Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

Σοφία Βέμπο: Η αντίσταση είχε γυναικεία φωνή...

«Σοφία μου αλύγιστη η δόξα σου είναι τόση, που δε μπορεί δε γίνεται πιο πάνω να ψηλώσει... Και η ψυχή σου ανέβηκε τόσο ψηλά απ το σώμα, που είσαι Σοφία μου ουρανός δεν είσαι πλέον χώμα...». Τα μοναδικά λόγια του Μίμη Τραϊφόρου στο μνήμα της Σοφίας Βέμπο περικλείουν με τον πλέον ακριβή τρόπο το μέγεθος αυτής της γυναίκας...
Η Σοφία Βέμπο (πραγματικό όνομα Σοφία Μπέμπο)  γεννήθηκε στη Καλλίπολη της Θράκης το 1910. Ο πατέρας της Θεόδωρος Μπέμπος, καταγόμενος από την Τσαριτσάνη είχε εγκατασταθεί εκεί δουλεύοντας ως καπνεργάτης πολύ πριν γενννηθεί η Σοφία. Το 1912 η οικογένειά της μετεγκαταστάθηκε στη Κωνσταντινούπολη, όπου εκεί γεννήθηκε ο αδελφός της Γεώργιος, ο επιλεγόμενος Τζώρτζης, η αδελφή της Αλίκη και ο μικρότερος αδελφός της Ανδρέας. Το 1914 με την υπογραφή της ελληνοτουρκικής συμφωνίας ανταλλαγής πληθυσμών που συνομολόγησε η κυβέρνηση Ε. Βενιζέλου, η οικογένειά της αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Κωνσταντινούπολη, όπου και επέστρεψε στη Τσαριτσάνη και από εκεί εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Βόλο. Λόγω της άσχημης οικονομικής κατάστασης που βρισκότανε η οικογένεια της, η μικρή Σοφία αποφάσισε να βοηθήσει για να βγουν τα προς το ζην. Έτσι ξεκίνησε να εργάζεται ως ταμίας σε κατάστημα, ενώ παράλληλα άρχισε να φαίνεται και η κλίση της προς τη μουσική , καθώς αγόρασε μια κιθάρα και ξεκίνησε εξάσκηση με την βοήθεια μιας φίλης της.
Τον Σεπτέμβριο του 1933 αποφάσισε να πάει να βρει τον αδερφό της Τζώρτζη στην Θεσσαλονίκη και εκεί κατά την διάρκεια του ταξιδίου της, την άκουσε να παίζει κιθάρα ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτεχνικούς διευθυντές της εποχής ο Κωνσταντίνος Τσίμπας. Αμέσως της έκανε πρόταση να παίξει στο κέντρο «Αστόρια» της Θεσσαλονίκης και έτσι και έγινε. Η απήχηση της Βέμπο ήταν τόσο μεγάλη που μόλις σε μία εβδομάδα εμφανίζεται στην Αθήνα στο θέατρο του Φώτη Σαμαρτζή. Εκεί ένα βράδυ έγινε το εξής απίστευτο... Η  Βέμπο παρουσιαζόταν σαν τσιγγάνα με μια κιθάρα με την οποία και απέδιδε το πρώτο της τραγούδι που ήταν "Μια γυναίκα πέρασε". Η επιτυχία που είχε ήταν εκπληκτική. Στο τέλος υποκλίθηκε και περνώντας την κιθάρα της στον ώμο κατευθύνθηκε προς τα παρασκήνια, οι άλλοι ηθοποιοί της φώναξαν «Που πας, δεν ακούς τον κόσμο που σου φωνάζουν "μπιζ"?»
«Και τι με νοιάζει εμένα αν φωνάζουν μπιζ? αποκρίθηκε η Βέμπο, μη γνωρίζοντας τον όρο που σήμαινε επανάληψη...
 Τέσσερις φορές χρειάστηκε η Βέμπο να επαναλάβει αυτό το τραγούδι κατά τη πρεμιέρα προκειμένου να ικανοποιήσει το κοινό που παραληρούσε και χειροκροτούσε όρθιο. Στο τέλος της παράστασης όλοι οι ηθοποιοί την συνεχάρησαν λέγοντας της "μπράβο ήσουν υπέροχη", μεταξύ των οποίων ο Ορέστης Μακρής, η Μαρίκα Νέζερ, ο Φώτης Αργυρόπουλος κ.ά.΄ Εκείνο το βράδυ υπέγραψε και το πρώτο της συμβόλαιο έναντι 10.000 δραχμών τον μήνα!!!
Η πρώτη ηχογράφηση τραγουδιών της έγινε από την εταιρία Πάρλοφον, ενώ το ο 1936 νέες επιτυχίες της Βέμπο που τραγουδά όλη η Αθήνα είναι "Συγνώμη σου ζητώ συγχώρεσε με" και το "Κάτι με τραβά κοντά σου", σε μουσική Σογιούλ και στίχους Γαϊτάνου.
Η έκρηξη στην καριέρα της  όμως ήρθε με την κήρυξη του πολέμου στις 28 Οκτωβρίου 1940. Τότε όλες οι επιθεωρήσεις προσαρμόζουν το θέμα τους στην πολεμική επικαιρότητα και τα τραγούδια επανεγγράφονται με πατριωτικούς στίχους. Η Βέμπο τραγουδά σατιρικά και πολεμικά τραγούδια και η φωνή της γίνεται η εθνική φωνή που εμψυχώνει τους Έλληνες στρατιώτες στο μέτωπο και συγκλονίζει το πανελλήνιο.  Το τραγούδι «Παιδιά της Ελλάδος παιδιά» κατακλύζει τα ραδιόφωνα της εποχής., ενώ το ίδιο διάστημα σε μία συμβολική πράξη προσφέρει στο Ελληνικό Ναυτικό 2000 χρυσές λίρες. Με την είσοδο των ναζιστικών στρατευμάτων στην Αθήνα φυγαδεύεται στη Μέση Ανατολή όπου συνεχίζει να τραγουδά για τα εκεί ελληνικά και συμμαχικά στρατεύματα.
Το 1949 αποκτά το δικό της χώρο το Θέατρο Βέμπο στο Μεταξουργείο ενώ το 1957 παντρεύεται με τον συγγραφέα-στιχουργό Μίμη Τραϊφόρο. Στην δεκαετία του 60’ αραιώνουν οι εμφανίσεις της, για να σταματήσει τελείως της εμφανίσεις της στις αρχές της δεκαετίας του 70’. Τη βραδιά του Πολυτεχνείου η Βέμπο ανοίγει το σπίτι της και κρύβει φοιτητές τους οποίους αρνείται να παραδώσει όταν η ασφάλεια χτυπά την πόρτα της. Στις 11 Μαρτίου του 1978 η μεγάλη ερμηνεύτρια αφήνει τη τελευταία της πνοή έπειτα από εγκεφαλικό επεισόδιο.
Η Σοφία Βέμπο ήταν μια πρωτοπόρα καλλιτέχνιδα για την εποχή της, μια γυναίκα πρότυπο για τις άλλες γυναίκες της εποχής αλλά και φάρος για την μετέπειτα εξέλιξη της γυναίκας στην ελληνική κοινωνία. Με μια φωνή αισθαντική αλλά και δυναμική συγχρόνως ήταν η παρέα των Ελλήνων στρατιωτών στα βουνά της Αλβανίας. Αυτή που τους έσπρωχνε στην μάχη, που τους έδινε κουράγιο, που τους απογείωνε.  Με μια φράση,  η Σοφία Βέμπο ήταν η ενσάρκωσή της Νίκης...

* πηγή Βίκιπαιδεία 

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Ο Γελωτοποιός και το μαγικό όνειρο...

  Πριν από πολλά πολλά χρόνια υπήρχε μια χώρα που την έλεγαν Ευτυχία... Σε αυτή την χώρα όλοι ήταν ευτυχισμένοι, μιας και ο Βασιλιάς της έκανε τα πάντα για να μην έχει ο λαός του προβλήματα. Τα σπίτια των κατοίκων της Ευτυχίας ήταν μεγάλα και άνετα, το φαγητό ήταν άφθονο, γιορτές και πανηγύρια γινόντουσαν συχνά με σκοπό την διασκέδαση των ανθρώπων και γενικά όλος ο κόσμος ήταν χαρούμενος... Όλος??? Όχι, όχι όλος... Υπήρχε ένας άνθρωπος που δεν ήταν χαρούμενος... Ο Τσάρλι ο Γελωτοποιός... Ο Τσάρλι λοιπόν ήταν ο καλύτερος γελωτοποιός του Βασιλείου... Ο Βασιλιάς ξεκαρδιζότανε με τα αστεία, τις γκριμάτσες του και οι κάτοικοι τις Ευτυχίας δεν σταματούσαν να γελάνε με τις γκάφες και τα κόλπα που σκαρφιζότανε... Όμως αυτός, ο Τσάρλι με την σπάνια καρδιά και την ψυχή μικρού παιδιού ήταν δυστυχισμένος... Κάτι μέσα του τον βασάνιζε... Τα βράδια καθώς έπεφτε για ύπνο οι σκέψεις τον τυραννούσαν... Βλέπετε αυτό που τον έκανε δυστυχισμένο ήταν η... Ευτυχία. Μα πως γίνεται αυτό θα μου πείτε? Και όμως γίνεται...
 Κοντά στην Ευτυχία, ακριβώς πίσω από το παλάτι του Βασιλιά, υπήρχε μια μεγάλη πεδιάδα γεμάτη παραπήγματα και ετοιμόρροπα ξύλινα σπίτια... Άνθρωποι προχωρούσαν στον δρόμο με σκισμένα ρούχα, ψάχνοντας στα σκουπίδια για ένα κομμάτι ψωμί, μικρά παιδιά τσακωνόντουσαν για ένα ζευγάρι παλιά παπούτσια και οι γυναίκες δούλευαν σαν σκλάβες στα σπίτια των πλουσίων κυριών της Ευτυχίας... Εκείνο το μέρος ήταν αποκλεισμένο από την υπόλοιπη χώρα. Ο λόγος ήταν πως οι κάτοικοι εκείνης της πεδιάδας, που ο Βασιλιάς ονόμαζε Δυστυχία, ήταν άνθρωποι διαφορετικού χρώματος... Αυτό τους έκανε να διαφέρουν από τους υπόλοιπους και σιγά-σιγά απομονώθηκαν από το Βασίλειο της Ευτυχίας...
Ο Τσάρλι λοιπόν ήταν μια ιδιάζουσα περίπτωση καθώς η μητέρα του που τον μεγάλωσε ολομόναχη (ο πατέρας του είχε πεθάνει όταν αυτός ήταν μικρός), του εκμυστηρεύτηκε πως αυτή είχε γεννηθεί στην Δυστυχία αλλά λόγω μιας σπάνιας ασθένειας που είχε, η διαφορά στο χρώμα του δέρματος της δεν φαινότανε... Έτσι ήταν δύσκολο για αυτόν να βλέπει την φτώχεια και το κατάντημα των ανθρώπων στην άλλη πλευρά του Βασιλείου μόνο και μόνο επειδή έχουν διαφορετικό χρώμα στο δέρμα τους...
Ένα μεσημέρι  καθώς κοιμότανε είδε ένα παράξενο όνειρο... Κάποιος άντρας μελαψού χρώματος ήρθε στον ύπνο του και του είπε λόγια γεμάτα αγάπη, λόγια δυνατά... Ο Τσάρλι ξύπνησε συγκινημένος και ταραγμένος... Πήρε την απόφαση και ζήτησε να δει τον Βασιλιά με σκοπό να δώσει τέλος στην τυραννία των ανθρώπων της Δυστυχίας... Το αίτημά του έγινε δεκτό και ο Τσάρλι ήταν έτοιμος να αλλάξει τα πράγματα λέγοντας στον Βασιλιά τα λόγια που άκουσε στο όνειρό του από τον μελαψό άντρα...
  Έτσι και έγινε λοιπόν... Στάθηκε μπροστά στον Βασιλιά και ξεκίνησε να του μιλάει... Του είπε για την μητέρα του και το μυστικό που κρατούσε μέσα της... Για τις νύχτες που άκουγε τις παιδικές φωνές από την πλευρά της Δυστυχίας να ουρλιάζουν από την πείνα και το κρύο... Τα όνειρα που χάνονται και για εκείνα που δε ξεκινούν ποτέ... Το δικαίωμα στην ισότητα... Στην αγάπη, Στην αξιοπρέπεια... «Έχω ένα όνειρο... Να δω μια μέρα όλους τους ανθρώπους χαρούμενους... Όλους τους ανθρώπους ελεύθερους, αξιοπρεπείς και γαλήνιους... Έχω ένα όνειρο σήμερα... Να ζήσουν όλοι οι άνθρωποι σε ειρήνη, αγαπημένοι σαν αδέλφια... Να μην υπάρχει εκμετάλλευση και φτώχια πουθενά... Ούτε αδικία, ούτε πόνος, ούτε δάκρυ... Έχω ένα όνειρο... Να ανοίξουν οι πατρίδες για κάθε άνθρωπο... Τα σύνορα να πέσουν σε χρώματα και φυλές... Έχω ένα όνειρο... Πως το όνειρο αυτό το έχουμε πολλοί και δεν θα φύγει... Θ' αγωνιστούμε γι αυτό... είναι δικό μου, δικό σας, δικό μας... Το αξίζουμε και το δικαιούμαστε άνθρωποι... Έχω ένα όνειρο σήμερα κι αυτό είναι αληθινό...»
 Ο Βασιλιάς κοιτούσε αποσβολωμένος καθώς τα λόγια του Τσάρλι ήταν πολύ δυνατά... Σηκώθηκε, τον πλησίασε τον άγγιξε στον ώμο και του υποσχέθηκε πως θα βοηθήσει τους ανθρώπους της Δυστυχίας.... Έτσι και έγινε... Τα παιδιά πιά είχαν ρούχα, άφθονο φαγητό και καινούργια σπίτια φτιάχτηκαν στην άλλοτε δυστυχισμένη πεδιάδα... Οι γυναίκες δεν δουλεύανε πλέον σαν σκλάβες και οι άνθρωποι των δύο κόσμων έγιναν ένα...  Όλοι, πραγματικά όλοι ήταν αληθινά ευτυχισμένοι.... Και ζήσανε μια ζωή γεμάτη αγάπη και σεβασμό... Και αυτό το χρωστούσανε στον Τσάρλι και το μαγικό του όνειρο...

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Νικόλας Άσιμος: Η επιστολή ενός... «τρελού»

 Ψάχνοντας στο ίντερνετ μπορείς να βρεις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες,  πράγματα που έχουν δημοσιευθεί ελάχιστες φορές ή που δεν έχει δοθεί η δέουσα προσοχή όταν αυτά κοινοποιήθηκαν με κάποιο τρόπο.  «Ψαχουλεύοντας» σήμερα λοιπόν βρήκα κάτι που με μαγνήτισε από την πρώτη ματιά, κυρίως επειδή ο άνθρωπος με τον οποίο σχετιζόταν  αυτό που διάβασα,  είναι ένας από τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες, ο μεγάλος αναρχικός Νικόλας Άσιμος...
Αυτό που βρήκα λοιπόν είναι μια ανοιχτή επιστολή του μεγάλου τραγουδοποιού προς τα  Μ.Μ.Ε. , λίγο καιρό πριν αυτοκτονήσει. Σας την παρουσιάζω αυτούσια...

                              ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑ ΑΣΙΜΟΥ
«Μήνυμα προς όλους, για όλα...
Μια είναι η βόλτα, μόνο μια, αυτή θα μας λευτερώσει.
Δε σταματάει αυτή η βόλτα, ούτε ποτέ της έχει αρχίσει.
Magic theater fur fur
Το μεγαλύτερο θέατρο στην ιστορία, που καταργεί την ιστορία. Εγώ που το έχω ξεκινήσει έχω αναλάβει την ευθύνη.
Με ξέρουν όλοι οι σοφοί του κόσμου, κι όλοι οι καλλιτέχνες του πλανήτη.
Στην αρχή υπήρξα μονάχος μου, τώρα υπάρχουν κι άλλοι πολλοί που μπήκανε στο θέατρο μας.
Ανθρώπους ψάχνουμε όχι ιδεολογίες, Ανθρώπους να'χουν θάρρος, αγάπη, καλοσύνη. Ανθρώπους που δεν είναι ψεύτες, ρηχοί και βολεμένοι και ξέρουν να δίνουνε, όχι να ρουφάν και να εκμεταλλεύονται τους γύρο. Ανθρώπους έστω με καρδιά. Ας είναι δικηγόροι, παπάδες και αστυνόμοι. Ας είναι και χαφιέδες, κομουνιστές, αναρχικοί, αρκεί να έχουν τόλμη να κρατήσουν ένα λόγο και να πούνε την αλήθεια.
Αν δεν καταλαβαίνετε το θέατρο μας και μας κοροϊδεύετε ακόμα δεν φταίμε εμείς.
Εμείς έχουμε τη γνώση. Αυτή που δεν έχουν όλοι μαζί οι κυβερνήτες, οι δικαστές και οι γιατροί.
Σας κολλάμε στον τοίχο με ένα ζελοτέιπ.
Είμαστε καθαροί γι' αυτό ζούμε μέσα στις υπόγες και χαρίζουμε.
Δίνουμε παραστάσεις στην πλατεία και χαίρονται τα παιδάκια και δεν έχουμε λεφτά.
Είμαστε αυτόδουλοι της καλοσύνης . ξέρουμε να δημιουργούμε όχι να καταστρέφουμε. Ξενυχτάμε μέρα νύχτα και φτιάχνουμε μονάχοι τα όργανα μας.
Οι άλλοι σπανέ λάμπες και μπουκάλια, εμείς τα καθαρίζουμε με σκούπες. Οι σκουπιδιάρηδες είναι μαζί μας και όλοι οι άνθρωποι το πλανήτη.
Ρωτήστε στην περιοχή των Εξαρχείων που μας ξέρει. Μας αγαπάνε όλοι. Ρωτήστε αν χρωστάμε τίποτα και σα κανένα. Σε όλους έχουμε δώσει παραπάνω.
Μπακάληδες, ψιλικατζήδες, περιπτεράδες, ταβερνιάρηδες μας εκτιμάνε.
Χαρίζουμε το γέλιο, αγάπη και ευτυχία.
Κάναμε τους γέρους να αισθάνονται παιδιά.
Τα πρεζόνια να κόψουνε την άσπρη και να γελάνε.
Εγώ που το' χω ξεκινήσει δεν έδειρα ποτέ και πουθενά κανένα.
Με έχουν περάσει από όλα τα μπουντρούμια και το κορμί μου είναι γεμάτο πληγές.
Τα όπλα μου είναι πιστολάκια και νταούλια απ' αυτά που παίζουν τα παιδάκια, παίζει και η μικρή μου κόρη.
 Όταν όλοι εσείς κολλάτε αφίσες και γεμίζετε σκουπίδια την Αθηνά εγώ σας πολεμάω με μια ζωγραφιά στον τοίχο του σπιτιού μου. Εκεί που ήταν βόθρος και μπάζα και ουρλιάζανε τα κομπρεσέρ.
Εκεί μένω τώρα, τρία χρόνια μαζί με την μικρή μου κόρη, φιλοξενώντας κι άλλους που δεν είχανε να φανέ και που να κοιμηθούνε.
 Και δε φοβάμαι να δώσω τη διεύθυνση μου, την ξέρουν όλοι
'ΑΡΑΧΩΒΗΣ 41' ΕΞΑΡΧΕΙΑ
ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΣ ΝΑ ΕΧΩ ΠΑΡΑΠΟΝΑ.
ΝΑ ΚΑΤΑΓΓΕΙΛΩ ΚΑΤΙ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΑ.
Έμαθα πως συνεχίζονται οι διώξεις εναντίον μου. Πως βάλανε εισαγγελέα για να με βάλουνε ξανά στο ψυχιατρείο και να μου κάνουν ίσως και λοβοτομή
Είμαι υποχρεωμένος να με σώσω
Καταγγέλλω λοιπόν δημόσια.
Στις 6 Οκτώβρη με πιάσανε έξω από το δρόμο του σπιτιού μου να παίζω θέατρο του δρόμου.
Με σύρανε με τη μια στο αστυνομικό τμήμα, με δέσανε με χειροπέδες, μου σπάσανε τα πλευρά μου, με πήγαν στο Αιγινίτειο ψυχιατρείο, με είχανε δεμένο.
ΕΓΩ ΤΟΥΣ ΕΛΕΓΑ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΙΣ ΛΕΝΕ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ και αυτοί με βγάλανε τρελό.
Έκανα ακόμη και αυτούς που με χτυπούσαν να γελάνε.
Αντί να τηρήσουν ένα λόγο ότι πια δε θα μ' αγγίξουν με σύρανε δεμένο στο ΔΑΦΝΙ.
Στο χειρότερο μπουντρούμι με ξάπλωσαν, με ξαναχτύπησαν και μου κάνανε ενέσεις απ' αυτές που σκοτώνουνε βουβάλια (παρ' όλο που πάλι μου δώσανε λόγο ότι δεν θα μ' αγγίξουν ) και με πάτησαν σα χαλάκι και με βάλανε με τις χειρότερες ρουφήχτρες.
Τους αρρώστους που προσπαθούσαν να μου πάρουν το ρολόι και ότι άλλο είχα πάνω μου, ακόμη και το τελευταίο μου τσιγάρο.
Όλοι οι γιατροί του κόσμου δεν τήρησαν ένα λόγο.
Αλλά εγώ κατάφερα και βγήκα και είμαι ζωντανός.
Σε λιγότερο από δυο μέρες κι απ' το χειρότερο μπουντρούμι.
 
Ας έρθουν οι ψυχίατροι μια βόλτα μαζί μου και θα τους δείξω.
ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΡΕΛΟΣ.
ΞΕΡΩ ΝΑ ΘΕΡΑΠΕΥΩ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΜΕ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ, ΜΕ ΜΙΑ ΚΑΡΑΜΟΥΖΑ, ΜΕ ΕΝΑ ΚΟΥΤΙ ΣΠΙΡΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΑΓΑΠΗ.
Ευχαριστώ όλους όσους κινητοποιήθηκαν για να με βγάλουν έξω, αν και κάπως καθυστερημένα. Ήμουν ήδη έξω και περίμενα τον πατέρα μου να βάλει μια υπογραφή.
Ευχαριστώ την Κατερίνα Γώγου που παράτησε το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και ήρθε.
Ιδίως το Διονύση το Σαββόπουλο καθώς και το φίλο μου ψυχίατρο Δημήτρη Μαντούβαλο.
Πήγα χθες μονάχος στο αστυνομικό τμήμα, ρώτησα αν κατά λάθος άγγιξα κανένα, μου είπαν όλοι όχι
Τους ζήτησα να μου δώσουν πίσω ένα μενταγιόν και μια καρφίτσα ανεκτίμητης αξίας (μου είναι χαρισμένα) Κάνανε ότι δεν ξέρουνε και ούτε το μισοσπασμένο χέρι μου δεν είχαν την τόλμη να μου σφίξουν.
Ας μου τα δώσουν όλα πίσω και τους συγχωρώ όλους.
ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΑΜΕΣΩΣ ΤΙΣ ΨΕΥΤΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ.
ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΕΜΦΑΝΙΣΤΩ ΜΟΝΑΧΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΠΡΟΚΑΛΕΣΩ ΝΑ Μ' ΕΚΤΕΛΕΣΕΤΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΕ ΜΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑ. ΤΟ ΠΡΟΤΙΜΑΩ ΠΑΡΑ ΤΟ ΨΕΜΑ, ΣΤΑΥΡΟ Η ΚΡΕΜΑΛΑ.
Τώρα εγώ βρίσκομαι αποσυρμένος στο προσωπικό μου νησάκι όπου κανείς δεν μπορεί να πλησιάσει. Εδώ βλέπω και τη νύχτα και χρειάζεται να ξεκουραστώ και να θεραπεύσω το πληγωμένο μου κορμί.
Ταχυδρομώ αυτό το γράμμα στον πληρεξούσιο μου δικηγόρο. Προς όλους και για όλα.
Ακόμα και στους ψυχιάτρους και τον τυχόντα εισαγγελέα.
Βοηθήστε με να επανέλθω στον κόσμο και να παίξω τη μουσική που δεν έπαιξα ακόμα. Και ας μου σπάσανε τις κιθάρες και τα μηχανήματα μου. Δεν ζητάω αποζημίωση, ένα μονάχα συγνώμη εγώ ζήτησα χιλιάδες.
Καλώ τους φίλους δημοσιογράφους που με ξέρουν όλοι. Τώρα που κινδυνεύω, να δημοσιεύσουν το γράμμα, όλο, χωρίς περικοπές.
Τόσες συναυλίες έχω δώσει και δε γράφτηκε γραμμή. ΚΑΝΤΕ ΤΟ ΤΩΡΑ και σας συγχωράω. Πολεμήστε την ΑΛΗΘΕΙΑ. Είναι αυτό που έχετε ξεχάσει.
Το μήνυμα της βόλτας είναι για όλους και για όλα.
Για όσους δεν καταλαβαίνουν και με θεωρήσανε τρελό εμένα ας κάνουνε τον κόπο να μελετήσουν βιβλία.
Όπως το '1984' του Όργουελ το λύκο της στέπας του Έρμαν Έσσε, τις 'ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΔΥΝΑΜΗΣ' του Δον Χουάν, τον Ευριπίδη, τον Αισχύλο, τον Αριστοφάνη, την Αρχαία Ελληνική Μυθολογία για το Διόνυσο, τον Πάνα, τον Ιάσονα και άλλους, τη 'Δολοφονία του Χριστού' του Βίλχελμ Ράιχ, την Αποκάλυψη του Ιωάννη το Διογένη με το φανάρι, την κατσαρίδα που έμαθε να πετάει.
Η ας διαβάσουν το βιβλίο μου 'ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΚΡΟΚΑΝΘΡΩΠΟΥΣ' και πολλά άλλα, ΖΕΝ και ΓΙΟΓΚΑ, ακόμα και τον Αϊνστάιν.
Εγώ τα κάνω πράξη κάθε μέρα και στο δρόμο.
ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΘΕΙΤΕ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΑΘΩΩΣΩ.
Αλλιώς ο άγγελος του κόσμου το είπε και θα το κάνει, θα φύγει και θα σας αφήσει να περπατάτε μπουσουλώντας ή θα σας κολλήσω τη χειρότερη βρισιά που λέω,
ΕΙΣΑΣΤΕ ΜΠΟΥΜΠΟΥΝΕΣ.
Καλώ και το Μίνω Βολανάκη να έρθει και να μας σφίξει το χέρι.
Εμείς κάνουμε συμβάντα και χάπενινγκ και όχι αυτός στα Βραχιά.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΕΤΑ ΤΙΜΗΣ
Και όλο το MAGIC THEATER FUR FUR
Υ.Γ.
ΞΕΚΟΥΝΗΘΗΤΕ ΟΜΩΣ ΑΜΕΣΩΣ.
Η αλλιώς πάτε μια βόλτα μέχρι το πολυτεχνείο εκεί που είναι εκείνο το κεφάλι που προσκυνάτε όλοι. Κάντε τον κόπο, σκύψτε και διαβάστε.
ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Κάτω δεξιά είναι γραμμένο του Ανδρέα Κάλβου είναι.
Ή πάτε μια βόλτα μέχρι τον τάφο του Καζαντζάκη κάτι γράφει 'Δεν έχω τίποτα να χάσω. Είμαι ελεύθερος'
ΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΕΙΜΑΙ. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ.
ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ.»

Διαβάζοντας τα παραπάνω δεν μπορώ παρά να πω ένα πράγμα... Πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που χλευάστηκε όσο ζούσε, που ήταν «εφιάλτης» για την καθώς πρέπει κοινωνία, που το σύστημα τον είχε εκτός λόγω του ανένταχτου χαρακτήρα του παρομοιάζοντας τον ως «φρικιό», να είναι τώρα μια «in» μορφή που τα τραγούδια του ακούγονται ακόμη και στα μεγάλα νυχτερινά κέντρα, να θεωρείται μέγας προφήτης στην εποχή του, να είναι τελικά ένας άνθρωπος που άξιζε περισσότερο την προσοχή και την δικαιοσύνη μας... Αργήσαμε λίγο αλλά το καταλάβαμε... Τελικά είμαστε «μπουμπούνες» όπως θα έλεγε και ο ίδιος ο Νικόλας...

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

OXI... You know girls?

Μεταξάς δε θέλω να το παίξω... Ούτε το ανάστημα του Έλληνα δικτάτορα έχω, ούτε οι εχθροί στη προκειμένη περίπτωση είναι οι Ιταλοί... Αυτή η σημαντική αρνητική (εγώ την βλέπω θετικότατη) λέξη είναι άγνωστη για το μεγαλύτερο ποσοστό των γυναικών του πλανήτη μας. Εγώ νομίζω πως τα θηλυκά μας ούτε να το γράφουν ξέρουν... Τι??? Γίνομαι γραφικός? Καλά... Διαβάστε παρακάτω και θα καταλάβετε...
Γυνή: «Μωρό μου τι θα έλεγες να φάμε έξω σήμερα?»
Ανήρ: «Όχι και σήμερα μωρό μου προχτές φάγαμε έξω και χτες παραγγείλαμε. Θέλω να φάω, ζεστό, σπιτικό φαγητό (τι το θελες κακόμοιρε...)
Γυνή: «Καλά τι να σου πω τώρα. Δε λυπάσαι καθόλου τα χεράκια μου??? Το σπασμένο νύχι μου δε σου λέει τίποτα??? Να κάθομαι δηλαδή εγώ να πλένω πιάτα, να καθαρίζω κρεμμύδια για να είσαι εσύ πασάς??? Έξω θέλω, αλλιώς το βράδυ  δε θέλω να κοιμηθείς δίπλα μου...» (Άμα σου βαστάει πες όχι ξανά...)
Παράδειγμα δεύτερο. Ημέρα Τετάρτη. Που για τους λογικούς άντρες σημαίνει ημέρα Champions Leaugue. Ενημερώνεις την κοπέλα σου ότι θα πας στο σπίτι του κολλητού σου να δεις το ματς...
Ανήρ: «Όμορφη απόψε θα δω με τα παιδιά το ματς στο σπίτι του Γιώργου.»
Γυνή: «Να έρθω και γω σπουργιτάκι μου?»
Ανήρ: « Όχι βρε μωρό μου θα είμαστε ένα σωρό άντρες εκεί, θα βαρεθείς και μετά δε θα μπορέσω να σε γυρίσω νωρίτερα σπίτι (απόλυτα φυσιολογικό)
 Γυνή: «Κατάλαβα. Ντρέπεσαι για μένα ε? Δε με θες μαζί σου. Η μάλλον τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα μήπως τελικά δε θα δείτε ματς και θα κάνετε κάτι άλλο? Θες να αρχίσω να τσιρίζω τώρα??? Θα έρθω μαζί σου ή αλλιώς δε θα πας και συ...» (τελικά κάθεσαι και βλέπεις το ματς μόνος σου μιας και τη φοβήθηκε το μάτι σου με το πόσο μακριά μπορεί να ταξιδέψει το μυαλό της...)
Παράδειγμα τρίτο και κλασσικότατο. Ενώ είχατε συμφωνήσει να κάνετε απλά μια βόλτα για να χαζέψετε στις βιτρίνες, αυτή έχει σηκώσει την μισή Ερμού, εσύ βλέπεις την άδεια σου τσέπη να αδειάζει περισσότερο, αλλά αυτή εκεί...
Γυνή: «Μωρό να πάρω αυτή την τσάντα που μ]αρέσει και είναι συλλεκτικό κομμάτι?»
Ανήρ: «Όχι αγάπη μου δεν έχω άλλα χρήματα και έχουμε παραφουσκώσει την πιστωτική...» (Ωχ...)
Γυνή: «Ti????Δε θα μου κάνεις το χατίρι??? Για να λες μετά ότι δε σου αρέσει η τσάντα που έχω όταν βγαίνουμε? Ααααα δε ξέρω εγώ τη θέλω. Δε μπορεί ο Κώστας να αγοράζει στη Μαρία ότι θέλει και συ να είσαι συνέχεια στο όχι... Έλα πάμε να τη πάρουμε...» (εσύ σηκώνεις με δυσκολία τις δέκα τσάντες, ψάχνεις τη τσέπη σου για λεφτά και ο Θεός βοηθός...)
 Τρία παραδείγματα. Σταματάω εδώ. Γιατί κανονικά θα μπορούσα να γράψω άπειρα. Και αν παραβλέψουμε το γεγονός πως είμαι λιγάκι προκατειλημμένος, λιγάκι παράξενος, τι μας μένει? Η εξαίρεση  που επιβεβαιώνει τον κανόνα.  Εννοείται πως υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά νομίζω πως τα παραδείγματα είναι τόσο κλασσικά που ακόμα και οι δεσποινίδες-κυρίες θα συμφωνήσουν μαζί μου. Υπάρχει και το ΟΧΙ λοιπόν αγαπημένες μου. Ξέρω δεν σας κάθετε καλά σαν λέξη. Δεν είναι εύηχη, sic, πως αλλιώς να το πω... δε ταιριάζει στην αισθητική σας. Ακούς εκεί ΟΧΙ. Σαν δε ντρεπόμαστε λέω εγώ ολόκληρα γαϊδούρια... Λίγο τσίπα ρε παιδιά...

Αναγνώστες

Page translation