Νομίζω πως η απάντηση εδώ δεν είναι ούτε ναι ούτε όχι, σε καμία από τις ερωτήσεις.
Και αυτό γιατί, θεωρώ πως οι δρόμοι, σαφώς και προυπάρχουν αλλά το αν θα δημιουργήσουμε εμείς νέους με άλλον τελικό προορισμό από αυτόν που... διαφαίνεται, έχει να κάνει με την δική μας θεώρηση των πραγμάτων.
Οι μέρες γιορτών είναι για μένα πάντοτε μέρες αναθεώρησης. Δε ξέρω πως γίνεται αυτό, αλλά για παράδειγμα οι δύο προηγούμενες Χριστουγεννιάτικες περίοδοι, μου δίδαξαν πολλά πράγματα. Το ίδιο φαίνεται να ισχύει και για αυτήν που έρχεται και ήδη αρχίσαμε να διανύουμε.
Παρακολουθώντας μάλιστα τα γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας, στην κοινωνία, στην Παιδεία, στην πολιτική, στην καθημερινότητα μας, αρχίζω και σκέφτομαι σοβαρότατα πως, αυτό που εμείς μπορούμε να ορίσουμε στην ζωή μας, όσο και αν δείχνει να... λιγοστεύει, είναι τόσο σημαντικό που αν καταφέρουμε και το επηρρεάσουμε θετικά, τότε υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Αυτό το "όλα συμβαίνουν για κάποιον λόγο" και "ο καθένας κάποια στιγμή παίρνει στη ζωή αυτό που του αξίζει" από την μία με τρομάζει από την άλλη με φέρνει κάποιες στιγμές προ των ευθυνών μου. Με βοηθάει θα έλεγα. Σίγουρα υπάρχουν καταστάσεις που μοιάζουν μεγαλύτερες από εμάς. Γιγαντιαίες και τρομακτικές. Πρωτόγνωρες και δυσβάσταχτες.
Σίγουρα όμως, η ανθρώπινη υπόσταση μας, μας έχει διδάξει πως η δύναμη που κρύβουμε μέσα μας, οι αντοχές, τα όνειρα που ξαφνικά δημιουργούνται από το πουθενά, έχουν την δυνατότητα να υπερνικούν οτιδήποτε αρνητικό προκύψει. Και αν δεν το υπερνικήσουν, τότε τουλάχιστον να ευχηθούμε να είναι έμας μάθημα για μας αυτό. Αυτό είναι το πιό σημαντικό.
Πρέπει, οφείλουμε στον εαυτό μας αν θέλουμε να λεγόμαστε αλλά κυρίως να... εννοούμαστε άνθρωποι, να έχουμε έναν στόχο: Να φτάσουμε μια μέρα των ημερών να μπορούμε να κοιτάμε τον άλλον στα μάτια. Με ειλικρίνεια και αγάπη. Τα ξαναλέμε.
Αχ φίλε Μάκη μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήάτιμο πράγμα το εγώ του ανθρώπου ! ειδικά όταν δένεται με την εξουσία, τη δύναμη και το χρήμα. Εκεί ο άνθρωπος αποκτηνώνεται εντελώς χωρίς φρένο.
Όσα συμβαίνουν γύρω μας είναι σοβαρά και λυπηρά. Αλλά και αυτά φεύγουν σε ένα παράλληλο γίγνεσθαι σε μια ζωή ψευδαισθήσεων που κυλάει. Δεν δείχνει να βάζουμε μυαλό μήτε να γαληνεύουμε.
Πράγματι οι μέρες των γιορτών έχουν πολλά να μας δώσουν εαν και εφόσον το θελήσουμε να ανοίξουμε την καρδιά μας δεκτικά.
Αλλιώς κατανάλωση και τίποτα παραπάνω.
Την καλησπέρα μου αγαπητέ φίλε.
Ρε συ Γιάννη με κάλυψες απόλυτα με ότι έγραψες. Πόσο συμφωνώ! Και παρά το ότι όλοι μας μπορούμε να δούμε τι γίνεται γύρω μας (άσχετα αν εθελοτυφλούμε),δε λέμε να διορθώσουμε κάποια πράγματα...
ΔιαγραφήΣε ευχαριστώ για το πολύτιμο σχόλιο! Καλο ξημέρωμα!
Τηλεπάθεια πάλι;
ΑπάντησηΔιαγραφή:)
Είναι η φτιασα μας τέτοια!χαχα!
ΔιαγραφήΠόσο ωραία τα έγραψες πραγματικά.. αν όλοι Μάκη έκαναν την αυτοκριτική τους τα πάντα θα ήταν καλύτερα..είναι κ στα θέλω του κάθε ενός βέβαια το πόσο θέλει να γίνει καλύτερος άνθρωπος.. θα συμφωνήσω και με όσα φυσικά είπε παραπάνω ο φίλτατος Γιάννης.. καλή σου μέρα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣαφώς και είναι στα θέλω του (μας) Εύη μου. Ο Γιάννης κάλυψε ένα μεγάλο μέρος της σκέψης μου (μας). Λίγη αυτοκριτική ρε παιδιά!
ΔιαγραφήΠολλά φιλιά!
"Είναι πράγματι, αυτά που μας συμβαίνουν, ευκαιρία να διαπιστώσουμε τα λάθη και τα σωστά μας;".. Πολλές φορές το αναρωτήθηκα κι εγώ κι άλλες τόσες είδα ανθρώπους απλά αμετανόητους. Οι άνθρωποι "γεννούνται" τελικά, δεν "γίνονται".. Επίσης κι εγώ πολλές φορές λέω να αποστασιοποιηθώ από καταστάσεις (που προκαλούνται από πρόσωπα..), αλλά δεν τα καταφέρνω.. Η ενδοσκόπηση όμως, πάντα βοηθά (εμάς κι εμάς, που έτσι κι αλλιώς τρωγόμαστε με "το μέσα μας"..) Καλό βραδάκι Μάκη, και ραντεβού στο..Λίβανο! Αναρτήθηκε και σας περιμένει ;) ✿
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ για το θέμα της ενδοσκόπησης Πέτρα. Εφόσον μπορείς να την κάνεις σωστά και οχι με παρωπίδες... Καταλαβαίνω απόλυτα πως το λες για το θέμα της αποστασιοποίησης... Έχεις δίκιο!
ΔιαγραφήΕννοείται πως α έρθω γιατί περίμενα τον Λίβανο σου! Και γενικά πάντα περιμένω τα ταξίδια σου! Έεεεερχομαι!
Το δυσκολότερο πράγμα για έναν άνθρωπο, πέρα από την ενσυναίσθηση, είναι η αυτοκριτική. Την αποφεύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι γιατί συνήθως δε συνειδητοποιούμε τη δική μας ευθύνη σε οτιδήποτε μας επηρεάζει αρνητικά, αυτό το καπέλο το φοράμε στους άλλους σχεδόν αποκλειστικά. Κάθε σύγκρουση, θυμός, κάθε αρνητικό συναίθημα είναι αποτέλεσμα αυτής της αποποίησης ευθυνών - όταν πια μπορέσει κάποιος να κάνει την αυτοκριτική του, αμέσως βρίσκει και τη λύση και την πολυπόθητη ηρεμία που ζητά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο να ζήσουμε με γνώμονα την ειλικρίνεια και την αγάπη είναι πολύ πιο απλό από αυτό που νομίζουμε. Το δύσκολο είναι να αποδεχτούμε το ξεβόλεμα που μας προκαλεί.
Καλό βράδυ από έναν νέο επισκέπτη.
Καλησπέρα, καλωςήρθες στην παρέα. Αυτό το ξεβόλεμα που αναφέρεις, είναι πραγματικά η τροχοπέδη μας. Ίσως να συνδυάζεται και με τον φόβο του αγνώστου, με την σκέψη πως θα βαδίσουμε σε νέα άγνωστα μονοπάτια.
ΔιαγραφήΗ δύναμη της συνήθειας μας φρενάρει αλλά δε μπορούμε να το κατανοήσουμε μέσα στην πολύβουη καθημερινότητα που ζούμε. Είναι η άμυνα μας ίσως στν χαμό που γίνεται γύρω μας...
Και βέβαια πόσο σύμφωνω με τα πέρι αποποίησης ευθυνών. Μας αρέσει να παίρνουμε τα εύσημα αλλά ότανκάτι έχει πάει στραβά απο δικούς μας χειρισμούς, συνήθως το προσπερνάμε.
Ευχαριστώ για την επίσκεψη και στο επικοδομητικό σχόλιο!