Πάει ο παλιός ο χρόνος...

  To 2018 φεύγει και μαζί με αυτό, όλες οι στιγμές που ζήσαμε και άλλοτε μας έκαναν χαρούμενους, άλλες μας απογοήτευσαν, άλλοτε (ελπίζω) μας έμαθαν κάτι.

 Μεγαλώνοντας έχω καταλάβει ότι η ζωή, πέρα από οτιδήποτε άλλο είναι στιγμές. Δυστυχώς η ευτυχώς χανόμαστε στην ολότητα αυτού του κόσμου. Δεν υπάρχει κανόνας ούτε κάτι γενικευμένο σε χαρακτηρισμό για ότι ζούμε. Αυτό πιστεύω.
 Έχω επίσης την εντύπωση (που γίνεται πιά σιγουριά), ότι ως άνθρωποι έχουμε επιλέξει να βάλλουμε κατα πάντων. Ακόμη και κατά του ίδιου μας του εαυτού πολλές φορές (συνειδητά ή μη). Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δε μπορούμε να υπάρχουμε χωρίς τους... άλλους. Οι συνάνθρωποί μας είναι το άλλο μισό μας. Η συνύπαρξη μας, οδηγεί στο φως, έξω από το σκοτεινό τούνελ. Το αν επιθυμούμε να βγούμε ή θέλουμε απλά να τριγυρίζουμε μέσα του άσκοπα, αυτό είναι κάτι που έχει να κάνει καθαρά με το πως θέλουμε να εξελιχτούμε σε αυτή την ζωή.

 Η φτώχεια, το συμφέρον, το χρήμα, η ματαιοδοξία, η κακία είναι αυτά που κυβερνούν τον κόσμο μας. Το έχω ξαναγράψει και θα το ξαναγράψω.

 Αν ξεκινήσουμε σιγά σιγά, ένα βήμα την φορά, μπορούμε τους παραπάνω... κυβερνήτες να τους κάνουμε έκπτωτους και εκπεσόντες και στην θέση τους να ανέλθουν η Αγάπη, η Αλληλεγγύη, η Συντρόφικότητα και η Ανθρωπιά. Στο χέρι μας είναι. Ή μάλλον καλύυτερα, στο μυαλό μας. Και κάτι τελευταίο. Το νου μας στα παιδιά. Αυτά είναι η Ελπίδα μας. Καλή Χρονιά σε όλους και όλες με Υγεία...

"

"Let the rain come down and wash away my tears 

Let it fill my soul and drown my fears 

Let it shatter the walls for a new, new sun 

A new day has come..."