Ο Ορφέας και η Ευρυδίκη του...

  Τίτλος που με την πρώτη ανάγνωση δείχνει εγωιστικός, μονόπλευρος, κτητικός, αλλά κρύβει μέσα του την μεγαλύτερη ιστορία αγάπης. Πραγματικής, καθάριας αγάπης...

  Ο Ορφέας, γιος της Μούσας Καλλιόπης και του βασιλιά της Θράκης Οίαγρου, είχε από μικρός κλίση στη μουσική. Ήταν τέτοιο το ταλέντο του που όσοι τον είχαν ακούσει να παίζει την άρπα και την λύρα του, έμειναν μαγεμένοι από το παίξιμο και τις μελωδίες του...  Ακόμα και τα πουλιά, τα δέντρα, τα ψάρια, μαγεύονταν από τους ήχους του Ορφέα...

  Η μοίρα όμως φαίνεται πως ζήλεψε τον νεαρό μουσικό... Η Ευρυδίκη, η λατρεμένη γυναίκα του Ορφέα, ενώ περπατούσε αμέριμνη στο δάσος είδε τον Αρισταίο, έναν μελισσοκόμο που άρχισε να την κυνηγάει μιας και ήταν πολύ όμορφη και την ήθελε... Πάνω στην βιασύνη της σκόνταψε και έπεσε... Τότε καθώς ήταν πεσμένη και χωρίς να το καταλάβει τη δάγκωσε ένα φίδι στον αστράγαλο... Μόλις το έμαθε ο Ορφέας έτρεξε αμέσως να την βρει, αλλά ήταν πλέον αργά... Ο Χάροντας είχε προλάβει να την πάρει...
 Μην έχοντας άλλη λύση αποφάσισε να κατέβει τον μαύρο δρόμο για το βασίλειο των νεκρών... Η δύναμη της λύρας του μάγεψε τον Χάροντα ο οποίος παράτησε τις δουλειές του και ακολούθησε το νεαρό τροβαδούρο. Όσο ο Ορφέας έπαιζε την λύρα του ο Κέρβερος δεν γαύγισε, ο τροχός του Ιξίωνα σταμάτησε, οι κόρες του Δαναού διέκοψαν το αιώνιο κουβαλητό του νερού, ο Σίσυφος κάθισε στον βράχο του, ο Τάνταλος ξεδίψασε και ξέχασε την πείνα του, οι δικαστές των νεκρών έκλαιγαν και πλήθος ψυχών ξέσπασε σε κλάματα και λυγμούς από το μαγικό παίξιμο της λύρας του...

  Υπήρχε όμως ένα τελευταίο και σχεδόν ανυπέρβλητο εμπόδιο για τον Ορφέα. Ο Άδης, ο σκληρός θεός του Κάτω κόσμου. Σύμφωνα με τον Νόμο του κανένα βλέμμα δεν επιτρεπόταν στο κόσμο των νεκρών παρά μόνο φωνές, φωνές και τίποτε άλλο...Τα λόγια του Ορφέα  για την μοναδική και αιώνια αγάπη του την Ευρυδίκη συγκίνησαν τον  Άδη και το παίξιμο της λύρας του γλύκανε την σκληρή καρδιά του αδιάλλακτου θεού...
  Η συμφωνία ήταν να πάρει ο Ορφέας μαζί του την Ευρυδίκη μόνο που κατά τη διάρκεια της διαδρομής θα έπρεπε να μην την κοιτάξει... Η λαχτάρα τού όμως ήταν τόσο μεγάλη που δεν συγκρατήθηκε και γύρισε να δει την πολυαγαπημένη του γυναίκα... Κάτι τον ώθησε να την κοιτάξει και εκείνη την στιγμή, σχεδόν αμέσως, ο ψυχοπομπός Ερμής την τράβηξε απ'το χέρι...

  Μετά από αυτό ο Ορφέας απαρηγόρητος και με μάτια δακρυσμένα, έμεινε 7 μήνες κάτω από έναν βράχο στην εκβολή του μακεδονικού ποταμού Στρυμόνα, σε μια σπηλιά... Τα τραγούδια του ήταν πλέον μελαγχολικά... Τίποτα δεν θύμιζε τον χαρούμενο και ερωτευμένο νέο... Ένας μύθος λέει, πως οι Θρακιώτισσες του είχαν θυμώσει επειδή για 3 χρόνια στερήθηκε τον έρωτα τους...

  Ένας άλλος αναφέρει πως στη περιπλάνηση σε όλη τη Θράκη βρήκε τραγικό θάνατο από μεθυσμένες γυναίκες που  ρίχτηκαν πάνω του με κοντάρια και πέτρες... Τα κομμάτια του σώματός του σκορπίστηκαν παντού και το κεφάλι του πετάχτηκε στον ποταμό Έβρο, όπου τραγουδώντας κολυμπούσε και συνέχιζε να παίζει τις μαγευτικές μελωδίες του.
Μόνο που όπως προανέφερα αυτές ήταν λυπητερές, για τον χαμό της μοναδικής του και παντοτινής του αγάπης... Της Ευρυδίκης... Και όπως λέει ο μαγικός Ορφέας Περίδης...

«Από τα βάθη της ψυχής κι από του νου τα ύψη, απ' το βυθό της θάλασσας
ως τις βουνοκορφές, ψάχνω να σε βρω...
Μια σφαίρα υγρή γύρω απ' τη γη μια ουράνια δεξαμενή, εκεί που λούζονται οι ψυχές
πριν να χαθούν στο σύμπαν...
με ένα πήδο ένα πρωί να μπω με μια βουτιά εκεί, απ' τον βυθό, απ' τον πάτο
να δω τα πάνω κάτω, να βρω όλα τα χαμένα ίσως να βρω κι εσένα...
Αχ, να σε βρω, αχ, να σε βρω μόνο για λίγο να σε δω
ν' ακούσω τη σκιά σου να μου φωνάζει γεια σου...»