Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2022

Οι συνδαιτυμόνες...


Πέντε καρέκλες. Και οι πέντε άδειες
Έμεινε μονάχο του το τραπέζι να στέκει
Ντυμένο με κεντήματα, κηροπήγια
και ασημιά μαχαιροπίρουνα

Γεμάτο γλυκά και ψητά της κατσαρόλας
Και οίνο που ευφραίνει τις καρδιές
Αλλά χωρίς συνδαιτυμόνες

Χωρίς παιδικές φωνές και τραγούδια.
Χωρίς ανέκδοτα και πολιτικές συζητήσεις
Ένα τραπέζι μόνο, ολομόναχο
Γεμάτο από καλούδια αλλά άδειο από ανθρώπους  

"Γιορτή δεν είναι σήμερα; Με ξέχασαν;"
είπε και άφησε ένα βαθύ αναστεναγμό
Αυτό, το τραπέζι, είχε φωνή
Μα οι συνδαιτυμόνες, ούτε φωνή ούτε ακρόαση...

 

Και ναι, αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο 29ο Συμπόσιο ποίησης που διοργανώνει η Αριστέα μας (https://princess-airis.blogspot.com/), κάθε φορά με μεράκι και αγάπη. Θέλω να δώσω συγχαρητήρια στην Σταυρούλα (https://st-dekouloupapadimitriou.blogspot.com/) για την πρώτη θέση και το εξαιρετικό ποιήμα της, καθώς σε όσους και όσες διάβασαν, ψήφισαν, συμμετείχαν γράφοντας και σε αυτό το Συμπόσιο.

 Ένας ακόμη χρόνος φεύγει. Οι απολογισμοί δεν είναι το φόρτε μου, οπότε θα ευχηθώ απλά να έχουμε την υγεία μας, να έχουμε δίπλα μας τους ανθρώπους που αγαπάμε και να είμαστε δυνατοί για να αντέχουμε την δύσκολη καθημερινότητα.

 Σας φιλώ, εύχομαι Καλή χρονιά και τα... μυαλά στα κάγκελα!

 

ΥΓ. Τεχνηέντως παρέλειψα να αναφερθώ στην αφεντιά μου σε αυτό το Συμπόσιο. Νταξ τα γνωστά. Πάτωσα! Αλλά που στε... Επίτηδες το κάνω. Η Αριστέα είπε  αυτολεξεί: " Θα σταματήσω τα Συμπόσια αν κερδίσει ο Μάκης". Έτσι είπε. Άρα και γω κάνω κράτει. Επίτηδες. Τι θέλετε δηλαδή, να σαρώσω και να σταματήσει αυτό το δρώμενο που μας ταξιδεύει σε κόσμους όμορφους και μαγικούς; Οπότε, άντε βρε, μας βλέπω να Συμποσιάρουμε και στην άλλη ζωή!

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2022

Δεκέμβρη... αυτά που ξερες να τα ξεχάσεις

 Να' μαι, να' μαι πετιέμαι! Επανήλθα. Έτσι λέω δηλαδή. Είπα να σταματήσω το σερί των ημερών που είμαι μακριά απο το blogging. 

 Πάει μήνας πλέον, κάπου ώπα! Νταξ νταξ μην φωνάζετε. Ξέρω σας έλειψα, πέσατε σε κατάθλιψη, έλειψε αυτό το spicy από την καθημερινότητα σας, αλλά ορκίζομαι να μην προλάβω να πω milf, ότι θα προσπαθήσω να γράφω συχνότερα.

 Φτάνει με μένα όμως. Το ημερολόγιο λέει 9 του Δεκέμβρη και μπηκαμε στον μήνα τον γιορτινό, τον μήνα που γεννάει ελπίδα (άσχετα αν έρχεται ένας Κούγιας και μας προσγειώνει στην πραγματικότητα), τον μήνα που η Μαράϊα Κάρεϊ ακούγεται  σε όλα τα σπίτια και τα μαγαζιά, τον μήνα που... τελοσπάντων γίνεται τζέρτζελο.

 Ααααα εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Όχι, δεν έχω πιει κάτι. Νηφάλιος γράφω. Είναι το στυλ μου τέτοιο. Τι λέγαμε; Α ναι. 

 Ένας χαμός γενικότερα γύρω μας. Predator, Μίχος (αλήθεια τι έγινε ξαφνικά και η υπόθεση του Κολωνού εξαφανίστηκε απο την επικαιρότητα;), Ερντογάν και Τσαβούσογλου, Κούλης και Τσιπρας, εκλογές εν όψει, πυροβολισμοί στο ψαχνό από την Αστυνομία, κιβωτός του κόσμου, ο Λιάγκας τον χαβά του και πολλα πολλά σοβαρά και ευτράπελα, που όση ανάλυση και να κάνω δεν φτάνει μια ανάρτηση για να τα περιγράψει.

 Και μη νομίζετε, ο τίτλος του κειμένου έχει λογική.  Τα χώνω στον Δεκέμβρη λοιπόν, γιατί ετοιμάζεται πάλι να μας ρίξει... στάχτη στα μάτια με την λάμψη του , θα αρχίσουμε τα ευχολόγια, τα δώρα (αν περισσέψει κάτι απο το καλάθι της νοικοκυράς) και στο τέλος θα μπούμε στον Γενάρη κα θα αρχίσει πάλι το πήδημα εεεεε  το μεροδούλι μεροφάι ήθελα να γράψω, τα πετρέλαια, τα ρεύματα, ο βαρύς χειμώνας, οι έκλογες και ξανάμανα απο την αρχή. Μια ψεύτικη όαση στην έρημο δηλαδής, ένα τόσο δα kit kat και τότε καμία Κάρεϊ και κανένα μελομακάρονο δεν θα μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα.

 Και ορθά μπορείτε να αναρωτηθείτε. Και τι προτείνεις ρε Μάκαρε; Καλά τα λές αλλά δώσε και καμια ιδεά, καμια πρόταση για εξεύρεση λύσης. Καλά, αν μπορούσα να το κάνω αυτό θα είχα λύσει όχι μόνο τα προβλήματα της ανθρωπότητας αλλά και τα... δικά μου! 

 Αυτό που ξέρω και σίγουρα μπορούμε να κάνουμε, είναι να πάρουμε βαθιές ανάσες, να ακούμε περισσότερο από όσο μιλάμε (εγώ το παράκανα πάλι σήμερα), να μην σκεφτόμαστε μόνο την πάρτη μας και να προσέξουμε τι θα ψηφίσουμε. Νταξ ξέρω τα λέω απλά για να τα πω. Και όχι, δεν είναι πως δεν σέβομαι τους ανθρώπους. Απλά δεν μπορώ να παραβλέψω την δύναμη της συνήθειας, την αποχαύνωση, τον ωχαδερφισμό, Χαρακτηριστικά δηλαδή που διέπουν την ανθώπινη ψυχοσύνθεση  δεκάδες χρόνια τώρα, Κύρια, αν όχι κυριότατα χαρακτηριστικά και του λαού μας.

 Οκ, επειδή το βάρυνα λιγάκι, κοιτάξτε να αγαπηθείτε και να αγαπήσετε και όλα θα πάνε καλύτερα. Μάκαρος speaking...

 

ΥΓ. Και καλό μας μήνα!

ΥΓ2. All i want for christmas is you, αλλά όχι από την Μαράϊα, Έτσι για... σπάσιμο!

 

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2022

Η απάντηση είσαι εσύ...


 Αν το αλλιώτικο είχε υπόσταση θα ήταν η παρουσία σου

Αν η ομορφιά είχε πρωτότυπο θα ήταν το γέλιο σου

Αν η μαγεία είχε πρόσωπο θα ήταν το δικό σου

Αν η μνήμη είχε πατρίδα θα ήταν το βλέμμα σου 


Αν ο έρωτας είναι χημεία, είσαι το κύριο συστατικό της

Αν το πάθος ουρλιάζει, είσαι η τρεμάμενη κραυγή του

Αν η επανάσταση ανάβει φωτιές, είσαι η πρώτη σπίθα της

Αν του νου τα ταξίδια υπάρχουν, είσαι ο προορισμός τους


Αν η ζωή ήταν τραγούδι, θα ήσουν η μελωδία του

Αν υπάρχει ένα καλύτερο αύριο, είσαι ένας απο τους λόγους ύπαρξης του

Για όλα τα μαγικά μυστήρια αυτού του κόσμου, η απάντηση είσαι Εσύ... 

 


 

ΥΓ. Καλό μήνα ιδιαίτεροι άνθρωποι...

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2022

25 λέξεις #14


 
Με βλέπετε ρε; 
Με τα χέρια στη μέση, ποζάρω, αυθαδιάζω, 
φτύνω κατάμουτρα τον "αντρισμό" σας. 
Αλήθεια γυμνή και αγέρωχη. 
Μοντέλο αλλιώτικο. 
Αντέχετε;

 

 Καλησπέρααααα στα πιο ολιγόλεκτα μωρά της blogοσφαιρας! Επανέρχομαι, ανάμεσα σε αντιξοότητες και δυσκολίες. Ανάμεσα σε δάκρυα, μίση, πάθη, λάθη και... σκαστά χαμόγελα. Ανάμεσα σε ανθρώπους που πονάνε, που θρηνούν, που ψάχνουν από κάπου να πιαστούν. Ανάμεσα σε μια κοινωνία που εθελοτυφλεί και σε άλλη μία που παλεύει για ένα καλύτερο αύριο. Αντιφατικά συναισθήματα, δύσκολοι και περίεργοι καιροί. 

 Και μεσα σε όλα αυτά εικόνες που μιλάνε. Που έχουν κάτι να πουν. Άλλες φορές δεν σου φτάνουν ολόκληρα κατεβατά για να εκφράσεις το μεγαλείο τους, τι κρύβεται μέσα τους, τι βλέπουν σε αυτές. Άλλες πάλι, λακωνικά, με μερικές αράδες συνοψίζεις την ουσία τους, την ομορφιά και την ιδιαιτερότητα τους.

 Οι 25 λέξεις, αυτό το πολύ όμορφο δρώμενο της Μαρίας Νικολάου στο blog της, http://tokeimeno.blogspot.com/, με τσίγκλισε αυτή την φορά, ώστε να δοκιμάσω να εφαρμόσω την αρχαία ρήση "το λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν". Νταξ, ξέρω το παρακάνω αλλά προσπάθησα στην παραπάνω συμμετοχή μου, μέσω της, πραγματικά πολύ ιδιαίτερης εικόνας, να παίξω με τις λέξεις, να εκφραστώ λιτά και περιεκτικά και... μ'άρεσε! Η αλήθεια είναι ότι τα ολιγόλεκτα με δυσκολεύουν, αλλά ήθελα να δοκιμάσω.

 Ευχαριστώ πρωτίστως την Μαρία, έπειτα όσους και όσες πέρασαν και διάβασαν τις συμμετοχές, ψήφισαν και τίμησαν με βαθμό το κείμενο μου. Συγχαρητήρια στην Μαρίνα (https://marinaslovelylife.com/) για την πρώτη θέση. Σας φιλώ!

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2022

Νίκος Δήμου: "Ο θάνατος του Μούψη"

"Απ' όσα έμβια όντα έχω γνωρίσει, ο άνθρωπος έχει το χαμηλότερο δείκτη αξιοπρέπειας. Είναι το μόνο ον που καταφέρνει να φέρεται αδέξια, να κάνει γκάφες, να ταπεινώνεται, να φτηναίνει, να εξευτελίζεται, να γελοιοποιείται

 Ένα ζώο δεν γίνεται γελοίο. Η κάθε του κίνηση, η κάθε του στάση έχουν ποιότητα, σιγουριά και ύφος. Κι αν, καμιά φορά, γελοιοποιηθεί είναι χάρη στην παρέμβαση των ανθρώπων. Όπως στο τσίρκο.

 Δεν σας κρύβω πως ο μόνος λόγος που πάω στο τσίρκο είναι η ελπίδα πως κάποτε θα δω την επανάσταση των ζώων. Α! πώς θα ζητωκραυγάσω από χαρά, όταν ο ελέφαντας θα πάρει στο κυνήγι τη σαχλο-ωραία αναβάτιδα, όταν το άλογο θα τινάξει κάτω την ψευτο-μπαλαρίνα, και όταν η πληγιασμένη τίγρης θα δώσει ένα καλό μάθημα στο θηριοδαμαστή της!

Και στις ταυρομαχίες είμαι φανατικά με το μέρος του ταύρου.

 Αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια είναι τα άλλα ονόματα της ελευθερίας. Και τα πιο ελεύθερα ζώα - τα μόνα που δεν δαμάζονται ούτε στο τσίρκο, τα μόνα που δεν υποτάσσονται σε αφέντη - είναι οι γάτες.

...........................................................................................................................

 Όλοι οι γάτοι είναι αξιοπρεπείς, αλλά κανείς σαν τον Μούψη... Έντεκα χρόνια έζησε κοντά μου, και ήταν τόσο σωστός, τόσο άψογος, τόσο απόλυτος, που - κάπου - με τρόμαζε.

 Ποτέ δεν ζήτησε κάτι. Ποτέ δεν ζητιάνεψε φαγητό - όσο κι αν πεινούσε. Αν του έδινες καλά - αν όχι, ήταν άξιος να πεθάνει από την πείνα, αλλά δεν θα παρακαλούσε. 

 Ποτέ δεν ενόχλησε με την παρουσία του. Ήταν πάντα τη σωστή ώρα στη σωστή θέση. Στη γωνιά του γραφείου μου, όταν έγραφα, στα πόδια του κρεβατιού μου, όταν πήγαινα να κοιμηθώ. Έδωσε όλους τους αγώνες του - τσακώθηκε, σφάχτηκε, πόνεσε, αγάπησε - χωρίς να γκρινιάξει ή να κομπάσει. Σύντροφος πιστός, αλλά ποτέ ιδιαίτερα οικείος. Πάντα κρατούσε τη σωστή (γι' αυτόν) απόσταση.

 Οι άλλοι γάτοι παίζουν, ζητιανεύουν, χαϊδεύονται, τρίβονται, γουργουρίζουν. (Πάντα βέβαια όταν αυτοί θέλουν - και πάντα με ευπρέπεια και διακριτικότητα. Ποτέ οι συμπαθητικές βαρβαρότητες των σκύλων). Ο Μούψης ήταν διαφορετικός: σαν να ανήκε σε άλλη ράτσα. Όταν ήταν παρών γινόταν το ακίνητο και αόρατο κέντρο: σιωπηλός και συλλογισμένος σαν στωικός φιλόσοφος, κέρδιζε το σεβασμό όχι μόνο των άλλων γάτων (που ούτε τον πλησίαζαν) αλλά και των ανθρώπων.

........................................................................................................................................

 Τώρα ο Μούψης δεν υπάρχει πια. Ήταν ο πιο κοντινός φίλος για έντεκα χρόνια - και ο μόνος στη ζωή μου που δεν με πρόδωσε ποτέ. Αντιμετώπισε το θάνατο με την ίδια αξιοπρέπεια με την οποία έζησε. Κι όχι μόνο τον αντιμετώπισε, αλλά τον επεζήτησε με το δικό του τρόπο.

 Κάποια μέρα, μετά από μια επώδυνη μάχη με δύο λυκόσκυλα, αποφάσισε να τελειώσει. Οι πληγές του δεν ήσαν θανατηφόρες, αλλά το παντοδύναμο ένστικτό του δεν του έκρυψε την αλήθεια. Ήταν γέρος, άρρωστος και, την επόμενη φορά, ο πρώτος τυχών σκύλος θα τον κατασπάραζε. Αυτόν που είχε τρέψει σε φυγή τόσους και τόσους! Κατάλαβε πως το μόνο που μπορούσε πια να περιμένει ήταν ο εξευτελισμός της αδυναμίας.

Αποφάσισε τότε να πεθάνει. Έπαψε να τρώει. Τα καλύτερα κομμάτια, τα πιο λιχούδικα φαγητά τον έκαναν μόνο και μόνο να αποστρέφει το κεφάλι του. Άρχισε να αδυνατίζει, να εξαφανίζεται. Αλλά η αποχή του σιδερένια. Κι εγώ σεβάστηκα και ακολούθησα τη θέλησή του.

 Τις τελευταίες ημέρες - ίσως για να δείξει πως εκτιμούσε τη φιλία τόσων χρόνων - ήρθε για πρώτη φορά πιο κοντά μου. Ανέβηκε (με πολύ κόπο) στα γόνατά μου και γουργούρισε. Άπλωσε το σκελετωμένο σαγόνι του να το χαϊδέψω. Και με αποχαιρέτισε αίροντας για μια φορά την απόσταση που ο ίδιος είχε θεσπίσει.

 Ο Μούψης βρίσκεται τώρα βαθιά σε κάποια γωνιά του κήπου. Προσπάθησα να οικοδομήσω γύρω του όση περισσότερη απόσταση, σιγουριά και γαλήνη. Να διαφυλάξω - και για μετά - την αξιοπρέπειά του.

 Σκέπτομαι τώρα, πως το γεγονός ότι πολλές φορές δανείστηκα το όνομά του για να υπογράψω επιστολές, κείμενα, μελέτες δεν ήταν (όπως τότε νόμιζα) ένα χαριτωμένο εύρημα. Ήταν μια ενδόμυχη επιθυμία, μια κρυφή θέληση να του μοιάσω σε πολλές ιδιότητές του. Έχουμε κατατάξει τα ζώα σύμφωνα με τις δικές μας αξιολογικές κλίμακες και, φυσικά, τα έχουμε τοποθετήσει κάτω από εμάς. Αυθαίρετη και εγωιστική ιεράρχηση που μας βάζει στην κορυφή της δημιουργίας....

 Αλλά, όποια κλίμακα αξιών κι αν χρησιμοποιήσετε, δύσκολα θα βρείτε άνθρωπο να έζησε και να πέθανε με την αξιοπρέπεια του Μούψη. Κυρίως εκεί, μπροστά στο θάνατο, φαίνεται -ό,τι κι αν λέμε- πόσο ανώτερο από μας είναι ένα ζώο. Τις άδειες νύχτες αναζητώ τη ζεστασιά του στα πόδια μου και σκέπτομαι: Άραγε θα αξιωθώ κι εγώ ποτέ, σε μία μου πράξη, μια τέτοια ποιότητα;

 Αλλά η φύση, που προδώσαμε, δεν απαντά. Και η νύχτα είναι κρύα και τεράστια χωρίς τον Μούψη..."

 

Νίκος Δήμου

 

ΥΓ. Σας το έχω αναφέρει ξανά ότι δεν τα πάω καλά με τις παγκόσμιες μέρες. Δίαβασα σήμερα όμως αυτό το συγκινητικό κείμενο και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας. Τα ζώα μας δείχνουν πάντοτε ποια είναι τα χαρακτηριστικά της άδολης αγάπης και της αξιοπρέπειας. Είναι εκεί για μας, δίπλα μας, όπως πολλοί άνθρωποι δεν ήταν ποτέ. 

ΥΓ2.: Καλό μήνα  και καλό φθινόπωρο με υγεία!

 

Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2022

Γκαμπριέλα Μιστράλ: Δώσ’ μου το χέρι σου...

 
 
Δώσ’ μου το χέρι σου και θα χορέψουμε
 Δώσ’ μου το χέρι και θα μ’ αγαπάς. 
Σαν ένα λουλούδι μόνο θα είμαστε 
Σαν ένα λουλούδι – κι άλλο τίποτα πια. 
Την ίδια στροφή θα τραγουδάμε, 
Στο ίδιο βήμα χορό θα πατάς. 
 
Σαν ένα στάχυ θα κυματίζουμε, 
Σαν ένα στάχυ – κι άλλο τίποτα πια.
Σε λένε Ρόσα κι εμένα Ελπίδα,
 Όμως το ίδιο σου τ’ όνομα θα το ξεχνάς 
Γιατί σαν ένας χορός πάνω στο λόφο θα είμαστε
 Σαν ένας χορός – κι άλλο τίποτα πια…
 
 
 
* Η Γκαμπριέλα Μιστράλ, ήταν η μεγαλύτερη Χιλιανή ποιήτρια και μιά από τις σημαντικότερες παγκοσμίως.  Το 1945 έγινε η πρώτη λογοτέχνιδα από την Λατινική Αμερική, που τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Απεβίωσε στις 10 Ιανουαρίου του 1957.
 
 
ΥΓ. Καλό μήνα με υγεία! 
 
 

Δώσ’ μου το χέρι σου και θα χορέψουμε Δώσ’ μου το χέρι και θα μ’ αγαπάς. Σαν ένα λουλούδι μόνο θα είμαστε Σαν ένα λουλούδι – κι άλλο τίποτα πια. Την ίδια στροφή θα τραγουδάμε, Στο ίδιο βήμα χορό θα πατάς. Σαν ένα στάχυ θα κυματίζουμε, Σαν ένα στάχυ – κι άλλο τίποτα πια. Σε λένε Ρόσα κι εμένα Ελπίδα, Όμως το ίδιο σου τ’ όνομα θα το ξεχνάς Γιατί σαν ένας χορός πάνω στο λόφο θα είμαστε Σαν ένας χορός – κι άλλο τίποτα πια…

Πηγή: https://frapress.gr/2018/06/8-latinoamerikanoi-poiites-poy-tha-se-synarpasoyn/

Δώσ’ μου το χέρι σου και θα χορέψουμε Δώσ’ μου το χέρι και θα μ’ αγαπάς. Σαν ένα λουλούδι μόνο θα είμαστε Σαν ένα λουλούδι – κι άλλο τίποτα πια. Την ίδια στροφή θα τραγουδάμε, Στο ίδιο βήμα χορό θα πατάς. Σαν ένα στάχυ θα κυματίζουμε, Σαν ένα στάχυ – κι άλλο τίποτα πια. Σε λένε Ρόσα κι εμένα Ελπίδα, Όμως το ίδιο σου τ’ όνομα θα το ξεχνάς Γιατί σαν ένας χορός πάνω στο λόφο θα είμαστε Σαν ένας χορός – κι άλλο τίποτα πια…

Πηγή: https://frapress.gr/2018/06/8-latinoamerikanoi-poiites-poy-tha-se-synarpasoyn/

Δώσ’ μου το χέρι σου και θα χορέψουμε Δώσ’ μου το χέρι και θα μ’ αγαπάς. Σαν ένα λουλούδι μόνο θα είμαστε Σαν ένα λουλούδι – κι άλλο τίποτα πια. Την ίδια στροφή θα τραγουδάμε, Στο ίδιο βήμα χορό θα πατάς. Σαν ένα στάχυ θα κυματίζουμε, Σαν ένα στάχυ – κι άλλο τίποτα πια. Σε λένε Ρόσα κι εμένα Ελπίδα, Όμως το ίδιο σου τ’ όνομα θα το ξεχνάς Γιατί σαν ένας χορός πάνω στο λόφο θα είμαστε Σαν ένας χορός – κι άλλο τίποτα πια…

Πηγή: https://frapress.gr/2018/06/8-latinoamerikanoi-poiites-poy-tha-se-synarpasoyn/

Δώσ’ μου το χέρι σου και θα χορέψουμε Δώσ’ μου το χέρι και θα μ’ αγαπάς. Σαν ένα λουλούδι μόνο θα είμαστε Σαν ένα λουλούδι – κι άλλο τίποτα πια. Την ίδια στροφή θα τραγουδάμε, Στο ίδιο βήμα χορό θα πατάς. Σαν ένα στάχυ θα κυματίζουμε, Σαν ένα στάχυ – κι άλλο τίποτα πια. Σε λένε Ρόσα κι εμένα Ελπίδα, Όμως το ίδιο σου τ’ όνομα θα το ξεχνάς Γιατί σαν ένας χορός πάνω στο λόφο θα είμαστε Σαν ένας χορός – κι άλλο τίποτα πια…

Δώσ’ μου το χέρι σου και θα χορέψουμε Δώσ’ μου το χέρι και θα μ’ αγαπάς. Σαν ένα λουλούδι μόνο θα είμαστε Σαν ένα λουλούδι – κι άλλο τίποτα πια. Την ίδια στροφή θα τραγουδάμε, Στο ίδιο βήμα χορό θα πατάς. Σαν ένα στάχυ θα κυματίζουμε, Σαν ένα στάχυ – κι άλλο τίποτα πια. Σε λένε Ρόσα κι εμένα Ελπίδα, Όμως το ίδιο σου τ’ όνομα θα το ξεχνάς Γιατί σαν ένας χορός πάνω στο λόφο θα είμαστε Σαν ένας χορός – κι άλλο τίποτα πια…

Πηγή: https://frapress.gr/2018/06/8-latinoamerikanoi-poiites-poy-tha-se-synarpasoyn/
Δώσ’ μου το χέρι σου και θα χορέψουμε Δώσ’ μου το χέρι και θα μ’ αγαπάς. Σαν ένα λουλούδι μόνο θα είμαστε Σαν ένα λουλούδι – κι άλλο τίποτα πια. Την ίδια στροφή θα τραγουδάμε, Στο ίδιο βήμα χορό θα πατάς. Σαν ένα στάχυ θα κυματίζουμε, Σαν ένα στάχυ – κι άλλο τίποτα πια. Σε λένε Ρόσα κι εμένα Ελπίδα, Όμως το ίδιο σου τ’ όνομα θα το ξεχνάς Γιατί σαν ένας χορός πάνω στο λόφο θα είμαστε Σαν ένας χορός – κι άλλο τίποτα πια…

Πηγή: https://frapress.gr/2018/06/8-latinoamerikanoi-poiites-poy-tha-se-synarpasoyn/

Παρασκευή 19 Αυγούστου 2022

Ghosting: Από τα... μέλια στο "ψάξε, ψάξε δε θα με βρεις"...

  H Mary Tyler Moore, Αμερικανίδα ηθοποιός, είχε πει κάποτε το εξής: "Κάποιες φορές χρειάζεται να μάθεις κάποιον πολύ καλά, για να καταλάβεις στην πραγματικότητα ότι είστε ξένοι". 

 Αυτό είναι η μία ανάγνωση στο ολοένα και πιο συχνά εμφανιζόμενο φαινόμενο του ghosting. Η άλλη, και ενδεχομένως πιο ακραία, είναι ότι είμαστε όλοι ανεπιθύμητα στοιχεία σύμφωνα με την άποψη κάποιου, όπως είχε πει ο περιβαλλοντολόγος Edward Abbey. 

 Για να σας διευκολύνω  και να καταλάβετε τι εννοώ με τα παραπάνω, ας πούμε κατ'αρχάς τι είναι το ghosting. Επί της ουσίας είναι ένας νεωτερισμός που δηλώνει την ακαριαία και χωρίς εξήγηση, εξαφάνιση (κυριολεκτική ή μη) ενός ανθρώπου από την ζωή κάποιου άλλου, την στιγμή που υπήρχε μεταξύ τους ερωτικός, κυρίως, δεσμός. Και δεσμός όχι ως τίτλος, αλλά κατ'ουσία.

 Στην πραγματικότητα αν το σκεφτούμε λίγο καλύτερα,  σχεδόν ποτέ δεν εξαφανίζεται έτσι απλά κάποιος από την ζωή κάποιου άλλου. Βασικά, δεν υπάρχει καμία τέτοια περίπτωση. Αυτό ως βάση, γιατί αν το αφήσουμε να αιωρείται, θεωρώ πως οποιαδήποτε κουβέντα είναι άστοχη.

 Ας πάμε λίγο στο γιατί συμβαίνει αυτό. Οι λόγοι μπορεί να είναι πολλοί. Οι βασικότεροι κατ εμέ είναι δύο. Ο πρώτος έχει να κάνει με το τι βλέπει ο καθένας σε αυτή την σχέση. 

 Πολλές φορές η υπερβολική εκδήλωση συναισθημάτων και οι μεγαλόσχημα όμορφες κουβέντες, δημιουργούν μια λανθασμένη αντίληψη της πραγματικότητας. Είτε από την μία, είτε και από τις δύο πλευρές. 

 Η διαφορά είναι ότι αυτός που φεύγει, κατακλύζεται πολύ πιο σύντομα, είτε ηθελημένα επειδή έτσι έχει μάθει, είτε άθελά του λόγω της έντασης της σχέσης, από το "λουτρό της δικής του αλήθειας". Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν τίθεται θέμα ενσυναίσθησης, οι "πληγές" του παρελθόντος κάνουν την εμφάνιση τους, και ο τρόπος που εξαφανίζεται είναι άμεσος, τραχύς και χωρίς ίχνος μεταμέλειας. Τουλάχιστον για αρχή...

Ο δεύτερος λόγος είναι πολύ πιο απλός. Ανασφάλεια λέγεται. Αυτό, σε συνδυασμό με την συναισθηματική προσκόλληση δημιουργούν ένα μείγμα τόσο ανατρεπτικό και αψυχολόγητο, που πολλές φορές οδηγεί στην έξοδο έναν από τους δύο. Μπορεί αυτό που συμβαίνει να είναι too much για κάποιον. 

  Μπορεί κάποιος να βλέπει ανταγωνιστικά τον άνθρωπο του, σε τέτοιο βαθμό που να τον καθιστα ανίκανο να προσφέρει το οτιδήποτε. Μπορεί να τον έχει εξυψώσει στο μυαλό του σε δυσθεώτητα ύψη και ξαφνικά να προσγειώνεται στην πραγματικότητα, από μια κουβέντα, μια λέξη ή μια συμπεριφορά ξένη προς αυτόν.

 Συνοψίζοντας, οι άνθρωποι είμαστε πολύπλοκα όντα και δε μπορούμε τα απλά. Προτιμάμε να τριγυρνάμε άσκοπα σε έναν ατελέιωτο λαβύρινθο, παρά να πάρουμε τον ξεκάθαρο δρόμο προς το απάνεμο λιμάνι.

 Σίγουρα σε αρκετές περιπτώσεις το συναίσθημα συγκρούεται με την λογική. Σίγουρα το εύκολο και το δύσκολο διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Είναι δεδομένος επίσης, ότι υπάρχουν και άλλοι, οικονομικοί, συναισθηματικοί, ψυχικοί λόγοι, που μας ωθούν πολλές φορές στο να χανόμαστε ξαφνικά από την ζωή κάποιου.

 Ο τρόπος που το κάνουμε όμως, θεωρώ ότι δείχνει πολλά για το ποιοί είμαστε και κυρίως για το τι είμαστε. Τα ψυχικά τραύματα του παρελθόντος, το πως μεγαλώσαμε, οι απορρίψεις που βιώσαμε και τελικά η ζωή που δεν ζήσαμε την στιγμή που έπρεπε, μας μετατρέπουν πολλές φορές σε καμικάζι, που πατάνε το γκάζι και αφήνουν πίσω τους ανθρώπινα συντρίμμια, αδιαφορώντας για το κύκλο εγωισμού, αχαριστίας και υποκρισίας, που δεν λέει να κλείσει.

 Για αυτούς που μένουν πίσω, μόνοι, σύξυλοι αρχικά, ανίκανοι να καταλάβουν τι και πως, ένα είναι σίγουρο. Αυτή είναι η ευκαιρία να "σπάσουν" τον κύκλο, κάνοντας μια νέα αρχή, μακριά από ανόητες συμπεριφορές και μικρόψυχους ανθρώπους...


ΥΓ. Το κείμενο το "χρωστάω" στην Γιώτα (http://giwtatotongi.blogspot.com/), που ζήτησε σε ανύποπτο χρόνο την περισπούδαστη (δεν θέλω γέλια) ανάλυση μου επί του θέματος. Τα ξαναλέμε.

Σάββατο 13 Αυγούστου 2022

Υγρά μονοπάτια...


Μου είπαν κάποτε να προσέχω που πάω

Να αποφεύγω τα αδιέξοδα

Να βλέπω τι λένε οι ταμπέλες, που οδηγούν οι παράδρομοι...


Μου είπαν κάποτε να ψάχνω το φως

Να πηγαίνω μαζί με τους πολλούς

Να ελέγχω μπροστά και πίσω, δεξιά και αριστερά μου

 

Μου είπαν κάποτε να ακολουθώ τα φωτεινά μονοπάτια

Γιατί έτσι πρέπει και είναι το σωστό

Μα δεν μου είπαν την αλήθεια.

 

Κανείς δε μου μίλησε για την μαγεία του σκοταδιού

Για εκείνα τα μονοπάτια

που σε οδηγούν οι αισθήσεις σου 

Για τους κακοτράχαλους δρόμους 

που βρίσκει διέξοδο ο πόθος

 

Κανείς δε μου μίλησε για σένα

Για την άγρια ομορφιά σου

που δεν την πιάνουν οι χάρτες και τα gps

 

Για την αρμύρα των χειλιών σου

 και την θάλασσα των ματιών σου 

που δεν τα βρίσκεις στις όμορφες λίμνες 

αλλά στα βάθη των φουρτουνιασμένων ωκεανών


Κανείς δεν μου έδειξε πως κάνουν έρωτα στην σκιά

Πως μπαίνεις αυτοθέλητα στον λαβύριθνο 

χωρίς να σε νοιάζει ο μίτος της Αριάδνης


Μόνο εσύ, εσύ μου τα εξήγησες όλα

Χωρίς πολλά λόγια

Απλά μου άπλωσες το χέρι

Ιδρωμένη, γεμάτη φλόγα και πάθος 

 

Θα έρθεις στα υγρά μονοπάτια μου;" ψιθύρισες.

Και γω, που είχα τόσο ανάγκη να χαθώ, απλά σε ακολούθησα...

Παρασκευή 29 Ιουλίου 2022

Καλοκαίρι...


Ένα καλοκαίρι είναι ζέστη…
…με μοναξιά
…με θάλασσα
…χωρίς διακοπές
…με ένα καλό βιβλίο
…με φίλους
…με βαρεμάρα
…με νέα γάτα
…με γεμιστά
…με μελτέμι
Ένα καλοκαίρι είναι ζέστη:
…με μπουρίνι
…με ιδρώτα
…με αρρώστια
…με καρπούζι
…με τζιτζίκια
…με σεξ
…με μακροβούτι
Ένα καλοκαίρι είναι ζέστη…
με ό,τι άλλο μπορείς να θυμηθείς (ή να φανταστείς)
αλλά κυρίως με πολλή ζέστη…

Νίκος Δήμου


Νομίζω πως τα παραπάνω είναι όντως το καλοκαίρι. Αλλά δεν θα σας αφήσω μόνο με αυτό. Θα σας προτείνω και δύο εναλλακτικές ταινίες με φουλ καλοκαιρινή διάθεση. Ζέστη, ερωτισμός, άδεια πόλη, ευτράπελα, μια κινηματογραφική μικρογραφία της κοινωνίας μας τους καλοκαιρινούς, και όχι μόνο, μήνες.

Νταξ η πρώτη θεωρείται κλασσική για το ελληνικό σινεμά πλέον. Η δεύτερη περισσότερο mainstream. Αξίζουν όμως και οι δύο.


Οι Απέναντι

1981. Μια Ελλάδα έτοιμη να υποδεχθεί το ΠΑΣΟΚ , ένας λαός που οσονούπω θα ζήσει μέσα στην απατηλή λάμψη του σοσιαλισμού, μια κοινωνία  καταπιεσμένη που θα βρει τον προορισμό της στο κιτς, στα μπουζούκια και στην λογική "Τσοβόλα δώστα όλα". 

Ένας εικοσάχρονος, περίεργος και μοναχικός νέος, παρακολουθεί κρυφά με το τηλεσκόπιο του μια 35χρονη γυναίκα στην απέναντι πολυκατοικία. Ερωτισμός, ζέστη, εξαιρετικό καστ. Με υπόθεση πολύ προχωρημένη για την εποχή της. Η Μπέτυ Λιβανoύ με τον εξαιρετικό Άρη Ρέτσο, ο Θέμης Μάνεσης, η Σοφία Αλιμπέρτη, ο Κωνσταντίνος Τζούμας, ο Δημήτρης Πουλικάκος και μερικοί ακόμα γνωστοί ηθοποιοί πρωταγωνιστούν στην ταινία που άφησε το στίγμα της στο ελληνικό κινηματογράφο.


Τσίου

2005. Το στόρι είναι απλό όσο και τραγελαφικό. Ο Τσίου είναι ένας τύπος εθισμένος σε ουσίες. Ξεμένει το καλοκαίρι στην Αθήνα και προσπαθεί εναγωνίως να βρει την δόση του στην άδεια πόλη τον δεκαπεντάγουστο. Ούτε με... σφαίρες. Μπερδέματα, ναρκωτικά, ξεκάρφωτα τυπάκια, γκόμενες, μπράβοι. Ένα παρανοϊκό ψηφιδωτό που αποτυπώνει πλήρως την ψυχοσύνθεση των νέων ανθρώπων σε μια παρακμιακή κοινωνία.  Αλέξανδρος Παρίσης, Τζένη Θεωνά,, Μάκης Αρβανιτάκης, Μάκης Παπαδημητράτος, Αναστάσιος Κολοβός και Ερρίκος Λίτσης δίνουν ρέστα. Αν και θεωρείται cult με την άσχημη έννοια, όσοι την έχουν παρακολουθήσει λένε τα καλύτερα. Δοκιμάστε να την δείτε και θα με θυμηθείτε!

 


 Αυτααααααά! Όχι, για να μη λέτε ότι δεν φροντίζω για την καλοκαιρινή σας... διασκέδαση. Απο τα ποιήματα στις ταινίες, στην ζέστη, στα κουνούπια και στα ιδρωμένα σώματα! Τα λέμε ξανά!

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2022

Ιούλιος: Όλα τα μωρά στην πίστα...

 Καλησπέρα, καλησπέρα. Σήμερα λέω να είμαι φειδωλός. Εγώ. Γιατί σε λίγο θα μιλήσουν ο μέγιστος Γιάννης Ντουνιάς και ο ακόμη πιο μέγιστος Κώστας Μοναχός. Γι'αυτό σας λέω ο τίτλος έχει και δεν έχει σχέση. Ιούλιος βλέπετε, το ημερολόγιο δείχνει 13 του μήνα και τα μωρά άρχισαν να τα...πετάνε!

 Σιγά το νέο δηλαδή. Όοοοοοχι δεν χαμπαριάζουμε απο κορωνοϊο εμείς. Όλα στην φόρα και ας είναι κατηφόρα. Έχω μα διάθεση 80-90ίλας. Τότε που ήταν παχιές οι αγελάδες ντε. Με τα πακετάκια Ντελορ να έρχονται το ένα μετά το άλλο. Με τον Αντρέα και τον Τσοβόλα να τα δίνουν όλα Οπότε συνδυάζω τα μωρά με τους άντρες παλιάς κοπής (κάτι μου θυμίζει αυτό, αλλά νταξ μην είστε έτσι, υπάρχουν και άντρες παλιάς κοπής με την καλή την έννοια).

 Για πρώτο κείμενο του μήνα σας αφήνω με άσματα ασμάτων. Λόγια σοφά. Και μουσικές τρελιάρικες. Έτσι για να χαλαρώσουμε λιγάκι από ότι συμβάινει γύρω μας. Θέλω να νιώσετε και να αφουγκραστείτε την αγωνία των δημιουργών να ταιριάξουν τις λέξεις (κάπως έτσι δεν το λέει η Αριστέα μας  στο Συμπόσιο;). Απολαύστε με δική σας ευθύνη...

 

   Στίχοι: Παπαδόπουλος Βασίλης-Μουσική: Καμπουρίδης Θεόδωρος


Τον τελευταίο τον καιρό
κυκλοφορώ μ’ ένα μωρό.
Άμα το δεις θα πάθεις,
θα πάθεις τέτοια ταραχή
που θα σου φύγει η ψυχή.
Ρώτησε και θα μάθεις.

Αριστούργημα, σου λέω, αριστούργημα,
του Θεού το πιο ωραίο δημιούργημα.

Τον τελευταίο τον καιρό
κυκλοφορώ μ’ ένα μωρό,
μιλάμε για κανόνι.
Και οι γυναίκες το κοιτούν,
κι οι άντρες, όταν οδηγούν,
τους φεύγει το τιμόνι.


Στίχοι-Μουσική: Γιώργος Ιωαννίδης

 

 Στο χω ξαναπεί θα με θυμηθείς
Όταν λείπω εγώ τότε θα το δεις
Πως ότι και να ψάχνεις ότι και να βρεις
Πάλι εμένανε ναι θα θυμηθείς

Γιατί εγώ ναι ναι μωρό μου εγώ
δε γίνεται με τίποτα ν’ αντικατασταθώ
γιατί εσύ ναι ναι μωρό μου εσύ
τώρα που λείπω θα με θέλεις πιο πολύ

 

ΥΓ. Βάλτε φωτιά στα κάρβουνα!

ΥΓ2. Καλό υπόλοιπο μήνα να έχουμε.

Τρίτη 28 Ιουνίου 2022

Καλοκαιρινοί έρωτες: Το άλλο με τον Τοτό...

 Τέλος Ιουνίου, μπάνιο στην θάλασσα ακόμα δεν έχω κάνει, αλλά οκ μια γνωμούλα για κάτι καλοκαιρινό νομίζω πως μπορώ να έχω. Καλοκαιρινοί έρωτες λοιπόν. Σαν να λέμε πίτα με φαλάφελ και σως από ρυζογκοφρέτα αντί για γύρο χοιρινό με ότι χωράει μέσα (ή ακόμα και να χύνεται απ έξω ακόμα πιο καλά).

 Ξέρω ξέρω, αν διαβάσει το κείμενο η Αριστέα θα με αποκληρώσει από το Συμπόσιο ποίησης, αλλά οκ έτσι μου ήρθε στο μυαλό τώρα τι να κάνω. Άκου εκεί καλοκαιρινοί έρωτες...

 Νομίζω πως δεν υπάρχει πιο μεγάλη παγίδα από το να νομίζεις ότι ερωτεύτηκες ή σε ερωtεύτηκε κάποιος/κάποια, ντάλα κατακαλόκαιρο. Ρε είστε τρελοιιιιί ρεεεεε; Γίνονται αυτά; Γιατί δεν το δέχεστε όπως ακριβώς είναι; Τι είναι; Εύκολο. Ξεπέτα μικρής διάρκειας χωρίς τύψεις ελέω ζέστης, μπύρας, ορμών (για να μη πω κ@βλας και παρεξηγηθώ) και παραλίας. Αυτό είναι κοριτσάρες μου και αγορίνες μου. Καα ειδικά για σας αγορίνες μου το λέω όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται. 

 Όχι ρε, δε βρήκε στο πρόσωπο σας η γκόμενα των άντρα των ονείρων της. Να περάσει καλά ήθελε το καλοκαιράκι, έζησε λίγο και την φάση της ως drama queen και αυτό είναι όλο. Στο τέλος Αυγούστου θα πέσουν τηλεφωνήματα η ακόμη χειρότερα απλά μηνυματάκια που θα εξηγούν ότι "περάσαμε όμορφα αλλά θέλω να μείνω λίγο μόνη."  

 Σε ελεύθερη μετάφραση αυτό σημαίνει, "μπαίνει το φθινόπωρο, έρχεται ο χειμώνας και νιώθω πως πρέπει νσ βρω κάτι σοβαρό στην ζωή μου. Μέχρι το άλλο καλοκαίρι που θα κωλοχτυπιέμαι στα μπαρ και στις παραλίες".

 Νταξ ξέρω, είμαι ένα κακέκτυπο αντρικού γουρνιού (έτσι λένε στο χωριό μου το γουρούνι) που μέσα στα διαμάντια που γράφω (λέμε τώρα), ξεφεύγω και τσουβαλιάζω τα κορίτσα και τα αγόρια. Όοοοοοχι όμως. Την αλήθεια μου λέω. Μια αλήθεια που αν κοιτάξετε καλύτερα γύρω σας θα δείτε και σεις.

 Δεν προσφέρεται το καλοκαίρι για σοβαρές γνωριμίες. Και όταν λέω σοβαρές δεν εννοώ τον γάμο. Αλλά έστω μια υποτυπωδώς σοβαρή σχέση. Για όσους και όσες θέλουν δηλαδή να κάνουν. Η φάση είναι τοσο χαλαρή, τόσο χύμα, που όλοι μας θέλουμε να χαλαρώσουμε, να ξεφύγουμε από τις σκοτούρες και όχι να δημιουργήσουμε νέες. Εεεε σε αυτή την λογική κινείται και η φάση της συναναστροφής με το άλλο φύλο.

 Γι' αυτό λοιπόν αφήστε τα ψεύτικα τα λόγια τα... καλοκαιρινά. Είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια, ο βοριάς θα στα κάνει συντρίμμια κομμάτια, που έλεγε και το άσμα. Ααααα εγώ είμαι προβληματικός και τα λέω τσεκουράτα. Μη πείτε μετά δεν ξέρατε, δεν καταλάβατε και δεν είδατε. Ξηγημένα.

 Αυτά τα ολίγα είχα να καταθέσω. Να βάζετε αντηλιακό, να γεμίζετε τα τάπερ σας με κεφτεδάκια και προσοχή στις μωβ μέδουσες. Θα τα ξαναπούμε. Δεν ρεπάρω το καλοκαίρι από το μπλογκ. Είναι τροφή για σκέψη αυτή η περίοδος, με τόσα βυζι@, κώλους εεεε μπιπ ποπούς ήθελα να πω και τόσες αιθέριες υπάρξεις που κυκλοφορούν... λυτές και δεμένες. Τα λέμεεεεε!

 

ΥΓ. Σας αφήνω με την Πόλυ Πάνου την θεά!

 

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2022

Είσαι...


 

Είσαι, ο ήχος των κυμάτων 

ένα καλοκαιρινό απόβραδο δίπλα στην θάλασσα

Το γλυκό αεράκι που σκάει στο στέρνο

μια ζεστή μέρα του Αυγούστου

 

Είσαι, αυτό που τα χείλη θέλουν να νιώσουν όταν διψάνε

και η απαράμιλλη ομορφιά του ουράνιου τόξου 

μετά την καταιγίδα 

 

Είσαι η στιγμή που περνάει και δεν χάνεται ποτέ

και η θύμηση που φέρνει το χαμόγελο 

στα πρόσωπα των ανθρώπων


Είσαι, η υπενθύμιση

 πως η δύναμη πηγάζει μέσα από τον πόνο

και η διαπίστωση πως αυτό που τελικά είμαστε 

λίγοι το καταλαβαίνουν 


Είσαι, ήσουν και θα είσαι

αυτή η γλυκόπικρη αίσθηση

που αφήνουν τα απραγματοποιήτα όνειρα

 

Και μην έχεις ποτέ την παραμικρή αμφιβολία. 

Όλα τα παραπάνω είναι απλά 

μια ανάγκη ερμηνείας του ανεξήγητου

Γιατί αυτό που τελικά είσαι, οι λέξεις δεν το χωράνε... 

 

 

ΥΓ. Το παραπάνω κειμενο, είναι σκέψεις για εκείνους τους ανθρώπους και ειδικότερα για εκείνες τις γυναίκες, που καμία ζωή δεν θα μπορούσε να τους αποδώσει τα μέγιστα από όσα αξίζουν. Και αν το βρίσκετε υπερβολικό, σκεφτείτε μόνο τούτο: Η υπερβολή πολλές φορές κρύβει μέσα της μεγάλες και "δύσκολες" αλήθειες...

Σάββατο 4 Ιουνίου 2022

Όλα λάθος...


Όλα λάθος. Η στιγμή. Η εποχή. Οι σκέψεις. 

Προσπαθείς να μάθεις. Να κρατήσεις τις ισορροπίες.

Διορθώνεις. Ανοίγεσαι. Κλείνεσαι. 

Φυσιολογική μα και παράλογη ταυτόχρονα διαδικασία.

    Έτσι δεν είμαστε οι άνθρωποι;

Περίεργοι και αυτοκαταστροφικοί.

 

Όλα λάθος. Επηρρεάζουμε τις ζωές των ανθρώπων.

Καταλαβαίνουμε με ποιον τρόπο;

Τους πονάμε; Τους κάνουμε χαρούμενους;

Στηρίζουμε; Σεβόμαστε; Συναισθανόμαστε;


Όλα λάθος. Εκεί που νιώθεις την αλλαγή έρχεται η στασιμότητα.

Το πισωγύρισμα. Ξανά και ξανά.

 Μια ατέρμονη κατάσταση.

Νιώθεις μόνος. Μα πάντα ήσουν μόνος. 

Και θα είσαι. Δεδομένα.

Αυτή ειναι η φύση σου.


Η αποδοχή δεν είναι πάντα αρετή τελικά. 

Ίσως εναι συνειδητοποίηση όμως.

Ότι όλα ειναι λάθος, γιατί εισαι και συ λάθος.

Και προχωράς. Και χάνεις και κερδίζεις.

Συνήθως χάνεις. Ναι, ναι. Αυτό είναι. Χάνεις...


ΥΓ. Συγχωρέστε το πεσιμιστικό ύφος του κειμένου. Έχετε συνηθίσει για πρώτο κείμενο του μήνα κάτι πιο  αναλαφρό. Συμβαίνει καμιά φορά από το τραλαλα τραλαλο  να περνάμε και σε κάτι πιο γλυκανάλατο, ιδιαίτερο, βαρύ πείτε το όπως θέλετε.

ΥΓ2. Σας αφιερώνω με όλη μου την καρδιά αυτό το υπέροχο και διαχρονικό τραγούδι του αξεπέραστου Engelbert Humperdinck. Όσοι και όσες δεν το ξέρετε, θα το λατρέψετε! Καλό μήνα να έχουμε!



"I can remember when we walked together
Sharing a love I thought would last forever
Moonlight to show the way so we can follow
Waiting inside her eyes was my tomorrow
 
Then something changed her mind, her kisses told me
I had no loving arms to hold me
 
Every day I wake up, then I start to break up
Lonely is a man without love
Every day I start out, then I cry my heart out
Lonely is a man without love..."

Πέμπτη 19 Μαΐου 2022

Blade runner-Vangelis: 'Οταν το δυστοπικό μέλλον συνάντησε το ένδοξο παρελθόν

 Την ταινία blade runner την έχετε δει; Βγήκε στους κινηματοράφους το 1982. Σκηνοθέτης ο Ρίντλει Σκοτ. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους ο τεράστιος Χάρισον Φορντ, η Σον Γιάνγκ, η νεαρή Ντάριλ Χάνα, ο Έντουαρτν Τζέιμς Όλμος και ο μέγιστος Ρούτγκερ Χάουερ.

 Μουσική Βαγγέλης Παναθανασίου. Ο δικός μας. Ένας μεγάλος Έλληνας, ένας αξεπέραστος καλλιτέχνης. Σήμερα έφυγε από την ζωή σε ηλικία 79 ετών. 

 Το έργο του αιώνιο και τόσο ελληνικό. Μεγαλειώδες, ιδιαίτερο, επηρρρεασμένο από την αρχαία Ελλάδα και τους επίγειους Θεούς της. Τον Σοφοκλή, τον Ευριπίδη, τον Σωκράτη, τον Αριστοτέλη. Ντυμένο με νότες που θύμιζαν το ένδοξο παρελθόν μας. Αυτό που λοιδωρούμε και ξεχνάμε. Αυτό που δεν μπήκαμε στον κόπο να μάθουμε για να μας συντροφεύει ως εφόδιο στις ζωές μας.

  Στην συγκεκριμένη ταινία, που θεωρείται από τις καλύτερες όλων των εποχών, ο Παπαθανασίου μπήκε σε άλλα... παπούτσια. Όχι άγνωστα. Άλλωστε ήταν ένας απο τους κορυφαίους της ηλεκτρονικής μουσικής από την εποχή των Aphrodite's child. 

 Η μουσική του δένει απόλυτα με ένα δυστοπικό Λος Άντζελες, με ρέπλικες σε μορφή ανθρώπων που επαναστατούν, που δείχνουν να έχουν συναισθήματα, που τις κυνηγάνε και στο τέλος τις θανατώνουν.

 Παρακάτω μερικές ατάκες, συνδυασμένες με μουσικά κομμάτια που "έντυσαν" την ταινία. Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου ήταν ένας παγκόσμιος καλλιτέχνης που τίμησε την Ελλάδα όσο λίγοι. Κάπως έτσι σας αφήνω. Απολαύστε ελεύθερα.

 

" I've seen things you people wouldn't believe. Attack ships on fire off the shoulder of Orion. I watched C-beams glitter in the dark near the Tannhauser gate. All those moments will be lost in time... like tears in rain... Time to die..."

 "Quite an experience to live in fear, isn't it? That's what it is to be a slave..."

" I'm not in the business. I am the business"


 "Nothing is worse than having an itch you can never scratch!"

 "We're not computers, Sebastian, we're physical."

  "Commerce is our goal, here. More human than human..."


"Replicants are like any other machine - they're either a benefit or a hazard. If they're a benefit, it's not my problem."

"Painful to live in fear, isn't it?"


"We began to recognize in them a strange obsession. After all, they are emotionally inexperienced, with only a few years in which to store up the experiences which you and I take for granted. If we gift them with a past, we create a cushion or a pillow for their emotions, and consequently, we can control them better."¨

"Memories! You're talking about memories!"

Δευτέρα 9 Μαΐου 2022

Εγώ ο ξένος...

 Ναι το παραδέχομαι και είναι και φανερό. "Έκλεψα" τον τίτλο του σημερινού κειμένου μου από το τραγούδι του μοναδικού Τάκη Μουσαφίρη που ερμήνευσε αξεπέραστα ο μέγαλος Στράτος Διονυσίου.

  Τον τίτλο βεβαίως βεβαίως. Γιατί την ουσία των όσων θα πω την είδα και την βλέπω στις σχέσεις των ανιθρώπων. Που εύκολα λησμονούνε ή που κάνουνε πως δεν θυμούνται. Και δείχνει πολλά. Γιατί όπως είχε πει και ο Καρλ Μαρξ, "ο άνθρωπος είναι  (και) οι σχέσεις του".

 Λίγο πολυ όλοι το έχουμε ζήσει. Άνθρωποι που έχουν περάσει από την ζωή μας, σχέσεις, φίλοι, συγγενείς, συνάδελφοι από την δουλειά, απλοί γνωστοί, να κάνουν πως δεν μας θυμούνται. Ή όντως να μας έχουν ξεχάσει. Το χειρότερο όμως είναι όταν διαπιστώνουμε ότι η συμπεριφορά τους είναι ξένη και παράταιρη απέναντι μας. Γι'αυτο και δεν εννοώ την λήθη που φέρνει ο χρόνος, κάτι που είναι φυσιολογικό πολλές φορές, αλλά την λήθη που ο ανθρώπινος εγωισμός φέρνει στην επιφάνεια.

 Πραγματικά με λυπεί αυτή η κατάσταση. Γιατί, θεωρώ από τα λίγα που καταλαβαίνω από τον εαυτό μου, ότι εγώ δεν τον έχω κάνει ποτέ αυτό σε κάποιον που πέρασε από την ζωή μου και ούτε πρόκειται. 

 Και δεν μιλάω για τις περιπτώσεις που αποφασίζουμε να βγάλουμε έναν τοξικό άνθρωπο από την ζωή μας. Αλλά για εκείνες που η καθημερινότητα, οι δυσκολίες, η συνειδητοποίηση ότι έκλεισε ένας κύκλος, η ίδια η ζωή τελικά, έκανε δύο ανθρώπους να απομακρυνθούν ο ένας απο τον άλλο.

 Είναι πολυ άσχημο να συναντιέσαι με κάποιον που μοιράσστηκες πράγματα και ξαφνικά να τον νιώθεις  ξένο. Να νιώθεις πως έχει αλλάξει προς το χειρότερο, να αναρωτιέσαι αν είναι αυτός ο άνθρωπος με τον οποίον συναναστράφηκες, συνεργάστηκες, έκλαψες, γέλασες, ήταν ο συζυγος, ο εραστής σου, ο φίλος, ο συγγενής που κάποτε ήσασταν... αυτοκόλλητοι.

Είναι άσχημο, γιατί διαπιστώνεις ότι τελικά οι άνθρωποι ξεχνάνε εύκολα, νιώθουν ψεύτικα και θυμούνται μόνο ότι ικανοποιεί τον εγωισμό και την ματαιοδοξία τους. Σε χαιρετάνε μηχανικά, σχεδόν επιτηδευμένα, μιλάνε κοφτά και χωρίς ίχνος συναισθήματος, σου δίνουν την εντύπωση ότι σε βλέπουν για πρώτη φορά.

 Αντιλαμβάνεσαι αυτόματα ότι ενδεχομένως και συ να ήοουν αλλιώς την περίοδο που συναναστρεφόσασταν με όποιον τρόπο, αλλά καταλαβαίνεις κιόλας ότι εσύ είσαι ο εαυτός σου. Και όχι κάποιος η κάποια που παίζει έναν ρόλο ανάλογα τις περιστάσεις. Γιατί εσύ δεν άλλαξες. Δεν έγινες ξένος.  Έδωσες και έμεινε κάτι μέσα σου από όλο αυτό.

 Είναι τραγικά απάνθρωπο να υπάρχουν... άνθρωποι που διαγράφουν το παρελθόν τους έτσι απλά, μονοκοντυλιά. Είναι λυπηρό από πρώτη αγάπη, καλύτερος φίλος, φοβερός συνάδελφος, τρυφερός σύζυγος, να νιώθεις ξένος, να σου συμπεριφέρονται απρόσωπα και τυπικά. Τα κομμάτια της ζωής μας τα κρατάμε μέσα μας και δεν τα πετάμε στον κάλαθο των αχρήστων. 

 Γιατί, όπως έχουμε τονίσει ξανά, η ζωή έχει την τάση να επιστρέφει συμπεριφορές. Και όποιος "λησμονεί τους σταθμούς που έκανε στάση", που ξεδίψασε και ξεκουράστηκε, που μοιράστηκε τα όνειρα του περιμένοντας το τραίνο για ένα καλύτερο αύριο, τότε είναι καταδικασμένος να ξεχαστεί και ο ίδιος...

 

 ΥΓ. Καλό μήνα, έστω και καθυστερημένα! 

ΥΓ2. Γουστάρετε, με Στράτο και Τάκη!

 

Στίχοι-Μουσική: Τάκης Μουσαφίρης- Τραγούδι: Στράτος Διονυσίου

Παρασκευή 15 Απριλίου 2022

Άδεια κούνια - Μισώ (28ο Συμπόσιο Ποίησης)



Άδεια κούνια

Πέρα δώθε-πέρα δώθε, πολύ μουντό αυτό το απόγευμα
Που είνaι τα παιδιά; Ο Βιτάλι, η Αλεξία, ο Όλεγκ;
Πέρα δώθε-πέρα δώθε,περίεργοι θόρυβοι ακούγονται
Με ξέχασαν άραγε; Εμένα που τους πήγαινα ψηλά;

Πέρα δώθε- πέρα δώθε, σκοτείνιασε ο ουρανός
Γιατί ακούγονται κραυγές;
Πέρα δώθε-πέρα δώθε, ακούω μπότες να χτυπάνε
Γιατί χάθηκε ο ήλιος;

Πέρα δώθε-πέρα δώθε, νιώθω μισή έτσι αδειανή που είμαι
Παιδιά είναι αυτά που κλαίνε;
Πέρα δώθε-πέρα δώθε, μυρίζει θάνατος τριγύρω
Όλεγκ, Βιτάλι, Αλεξία, έι παιδιά, γιατί είστε ψηλά;
Μόνο εγώ σας πήγαινα εκεί...

-----------------------

Μισώ


"Τον πόλεμο μισώ και απ΄την ζωή αποζητώ,
να μη μου μείνει μόνο το παράπονο
Κι ας ήταν μια φορά να με 'χες πάρει αγκαλιά
Το ξέρω σου ζητώ παρά πολλά..
."
 

"Δεν θέλω καρδιά μου κλαις"

Νικόλας Άσιμος


Μισώ την μυρωδιά του
Τον τρόπο που βρωμάει η σάρκα του
Μισώ τους ήχους του
Τον τρόπο που ακούγονται τα ουρλιαχτά του
Μισώ την μοναξιά του
Τον τρόπο που χωρίζει τους ανθρώπους

Μισώ την ασχήμια του
Τον τρόπο που γελάει με το θανατικό του
Μισώ την δύναμη του
Τον τρόπο που επιβάλλεται στις ζωές μας
Μισώ το θράσος του
Τον τρόπο που σκοτώνει τα παιδιά

 

 Αυτές λοιπόν, ήταν οι συμμετοχές μου στο 28ο Συμπόσιο Ποίησης που διοργανώνει η αγαπημένη μου Αριστέα (https://princess-airis.blogspot.com/). Ένα Συμπόσιο που έκρυβε πολλές εκπλήξεις και συγκινήσεις για ακόμη μια φορά. Η έμπνευση της, να  γράψουμε για τον πόλεμο χωρίς επιλογή συγκριμένης λέξης, ήταν πραγματικά εξαιρετική.

 27 ποιήματα-καταθέσεις ψυχής-διαμαρτυρίες, διαγωνίστηκαν, διαβάστηκαν και τελικά βαθμολογήθηκαν. Συγχαρητήρια στη νικήτρια Σταυρούλα Δεκούλου (https://st-dekouloupapadimitriou.blogspot.com/), που έγραψε ένα ποιήμα που συγκίνησε και κέρδισε τις εντυπώσεις. Δεν ήταν το μόνο, γ'αυτό θέλω να συγχαρώ όσες και όσους έγραψαν, διάβασαν και βαθμολόγησαν σε αυτή την γιορτή μας.  Όλα τα κείμενα είχαν κάτι να πουν.   

 Από την Σταυρούλα μέχρι την Γιούλη. Απο το πρώτο μέχρι το τελευταίο. Οι βαθμοί δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει η αλληλεπίδραση και η δημιουργία.  Σημασία έχει που οι φωνές μας γίνονται δημιουργικές, γίνοντα ερωτικές και αστείες, ιδιαίτερες και όταν χρειάζεται φωνές διαμαρτυρίας.

 Κάθε φορά που έρχεται η στιγμή να γράψω νιώθω αυτό το καρδιοχτύπι, την αγωνία, να βγουν οι λέξεις απο μέσα μου με τρόπο ποιητικό και λυρικό. Με βοηθάει πολύ το Συμπόσιο στον τρόπο που γράφω και σκέφτομαι. Και αυτό το οφείλω στην Αριστέα. Εν αναμονή του επομένου λοιπόν...

 

 ΥΓ. Μη νομίζετε ότι ξεχνάω την κάψα μου για την πρωτιά. Απλά είπα να μην κάνω εκτενη αναφορά γιατί στο τέλος θα με περάσουν για γραφικό (σιγά τα νέα). Σας φιλώ!

Αναγνώστες

Page translation