Η γυναίκα συνοδοιπόρος του άντρα στην οδυνηρή του πορεία, εμπνεύστρια, φρουρός και οδηγήτρια, θα μεταλλάξει την οργή καταστροφής σε πνοή δημιουργίας. Ο Rilke εγνώρισε τη βαθειά φύση της γυναίκας όσον λίγοι και περιέγραψε το χρέος της προς τον άντρα και τον κόσμο με τρόπο απλό: -συγκράτα τον.
Αυτή η μέτρια εντολή των ελεγειών φωτίζει, ερμηνεύει και δικαιώνει την παρουσία της γυναίκας μέσα στην ιστορία και τον πολιτισμό. Η γυναίκα υπήρξε η μούσα της δημιουργίας.
Η γυναίκα του Rilke ανοίγει τις πύλες της ανδρικής ψυχής, αποσφραγίζει τους καταρρακτες του ίμερου, φέρνει τον άντρα σε φωτισμό και τον διδάσκει τους αναβαθμούς του έρωτα. Είναι η σωκρατική Διοτίμα. Ταυτόχρονα όμως κατευθύνει την ερωτική του ορμή, καθοδηγεί την πορεία, εξευγενίζει το ήθος και ημερώνει την πράξη του. Είναι η φαουστική Μαργαρίτα. Η αγάπη της συνενώνει τη γνώση και την πράξη στη μεγαλειώδη σύνθεση, που ανεβάζει τον άντρα προς τα πάνω.
Η αντίληψη ότι το έργο του πολιτισμού κατοπτρίζει τη δημιουργία του άντρα μόνο (ήρωες, νομοθέτες, φιλόσοφοι, ποιητές, ιδρυτές θρησκειών) παραβλέπει το γεγονός οτι στη δημιουργία αυτή η παρουσία της γυναίκας υπήρξε όρος εκ των sine qua non.
Αλλ’ αν διέφυγε την κοινή προσοχή η δύναμη που εγκλείεται στη θηλυκή αδυναμία, η ενόραση των ποιητών συνέλαβε την αλήθεια και ομολόγησε την οφειλόμενη τιμή.
Και τον ύμνο της γυναίκας εστηριξαν στη καθαρή διάκρισή της από τον άντρα. Στην αδυναμία της, που είναι οδηγητική και κυρίαρχη της ανδρικής δύναμης. Στη σύνεση και την ηρεμία της, που την κάνει θεοσεβή, αλλά και θεοφίλητη..."
Δημήτρης Λιαντίνης: "Έξυπνον Ενύπνιον - Οι Ελεγείες του Duino του Rilke"
Σε όλη την έκταση του κειμένου διαφαίνεται ο σεβασμός κι ο ισότιμος χώρος για τον έναν και τον άλλο. Γυναίκα και άνδρας ισούται με ομάδα, και σε μία ομάδα πάντοτε γίνεται χρήση των ικανοτήτων του καθενός. Έτσι κι εδώ. Η γυναίκα υπερέχει σε κάποια, ο άνδρας σε κάποια άλλα, και μαζί γίνονται υπερόπλο - όμως, μονάχα όταν υπάρχει η ειλικρίνεια συναισθημάτων, όταν υπάρχει δέσιμο. Τότε μπορούμε να μιλάμε για μια επιτυχημένη σχέση, ναι. Τυχεροί όσοι βρίσκουν συμβατό "δότη".
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε φιλώ, Μάκη μου.
Αυτοί οι... δότες δύσκολα εμφανίζονται στον δρόμο μας Αναστασία μου. Και όταν το κάνουν πρέπει να μπορούμε να το διακρίνουμε...
ΔιαγραφήΜ΄άρεσε πολύ ο τρόπος που το περιέγραψες.
Τώρα, μετά από έναν Λιαντίνη κι ένα κουμπαρόνι στον σχολιασμό, τι να πω κι εγώ το ταπεινό χαμομηλάκι; Θαυμάζω τον Λιαντίνη, καμαρώνω το κουμπαρόνι, και ευχαριστώ τον Μάκη για τις επιλογές του. Καλό βράδυ παιδιά ✿
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, ναι τα έχουμε ξαναπεί ο Λιαντίνης είναι απλά μαγικός και πάντα εύστοχος! Εξίσου και η Αναστασία, που πάντα πάει ένα βήμα παραπάνω τα κείμενα με τους σχολιασμούς της!
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ και γω Πέτρα μου για το σχόλιο!
Δεν θα γινοταν με την επιστροφή μου να μην περάσω απο τη γωνίτσα σου φίλε μου :*
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε γλυκοφιλώ!
Μαρία μου, χαίρομαι που επέστρεψες δριμύτερη! Ξέρεις ότι πάντοτε έχει ουσία η ανταλλαγή απόψεων που έχουμε! Σε φιλώ!
Διαγραφή