Ο Γελωτοποιός και το μαγικό όνειρο...

  Πριν από πολλά πολλά χρόνια υπήρχε μια χώρα που την έλεγαν Ευτυχία... Σε αυτή την χώρα όλοι ήταν ευτυχισμένοι, μιας και ο Βασιλιάς της έκανε τα πάντα για να μην έχει ο λαός του προβλήματα. Τα σπίτια των κατοίκων της Ευτυχίας ήταν μεγάλα και άνετα, το φαγητό ήταν άφθονο, γιορτές και πανηγύρια γινόντουσαν συχνά με σκοπό την διασκέδαση των ανθρώπων και γενικά όλος ο κόσμος ήταν χαρούμενος... Όλος??? Όχι, όχι όλος... Υπήρχε ένας άνθρωπος που δεν ήταν χαρούμενος... Ο Τσάρλι ο Γελωτοποιός... Ο Τσάρλι λοιπόν ήταν ο καλύτερος γελωτοποιός του Βασιλείου... Ο Βασιλιάς ξεκαρδιζότανε με τα αστεία, τις γκριμάτσες του και οι κάτοικοι τις Ευτυχίας δεν σταματούσαν να γελάνε με τις γκάφες και τα κόλπα που σκαρφιζότανε... Όμως αυτός, ο Τσάρλι με την σπάνια καρδιά και την ψυχή μικρού παιδιού ήταν δυστυχισμένος... Κάτι μέσα του τον βασάνιζε... Τα βράδια καθώς έπεφτε για ύπνο οι σκέψεις τον τυραννούσαν... Βλέπετε αυτό που τον έκανε δυστυχισμένο ήταν η... Ευτυχία. Μα πως γίνεται αυτό θα μου πείτε? Και όμως γίνεται...

 Κοντά στην Ευτυχία, ακριβώς πίσω από το παλάτι του Βασιλιά, υπήρχε μια μεγάλη πεδιάδα γεμάτη παραπήγματα και ετοιμόρροπα ξύλινα σπίτια... Άνθρωποι προχωρούσαν στον δρόμο με σκισμένα ρούχα, ψάχνοντας στα σκουπίδια για ένα κομμάτι ψωμί, μικρά παιδιά τσακωνόντουσαν για ένα ζευγάρι παλιά παπούτσια και οι γυναίκες δούλευαν σαν σκλάβες στα σπίτια των πλουσίων κυριών της Ευτυχίας... Εκείνο το μέρος ήταν αποκλεισμένο από την υπόλοιπη χώρα. Ο λόγος ήταν πως οι κάτοικοι εκείνης της πεδιάδας, που ο Βασιλιάς ονόμαζε Δυστυχία, ήταν άνθρωποι διαφορετικού χρώματος... Αυτό τους έκανε να διαφέρουν από τους υπόλοιπους και σιγά-σιγά απομονώθηκαν από το Βασίλειο της Ευτυχίας...
Ο Τσάρλι λοιπόν ήταν μια ιδιάζουσα περίπτωση καθώς η μητέρα του που τον μεγάλωσε ολομόναχη (ο πατέρας του είχε πεθάνει όταν αυτός ήταν μικρός), του εκμυστηρεύτηκε πως αυτή είχε γεννηθεί στην Δυστυχία αλλά λόγω μιας σπάνιας ασθένειας που είχε, η διαφορά στο χρώμα του δέρματος της δεν φαινότανε... Έτσι ήταν δύσκολο για αυτόν να βλέπει την φτώχεια και το κατάντημα των ανθρώπων στην άλλη πλευρά του Βασιλείου μόνο και μόνο επειδή έχουν διαφορετικό χρώμα στο δέρμα τους...
Ένα μεσημέρι  καθώς κοιμότανε είδε ένα παράξενο όνειρο... Κάποιος άντρας μελαψού χρώματος ήρθε στον ύπνο του και του είπε λόγια γεμάτα αγάπη, λόγια δυνατά... Ο Τσάρλι ξύπνησε συγκινημένος και ταραγμένος... Πήρε την απόφαση και ζήτησε να δει τον Βασιλιά με σκοπό να δώσει τέλος στην τυραννία των ανθρώπων της Δυστυχίας... Το αίτημά του έγινε δεκτό και ο Τσάρλι ήταν έτοιμος να αλλάξει τα πράγματα λέγοντας στον Βασιλιά τα λόγια που άκουσε στο όνειρό του από τον μελαψό άντρα...
  Έτσι και έγινε λοιπόν... Στάθηκε μπροστά στον Βασιλιά και ξεκίνησε να του μιλάει... Του είπε για την μητέρα του και το μυστικό που κρατούσε μέσα της... Για τις νύχτες που άκουγε τις παιδικές φωνές από την πλευρά της Δυστυχίας να ουρλιάζουν από την πείνα και το κρύο... Τα όνειρα που χάνονται και για εκείνα που δε ξεκινούν ποτέ... Το δικαίωμα στην ισότητα... Στην αγάπη, Στην αξιοπρέπεια... «Έχω ένα όνειρο... Να δω μια μέρα όλους τους ανθρώπους χαρούμενους... Όλους τους ανθρώπους ελεύθερους, αξιοπρεπείς και γαλήνιους... Έχω ένα όνειρο σήμερα... Να ζήσουν όλοι οι άνθρωποι σε ειρήνη, αγαπημένοι σαν αδέλφια... Να μην υπάρχει εκμετάλλευση και φτώχια πουθενά... Ούτε αδικία, ούτε πόνος, ούτε δάκρυ... Έχω ένα όνειρο... Να ανοίξουν οι πατρίδες για κάθε άνθρωπο... Τα σύνορα να πέσουν σε χρώματα και φυλές... Έχω ένα όνειρο... Πως το όνειρο αυτό το έχουμε πολλοί και δεν θα φύγει... Θ' αγωνιστούμε γι αυτό... είναι δικό μου, δικό σας, δικό μας... Το αξίζουμε και το δικαιούμαστε άνθρωποι... Έχω ένα όνειρο σήμερα κι αυτό είναι αληθινό...»

 Ο Βασιλιάς κοιτούσε αποσβολωμένος καθώς τα λόγια του Τσάρλι ήταν πολύ δυνατά... Σηκώθηκε, τον πλησίασε τον άγγιξε στον ώμο και του υποσχέθηκε πως θα βοηθήσει τους ανθρώπους της Δυστυχίας.... Έτσι και έγινε... Τα παιδιά πιά είχαν ρούχα, άφθονο φαγητό και καινούργια σπίτια φτιάχτηκαν στην άλλοτε δυστυχισμένη πεδιάδα... Οι γυναίκες δεν δουλεύανε πλέον σαν σκλάβες και οι άνθρωποι των δύο κόσμων έγιναν ένα...  Όλοι, πραγματικά όλοι ήταν αληθινά ευτυχισμένοι.... Και ζήσανε μια ζωή γεμάτη αγάπη και σεβασμό... Και αυτό το χρωστούσανε στον Τσάρλι και το μαγικό του όνειρο...