Έγκλημα και τιμωρία...

Την φράση τη δανείστηκα από το αξεπέραστο μυθιστόρημα του  Φιόντορ Ντοστογιέφσκι. Την έννοια όμως, το.. ζουμί της μου το έδωσε απλόχερα η τραγική κατάσταση που επικρατεί το τελευταίο διάστημα στην ελληνική κοινωνία, έπειτα από τις ανακοινώσεις και τα μέτρα του Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου, ελέω της οικονομικής κρίσης...
 Δύο πράγματα... κυβερνάνε αυτόν τον δύσμοιρο τόπο από την αρχή της ύπαρξης του. Η βλακεία και το βόλεμα. Χρόνια τώρα δημιουργούσαμε ένα κράτος αδύναμο, άτολμο, αδηφάγο και τώρα πληρώνουμε την κοντόφθαλμη ματιά που είχαμε στις καταστάσεις. Μίζες, αλόγιστη χρήση δανείων-πιστωτικών καρτών, κλεψιές, κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος, μηδενικό πλάνο εκμετάλλευσης των εθνικών μας προϊόντων, συνεχόμενες αυξήσεις σε όλα τα καταναλωτικά είδη. Έβγαζες Δημοτικό και έμπαινες στο Δημόσιο, βγάζεις Πανεπιστήμιο και πληρώνεσαι 700 ευρώ βασικό μισθό. Στην αλλαγή από δραχμές σε ευρώ ένα μικρό μπουκαλάκι νερό, από 50 δραχμές εκτοξεύθηκε στα 0,50 λεπτά (170 δρχ.),  οι τιμές των καυσίμων αυξήθηκαν κατακόρυφα και γενικά η δυσωδία είναι συνήθως αυτό που παρατηρείς σε αυτή την χώρα. Οι τράπεζες και οι μεγαλοεπιχειρηματίες κινούν τα νήματα και συ σαν άλλος Πινόκιο χορεύεις στον ρυθμό τους... Άλλα είπαμε και βλακεία... Ψηφίζουμε τα  ίδια άτομα, έχοντας κρυφή ελπίδα να βολευτούμε σε κάποια θέση στο Δημόσιο, βριζόμαστε στο δρόμο για το παραμικρό, κοιτάμε αμέσως να κάνουμε την παγαποντιά σε κάθε ευκαιρία που μας παρουσιάζεται, κλέβουμε, ρημάζουμε, σπάμε.  

  Έφτασε η ώρα της πληρωμής λοιπόν.... Πληρωμή που είναι κάτι παραπάνω από χρήματα. Καλούμαστε πλέον όλοι να πληρώσουμε με το αίμα, τον ιδρώτα, τη ζωή μας τους λάθος χειρισμούς μας. Τα λάθη, τα πάθη μας... Δανεισμός στον δανεισμό και από αναπτυξιακά μέτρα τίποτα. Νομίζω πως δεν έχουμε φτάσει ακόμα στον πάτο του βαρελιού. Άλλωστε μιας και είμαστε και... πότες θα θελήσουμε να φτάσουμε ως το τέρμα. Για να γευτούμε και την τελευταία σταγόνα. Άνθρωποι χάνονται στον βωμό της ψευτοεπαναστασης. Ακόμη και ο θάνατος συνανθρώπων μας, μας έγινε συνήθεια... Εγκλήματα...
Ούτως η άλλως το μέλλον προβλέπεται ζοφερό και δεν ξέρουμε αν θα υπάρχει. Εδώ, θα μου πει κάποιος πως ακόμη και το παρόν είναι αβέβαιο. Είναι κρίμα πάντως. Κρίμα γιατί δε νομίζω πως μπορεί να αλλάξει κάτι. Κρίμα γιατί είμαστε λαός με δυνατότητες, με πολιτισμό, με καλές στιγμές... Το ξέρω πως κανείς δεν γεννήθηκε με το όνειρο να βολευτεί στο Δημόσιο. Εννοείται πως κανείς; Δεν γεννήθηκε απατεώνας και λωποδύτης. Αυτονόητο είναι πως η ζωή μας έκανε σκληρότερους. Οι πιο πολλοί είχαμε τα όνειρα μας, τους στόχους μας. Η ζωή και η πορεία της μας άλλαξαν. Κάποιοι άντεξαν κάποιοι άλλοι όχι... Λένε πως η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Στην περίπτωση μας όμως δεν ξέρω καν αν θέλει η ίδια να ασχοληθεί πραγματικά μαζί μας...