Αγαπήσαμε και μάθαμε...

  Αγαπήσαμε και μάθαμε ότι τελικά κάποιες φορές πονάει πολύ... Αγαπήσαμε και καταλάβαμε πως άλλο ο έρωτας και άλλο η αγάπη. Σε όλη αυτή την δίνη της καθημερινότητας αγαπήσαμε και νιώσαμε πως είναι να αγαπιέσαι αλλά και πως να μισιέσαι.. Αγαπήσαμε και δώσαμε, άλλοι τα πάντα, άλλοι τίποτα και άλλοι όσα μπορούσαμε...
  Αγαπήσαμε και χρειάστηκε να σταματήσουμε να αγαπάμε γιατί δεν βρήκαμε ανταπόκριση. Γιατί? Μα γιατί αν αυτό θεωρήσαμε, τότε δεν αγαπήσαμε πραγματικά... Γιατί η πραγματική αγάπη είναι πάνω από έρωτες, πάνω από εγωισμούς και ατομικισμούς, πάνω από συμφέροντα...       Αγαπήσαμε, λένε οι γνώστες της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, γιατί είχαμε ανάγκη να το κάνουμε. Γιατί αυτός είναι «ο κόσμος μας». Αγαπήσαμε και όσοι από εμάς το κάναμε ανιδιοτελώς κερδίσαμε κάτι σημαντικό. Βιώσαμε την πραγματική αγάπη, αν όχι από τους άλλους, τότε από εμάς τους ίδιους, από τον εαυτό μας...
 Αγαπήσαμε για να ζήσουμε, ζούμε για να αγαπάμε, όπως έγραψε και ο Διονύσιος Σολωμός στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους». Η Αγάπη τρομοκρατεί τις «άκαρδες» καρδιές... Στήνει στον τοίχο τους δολοφόνους των ψυχών...
 Η Αγάπη, είναι το μόνο φάρμακο για την ψυχή μας... Είναι αυτή που μας οδήγησε και θα μας οδηγεί και στο τέλος θα μας φτάσει στον προορισμό μας... Στην απόλυτη ανθρωπιά και περηφάνια. Γιατί η Αγάπη δίνει ώθηση στους ανθρώπους να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και να ζήσουν αρμονικά με τους συνανθρώπους τους. Και όπως είπε ο μεγάλος μας ποιητής Νίκος Εγγονόπουλος, «η αγάπη είναι ο μόνος τρόπος...»