Δευτέρα 26 Μαρτίου 2018

Οι... ενάρετοι κριτές των social media

  "Το άδειο τραπέζι έχει ένα ελάττωμα, το στρωμένο χίλια...", λέει μιά Περσική παροιμία. Νομίζω πως σε αυτή την πραγματικά σοφή φράση, κρύβεται η ουσία  για το πιό αμφιλεγόμενο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας. Την έννοια... της εύκολης κριτικής.

 Αυτής που έρχεται στην επιφάνεια και κατακεραυνώνει τον διπλανό μας, τον εκμηδενίζει, τον κάνει να μοιάζει "τέρας", αμαρτωλό και υπάνθρωπο, μπροστά στην πάντα ακριβοδίκαιη άποψη μας που στάζει... χολή και καλοσύνη ταυτόχρονα και εκφράζεται... τεκμηριωμένα με βωμολοχίες, κατάρες και εκφοβισμό μέσω των socιαl media.
 Τα τελευταία χρόνια και ειδικότερα το τελευταίο διάστημα, ο κοινωνικός ιστός δείχνει σιγά σιγά να διαλύεται. Συνάνθρωποί μας κάνουν αποτρόπαιες πράξεις. Κακοποίηση ζώων, δολοφονίες βρεφών, ληστείες μετά φόνου, σεξουαλικά εγκλήματα, βρίσκονταιι σε καθημερινή βάση στα... υπέροχα νέα που μαθαίνουμε από τα τηλεοπτικά κανάλια και το ίντερνετ.


Το τελευταίο λειτουργεί σαν άρμα για τους διάφορους "αναμάρτητους" κριτές που αποτελούν κατά την ταπεινή μου άποψη, την μάστιγα των μέσω κοινωνικής δικτύωσης, όχι τόσο για τα ανάλαφρα θέματα που προκύπτουν, όσο για τα πολύ σοβαρά.

Ανώτεροι του Αρείου Πάγου, με πάντοτε λογικά επιχειρήματα για την άποψη τους (είναι Αλβανός, Σύριος, πρεζάκι, γκέϊ, ανώμαλος, ψυχικά άρρωστος, αλήτης και πάει λέγοντας), δικάζουν, πριν τον κανονικό δικαστή, όποιον έχει διαπράξει (η φαίνεται να έχει διαπράξει) ένα έγκλημα.



Είναι τόσο άρρωστα τα σχόλια κάτω από μερικά ρεπορτάζ, που πραγματικά αναρωτιέμαι, αν καταλαβαίνει κανείς από αυτούς τους ξερόλες των social media, ότι διαπράττουν ένα αντίστοιχο έγκλημα (μείζονος η ήσσονος σημασίας δεν παίζει ρόλο).


Εύχονται καρκίνους και θανάτους, εύχονται... καλοπέραση στην φυλακή, εύχονται αρρώστιες στην οικογένεια του θύτη, υποδηλώνοντας εμφατικά σε όλους τους άλλους, την... καθαρότητα της ψυχής τους και την έννοια του δικαίου που τους διέπει.

 Προφανώς δεν θα έχουν ακουστά τον Μαχάτμα Γκάντι που έλεγε πως: "Πρέπει να είσαι η αλλαγή που θέλεις να έρθει", ή την Άννα Φρανκ που έζησε τις θηριωδίες των Ναζί να γράφει στο περίφημο ημερολόγιο της: "Πιστέυω παρά τα όσα συμβαίνουν γύρω μου, πως οι άνθρωποι είναι αληθινά καλοί στην καρδιά. Είναι εντελώς αδύνατον για μένα το χτίσω τη ζωή μου πάνω στο χάος, στη θλίψη και στο θάνατο..."



Τίποτα από αυτά δεν τους είναι γνωστά. Η έννοια της συγχώρεσης για αυτούς δεν υπάρχει. Βιάζονται να δικάσουν έναν άνθρωπο, που έφταιξε, εγκλημάτισε, έσφαλε.

Και προσέξτε. Επειδή ξέρω πως μπορεί να παρεξηγηθώ, θέλω να τονίσω και να κάνω σαφές, πως είμαι υπέρ της τιμωρίας όταν αυτή πρέπει να εφαρμοστεί. Όσο σκληρή και αν είναι. Υπάρχουν εγκλήματα που πολλές φορές με βάζουν να σκεφτώ αν όντως υπάρχει ποινή που να μπορεί πραγματικά να είναι δίκαιη...


Έχουν γίνει και γίνονται κατά καιρούς ασύλληπτα εγκλήματα που δεν τα χωράει ο ανθρώπινος νους. Αυτό που μπορώ με σιγουριά επίσης να τονίσω, είναι πως και η δική μου αντίδραση σε τέτοιες καταστάσεις αν με αφορούσαν προσωπικά, μπορεί να ήταν ακραία.

 Όμως είμαι σίγουρος και για κάτι άλλο. ΚΑΝΕΙΣ, και το βάζω με κεφαλαία για να αναδείξω την σπουδαιότητα της λέξης, δεν μπορεί να κρίνει τον άλλον. Κανένας δεν είναι αλάθητος και αναμάρτητος ώστε να έχει το δικαίωμα να αποφασίζει πότε θα καταστρέψει την ζωή του συνανθρώπου του, φορώντας ο ίδιος τον μανδύα του ενάρετου και του ευσεβή.
 Η ελευθερία της έκφρασης και η έλλειψη ελέγχου που υπάρχει στο διαδίκτυο, χρησιμοποιείται κατά το δοκούν από ένα υπερβολικά μεγάλο ποσοστό ανθρώπων.

Ζωές καταστρέφονται, μικρά παιδιά, γυναίκες και άντρες ωθούνται μέσω του διαδικτυακού εκφοβισμού σε αυτοκτονίες και το πάτημα ενος κουμπιού αποδεικνύεται θανατηφόρο όπλο στα χέρια επιτήδειων που "φουσκώνουν" σαν παγώνια για την μαγκιά που έγραψαν και πήρε δεκάδες like, συνοδευόμενα από διθυραμβικά σχόλια.

 Το δίκιο της μάζας, και δη της κατευθυνόμενης από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα μάζας, δεν είναι πάντα το σωστό. Το ιντερνετικό λιντσάρισμα, πολλές φορές μετατρέπεται σε κανονικό, οι κριτές των social media ζούν και βασιλεύουν και όλη αυτή η κατάσταση είναι ένας φαύλος κύκλος μίσους, που περισσότερο μεγεθύνει το πρόβλημα παρά το επιλύει...

Παρασκευή 9 Μαρτίου 2018

"Θεοσεβή αλλά και θεοφίλητη..."

 "Η γυναικεία δειλία θα μετριάσει την ανδρική θρασύτητα. Ο χαλινός θα μεταμορφώσει το άγριο ζώο σε υπερήφανο άτι. Η θωπεία θα απαλύνει την σκληράδα. Η ομορφιά θα κοσμήσει την αταξία.

 Η γυναίκα συνοδοιπόρος του άντρα στην οδυνηρή του πορεία, εμπνεύστρια, φρουρός και οδηγήτρια, θα μεταλλάξει την οργή καταστροφής σε πνοή δημιουργίας. Ο Rilke εγνώρισε τη βαθειά φύση της γυναίκας όσον λίγοι και περιέγραψε το χρέος της προς τον άντρα και τον κόσμο με τρόπο απλό: -συγκράτα τον.
 Αυτή η μέτρια εντολή των ελεγειών φωτίζει, ερμηνεύει και δικαιώνει την παρουσία της γυναίκας μέσα στην ιστορία και τον πολιτισμό. Η γυναίκα υπήρξε η μούσα της δημιουργίας.

Οι μεγάλοι διδάσκαλοι του ανθρώπου  δεν εζήτησαν να τους φωτίσουν οι θεοί, για να κάμουν το όραμά τους έργο. Εζήτησαν ταπεινά τη συμπαράσταση και την εύνοια της γυναίκας, της  μούσας. 

 Η γυναίκα του Rilke ανοίγει τις πύλες της ανδρικής ψυχής, αποσφραγίζει τους καταρρακτες του ίμερου, φέρνει τον άντρα σε φωτισμό και τον διδάσκει τους αναβαθμούς του έρωτα. Είναι η σωκρατική Διοτίμα. Ταυτόχρονα όμως κατευθύνει την ερωτική του ορμή, καθοδηγεί την πορεία, εξευγενίζει το ήθος και ημερώνει την πράξη του. Είναι η φαουστική Μαργαρίτα. Η αγάπη της συνενώνει τη γνώση και την πράξη στη μεγαλειώδη σύνθεση, που ανεβάζει τον άντρα προς τα πάνω.

  Η αντίληψη ότι το έργο του πολιτισμού κατοπτρίζει τη δημιουργία του άντρα μόνο (ήρωες, νομοθέτες, φιλόσοφοι, ποιητές, ιδρυτές θρησκειών) παραβλέπει το γεγονός οτι στη δημιουργία αυτή η παρουσία της γυναίκας υπήρξε όρος εκ των sine qua non.

 Η παραγνώριση του ρόλου της γυναίκας στην ιστορία πρέπει να αποδωθεί στο δυσανάγνωστο χαρακτηρα της φυσικής της ιδιαιτερότητας, ο οποίος εξωτερικά φαίνεται να την αδικεί.
Αλλ’ αν διέφυγε την κοινή προσοχή η δύναμη που εγκλείεται στη θηλυκή αδυναμία, η ενόραση των ποιητών συνέλαβε την αλήθεια και ομολόγησε την οφειλόμενη τιμή. 
 Και τον ύμνο της γυναίκας εστηριξαν στη καθαρή διάκρισή της από τον άντρα. Στην αδυναμία της, που είναι οδηγητική και κυρίαρχη της ανδρικής δύναμης. Στη σύνεση και την ηρεμία της, που την κάνει θεοσεβή, αλλά και θεοφίλητη..."


Δημήτρης Λιαντίνης:  "Έξυπνον Ενύπνιον - Οι Ελεγείες του Duino του Rilke"

Τρίτη 6 Μαρτίου 2018

Θάνος Ανεστόπουλος: Το πιό όμορφο απ'όλα τα κρίνα...


"Η δική μου γενιά είχε αυτό που δεν έχουν τα σημερινά παιδιά, τις εναλλακτικές. Σκύβαμε και πιάναμε το χώμα, αναπνέαμε, τα καλοκαίρια ήμασταν έξω από το πρωί μέχρι το βράδυ, έψαχνε η μάνα μας να μας βρει. Ήταν μια αγνή εποχή. Βέβαια είχε και μεγάλη υποκρισία, γιατί από τους γονείς μέχρι και τα μικρά παιδιά, όλοι, προσπαθούσαν να κρύψουν το πρόβλημα, να μην καταλάβει κανείς μια άθλια κατάσταση φτώχειας..."
 
"Νομίζω ότι είναι παγίδα η νοσταλγία. Πολλές φορές σε ακινητοποιεί. Δε σε αφήνει να παράξεις, να προχωρήσεις, να δημιουργήσεις, να κάνεις καινούριες γέννες. Το θέμα είναι να φτιάχνουμε παρελθόντα. Όχι να καθόμαστε και να αναπολούμε τα περασμένα..."

 "Πρέπει να αφήνεσαι, να είσαι εν αγνοία, να μη σε νοιάζει τι θα έρθει στην επόμενη στροφή. Να μην πεις «γέμισα ένα τσουβάλι με εμπειρίες, χόρτασα, δεν με νοιάζει τίποτα άλλο, είμαι εντάξει..."

"Αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι ότι αναμένουμε το αύριο με περισσότερο φόβο. Καμιά φορά λέμε ότι η ζωή γράφει τα πιο ευφάνταστα σενάρια και σε εκπλήσσει διαρκώς άμα είσαι ανοιχτός. Σήμερα δεν προσφέρουμε στον εαυτό μας αυτή τη δυνατότητα ως κοινωνία. Χρειάζεται καθημερινή μάχη, ο καθένας τελικά μόνος του, για να καταλήξουμε σε κάτι ομαδικό..."


Κοίτα να ντύνεσαι καλά
ήρθ’ ο χειμώνας, πιες ακόμα μια γουλιά
Σου `χω φυλάξει μια αγκαλιά
και μια χάρτινη βαρκούλα μια σταλιά

Κοίτα στους τοίχους το λίγο φως
Είμαι η σκιά σου που σου χαμογελά
Τρέξε στην πόλη, βάλε φωτιά
Θα είμαι δίπλα σου όπου κι αν πας

 
Κοίτα να χτίσεις μια φωλιά
κι εκεί να χτίσεις λίγο ήλιο απ’ τα παλιά
Σου `χω φυλάξει μια θάλασσα
και ένα δάκρυ κοραλλένιο μια σταλιά

Κοίτα τα χέρια σου, αντέχουν πολλά
Διώξ’ τα σκοτάδια σου, κοίτα ψηλά
Μείνε στην έρημο μες στη φωτιά
Θα είμαι δίπλα σου όπου κι αν πας



Υ.Γ. Γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 1967 και "έφυγε"  τον Σεπτέμβριο του 2016. Στο μεσοδιάστημα πρόλαβε να γίνει ο frontman των "Διάφανων Κρίνων", ο ποιητής της μελαγχολίας που έδωσε στο σκοτάδι το... το φως που του αρμόζει, ο τραγουδοποιός της Αγάπης και της Αλήθειας. 
 Ευθύς, μεστός και αλλιώτικος. Μέχρι το τέλος. Μέχρι τον τελευταίο του σταθμό. Όπως και να τον σκεφτώ, ο Θάνος Ανεστόπουλος ήταν για μένα το πιό όμορφο απ΄όλα τα κρίνα...

Σάββατο 3 Μαρτίου 2018

Ουδείς αναΜΑΡΤΗτος...

"Αχ!Κάθε αμαρτία έχει και τη γλύκα της..." Τάδε έφη, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. 
 Είπα να ξεκινήσω με το απόσπασμα από την "Φόνισσα", του μεγάλου αυτού συγγραφέα των παθών και της ελευθερίας της έκφρασης, έτσι για να μπορέσω να αυτό-υποστηριχτώ γιά ότι πρόκειται να διαβάσετε.
 Που σίγουρα δεν τα λέτε και... Σαρακοστιανά! Μπήκε ο Μάρτης λοιπόν και το ημερολόγιο δείχνει 3 του μήνα...

 Όλοι τριγύρω μας που λέτε κάνουν τα... δικά τους! 'Αλλος με τις νηστείες του (παντός είδους...), άλλος με τις κοκορομαχίες του (Τσίπρας-Μητσοτάκης feat. Novartis), άλλος με τα ζουζουνίστικα τηλεπαιχνίδια του (Power of love, Survivor κλπ), άλλος έτσι και άλλος γιουβέτσι. 

 Τα προβλήματα τρέχουν, οι Τούρκοι αγριεύουν και σέρνουν στα δικαστήρια Έλληνες φαντάρους, κάποιοι...  ρακένδυτοι  εκατομμυριούχοι υπουργοί και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ παίρνουν επιδόματα ενοικίου (!!!!!) και η ζωή στο Ελλαδιστάν συνεχίζεται αδιάκοπα και αβάδιστα. Ξέρω, ξέρω, το αβάδιστα θα μου πείτε που κολλάει, τι είμαστε κανένα μπορντέλο είμαστε;;; Έλα μου ντε...

Τελικά εκεί που καταλήγω είναι ότι κανένας σε αυτή την χώρα δεν είναι αναμάρτητος. Όλοι λίγο-πολύ τις έχουμε κάνει τις αμαρτίες μας. Και μιάς και είπα αμαρτίες, δε με... βλέπω καλά φέτος. Ναι μεν το Πάσχα πέφτει νωρίς, αλλά οι μέρες της νηστείας παραμένουν ίδιες (wooowwww, τι είπα τώρα το μαθηματικό μυαλό!). Και ντάξει, με τα σουβλάκια, τις πίτσες, τα σάντουιτς, τα μπέϊκον και τα τυριά τα φέρνω βόλτα. Λίγο φυτικές αηδίες από δω, λίγο μακαρόνια και καλαμαράκια από κει, τα καταφέρνω. 

 Με τις... γυναίκες τι γίνεται όμως;;; Καλά εντάξει, επειδή σας έχω εκπαιδεύσει ξέρω ότι... ξέρατε ότι πάλι εκεί θα καταλήξω. Στον αιώνιο πειρασμό, στον αιώνιο πονοκέφαλο των αντρών. 

 Έβλεπα σήμερα Deal που λέτε (μ'αρέσει να βλέπω χιλιάδες ευρώ να περνάνε μπροστά από τα μάτια μου, που είναι το πρόβλημα;), και ξάφνου τσουπ διακρίνω ένα κορμί, μα ένα κορμί, τύφλα να χουν τα εξήντα χιλιάρικα του Φερεντίνου, δεν κάνω πλάκα. 

 Αφού μου περνάει το πρώτο εγκαφαλικό (ελαφρύ είναι η αλήθεια), πετάγομαι στο ψιλικατζίδικο (ναι υπάρχουν ακόμα αυτά) να πάρω ένα πατατάκι (υγιεινά προϊοντα πάντοτε). Και τι να δω; Μιά τύπισσα ψώνιζε, ψωνιζότανε (;), θα σας γελάσω, αλλά ανάθεμα το μπόϊ μου, ήταν η πιό ωραία πελάτισσα που πέτυχα σε ψιλικατζίδικο, ever! Με το μίνι τις, το ξώβυζο της, το κόκκινο νυχάκι που σου ανοιγει το δέρμα μέχρι να βρει κόκκαλο, ένας ανεπανάληπτος πειρασμός σας λέω. 
 Εεεε εκεί παθαίνω το δεύτερο εγκεφαλικό (βαρύ και ασήκωτο). Αφού όταν πήγα να πληρώσω, αντί για ψιλά που είχα μαζί μου έδωσα την κάρτα μετακινήσεων που έχω. Και περίμενα και ρέστα. Ο τύπος στο ταμείο με κοίταζε λες και ήμουν alien... 

 Με τα χίλια ζόρια έσυρα τα πόδια μου μέχρι το σπίτι, όπου για να εξαγνιστώ έκανα καμιά 40αριά μετάνοιες και είπα από μέσα μου άλλες τόσες το Πάτερ Ημών. 

Ξέρετε τι σκέφτομαι όμως ε; Ο Μάκαρος τα έχει ξαναπεράσει αυτά. Και ακόμη πιό δύσκολα. Εδώ έχει να πάρει 8 χρόνια πρωτάθλημα η Πανάθα, σε μερικά σεξουαλικά κορίτσα θα... κωλώσουμε;;; Ουφφφφ, τα είπα και ηρέμησα και αμαρτία ουκ έχω (λέμε τώρα). 


Υ.Γ. Καλό, Σαρακοστιανό μήνα να έχουμε!

ΥΓ2 Το άσμα που ακολουθεί, αφιερωμένο σε όσα αμαρτωλά πλάσματα θέλουν να... τσιφτετελιστούνε!


Αναγνώστες

Page translation