Η δέσμευση στα χρόνια της... κρίσης

  Δέσμευση. Λέξη θηλυκού γένους. Θηλυκού ε? Γιατί περιμένατε κάτι διαφορετικό κυρίες-δεσποινίδες μου? Ε όχι δα... Όλα τα κακά σε αυτόν τον τόπο είναι γέννημα θρέμμα θηλυκού.... Και θα μου πείτε που είναι το κακό στην δέσμευση....? Δεν ξέρω... Κάτι μου κάθεται στραβά...
  Θέλετε το αιώνιο παραμύθι της πριγκίπισσας που περιμένει τον πρίγκιπα καβάλα στο άλογο, στη Ferrari, άντε στην έσχατη περίπτωση (λόγω κρίσης... όχι τίποτε άλλο)  στο Ford Focus? Θέλετε τις δεσμεύσεις από τους πολιτικάντηδες μας  που μια ζωή ήταν στα θα θα θα θα και τελικά δεν μείνανε μόνο σε αυτά (μακάρι να μένανε...) αλλά περάσανε στα δώσε, δώσε, δώσε και σώσε??? Δεν μ’ αρέσει η έννοια της λέξεως τα τελευταία χρόνια... Εγώ ήξερα την λέξη αυθεντική, ατόφια, ξεκάθαρη, ανθρώπινη, όχι διπλωματική, απόλυτη, εγωιστική, αδιέξοδη... Η δέσμευση σε άλλες εποχές ήταν η ευτυχής κατάληξη ανάμεσα σε δύο η περισσότερους ανθρώπους., με τη μορφή την ερωτική, τη φιλική, την επαγγελματική. Τώρα, και ειδικά το τελευταίο διάστημα η δέσμευση στα χρόνια της κρίσης έγινε όπλο στα χέρια των αδίστακτων. Αντρών και γυναικών. Κυρίως γυναικών βέβαια. Αφού το «είχαν» από πριν τώρα είναι παιχνιδάκι... Ούτε μισογύνης είμαι... (δεν θέλω ου δεν θέλω ουυυ...), ούτε προκατειλημμένος.
  Η αλήθεια είναι αυτή και όποιος αμφιβάλλει ας ανατρέξει σε περιπτώσεις συγγενών και γνωστών του για να καταλάβει τι λέω... Άντρες που χάσανε περιουσίες, άντρες που τρελαθήκανε, άντρες που αφιερώσανε όλη τους τη ζωή για μια γυναίκα και καταστραφήκανε... Άντρες που πιστέψανε στη δέσμευση.
  Κανονικά στο λεξικό δίπλα σε αυτή την λέξη θα πρέπει ως συνώνυμη να υπάρχει και λέξη ουτοπία. Ναι, έτσι είναι. Η δέσμευση είναι ουτοπική. Μετατρέπει τους φερέλπιδες νέους σε... απέλπιδες (αδόκιμος όρος αλλά ταιριαστός).  Και ειδικά τώρα. Σε καιρούς χαλεπούς, πονηρούς, απάνθρωπους. Δημιουργεί την επόμενη looser γενιά, τα επόμενα άβουλα πλάσματα που έπαθαν και δεν έμαθαν, λόγω του «έρωτα του κεραυνοβόλου»... Τρομάρα τους... Τρομάρα μας...
  Ο Σοφοκλής είχε πει πως το πιο καλά πράγμα είναι η ορθή κρίση. Πως μπορούμε να κρίνουμε, όταν τίποτα δεν έχει μείνει ορθ(ι)ό? Πως μπορούμε να δεσμευτούμε αν ξέρουμε πως δεν έχουμε την δυνατότητα να δώσουμε το μισό από αυτό που οι άλλοι μας χαρίζουν απλόχερα? Μα θα μου πείτε γιατί να έχουν γίνει οι σχέσεις δούναι και λαβείν?

  Μα γιατί έτσι ήταν πάντα αγαπητοί μου... Εμείς αργήσαμε να το καταλάβουμε. Άλλοι που πιάσανε το νόημα από νωρίς κερδίσανε. Χρόνο, πλούτη, εύκολή ζωή... Εκεί, αυτούς τους τύπους σιγοντάρισαν οι γυναίκες  και εν τέλει κατάφεραν να γίνουν βασιλικότερες του βασιλέως... Αυτό είναι που με εκνευρίζει. Εγώ-όχι μόνο εγώ, θέλω τις γυναίκες πιο ανθρώπινες. Δέσμευση όχι για την ιστορία, ή την σιγουριά, ή την παρέα που προσφέρει το όλο σκηνικό. Αλλά δέσμευση για το αληθινό, για το διαφορετικό, για το ενδιαφέρον, για τον δίπλα μας, για το «δίνω αλλά χωρίς να περιμένω να πάρω...» Καταλάβατε???
  Το στολίδι των γυναικών είναι η συμπεριφορά, ο χαρακτήρας τους και όχι τα κοσμήματα, τα χρήματα, η καλοπέραση... Η δέσμευση, δυστυχώς κάνει τους περισσότερους ανθρώπους να νιώθουν δέσμιοι των ίδιων τους των ονείρων...