Όχι άλλο κάρβουνο...

Ώρες-ώρες αναρωτιέμαι τι σόι άνθρωποι είμαστε... Συμπεριλαμβανομένου και εμού βεβαίως-βεβαίως. Μανίες παντού. Τώρα τελευταίες νομίζω πως τους περισσότερους μας έχει πιάσει μανία κατάθλιψης, άλλους περισσότερο άλλους λιγότερο. Με ότι συμβαίνει γύρω μας βέβαια είναι φυσιολογικό. Είναι και παράλογο λιγάκι. Παράλογο γιατί θα αναρωτηθείτε?  Επιστήμη δεν είναι, αλλά λιγάκι ψιλά γράμματα είναι... Τι είναι αυτό που έχει αλλάζει δραματικά στις ζωές μας τα τελευταία χρόνια? Τα οικονομικά μας, θα μου πείτε. Και αυτά συμπαρασύρουν και όλα τα άλλα.. Οικογένεια, εργασία, σχέσεις. Οκ. Δεκτό. Δεν είναι κάτι καινούργιο όμως σωστά? Απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου και τους γύρω μου πάντα έτσι ήμασταν. Πως έτσι? Γκρινιάρηδες, ωχαδελφιστες, αναβλητικοί, δήθεν καταγγελτικοί. Τα βλέπαμε όλα μαύρα.  Άλλα όσο τσούλαγε το πράγμα, όλα δούλευαν ρολόι και όσο ήταν γεμάτο το πορτοφόλι μας, το πορτοφόλι του διπλανού δεν μας ένοιαζε...

Τώρα όμως... Τώρα αγαπητοί μου προέχει η  (και καλά) εθνική ταυτότητα, η  (της πλάκας) αντίσταση, τώρα οι  πρώην βολεμένοι αφρίζουν από το κακό τους... Τώρα που οι συντάξεις μερικών πήγαν από τις 3000 ευρώ στις 2.500, τώρα που οι Δημόσιοι καρεκλοκένταυροι, εεε με συγχωρείτε υπάλληλοι ήθελα να πω, χάσανε τα πόστα... τώρα θα μας κάνουν το μυαλό κομπόστα που έλεγαν και οι ΤΧC... E όχι.
Όσο σε αυτή την ρημάδοχώρα θα εθελοτυφλούμε, όσο θα νοιαζόμαστε μόνο για το θεαθήναι, τίποτα δεν μας σώζει... Και επειδή βαρέθηκα τις «στημένες» εξεγέρσεις, τις επαναστάσεις των εαυτούληδων, τις μαζώξεις των κουκουλοφόρων, ο καθένας μας πρέπει να κάνει την δική του προσωπική επανάσταση. Πλέον ούτε Καραϊσκάκη έχουμε, ούτε Κολοκοτρώνη, ούτε Μιαούλη. Ο καθένας μέσα από τις προσωπικές του αλλαγές, την αλλαγή  σκέψης, την σωστή κρίση των καταστάσεων, θα βάλει το λιθαράκι για να μπορέσει να αλλάξει σιγά-σιγά αυτός ο τόπος προς το καλύτερο. Αλλά όχι με την μύτη ψηλά, όχι με συνθήματα Κολωνακιώτικα του τύπου «Όλι Ρεν, Όλι Ρεν κάτω τα χέρια απ’ τα Καγιέν», όχι με καψίματα, όχι με μολότοφ, όχι με τσιφτετέλια στις 5 τα ξημερώματα με ψηλοτάκουνη γόβα και σιθρού φόρεμα... Η κατάρα μας είναι η έλλειψη εγωισμού. Δεν έχουμε, δεν μας έχει μείνει, δε ξέρω... Κάτι πρέπει να κάνουμε πάντως.

Ακόμη και τώρα στις δύσκολες στιγμές που βιώνει η κάθε ελληνική οικογένεια, ακόμα και σε αυτούς τους πρωτόγνωρους, για μας τους νεότερους, καιρούς, υπάρχουν κάτι τυπάκια και τύπισσες που προσπαθούν  να εκμεταλλευτούν την έλλειψη εγωισμού από τον συνάνθρωπο τους... Είναι πονηροί καιροί να ξέρετε και οι εχθροί παντός τύπου παραφυλάνε... Για όλους αυτούς λοιπόν, έχω να πω κάτι που είναι και της μόδας... Φακ οφ εντ γκόου χομ...  Όχι άλλο κάρβουνο... Έλεος... Άντε... Άντε πια...