Δίχως καβάτζα καμιά...

 Καλημέρα, καλημέρα... Δανείζομαι έναν στίχο από το "Venceremos" του Νικόλα Άσιμου, γιατί σήμερα το θέμα είναι πέρα για πέρα σχετιζόμενο με τις συνθήκες που έχουν διαμορφώσει την καθημερινότητα μας. Έχετε αναλογιστεί ποτέ πόσο εύκολο είναι και πως πρέπει να γίνει αυτό το... πολυθρύλητο "παραπάνω βήμα" που πρέπει να κάνουμε?
 Κανονικά σε μια κοινωνία που θα διέποταν από επιχειρηματικές, κοινωνικές και ανθρώπινες αρχές όλα θα ήταν πιο εύκολα. Σήμερα όμως αρκετοί, αν όχι οι περισσότεροι άνθρωποι, αναγκάζονται να βρεθούν μπροστά στο δίλημμα "στασιμότητα ή ρίσκο" όντως απροετοίμαστοι και πιεζόμενοι από τις συνθήκες που τους οδηγούν... εκ του ασφαλούς στην αποτυχια! Από την μία νομίζω πως ευθύνεται όπως προανέφερα η δομή της κοινωνίας από την άλλη όμως πιστεύω πως είναι στο χέρι μας πολλά περισσότερα πράγματα απ όσα νομίζουμε...
  Ναι, είναι δεδομένο πως οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι ξεκινάνε το ταξίδι της ζωής τους χωρις οικονομικά εχέγγυα,  χωρίς καταστρωμένο, ελέω της ανοργανωσιάς του κράτους, πλάνο, με τα, εδώ και χρόνια πια παρηκμασμένα σε κάποιες περιπτώσεις, "πρέπει" της ελληνικης κοινωνίας που τους...τραβάνε πίσω (δημιουργία οικογένειας σε σχετικά μικρή ηλικία, σπουδές ότι ναναι αρκεί να είναι σπουδές κλπ), αλλά δεν μπορεί να μην υπάρχει περιθώριο αντίδρασης και εναντίωσης στα παραπάνω με την δική μας πινελιά... Αν ήταν έτσι κανένας άνθρωπος δεν θα ήταν ευτυχισμένος, δεν θα είχε επιτυχία στην προσωπική και επαγγελματική του ζωή, δεν θα είχε βρει την δική του Ιθάκη...

  Όλοι γνωρίζουμε πως οι καταστάσεις δυσκολεύουν, πως η αγορά εργασίας είναι μια ζούγκλα, πως δύσκολα αποφασίζεις να κάνεις το παραπάνω βήμα αν δεν έχεις από πίσω σου ένα υπόβαθρο, που ξέρεις πως θα φρενάρει την κατρακύλα όταν αυτή ξεκινήσει ή πως θα αλλάξει τα δεδομένα του παιχνιδιού όταν αυτό αρχίσει και χαλάει...
 Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν για να έχουμε τις πιθανότητες με το μέρος μας? Θα είναι δύσκολο αλλά υπάρχει τρόπος.  Γνωρίζοντας τις ιδιομορφίες του κοινωνικού ιστού πρέπει να μάθουμε να προσαρμοζόμαστε. Και όταν γράφω για προσαρμογη δεν εννοώ την προσκόλληση με την μάζα. Δεν εννοώ την μαριονετοποίηση. Το παν μέσα σε αυτή την διαδικασία είναι η ανάδειξη του προσωπικού μας ταλέντου και της διαφορετικότητας μας.
 Όταν αυτό αρχίσει και γίνεται τότε θα υπάρχει χώρος και πεδίο δράσης για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπάνω. Ποιο είναι αυτό? Μα φυσικά η επιβολή των δικών μας κανόνων και της προσωπικότητας μας, χωρίς όμως να μπούμε στην λογική και αρχίζουμε και πατάμε...επί πτωμάτων για να προχωρήσουμε. Γιατί να ξέρετε πάντα τίποτε σοβαρό και δυνατό δεν μπορεί να χτιστεί σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο βασισμένο σε χαρακτηριστικά που αποσκοπούν στην δική μας ευμάρέια έναντι των άλλων.

 Προσπαθήστε, μοχθήστε, εμπλουτίστε ότι κάνετε με αγάπη και μεράκι, συναναστραφείτε με διαφορετικούς ανθρώπους, τονώστε την αυτοποεποίθηση σας παίρνοντας στην αρχή μικρά ρίσκα, αγαπήστε χωρίς να περιμένετε να αγαπηθείτε, ακούστε τον διπλανο σας, κοιτάξτε στα μάτια τον συνομιλητή σας, προτείνετε πράγματα, ηγηθείτε σε δύσκολες καταστάσεις και είναι σίγουρο πως όπως λέει και ο τίτλος του τραγουδιού του Άσιμου, στο τέλος... θα νικήσουμε!