαν και έφτιαξαν τα μεγάλα τους αρχοντικά, στον πρώτο όροφο των οποίων λειτουργούσαν και τα γουναράδικα με μορφή οικοτεχνίας.
  Η χρυσή όμως εποχή της γούνας ήταν οι δεκαετίες του 70’ και του 80’, όπου ούτε λίγο ούτε πολύ λειτουργούσαν στην Καστοριά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης 6.000 επιχειρήσεις απασχολούσαν περισσότερο από 15.000 ανθρώπους. Μέσα σε αυτή την «ζάλη» του χρήματος και της ανάπτυξης, οι Καστοριανοί κατείχαν και ένα απίστευτο ρεκόρ... Ήταν στην δεύτερη θέση με τους καλύτερα αμειβόμενους εργαζόμενους στον κόσμο!
Η Καστοριά ήταν πλέον, μια πόλη με χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο, μιας και οι κυρίες της υψηλής κοινωνίας, οι πάμπλουτοι επιχειρηματίες αλλά και τουρίστες από το εξωτερικό συνδύαζαν τις αγορές γουναρικών με διακοπές στην όμορφη πόλη.
Πέρα από τις κλασσικές γούνες  που ικανοποιούσαν και το πιο εξεζητημένο γούστο, υπήρχαν και άλλα προϊόντα  γουναρικών, όπως γάντια, καπέλα, αξεσουάρ, ζώνες που προσέδιδαν ποικιλία στην ήδη μεγάλη αγορά της μακεδονικής πόλης.
Όμως είναι κανόνας πως όταν κάτι ανεβαίνει, κάποια στιγμή θα πέσει... Στα μέσα της δεκαετίας τοθ 80’ το κραχ στα χρηματιστήρια έδωσε το πρώτο σοβαρό χτύπημα στην αγορά γούνας, για να φτάσουμε στο 1998 που η υποτίμηση του ρώσικου ρουβλίου, έδωσε την χαριστική βολή στο γουνεμπόριο  αλλά και στην ίδια την πόλη της Καστοριάς. Εκατοντάδες επιχειρήσεις έκλεισαν με τα χρόνια και η ανεργία εκτοξεύτηκε σε «τρελά» επίπεδα...
Αν και οι Καστοριανοί τηρούσαν όλους τους νόμους και δεν έκαναν παρατυπίες στην κατασκευή γουναρικών  η εμφάνιση οικολογικών κινημάτων συνετέλεσε και αυτή στην επώδυνη αυτή πτώση. ήμερα η αγορά προσπαθεί να ισορροπήσει αν και ο κλάδος έχει συρρικνωθεί: λειτουργούν 20 μεγάλες, 100 μεσαίες και περίπου 480 μικρές επιχειρήσεις στον Νομό...
Αναλογιζόμενος την πορεία της γούνας στον ελληνικό χώρο, σκέφτομαι ίσως ότι και εσείς που διαβάζετε αυτό το κείμενο. Σε αυτή την χώρα μόνοι μας «βγάζουμε» τα μάτια μας... Η Ιστορία που είναι αμείλικτη καταγραφέας των γεγονότων έχει σίγουρα πολλά ράμματα για τη γούνα μας...

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

Σκόρπιες σκέψεις...

Και λες πως είσαι διαφορετικός και λεν οι άλλοι πως δεν παλεύεσαι... Και καλά να μην παλεύεσαι, αλλά αν όσο πας και χειροτερεύεις λένε, είναι πιο άσχημα τα πράγματα γιατί αρχίζεις και γίνεσαι κουραστικός. Και μερικοί όπως ξέρουμε δε θέλουν και πολύ να αρχίζουν να τη κάνουν με ελαφρά...
Έτσι σκέφτεσαι και λες... «Ρε λες να μείνω μόνος μου?». Μα και έτσι να είναι ακόμη και μέσα στην αβάσταχτη μοναξιά σου, ψάξε να βρεις τον εαυτό σου... Αναμόχλευσε το παρελθόν, μάντεψε το μέλλον, ζήσε το παρόν. Να ξέρεις πως το δίκιο είναι με το μέρος των τρελών, των ξεχωριστών. Η δυσκολία που αντιμετωπίζεις από «τα τρελά» σου και «τα παλαβά» σου είναι δρόμος, μονοπάτι που οδηγεί όχι σε αδιέξοδο μα στον προορισμό σου. Σε αυτό που η καρδιά σου «φτερουγίζει» σαν το σκέφτεται...
Και μετά συλλογίζεσαι ότι μερικές φορές νιώθεις λες και θα... σκάσεις απ το κακό σου, με ότι διακρίνεις γύρω σου. Να ξέρεις το αίσθημα αυτό δεν προέρχεται παρά μόνο από τα θέλω σου. Αυτά ορίζουν εσένα, τον χαρακτήρα σου, την ύπαρξη σου. Όποιος πει το αντίθετο, τότε σίγουρα «περί άλλων τυρβάζει». Στρουθοκαμηλίζει νομίζοντας πως οι καλές στιγμές απλά έρχονται χωρίς να χρειαστεί να τις κυνηγήσουμε... Αυτό last year, μιας και ακόμη και η τύχη μου φαίνεται πως τα παρατάει...
Κι αν χάνεις την όρεξη σου μην τα παρατάς... Εδώ είμαστε, εδώ θα’μαστε και όλα θα γίνουν. Καθένας στη ζωή παίρνει ότι του αξίζει. Τι σας λέω βραδιάτικα ε... Μερικές φορές το παθαίνω αυτό. Έχω σκόρπιες σκέψεις και προσπαθώντας να τις βάλω σε σειρά, μπερδεύομαι, μπερδεύω, ξεμπερδεύω και πάει λέγοντας... Πότε επιτέλους θα κάνει ξαστεριά στην καρδιά και στην ψυχή μερικών ανθρώπων? Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε πως κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό η παράξενο??? Επέστρεψα στα γραφόμενα της ψυχής μου και απόψε σας την άνοιξα, μήπως μπορέσω και βρω απαντήσεις για αυτά που  έγιναν, για αυτά που θα γίνουν αλλά πολύ περισσότερο για αυτά που «ερήμην» μου γίνονται...

Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

Τα πάθη δε κάνουν διακρίσεις...

Όλοι οι άνθρωποι, μπροστά στα πάθη μας και στην ανικανότητα μας να τα ελέγξουμε, είμαστε ίσοι... Σκεφτόμουν σήμερα, με αφορμή τον θάνατο της ιδιαιτέρως ταλαντούχας τραγουδίστριας Amy Winehouse, πως τελικά οι άνθρωποι είμαστε πολλές φορές δέσμιοι του άλλου μας εαυτού. Ενός εαυτού που όταν βγαίνει προς τα έξω, δεν λογαριάζει ούτε από χρήματα, ούτε από δημοσιότητα, λάμψη, φώτα. Ενός εαυτού που λες και είναι βγαλμένος από τους χειρότερους εφιάλτες μας... Η Amy Winehouse μόλις στα 27 της χρόνια, άφησε τον μάταιο (όπως πολλές φορές αποδεικνύεται) τούτο κόσμο, πιθανότητα από συνδυασμό ναρκωτικών και φαρμάκων, που έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα στον ήδη ταλαιπωρημένο από τις καταχρήσεις οργανισμό της... Να σας πω την αλήθεια μου, την Winehouse, την έμαθα καλύτερα τώρα με τον θάνατο της. Είχα ακούσει για τις περιπέτειες της με τα ναρκωτικά για το μοναδικό της ταλέντο στην μουσική και ήξερα και 2-3 τραγούδια της. Μέχρι εκεί. Βλέποντας όλες αυτές τις μέρες στις ειδήσεις στιγμές από την ζωή της, από την εφηβεία της, από συναυλίες της, συνειδητοποίησα τον στρουθοκαμηλισμό που μας διακρίνει ως κοινωνία. Έβλεπα τους μουσικούς που την συνοδεύουν στις συναυλίες της να γελάνε ενώ αυτή παραπατούσε στη σκηνή στη τελευταία συναυλία που έδωσε στο Βελιγράδι, έβλεπα τους επωνύμους «φίλους» της να την αποχαιρετάνε με ένα συγκινητικό μήνυμα στο twitter, αλλά δεν είδα κανέναν να νοιάζεται πραγματικά για αυτήν... Αν νοιαζόταν κάποιος, αν πραγματικά είχε μπει στη διαδικασία να την καταλάβει, να δει γιατί δεν μπορεί αν αντισταθεί στα πάθη της, ίσως δεν είχε αυτό το τραγικό τέλος... Εδώ βέβαια σκέφτομαι και λέω πως πάντα όταν ένα πρόβλημα δεν μας ακουμπά και δεν έχει φτάσει στην πόρτα μας δεν μας νοιάζει... Στεναχωριόμαστε, συμπονούμε αλλά μέχρι εκεί...
 Υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες Amy Winehouse ανά τον κόσμο που έχουν το ίδιο τραγικό τέλος, υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες παιδιά, νέοι που πέφτουν στα ναρκωτικά καθημερινά, που ικετεύουν για βοήθεια αλλά εμείς τους γυρνάμε την πλάτη. Ξέρω, γιαυτό ευθύνη έχει και η κάθε αρμόδια Αρχή, η κοινωνία ως σύνολο, η Πολιτεία της κάθε χώρας... Ο θάνατος της Amy Winehouse, όμως για μένα ήταν μια γροθιά στο στομάχι. Όχι γιατί δεν γίνονται αυτά  στον χώρο της show-biz και μου φάνηκε παράξενο, όχι γιατί είναι άλλη μια καλλιτέχνιδα που «φεύγει» από την ζωή στην καταραμένη ηλικία των 27 ετών (στην ίδια ηλικία απεβίωσαν οι Τζιμ Μόρισον, Τζίμυ Χέντριξ, Τζάνις Τζόπλιν κ.α.), αλλά γιατί διακρίνω μια αδηφάγα κοινωνία που ενώ γνωρίζει σιωπά... Εδώ και χρόνια. Αυτό είναι αρρωστημένο. Γιατί όταν αυτά τα φαινόμενα πάρουνε την μορφή χιονοστιβάδας, αυτή θα μας παρασύρει όλους στο διάβα της.... Και τότε θα είναι αργά. Τότε ταλαντούχα παιδιά, όπως η Amy Winehouse, θα χάνονται γιατί δεν είχαν δίπλα τους κάποιον που να νοιάζεται πραγματικά  για αυτούς... 

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

Οι λεζάντες και ο... άλλος πλανήτης

 Τελικά οι γυναίκες δεν παίζονται με τίποτα... Ξέρω, πολλοί από εσάς θα πούνε ειρωνικά από μέσα τους: «Σωωωωωωπα ρε φίλε...», αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι πως γίνεται να είναι έτσι... Πως έτσι? Λοιπόν θα εξηγήσω για να καταλάβετε. Αφορμή για την βραδινή μου έξαψη (ψυχολογική εννοώ...) έπαιξε η χτεσινή έξοδος που είχα με τον κολλητό μου και δύο κοπέλες. Και με καμιά 100αριά που είδαμε ακόμη στον δρόμο. Έβλεπα όλο αυτό το γυναικείο πλήθος που κατέκλυζε τους δρόμος της παραλιακής οδού και πρωτίστως αναρωτιόμουν πως πολλαπλασιάζονται έτσι σε σχέση με τους άντρες και δευτερευόντως ότι είναι βιονικές...
  Τι εννοώ? Εννοώ πως ακόμη και τις καθημερινές (οκ εδώ ήταν Σάββατο) και έπειτα από μια κουραστική μέρα στη δουλειά οι γυναίκες έχουν όρεξη να βγούνε. Και οκ αυτό λύνετε μόνο και μόνο αν σκεφτείτε πως είναι το μοναδικό πλάσμα στην Γη που χάνει αίμα κάθε μήνα και παραμένει ζωντανό (ξέρω, ξέρω κακία αλλά από τις πετυχημένες...), συν ότι τις λένε εφτάψυχες όπως τις γάτες, συν ότι οι χήρες είναι περισσότερες από τους χήρους...
  Αλλά το άλλο είναι που με εκνευρίζει. Μπρος στα κάλλη τι είναι ο πόνος από την μια και φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο από την άλλη. Πολύ λεζαντιά ρε παιδί μου. Μίνι μέχρι τον αφαλό, τακούνι που σκοτώνει τουλάχιστον3 κατσαρίδες με την μια, χαχαχα και χαχαχου, βάψιμο του στυλ είμαι ο Μπόζο ο κλόουν και γουστάρω και στο τέλος της βραδιάς (σε αυτό δεν σηκώνω κουβέντα) σεξ μέχρι αηδίας και την επόμενη το πρωί «δεν άκουσα, πως είπατε, ορίστε, συγνώμη κύριε ποιος είστε?» Και μετά φρέσκες-φρέσκες στην δουλειά, με προσοχή όμως μην σπάσουν τα νύχια και το βραδάκι ξανά-μανά τα ίδια...
Οκ. Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Και όχι μόνο για τις λεζάντες. Αλλά και για τα γραμματόσημα που θέλουν να λέγονται άντρες. Πληρώνουνε, ξαναπληρώνουνε, χτυπιούνται όταν οι... γυναίκες της ζωής τους, τους παρατάνε για κάποιον με μεγαλύτερη τσέπη ή μεγαλύτερο τσίου-τσίου  η πιο χλιδάτο μπιπ-μπιπ και στο τέλος «οι γυναίκες είναι πόρνες». Δεν είναι έτσι αδέρφια. Ας προσέχατε.
  Μα τι λεζάντες είναι  όμως και αυτές ρε παιδάκι μου? Λούσα, ψώνια, κους-κους, γκόμενοι και άγιος ο Θεός. Είναι αυτό που λέμε, εδώ ο κόσμος χάνεται και το... μπιπ χτενίζεται. Ε μααα, έλεος επιτέλους. Σε άλλον πλανήτη ζούνε? Προσέξτε, η ένσταση μου δεν αφορά στο να βγούνε και να διασκεδάσουνε. Αφορά στον τρόπο ζωής που έχουνε διαλέξει και  που τις οδηγεί με μαθηματικά ακρίβεια σε κατεστραμμένους γάμους, χωρισμούς, φτήνια, εκμετάλλευση και πάει λέγοντας.
  Έχω καταφέρει να κρίνω και συνήθως χωρίς να πέφτω πολλές φορές έξω. Άλλωστε δεν είναι επιστήμη.  Εδώ έχουν αλλάξει όλα στους ανθρώπους από το κακό στο χειρότερο. Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο. Αξίες, φιλίες, σχέσεις. Όλα. Και δυστυχώς οι γυναίκες έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό.  Ειδικότερα τα νεαρά κορίτσια Αλλάξανε τα δεδομένα πια. Άλλαξε ο πολιτισμός μας. Ο νόμος της ζούγκλας κυριαρχεί πλέον στην χώρα του ωχαδερφισμού. Η λαμπερή και εύκολη ζωή όμως να ξέρετε είναι όπως τα όμορφα χωριά. «Καίγεται» εύκολα...

Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

Η χαμένη πριγκίπισσα...

 Το βλέμμα της καρφώθηκε επάνω μου και τα κατάμαυρα βλέφαρα της ανοιγόκλεισαν, όπως οι κουρτίνες που ανοίγουν και αφήνουν το φως του ήλιου να μπει στο δωμάτιο ... Χαμογέλασε σκερτσόζικα, χωρίς όμως να αφήσει περιθώρια για κάτι διαφορετικό...
Ήμουν πεπεισμένος πως είχα να κάνω με μια χαμένη πριγκίπισσα.. Σαν και αυτές που μάθαμε από τα παραμύθια... Τις ονειροπόλες, ανθρώπινες, διαφορετικές πριγκίπισσες. Αυτές που ονειρευόμασταν όταν ήμασταν μικροί, να έχουμε στο πλάι μας όταν μεγαλώσουμε... Αυτές που έχουνε μείνει ελάχιστες πάνω στην Γη.
Αυτή όμως είχε και ένα άλλο πλεονέκτημα. Ήταν δοτική. Οι πριγκίπισσες των παραμυθιών δεν είναι έτσι... Μα τι? Είναι δυνατόν να έχω βρει ένα τόσο διαφορετικό άνθρωπο??? Προσπάθησα να  βρω κάποιο μειονέκτημα σε αυτό το (σίγουρα θεόσταλτο) πλάσμα που έβλεπα μπροστά μου. Και βρήκα... Είναι πολύ καλή Ναι αυτό δυστυχώς στη σημερινή κοινωνία είναι μειονέκτημα. Η καλοσύνη δεν ανταμείβεται σε αυτή την ζωή. Ίσως σε κάποια άλλη. Εδώ, είσαι καλός σε πατάνε. Μα, όσο πέρναγε ο καιρός αυτή όλο και γινότανε καλύτερη. Ήταν ώρα αν ανοιγοκλείσω τα δικά μου μάτια να δω αν αυτό που ζούσα ήταν παραμύθι η πραγματικότητα. Η αλήθεια μου ήταν πολύ δύσκολη. Όντως αυτό το πλάσμα υπάρχει ανάμεσα μας. Θεέ μου... Είναι δυνατόν... Πως προστατεύεται από την φτήνια της σημερινής εποχής? Πως δεν εκρήγνυται εσωτερικά από την αδιάφορη συμπεριφορά των δικών της ανθρώπων? Πως μπορεί να αντέχει να είναι σωστή, ενώ οι άλλοι είναι λάθος,,, Έπειτα από πολλές σκέψεις κατέληξα στο συμπέρασμα... Αυτή η «χαμένη πριγκίπισσα» είναι το τρανό παράδειγμα πως η ανθρωπιά, η αξιοπρέπεια, ο ερωτισμός, η καλοσύνη δεν πρόκειται να εκλείψουν... Υπάρχουν πλάσματα, όπως αυτή, που λες και βρίσκονται ανάμεσα μας μόνο και μόνο για να μας το υπενθυμίζουν όταν τα πράγματα εκτραχύνονται...  Γυναίκες  με όνειρα, σκέψεις, προβληματισμούς, ανησυχίες. Το πιο σημαντικό, Κυρίες με κ κεφαλαίο...Βυθίστηκα στις σκέψεις μου αναλογιζόμενος πόσο τυχερός είμαι που την έχω γνωρίσει... Μα κάτι με τσίγκλαγε μέσα στο μυαλό μου... Ναι... Ναι... Αυτό είναι... Δεν μπορεί... Είμαι σίγουρος... Κρατήστε τον σαν φυλαχτό κύριοι... Η ατέρμονη ευτυχία κρύβεται στο βλέμμα μιας γυναίκας...

Αναγνώστες

Page translation