Σκόρπιες σκέψεις...

Και λες πως είσαι διαφορετικός και λεν οι άλλοι πως δεν παλεύεσαι... Και καλά να μην παλεύεσαι, αλλά αν όσο πας και χειροτερεύεις λένε, είναι πιο άσχημα τα πράγματα γιατί αρχίζεις και γίνεσαι κουραστικός. Και μερικοί όπως ξέρουμε δε θέλουν και πολύ να αρχίζουν να τη κάνουν με ελαφρά...
Έτσι σκέφτεσαι και λες... «Ρε λες να μείνω μόνος μου?». Μα και έτσι να είναι ακόμη και μέσα στην αβάσταχτη μοναξιά σου, ψάξε να βρεις τον εαυτό σου... Αναμόχλευσε το παρελθόν, μάντεψε το μέλλον, ζήσε το παρόν. Να ξέρεις πως το δίκιο είναι με το μέρος των τρελών, των ξεχωριστών. Η δυσκολία που αντιμετωπίζεις από «τα τρελά» σου και «τα παλαβά» σου είναι δρόμος, μονοπάτι που οδηγεί όχι σε αδιέξοδο μα στον προορισμό σου. Σε αυτό που η καρδιά σου «φτερουγίζει» σαν το σκέφτεται...
Και μετά συλλογίζεσαι ότι μερικές φορές νιώθεις λες και θα... σκάσεις απ το κακό σου, με ότι διακρίνεις γύρω σου. Να ξέρεις το αίσθημα αυτό δεν προέρχεται παρά μόνο από τα θέλω σου. Αυτά ορίζουν εσένα, τον χαρακτήρα σου, την ύπαρξη σου. Όποιος πει το αντίθετο, τότε σίγουρα «περί άλλων τυρβάζει». Στρουθοκαμηλίζει νομίζοντας πως οι καλές στιγμές απλά έρχονται χωρίς να χρειαστεί να τις κυνηγήσουμε... Αυτό last year, μιας και ακόμη και η τύχη μου φαίνεται πως τα παρατάει...
Κι αν χάνεις την όρεξη σου μην τα παρατάς... Εδώ είμαστε, εδώ θα’μαστε και όλα θα γίνουν. Καθένας στη ζωή παίρνει ότι του αξίζει. Τι σας λέω βραδιάτικα ε... Μερικές φορές το παθαίνω αυτό. Έχω σκόρπιες σκέψεις και προσπαθώντας να τις βάλω σε σειρά, μπερδεύομαι, μπερδεύω, ξεμπερδεύω και πάει λέγοντας... Πότε επιτέλους θα κάνει ξαστεριά στην καρδιά και στην ψυχή μερικών ανθρώπων? Πότε επιτέλους θα καταλάβουμε πως κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό η παράξενο??? Επέστρεψα στα γραφόμενα της ψυχής μου και απόψε σας την άνοιξα, μήπως μπορέσω και βρω απαντήσεις για αυτά που  έγιναν, για αυτά που θα γίνουν αλλά πολύ περισσότερο για αυτά που «ερήμην» μου γίνονται...