Τετάρτη 26 Απριλίου 2017

Και μόνο που με κοιτάς λιώνω...

  Είναι μερικές γυναίκες ρε παιδί μου, που με το που σε κοιτάζουν αλλάζει ο κόσμος σου. Εκεί που θες να το παίξεις άντρας πολλά βαρύς, σκληρός και καραμπουζουκλής, σε καρφώνει με τα μάτια η τάδε μαντμαζέλ (ή μάλλον καλύτερα καρφώνεσαι εσύ), και νιώθεις πως θέλεις να κραυγάσεις όπως ο Ταρζάν στην ζούγκλα.
 Να σκίσεις τα ρούχα, να φανεί το δασύτριχο, η μή, στήθος σου και να ορμήξεις και ότι θέλει ας γίνει. Και εντάξει οκ, εδώ που τα λέμε υπάρχουν πολλές από αυτές που σου μιλάνε με τα μάτια και το βλέμμα. Να ορίστε, ρίξτε μιά ματιά παρακάτω και θα με νιώσετε...

1) Shakira

 Καλά αυτή, εκτός από το να χορεύει διαολεμένα, εκτός του ότι είναι κοντό αλλά μπαμπάτσικο μωρό, με οπίσθια-έπος, μαλλούρες ατελείωτες, λατίνα και καυτή, με σαρκώδη χείλη και ωραία πόδια, έχει και ένα ζημιάρικο βλέμμα του στυλ "έλα πίασε με και κάνε με το μπιμπελό σου...". 
 Εεεε όσο εγκρατής και να είσαι, όσο και ώριμος άντρας να θεωρείσαι, όσα μπιμπελό και να έχεις, δεν θα΄θελες ένα ακόμα να το βλέπεις, να το θαυμάζεις και να το χουφτώνεις (τα άλλα δεν τα λέμε κάνουν τζιζζζζζ) σα να μη υπάρχει αύριο??? Θα' θελες, θα'θελες...

2) Δ. Ματσούκα

 Ντάξει, η αλήθεια είναι πως γυναίκες τέτοιου βεληνεκούς δεν έχουμε και πολλες στην πατρίδα μας. Θα μπορούσε εύκολα να ήταν μιά από τις μούσες της αρχαιότητας ή ακόμα και η Θεά Αφροδίτη. 

 Θα ήταν σίγουρα η πρώτη μας επιλογή σε μια λαχειοφόρο αγορά (ποιος τα χέζει τα λεφτά?) ή ταυτοχρόνως η γυναίκα που θα θέλαμε για... γυναίκα μας. Ιδιαίτερα δε με αυτό το φιλήδονο βλέμμα που σκοτώνει και αφήνει υπονοούμενα για βραδιές γεμάτες ιδρώτα, ιδρώτα και...ιδρώτα, τότε νομίζω πως για πάρτη της έτρωγα και κάθε μέρα κουνουπίδι (μπλιάχ). Να μου λέει "Αχ κύριε Μάκη μου..." και να φουσκώνει το... στήθος μου από ικανοποίηση.

3) Emma Watson

 Καλά το Εμάκι, είναι αυτό που λέμε γυναίκα για σπίτι. Ρίξτε μιά ματιά στα... μάτια της και θα καταλάβετε τι εννοώ. Τόσο κυριλάτα, τόσο εκφραστικά. Θα ήθελα να είμαι ο δικός της Harry Poter και με τα μαγικά μου μιά να την έγδυνα, άλλη μιά να την... ξαναέγδυνα. Και πάει λέγοντας (για ντύσιμο ούτε λόγος). 
  Δε ξέρω, αλλά αυτά το βλέμμα της νομίζω πως (μου) φωνάζει από μακριά: "Μάκη, ναι εσένα κοιτάω, εσένα που με ζαχαρώνεις αλύπητα κάθε φορά που παίζει Harry Poter. Μη νομίζεις, σε βλέπω που με ...βλέπεις. Έλα εδώ και κάνε με δικιά σου. Σκίσε μου την...φόδρα!". Χα, όχι παίζουμε γατάκι Harry. Γιατί πρέπει να ξέρεις φτωχέ μου μαθητευόμενε μάγε, ότι γυαλάκιας από γυαλάκια έχει διαφορά...

4) Michelle Pfeiffer

 Αχ, αχ, αχ, αχχχχχ. Μετά τα επιφωνήματα λαχτάρας, πάθους και ατελείωτου νταλκά, νομίζω πως ήρθε η ώρα να σας εκμυστηρευτώ κάτι. Η Μισελάρα είναι το μωρό μου. Η τρέλα μου. Η φαντασίωση μου.

 Η μία και μοναδική γυναίκα σε αυτή την ζωή, που ακόμα και τον λετρεμένο μου Πατσίνο (που τόσο την έχει τυραννήσει στις ταινίες) να μου έλεγε να δείρω, θα το έκανα με μεγάλη ευχαρίστηση και πυγμή.
 Ε μα ρε παιδιά είναι δυνατόν να έκανα και αλλιώς με τέτοιες πράσινες, καταπράσινες ματάρες? Αυτό δεν είναι βλέμμα, αυτά δεν είναι μάτια, είναι αστέρια λαμπερά και γω έρμαιο στις ορέξεις τους. Αχ Κούλα, εεε Μισελ ήθελα να πω...

5) Beyonce

 Βλέπετε πως κοιτάει ε? Ε πείτε μου λοιπόν, φταίω εγώ τώρα αν πάρω το πρώτο αεροπλάνο και πάω στο Αμέρικα να ξεροσταλιάζω στα σκαλοπάτια της? Σοκολατένιο δέρμα, καπούλια, μπουτάρες, χείλη και στήθος άπο άλλον πλανήτη και... μάτια-παλάτια (τι νομίζετε ότι τα ξέχασα?). 

 Αυτή η γυνή έχει βαλθεί να τρελάνει κόσμο. Δε πα να'ναι η Βασίλλισα των Illuminati, η ανεπανάληπτη σταρ με τους δεκάδες μπράβους τριγύρω της και η σύζυγος του  άσχημου μαντράχαλου Jay-z? 
 Δε μασάω εγώ από τέτοια. Όχι. Άμα θέλω, θέλω πάει και τελείωσε. Θα την πάρω με παπά και... χωρίς κουμπάρο (χαζός είμαι να μου την κάνει άχρηστη???).  Με μάτια τσιτάχ και κορμί φιδίσιο, θα κάνω και γω καθυστερημένα Ανάσταση...


 Αυτά ήταν λοιπόν μερικά μυστήρια πλάσματα, που λέει και ο Λε-Πα. Ο τρόπος που κοιτάνε, το σπινθηροβόλο, άλλοτε θλιμμένο, άλλοτε χαρούμενο βλέμμα τους, το χρώμα των ματιών τους αλλά και η γενικότερη παρουσία τους, κάνει την διαφορά. 
Μη νομίζετε. Υπάρχουν εκατομμύρια άλλες, γνωστές και άγνωστες, που τα παραπάνω τους, είναι πιό ωραία από αυτά της δικής μου 5άδας. Αλλά γούστα είναι αυτά. Και βλέμματα που με κάνουν λιώμα. 
 Όπως το λέει και το γνωστό, ανεπανάληπτο άσμα του Νίκου Βέρτη: "Πού θα βγει, μη με ρωτάς σωστά και λάθη μη κοιτάς. Μείνε εδώ, ως το πρωί ζήσε τη κάθε μας στιγμή.Όταν μιλάει το κορμί ξέχνα τα "πρέπει" και τα "μη". Μάτια μου γλυκά, χείλη μαγικά στην καρδιά μου άναψες φωτιά..."


Παρασκευή 21 Απριλίου 2017

Στάθης Ψάλτης: Ο καμικάζι του... γέλιου

Ήταν η καθαρίστρια τζαμιών Λίτσα Κατρακυλίτσα του Μποστ, η παραμάνα στο "Ρωμαίος και Ιουλιέτα" του Σαίξπηρ.
 Ήταν ο βοηθός ανακριτή (σπουδαίος σε δραματικό ρόλο) στον "Συμβολαιογράφο" και ο Κινησίας στην "Λυσιστράτη" που ανάβασε ο Θύμιος Καρακατσάνης. 
Πάνω απ΄όλα όμως ήταν ο Στάθης, εκείνος ο βρωμόστομος, ατακαδόρος, και καψούρης νέος, που έμπλεκε συνέχεια σε περιπέτειες χωρις τελειωμό.

 Ανήμερα της Ζωοδόχου Πηγής, άρχισε να αδειάζει ακόμα περισσότερο η πηγή του γέλιου και της ξενοιασιάς, μιάς και ο Στάθης Ψάλτης, αυτός ο μοναδικός ηθοποιός, έφυγε από την ζωή στα 66 του χρόνια, νικημένος από αυτό το κωλόπαιδο... τον καρκίνο. 
 Για όσους από εμάς μεγάλωσαν και γέλασαν με τις ταινίες και τις θεατρικές παραστάσεις που πρωταγωνιστούσε, ο Ψάλτης ήταν, είναι και θα είναι, η ενσάρκωση ενός λαού που ήταν πιό χαρούμενος, ονειροπόλος και περισσότερο ειλικρινής...


Κούλα... πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος!










Έλα να αγαπηθούμε ντάρλινγκ...









Στον "Συμβολαιογράφο"...










Ως Κινησίας στην "Λυσιστράτη"














Στο "Τμήμα Ηθών"













Φίλοι Ρωμαίοι...!!!











Είναι φάση το αγόρι...









Στεναχωρέθηκα, πάω να φάω ένα σουβλάκι με τζατζίκι..


 "Τροχονόμος Βαρβάρα", "Βασικά, καλησπέρα σας", "Πέστα βρωμόστομε", "Καμικάζι αγάπη μου", "Μάντεψε τι κάνω τα βράδια", "Έλα να αγαπηθούμε ντάρλινγκ", "Τρελός είμαι οτι θέλω κάνω", "Ράκος Νο14 και ο πρώτος μπουνάκιας", "Ψηλός, λιγνός και ψεύταρος", "Κλεφτρόνι και τζέντλεμαν",  ήταν μερικές από τις ταινίες που πρωταγωνίστησε και έγιναν σημείο αναφοράς στην δεκαετία του 80'.
 Και αν μερικοί τον κατηγορούσαν πως ήταν εμπορικός, ο Ψάλτης με την πρώτη ευκαιρία τους απαντούσε. Ειδικά στο θέατρο, έπαιζε ρόλους απαιτητικούς και πολλές φορές έξω από τον ανάλαφρο χαρακτήρα των ταινιών και του κινηματογράφου της τότε εποχής. Ποτέ του δεν μετάνιωσε, όπως ο ίδιος υποστήριζε, για ότι έκανε στην καριέρα του. Έπαιξε δίπλα σε σπουδαίους ηθοποιούς και τιμήθηκε από το σύνολο των συναδέλφων του για το ήθος και το αστείρευτο ταλέντο του. 

 Σατιρικός, καυστικός, έξυπνος και αυτοσαρκαστικός, ο Στάθης Ψάλτης, θα μείνει στο μυαλό μας ως εκείνη η λεπτή φιγούρα που γέμισε γέλιο τα παιδικά και εφηβικά μας απογεύματα. Με ένα του μορφασμό, με μιά του λέξη έκανε το χαμόγελο να διαγράφεται στο πρόσωπο μας. Η παρακαταθήκη του, όπως και πολλών άλλων, είναι τεράστια και το κενό (λόγω και του ιδιαίτερο στυλ του) δυσαναπλήρωτο.
 Ο Αμερικάνος αρθογράφος Τζωρτζ Νέϊθαν είχε γράψει κάποτε: "Το σημάδι ενός καλού κωμικού, είναι αν γελάς μαζί του προτού ανοίξει το στόμα του." Ο Στάθης Ψάλτης ήταν, μετά βεβαιότητας, η επιτομή της παραπάνω ρήσης...





-Τι σας έμαθε η σκηνή?-  "Το τι θα πει να τη σέβεσαι. Και το πώς είναι να πέφτουν οι δροσοσταλίδες της καρδιάς μου επάνω στο πάλκο. Η σκηνή μαθαίνει όταν δέχεται αυτές τις δροσοσταλίδες. Ξέρει πόση αγάπη της έχω..."

Τρίτη 11 Απριλίου 2017

Απόκληροι και εκλεκτοί...

 Ο περίφημος Άγγλος δραματουργός Γούϊλιαμ Σαίξπηρ, είχε πει κάποτε: "Κάποιοι εξυψώνονται από την αμαρτία, ενώ κάποιοι ξεπέφτουν απ'την αρετή."

 Αυτή η αντιφατική, αλλά απλή και απόλυτα σωστή σκέψη του, βρίσκει την εφαρμογή της από την γέννηση του ανθρώπου μέχρι και σήμερα. Ειδικότερα δε τούτες τις μέρες, μέρες κατάνυξης και περισυλλογής, τα λόγια του, σκληρά σαν καρφιά, έρχονται και μας υπενθυμίζουν το αυτονόητο: Ο αναμάρτητος υμών, πρώτος τον λίθο βαλέτω...

 Από την μία διακηρύττουμε και διατυμπανίζουμε το σωστό και από την άλλη βουτάμε με τρομακτική αυταρέσκεια στην θάλασσα του λάθους. Σε όλη αυτή την διαδρομή πατάμε σε πτώματα άλλων, κατηγορούμε συμπεριφορές και τακτικές και βάζουμε τον εαυτό μας στην θέση του εκλεκτού.
Διαγράφουμε με μιάς τα λάθη και τις παραλείψεις μας, όντας σαγηνευμένοι από την γοητεία του ψεύδους. Ξεχνάμε ποιοί είμαστε, λησμονούμε αυτά που μάθαμε σαν κακοί μαθητές, αλλά ταυτόχρονα συμπεριφερόμαστε σαν αλάθητοι και αμόλυντοι παντογνώστες. 

 Δείχνουμε με το δάχτυλο όσους δεν πάνε με τα νερά μας, κραυγάζουμε για τα λάθη τους, κρίνουμε χωρίς να θέλουμε να κριθούμε και δεν βλέπουμε παρα μόνο μέχρι την μύτη μας.
Λυπάμαι που το λέω, μα πολύ περισσότερο που ισχύει, αλλά ζούμε στην εποχή της υποκρισίας. Η ευκολία με την οποία αλλάζουμε προσωπείο, η αβάσταχτη ελαφρότητα που αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις, αδιαφορώντας για το κόστος και τις επιπτώσεις στις ζωές των άλλων, η κακία και η μισαλλοδοξία που διακρίνει κάθε μας κίνηση, αυτοθέλητα, και με απόλυτη γνώση των πράξεων μας, οδηγούν σε μονοπάτι δύσβατο, γεμάτο λάσπες και αγκάθια. Κάθε μέρα και κάθε ώρα βυθιζόμαστε περισσότερο στο βούρκο της φτήνιας και της κακίας και ας νομίζουμε πως πετάμε στα σύννεφα.

 Η ευτυχία και η πραγματική εξιλέωση δεν έρχεται μέσα από κόσμους πλασμένους με υποκρισία και εγωισμό. Ποιος είναι αλήθεια αυτός που μπορεί να μας δείξει με το δάχτυλο και να μας κρίνει? 

 Ποιος είναι εκείνος που δεν έχει κάνει μιά φορά λάθος στην ζωή του και θεωρεί εαυτόν ειλικρινή  και λογικό? Ποιος μπορεί να αντέξει το βάρος των λαθών του παρελθόντος του και να κατηγορεί όσους δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων? Ποιος τελικά έχει την εξουσία και απο ποιόν να ντυθεί με τον μανδύα του αλάθητου και το άσπιλου? Κανείς. Η απάντηση είναι κανείς.


 Αν υπήρχε έστω και ένας άνθρωπος  που θα είχε μόνο προτερήματα και καθόλου μειονεκτήματα πάνω στην Γη, δεν θα μπορούσε να ήταν στην Γη. Ίσως σε κάποιο παράλληλο σύμπαν με το δικό μας.

 Ίσως σε ένα παραμύθι φτιαγμένο με τέτοιον τρόπο ώστε να έχει ένα ωραίο τέλος. Αλλά σίγουρα όχι εδώ, μαζί μας. Η, ακόρεστη για ανθρώπινη σάρκα και ψυχή, καθημερινότητα δεν αφήνει πολλά περιθώρια για λίγους και εκλεκτούς.

 Είναι άλλο πράγμα να προσπαθείς να καλυτερεύεις ως άνθρωπος μέσα από την καθημερινή μάχη της επιβίωσης και άλλο να βολεύεσαι και να πιστεύεις στην μοναδικότητα σου, χωρίς έστω να έχεις προσπαθήσει  μιά φορά να αλλάξεις προς το καλύτερο.
 Πάντοτε το είχα απορία πως αλλάζουν οι άνθρωποι συμπεριφορά τις μέρες των γιορτών. Με ποιόν τρόπο γίνονται καλοκάγαθοι, νοιάζονται για τον διπλανό τους, έχουν διάθεση να προσφέρουν. Τελικά δεν θα πρέπει πιά να μας εκπλήσσει τίποτα και κανένας. Η απόδειξη του να είσαι άνθρωπος που αγαπάει τον συνάνθρωπο του, δεν φαίνεται μέσα σε μια εβδομάδα κατάνυξης ούτε σε σαράντα μέρες νηστείας.Οι πραγματικά σπάνιοι και διαφορετικοί  άνθρωποι φαίνονται στα δύσκολα..

Ο διαχωρισμός σε καλούς και κακούς, σε υποκριτές και αληθείς, σε έξυπνους και βλάκες, σε σκληρούς και συναισθηματικούς, είναι τόσο ευθυνοφοβικός όσο και ρατσιστικός. Είναι τέτοια η δομή αυτού του κόσμου, που ο καθένας μας ξεχωριστά μπορεί με μία του λέξη, με μιά κίνηση να αλλάξει τον ρουν της ιστορίας. 

 Από τον πιό πλούσιο μέχρι τον πιό φτωχό, από τον πιό σπουδαγμένο μέχρι τον πιό αγράμματο, από τον πιό θεάρεστο μέχρι αυτόν που είναι βουτηγμένος στην αμαρτία. Κανείς δεν είναι αυτόκλητος διάκονος της Πίστης και της Αλήθειας. Όλοι μας ξεκινάμε από την ίδια αφετηρία. Με τις ίδιες αποσκευές. Με τις ίδιες φοβίες. Γιατί το ταξίδι προς την εξιλέωση, είναι δικαίωμα όλων...


Υ.Γ. Καλή Ανάσταση και Καλο Πάσχα σε όλους και όλες.

Πέμπτη 6 Απριλίου 2017

Όπου αφθονούν οι... γυπαετοί

 Την ταινία "Όπου τολμούν οι αετοί" την έχετε δει? Είναι μιά ταινία-έπος με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον και τον Κλιντ Ίστγουντ, όπου μιά ομάδα αλεξιπτωτιστών προσπαθεί να σώσει έναν αξιωματικό εν μέσω του 2ου παγκοσμίου πολέμου. 

 Σας λέει κάτι? Αν δε σας λέει, τότε θα σας δώσω μια σημερινή, αντίστοιχη εικόνα στην ελληνική κοινωνία. Οι δικοί μας ... αλεξιπτωτιστές  λοιπόν (με την μεταφορική έννοια βεβαίως βεβαίως), οι δικοί μας αετοί... ή μάλλον γυπαετοί που προσπαθούν να μας σώσουν, έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που θα τολμήσω να αναλύσω παρακάτω (αν και ένας ποταπός τύπος δίχως μούσι αλά ISIS, δίχως κοιλιακούς φέτες και με γυαλιά ντεκαβλέ τύπου).Are you ready? Φύγαμεεε...

Οι γυπαετοί είναι η νέα τάση της μοδός αυτό το διάστημα στην, πάντα ανοιχτή σε νέες τάσεις, ελληνική κοινωνία. Είναι οι τύποι που κάθε γυναίκα ονειρεύεται. Ειναί αυτοί οι άνθρωποι που κάνουν ένα θηλυκό να νιώθει ασφάλεια μέσα στην άτριχη (ξυρισμένη θαρρώ) αγκαλιά τους.

 Αυτοί που λιώνουν στο γυμναστήριο και  ανεβάζουν κάθε λίγο και λιγάκι φωτογραφίες από τον αγώνα τους για ένα σώμα σμιλεμένο και λαξευμένο με τέτοιο τρόπο, που καμιά γυναίκα δε θα μπορεί να του αντισταθεί.

"Εδώ με τα φιλαράκια μου λιώνουμε στον διάδρομο". "Εδώ σηκώνω 150 κιλά αρασέ και άλλα 300 ζετέ" (ποιός Πύρρος Δήμας, τώρα, ποιά Amstel???), "εδώ βλέπετε τα μεγάλα μου μπράτσα που κοντεύουν να σκίσουν το φανελάκι", "εδώ σε ένα διάλλειμα της προπόνησης βοηθάω μια κοπέλα και της δείχνω πως να γυμναστεί σωστά χουφτώνοντας την".   

"Εδώ χτυπάω ενέσιμο αναβολικό με 500 γραμμάρια μορφίνη, άλλα 300 γρ. κλενβουτερόλη, 200 γρ. μεθανδροστενολόνη (αυτά... πόσο να χωρέσει μια ένεση?), είναι μερικές από τις ατάκες των γυμνασμένων αγοριών του φου μπου, του instagram, του twitter και όλων των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

 Αυτοί οι τύποι, οι τυπάρες κατά το life style, που είναι οι μέγιστοι δάσκαλοι του φλερτ. Τιτάνες του σεξ, θεοί του "μέλι μέλι και από τηγανίτα τίποτα" ά(χ)ριστοι μεταξύ... αχρήστων, είναι ανάμεσα μας για να κάνουν την διαφορά. 
Μούσι κοντό, μέτριο ή μακρύ (σαν τον Μουστάκα στον Πάτερ Γκομένιο) ή και καθόλου, λάτρεις της ξένης μουσικής (ντάμπα ντούπα να είναι και όλα καλά), μποέμ εμφάνιση, ομιλία εξωγήϊνου που έχει συναναστραφεί πρόσφατα με Καλομοίρα, Ζαμπούνη και Αλέφαντο μαζί, αλλά πάνω απ΄όλα συμπεριφορά τόσο αντρουά,που φοβάσαι να πλησιάσεις κοντά μήπως και μείνεις έγκυος (είτε είσαι γυναίκα, είτε είσαι άντρας).

 Άλλο δυνατό τους σημείο η...ατσαλακωσιά. Πως είναι οι αναλώσιμοι? Έ αυτοί είναι οι ατσαλάκωτοι. Είτε δουλεύουν 16 ώρες την μέρα (λέμε τώρα), είτε κοιμούνται με τα ρούχα, είτε τρεχουν 5 ώρες στο γυμναστήριο, είναι λές και έχουν μόνιμα μιά ...Stirella επάνω τους. 

 Ποιος Τζέημς Μποντ τώρα και πράσσειν άλογα. Αμ το άλλο? Χρήμααα να δει το μάτι σας. Η Ferrari του μπαμπά, το ντύσιμο των εκατοντάδων ευρώ, τα πανάκριβα ρολόγια, δίνουν όσο να΄ναι ένα πρεστιζ, ένα στάτους ρε παιδί μου. Τους βλέπει το γκομενάκι και τους ερωτεύεται παράφορα για τον... χαρακτήρα τους. 

 Και επειδή όσο σκέφτομαι τόσο περισσότερα προτερήματα θα βρίσκω για αυτούς τους εθνοσωτήρες που θα μας βγάλουν από την κρίση, για αυτά τα φωτεινά μυαλά, για αυτή τη νέα τάση που δεν λέει να... σκάσει (και να πλαντάξει), λέω να σταματήσω εδώ γιατί ήδη αρχίζω και ερεθίζομαι (χοντροκομμένο χούμορ).

 Βέβαια για να λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη, αν δεν ήταν αυτά τα πανέξυπνα και καθόλου επηρρεασμένα από τις ξενόφερτες μόδες, θηλυκά μας, οι γυπαετοί θα ήταν ακόμη... τσίχλες!  
 Δε πειράζει ρε παιδιά που θα πάει, θα γυρίσει ο τροχός θα... βρει άκρη και ο φτωχός (σας την έσκασα, περιμένατε να πω "πηδήξει") και τότε η μόδα θα αλλάξει και θα έρθουν τα πάνω κάτω. Οι γυπαετοί θα εκλείψουν, τα γκομενάκια θα κλαίνε με μαύρο δάκρυ και η βιομηχανία των ξυραφιών θα ανθίσει ξανά. 
 Ααααα και που'στε, εγώ να ξέρετε, θα μειδιάζω χαιρέκακα πίνοντας τζιν με τόνικ, χαζεύοντας  και χουφτώνοντας τα γκομενάκια που θα χορεύουν επάνω μου, μπροστά και πίσω μου το άσμα ασμάτων του Νόταρου "Ο αετός πεθαίνει στον αέρα". Έτσι για σπάσιμο...

Δευτέρα 3 Απριλίου 2017

Η παγίδα της απαισιοδοξίας...

 Σας έχει τύχει εκεί που κάθεστε, όταν βλέπετε τηλεόραση, όταν είστε εξω με παρέα, όταν εργάζεστε, στην καθημερινότητα σας, να κάνετε αρνητικές σκέψεις? 
 Έχετε νιώσει να στροβιλίζεστε σε μιά δίνη άσχημων σκέψεων που σας κρατάει δέσμιους σε μιά κατάσταση που καταντάει αρρωστημένη? Μήπως τελικά η ανθρώπινη φύση έχει ως κύριο συστατικό το άσχημο σενάριο? Υπερισχύει τελικά το κακό από το καλό?

 Όταν οι άνθρωποι βιώνουν δυσκολίες, όταν δοκιμάζουν τα πάντα και τελικά αποτυγχάνουν, όταν διακρίνουν πως τίποτα δεν τους πάει καλά, οι κακές σκέψεις, είναι εκεί, σύντροφος και εχθρός ταυτόχρονα. Κομμάτι της ψυχοσύνθεσης μας, ταξιδιώτες που φέρνουν άσχημα μαντάτα, ερχόμενοι από τα βάθη των αιώνων, η μεμψιμοιρία και η απαισιοδοξία, είναι ιδίωμα των ευαίσθητων και των ταλαιπωρημένων από την ζωή ανθρώπων. Η μήπως όχι?


 Έχει να κάνει με τον χαρακτήρα μας και το πόσο δυνατοί είμαστε ή είναι ένα κερασάκι στην τούρτα της δύσκολης καθημερινότητας? Νομίζω πως είναι απολύτως φυσιολογικό να έχουμε μεταπτώσεις στην ψυχολογία μας. Και είναι και θεμιτό να έχουμε.
 Η ανθρώπινη ψυχοσύνθεση δεν έχει ρομποτικά χαρακτηριστικά. Δε υπάρχει κάποιο κουμπί που το πατάς και ξεκινάει κάποιος να κλαίει. Ούτε να γελάει. 

 Δεν υπάρχει κατάλληλη ώρα που κάποιος λέει ψέμματα η συμπεριφέρεται άσχημα στον απέναντι του. Ούτε υπάρχει κάποιο μαγικό ραβδάκι που το κουνάμε και αρχίζει  κάποιος να γίνεται ευαίσθητος, καλοκάγαθος, συνεπής, εργατικός, έξυπνος, πονηρός κλπ κλπ. Όλα είναι θέμα χαρακτήρα και όλα είναι σχετικά. Οι άνθρωποι έχουμε μάθει να ξεχωρίζουμε την λογική από το συναίσθημα, αλλά στο τέλος πάντα μπερδεύεται το ένα με το άλλο. Είναι φυσικό επόμενο και αυτό, κομμάτι της διαδικασίας που ορίζει την ανθρώπινη ύπαρξη.

 Αυτό που συνιστά πρόβλημα όμως, ειδικά όταν γίνεται βίωμα και τρόπος ζωής, είναι να βλέπουμε πάντοτε το ποτήρι μισοάδειο αντί για μισογεμάτο.
 Και αν με ρωτήσετε θα σας πω με στόμφο και φωναχτά, πως πολλές φορές (αν όχι τις περισσότερες), μεγαλύτερη σημασία έχει το πως βλέπουμε κι αντιμετωπίζουμε τα πράγματα, παρά τα ίδια τα... πράγματα. 

 Οι καταστάσεις αλλάζουν αν εμείς το θελήσουμε. Γιατί ακόμα και στην αρνητική τους τροπή, είναι στο δικό μας χέρι να δημιουργήσουμε κάτι θετικό. Έστω και με απειροελάχιστες χαραμάδες αισιοδοξίας και θετικής σκέψης. 

 Το θέμα είναι η άλλη οπτική. Αυτή που θα δυναμώσει τα πιό ουσιαστικά μας χαρακτηριστικά. Δίνοντας μας έτσι την δυνατότητα να είμαστε προετοιμασμένοι και πονηρεμένοι την επόμενη φορά. Γιατί είναι γνωστό πως η γνώση και η συνεχής εξάσκηση στην εξεύρεση λύσεων και η, χωρίς φόβο και πάθος, αντιμετώπιση των προβλημάτων που εμφανίζονται στον δρόμο μας, είναι ανασταλτικός παράγοντας στην εμφάνιση και την διαιώνιση τους.
 Λίγο λίγο, αλλά με βήματα σταθερά και αποφασιστικά, μπορεί να αλλάξει ακόμα και μιά φαινομενικά αδιέξοδη κατάσταση."One inch at a time", που έλεγε και ο Αλ Πατσίνο στον πύρινο λόγο του στην ταινία Any given Sunday... 

  Η άβυσσος από τον επιφάνεια της θάλασσας απέχει πολλές φορές μιά ανάσα, άσχετα αν εμείς μπορεί να πνιγόμαστε σε μιά κουταλιά νερό. O Γάλλος φιλόσοφος Εμίλ Σαρτιέ, είχε, πολύ πετυχημένα, περιγράψει αυτό το αιώνιο παιχνίδι του ανθρώπινού μυαλού με την εξής φράση:" Η απαισιοδοξία είναι θέμα διάθεσης. Η αισιοδοξία απ'την άλλη είναι θέμα θέλησης...". Εεεε, εδώ που τα λέμε σα να μην είχε άδικο...


Υ.Γ. Καλό μήνα!

Αναγνώστες

Page translation